Παλιότερα όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη.
Σήμερα οδηγούν στο Πεκίνο.

"Ο Φράνκοπαν προσφέρει την πιο προφητική σύγχρονη ιστορία που θα μπορούσε να γραφτεί... Έχει την ικανότητα να στέκεται λίγα βήματα πίσω από τους περισσότερους σύγχρονους παρατηρητές ώστε να βλέπει όλο το χάρτη της υδρογείου και τα παγκόσμια γεγονότα, ενώ μας ενθαρρύνει να χρησιμοποιούμε την ιστορία σαν ένα τρόπο να κοιτάμε μπροστά αντί να οπισθοχωρούμε στο παρελθόν." (Joseph Wilkins, TOTAL POLITICS)

"Δεν εκπλήσσει πολλούς αναγνώστες η διαπίστωση ότι η ισορροπία της οικονομικής ισχύος σήμερα κλίνει προς την Ανατολή - ή ότι η σχετική αποδυνάμωση έχει διαλυτικές επιπτώσεις στη Δύση... Αυτό που συνεισφέρουν Οι νέοι Δρόμοι του Μεταξιού είναι μια περιεκτική απεικόνιση αυτής της μετατόπισης από μια πλεονεκτική ευρασιατική οπτική γωνία." (Maya Jasanoff, THE GUARDIAN)

"Μια δυναμική, φοβερά ενημερωμένη ανταπόκριση στο ερώτημα πώς το εμπορικό και πολιτικό βάρος της Κίνας αλλάζει τη λειτουργία του κόσμου." (James Kynge, FINANCIAL TIMES)

"Ο Φράνκοπαν έγραψε άλλο ένα πολύτιμο και ιδιοσυγκρασιακό βιβλίο. Έχει το χάρισμα της προοπτικής -την ικανότητα να βλέπει τα δέντρα χωρίς να χάνει το δάσος- το οποίο συνδυάζει με το τολστοϊκό ταλέντο να υφαίνει μικρές λεπτομέρειες μέσα στη μεγάλη ροή των ανθρώπινων πραγμάτων." (Jamie Susskind, THE DAILY TELEGRAPH)

"Η θέση του ότι η Ευρασία αποκτά μια αίσθηση συνοχής, που τροφοδοτείται κατά πολύ από την ακατάβλητη φιλοδοξία της Κίνας, είναι έγκυρη." (Roger Boyes, THE TIMES)

