ΛΟΓΙΟΣΥΝΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Διαβάσανε τον Βάρναλη φωναχτά,
κράξανε σ' όλη την πλατεία
κάτι του Φεντερίκο Γκαρθία,
μα ξέρανε περί της τέχνης των πολλά.

«Οι αστοιχείωτοι ανήκουνε στο πλήθος!»
Μα κείνοι είχον τη γραμματοσύνη
και διέκρινε ώριμη η κείνων λογιοσύνη,
σε κάθε συζήτηση τι στέκει κακοήθως.

Πώς, άλλωστε, να μην το διακρίνουν,
όταν τιτλοφορούνται ως κατέχοντες
κι όψη έχουν ως εξέχοντες
των υπολοίπων, που τα σπουδαία επικρίνουν.

Είν' όμως αυτή η αποστολή τους,
να φαίνονται δυο μέτρα μπόι στα στοχαστικά
κι αν η ζωή ρωτά πραγματικά,
εκείνοι εύηχα να παίζουν το βιολί τους.
[Από την έκδοση]

Με μια ποιητική σύνθεση, ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης αναστοχάζεται ρυθμικά τις έννοιες και τις πρακτικές της Φιλίας, της Επανάστασης, του Έρωτα, της Μνήμης, και της Υπέρβασης του Θανάτου. Μεταξύ ανατρεπτικών μανιφέστων και τηλεγραφικών οδηγιών, η Ωδή Κυψέλης αποτελεί μια διαλεκτική τσέπης, με αιχμή την αναζήτηση ενός ποιητικού τρόπου ζωής. Τα ποιήματα συνοδεύουν πρωτότυπα έργα, ειδικά για το βιβλίο αυτό, καμωμένα από τον ζωγράφο Κώστα Τσώλη. (Από τον εκδότη)

Δεκαεπτά γυναικείες μορφές από την ελληνική ύπαιθρο ως το μεγαλοαστικό επίκεντρο βιώνουν τη θέση τους και τη σχέση τους με το άλλο φύλο. Μια διαλεκτική και εν εξελίξει αναφορικότητα του Εγώ και του Εσύ στο φίλτρο της έμφυλης ταυτότητας. Ο τρόπος αυτός της κοινωνικής δόμησης διαπερνά τις εκφάνσεις σκέψης και πράξης θέλοντας και μη, συνειδητά ή ασυνείδητα, ξυπνώντας πάθη, ένστικτα, ανταγωνισμούς και εμπνεύσεις. Η ματιά είναι γρήγορη και ανιχνευτική. Ξετρυπώνει τον πόνο και τον μετουσιώνει σε λόγο με την ελπίδα ότι θα κινήσει και πάλι το ενδιαφέρον, θ' ακουμπήσει καρδιές, θα έλξει. Οι εικόνες είναι που κρατούν το βλέμμα και δίνουν υλικό για αυτογνωσία και ενδοσκόπηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΚΑΡΝΑΓΙΟ

Καπετάνιε, δέσε τη φόρμα
πρίμα να ταξιδέψουμε
σιρόκος μοτερνιστής
τα καραβόσκοινα πλέκει
κράτα γερά την ιδέα
πρόσω ολορυθμός
με κυματισμό λέξεων
σκοπέλους και χασμωδίες
λάσκα να διασκελίζεις
αγάντα στιχουργικής
Μαραμπού και Τάνκα
στην πλώρη ν' απαγγέλλεις
σειρήνες τα χείλη της
αλμύρα να σε ποτίζουν
με ορίζοντα το άπειρο
ρότα το άπειρο.
[Από την έκδοση]

ΤΟ ΒΟΥΗΤΟ ΜΙΑΣ ΜΕΛΙΣΣΑΣ

Το βουητό μιας Μέλισσας
Μαγεία - μου χαρίζει -
Αν κάποιος με ρώταγε γιατί -
Πιο εύκολα θα πέθαινα -
Από το να μιλούσα -

Το Κόκκινο στον Λόφο πάνω
Τη θέλησή μου παίρνει -
Αν κάποιος με χλευάσει -
Αδιάφορο μου φαίνεται - γιατί ο Θεός είναι εδώ -
Αυτό είναι όλο.

Το Χάραμα της Μέρας
Στο Ύψος μου Προσθέτει -
Εάν με ρωτήσουν πώς -
Ο Δημιουργός - που με ζωγράφισε έτσι -
Πρέπει να πει!
[Από την έκδοση]

