alt

Για την ποιητική συλλογή της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου Η δηλητηριώδης (εκδ. Άγρα), που παρουσιάζεται σήμερα το βράδυ στο Jazzpoint (Ακαδημίας 18).

Του Θάνου Κάππα

Διδάσκοντας ποίηση σε παιδιά του Γυμνασίου ή του Λυκείου, αισθάνεσαι πολύ συχνά πως η λεγόμενη κατανόηση, η περίφημη εξομάλυνση του κειμένου λειτουργεί περισσότερο σαν ένα καθησυχαστικό σχήμα, μια έμμεση υπόταξη αυτού του θαύματος από λέξεις που είναι πάντα το ποίημα, στο «νόημά» του. Ενώ η ποίηση αφορά ακριβώς τον σπινθήρα που παράγει η νέα συνάφεια, η νέα συγκατοίκηση των λέξεων, εμείς επιμένουμε να παραπέμπουμε σε εκείνο το φθαρμένο παλιό νόημα, στη γλώσσα πριν το θαύμα, σαν να πρέπει να μεταφραστεί αυτή η εκτροπή σε μια κανονικότητα, να επαναρυθμιστεί η παροδική απορρύθμιση που δημιούργησε ο ποιητικός λόγος. Ξεκινάω έτσι κάπως ανορθόδοξα, με ένα απόσπασμα του βιβλίου που σχετίζεται, νομίζω, με αυτό που λέω: Να θερμάνω τις λέξεις, πρέπει να θερμάνω τις λέξεις. Ίσως να φύγουν τα σημεία στίξης, ίσως οι τόνοι, ίσως η ορθογραφία τι να μείνει τι 

Είναι η στιγμή που η γυναίκα ετοιμάζεται να υποδεχτεί το πάθος, οπότε αντιλαμβάνεται τις λέξεις, τη γλώσσα σαν μηχανισμό περίτεχνα φροντισμένο ή και περιοριστικό, κατασταλτικό, ανασχετικό της ορμής για ζωή. Κι ο ποιητής άλλωστε βρίσκεται σε αμφίθυμη σχέση με το υλικό του (που τον δεσμεύει και τον λυτρώνει) – πάντα ο δημιουργός, νομίζω, αισθάνεται δέσμιος αυτής της εμμεσότητας που χαρακτηρίζει τη ζωή του, η αίσθηση της απόστασης από το ζην.

Η δεύτερη λοιπόν ποιητική συλλογή της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου έρχεται πέντε χρόνια μετά τις Καλές γυναίκες, κακές γυναίκες, και όπως και η πρώτη είναι ιδιαίτερα καλαίσθητη, με ένα απόσπασμα-πίνακα του Χόκνευ στο εξώφυλλο (με τίτλο Three snakes). Η συλλογή, διαθέτει ενιαία θεματική και αρθρώνεται σε τέσσερις ενότητες.

Η ποίηση της Ανδριτσάνου είναι μια ποίηση λιτή, ανυπόκριτη και κατά κάποιο τρόπο γυμνή από διάκοσμο – απ’ ό,τι συνηθίζουμε πρόχειρα να θεωρούμε χαρακτηριστικά μιας ποιητικής ή ποιητικίζουσας γραφής.

Η ποίηση της Ανδριτσάνου είναι μια ποίηση λιτή, ανυπόκριτη και κατά κάποιο τρόπο γυμνή από διάκοσμο – απ’ ό,τι συνηθίζουμε πρόχειρα να θεωρούμε χαρακτηριστικά μιας ποιητικής ή ποιητικίζουσας γραφής. Προσωπικά δεν εντόπισα καμιά λέξη που να μην έρχεται από το καθημερινό λεξιλόγιο, διασώζονται μάλιστα κάποια στοιχεία προφορικότητας αν και όχι στην έκταση που γίνεται στο προηγούμενο βιβλίο της. Αυτή η γυμνότητα, η έλλειψη δηλαδή καταφυγίου στη σκηνοθεσία των λέξεων, μου δημιούργησε την αίσθηση της γυμνότητας και των προσώπων· καθώς η γυναίκα κινείται προς τον άντρα, η ποιητική εικόνα ανακαλεί κάτι αρχετυπικό, καταγωγικό του είδους – μια Εύα κι ένας Αδάμ, χωρίς τη φόρτιση της θρησκευτικής αφήγησης φυσικά.

