Ζούμε σ' ένα κόσμο σήμερα, ο οποίος απ' ότι φαίνεται σχετίζεται άμεσα με αυτό που ονομάζεται «θέατρο του παραλόγου», σε μια «υποτιθέμενη οργανωμένη κοινωνία», με τις καθημερινές ειδήσεις και τα οπτικο-ακουστικά ερεθίσματα να μας «κακοποιούν», από το πρωί ως την άλλη ημέρα το πρωί, με κύριο μόνιμο θέμα την πολύ βία, την περιθωριοποίηση, τις κοινωνικές διαφορές, τις πολιτισμικές και πολιτιστικές ανισορροπίες και ανισότητες, την οικονομική εξαθλίωση, την αποξένωση και τον περιορισμό, την απουσία υπευθυνότητας, τον ωχαδερφισμό και τον πολύ μα πολύ υπέρμετρο ατομικισμό και αριβισμό, με αποκορύφωση το «σύνδρομο του παρτάκια» και το σύνδρομο «προσέξτε με», που είναι κύριο χαρακτηριστικό στους νάρκισσους και αριβίστες της νέας γενιάς.
Και επειδή στα βάθη της σκέψης του καθενός από εμάς πλέον, δεν υπάρχει χώρος για κελιά δοκησισοφίας ή του «νόμιζα» ή «πάγκοι προσηλυτισμού», αλλά μόνιμη και έντονη επιθυμία να ζήσουμε, να μάθουμε σωστά και να εκφραστούμε ελεύθερα, για μια πραγματικότητα διαφορετική και τελικά... «αποκλίνουσα», μπορούμε κάλλιστα να πούμε επιτέλους ότι, αυτή η κοινωνία πρέπει το συντομότερο ν' αναπροσαρμοστεί, γιατί απλούστατα αυτή η κοινωνία σήμερα νοσεί... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μέσα από μεγάλο πλήθος στοιχείων, βιβλιογραφίας, συνταγματικών και λοιπών θεσμοθετημένων κανόνων, με πολύπλευρη έρευνα και θεσμική, πολιτική και διοικητική προσέγγιση, η συγγραφέας παρουσιάζει με τρόπο συνοπτικό, αλλά επαρκή και σαφή, τα δομικά στοιχεία που συγκροτούν το κρατικό οικοδόμημα σε επίπεδο πολιτειακό, πολιτικό και διοικητικό.
Η παρουσίαση όμως δεν εξαντλείται σε στατική, περιγραφική μόνο μορφή. Η συγγραφέας, αξιοποιώντας τον πλούτο των στοιχείων και της πληροφόρησης που άντλησε από την έρευνά της, προχώρησε σε παράθεση και της λειτουργίας των θεσμών, για να περάσει στη συνέχεια σε αναλυτική κριτική για ιδιαιτέρως σημαντικά θέματα θεσμών και λειτουργιών.
