Τον Ιανουάριο του 2022 ο Γιάννης Σοφιολάκης ταξιδεύει στη Μαριούπολη για να επισκεφθεί την Ουκρανή γιαγιά του. Πολύ σύντομα, ωστόσο, θα συνειδητοποιήσει ότι βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος. Οι άνεμοι του πολέμου θα τον παρασύρουν σε μία εφιαλτική περιδίνηση που θα διαρκέσει ενενήντα ολόκληρες μέρες, κατά τις οποίες θα κληθεί να επιστρατεύσει άγνωστες έως τότε ψυχικές δυνάμεις και σωματικές αντοχές, προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος, αλλά και η τραγική γιαγιά του. Ευρισκόμενος ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την ήσυχη ελληνική καθημερινότητα, ακροβατεί καθημερινά μεταξύ ζωής και θανάτου. Θα γνωρίσει το αδίστακτο πρόσωπο του Ρώσου κατακτητή, θα έρθει αντιμέτωπος με ακραίους και αρχέγονους φόβους, θα δαμάσει βασικές σωματικές ανάγκες, θα εξοικειωθεί με το θάνατο και θα γνωρίσει την αλληλεγγύη, αλλά και τη σκληρότητα στον έσχατο βαθμό. Άραγε, ο πόλεμος αλλάζει τους ανθρώπους ή δείχνει το πραγματικό τους πρόσωπο; Το σίγουρο είναι ότι ο Γιάννης δε θα είναι ποτέ πια ο ίδιος... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΕΕΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Στο μεταξύ τα μάτια του κυνηγούνε σύγνεφ' ασημόχρωμα
σ' έναν διάφανο ουρανό πάνω απ' την Αίγινα
της απόλυτης χαροποιού διαύγειας
ασπρομάλλης πια κι ασπρογένης
διασχίζει νοερά
καθώς θύει σε σιγαρερέττ' απανωτά
παλιές ναρκοθετημένες ζώνες
αφήνοντας στην άκρη τώρα τον Έλβις
και σιμώνοντας
τον Χασάν Ιμπν Σαμπάχ
τον Γέρο του Βουνού
όπως ο Μπάροουζ
στον τόπο των Νεκρών Δρόμων
σίμωσε τον Τόμας Ντε Κουΐνσυ
καθισμένο με βλέμμα γαλάζιο
απλανές, κενό
στη βελούδινη πολυθρόνα
του χαρτογραφημένου χάους
πίνοντας βαθύχρωμο άλικο μπράντυ
από του Κέρουακ το calix [...]
[Από την έκδοση]

ΠΙΣΩ ΜΑΣ

Κάρβουνο πίσω μας,
γελάμε καθώς μπουσουλάμε.
Ο παππούς είναι τώρα πια νεκρός
και τρέχει ξοπίσω μας
τραβώντας μας τα δάχτυλα.
Αυτά είδα στον εφιάλτη.

Είδες τώρα;
Έχεις ολοκληρώσει
το τρίπτυχο τη θλίψης,
και είσαι έτοιμος
για το ταξίδι σου
στο χιονισμένο βουνό -
εκεί που μεγαλώσαμε.
[Από την έκδοση]

"Σκέφτηκα ότι έτσι, τελικά, δημιουργούνται οι κατοπινές επαγγελματικές αγκυλώσεις. Πιθανόν ο μικρός, με τέτοιο χαστούκι, να γινόταν ένας περίφημος δάσκαλος, ήταν φιλοσοφημένο: οι δάσκαλοι και οι ιερωμένοι στηρίζονται στην τιμωρία, όπως ο βοσκός στην γκλίτσα του. Εξ ορισμού τέτοιες αγκυλώσεις αποτελούσαν τη συγκολλητική ουσία ολόκληρων συντεχνιών. Οι γιατροί φερειπείν επένδυαν στη ζωή έως την τελευταία ανάσα του αρρώστου τους, οι δικηγόροι στην αθωότητα έως την καταδίκη του κατηγορούμενου, οι αστυνομικοί στην ενοχή ώσπου να έρθει η στιγμή απαλλαγής, ενίοτε και μετά από αυτήν. Η καχυποψία στην περίπτωσή τους έπαιρνε διαστάσεις ιαβερικού συνδρόμου".
Ένα παιδί πετά μια πέτρα στο νερό. Το Πέιπερ κατ καταγράφει τη σοδειά εκείνης της πετριάς στα χρόνια που θα ακολουθήσουν και αναρωτιέται ποιος είναι δράστης, ποιος υποκινητής και πώς εκεί ανάμεσα ξεφυτρώνουν οι ιστορίες που μας ανατρέφουν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μπαίνω μια μέρα στον Ναυτίλο και βρίσκω στον πρώτο πάγκο μία παλιά έκδοση του "Παλαιοβιβλιοπώλη Μέντελ" του Στέφαν Τσβάιχ και το ξεφυλλίζω. Γυρίζω προς τον Τσάκαλο που με ρωτάει τι μελετάω με τόση εμβρίθεια και του λέω: "Μπράβο, Τσάκαλε! Επιτέλους, αποφάσισες να βγάλεις την αυτοβιογραφία σου!". Έλαμψε! Δεν έχω ξαναδεί στο πρόσωπό του τόση χαρά και περηφάνια... άρχισε να γελάει ασταμάτητα!

