Σε αυτό το βιβλίο, ο Μάρτιν Γκρούνβαλντ στρέφει τον ερευνητικό του φακό στην αίσθηση της αφής, που συνοδεύει τη ζωή μας από την αρχή έως το τέλος. Ήδη από την εμβρυϊκή φάση, προτού καν αποκτήσει τις υπόλοιπες αισθήσεις του, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και το περιβάλλον του χάρη στις επαφές στην κοιλιά της μητέρας, ενώ από τα ερεθίσματα που δέχεται το βρέφος κατά την επαφή μαζί της ή με άλλα πρόσωπα ευνοείται η ανάπτυξη και η νευρωνική ωρίμανση του εγκεφάλου, καθώς επίσης και άλλων λειτουργιών. Μέσα από διάφορα παραδείγματα, ο συγγραφέας εφιστά την προσοχή στους κινδύνους τους οποίους εγκυμονούν τυχόν διαταραχές στο αισθητήριο σύστημα της αφής. παράλληλα, αναδεικνύει και τη σημασία της συγκεκριμένης αίσθησης στις διαδικασίες σχεδιασμού και κατασκευής διαφόρων προϊόντων και συσκευών από τις βιομηχανίες. Από κάθε άποψη, η αίσθηση της αφής κατέχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό την πορεία της υγείας ?ας, ?ε αντίκτυπο στη συμπεριφορά, τις πράξεις και τις επιλογές μας. Κατά τον Μάρτιν Γκρούνβαλντ, πρόκειται για ένα παραγνωρισμένο αισθητήριο σύστημα, που όμως χρήζει προσοχής και περαιτέρω μελέτης. (Από τον εκδότη)

Το ζήτημα της σχέσης μεταξύ θεωρητικών και θετικών επιστημών αποτελεί επί δεκαετίες αντικείμενο εκτεταμένου στοχασμού και διαλόγου· έχει άραγε η σχέση αυτή τον χαρακτήρα μιας δημιουργικής, αλληλοτροφοδοτούμενης συνύπαρξης, ή πρόκειται για δύο απολύτως διακριτές «κουλτούρες» που τις χωρίζει ένα αγεφύρωτο ρήγμα; Το θέμα τέθηκε με εμφατικό τρόπο πριν από εξήντα περίπου χρόνια, με τη δημοσίευση του κλασικού πλέον δοκιμίου του C. P. Snow Οι δύο κουλτούρες και η επιστημονική επανάσταση. Εκκινώντας από τούτο το δοκίμιο, το παρόν βιβλίο στο πρώτο του μέρος επανεξετάζει τη σχέση μεταξύ θεωρητικών και θετικών επιστημών, αμφισβητώντας την ύπαρξη αυστηρής διαχωριστικής γραμμής μεταξύ τους, και, επιπλέον, επιχειρεί την ανίχνευση εσωτερικών υποδιαιρέσεων στις δύο αυτές «κουλτούρες»· τοποθετεί επίσης την όλη προβληματική στο πλαίσιο της μεγάλης «εικόνας», αυτής των αλληλεπιδράσεων μεταξύ θεωρητικών και θετικών επιστημών στο πλαίσιο των πολιτισμών.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, με την παραδοχή πλέον ότι δεν υφίσταται απόλυτος διαχωρισμός μεταξύ θεωρητικών και θετικών επιστημών, αναζητούνται παραλληλίες και τομές τους. Για τον εντοπισμό τους, συζητούνται τα ερωτήματα περί της φύσης των Μαθηματικών και της σχέσης τους με τη Φυσική και τη Φιλοσοφία, ενώ, όσον αφορά τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, προσφέρονται παραδείγματα τόσο για τη δυνητική χρησιμότητα των Μαθηματικών στη δικανική απόδειξη όσο και για την αποτυχία του διεθνολόγου Alexander Wendt να θεμελιώσει μια κβαντική οντολογία των κοινωνικών επιστημών.