Ιδιαίτερο μάλιστα ενδιαφέρον προσθέτει το γεγονός ότι η κριτική ανάλυση πλαισιώνεται με μεταρρυθμιστικές προτάσεις που προσδίδουν δημιουργική δυναμική και προστιθέμενη αξία στο έργο, μέσα από μία πρωτότυπη ή καινοτομική για σημαντικά θέματα θεώρηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα ερωτήματα που σχετίζονται με τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου αφορούν στη θέση του, τον τύπο του και τον χρόνο που καταστράφηκε ή περιέπεσε σε λήθη. Συγκρίνοντας σχετικά κείμενα ορισμένων αρχαίων συγγραφέων (Στράβωνα, Καίσαρα, Ζηνοβίου, Αχιλλέα Τατίου, αλλά και αποσπάσματα από τον Πολύβιο, που δεν έχουν αξιοποιηθεί), συμπεραίνουμε ότι ο τάφος είναι πιθανότερο να βρισκόταν κοντά στο σημείο, όπου ενώνονταν οι δύο πλατείες οδοί της Αλεξάνδρειας, το μετέπειτα Τετράπυλο, και όχι κοντά στη θάλασσα ή στα τζαμιά Nabi Daniel και Attarin, ούτε στον λεγόμενο Αλαβάστρινο τάφο, στο Λατινικό κοιμητήριο. Ήταν υπόγειος τάφος και όχι μαυσωλείο, όπως της Κλεοπάτρας. Ο τάφος δεν καταστράφηκε κατά την περίοδο από τον 3ο ως τον 5ο μ.Χ. αιώνα από πολέμους, φυσικές καταστροφές ή τους χριστιανούς, οι οποίοι πράγματι θεωρούσαν τη λατρεία προς το πρόσωπο του Αλεξάνδρου ανταγωνιστική. Αντίθετα, οι χριστιανοί, ως "κτίστη" της πόλης και σεβαστό πρόσωπο για όλους, μετέβαλαν τον Αλέξανδρο σε μονοθεϊστή, ακολουθώντας τους Εβραίους και ακολουθούμενοι από το Ισλάμ, όπου θεωρείται προφήτης. Έτσι λαμβάνοντας υπόψη χριστιανικές, ισλαμικές και νεότερες πηγές, θεωρούμε ότι η θέση του τάφου, που κατασκεύασε ο Πτολεμαίος κοντά στο Τετράπυλο, ήταν γνωστή ως τον 10ο και πιθανότατα ως τον 15ο αιώνα, ύστερα από τον οποίο λησμονήθηκε, με την παράδοση να τον τοποθετεί στο εξής στα τζαμιά Nabi Daniel και Attarin. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Αγγελική Καρδαρά στο νέο της βιβλίο με τίτλο «ΕΓΚΛΗΜΑ και ΓΥΝΑΙΚΑ: Επιστημονικός Λόγος και Μιντιακές Απεικονίσεις για την Εγκληματικότητα και τη Θυματοποίηση Γυναικών» εστιάζει στον επιστημονικό και μιντιακό λόγο, καταγράφει μαρτυρίες, φωτίζει «σκοτεινές» πτυχές και αναδεικνύει σημαντικές διαστάσεις των κοινωνικών ζητημάτων που σχετίζονται με την εγκληματικότητα και τη θυματοποίηοη γυναικών.
Η μελέτη χωρίζεται σε Τέσσερα Μέρη. Στο Πρώτο Μέρος σκιαγραφείται η εικόνα της γυναίκας που συγκρούεται με τον ποινικό νόμο. Το ερευνητικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις επιστημονικές θεωρίες για την ερμηνεία του φαινομένου της γυναικείας εγκληματικότητας. Η εικόνα της ανήλικης που παραβαίνει τον νόμο αποτελεί επίσης αντικείμενο διερεύνησης ενώ ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην εικόνα της γυναίκας ανθρωποκτόνου και παιδοκτόνου.
Το Δεύτερο Μέρος εστιάζει στον γυναικείο έγκλειστο πληθυσμό και το Τρίτο Μέρος στη γυναίκα που έχει θυματοποιηθεί. Αναλύονται ζητήματα ορολογίας και παράλληλα εξετάζεται σε βάθος το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας. Καταγράφονται μιντιακές απεικονίσεις εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας, ενώ με βάση συγκεκριμένες μελέτες περίπτωσης (case studies) αναλύεται ο μιντιακός λόγος και αναδεικνύονται τα σημεία που πρέπει να προσέξει ο δημοσιογραφικός κόσμος ώστε να μην αναπαράγονται κοινωνικά στερεότυπα και εγκληματικοί μύθοι σε βάρος του γυναικείου φύλου.
Το Τέταρτο Μέρος ολοκληρώνεται με έναν διαφορετικό τρόπο. Η συγγραφέας καταγράφει τις ποιητικές της σκέψεις και με στίχους αναφέρεται στη γυναίκα: στη γυναίκα που μας εμπνέει, στη γυναίκα που αγωνίζεται, στη γυναίκα που έχει θυματοποιηθεί, αλλά και στη γυναίκα που έχει διαπράξει έγκλημα και στη γυναίκα που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Επίτομη Ιστορία της Ευρώπης μέσα από τον φακό της Οικονομίας, της Τεχνολογίας, της Πληροφόρησης και του Πολέμου.