Είναι επίσης μια ποίηση έμφυλη, είναι δηλαδή σαφής και κυρίαρχη η οπτική του φύλου – δεν είναι τυχαίο νομίζω και το απόσπασμα της Adrienne Rich που προτάσσεται, απόσπασμα που θέτει εξαρχής τη διάκριση του βλέμματος αντρών και γυναικών πάνω στον έρωτα, την αγάπη και την εξουσία: «ν’ απαρνηθώ την εξουσία για την αγάπη/ όπως κάνουν οι γυναίκες ή να κρυφτώ/ από την εξουσία μέσα στην αγάπη της σαν άντρας».

Ο πρώτος-πρώτος στίχος, με τον δυσοίωνο χαρακτήρα του, δίνει νομίζω τον τόνο στη συλλογή, ανατρέποντας τη γνωστή περί αγάπης αντίληψη: Αγαπάς: συσσωρεύεις μέσα σου άγρια εκδίκηση.

Ένα σύνολο ματαιώσεων, διαψεύσεων ή δυσλειτουργιών της καθημερινότητας, διογκώνει τη μέσα ζωή που παίρνει διαστάσεις εκρηκτικές ώστε αυτό που ήταν πριν ανυστερόβουλη στράτευση υπέρ της ζωής των άλλων, μέσα σε ένα τοπίο που έχει αρχίσει να μειώνεται το οξυγόνο, καταλήγει σταδιακά στο ανάποδό του.

«Ένας πυρωμένος αέρας αφυδατώνει τα πάντα. Ξεριζώνει κατακαίει ό,τι με μόχθο κρατιέται ζωντανό».

Αλλά η πρώτη ενότητα περιγράφεται ανάγλυφα και από τον στίχο: Ένας πυρωμένος αέρας αφυδατώνει τα πάντα. Ξεριζώνει κατακαίει ό,τι με μόχθο κρατιέται ζωντανό. Κι αυτό που κρατιέται ζωντανό με μόχθο είναι η τακτοποιημένη ζωή, μια καθημερινότητα γεμάτη σχήματα ανενεργά, νεκρά – πράγμα φυσικά αναμενόμενο, αλλά και πράγματα ιδιαίτερα ζωντανά, παλλόμενα, η σφύζουσα ζωή (όλα σφύζουν γύρω) που επιβάλλεται κυριαρχικά, απόλυτα. Η ασφυξία δεν φαίνεται εδώ να αποτελεί προνόμιο μιας αποτυχημένης, αδιάφορης ζωής αλλά αναδύεται την ώρα της πιο μεγάλης έντασης, γεννιέται από τη σύγκρουση της ζωής που μοιάζει να διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που την ορίζουν ως επιτυχημένη και της «όντως» ζωής. Αποτύπωση αυτής της επισφαλούς ισορροπίας, της διαρκούς εκκρεμότητας για μια ζωή που μονίμως αναβάλλεται είναι η κατάθεση των αντίρροπων δυνάμεων που συγκλονίζουν το υποκείμενο: Θέλω να είμαι εδώ για σας. Δεν θέλω να πάθω κάτι. Όλοι παθαίνουν κάτι αυτή την εποχή. Δεν θέλω να πάθω τίποτα, για να είμαι εδώ για σας./ Πάντως ανά πάσα στιγμή βάζω το κεφάλι μου στο φούρνο κι ανάβω το γκάζι.

Είναι μια πολύ ισχυρή εικόνα, που ανακαλεί βεβαίως την αυτόχειρα Σύλβια Πλαθ, αλλά η ποιητική της δύναμη βασίζεται στα άκρα αντίθετα που ενσωματώνει, άκρα στα οποία κινείται καθημερινά με απίθανη ευκολία και ταχύτητα, όπου η ανυστερόβουλη στράτευση υπέρ των οικείων της τινάσσεται ανά πάσα στιγμή στον αέρα από μια άλογη δύναμη, από μια ξαφνική παράδοση σε μια εγγενή δυστυχία.

Η συνάντηση

Σ’ αυτό το εκχερσωμένο τοπίο θα γίνει η συνάντηση με τον άντρα, μια συνάντηση γεμάτη επιφυλάξεις, υπαναχωρήσεις και θαυμασμό για το ζηλευτό είδος των αληθινών γυναικών, εκείνες τις ρευστές υπάρξεις (λιώνουν σαν παγωτό μέσα στο χέρι σου) που έχουν οριστικά υπερβεί τις αντιθέσεις, έχουν δοθεί αμετάκλητα ξεπερνώντας τον πρώτο τους εκείνο φόβο, το τραύμα της βίαιης συνάντησης, αφού Ο φόβος/ δεν τις φοβίζει έχουν ήδη/ υποκύψει στο πιο φοβερό/ και το χουν κάνει δικό τους» αποσπώντας έτσι με τη σειρά τους την έμμεση υποταγή του άντρα ο οποίος τελικά ναυαγεί στη θάλασσά τους.

