alt

Για την ποιητική συλλογή της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου Η δηλητηριώδης (εκδ. Άγρα), που παρουσιάζεται σήμερα το βράδυ στο Jazzpoint (Ακαδημίας 18).

Του Θάνου Κάππα

Διδάσκοντας ποίηση σε παιδιά του Γυμνασίου ή του Λυκείου, αισθάνεσαι πολύ συχνά πως η λεγόμενη κατανόηση, η περίφημη εξομάλυνση του κειμένου λειτουργεί περισσότερο σαν ένα καθησυχαστικό σχήμα, μια έμμεση υπόταξη αυτού του θαύματος από λέξεις που είναι πάντα το ποίημα, στο «νόημά» του. Ενώ η ποίηση αφορά ακριβώς τον σπινθήρα που παράγει η νέα συνάφεια, η νέα συγκατοίκηση των λέξεων, εμείς επιμένουμε να παραπέμπουμε σε εκείνο το φθαρμένο παλιό νόημα, στη γλώσσα πριν το θαύμα, σαν να πρέπει να μεταφραστεί αυτή η εκτροπή σε μια κανονικότητα, να επαναρυθμιστεί η παροδική απορρύθμιση που δημιούργησε ο ποιητικός λόγος. Ξεκινάω έτσι κάπως ανορθόδοξα, με ένα απόσπασμα του βιβλίου που σχετίζεται, νομίζω, με αυτό που λέω: Να θερμάνω τις λέξεις, πρέπει να θερμάνω τις λέξεις. Ίσως να φύγουν τα σημεία στίξης, ίσως οι τόνοι, ίσως η ορθογραφία τι να μείνει τι 

Είναι η στιγμή που η γυναίκα ετοιμάζεται να υποδεχτεί το πάθος, οπότε αντιλαμβάνεται τις λέξεις, τη γλώσσα σαν μηχανισμό περίτεχνα φροντισμένο ή και περιοριστικό, κατασταλτικό, ανασχετικό της ορμής για ζωή. Κι ο ποιητής άλλωστε βρίσκεται σε αμφίθυμη σχέση με το υλικό του (που τον δεσμεύει και τον λυτρώνει) – πάντα ο δημιουργός, νομίζω, αισθάνεται δέσμιος αυτής της εμμεσότητας που χαρακτηρίζει τη ζωή του, η αίσθηση της απόστασης από το ζην.

Η δεύτερη λοιπόν ποιητική συλλογή της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου έρχεται πέντε χρόνια μετά τις Καλές γυναίκες, κακές γυναίκες, και όπως και η πρώτη είναι ιδιαίτερα καλαίσθητη, με ένα απόσπασμα-πίνακα του Χόκνευ στο εξώφυλλο (με τίτλο Three snakes). Η συλλογή, διαθέτει ενιαία θεματική και αρθρώνεται σε τέσσερις ενότητες.

Η ποίηση της Ανδριτσάνου είναι μια ποίηση λιτή, ανυπόκριτη και κατά κάποιο τρόπο γυμνή από διάκοσμο – απ’ ό,τι συνηθίζουμε πρόχειρα να θεωρούμε χαρακτηριστικά μιας ποιητικής ή ποιητικίζουσας γραφής.

Η ποίηση της Ανδριτσάνου είναι μια ποίηση λιτή, ανυπόκριτη και κατά κάποιο τρόπο γυμνή από διάκοσμο – απ’ ό,τι συνηθίζουμε πρόχειρα να θεωρούμε χαρακτηριστικά μιας ποιητικής ή ποιητικίζουσας γραφής. Προσωπικά δεν εντόπισα καμιά λέξη που να μην έρχεται από το καθημερινό λεξιλόγιο, διασώζονται μάλιστα κάποια στοιχεία προφορικότητας αν και όχι στην έκταση που γίνεται στο προηγούμενο βιβλίο της. Αυτή η γυμνότητα, η έλλειψη δηλαδή καταφυγίου στη σκηνοθεσία των λέξεων, μου δημιούργησε την αίσθηση της γυμνότητας και των προσώπων· καθώς η γυναίκα κινείται προς τον άντρα, η ποιητική εικόνα ανακαλεί κάτι αρχετυπικό, καταγωγικό του είδους – μια Εύα κι ένας Αδάμ, χωρίς τη φόρτιση της θρησκευτικής αφήγησης φυσικά.