Η Ιστορία της Ευρώπης προσφέρει τη δυνατότητα σε σπουδαστές, καθηγητές και λάτρεις της Ιστορίας να παρακολουθήσουν τη γένεση της Σύγχρονης Ευρώπης. Η δομή του βιβλίου ακολουθεί έναν τελείως διαφορετικό από τις μέχρι σήμερα μεθόδους παρουσίασης των γεγονότων τρόπο, βοηθώντας τους σπουδαστές να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που συναντούν όταν χρειάζεται στον χρόνο μελέτης τους να συνδέσουν πρόσωπα και γεγονότα. Η έκδοση χωρίζεται σε τέσσερις Ενότητες. Μέσα από διαφορετικές όψεις ερμηνείας της, περικλείεται ολόκληρη η Ιστορία της Ευρώπης μέσα στο πλαίσιο του παγκόσμιου γίγνεσθαι: από την Αναγέννηση μέχρι την προ-Ναπολεόντεια περίοδο, τα ολοκαυτώματα και την καθιέρωση της παγκόσμιας ισορροπίας, τον Ψυχρό Πόλεμο και τις πολιτικές και πολιτισμικές συγκρούσεις της Ευρώπης μετά το 1989.
Με χάρτες, επισημάνσεις και τη χρήση εικόνων, το κείμενο γίνεται ελκυστικό και διαδραστικό για τους αναγνώστες βοηθώντας τους να αναλογισθούν οι ίδιοι τις συνέπειες και τις αιτίες των γεγονότων. Τι κάνει την έκδοση μοναδική:
- Πρόκειται για μια εμπειρία μάθησης τελείως ιδιαίτερη που παρακολουθεί χρονολογικά τα γεγονότα μέσα από πολλές και διαφορετικές όψεις.
- Περιλαμβάνει 41 χάρτες που λειτουργούν για τον αναγνώστη ως οπτικός οδηγός για τη γεωγραφία του χώρου στον οποίον εκτυλίχθηκαν πολιτικά γεγονότα, εκστρατείες και μάχες που διαμόρφωσαν τα όρια αυτοκρατοριών της εποχής.
- Σχολιασμοί ερμηνεύουν και συγκρίνουν τις παγκόσμιες εξελίξεις πέραν των γεωγραφικών ορίων της ηπείρου.
- Παρατίθενται πρωτόλειες σημειώσεις, μαρτυρίες και σχόλια για τον Α' και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Δημοσιεύονται πηγές και διασυνδέσεις στο διαδίκτυο για όσους επιθυμούν πληρέστερη ανάγνωση για τα γεγονότα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παρατηρώντας κανείς μακροϊστορικά τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του νεοελληνικού κράτους διαπιστώνει έλλειψη μακροπρόθεσμων ρυθμιστικών κανόνων που αφορούν τη λειτουργία του κράτους. Αν εξαιρέσουμε τις περιόδους (1882, 1909, 1952, 1996) στις οποίες υλοποιήθηκαν μεταρρυθμιστικές πολιτικές, ο πολιτικός λόγος που χρησιμοποιήθηκε από τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και έγινε συχνά αποδεκτός από την ελληνική κοινωνία χαρακτηρίστηκε από μία διττή προσπάθεια που έθετε ως στόχο αφενός να τονώσει την κοινωνική συνοχή ικανοποιώντας πάντοτε το εθνικό συναίσθημα αφετέρου να μην θέσει σε αμφισβήτηση τις παραδοσιακές αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας για την πολιτική, την ιστορία, τη θρησκεία και την παράδοση. Αυτός ο διττός πολιτικός λόγος που συντήρησε επί δεκαετίες πολιτικές παθογένειες (πελατειακό σύστημα, ατελής κοινοβουλευτική δημοκρατία κ.