Η ποίηση είναι κώδικας ζωής· είναι η γλώσσα που άλλοτε γίνεται μνήμη θανάτου και άλλοτε έρωτας για το όλον της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ποίηση που καταγράφει τα τρανά των θνητών και υμνεί τα τρωτά των θεών δημιουργεί μύθους και πατρίδες· δημιουργεί το εγώ και το εμείς.
Τι θα ήταν ο άνθρωπος και η καθημερινότητά μας χωρίς την ποίηση ή, έστω, την ποιητικότητα; Σε μια εποχή πληθωριστική για τη λογοτεχνία και ειδικότερα για την ποίηση, οι γραφές των ποιητών και των ποιητριών συνομιλούν, είτε εκούσια με παρελθόντα αλλά και σύγχρονα κείμενα, είτε ακούσια με τις κειμενικές αξίες που έχουν «διαχυθεί» ως λόγος δομημένος και έντεχνος.
Το Culture Book καταγράφει, προβάλλει, παρουσιάζει τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Η ανθολογία "Ποιητική Εαρινή Ισημερία", με ποιήματα ποιητικής πενήντα έξι ενεργών ποιητών και ποιητριών από όλο τα φάσμα της σύγχρονης ποίησης, ανιχνεύει τη διαδικασία -πότε επώδυνη και πότε λυτρωτική- της ποιητικής γραφής. Τα ανέκδοτα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην ανθολογία έχουν γραφτεί ειδικά για το Αφιέρωμα "Ποιήματα Ποιητικής για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης" και δημοσιεύτηκαν το 2024 στο www.culturebook.gr. Τα ποιήματα των Μιχάλη Γκάνα, Ζέφης Δαράκη, Γιώργου Μαρκόπουλου και Τίτου Πατρικίου, που συμπεριλήφθηκαν με τη δική τους άδεια σε αυτή την ανθολογία είναι δημοσιευμένα σε αυτόνομες ποιητικές συλλογές τους.
Και, ναι, θα συμφωνήσω με τον Θανάση Κωσταβάρα που στη συλλογή του "Συμπληρώματα" αναφέρει: «Δεν μας χωράει τίποτα πια, κανένας στίχος, κανένα πρόσωπο, καμιά καρδιά που να μπορεί τουλάχιστον, να θυμάται». (Από τον πρόλογο του ανθολόγου Αντώνη Δ. Σκιαθά)

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

ένα δέντρο εκεί
στέκεται μόνο
κι αν δεν έρθει ο άνεμος;
κάπου αλλού
θα φυσήξει
κάπου αλλού
θα χαϊδέψει
τώρα και εγώ
μια χάρη σάς ζητώ
θα 'θελα εδώ να κάτσω ακίνητος
να με φυσήξει απαλά το αγέρι
να με πάει κάπου αλλού
[Από την έκδοση]

Το ετήσιο ραντεβού στα θερμά λουτρά διαταράσσει η παρουσία λεπιών στον ουρανό. Η εμπειρία μιας συναυλίας των Στέρεο Νόβα στην Ελευσίνα αποτυπώνεται σε μία ξεχασμένη πολαρόιντ. Ένας κυκλικός αντιφωνικός χορός στα Τζουμέρκα ξεδιπλώνει σφιχτοδεμένα συναισθήματα. Ο Σαμψών επανεμφανίζεται στο Δουργούτι. Μία ασταμάτητη σειρήνα, ένας ημιτελής ιστός αράχνης, ένα σκοινί ιστιοπλοΐας και μία επίσκεψη σε ένα διαδραστικό μουσείο· επιδρούν καταλυτικά στις ζωές των προσώπων αυτής της συλλογής δώδεκα διηγημάτων. Δυνητικοί ή πραγματικοί τόποι συμπλέκονται με εκδοχές της πραγματικότητας, αναδεικνύοντας αγωνίες και πυροδοτώντας πάθη, που γίνονται ιστορίες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Νέα Υόρκη, νύχτα. Ένα λονγκ γουίκεντ. Λίγο καιρό πριν η πόλη σφραγίσει, πριν το πρώτο λοκ ντάουν. Μια παρέα λίαν παιγμένη. Ένα δερμάτινο τζάκετ, κλεμμένο. Ένας πεθαμένος ροκ σταρ ζητάει δικαίωση από τον τάφο, όχι ότι συμπάσχουμε.
Ένας συγγραφέας που δε γράφει λέξη. Ένας εκδότης που του ζητάει το επόμενο βιβλίο. Αυτό που δεν πρόκειται να γραφτεί ποτέ.
Ένα μετα-εφηβικό οδοιπορικό της μίας ανάσας. Μια νουβέλα που δεν κατάφερε καν να μεγαλώσει, σε μυθιστόρημα ή και γενικότερα, και, ως εκ τούτου, αρνείται να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Παράλογες καταστάσεις, κοφτοί διάλογοι, αγάμητα αγόρια-κωλόπαιδα και κορίτσια που τους γλεντάνε, δικαίως.
Είναι η τελευταία του βδομάδα στην πόλη, μια πόλη θηλυκή, όσο καμία. Θα την περάσει πίνοντας μαργαρίτα, αυστηρά σε χαμηλό ποτήρι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΜΠΑΛΩΜΑΤΑ

Συναντηθήκαμε και συμπληρώθηκαν οι ζωές μας.
Δυο κομμάτια πάνω κάτω έλειπαν από εσένα,
ένα από εμένα.
Κ΄καπως μπαλωθήκαμε
κι έκλεισαν οι πληγές μας.
[Από την έκδοση]

Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού είναι μια ταυτότητα δανεική, που αντιπροσωπεύει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα αισθήματα των ανθρώπων που ολάκερα δίνονται.