Είναι επίσης μια ποίηση έμφυλη, είναι δηλαδή σαφής και κυρίαρχη η οπτική του φύλου – δεν είναι τυχαίο νομίζω και το απόσπασμα της Adrienne Rich που προτάσσεται, απόσπασμα που θέτει εξαρχής τη διάκριση του βλέμματος αντρών και γυναικών πάνω στον έρωτα, την αγάπη και την εξουσία: «ν’ απαρνηθώ την εξουσία για την αγάπη/ όπως κάνουν οι γυναίκες ή να κρυφτώ/ από την εξουσία μέσα στην αγάπη της σαν άντρας».

Ο πρώτος-πρώτος στίχος, με τον δυσοίωνο χαρακτήρα του, δίνει νομίζω τον τόνο στη συλλογή, ανατρέποντας τη γνωστή περί αγάπης αντίληψη: Αγαπάς: συσσωρεύεις μέσα σου άγρια εκδίκηση.

Ένα σύνολο ματαιώσεων, διαψεύσεων ή δυσλειτουργιών της καθημερινότητας, διογκώνει τη μέσα ζωή που παίρνει διαστάσεις εκρηκτικές ώστε αυτό που ήταν πριν ανυστερόβουλη στράτευση υπέρ της ζωής των άλλων, μέσα σε ένα τοπίο που έχει αρχίσει να μειώνεται το οξυγόνο, καταλήγει σταδιακά στο ανάποδό του.

«Ένας πυρωμένος αέρας αφυδατώνει τα πάντα. Ξεριζώνει κατακαίει ό,τι με μόχθο κρατιέται ζωντανό».

Αλλά η πρώτη ενότητα περιγράφεται ανάγλυφα και από τον στίχο: Ένας πυρωμένος αέρας αφυδατώνει τα πάντα. Ξεριζώνει κατακαίει ό,τι με μόχθο κρατιέται ζωντανό. Κι αυτό που κρατιέται ζωντανό με μόχθο είναι η τακτοποιημένη ζωή, μια καθημερινότητα γεμάτη σχήματα ανενεργά, νεκρά – πράγμα φυσικά αναμενόμενο, αλλά και πράγματα ιδιαίτερα ζωντανά, παλλόμενα, η σφύζουσα ζωή (όλα σφύζουν γύρω) που επιβάλλεται κυριαρχικά, απόλυτα. Η ασφυξία δεν φαίνεται εδώ να αποτελεί προνόμιο μιας αποτυχημένης, αδιάφορης ζωής αλλά αναδύεται την ώρα της πιο μεγάλης έντασης, γεννιέται από τη σύγκρουση της ζωής που μοιάζει να διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που την ορίζουν ως επιτυχημένη και της «όντως» ζωής. Αποτύπωση αυτής της επισφαλούς ισορροπίας, της διαρκούς εκκρεμότητας για μια ζωή που μονίμως αναβάλλεται είναι η κατάθεση των αντίρροπων δυνάμεων που συγκλονίζουν το υποκείμενο: Θέλω να είμαι εδώ για σας. Δεν θέλω να πάθω κάτι. Όλοι παθαίνουν κάτι αυτή την εποχή. Δεν θέλω να πάθω τίποτα, για να είμαι εδώ για σας./ Πάντως ανά πάσα στιγμή βάζω το κεφάλι μου στο φούρνο κι ανάβω το γκάζι.