Την εποχή που το Βυζάντιο ξεθωριάζει, έναν αιώνα πριν αλλάξει χέρια και πνοή, σε καιρό φονικής πανδημίας, ο μουσουλμάνος Ισμαήλ, με τη σιγουριά πως θα είναι σύντομα νεκρός, ματαιοπονεί και διηγείται μία ιστορία για το ανθρώπινο κυνήγι, τα πάθη, τη θέση μας σε μια άναρχη κοινωνία, τις κατακτήσεις των γυναικείων μυαλών και την προσωπική λύτρωση. Περνά μέσα από τον ιστορικά ημιφωτισμένο και παραγκωνισμένο κόσμο του 14ου αιώνα, στην καθολική κι επαναλαμβανόμενη Ιστορία του ανθρώπου. Μεσήλικας και πολιορκημένος πια από τους εχθρούς του, προδομένος από τις επιλογές του, δεν του μένει παρά μία απέλπιδα προσπάθεια: Να αφήσει τον αναγνώστη να αποφασίσει για την τύχη του, μέσα από δύο επιστολές. Η μία για να σωθεί. Η δεύτερη για να πει την αλήθεια. Οι αναγνώστες θα διαβάσουν και τις δύο; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Κουκούλι" - περίβλημα και χώρος προστασίας, όπου αναπτύσσεται η κάμπια ενός εντόμου και μετατρέπεται σε χρυσαλλίδα, για να εκκολαφθεί στο τέλος ως ένα πλήρως αναπτυγμένο ενήλικο έντομο, το ακμαίο. Όπως η πεταλούδα, που από ένα άχαρο πλάσμα καταλήγει στην εντυπωσιακή χορεύτρια των αιθέρων. Εκτός και αν, προβλήματα διαφόρων ειδών αναστείλουν την ανάπτυξή της.
"Κόκκινο κουκούλι ή οικογενειακό καμίνι" - το δυστοπικό περιβάλλον μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, που αντί να προστατεύει, να θρέφει, να βοηθά στην υγιή ανάπτυξη των μελών της, εγκλωβίζει σε ρόλους που εμποδίζουν την ωριμότητα, τραυματίζει -καμιά φορά ανεπανόρθωτα-, οδηγεί σ' εθισμούς.
"Κόκκινο κουκούλι" και η παθολογική νοσταλγία, όταν οι μνήμες φυλακίζουν σε μια χαμένη νιότη, έναν έρωτα ή ένα γάμο τελειωμένο και το άτομο προσκολλάται στο παρελθόν χάνοντας το παρόν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΚΟΡΗ ΜΙΑ

Έριξα μια κρυφή ματιά έξω από μένα
και είδα την ολότητα
και είπα, ναι,
είναι μία από σένα,
είναι εσύ
και είσαι εκείνη
από το ίδιο άχρονο υλικό.
Ποιος θα πει πως δεν υπήρξε;
Ποιος θα πει πως δεν υπήρξα;
Ποιος θα τολμήσει να πει πως δεν υπήρξα·
κι έτσι πασχίζω,
πασχίζω για το αποτύπωμα
το έξω από μένα
και κάπου εκεί τη χάνω,
γιατί εκείνη
είναι ελεύθερη της μακρόστενης ανάγκης μου.
Εκείνη δεν είναι εγώ·
είναι άνεμοι, είναι άστρα, θάλασσες, ουρανοί, είναι ήλιοι·
κι ας λέει πως είναι απλώς
ένα κορίτσι
σαν όλα τ' άλλα.
[Από την έκδοση]

Η συλλογή "Οι καλύτερες ιστορίες" περιλαμβάνει τα 21 πιο ανθολογημένα και διάσημα διηγήματα του πρωτοπόρου Αμερικανού συγγραφέα, Edgar Allan Poe, που θεωρείται ο πρώτος σπουδαίος αρχιτέκτονας της τέχνης της σύντομης φόρμας.
Είναι ένα συναρπαστικό best of ταξίδι στον αλλόκοτο κόσμο της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου, του τρόμου, της φρίκης, της μελαγχολίας, της εκδίκησης, της τρέλας, της καταστροφικής ηδονής. Ταυτόχρονα αποτελεί και μία αντιπροσωπευτική περιήγηση σ΄λεβα στοιχειωμένο -αλλά ιδιοφυές- πνεύμα, που εξερεύνησε θαρραλέα το σκοτάδι και το χάος χαρίζοντάς μας κλασική κι ατόφια αναγνωστική απόλαυση.
Τη συλλογή επιμελήθηκε κι ανθολόγησε ο συγγραφέας, μεταφραστής Βαγγέλης Προβιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο ξενιτεμένος Αλέξης αναπολεί τον πλατωνικό έρωτα της νιότης στην Ελλάδα της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας. Η Φωτεινή, θύμα ενδοοικογενειακής βίας, αφηγείται στον ψυχοθεραπευτή της τα όνειρα φυγής. Ο Θανάσης συνδέεται με τη νεκρή γυναίκα του μέσω μίας πρόσφατης φιλίας. Η Μαρία αδημονεί να φτάσει η μέρα που θα τους παρατήσει όλους. Η Χαρά αναλύει τη δύναμη της μνήμης στη σύγχρονη τέχνη. Ο Διαμαντής καταγράφει στο ημερολόγιό του τον ανομολόγητο έρωτά του για μία άγνωστη. Η Ζηνοβία κληροδοτεί την περιουσία της στη νοσοκόμα της. Επτά σύγχρονοι ήρωες κι ένα γκράφιτι συνθέτουν την "ανεμοθύελλα" ενός αστικού δρόμου. Το μυθιστόρημα Οδός Αέρηδων θρυμματίζεται σε συγκοινωνούσες πνοές καθημερινών ανθρώπων, σε ψηφίδες πλάνης που μετεωρίζονται στο κενό μεταξύ ατομικής και συλλογικής μνήμης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Τα σπασμένα bits παραμορφώνουν την εικόνα.
Άραγε, τα αισθήματα μπορούν να εκφρασθούν
από κβάντα πληροφορίας;
Έτσι τότε και η τεχνητή ευφυΐα μπορεί να αισθανθεί
τη χαρά και την απώλεια;
Δάκρυα φτιαγμένα στο δυαδικό σύστημα
δύσκολα θα κατρακυλήσουν από την οθόνη του υπολογιστή,
ακόμα και αν προσομοιωθεί ο συνολικός αριθμός
των εγκεφαλικών συνάψεων.
[Από την έκδοση]