Το νερό είναι ένα στοιχείο απειλητικό που επανέρχεται με την πυκνότητά του, την αδιαπέραστη στιλπνότητά του, ένας υδάτινος όγκος που πνίγει το πρόσωπο μέσα στον ωκεανό των ημερών.

Αλλά και θρηνητικές εκτιμήσεις για τη μοίρα των γυναικών (όχι, η γυναίκα να μη δοθεί/ θα θρηνήσει πικρά) την ίδια στιγμή που διαπιστώνει πως είναι ήδη πολύ αργά, είναι αδύνατον να προστατευτεί, καθώς η στάθμη ανεβαίνει/ βέβαιος πνιγμός/ τα νερά κλείνουν γύρω σου.

Το νερό είναι ένα στοιχείο απειλητικό που επανέρχεται με την πυκνότητά του, την αδιαπέραστη στιλπνότητά του, ένας υδάτινος όγκος που πνίγει το πρόσωπο μέσα στον ωκεανό των ημερών. Σε μια στιγμή αναστοχασμού και απεμπλοκής από το δράμα, η γυναίκα θα αναρωτηθεί Τι φοβάσαι; μια στιγμή ήρθαμε μια στιγμή φεύγουμε, ποιο κακό μπορεί να μας βρει για να απαντήσει αμέσως να μην αγαπιέσαι, να ποιο είναι το κακό που μπορεί να μας βρει. (Μα δεν είναι ο θάνατος η αρχέγονη αντίθεση; θα ακουστεί η φωνή του αντιφωνητή. Όχι είναι το μαζί και το χωριστά, είναι το είμαστε ένα και το δεν είμαστε πια.)

Όμως η πορεία προς τον άλλον έχει τροχιοδρομηθεί και η φαντασία καλπάζει σ’ αυτή την αναμονή της συνάντησης, σ’ έναν ενθουσιασμό ερωτικής προσμονής, αλλά και συνεχών παλινδρομήσεων, αδιευκρίνιστων προθέσεων, διπλών μηνυμάτων και ιδιωτικών μεταφράσεων, ζούμε είπες, δεν ζούμε άκουσα, είμαι άνθρωπος πολύ οργανωμένος είπες, παραλύω από φόβο άκουσα, κέρδη και ζημιές στο πεδίο μιας μάχης που ποτέ δεν εξαγγέλθηκε πραγματικά.

Η ζωή σαν μια διαρκής ταλάντευση από την ευτυχία στη δυστυχία, μια επιβεβαίωση της αρχαίας προφητείας: ό,τι πιάνεις θα γίνεται κάρβουνο. Ή θα ’θελα να σε κατηγορήσω για κάτι/ αλλά για ποιο πράγμα; – μια ξαφνική συνειδητοποίηση της αδιέξοδης κοινής μοίρας, ενός πεδίου αντιπαράθεσης εξαρχής ναρκοθετημένου.

Ένα φιλί

Όμως η ερωτική διεκδίκηση δεν περιστέλλεται από τέτοιες συνειδητοποιήσεις, καθώς αυτό που μιλάει τώρα είναι το βασικό ένστικτο, το οποίο, παραμερίζοντας τη γνώση, το κεκτημένο του πολιτισμού, αφήνει ελεύθερο το δηλητήριο να ρεύσει εντός της μέσα μου ένα κύμα ανέβαινε/ να σε σαρώσει με κάθε κόστος/ να σε ματώσει. Και είναι αυτή η φύση της δηλητηριώδους, η φύση της αγάπης, την ώρα που στρέφεται προς τον άλλον εκδικητικά, να παραλύει πρώτα η ίδια, να διαλύει, να καταστρέφει τον εαυτό της.

Γιατί, βέβαια, το φιλί του ήταν μισό φιλί. Ω, αυτά τα χείλη σου/ από τότε, τότε/ εσύ όμως βιαστικός/ να τα αποσύρεις. Μια συνειδητοποίηση που γίνεται ακόμα πιο βασανιστική στις λεπτομέρειές της: κάθε τόσο κάποιος μπαίνει στο γραφείο σου/ αποσπάσαι από μένα/ περιμένω/ επανέρχεσαι ασφαλής/ βέβαιος ότι θα σε ξαναχρειαστούν σε λίγο.