Μεσογειακό Βραβείο για τον Πολιτισμό 2019 FONDAZIONE CARICAL

Το βιβλίο της Μάχης Ξενάκη είναι διπλά σημαντικό. Πρώτον, επειδή είναι φυσικά ένα βιβλίο που μόνο η ίδια θα μπορούσε να έχει γράψει: το βιβλίο μιας κόρης για τον πατέρα της, τον διεθνώς καταξιωμένο συνθέτη, αρχιτέκτονα και πολύμεσο καλλιτέχνη Ιάννη Ξενάκη. Δεύτερον, επειδή είναι το βιβλίο μιας καλλιτέχνιδας, που ενδιαφέρεται για τη δημιουργική διαδικασία εκ των έσω. Όχι μόνο παρέχει ανεκτίμητες πληροφορίες για τα μουσικά και αρχιτεκτονικά έργα του Ξενάκη, μελετώντας τα σχέδιά τους, αλλά και τα συσχετίζει απροσδόκητα με βιογραφικές ή άλλες λεπτομέρειες, δείχνοντας έτσι την προέλευση των δημιουργικών διαδικασιών.
Ένα μεγάλο μέρος του αρχείου Ξενάκη βρίσκεται σήμερα στο σπίτι της Μάχης, η οποία το φροντίζει και το μοιράζεται με την κοινότητα των ερευνητών της ζωής και του έργου του. Από την κατάδυση σε αυτό προκύπτουν πολύτιμα έγγραφα, φωτογραφίες, σημειωματάρια εργασίας, παρτιτούρες, και σχέδια, που παρατίθενται εδώ και συμπληρώνονται με τα λόγια του δημιουργού μέσα από αποσπάσματα επιστολών και συνεντεύξεών του. Ξεπερνώντας τα όρια μιας απλής βιογραφίας, αυτή η ιδιαίτερη, «εσωτερική» ματιά, που ακολουθεί τον Ξενάκη στο ταξίδι της ζωής του, ρίχνει φως τόσο σε οικογενειακά βιώματα και δράματα όσο και σε γεγονότα και τραύματα της ιστορίας, που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα και θεμελίωσαν το όραμα του μοναδικού αυτού δημιουργού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο 20ός αιώνας σημαδεύτηκε από την εμφάνιση ορισμένων ατόμων που έφτασαν να διευθύνουν ένα τεράστιο φάσμα μηχανισμών διοίκησης, ελέγχου, πειθούς και θανάτου. Ολόκληροι πόλεμοι ξέσπασαν και κοινωνίες αναμορφώθηκαν, συχνά με περιφρόνηση για τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δεδομένα. Στις κορυφές αυτών των κοινωνιών στάθηκαν ηγετικές προσωπικότητες που έδρασαν ως ένα σημείο κατά βούληση, ανεξαρτήτως συνεπειών, πρωταγωνιστώντας είτε στην παγκόσμια είτε σε μια πιο περιορισμένη εθνική σκηνή. Τι είχαν αυτοί οι ηγέτες και οι καιροί στους οποίους έζησαν που τους επέτρεψε να ασκήσουν μια τέτοια εξουσία; Και τι οδήγησε στο τέλος αυτής της εποχής;
Γραμμένο από έναν κορυφαίο ιστορικό της Ευρώπης του 20ού αιώνα και συγγραφέα της βιογραφίας του Χίτλερ, το βιβλίο δείχνει πώς ο ανθρώπινος χαρακτήρας, συνωμοτώντας με την ευκαιρία και την τύχη, δημιούργησε τις δεσπόζουσες φυσιογνωμίες του σύγχροου κόσμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Πίσω μου ξεσπάει μια θύελλα, ξακρίζω και πηδώντας μέσα στο χαντάκι στηρίζω την πλάτη μου στα βράχια -το φεγγάρι στάθηκε, με κοιτάζει κατάματα και περιμένει απέναντι-, ένα πελώριο κύμα από προβολείς έρχεται καταπάνω μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα βουτιάς, κλείνω τα μάτια και σηκώνω το χέρι, ο αγέρας άγριας αγέλης ξέφρενων αυτοκινήτων με ταρακουνάει με μια λάμψη στα μάτια, και -ουφ- φαίνεται πως κι αυτή τη φορά τη γλύτωσα και δεν συνθλίβομαι σαν νεαρή πεταλούδα, φρέσκια απ' το κουκούλι, κατευθείαν στο κρύο πρόσωπο των βράχων".
Μια τζαζ ορχήστρα από κινητήρες αυτοκινήτων, τα βήματα του ήρωα και ριπές αέρα. Ο αγώνας ενάντια στην επικράτηση των πιθανοτήτων, το ρίσκο του ήρωα-συγγραφέα για τη μυθική εκπλήρωση, το δρόμο, τη συγγραφή, την ίδια τη ζωή. Ένα οδοιπορικό στη σκληρότητα και το λυρισμό της νύχτας, στο συναπάντημα με το θάνατο, στη νοσταλγική φύση της μνήμης, στην υπέρβασή της από μια καινούργια δυνατή εμπειρία και τη μεθύστερη ποιητική της αναπαραγωγή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι είναι αυτό που μας γοητεύει τόσο στα προδρομικά κείμενα της ανθρωπολογίας; Είναι άραγε η φρεσκάδα του βλέμματος μιας επιστήμης ουσιαστικά νεογέννητης, που έχει ακόμα την αίσθηση του άπειρου ορίζοντα μπροστά της; Ή μήπως η νοσταλγία μιας ατμόσφαιρας μπελ-επόκ χρωματισμένης από ανυποψίαστο εξωτισμό και όνειρα διαφυγής από μια Ευρώπη όπου υψώνονταν ήδη απειλητικοί ίσκιοι; Είναι οπωσδήποτε όλ' αυτά, αλλά είναι επίσης η πυκνότητα και η σφαιρικότητα των ερωτημάτων που τίθενται, πριν η σκέψη κατακερματιστεί από την εξειδίκευση. Η εμπειρική γνώση έχει βέβαια αυξηθεί πάρα πολύ από τότε, ωστόσο δεν παύουν να μας εκπλήσσουν σπερματικές ενοράσεις που μας οδηγούν να ξανασκεφτούμε τι είναι πραγματικά «σύγχρονο» και από ποιες διάδρομές έρχεται.
Ο Ουίλιαμ Ρίβερς υπήρξε μία από τις διαμορφωτικές φυσιογνωμίες του πεδίου, ανάλογη με τον Φραντζ Μπόας και τον Μαρσέλ Μως, κι ένας από τους πρωτεργάτες της βρετανικής ανθρωπολογίας: ο Μαλινόφσκι κάποτε τον αποκάλεσε «άγιο-προστάτη της επιτόπιας έρευνας», και σε ορισμένους κύκλους στην εποχή του είχε τη φήμη του «άγγλου Φρόυντ». Την τελευταία περίοδο της ζωής του, η αυξανόμενη ενασχόλησή του με την ψυχολογία και την ψυχανάλυση σε συσχετισμό με τα μόνιμα ανθρωπολογικά του ενδιαφέροντα τον οδήγησε σ' έναν πλούσιο στοχασμό γύρω από τις σχέσεις των δύο επιστημονικών πεδίων, ο οποίος φαίνεται σήμερα προδρομικός για τους κλάδους που ονομάζουμε ιατρική ανθρωπολογία ή εθνοϊατρική, εθνοψυχιατρική κι εθνοψυχανάλυση. Αυτή την πλευρά της σκέψης του τεκμηριώνουν τα κείμενα του τόμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Οι απαρχές της θρησκείας και της ιατρικής έχουν μια κοινή μήτρα, της οποίας η μαγεία ήταν απλώς ένα ιδιαίτερο τμήμα.» (Elliot Smith)