Είναι μια πολύ ισχυρή εικόνα, που ανακαλεί βεβαίως την αυτόχειρα Σύλβια Πλαθ, αλλά η ποιητική της δύναμη βασίζεται στα άκρα αντίθετα που ενσωματώνει, άκρα στα οποία κινείται καθημερινά με απίθανη ευκολία και ταχύτητα, όπου η ανυστερόβουλη στράτευση υπέρ των οικείων της τινάσσεται ανά πάσα στιγμή στον αέρα από μια άλογη δύναμη, από μια ξαφνική παράδοση σε μια εγγενή δυστυχία.

Η συνάντηση

Σ’ αυτό το εκχερσωμένο τοπίο θα γίνει η συνάντηση με τον άντρα, μια συνάντηση γεμάτη επιφυλάξεις, υπαναχωρήσεις και θαυμασμό για το ζηλευτό είδος των αληθινών γυναικών, εκείνες τις ρευστές υπάρξεις (λιώνουν σαν παγωτό μέσα στο χέρι σου) που έχουν οριστικά υπερβεί τις αντιθέσεις, έχουν δοθεί αμετάκλητα ξεπερνώντας τον πρώτο τους εκείνο φόβο, το τραύμα της βίαιης συνάντησης, αφού Ο φόβος/ δεν τις φοβίζει έχουν ήδη/ υποκύψει στο πιο φοβερό/ και το χουν κάνει δικό τους» αποσπώντας έτσι με τη σειρά τους την έμμεση υποταγή του άντρα ο οποίος τελικά ναυαγεί στη θάλασσά τους.

Το νερό είναι ένα στοιχείο απειλητικό που επανέρχεται με την πυκνότητά του, την αδιαπέραστη στιλπνότητά του, ένας υδάτινος όγκος που πνίγει το πρόσωπο μέσα στον ωκεανό των ημερών.

Αλλά και θρηνητικές εκτιμήσεις για τη μοίρα των γυναικών (όχι, η γυναίκα να μη δοθεί/ θα θρηνήσει πικρά) την ίδια στιγμή που διαπιστώνει πως είναι ήδη πολύ αργά, είναι αδύνατον να προστατευτεί, καθώς η στάθμη ανεβαίνει/ βέβαιος πνιγμός/ τα νερά κλείνουν γύρω σου.

Το νερό είναι ένα στοιχείο απειλητικό που επανέρχεται με την πυκνότητά του, την αδιαπέραστη στιλπνότητά του, ένας υδάτινος όγκος που πνίγει το πρόσωπο μέσα στον ωκεανό των ημερών. Σε μια στιγμή αναστοχασμού και απεμπλοκής από το δράμα, η γυναίκα θα αναρωτηθεί Τι φοβάσαι; μια στιγμή ήρθαμε μια στιγμή φεύγουμε, ποιο κακό μπορεί να μας βρει για να απαντήσει αμέσως να μην αγαπιέσαι, να ποιο είναι το κακό που μπορεί να μας βρει. (Μα δεν είναι ο θάνατος η αρχέγονη αντίθεση; θα ακουστεί η φωνή του αντιφωνητή. Όχι είναι το μαζί και το χωριστά, είναι το είμαστε ένα και το δεν είμαστε πια.)

Όμως η πορεία προς τον άλλον έχει τροχιοδρομηθεί και η φαντασία καλπάζει σ’ αυτή την αναμονή της συνάντησης, σ’ έναν ενθουσιασμό ερωτικής προσμονής, αλλά και συνεχών παλινδρομήσεων, αδιευκρίνιστων προθέσεων, διπλών μηνυμάτων και ιδιωτικών μεταφράσεων, ζούμε είπες, δεν ζούμε άκουσα, είμαι άνθρωπος πολύ οργανωμένος είπες, παραλύω από φόβο άκουσα, κέρδη και ζημιές στο πεδίο μιας μάχης που ποτέ δεν εξαγγέλθηκε πραγματικά.

