Σαν τσακισμένο δέντρο στην κόψη του γκρεμού, σε στείρα γη, χωρίς ρίζες να τον κρατούν· αισθάνεται ο Άλκης, όταν ξαφνικά βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του και η ζωή τον καλεί να κινητοποιηθεί και να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Αγωνίζεται σκληρά και δείχνει να τα καταφέρνει, όμως, η απληστία, η αλαζονεία και το φοβικό εσωτερικό του κενό τον καταπίνουν και τον ορίζουν. Όταν η μοναδική γυναίκα που αγάπησε αληθινά τον εγκαταλείπει, το ισχυρό του πρόσωπο καταρρέει. Μέσα του συντρίμμια. Νιώθει σαν δέντρο σε καμένη γη που δεν μπορεί πουθενά ν' αναπαυθεί, να γαληνέψει. Ο εγωισμός του ισοπεδώνεται και οι προσωπικές του ξεχασμένες αξίες μέσ' από την πονεμένη του καρδιά αναδύονται σε μορφή μετάνοιας. Κάνει τον απολογισμό κι έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του. Η αγνότητα είναι η ιερότητα της ψυχής που αλαφραίνει το είναι μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι τόποι που συναντήσαμε είναι μικρές επιστροφές σ' έναν ακριβό όσο και αλλοτινό εαυτό. Ταξιδεύουμε συχνά εκεί, μέσ' από φωτογραφίες και αναμνήσεις, αναζητώντας την επίγευση μιας προσωπικής αλήθειας. Πάντα συναντάμε αυτό που είμαστε. Από το ταξίδι μου στη Συρία κρατώ την υπόσχεση πως κάποτε θα επιστρέψω εκεί. Οι φωτογραφίες είναι μια χειροπιαστή επιβεβαίωση της ύπαρξης, μια ιδιότυπη συλλογή στιγμών, όπου η κάθε στιγμή κουβαλάει μέσα της ένα τέλος οριστικό. Επιλέγω το τέλος ως αφετηρία και δραπετεύω στα παραμύθια, για να θυμηθώ πάλι, πως ο δρόμος των πολλών είναι ο δρόμος του ενός. Κάθε ιστορία είναι δική μου και δική σας. Είμαστε μια ανάσα, ένα φλεγόμενο αντίκρισμα της ματαιότητας και λίγο πριν χαθούμε, καλούμαστε -όντας θνητοί και γυμνοί- να στρέψουμε το βλέμμα στη σιωπηλή ομορφιά της ύπαρξης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΛΟΓΙΟΣΥΝΗΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Διαβάσανε τον Βάρναλη φωναχτά,
κράξανε σ' όλη την πλατεία
κάτι του Φεντερίκο Γκαρθία,
μα ξέρανε περί της τέχνης των πολλά.

«Οι αστοιχείωτοι ανήκουνε στο πλήθος!»
Μα κείνοι είχον τη γραμματοσύνη
και διέκρινε ώριμη η κείνων λογιοσύνη,
σε κάθε συζήτηση τι στέκει κακοήθως.

Πώς, άλλωστε, να μην το διακρίνουν,
όταν τιτλοφορούνται ως κατέχοντες
κι όψη έχουν ως εξέχοντες
των υπολοίπων, που τα σπουδαία επικρίνουν.

Είν' όμως αυτή η αποστολή τους,
να φαίνονται δυο μέτρα μπόι στα στοχαστικά
κι αν η ζωή ρωτά πραγματικά,
εκείνοι εύηχα να παίζουν το βιολί τους.
[Από την έκδοση]

Με μια ποιητική σύνθεση, ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης αναστοχάζεται ρυθμικά τις έννοιες και τις πρακτικές της Φιλίας, της Επανάστασης, του Έρωτα, της Μνήμης, και της Υπέρβασης του Θανάτου. Μεταξύ ανατρεπτικών μανιφέστων και τηλεγραφικών οδηγιών, η Ωδή Κυψέλης αποτελεί μια διαλεκτική τσέπης, με αιχμή την αναζήτηση ενός ποιητικού τρόπου ζωής. Τα ποιήματα συνοδεύουν πρωτότυπα έργα, ειδικά για το βιβλίο αυτό, καμωμένα από τον ζωγράφο Κώστα Τσώλη. (Από τον εκδότη)

Δεκαεπτά γυναικείες μορφές από την ελληνική ύπαιθρο ως το μεγαλοαστικό επίκεντρο βιώνουν τη θέση τους και τη σχέση τους με το άλλο φύλο. Μια διαλεκτική και εν εξελίξει αναφορικότητα του Εγώ και του Εσύ στο φίλτρο της έμφυλης ταυτότητας. Ο τρόπος αυτός της κοινωνικής δόμησης διαπερνά τις εκφάνσεις σκέψης και πράξης θέλοντας και μη, συνειδητά ή ασυνείδητα, ξυπνώντας πάθη, ένστικτα, ανταγωνισμούς και εμπνεύσεις. Η ματιά είναι γρήγορη και ανιχνευτική. Ξετρυπώνει τον πόνο και τον μετουσιώνει σε λόγο με την ελπίδα ότι θα κινήσει και πάλι το ενδιαφέρον, θ' ακουμπήσει καρδιές, θα έλξει. Οι εικόνες είναι που κρατούν το βλέμμα και δίνουν υλικό για αυτογνωσία και ενδοσκόπηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΚΑΡΝΑΓΙΟ

Καπετάνιε, δέσε τη φόρμα
πρίμα να ταξιδέψουμε
σιρόκος μοτερνιστής
τα καραβόσκοινα πλέκει
κράτα γερά την ιδέα
πρόσω ολορυθμός
με κυματισμό λέξεων
σκοπέλους και χασμωδίες
λάσκα να διασκελίζεις
αγάντα στιχουργικής
Μαραμπού και Τάνκα
στην πλώρη ν' απαγγέλλεις
σειρήνες τα χείλη της
αλμύρα να σε ποτίζουν
με ορίζοντα το άπειρο
ρότα το άπειρο.
[Από την έκδοση]