Μέσα από τις τελετουργίες των εθνικών επετείων (παρελάσει, εορτασμούδ, δρώμενα κ.λπ.) εμπεδώνεται στην ελληνική κοινωνία η αίσθηση του κοινού παρελθόντος και τονώνεται η εθνική ταυτότητα και ενότητά της. Γι' αυτό οι εθνικές επέτειοι αναφέρονται στα πιο κρίσιμα από τα ηρωικά γεγονότα της ιστορίας, όπως η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου. Αντιθέτως, διαιρετικά επεισόδια, όπως ο εμφύλιος πόλεμος, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να καθιερωθούν ως εθνικές εορτές. Ωστόσο, τις τελευταίες τρείς δεκαετίες, εκτός από τις ένδοξες σελίδες, θέση στο εθνικό εορτολόγιο βρίσκουν και ορισμένα συλλογικά τραύματα βίας και προσφυγιάς: στιγμές που αναδεικνύουν το έθνος ως θύμα βάρβαρων αλλοεθνών, όπως η 19η Μαΐου και η 14η Σεπτεμβρίου, ημέρες μνήμης «της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου» και της Μικρασιατικής Καταστροφής αντίστοιχα.
Οι εθνικές επέτειοι δίνουν επίσης την ευκαιρία στην κρατική εξουσία να ενισχύσει την εικόνα και τη νομιμοποίησή της. Η ιεραρχική σχέση ανάμεσα στην εξουσία και το πλήθος αναδύεται από την ίδια την αρχιτεκτονική και το τελετουργικό των εορτών, ενώ οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι η επιτομή της επίδειξης πολεμικής ισχύος στη δημόσια σφαίρα. Εν κατακλείδι, οι καθιερωμένες τελετές συνθέτουν μια δημόσια εικονογραφία με υψηλή συμβολική αξία: επιδεικνύουν τη ζωτικότητα του έθνους, κινητοποιούν αισθήματα ταύτισης και υπερηφάνειας, προβάλλουν την κρατική ισχύ και καλούν σε συσπείρωση γύρω από την εξουσία.
Οι μελέτες αυτού του συλλογικού τόμου θέτουν υπό διερεύνηση τη διαχείριση της μνήμης και της ιστορίας, εστιάζοντας σε κρίσιμες πτυχές των δύο καθιερωμένων εθνικών επετείων (25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου), αλλά και προεκτείνοντας τη συζήτηση στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974, το Ολοκαύτωμα, την Απελευθέρωση του 1944 και τη μνήμη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Με επιφωνήματα «ζέστανε, πάτα, άναψε, κάψε», ο ναργιλές ετοιμάζεται. Ο οτζακτζής ετοιμάζει τον ναργιλέ ή καμπάκι (kabak) ρουφώντας επανειλημμένα από το μαρκούτσι· αφού τον κάψει καλά, τραβάει μια μεγάλη ρουφηξιά και στη συνέχεια τον προσφέρει σε όποιον τον παράγγειλε. Αφού ρουφήξει κι αυτός, ο οτζακτζής περιφέρει τον ναργιλέ με τη σειρά στους παρευρισκόμενους στην παρέα και αυτοί τραβούν διαδοχικά.

