Έντονα πάθη και ακραία αισθήματα -έρωτας, ζήλια, θλίψη, τάση για αυτοκτονία- διασταυρώνονται, στο μυθιστόρημα της Αγγέλας Καστρινακη, με μια προσπάθεια κατανόησης του εαυτού και των άλλων μέσα από τη λογική ανάλυση. Σχέσεις στήνονται και σχέσεις διαλύονται. Πρόσωπα διεκδικούν την ευτυχία τους και άλλα προσπαθούν να αντέξουν τις διαψεύσεις. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες και στις πιο τακτοποιημένες ζωές. Κάποια στιγμή κυριαρχεί ο δαίμονας του έρωτα και της ανατροπής κι άλλοτε πάλι ξεπροβάλλει ο δαίμονας της ειρωνείας, αυτός που μας κάνει να βλέπουμε και την κωμική όψη των πραγμάτων σχετικοποιώντας όλα τα αισθήματα.

Ένα μυθιστόρημα που σκέπτεται για τις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα σκέπτεται και για το ίδιο το μυθιστόρημα. Η Αγγέλα Καστρινάκη συνομιλεί με προηγούμενα έργα που έχουν ως θέμα τους την «απιστία» (τις "Εκλεκτικές συγγένειες" του Γκαίτε, τις "Αναμνήσεις" της Πηνελόπης Δέλτα κ.ά.) και δείχνει πως κάτι μένει ίδιο και κάτι έχει αλλάξει στην εποχή μας.

Συγκινητικό αλλά και με υποδόριο χιούμορ, το μυθιστόρημα της Καστρινακη επιδιώκει να φτάσει στον βυθό των αισθημάτων και να τα εκφράσει με μια γλώσσα ταυτόχρονα δροσερή και καλλιεργημένη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Μαργαρίτα Ιορδανίδη είναι υπάλληλος σε διαφημιστικό γραφείο, σύζυγος λογιστή και μητέρα δύο παιδιών στην Αθήνα της δεκαετίας του '90, πριν από την οικονομική κρίση και με τους οικονομικούς μετανάστες να έχουν μόλις έλθει από την Αλβανία.
Ένα όνομα δεν είναι ωστόσο παρά ένα προσωπείο. Ποια είναι στ' αλήθεια η Μαργαρίτα;
Αυτή είναι η παράδοξη ιστορία της. μια ιστορία για το αίνιγμα της ταυτότητας πίσω από το πρόσωπο.
"Σήκωσε το κεφάλι της, που το 'χε χαμηλωμένο πάνω απ' το φαΐ της. Η όψη της είχε κάτι το παράξενα ανέκφραστο, σαν να 'ταν το πρόσωπό της πλασμένο από κερί και δεν είχε τ' ασταμάτητα αναδέματα, τις ανεπαίσθητες συσπάσεις, το παιχνίδισμα των ματιών, όλα εκείνα που δίνουν ζωή σε μιαν ανθρώπινη μορφή. Τους κοίταξε και είπε:
"Τ' όνομά μου δεν είναι Μαργαρίτα. Δεν είμαι η μητέρα σας". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Μπαλζάκ σηκώνει την αυλαία της Ανθρώπινης Κωμωδίας συλλαμβάνοντας την εμβληματική μορφή του πιο περιβόητου φιλάργυρου της κλασικής λογοτεχνίας, του Φελίξ Γκραντέ. Ο συγγραφέας μάς εισάγει στον κόσμο των πραγματευτάδων, των εμπόρων, των δικηγόρων, των τοκογλύφων και λοιπών σπεκουλαδόρων την εποχή κατά την οποία πρωτοδιαμορφώνεται η αστική τάξη. Περιγράφει με οξυδέρκεια και θεατρικότητα τον τρόπο με τον οποίο ο "παντοδύναμος παράς" διαποτίζει σιγά-σιγά το πλέγμα των ανθρωπίνων σχέσεων και δραστηριοτήτων στη Γαλλία της Παλινόρθωσης.
Στην πλήρη υποδούλωση του Γκραντέ στον κόσμο του χρήματος αντιτάσσεται με τη στάση της η θυγατέρα του Ευγενία. Χάρη στην αθωότητα της νιότης, την ψυχική ευγένεια και την καλοσύνη που τη διακρίνουν αλλά και στην άγνοια που συνεπάγεται η περίκλειστη, εντός της οικογενειακής εστίας, ζωή της, βρίσκει τη δύναμη να αποστασιοποιηθεί από ένα περιβάλλον που έχει πλήρως διαβρωθεί από την τυφλή επιθυμία του πλουτισμού και της κοινωνικής ανόδου.
Η παρούσα έκδοση συνοδεύεται από πλούσιο ιστορικό και λογοτεχνικό σχολιασμό, ο οποίος καταδεικνύει, εκτός των άλλων, τους κρυφούς αρμούς της γραφής του Μπαλζάκ. Περιλαμβάνει επίσης Εισαγωγή και Παραρτήματα τα οποία, με ποικίλο υλικό, εστιάζουν στα δύο βασικά θέματα του κειμένου: το πάθος της φιλαργυρίας και την παντοδυναμία του χρήματος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Διακόσια χρόνια και πλέον μετά τον θάνατό του, η ποίηση του Τζών Κήτς έχει τη δύναμη να γοητεύει και να συγκινεί, αφήνοντας τον αναγνώστη με την αίσθηση μιας ασυνήθιστης, πολύ δυνατής συνάντησης. Η παρούσα μετάφραση μερικών από τα πιο αντιπροσωπευτικά ποιήματά του, από τα πρώτα σονέτα ως τα έργα της ωριμότητάς του, τις μεγάλες ωδές, επιχειρεί να μας συστήσει εκ νέου τον μεγάλο δημιουργό, να μεταφέρει στη γλώσσα μας το άρωμα της ποίησής του - μιας ποίησης γήινης αλλά και αιθέριας, μιας ποίησης των αισθήσεων και των αντιθέσεων. Δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στα πιο διαφορετικά ποιητικά είδη, ο Κητς αποδεικνύεται ένας ευφυής πειραματιστής και ένας μοναδικός τεχνίτης του λόγου.
Σε πορεία παράλληλη με την ποίησή του, οι επιστολές του (γράμματα σε φίλους, στα αδέρφια του, στους εκδότες του, στην αγαπημένη του Φάννυ) ανοίγουν ένα παράθυρο στην καθημερινή ζωή και σκέψη του ποιητή. Φωτίζουν τις αγωνίες μιας ψυχής που βάδιζε μέσα σε «αβεβαιότητες και μυστήρια» αναζητώντας την ομορφιά σε κάθε της έκφανση. Τα γράμματα του Κητς (κατά τον Έλιοτ, «τα σημαντικότερα που γράφτηκαν ποτέ από Άγγλο ποιητή») οδηγούν κατευθείαν στον πυρήνα της δημιουργικής διαδικασίας και τη φωτίζουν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)