Το «ταξίδι» ολοκληρώνεται με τη διατύπωση σκέψεων για το μέλλον της σχέσης των θεωρητικών και των θετικών επιστημών στη βάση και νέων «αξόνων» ύφανσής της, ενώ υπογραμμίζεται η μεγάλη αξία των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών για την ίδια τη Δημοκρατία. (Από τον εκδότη)

Ο Γάλλος στοχαστής Μισέλ ντε Μονταίνι (1533-1592), όταν αποτραβήχτηκε στον πύργο του εγκαταλείποντας την θέση του στο Κοινοβούλιο του Μπορντώ, παραμένοντας όμως δημόσιο πρόσωπο, απειλούμενο αλλά και σεβαστό στους Θρησκευτικούς Πολέμους που συντάραζαν επί δεκαετίες τη Γαλλία, αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο «καλής πίστης», αφιερωμένο «στην προσωπική ωφέλεια των συγγενών και φίλων». Εμπλουτίζοντας και επεκτείνοντας το κείμενό του κατά τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια της ζωής του με θέματα που δημιουργεί η ροή του βίου, ερωτήματα καθημερινά πλάι σε ουσιώδη, πρόσθεσε στην παγκόσμια γραμματεία το «δοκίμιο», δηλαδή τις διαδοχικές προσπάθειες να δοθούν απαντήσεις, ενώ δεν λείπουν οι αμφιβολίες. Σε κάθε περίπτωση, η απορία «Τι ξέρω;» (ώστε να ξέρω τι απαντώ) παρέμεινε παρούσα, ένα παιχνίδι που δεν έχει πάψει να αναζητεί τους παίκτες του.
Με συνομιλητές προσωπικότητες της εποχής του, με αναφορές στην αρχαία ελληνική και λατινική σκέψη, ο Μονταίνι δεν απέφυγε να εγγραφούν τα τρία «βιβλία» των δοκιμίων του στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων (Index) της Καθολικής Εκκλησίας, και εκεί έμειναν επί αιώνες.
Η παρούσα έκδοση είναι η πρώτη πλήρης μετάφραση του έργου στα ελληνικά και υποστηρίζεται από υποσημειώσεις και σχόλια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η έκφραση "ελευθερία των ορίων" ενέχει, εκ πρώτης όψεως, μια αντίφαση: Πώς είναι δυνατόν την ελευθερία μας να την εγγυώνται τα όρια που εμείς οι ίδιοι θέτουμε σ' αυτήν; Στο πλαίσιο της κυρίαρχης κουλτούρας της εποχής μας, που πρεσβεύει την αέναη οικονομική ανάπτυξη και βλέπει τη μεγέθυνση και τη γιγάντωση ως πεπρωμένο των σύγχρονων κοινωνιών, τα όρια φαντάζουν όντως σαν ένας εξωγενής καταναγκασμός τον οποίο καλούμαστε να υπερβαίνουμε διαρκώς. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη: η εξάντληση των φυσικών πόρων, οι αγροτοδιατροφικές κρίσεις, οι πανδημίες, η κλιματική αλλαγή, ακόμη και πόλεμοι που επαναφέρουν το φάσμα της πυρηνικής καταστροφής, μας επιβάλλουν να αναστοχαστούμε πάνω στην έννοια των ορίων και της ελευθερίας τους.
Ο Γιώργος Καλλής -με μια αφήγηση έντονα προσωπική και αφαιρώντας από την έννοια των ορίων τη δυσοίωνη χροιά που της έχει προσδώσει ο μαλθουσιανισμός- υπερασπίζεται το όραμα ενός κόσμου διαφορετικού, που θα συναντά την ελευθερία του εντός των ορίων. Αντλώντας παραδείγματα από την αρχαία ελληνική εμπειρία αλλά και από τις παραδόσεις της Ανατολής, από τους Ρομαντικούς του 19ου αιώνα ως το σύγχρονο οικολογικό κίνημα και από τον φεμινισμό ως το πρόσφατο ρεύμα της αποανάπτυξης, αναδεικνύει την ανάγκη να διαλύσει ο σύγχρονος Δυτικός άνθρωπος τη -συνυφασμένη με το κυρίαρχο καταναλωτικό μοντέλο- φαντασίωση περί απεριόριστης ανάπτυξης και να ενστερνιστεί την ιδέα του αυτοπεριορισμού ή, καλύτερα, της αυτο-οριοθέτησης· μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον, πρόοδος σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε συλλογικά τα όριά μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)