Το μικρό αυτό βιβλίο εκδόθηκε το 1915 στην Κωνσταντινούπολη από τον Χασάν Μπαχρή, συγγραφέα και διδάσκαλο γαλλικών, ο οποίος είχε εργαστεί και ως αστυνομικός επιθεωρητής στην Αίγυπτο. Ο Μπαχρή θέλησε να καταγράψει τις γνώσεις και εμπειρίες του γύρω από τον κόσμο των οθωμανών χασισοποτών της εποχής, με στόχο τόσο να δώσει λεπτομερείς πληροφορίες για το λεξιλόγιο και τις μεθόδους τους, όσο και να προειδοποιήσει για τους κινδύνους της χρήσης του χασίς. Μας προσφέρει έτσι μια πρώτηχ τάξης πηγή για τον λαϊκό πολιτισμό των οθωμανικών πόλεων λίγο πριν την πτώση της συτοκρατορίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Καλοκαίρι του 2017: οι οθόνες των υπολογιστών σβήνουν σε 150 χώρες. Το βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας φρακάρει και τα ασθενοφόρα ακινητοποιούνται. Οι οθόνες ενεργοποιούνται ξαφνικά εμφανίζοντας απειλητικά μηνύματα. Οι χρήστες τραβάνε απελπισμένοι τα βύσματα, αλλά είναι πολύ αργά. Η επανεκκίνηση είναι μάταιη, οι υπολογιστές κλειδωμένοι. Οι επιτιθέμενοι ζητούν λύτρα από τα θύματα."
Αυτό το παράδειγμα δείχνει πόσο ευάλωτες είναι οι κοινωνίες που βασίζονται όλο και περισσότερο στην τεχνολογία, καθώς, μαζί με τα αμέτρητα πλεονεκτήματα (δουλεύουμε πιο γρήγορα, είμαστε προσβάσιμοι ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε στον κόσμο), νέοι κίνδυνοι αναδύονται. Ο βραβευμένος Ολλανδός δημοσιογράφος Χάουμπ Μόντερκολκ, που ερεύνησε απόρρητες επιχειρήσεις των ολλανδικών, αμερικανικών και ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, φωτίζει εδώ τις κρυφές πτυχές του παγκοσμιοποιημένου ψηφιακού μας κόσμου: εκεί όπου συστήματα προορισμένα να διευκολύνουν την ελεύθερη επικοινωνία αξιοποιούνται για κατασκοπεία και χειραγώγηση.
Ο Έντουαρντ Σνόουντεν, οι Ρώσοι χάκερ Cosy Bear, ο Γεβγένι Μπογκάτσεφ ("ο Πάμπλο Εσκομπάρ της ψηφιακής εποχής"), κατάσκοποι, σαμποτέρ, τρολ και μυστικές υπηρεσίες διαφόρων χωρών, πρωταγωνιστούν σ' ένα ανεπανάληπτο ντοκουμέντο που διαβάζεται σαν θρίλερ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Για όποιον θέλει πραγματικά να ξέρει τι κάνει το Διαδίκτυο στις κοινωνίες μας ... Αυτό που αποκαλύπτεται εδώ είναι δίκτυα κατασκόπων και εγκληματιών μπλεγμένα σ' έναν αόρατο πόλεμο που μας αφορά όλους."
(Eliot Higgins, συγγραφέας του We Are Bellingcat)
"Ένα εξαιρετικό βιβλίο που δεν μπορείς ν' αφήσεις, από έναν από τους καλύτερους ερευνητικούς δημοσιογράφους της Ολλανδίας." (συγγραφέας του Humankind)