λπ.) μετά τον Εμφύλιο απέκοψε από τον όρο «έθνος» ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών που, είτε στο πλαίσιο της οικογενειακής παράδοσης (βενιζελισμός, δημοκρατική, αντιβασιλική στάση) είτε της προσωπικής εμπειρίας (ΕΑΜ, πολιτικές διώξεις), θεωρήθηκε ότι έχει αριστερά πολιτικά φρονήματα. Η αντιπαράθεση γύρω από τα ζητήματα της εθνικοφροσύνης συνεχίστηκε από τη μεριά των αριστερών, οι οποίοι, όπως θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε στη συνέχεια, υπερασπίστηκαν από θέση εξουσίας τον εθνικό τους χαρακτήρα μετά το 1981 και την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής αντιπαράθεσης θα εξετάσουμε τον εκσυγχρονισμό της εθνικής «αφήγησης» από την Κεντροαριστερά τη δεκαετία του 1980 στην Ελλάδα. Στόχος της έρευνας είναι να μελετήσει με ποιο τρόπο νοηματοδοτήθηκε ο όρος «έθνος» δια μέσου του πολιτικού λόγου (discourse) από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Συνολικότερα να εξετάσει πώς μετακινείται το εθνικό συναίσθημα της ελληνικής κοινωνίας την περίοδο εκείνη και πώς αυτός ο λόγος εμποδίζει μέχρι σήμερα την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και την ανάγκη για μεταρρύθμιση του κράτους. Βασική θέση της μελέτης είναι ότι ο παπανδρεϊκός λόγος της δεκαετίας του 1980 έδωσε μία νέου τύπου νοηματοδότηση στην έννοια «έθνος», που μετά την αποχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου από την πολιτική σκηνή επέστρεψε στους παραδοσιακούς εκφραστές του εθνοκεντρικού λόγου (συντηρητική λαϊκή Δεξιά, Εκκλησία, ανεξάρτητη «εθνικοπατριωτική Αριστερά» κ.λπ.). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο τόμος αυτός έχει υβριδική σύνθεση. Αποτελείται από πρωτογενή κείμενα και από δέσμη ορθόδοξων και ανορθόδοξων κειμένων για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με ορίζοντα το έτος 2030 και ιδιαίτερα τις προκλήσεις της Ευρώπης και της θέσης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την πρόκληση της Τουρκίας καθώς συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την τρέχουσα αντιπαράθεση στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, εκατό χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (Ιούλιος 2023), ενώ συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή και διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Με την ανάλυσή του ο συγγραφέας έχει ως στόχο να αμφισβητήσει ορισμένες εσφαλμένες, κατά την άποψή του, παραδοχές γύρω από τις σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και ειδικότερα σ' αυτό των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και της Ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η ελληνοτουρκική κρίση στην τρέχουσα μορφή της ξεκίνησε το 1973, αν και οι απαρχές της βρίσκονται παλαιότερα, στο 1955. Στα πενήντα χρόνια που διέρρευσαν οι δύο χώρες έφθασαν αρκετές φορές πολύ κοντά στη θερμή σύγκρουση (1976, 1987, 1996, 2020). Ενώ τα επίμαχα ζητήματα έχουν πολλαπλασιασθεί με ευθύνη της Τουρκίας, η οποία συνεχώς διατυπώνει νέες διεκδικήσεις πιστοποιώντας ότι «ο χρόνος δεν εργάζεται υπέρ των ελληνικών θέσεων». Στην πεντηκονταετία δεν έχει επιλυθεί κανένα ουσιαστικό ζήτημα στις σχέσεις, αν και τουλάχιστον δύο φορές οι δύο χώρες έφθασαν πολύ κοντά στη λύση (1975-1980, 2004).