Όμως υπάρχουν και αιφνίδιες αναστροφές αυτής της πορείας, όταν ο άντρας εγκαταλείπει για λίγο τη στολή του, τα προσχήματά του, το φόβο. Και τότε:

Ευτυχία
είναι το σώμα μου
που στα χέρια σου γίνεται ρευστό
είναι ο άνεμος που φυσάει καθαρός
είναι τα αποτυπώματα του χρόνου
που διαλύονται στο νερό
και συνθέτουν
εμένα
καινούργια
γυμνή
χιλιάδες μίλια απ’ τον πολιτισμό.
 
Είναι η τελευταία έκρηξη χαράς, είναι η ανάμνηση μιας ευτυχίας που θα μετατραπεί γρήγορα στην οδυνηρό ανάλογό της, καθώς η αγάπη αποσύρεται. Δεν θέλω το σώμα μου/ φταίει/ απέτυχε/ λοιπόν ας χαθεί

Λίγο πριν το τέλος πάντως, όλη αυτή η οδύνη θα κατασταλλάξει σε ένα πένθος (διαχειρίσιμο, όπως λέγεται συχνά) που το τυλίγει η σιωπή. Σ’ ένα από τα πιο ωραία αποσπάσματα του βιβλίου:

Ο άντρας την ικετεύει να μιλήσει
εκείνη ανοίγει το στόμα καταπίνει
μεγάλες γουλιές αέρα και θαλασσινό νερό
και δάκρυα που καίνε αλλά δεν θα κυλήσουν
εδώ σ’ αυτό τον χώρο τον δημόσιο που διασώζει
τον ιδιωτικό.

Η ποίηση δεν είναι μόνο αυτό που γράφεται αλλά και αυτό που αποσιωπάται.

Κι όλο αυτό θα γίνει εν τέλει πολύτιμη πείρα (κάτι έζησε η γυναίκα, κάτι έζησε που δεν θέλει να το πει), μια νέα αντιστροφή χαμένων και κερδισμένων, μια ξαφνική μεγέθυνση ή διαστολή εκείνης που ήταν μέχρι πριν μια ελάχιστη, συρρικνωμένη μάζα, κι αρχίζει τώρα να αναπτύσσεται προς τα πάνω, σε μια ανάληψη όχι μόνο συμβολική αλλά απτή σχεδόν, χειροπιαστή, καθώς το σώμα, πεδίο όλων των μαχών, με νωπά ακόμα τα σημάδια του, γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια του άντρα σαν μίσχος που βρίσκει χώρο να δραπετεύσει από τα όρια που επέβαλαν αιώνες πολιτισμού.

Θα ήθελα να πω κλείνοντας το εξής: καθώς διάβαζα αυτό το λιτό, σύντομο, γεμάτο λεπταίσθητες παρατηρήσεις ποιητικό βιβλίο της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου σκεφτόμουν πως η ποίηση δεν είναι μόνο αυτό που γράφεται αλλά και αυτό που αποσιωπάται. Το ζήτημα δεν είναι μόνο τι λες αλλά και –για να χρησιμοποιήσω δικές της εκφράσεις– τι όγκους νερών, τι όγκους λέξεων έχεις προσπεράσει για να φτάσεις σ’ αυτό το ελάχιστο (γλωσσικό) κουκούτσι.

* Ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΠΠΑΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

altΗ δηλητηριώδης
Ευαγγελία Ανδριτσάνου
Άγρα 2013
Σελ. 64, τιμή εκδότη €8,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΝΟΥ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Κομμάτια» του Ευριπίδη Γαραντούδη (κριτική) – Προσεγγίζοντας το παρελθόν μέσα από τη μνήμη και το όνειρο

«Κομμάτια» του Ευριπίδη Γαραντούδη (κριτική) – Προσεγγίζοντας το παρελθόν μέσα από τη μνήμη και το όνειρο

Για την ποιητική συλλογή του Ευριπίδη Γαραντούδη «Κομμάτια» (εκδ. Πόλις). 

Γράφει ο Αλέξανδρος Δεδιλιάρης

Με την τελευταία ποιητική του συλλογή, ...