Η ζωή σαν μια διαρκής ταλάντευση από την ευτυχία στη δυστυχία, μια επιβεβαίωση της αρχαίας προφητείας: ό,τι πιάνεις θα γίνεται κάρβουνο. Ή θα ’θελα να σε κατηγορήσω για κάτι/ αλλά για ποιο πράγμα; – μια ξαφνική συνειδητοποίηση της αδιέξοδης κοινής μοίρας, ενός πεδίου αντιπαράθεσης εξαρχής ναρκοθετημένου.

Ένα φιλί

Όμως η ερωτική διεκδίκηση δεν περιστέλλεται από τέτοιες συνειδητοποιήσεις, καθώς αυτό που μιλάει τώρα είναι το βασικό ένστικτο, το οποίο, παραμερίζοντας τη γνώση, το κεκτημένο του πολιτισμού, αφήνει ελεύθερο το δηλητήριο να ρεύσει εντός της μέσα μου ένα κύμα ανέβαινε/ να σε σαρώσει με κάθε κόστος/ να σε ματώσει. Και είναι αυτή η φύση της δηλητηριώδους, η φύση της αγάπης, την ώρα που στρέφεται προς τον άλλον εκδικητικά, να παραλύει πρώτα η ίδια, να διαλύει, να καταστρέφει τον εαυτό της.

Γιατί, βέβαια, το φιλί του ήταν μισό φιλί. Ω, αυτά τα χείλη σου/ από τότε, τότε/ εσύ όμως βιαστικός/ να τα αποσύρεις. Μια συνειδητοποίηση που γίνεται ακόμα πιο βασανιστική στις λεπτομέρειές της: κάθε τόσο κάποιος μπαίνει στο γραφείο σου/ αποσπάσαι από μένα/ περιμένω/ επανέρχεσαι ασφαλής/ βέβαιος ότι θα σε ξαναχρειαστούν σε λίγο.

Όμως υπάρχουν και αιφνίδιες αναστροφές αυτής της πορείας, όταν ο άντρας εγκαταλείπει για λίγο τη στολή του, τα προσχήματά του, το φόβο. Και τότε:

Ευτυχία
είναι το σώμα μου
που στα χέρια σου γίνεται ρευστό
είναι ο άνεμος που φυσάει καθαρός
είναι τα αποτυπώματα του χρόνου
που διαλύονται στο νερό
και συνθέτουν
εμένα
καινούργια
γυμνή
χιλιάδες μίλια απ’ τον πολιτισμό.
 
Είναι η τελευταία έκρηξη χαράς, είναι η ανάμνηση μιας ευτυχίας που θα μετατραπεί γρήγορα στην οδυνηρό ανάλογό της, καθώς η αγάπη αποσύρεται. Δεν θέλω το σώμα μου/ φταίει/ απέτυχε/ λοιπόν ας χαθεί

Λίγο πριν το τέλος πάντως, όλη αυτή η οδύνη θα κατασταλλάξει σε ένα πένθος (διαχειρίσιμο, όπως λέγεται συχνά) που το τυλίγει η σιωπή. Σ’ ένα από τα πιο ωραία αποσπάσματα του βιβλίου:

Ο άντρας την ικετεύει να μιλήσει
εκείνη ανοίγει το στόμα καταπίνει
μεγάλες γουλιές αέρα και θαλασσινό νερό
και δάκρυα που καίνε αλλά δεν θα κυλήσουν
εδώ σ’ αυτό τον χώρο τον δημόσιο που διασώζει
τον ιδιωτικό.

Η ποίηση δεν είναι μόνο αυτό που γράφεται αλλά και αυτό που αποσιωπάται.

