Στον κόσμο της γερμανόφωνης λογοτεχνίας, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, το απόκοσμο επηρεάζει δραστικά την αποτύπωση της πραγματικότητας. Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό μοιράζονται τα διηγήματα που συναπαρτίζουν το βιβλίο: και στα τρία κάτι απόκοσμο εισβάλλει σε ένα κατά τα λοιπά ρεαλιστικό περιβάλλον, χωρίς να προσφέρεται ωστόσο η δυνατότητα λογικής εξήγησης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μία αίσθηση αβεβαιότητας ως προς το τί θεωρείται πραγματικό και τί φανταστικό· μία αίσθηση που επιτείνεται τόσο από το ονειρικό κλίμα όσο και από μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα, η οποία, μέσα από σύμβολα και υπαινιγμούς, προδιαγράφει την πορεία των ηρώων προς τον θάνατο. Το αλλόκοτο και το απόκοσμο, όπως παρουσιάζονται από τους τρεις εμβληματικούς συγγραφείς, αφήνουν στον αναγνώστη ένα σύγχρονο αποτύπωμα· αποδίδουν με καινοφανή τρόπο εκφάνσεις της υπαρξιακής αγωνίας των ηρώων, ενώ συνάμα φέρνουν στο προσκήνιο τις ασυνείδητες δυνάμεις που επηρεάζουν καθοριστικά την εικόνα μας για τον κόσμο και για τον εαυτό μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Διασχίζοντας το απωθητικό χωριό, είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Το άλογο ανάσαινε βαριά και σφυριχτά. Δεν κατάλαβε αμέσως τι ήταν, γιατί πρώτη φορά το άκουγε να αναπνέει έτσι. [...] Στο τέλος παρατήρησε μακριά έναν ιππέα του ίδιου συντάγματος, που στεκόταν στην άλλη άκρη της πέτρινης γέφυρας [...] Δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπο του καβαλάρη κι έτσι σπιρούνισε ανυπόμονα το άλογό του και το υποχρέωσε να καλπάσει ζωηρά. Αμέσως κάλπασε κι ο άλλος κατά τον ίδιο τρόπο. Τους χώριζε πια η απόσταση βολής μιας πέτρας. Κι ενώ τα δύο άλογα πατούσαν συγχρόνως τη γέφυρα με τα μπροστινά λευκά τους πόδια, ο επιλοχίας με ανέκφραστο βλέμμα αναγνώρισε στον άλλο τον εαυτό του. Τράβηξε ασυναίσθητα τα χαλινάρια και έτεινε προς αυτό το ον τεντωμένο το δεξί χέρι με ορθάνοιχτα τα δάχτυλα. Τότε σταμάτησε η μορφή κι υψώνοντας το δεξί χέρι χάθηκε απότομα». (Hugo fon Hofmannsthal, "Πολεμική ιστορία")
«Πόσο διήρκεσε όλο αυτό... Ποιός ξέρει; Ποιός ξέρει έστω αν ο Άλμπρεχτ βαν ντερ Κβάλεν στ’ αλήθεια ξύπνησε εκείνο το απόγευμα και βγήκε στην άγνωστη πόλη· ή αν δεν έμεινε εντέλει κοιμισμένος στο κουπέ της πρώτης θέσης και αν δεν τον μετέφερε η ταχεία Βερολίνου-Ρώμης με τρομερή ταχύτητα στην άλλη άκρη του κόσμου; Ποιός από εμάς θα είχε το θράσος να απαντήσει με βεβαιότητα και υπευθυνότητα σε αυτή την ερώτηση; Παραμένει εντελώς ασαφές. "Όλα πρέπει να είναι μετέωρα..."» (Thomas Mann, "Το ερμάριο")
«[...] Το φάντασμα δεν αποτελεί πλέον μορφή ενός ανορθολογικά δαιμονιστικού κοσμοειδώλου αλλά μεταφορά για πολλά άρρητα και εκφοβιστικά, ανομολόγητα και ανησυχητικά, που απαντώνται στο νεωτερικό κοσμοείδωλο». (Gero von Wilpert, "Το ημερολόγιο της Ρεδεγόνδας")