Το ακατανόητο θαύμα και το μέγα και παράδοξο μυστήριο του χώρου του βιβλίου ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΣ έκλεισε πίσω του μια βαριά σμιλεμένη για αιώνες χρυσοποίκιλτη πόρτα και τη σφάλισε με μάνταλο βαρύ! Ο τελευταίος κατ' ουσίαν Τιτάνας του βιβλίου, ο σημαντικότερος βιβλιοπώλης των τελευταίων πενήντα ετών που γνώριζε και ζούσε για το βιβλίο στην ολότητά του! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΣΗΨΗ

Τώρα που μέσα μου,
υπάρχουν αμέτρητες ρωγμές,
αρχίζω να διεισδύω ολοταχώς
στον μαρασμό μου.
Με στράγγιξε ο καημός,
πλέον κοντοζυγώνει η σήψη μου.
[Από την έκδοση]

Μια απατημένη γυναίκα ανακαλύπτει τα social media ως αντίδοτο στην απειλή της απρόσμενης μοναξιάς. Ο σύζυγός της, διαρκώς στο μεταίχμιο του οριστικού χωρισμού, να μην αντέχει να αποδεχτεί τη ματαιότητα της οικογενειακής και πολιτικής του διαδρομής. Δυο παιδιά με διασταυρούμενες διαδρομές, ανακαλύπτουν ξανά την ύπαρξή τους και διαμορφώνουν νέα ταυτότητα μέσα από τα καταραμένα μονοπάτια του έρωτα. Η αδερφή της ν' αντιλαμβάνεται ότι το φυσικό τέλος είναι αναπόφευκτο ακόμη και για τους φαινομενικά πιο ισχυρούς. Και μια γιαγιά, καταλύτης των εξελίξεων, να ισορροπεί ανάμεσα στην κρυμμένη αλήθεια και το διάσπαρτο ψέμα, εξιστορώντας διδακτικές ιστορίες. Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για τις αλήθειες και τα ψέματα στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην πολιτική, κυρίως προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Το παραμύθι ως ανάγκη και ο μύθος ως διέξοδος από μια ζωή ανήμπορη να ορθώσει το ανάστημά της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ζωή στην Ευρώπη έχει αναμφίβολα χάσει ένα μεγάλο μέρος από την εδραιωμένη πολιτισμική και ανθρώπινη αίγλη που είχε κάποτε. Ο Κώστας Ορφανός, στα πολλά ταξίδια του στην Ασία και την Αφρική, στόχευε στους ανθρώπους που συναντούσε στον δρόμο του και που άνοιξαν νέους ορίζοντες στη σκέψη του. Μια φυσική περιέργεια ήταν πάντα μόνιμη συνοδός. Γνώρισε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη, έκανε πολλές νέες γνωριμίες κι έμαθε πολλά από τους τόπους και τις παραδόσεις τους. Έτσι μπόρεσε να κατανοήσει το περιεχόμενο άλλων τρόπων ζωής και εθίμων, και, όπου ήταν δυνατό, να ταξινομήσει τη σημασία τους για τη δική του ζωή. Προχωρώντας στην ηλικία συνειδητοποίησε ότι οι άνθρωποι που γνώριζε, η ζωή τους και οι αξίες τους, ήταν κάτι που θα μπορούσε να μοιραστεί. Ο τόπος και οι περιστάσεις ήταν πάντα το σκηνικό, ο πυρήνας στις διηγήσεις βρίσκεται εδώ στις ανθρώπινες επαφές και το πνευματικό κέρδος που αποκομίζει ο αναγνώστης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)