Κι όλο αυτό θα γίνει εν τέλει πολύτιμη πείρα (κάτι έζησε η γυναίκα, κάτι έζησε που δεν θέλει να το πει), μια νέα αντιστροφή χαμένων και κερδισμένων, μια ξαφνική μεγέθυνση ή διαστολή εκείνης που ήταν μέχρι πριν μια ελάχιστη, συρρικνωμένη μάζα, κι αρχίζει τώρα να αναπτύσσεται προς τα πάνω, σε μια ανάληψη όχι μόνο συμβολική αλλά απτή σχεδόν, χειροπιαστή, καθώς το σώμα, πεδίο όλων των μαχών, με νωπά ακόμα τα σημάδια του, γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια του άντρα σαν μίσχος που βρίσκει χώρο να δραπετεύσει από τα όρια που επέβαλαν αιώνες πολιτισμού.

Θα ήθελα να πω κλείνοντας το εξής: καθώς διάβαζα αυτό το λιτό, σύντομο, γεμάτο λεπταίσθητες παρατηρήσεις ποιητικό βιβλίο της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου σκεφτόμουν πως η ποίηση δεν είναι μόνο αυτό που γράφεται αλλά και αυτό που αποσιωπάται. Το ζήτημα δεν είναι μόνο τι λες αλλά και –για να χρησιμοποιήσω δικές της εκφράσεις– τι όγκους νερών, τι όγκους λέξεων έχεις προσπεράσει για να φτάσεις σ’ αυτό το ελάχιστο (γλωσσικό) κουκούτσι.

* Ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΠΠΑΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

altΗ δηλητηριώδης
Ευαγγελία Ανδριτσάνου
Άγρα 2013
Σελ. 64, τιμή εκδότη €8,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΝΟΥ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Σκοτεινός καθρέφτης» του Νίκου Λάζαρη (κριτική) – Μια ευσύνοπτη ελεγεία αδελφικής αγάπης

«Σκοτεινός καθρέφτης» του Νίκου Λάζαρη (κριτική) – Μια ευσύνοπτη ελεγεία αδελφικής αγάπης

Για την ποιητική συλλογή του Νίκου Λάζαρη «Σκοτεινός καθρέφτης» (εκδ. Κουκκίδα). Κεντρική εικόνα: © Peter H (Pixabay).

Γράφει ο Αντώνης Μακρυδημήτρης

Ι

Εισα...

«Αποδείξεις και Θεωρίες: Δοκίμια για την ποίηση» της Λουίζ Γκλικ (κριτική)

«Αποδείξεις και Θεωρίες: Δοκίμια για την ποίηση» της Λουίζ Γκλικ (κριτική)

Για τη συλλογή δοκιμίων της Λουίζ Γκλικ [Louise Glück] «Αποδείξεις και Θεωρίες: Δοκίμια για την ποίηση» (μτφρ. Γιώργος Λαμπράκος, εκδ. Στερέωμα). Στην κεντρική εικόνα, η Λουίζ Γκλικ.

Γράφει η Άλκηστις Σουλογιάννη

Τη Λουίζ Γ...

«Τα συντρίμμια και η αναστήλωσή τους – Η αλληλέγγυα ποιητική της Λύντιας Στεφάνου» του Αλέξη Ζήρα (κριτική)

«Τα συντρίμμια και η αναστήλωσή τους – Η αλληλέγγυα ποιητική της Λύντιας Στεφάνου» του Αλέξη Ζήρα (κριτική)

Για το δοκίμιο του Αλέξη Ζήρα «Τα συντρίμμια και η αναστήλωσή τους – Η αλληλέγγυα ποιητική της Λύντιας Στεφάνου» (εκδ. Θράκα). Στην κεντρική εικόνα, η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου στο σπίτι της ζωγράφου Νέλλης Ανδρικοπούλου (1948).