ΕΠΤΑ αλληλένδετα διηγήματα, με το τέλος του καθενός να δίνει το λάκτισμα για την εκκίνηση του επόμενου. Οι κεντρικοί ήρωες, παίκτες γύρω απ’ το ίδιο τραπέζι αλλά και αθύρματα της Τύχης και του Χρόνου, είναι δεμένοι τόσο μεταξύ τους όσο και με το περιβάλλον με ορατά ή αόρατα νήματα. Έτσι, κάθε πτώση προκαλεί ένα κύμα νέων αλυσιδωτών πτώσεων, που άλλοτε είναι καταστροφικές και άλλοτε γίνονται έναυσμα για αναγέννηση και επανεκκίνηση, καθώς η σκυτάλη της δράσης περνά συνεχώς από το χέρι της ζωής σε αυτό του θανάτου και αντίστροφα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ΠΕΛΩΡΙΑ ΓΝΑΘΟΣ

Ακινητοποίησε το αριστερό μου χέρι.
Το κρατάει από τον ώμο
το σφίγγει
σταδιακά το κόβει.
Το μέλος ξεχωρίζει
απ' το υπόλοιπο
σώμα.
Κάτι στάζει στον αρμό του
η σταγόνα
ακούγεται
αραιά και που.
[Από την έκδοση]

H Περσεφόνη ανασύρεται από τον αρχαίο ελληνικό μύθο και, μέσα από μια σειρά παρεκκλίσεων, παραλλαγών και συμβολισμών, μεταφέρεται στον χώρο και τον χρόνο και αλλάζει πρόσωπα: ονειρεύεται να το σκάσει από το ανήλιαγο βασίλειο του συζύγου της, ταξιδεύει στον ευρωπαϊκό Βορρά, φτάνει στη χώρα των Ιροκουά και κατακτά τον τίτλο της σαμάνας της φυλής, διαβάζει τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, γίνεται μητροκτόνος, μεταμορφώνεται σε δαιμόνισσα που παρασύρει τους άντρες στην καταστροφή.
Η σχέση μάνας και κόρης βρίσκεται στο επίκεντρο των περισσότερων ιστοριών της συλλογής, ενώ η αρπαγή της Περσεφόνης κόρης αξιοποιείται ως θεματικό μοτίβο προκειμένου να αναδειχθούν οι αμείλικτοι κανόνες της πατριαρχίας σε όλες τις κοινωνίες και τις εποχές.
Η Δήμητρα Λουκά, προσεγγίζοντας με ανατρεπτική ματιά τον μύθο, το παραμύθι και προγενέστερα λογοτεχνικά κείμενα, μπολιάζοντας το πρωτογενές υλικό των ιστοριών της με χιούμορ και παιγνιώδη στοιχεία, παίζοντας με το πραγματικό και το επινοημένο, δημιουργεί μια παλίμψηστη γραφή, στην οποία διαπλέκεται με μαστοριά το παραδοσιακό με το μοντέρνο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο συγγραφέας μάς μεταφέρει στο επίκεντρο του δράματος και στη ρίζα του ανεπούλωτου τραύματος: στον Εμφύλιο Πόλεμο, όπως τον έζησε ένας ευαίσθητος έφηβος πάνω στα ηπειρώτικα βουνά. [...] Πιστός πάντα στην αφηγηματική του ιδιοσυγκρασία, δίνει λιγότερη σημασία στη δράση και την πλοκή απ' ό,τι στις αποτυπώσεις των γεγονότων πάνω στην ευπαθή συνείδηση του ήρωά του - με τον οποίον ταυτίζεται ακόμη κι όταν αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο». (ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΝΙΑΣ, Η μεταπολεμική πεζογραφία, τόμ. Ε΄, 1988)