Η Πηνελόπη, μια άλλη τελευταία γυναίκα του σπιτιού, υφαίνει το σάβανό της. Το σάβανο που θα τυλίξει τη ζωή μιας γυναίκας, που έγινε σύμβολο της ιδανικής συντρόφου, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν.

20 ποιήματα σε δύο ενότητες για τη Γυναίκα. Για την πολύπλευρη υπόστασή της. Για την ουσία της.··· (Από την έκδοση)

Το μελάνι αποτελούσε ανέκαθεν το μέσον, όταν θέλουμε να αποτυπώσουμε κάτι στο χαρτί. Ως υλικό όμως, είναι από μόνο του ανεπαρκές για να συμβεί ετούτο. Χρειάζεται πάντα τη γέννηση μιας ιδέας ή μιας σκέψης για την καταγραφή.

Οι ιδέες, ως γνωστόν, συνεχώς επεκτείνονται και η καθεμία απαιτεί την ιδιαίτερη γραφή της. Η ανάγκη, λοιπόν, της έκφρασης μιας ιδέας είναι για τον γράφοντα η αρχή, το μελάνι ως υλικό μπορεί να είναι το μέσον, αλλά το "μελάνι" των ανθρώπων ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε η κινητήριος δύναμη, επειδή οι άνθρωποι θα είναι πάντοτε εκείνοι που θα προτρέπουν, θα υποστηρίζουν, θα επικοινωνούν με το έργο ενός δημιουργού και εντέλει, θα το αποδέχονται.

Έτσι, λοιπόν και η Μέλλω Αγορίτση-Καλομέρα χρησιμοποιώντας το "μελάνι" των ανθρώπων, μεταφέρει στο χαρτί, τις σκέψεις, τις ιδέες, τα συναισθήματά της και τα μοιράζεται με όλους εμάς. (Από την έκδοση)

Το προσφυγάκι
έγινε πάλι παιδί·
μ' ένα παγωτό.

Αχνάρια βαριά
τέμνουν τη μεθόριο·
λακκούβες βροχής.

Μια κουτσή κούκλα
στεγνώνει στον κόρφο τής
χαροκαμένης.
[...]
[Από την έκδοση]

ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΗ ΙΕΡΗ ΣΥΝΑΞΙΣ

Ζωή και θάνατος αντάμωσαν τυχαία
σε μιας 'κλησιάς νησιώτικης τα σκαλοπάτια
και η πίστη εσυνόδευσε πόθους πολλούς λαθραία,
απ' τ' Αρχαγγέλου Μιχαήλ να κρατηθείς τα μάτια.
[Από την έκδοση]

Μύθοι μιας εσωτερικής αφήγησης. Ψυχαναλύουν και ψυχαναλύονται. Είκοσι ένα καρέ το δευτερόλεπτο. Γρήγορη κίνηση εικόνων. Ζωή που από συγκυρία ακόμη υπάρχει. Βιωματικές αναβάσεις σε ποιητική κλίμακα ενίοτε. Εύθραυστοι πρωταγωνιστές. Κομπάρσοι πουθενά. Κι ο Ελπήνορας να μονολογεί. Να αποκαλύπτει τον έρωτά του. Μύθοι σμιλεμένοι με μολύβι μαλακό πάνω σε γρανίτη. Λυγίζουν την ακαμψία της αλαζονείας. Τον πόνο εξαντλούν. Το πάθος. Η κινητήρια δύναμη. Ο μοχλός που τα πάντα ανατρέπει. Κι επιτρέπει. Κι ο έρως. Ορμέμφυτη ανάγκη. Ή θεία προσταγή; Μύθοι με ήρωες χάρτινους. Ευάλωτους. Που, όμως, δείχνουν συμπαγείς. Ακλόνητοι σχεδόν. Ερωτεύονται γιατί ακόμη αμφιβάλλουν. Ζουν παθιασμένα γιατί γνωρίζουν πως θα πεθάνουν. Κι ο φόβος αυτός έρεισμα ισχυρό μιας νιότης που ποτέ δεν μπόρεσαν από πάνω τους ν' αποτινάξουν. Αγωνία να ζήσουν ακόμη λίγο. Έρωτας - φόβος - αγωνία - πόθος - ανάγκη - δώρο Θεού. Και στο τέλος ένα γέλιο σαρδόνιο ανατροπής. Μια ανεμελιά που σε κάνει όλα να τα θυμάσαι. Ακούραστος νεφεληγερέτης έρως. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο Μύθο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)