«Ιδού εγώ λοιπόν, μόνος επάνω στη γη. Δεν έχω πια αδερφό, συνάνθρωπο, φίλο, συντροφιά καμιά πλην του εαυτού μου. Τον άνθρωπο τον πιο κοινωνικό, τον πλέον αγαπητικό, οι άνθρωποι τον εκδίωξαν με καταδίκη ομόφωνη. Αλλα εγώ, αποκομμένος απ' αυτούς κι από τα πάντα, τι είμαι εγώ; Νά τι μου μένει να ερευνήσω».

Μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μακριά απ' τους άλλους ανθρώπους; Κι όταν βρίσκομαι ανάμεσά τους, μπορώ να μην είμαι ψεύτικος; Εδώ, στο τελευταίο του βιβλίο, ο Ρουσσώ, μόνος, κυνηγημένος, απόκληρος, αφήνει την ψυχή του να απλωθεί ελεύθερη κι ανεμπόδιστη, καθώς μάχεται να δικαιώσει ενώπιον του εαυτού του ολόκληρη την ύπαρξή του.

Η Βερόνικα μεγαλώνει στη Ρώμη, στα τέλη του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου. Ή μάλλον, προσπαθεί να μεγαλώσει, διότι δεν έχει ιδέα πώς γίνεται αυτή η δουλειά. Η οικογένειά της είναι μια συνηθισμένη ιταλική οικογένεια, δηλαδή ένα κουβάρι από νευρώσεις, μονο­μανίες και άγχη. Οι σχέσεις της με τους άντρες είναι άστατες και χαοτικές - κάπως σαν τη σχέση της με την ίδια την πραγματικότητα. Σήμερα, μεγάλη πια, η συγγραφέας Βερόνικα Ράιμο αναλογίζεται πώς έφτασε ως εδώ, και το κάνει με τον μόνο τρόπο που είναι στ' αλήθεια εφικτός: με μια διαβρωτική και ξεκαρδιστική, σαρκαστική αλλά και τρυφερή παλινδρόμηση ανάμεσα στις αμφίβολες αλήθειες και τα μισά ψέματα με τα οποία κατασκευάζουμε τον εαυτό μας. (Από τον εκδότη)

"Η Ράιμο μάς χαρίζει ένα ανίερο μα τρυφερό οικογενειακό πορτρέτο που μας παρασέρνει από τις πρώτες του κιόλας γραμμές". (Corriere della Sera)
"Τα προβλήματα της ζωής μετατρέπονται αυτομάτως σε κωμωδία χάρη στο καθαρό βλέμμα και την κοφτερή γραφή της Ράιμο". (La Repubblica)
"Για να ελευθερωθεί από μια οικογένεια στην οποία η αγάπη έχει μετατραπεί σε υπερβολή, η συγγραφέας επιλέγει το μπουρλέσκο". (Le Figaro)
"Πνευματώδης και πολυεπίπεδη προσωπογραφία μιας γυναίκας καθώς γίνεται ο εαυτός της". (The Times)
"Αστείο, ιδιόρρυθμο, υπέροχα μελαγχολικό". (Frankfurter Allgemeine Zeitung)

"Αυτό που μένει κυρίως από κείνον είναι η μαρτυρία μιας ανυποταξίας. Το παράδειγμα μιας ατομικότητας που αντιστάθηκε σε κάθε έξωθεν επιβεβλημένο κανόνα. Παραμένει η υπέροχη πίστη ενός αποστόλου που αντίκρισε φευγαλέα τη σωτηρία μέσω του πνεύματος και μετέτρεψε το βιβλίο σε αγαπημένο του εργαλείο".
Ως διπλωμάτης καριέρας ταξίδεψε ανά τον κόσμο. Ως αφοσιωμένος εραστής της παγκόσμιας λογοτεχνίας διάβασε, μετέφρασε και έγραψε αριστουργήματα: ο Σέρχιο Πιτόλ, ένας γίγαντας των λατινοαμερικανικών γραμμάτων, κατάφερε όσο ελάχιστοι άνθρωποι να συγχωνεύσει τη βιωμένη εμπειρία με τη ζωή της ανάγνωσης, να μετατρέψει τη μία σε τέλειο αντηχείο της άλλης.
Σε τούτο το βιβλίο, τον πρώτο τόμο από το κύκνειο άσμα του, την Τριλογία της μνήμης, τα διαβάσματα και οι τόποι, τα βιβλία και οι πίνακες, είναι ήρωες της αφήγησης όσο κι ο ίδιος ο αφηγητής. Η ηδονική περιπλάνηση στον κόσμο των βιβλίων, το αέναο ταξίδι στο χώρο, το χρόνο και τις ιδέες, αποτυπώνονται στην Τέχνη της φυγής σαν ψηφίδες μιας ιδανικής πνευματικής αυτοβιογραφίας. (Από τον εκδότη)

"Στον Σέρχιο Πιτόλ, ζωή και λογοτεχνία είναι ένα. Κι αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρξει τίποτα πιο θερβαντέσκο απ' αυτό το πάθος της ανάμειξης της ζωής με τη λογοτεχνία". (Enrique Vila-Matas, από τον πρόλογο της αμερικανικής έκδοσης)
"Η πρωτοτυπία, το χιούμορ, η πολυσχιδία του τον καθιστούν έναν από τους θεμελιώδεις συγγραφείς των λατινοαμερικανικών γραμμάτων". (Miguel Angel Quemain, El Nacional)
"Ο Πιτόλ είναι ανεξάντλητος. Σχεδόν θα μπορούσε κανείς να πει ότι αποτελεί από μόνος του μια ολόκληρη λογοτεχνία". (Daniel Saldana Par?s, Literary Hub)
"Όπως στα βιβλία του Cees Nooteboom ή του W. G. Sebald, το ταξίδι, οι ημερολογιακές καταγραφές, η μνήμη, η αφήγηση και το δοκίμιο συνυφαίνονται δημιουργώντας τελικά έναν λαβύρινθο από μονοπάτια που διακλαδίζονται". (Jorge Carrion, The New York Times)

Να ζεις σε μια πόλη σημαίνει να ζεις ανάμεσα σε ιστορίες. Αλλά η πόλη είναι από μόνη της βουβή: αδυνατεί να αφηγηθεί το οτιδήποτε. Τις ιστορίες τις αφηγείται η γλώσσα των ανθρώπων, και η μνήμη.
Αυτό αναλαμβάνει εδώ η Φερνάντα Μελτσόρ, ν' αφηγηθεί τις ιστορίες της πόλης της, της Βερακρούς: για τη βασίλισσα του καρναβαλιού που σκότωσε τα παιδιά της, για εκείνους που συνάντησαν τον διάβολο στο στοιχειωμένο σπίτι, για το λιντσάρισμα του φονιά, για τους αστούς και τους προλετάριους, για τους φιλήσυχους περαστικούς και τους έμπορους ναρκωτικών, για όλους εκείνους που προσπαθούν να ζήσουν μες στα φώτα, τις φωτιές και τις σκιές του μεγάλου λιμανιού.
Αλλά πρωταγωνιστής είναι πάντα η ίδια η πόλη: η πόλη που αλλάζει, άλλοτε βίαια κι άλλοτε ύπουλα, η πόλη που καταρρέει, η πόλη που, καμιά φορά, αντιστέκεται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Η μακάβρια αισθητική της έχει νότες γκόθικ τρόμου, αλλά στην καρδιά της η Μελτσόρ είναι μια μαθήτρια του Ντίκενς» (Sunday Times)