«Στην παραμεθόρια περιοχή αντίκρυ στο ομώνυμο βορειοηπειρωτικό βουνό, που με την αγριάδα του δεσπόζει στον ορίζοντα σαν σύμβολο μιας αμετακίνητης ανθρώπινης μοίρας, ξετυλίγονται το πρώτο και το δεύτερο διήγημα, φθινόπωρο του 1946, καθώς ξαναφουντώνει στον τόπο ο πόλεμος. Στα Γιάννενα την ίδια εποχή και με το ίδιο αντικείμενο συνεχίζεται κυριολεκτικά το τρίτο και κατά κάποιο τρόπο το τέταρτο. [...] Δεξιοτεχνικά ο συγγραφέας μάς δίνει με μικρές πινελιές την πνιχτή καθημερινή αγωνία ανάμεσα στα ξεσπάσματα της ωμής βίας τον εξευτελισμό του πολίτη όταν τον λόγο τον έχουνε πια τα όπλα· [...] τον τυφλό φανατισμό των ημερών αλλά και την ακατάλυτη αξία των προσωπικών δεσμών πάνω από το ποτάμι του αίματος που χωρίζει τις παρατάξεις». (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ, Φιλολογική Καθημερινή, 21.3.1976)

«Δεν αιστάνθηκα ποτέ ότι είναι δική μου δουλειά να βρω την αλήθεια για τα φοβερά εκείνα χρόνια, εννοώ να βρω την ιστορική αλήθεια μέσα στη λογοτεχνία ή πολύ περισσότερο να απονείμω δικαιοσύνη. Μου αρκούσε και μου αρκεί η προσωπική εκδοχή, φτάνει να είναι ουσιαστική και με ειλικρίνεια ειπωμένη - κι αυτό είναι ένα είδος δικαιοσύνης, λιγότερο απόλυτης, αλλά πιο πολύ ανθρώπινης (και φιλάνθρωπης)». (ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ, Απο-θέματα, 2017)

Εκείνο το καλοκαίρι ο πόλεμος είχε πραγματικά αρχίσει στην Ευρώπη - πλην εμείς, στην ελληνική επαρχία της εποχής, εξακολουθούσαμε αμέριμνοι τον βίο μας, δεδομένου ότι (όπως πίστευαν οι μεγάλοι) το γεγονός δεν μας αφορούσε. Στο χτήμα μας, έξω από τον Πύργο, παίζαμε με τον αδελφό μου μέχρις εξαντλήσεως, εφευρίσκοντας συνεχώς αυτοσχέδια κατορθώματα, ενώ εγώ (ως μεγαλύτερος) σκαρφάλωνα κάθε τόσο στις αχλαδιές, τις συκιές και τις βερικοκιές, κουβαλώντας ώριμα φρούτα και κυνηγώντας τα μεγάλα τζιτζίκια, που μας ξετρέλαιναν με το τραγούδι τους. [...] (Από την έκδοση)

Η θερμοκρασία ανεβαίνει, οι πάγοι λιώνουν, οι ωκεανοί διαστέλλονται. Τεράστιες ποσότητες υδάτων κατακλύζουν την ξηρά, ολόκληρες πολιτείες καταποντίζονται. Ο ήρωας του βιβλίου, σαν άλλος Νώε, επιβιώνει εξήντα περίπου μέρες, αφού έρχεται αντιμέτωπος με ποικίλα πρακτικά, υπαρξιακά και ηθικά ζητήματα. Στην Κιβωτό του, εκτός από τον σκύλο του τον Παρασκευά, τον συντροφεύουν συγγραφείς, στοχαστές και καλλιτέχνες - η μνήμη ενός ολόκληρου πολιτισμού, που παραμένει ζωντανός μέσα από τις αφηγήσεις του.

Ο "Νώε", οικολογική αλλά και πολιτική δυστοπία, μιλά για κάτι που είναι ήδη παρόν.

«Μπορεί ο καταποντισμός να είναι ένας, μα στην πραγματικότητα είναι πολλοί - πριν, κατά τη διάρκεια και κυρίως μετά. Θα 'πρεπε να το καταλάβω όταν άρχισαν να σηκώνουν το φράγμα στην παραλία, όταν έβλεπα τις οικογένειες να πνίγονται μέσα στα διαμερίσματά τους κι όταν εγκατέλειπα τους ναυαγούς στη νησίδα που βυθίστηκε [...]. Δύο μήνες τώρα συνεχίζω ασταμάτητα να λάμνω πάνω από την πνιγμένη πόλη ανάμεσα σε σκουπίδια, μνήμες, μύθους, παραμύθια και βιβλικές γραφές. Ένας σβόλος ψεύτικης ελπίδας η ανταμοιβή μου». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)