Ο Αλμπέρ αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα: Δεν μπορεί να αντικρίσει το είδωλό του στον καθρέφτη. Ο λόγος είναι διττός. Αφενός δεν αντέχει να υποφέρει τον εαυτό του και αφετέρου, διότι στο είδωλό του καθρεφτίζεται μια ολόκληρη κοινωνία. Επί της ουσίας, ο Αλμπέρ είναι αυτό που μισεί μέσα σε έναν κοινωνικό περίγυρο ταυτόσημο με την ύπαρξή του. Σε έναν κόσμο όπου οι λέξεις έχουν χάσει το περιεχόμενό τους οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τον χαμένο εαυτό τους, μα δεν μπορούν... «Ξέρεις κάτι, καλέ μου φίλε; Έχουμε ξεπουληθεί πολύ φθηνά σαν ανθρωπότητα. Ξεπουλιόμαστε για είκοσι μέρες διακοπές το καλοκαίρι... Για ένα καλό κρασί... Για μία ποικιλία τυριών... Ακόμα-ακόμα και για ένα ακριβό αμάξι ή ένα πολυτελές διαμέρισμα -στις καλύτερες των περιπτώσεων. Σκέτη φρίκη, αλλά τόσο κοστολογούμε μόνοι μας την ύπαρξή μας -δεν τολμώ να πω τη ζωή μας...» Υπάρχουμε χωρίς να σκεφτόμαστε... Αυτό κραυγάζει (ή κάνει πως κραυγάζει;) ο Αλμπέρ και ίσως αυτός, τελικά, να είναι ο λόγος της «επιβράβευσής» μας μέσα σε μια κοινωνία που αποθεώνει το περιτύλιγμα και αδιαφορεί για το περιεχόμενο... Μέσα από δεκατρείς διαλόγους (ή μονολόγους;) ο Αλμπέρ γίνεται μέρος και μάρτυρας μιας σύγχυσης. Η «Σύγχυσις» αυτή διαπερνά την ύπαρξή του, διαπερνά τους συνομιλητές του, διαπερνά μια ολόκληρη κοινωνία και μια εποχή. Ίσως να είναι η ίδια σύγχυση που διαπερνά τον συγγραφέα και τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πρώτη αυτή γενική ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου από τους Ελληνιστικούς χρόνους μέχρι την εγκαθίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους το 1830 συνιστά μια ριζική αποστασιοποίηση από τις παραδοσιακές μεθόδους της ιστοριογραφίας. Τείνουμε να πιστεύουμε για την ιστορία ότι ξεδιπλώνεται σαν μια γραμμική συνέχεια σε μιαν εξελικτική μορφή· ωστόσο η ιστορία του ελληνικού θεάτρου είναι κάπως διαφορετική. Αφότου το κλασικό παραδοσιακό θέατρο ολοκλήρωσε τον κύκλο του περί τον έκτο και έβδομο αιώνα, κανένα παραδοσιακό δράμα δεν γράφτηκε ή παραστάθηκε επί σκηνής σε ολόκληρο τον τότε ελληνόφωνο κόσμο για πολύ, εξαιτίας κυρίως της πολέμιας στάσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στα θεάματα. Παράλληλα, πάντως, με την αναβίωση του θεάτρου στην Αναγεννησιακή Ιταλία, το Ελληνικό θέατρο επανακάμπτει στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη κατά τον ύστερο δέκατο έκτο αιώνα. Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν την παλινόρθωση του θεάτρου σε διάφορες περιοχές, αν και αυτή χαρακτηρίζεται από αναρίθμητα χάσματα και ασυνέχειες όσον αφορά στη γεωγραφία, την υφολογία, τις θεματολογικές προσεγγίσεις και ιδεολογίες. Αυτές οι ποικιλόμορφες εξελίξεις «εξομαλύνονται» μόνο με την εδραίωση του Ελληνικού Εθνικού Κράτους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η εσχατολογία δεν είναι απλώς ένα δόγμα· είναι ένας προσανατολισμός, μια προοπτική, ένας τρόπος υπάρξεως. Η εσχατολογία δεν αφορά μόνον το μέλλον· επηρεάζει το παρελθόν αλλά και το παρόν μας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κατανόησε και βίωσε εξ αρχής τα «έσχατα πράγματα» η Εκκλησία". (Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας)

"Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, στο αποκορύφωμα της θεολογικής του πορείας, προσέφερε αυτό το magnus opus, έργο το οποίο υπερβαίνει όλες τις προηγούμενες μελέτες του σε βάθος, διορατικότητα και επιστημονική ακρίβεια. Οι θέσεις που παρουσιάστηκαν στα περίφημα έργα του Το Είναι ως Κοινωνία (Being as Communion) και Κοινωνία και Ετερότητα (Communion & Otherness) αποτέλεσαν τη βάση για την περαιτέρω διερεύνησή τους, η οποία επιχειρήθηκε στο κομβικής σημασίας τελευταίο έργο του, το οποίο πιθανότατα πρόκειται να συζητηθεί και να αποτελέσει βιβλίο αναφοράς ακόμη περισσότερο και από τα προηγούμενα έργα του συγγραφέα. Στο βιβλίο αυτό του Ιωάννη Ζηζιούλα η εσχατολογική οντολογία επηρεάζει βαθιά ολόκληρο το εύρος της χριστιανικής θεολογίας.
Ο Ιωάννης Ζηζιούλας τόνιζε ότι το βιβλίο του Ανάμνηση του Μέλλοντος, αφορά όσους έχουν αποδεχθεί το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού και ενδιαφέρονται για τις «λογικές» συνέπειες που ακολουθούν την αποδοχή αυτού του γεγονότος: credo ut intelligam. Συχνά προέτρεπε τους συνομιλητές του να εξετάσουν κριτικά τόσο τα θεμέλια όσο και τις προεκτάσεις του πρωτοποριακού ισχυρισμού του ότι «το μέλλον προηγείται του παρελθόντος» τόσο από λογική όσο και από οντολογική άποψη. Υποστήριζε δε ότι η χριστιανική θεολογία αντιπροσωπεύει την ερμηνευτική της Ανάστασης, θέμα που βρίσκεται στην καρδιά της μελέτης αυτού του βιβλίου. (Επίσκοπος Μάξιμος Vasiljevic)

Η συμβατικότητα στην πολιτική δράση, η απόσταση από τα κρίσιμα θέματα που απαιτούν μεταβολές και νέα θεμελίωση, παρατείνουν τη σημερινή κατάσταση και αποθαρρύνουν κάθε σκίρτημα ελπίδας ή ματιά αισιοδοξίας.

Μια στασιμότητα με τροπή εξάντλησης και μαρασμού μοιάζει να είναι το ορατό παρόν μας. Οι οπαδοί της κλειστής κοινωνίας μπορούν, προσωρινά νικητές, να αισθάνονται ασφαλείς στη σκιά των τειχών του οικισμού. Η πολιτική μάχη στο μέτωπο των ιδεών, του περιεχομένου και του νοήματος, με αναφορά στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, επίμονα θα συνεχίζεται. Με αισιοδοξία και ελπίδα σχεδόν αναστάσιμη.

Μέσα στην οριακή αυτή περίστασή μας άτομα και ομάδες -εστίες ανθρώπων- επιλέγουν την υπεύθυνη προσωπική εμπλοκή. Και ως άλλα μικρά, περιορισμένα, ελάχιστα μειοψηφικά ηφαίστεια, σιγοκαίνε στα έγκατα του οικισμού, αντιμαχόμενα τη φθορά του.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Τι είναι το κανονικό; Και ποιος το ορίζει;»

