Αυτό που έκανε το Πολυτεχνείο να γίνει το «Πολυτεχνείο», δεν είναι εκείνα που συνέβησαν μέσα στο υπό κατάληψη ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, αλλά όσα διαδραματίστηκαν έξω από αυτό. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν αρχικά γύρω από το Πολυτεχνείο και στη συνέχεια ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, συγκρότησαν διαδηλώσεις απ' άκρου σ' άκρο της πόλης, πανικόβαλαν τη φρουρά του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, έστησαν οδοφράγματα για να εμποδίσουν τη διέλευση των τεθωρακισμένων, πνίγηκαν στα δακρυγόνα και ξυλοφορτώθηκαν αγρίως από την Αστυνομία, στάθηκαν -κυριολεκτικά- μπροστά στις κάνες και δεν έκαναν πίσω παρά μόνο όταν πλέον μετρούσαν στις τάξεις τους εκατοντάδες τραυματίες και τους πρώτους νεκρούς. Πρόκειται για αυτούς που, ακόμη πιο εντυπωσιακό, τις επόμενες ημέρες, ενώ η εστία του Πολυτεχνείου είχε πλέον συντριβεί, εγκατέλειψαν τα σχολεία τους και τις δουλειές τους και διαδήλωναν ανάμεσα στα πυρά των αστυνομικών, των ακροβολιστών και των τεθωρακισμένων, μετρώντας νέα -και περισσότερα- θύματα. Την ιστορία εκείνων των αφανών ηρώων της εξέγερσης του 1973 επιχειρεί να καταγράψει (με ασυγχώρητη καθυστέρηση πενήντα ετών) αυτό το βιβλίο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κλείνοντας τα μάτια και
κοιτώντας βαθιά μέσα μου
βλέπω σκοτάδι.
Μια μαύρη Τρύπα, η οποία
σιγά σιγά μετατρέπεται
σε εικόνες.
Εικόνες που συνθέτουν
μια προσωπική διαδρομή
στον χώρο όχι μόνο
της ζωής αλλά και της
τέχνης...

Ένα πρόσωπο -
Θραύσματα
στο ίδιο εξώφυλλο

Αποδόμηση ή σύνθεση;
Αλήθεια και ψέμα
Όνειρο και πραγματικότητα
Ομορφιά και ασχήμια
Αρμονία και δυστοπία
Έννοια ή εικόνα;

Το φως σηματοδοτεί
την αρχή και το τέλος,
διανύοντας τη διαδρομή.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)