Παράλληλα η Ελλάδα έχει μπει στη δεύτερη τεσσαρακονταετία συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) -συμπλήρωσε σαράντα χρόνια ένταξης το 2021- με την ευρωπαϊκή ενοποίηση όμως αντιμέτωπη με πολλαπλές κρίσεις, από την πανδημία μέχρι τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και με την «επιστροφή» του πολέμου στην Ευρώπη μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (πολύ κρίση, μονιμοκρίση).
Κρίσεις και προκλήσεις απαιτούν απαντήσεις. Και ο συγγραφέας επιχειρεί να σκιαγραφήσει τις λύσεις μέσα από την προσέγγιση του ορθού λόγου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο κυβερνοχώρος επιδρά σε κάθε έκφανση της κοινωνίας μας. Παράγει οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις και ο ρυθμός της αλλαγής είναι απίθανο να μειωθεί σύντομα. Η ανάπτυξη του κυβερνοχώρου εγείρει αναρίθμητα ερωτήματα και η ανάγκη για απαντήσεις σε αυτά είναι επιτακτική. Σε πλήρη αντίθεση με άλλους τομείς, σε ό,τι αφορά τον κυβερνοχώρο οι μελετητές των διεθνών σχέσεων φαίνεται να βρίσκονται σε αχαρτογράφητα νερά. Το πεδίο αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση τις παραδοσιακές κρατοκεντρικές έννοιες όπως η εθνική ασφάλεια, η διπλωματία, η ισορροπία ισχύος και η διακυβέρνηση. Στο πεδίο του κυβερνοχώρου οι διεθνολόγοι πρέπει να κοιτάξουν στο κοντινό μέλλον με αρκετή πειθαρχία, ώστε να διακρίνουν τους περιορισμούς και να αποφύγουν τις γενικεύσεις, αλλά και με αρκετή φαντασία, για να εντοπίσουν τις επερχόμενες εξελίξεις. Με τον ίδιο τρόπο, πρέπει να κοιτάξουν το παρελθόν με μια κριτική ματιά, για να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα και να διακρίνουν στοιχεία συνέχειας και ασυνέχειας. Το παρόν βιβλίο επιχειρεί να αποτυπώσει και να εξηγήσει τους τρόπους με τους οποίους η επανάσταση στην πληροφοριακή τεχνολογία επηρεάζει τη διαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης. Στο πλαίσιο αυτό αναλύει τις δυναμικές σχέσεις και αλληλεπιδράσεις του κυβερνοχώρου και της παγκόσμιας τάξης - αναφορικά με έννοιες όπως η διακυβέρνηση, η δημοκρατία, η ιδιωτικότητα, η ασφάλεια, η κρατική κυριαρχία, η ηγεμονία, η ισχύς, ο ψηφιακός αυταρχισμός και ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ του 1821 και η δημιουργία του πρώτου ενιαίου ελληνικού κράτους το 1830, ουσιαστικά εκ του μηδενός, συνιστούν εξαιρετικό θαύμα «Επικούρειας Παρέκκλισης» με παγκόσμια εμβέλεια.
Δύο αιώνες μετά την ένδοξη Επανάσταση, δυστυχώς το 2021 μοιάζει με το 1821! Η ιστορία, σε πείσμα των ιστορικών, επαναλαμβάνεται κυκλικά ένεκα της αναλλοίωτης ανθρώπινης φύσης, κατά τον Θουκυδίδη. Η Ελλάδα συνθλίβεται γεωπολιτικά εξ ανατολών από την αναθεωρητική επεκτατική μουσουλμανική Τουρκία και οικονομικά από την πολιτική εξάρτηση και πατρωνία της Δύσης.
Καλούμαστε, εν όψει της 100ής επετείου του 1640, που η Επιτροπή «Ελλάδα 2021» σκοπεύει να εορτάσει το 2040, να επαναλάβουμε ένα υπερήφανο ΟΧΙ τόσο προς τον επικίνδυνο τουρκικό κατευνασμό όσο και προς την ασφυκτική ευρω-γερμανική αποικιοκρατία. Με το ίδιο ενωτικό, αντιστασιακό και ηρωικό πνεύμα του Έπους του 1940!