Γράφει η Χλόη Κουτσουμπέλη ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών» του Γιάννη Ν. Μπασκόζου (προδημοσίευση)

«Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών» του Γιάννη Ν. Μπασκόζου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιάννη Ν. Μπασκόζου «Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι νεραντζιές τρελαίνονται την άνοιξη στο Παγκράτι. Οι μυρωδιές τους α...

Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία 2022: Στη Μαρία Λαϊνά το Μεγάλο Βραβείο

Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία 2022: Στη Μαρία Λαϊνά το Μεγάλο Βραβείο

Ανακοινώθηκαν τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, Λογοτεχνικής Μετάφρασης και Παιδικού Βιβλίου καθώς και το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, το οποίο απονέμεται στη Μαρία Λαϊνά για τη συνολική προσφορά της στα Γράμματα. Τα βραβεία αφορούν βιβλία που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2021. Φωτογραφία © Αργυρώ Μπο...

Οι εκδότες χαιρετίζουν την εισαγωγή του «πολλαπλού σχολικού βιβλίου» μα ετοιμάζουν προσφυγή στο ΣΤΕ «για την άκρως προβληματική διαδικασία»

Οι εκδότες χαιρετίζουν την εισαγωγή του «πολλαπλού σχολικού βιβλίου» μα ετοιμάζουν προσφυγή στο ΣΤΕ «για την άκρως προβληματική διαδικασία»

H Σύμπραξη Εκδοτών προσφεύγει στο ΣτΕ με στόχο την επανεξέταση των όρων της Πρόσκλησης του υπουργείου Παιδείας σχετικά με το πολλαπλό σχολικό εγχειρίδιο ενώ ταυτόχρονα καταθέτουν τις δικές τους προτάσεις. 

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών» του Γιάννη Ν. Μπασκόζου (προδημοσίευση)

«Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών» του Γιάννη Ν. Μπασκόζου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιάννη Ν. Μπασκόζου «Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι νεραντζιές τρελαίνονται την άνοιξη στο Παγκράτι. Οι μυρωδιές τους α...

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γκούναρ Στόλεσεν [Gunnar Staalesen] «Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» (μτφρ. Βαγγέλης Γιαννίσης), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Ιουνίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Υπάρχουν κάποιε...

«Έρωτες, έρωτες, έρωτες» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου (προδημοσίευση)

«Έρωτες, έρωτες, έρωτες» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου «Έρωτες, έρωτες, έρωτες» – δώδεκα ιστορίες με πρωταγωνιστές που επιμένουν να παλεύουν για την ικανοποίηση της ερωτικής τους επιθυμίας. Δώδεκα παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα, με την τελευταία και μεγαλύτερη να αγκαλιάζει όλες τις προηγούμενες. Κυκλο...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Δύο αξιοπρόσεκτα ελληνικά αστυνομικά

Δύο αξιοπρόσεκτα ελληνικά αστυνομικά

Δύο ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα που ξεχωρίζουν: «Το τελευταίο κορίτσι» (εκδ. Τόπος), του Γιάννη Ξανθόπουλου και «Το σπάσιμο» (εκδ. Μεταίχμιο), του Τάσου Παπαναστασίου.

Γράφει η Χίλντα Παπαδημητρίου

...

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Λογοτεχνία, έμφυλες ταυτότητες, πατριαρχία, φεμινιστικό κίνημα, γυναικεία γραφή. Αμάντα Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ*, Λύο Καλοβυρνάς φωτίζουν όψεις ενός ζητήματος που μας αφορά περισσότερο απ΄ όσο ίσως πιστεύουμε, ενώ ακολουθεί επιλογή βιβλίων ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας από τις πρόσφατες ...

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Σε δημοσίευσή της στον Independent, η αρθρογράφος Clarisse Loughrey ξεχώρισε τα εικοσιπέντε σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν από γυναίκες συγγραφείς. Στη φωτογραφία, μία από αυτές, η Octavia E. Butler [1947 - 2006], συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με έντονο κοινωνικό και πολιτικό υ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