«Σατόρι – Η στιγμή της φωτοσύνθεσης» του Μανόλη Πρατικάκη (κριτική) – Τ’ ανθισμένα δέντρα είναι τα πιο αυθεντικά ποιήματα

«Σατόρι – Η στιγμή της φωτοσύνθεσης» του Μανόλη Πρατικάκη (κριτική) – Τ’ ανθισμένα δέντρα είναι τα πιο αυθεντικά ποιήματα

Για την ποιητική συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη «Σατόρι – Η στιγμή της φωτοσύνθεσης» (εκδ. Αρμός). 

Γράφει ο Σταύρος Κουβαράς

Ο Μαν...

«Το χρώμα του Αιγαίου και άλλα ποιήματα» του Αρμάντο Ρομέρο – Ποίηση όπως το φως κι η θάλασσα

«Το χρώμα του Αιγαίου και άλλα ποιήματα» του Αρμάντο Ρομέρο – Ποίηση όπως το φως κι η θάλασσα

Για την ποιητική συλλογή του Αρμάντο Ρομέρο (Armando Romero) «Το χρώμα του Αιγαίου και άλλα ποιήματα» (μτφρ. Αγαθή Δημητρούκα, εκδ. Τόπος). 

Γράφει ο Χρήστος Κούκης

Ο Αρμάντο Ρομέρο έλκει την καταγωγή του από την Ελλάδα. Σ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Λοιμός» του Αντρέα Φραγκιά – Γιατί να τον διαβάσει ο αναγνώστης του 21ου αιώνα;

«Λοιμός» του Αντρέα Φραγκιά – Γιατί να τον διαβάσει ο αναγνώστης του 21ου αιώνα;

Το μυθιστόρημα του Αντρέα Φραγκιά «Λοιμός» και ο αναγνώστης του 21ου αιώνα. Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε ξανά πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ποταμός.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Το ερώτημα του τίτλου δεν είναι πυροτέχνημα. Όταν ένα βιβλίο...

Έξι βιβλία κουίρ πεζογραφίας και ποίησης από τις εκδόσεις Βακχικόν

Έξι βιβλία κουίρ πεζογραφίας και ποίησης από τις εκδόσεις Βακχικόν

Τρεις συν τρεις προτάσεις κουίρ πεζογραφίας και ποίησης από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Book Press

...

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βραβευμένο θεατρικό του Γιώργου Μπουρονίκου «Με στέβια και αγαύη», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΖΕΝΙΕ: Συγγνώμη που θα ρωτήσω: Παιδιά δεν έχε...

«Εγώ, ο άλλος»
της Έλενας Σαλιγκάρα (προδημοσίευση)

«Εγώ, ο άλλος»
της Έλενας Σαλιγκάρα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Έλενας Σαλιγκάρα «Εγώ, ο άλλος», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Αν έλεγα πως εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα καλά, θα ήταν ψέμα. Όχι πως τ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Έξι βιβλία κουίρ πεζογραφίας και ποίησης από τις εκδόσεις Βακχικόν

Έξι βιβλία κουίρ πεζογραφίας και ποίησης από τις εκδόσεις Βακχικόν

Τρεις συν τρεις προτάσεις κουίρ πεζογραφίας και ποίησης από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Book Press

...

Καλοκαίρι 2025: «Διαβάζοντας σε ανοιχτούς ορίζοντες» – 50 λογοτεχνικά βιβλία για όλες τις διαθέσεις και για κάθε στιγμή

Καλοκαίρι 2025: «Διαβάζοντας σε ανοιχτούς ορίζοντες» – 50 λογοτεχνικά βιβλία για όλες τις διαθέσεις και για κάθε στιγμή

Διηγήματα, νουβέλες και μυθιστορήματα, σύγχρονα και κλασικά, όλα μαζί ανοίγουν μια αναγνωστική βεντάλια για όλες τις διαθέσεις και προτιμήσεις και για κάθε στιγμή. 

Επιλογή-κείμενα: Κώστας Αγοραστός, Διονύσης Μαρίνος

Π...

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 +1 βιογραφίες και αυτοβιογραφικά κείμενα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 +1 βιογραφίες και αυτοβιογραφικά κείμενα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα

Ανεξάρτητα από το αν καλύπτουν ολόκληρο τον κύκλο της ζωής ή ένας μέρος αυτής, οι βιογραφίες έχουν ως καταστατικό σκοπό να δείξουν όσα δεν φαίνονται, να αποκαλύψουν κίνητρα και να ερμηνεύσουν αποφάσεις. Έντεκα βιβλία από την πρόσφατη παραγωγή.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι βιογρα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