Αν τα παραπάνω είναι ανέφικτα για τη μεταπρατική πολιτική ηγεσία μας, προτείνω εναλλακτικά τη ρεαλιστική ουτοπία «ελβετοποίησης» της Ελλάδας.
Αυτό ήταν, άλλωστε, το όραμα του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, του Δελφικού ποιητή Αγγέλου Σικελιανού, αλλά και του τελευταίου μεγάλου Έλληνα Μίκη Θεοδωράκη. Από διαφορετική σκοπιά για τον καθένα. Αξίζει να το τολμήσουμε για τη μελλοντική βελτίωση της μοίρας μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Tractatus Logico - Philosophicus (1921), η βίβλος του φιλοσοφικού κινήματος της λογικής ανάλυσης που δέσποσε τη δεκαετία του 1930, καθιέρωσε τη στροφή προς τη γλώσσα ως το καθαυτό αντικείμενο της φιλοσοφικής έρευνας. Οι εφτά κύριες θέσεις του, στην αρίθμηση του συγγραφέα τους είναι:
1. Ο κόσμος είναι όλα όσα συμβαίνουν.
2. Αυτό που συμβαίνει, το γεγονός, είναι η ύπαρξη καταστάσεων πραγμάτων.
3. Η σκέψη είναι η λογική εικόνα των γεγονότων.
4. Η σκέψη είναι η πρόταση με νόημα.
5. Η πρόταση είναι μια συνάρτηση αλήθειας των στοιχειωδών προτάσεων.
6. Η γενική μορφή μιας συνάρτησης αλήθειας είναι [ρ, ξ, Ν (ξ)].
7. Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, γι' αυτά πρέπει να σωπαίνει.
Στο έργο του αυτό, που είναι και το μόνο που δημοσίευσε (εκτός από ένα σύντομο άρθρο το 1929) ο Wittgenstein επιχείρησε να δώσει μιαν «οριστική» απάντηση στο καντιανού τύπου ερώτημα: «Πώς είναι δυνατές η γλώσσα και η σκέψη;». Η ολοκληρωμένη και πρωτότυπη απάντησή του στηριζόταν (1) σε μιαν ατομικιστική αντίληψη της γλώσσας και του κόσμου ως συνόλου (τυχαίων) γεγονότων και (2) σε μιαν απεικονιστική θεωρία του νοήματος: η λογική σύνταξη της γλώσσας ήταν ο μεγάλος καθρέφτης της ουσίας του κόσμου. Θεμέλιο της γλώσσας -και ουσία του κόσμου- είναι τα «απλά», τα αναγκαία και ακατάστρεπτα στοιχεία που, συνδυασμένα με ορισμένο τρόπο, συνιστούν τα γεγονότα. Σημείο επαφής της λέξης με τον κόσμο είναι το όνομα. «Το όνομα σημαίνει το αντικείμενο. Το αντικείμενο είναι η σημασία του». Η πρόταση, ως συνδυασμός ονομάτων, απεικονίζει το γεγονός. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου απετράπη η ήττα των Ελλήνων και ο ενταφιασμός της Επανάστασής τους. Για πρώτη φορά η εξωτερική πολιτική των ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων έπαψε να είναι προσηλωμένη στη διαιώνιση των δυναστικών καθεστώτων και ανοίχτηκε προς επαναστατικά κινήματα που αποσκοπούσαν στην ίδρυση ανεξάρτητων εθνικών κρατών. Η "αρχή της ισορροπίας δυνάμεων" που, μετά το Συνέδριο της Βιέννης, αποτελούσε την εγγύηση για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής ειρήνης και σταθερότητας, συμπληρώθηκε από την "αρχή της στρατηγικής ευελιξίας" που