Απόκληρη από την Άνδρο, η αινιγματική Χρυσίς, είναι μια εταίρα σαγηνευτικής ομορφιάς και σωκρατικής σοφίας, μέντορας των νεαρών ανδρών στο νησί της Βρύνου, τους οποίους μυεί στην ελληνική λογοτεχνία και φιλοσοφία. Κοντά της, ο νεαρός Πάμφιλος, θαμώνας των συμποσίων της, ερωτευμένος με τη νεότερη αδερφή της και αντιμέτωπος με τα διλήμματα της κοινωνικής του θέσης, αναζητεί το νόημα της ύπαρξης - πώς ζει κανείς, πώς αγαπά και πώς πεθαίνει σ' έναν σκληρό κόσμο περασμένου μεγαλείου και παρακμής.
Τοποθετημένο σ' ένα μυθικό νησί του Αιγαίου, κάπου στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ., το διάσημο αυτό μυθιστόρημα του Θόρντον Ουάιλντερ καταπιάνεται με τα υπαρξιακά και κοινωνικά θέματα στα οποία θα επανέλθει οκτώ χρόνια αργότερα με τη θεατρική επιτυχία του "Η μικρή μας πόλη". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΤΟ ΡΟΛΟΪ
"Ο χρόνος είναι ενιαίος και ατελεύτητος·
ποτέ δεν ξέρεις πότε σταματά μια ιστορία
και πότε αρχίζει μία άλλη διαφορετική.
Γιατί είναι δύσκολο να αποφύγεις τις συνέπειες
του παρελθόντος σου. Θα πρέπει, ωστόσο,
να υπάρχουν προμελετήμενες παύσεις.
Έστω κι αν είναι εντελώς συμβατικές.
Μονάχα όταν φτάνει κάτι στο τελείωμα,
μπορείς να στοχαστείς τη σημασία του.
Κάθε φορά που θέλω να τελειώσει κάτι
γυρίζω το ρολόι του χεριού μου προς τα κάτω.
Κάνε κι εσύ το ίδιο με αυτό που σου χαρίζω".
[...]
[Από την έκδοση]

Μια συλλογή από ιστορίες για τη νοσταλγία, τη μνήμη, την απώλεια, το θάνατο. Ιστορίες αληθινές, φανταστικές, ιστορίες θραύσματα, εξομολογήσεις. Προσπάθειες να κατευναστεί το Ανέκφραστο που πηγαινοέρχεται αγριεμένο στο κλουβί του.

«Να αποθηκευτούν οι αλλαγές; Ας αποθηκευτούν. Έστω να πάρω μια αναβολή. Πριν το θηρίο με κάνει μια μπουκιά.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)