Αφότου το παιδί ήρθε να μείνει μόνιμα με τους παππούδες του, για πολύ καιρό αρνούνταν να μιλήσει. Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τον παππού. Εντελώς ξαφνικά, πριν από έναν χρόνο, "την κοπάνησε ο δειλός", λέει η γιαγιά, για το Ταμανγκούρ, τον παράδεισο των κυνηγών. "Κάποιοι άντρες", λέει, "έχουν κλέψει τον χρόνο μου, ο παππούς, αντιθέτως, μου τον έχει επιστρέψει διπλάσιο και τριπλάσιο". Το παιδί φοβάται λίγο την Έλζα, που κανείς δεν γνωρίζει πότε ακριβώς έγινε ζευγάρι με τον Έλβις. "Έβγαλα το παντελόνι με την κουτάλα από το ζεματιστό νερό, είχε γίνει σκληρό σαν σανίδα μες στη χύτρα. Ένα αναμνηστικό. Ένα ενθύμιο", λέει με ενθουσιασμό η Έλζα.
Πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος που το έκανε αυτό, κάποιος μεγάλος λεκές; Επειδή γι' άλλη μια φορά ταξίδευε, ενώ την ίδια στιγμή κρατούσε στο χέρι ένα παγωτό σμέουρο που έσταζε; Ή είχε προηγηθεί στο πάρκο ένα ραντεβού, για το οποίο ο Έλβις δεν έπρεπε να γνωρίζει, διότι το παντελόνι ήταν δικό του δώρο; "Ευτυχώς, κάποια πράγματα μπορείς απλά να τα βράσεις μέχρι να εξαφανιστούν ή να τα διαγράψεις", λέει η Έλζα. "Ναι", συμφωνεί η γιαγιά, "ένα τσέλο όμως δεν χωράει σε μια χύτρα ταχύτητας", κλείνει τα μάτια και αναστενάζει, "συνήθως, η μνήμη απέχει πολύ από την αλήθεια, χαρίζει όμως ευτυχία, αρκεί να μπορείς πού και πού να διαγράφεις κάτι. Ή να το βράζεις ώσπου να εξαφανιστεί". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το Άσμα του σφαγιασμένου εβραϊκού λαού είναι το σημαντικότερο επικό ποίημα που γράφτηκε στην περίοδο της θανάτωσης των Εβραίων της Ευρώπης. Η σύνθεσή του ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1943. Χειρόγραφες μεταγραφές του διασώθηκαν μυθιστορηματικά, σε μπουκάλια θαμμένα στο πάρκο της πόλης Βιττέλ ή στο χερούλι μιας βαλίτσας. Λίγους μήνες αργότερα, στο Άουσβιτς, ο ποιητής, μαζί με τον μεγάλο του γιο Τσβι, θα ακολουθήσουν την τραγική μοίρα του λαού τους στα χρόνια του ναζισμού. Είχε προηγηθεί ο χαμός της συζύγου του Χάνα και των δύο μικρότερων γιών του, Μπένσιον και Γιόμελε.
Η ανείπωτη τραγωδία, οικογενειακή και συλλογική ταυτόχρονα, ερημώνει εσωτερικά τον ποιητή. Έχοντας πλήρη επίγνωση, προσπαθεί να αρθρώσει λόγο για όσα βιώνει και συγχρόνως νιώθει την υποχρέωση να σιωπήσει. Ο Κατσνέλσον εξεγείρεται. Πώς μπορεί ο Θεός να συνυπάρχει με την Τρεμπλίνκα; Όμως και μια ζωή δίχως Θεό μοιάζει αβίωτη. Το ρίγος που διαπερνά τον αναγνώστη του άσματος ενεργοποιείται όχι από την αισθητική, αλλά από την άμεση επαφή του με τη φρίκη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από το παράθυρο οι Ναπολιτάνοι παρατηρούν για τέσσερις μέρες το γκρίζο πέπλο της βροχής που πέφτει ασταμάτητα. Η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει αιφνιδιαστικά, μυστηριώδεις κούκλες, απόκοσμες φωνές από το κάστρο του Μάσκιο Αντζοΐνο, κέρματα που παίζουν μουσική. Ένας εφιάλτης που δείχνει πως τίποτα δεν θα παραμείνει ίδιο ή μια παραίσθηση που θα διαλυθεί στο πρώτο φως του ήλιου...

Το Σκοτεινό νερό είναι ένα μυθιστόρημα που ιντριγκάρει και με την εκδοτική του τύχη: ο Ιταλό Καλβίνο το προτείνει στις περίφημες εκδόσεις Einaudi και υποδεικνύει στον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα διορθώσεις που εκείνος δέχεται. Όταν όμως ο Καλβίνο επανέρχεται με νέες, ο Πουλιέζε αντιδρά: ή έτσι ή τίποτε. Το 1978 εντάσσεται σε εκδοτική σειρά δίπλα στα βιβλία του Μπόρχες και του Χέμινγουεϊ, αλλά ο Πουλιέζε αρνείται την επανέκδοσή του. Για δεκαετίες το Σκοτεινό νερό κυκλοφορούσε σχεδόν αποκλειστικά σε φωτοαντίγραφα. Μετά τον θάνατο του Πουλιέζε το 2012 το μοναδικό μυθιστόρημα του συγγραφέα ζει μια δεύτερη ζωή, μεταφρασμένο ήδη σε τέσσερις γλώσσες.