επέτρεψε την προσαρμογή σε νέες καταστάσεις. Οι Δυνάμεις προσήγγισαν με "διακριτικότητα" το Σουλτάνο και προσπάθησαν να βρουν μια λύση στο ελληνικό ζήτημα "στα μέτρα του". Οι οδηγίες τους προς τους ναυάρχους απέβλεπαν στη λήξη των εχθροπραξιών και την ανακωχή, αλλά δεν πρόβλεπαν ρητά τη χρήση βίας - αντίθετα, ήθελαν να την αποφύγουν. Με τη σημερινή ορολογία θα λέγαμε ότι ανεζητείτο ένας συνδυασμός επιχειρήσεων διατήρησης της ειρήνης και επιβολής της. Ίσως ο Ιμπραήμ δεν ανέμενε την κλιμάκωση, του είχαν πει ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα τολμήσουν. Αν ο Codrington ήταν διπλωμάτης, ίσως η έκβαση αυτού του "ατυχούς" γεγονότος να ήταν διαφορετική. Δεν ήταν όμως! Αναμφισβήτητα, στην έκβαση του Ναβαρίνου έπαιξε ρόλο και η ιεραρχική δομή των διεθνών σχέσεων της εποχής καθώς και η ελαστικότητα του διεθνούς δικαίου σε θέματα χρήσης βίας. Τέλος, το Ναβαρίνο δημιούργησε στους Έλληνες την πεποίθηση ότι για κάποιους μεταφυσικούς λόγους οι μεγάλες δυνάμεις θα επεμβαίνουν προς χάρη τους κάθε φορά που αυτοί θα εμπλέκονται σε πολεμικές συγκρούσεις. Το ονομάζω "σύνδρομο του Ναβαρίνου". Πιθανόν αυτό σε κάποιες στιγμές της ιστορίας να συνέβη. Ουδεμία εγγύηση υπάρχει ότι θα συνεχιστεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πότε εμφανίστηκε το πρώτο ερωτικό ζευγάρι;
Ποια είναι η προέλευση της αιδούς;
Του ερωτισμού; Και, κυρίως, του έρωτα, αυτής της τόσο σπουδαίας ανθρώπινης υπόθεσης;
Έχετε ακούσει για τις μεγάλες σεξουαλικές γιορτές της Αρχαιότητας;
Για τη σημασία του μικροσκοπίου στην καταστολή του αυνανισμού;
Δεν ξέρετε; Μην ανησυχείτε! Διατρέχοντας την εξέλιξη των ηθών στη Δύση, από την προϊστορία έως τις μέρες μας, το Sex Story σπάει τα ταμπού και ρίχνει νέο φως στο σεξ.
Ο απαγορευμένος καρπός, η σεξουαλικότητα των θεών, η αφύπνιση των αισθήσεων, η συζυγική υποχρέωση..., αλλά και η ελάχιστα γνωστή σεξουαλική συμπεριφορά προσωπικοτήτων της Ιστορίας, από τις εκκεντρικότητες της Κλεοπάτρας έως την ομοφυλοφιλία του Μιχαήλ Άγγελου και την ελευθεριότητα του Λουδοβίκου ΙΣΤ' παρελαύνουν στις σελίδες του Sex Story σε μια αφήγηση ιστορικά τεκμηριωμένη αλλά και εξαιρετικά παιχνιδιάρικη.
Είναι, όντως, η πορνεία "το αρχαιότερο επάγγελμα" του κόσμου; Ήταν αποδεκτή η ομοφυλοφιλία στην Αρχαιότητα; Ποιες ήταν οι πρώτες τελετουργίες για την καταπολέμηση της ανικανότητας; Με ποιον τρόπο ο Ραμσής δεν συνέβαλλε στη γονιμότητα της Αιγύπτου; Γιατί απαγορεύτηκε ο αυνανισμός;
Το Sex Story ανοίγει διάπλατα την πόρτα των αποκαλύψεων για να κατανοήσουμε καλύτερα την ουσιαστική διάσταση αυτής της τόσο προσωπικής πτυχής του ανθρώπου που λέγεται σεξουαλικότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)