Μια μέρα σαν σήμερα το 1980 έφυγε από την ζωή ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ. Την κηδεία του παρακολούθησαν πάνω από πενήντα χιλιάδες άνθρωποι δημιουργώντας μια πομπή μεγαλύτερη των τριών χιλιομέτρων που ακολούθησε τη σορό του από το νοσοκομείο Μπρουσέ όπου πέθανε μέχρι το νεκροταφείο του Μονπαρνάς όπου ετάφη.
Του Ευθύμιου Σακκά
Γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1905 και μεγάλωσε στο Παρίσι, όπου σπούδασε φιλοσοφία στην Ecole normale supérieure. Εκείνη την περίοδο γνωρίστηκε με την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Το 1938 εκδίδεται το πρώτο σημαντικό του κείμενο «Η ναυτία», ενώ οι εμπειρίες που αποκόμισε από την ενεργό συμμετοχή του στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο έστρεψαν την σκέψη του προς την στρατευμένη διανόηση για το κοινό όφελος. Συμμετείχε στο αντιστασιακό δίκτυο Socialisme et liberté (Σοσιαλισμός και ελευθερία) μετά την αποφυλάκισή του από γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο οδηγήθηκε όταν πιάστηκε αιχμάλωτος το 1940.
Ακολουθεί το «Είναι και το μηδέν» ενώ ως αρθρογράφος στην εφημερίδα Le Combat αρχίζει να απολαμβάνει μεγάλης εκτίμησης και αργότερα συστήνει σε συνεργασία με τον Αλμπέρ Καμί, το δικό του περιοδικό «Μοντέρνοι Καιροί» μέσα από το οποίο δημοσιοποιεί τις αριστερές πεποιθήσεις του και τις φιλοσοφικές του θέσεις σχετικά με τον υπαρξισμό.
Το 1964 προκαλεί αίσθηση η επιλογή του να μην δεχτεί το βραβείο Νόμπελ υποστηρίζοντας ότι το γεγονός αυτό θα περιόριζε την ατομική του ελευθερία και πως πρόκειται για ένα καπιταλιστικό βραβείο της αστικής τάξης δηλώνοντας πως «συγγραφέας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να μετατραπεί σε θεσμό». Άλλωστε αυτός ήταν ο βασικός άξονας της φιλοσοφίας του που συνοψίζεται και στην θέση του ότι «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος». Παλιότερα, το 1945, είχε αρνηθεί την παρασημοφόρησή του από το γαλλικό Τάγμα της τιμής (Légion d'honneur) ενώ είχε απορρίψει την έδρα στο Κολλέγιο της Γαλλίας (Collège de France),
Με την σύντροφό του, την φεμινίστρια φιλόσοφο και συγγραφέα, μεταξύ άλλων του εμβληματικού έργου Το Δεύτερο Φύλο Σιμόν ντε Μποβουάρ (1908 - 1986), έζησαν μαζί για περισσότερα από πενήντα χρόνια σε μια σχέση ελευθερίας αλλά και αφοσίωσης. Ήταν ο κάστοράς του, όπως ήταν το παρατσούκλι της Μποβουάρ και όπως μπορούμε να διαβάσουμε στην περίφημη συλλογή των επιστολών που της έστελνε με τίτλο «Γράμματα στον Κάστορα».
Την δεκαετία του 1970 άρχισε να ταλαιπωρείται από προβλήματα υγείας που τελικά τον οδηγήσαν στην τύφλωση με αποτέλεσμα να σταματήσει η συγγραφική του παραγωγή, που υπήρξε πλούσια και κάλυψε σχεδόν όλο το φάσμα των λογοτεχνικών ειδών.