Τραγικό και κωμικό, σκοτεινό και φωτεινό, αυτό το πολυφωνικό μυθιστόρημα αποτυπώνει την πάλη μιας γενιάς που ισορροπεί στο χείλος της αλλαγής. Στον μυθικό Ακαμάτη, ένα ορεινό χωριό που ακροβατεί ανάμεσα στον εκσυγχρονισμό και στην ερήμωση, οι ήρωες αγωνίζονται ενάντια στην αλλοτρίωση, ενώ η ζωή και ο θάνατος διασταυρώνονται μέσα από τις υπαρξιακές τους αναζητήσεις.
Στην καρδιά της αφήγησης βρίσκεται ο Δημητρός, ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού, που αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τρόπους ακατανόητους για τους άλλους. Ο Ακαμάτης δεν είναι απλώς ένα χωριό· γίνεται καθρέφτης μιας κοινωνίας σε κρίση, όπου η φύση και ο άνθρωπος, η παράδοση και η αλλαγή, συνυφαίνουν ένα πεδίο διαρκούς έντασης.
Το τέλος δεν επιβάλλεται από την πένα του συγγραφέα, αλλά γεννιέται μέσα από την ίδια την εμπειρία του αναγνώστη, αναδεικνύοντας τη δύναμη της ιστορίας να αντηχεί διαφορετικά σε κάθε ψυχή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στα 29 κείμενα της συλλογής ο αφηγητής, γυναίκα ή άντρας, οδηγούν τους αναγνώστες σε περιβάλλοντα, συνθήκες και εμπειρίες οικείες αλλά και δυστοπικές.
Σε κάθε αναγνωστική διαδρομή -ρεαλιστική, μυθοπλαστική και κάποιες με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού- η συνάντηση με τον εαυτό μας, είτε στην παιδική μας ηλικία είτε στην ωριμότητα, είναι αναπόφευκτη.
Ιστορίες έρωτα, απώλειας, ατολμίας, θάρρους, ιστορίες όπου το φως και το σκοτάδι εναλλάσσονται στο πάρκο της μνήμης, χωρίς ποτέ να επικρατεί κανένα από τα δυο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πόσο μακριά, αλήθεια, μπορεί να φτάσει κάποιος χωρίς να καεί; Η ηρωίδα -όπως ακριβώς και η μύγα- είναι παγιδευμένη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Η μόνη της συντροφιά: ένα ημερολόγιο. Ένα τετράδιο αντοχής, όχι μνήμης. Εκεί καταγράφει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι: Γελοίος. Υπέροχος. Ανυπόφορος.
Μια καταγραφή που ξύνει με τα φτερά ενός εντόμου τις πληγές μιας ολόκληρης γενιάς. Εκείνης που έμαθε να γελάει όταν πονάει, να κάνει χιούμορ με τη μοναξιά, να παριστάνει το «καλά» μέχρι να γίνει συνήθεια. Το "Ημερολόγιο της Μύγας" δεν είναι βιβλίο.
Είναι ένας ύμνος στην αθέατη πλευρά της ζωής. Ένα γαμώτο με έξι πόδια.
Ένα αντι-μανιφέστο για εκείνους που ζουν χαμηλά, αλλά βλέπουν καθαρά.
Ένα ευχαριστώ σε όσους χαμογελούν στα σοβαρά.
Ένα ευχαριστώ σε όσους νιώθουν μύγες σε έναν κόσμο γεμάτο φανταχτερές πεταλούδες.
Αν τύχει και το διαβάσεις, φτάνει μόνο... να το αντέξεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πώς μπορούμε να ζήσουμε καλά και πολλά χρόνια πετυχαίνοντας μία αρμονία σώματος, πνεύματος και ψυχής;
Όλοι μας δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στο σώμα μας και στην εμφάνισή μας, λιγότερη στις πνευματικές μας δραστηριότητες και ακόμη λιγότερη στην ψυχή. Πρόκειται όμως για εξίσου σημαντικούς παράγοντες, καθότι και οι πνευματικές και οι ψυχικές δραστηριότητες συνδράμουν στην ευζωία αλλά και στη μακροημέρευση.
Μας ενδιαφέρει η μακροημέρευση αν δεν συνδυάζεται με καλό και υγιή τρόπο ζωής;
Θα θέλαμε να ζήσουμε, για παράδειγμα, διπλάσια χρόνια και να περάσουμε τα μισά από αυτά άρρωστοι και γερασμένοι; Το θέλουμε; Δεν το θέλουμε!
Το βιβλίο αναδεικνύει τρόπους στην αύξηση του χρόνου της υγιούς ζωής. Τι υπόσχονται οι βιοεπιστήμες σήμερα; Υπάρχουν βιοηθικά ζητήματα; Μπορούν η φυσική, η ψυχολογία και η εσωτερική φιλοσοφία να βοηθήσουν στην βαθύτερη κατανόηση της φύσης του ανθρώπου και στην κατάκτηση της ευζωίας;
Δεν θα ξαναγίνουμε νέοι, τουλάχιστον με την τρέχουσα επιστημονική γνώση, όμως, επιχειρούμε να καταστήσουμε την καθημερινότητα και την υγεία ενός ανθρώπου μιας κάποιας ηλικίας σαν να ήταν κατά πολύ νεότερος. Αν πράγματι το καταφέρουμε, θα είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

-Πώς επιδιορθώνεται μια χώρα που είναι χαλασμένη;
-Πώς θεραπεύεται όταν με τα κοινά ασχολούνται κυρίως στρεβλωμένοι άνθρωποι;
-Πώς γιατρεύονται τα χρόνια νοσήματα του τόπου μας, τα οποία μάλιστα επιδεινώνονται με εισαγόμενες επιπλοκές;
Τα κείμενα του παρόντος τόμου αγγίζουν πολλές πτυχές της δημόσιας ζωής: πολιτική, παιδεία, κοινωνία, εκκλησία. Διαφορετικές οι μορφές της αρρώστιας σε κάθε μια πτυχή, όμως υπάρχει πάντα ένα νήμα που τίς ενώνει. Τα περισσότερα δεν αποτελούν μόνο σχολιασμό επικαιρότητας ή χρονογραφία, αλλά συνιστούν οιονεί μικρά δοκίμια που ίσως προάγουν τον κοινό προβληματισμό. Η κοινωνική μας συνύπαρξη πολύ συχνά «επιμολύνεται» από το πολιτικό. Και το πολιτικό, χωρίς πάντα να το αναγνωρίζει, έχει στο υπόβαθρό του το πολιτισμικό. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σπουδή στην αλληλοδιαπλοκή τους. Δεν περιορίζεται μόνο σε διαπιστώσεις αλλά καταθέτει και προτάσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ιστορία του Ελληνικού κόσμου δεν είναι η ιστορία ενός κοινού λαού που χωράει σε ένα κράτος, αλλά του κόσμου που κινήθηκε στην κοσμοϊστορία ως πλήρες κοσμοσύστημα με θεμέλιο τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, δηλαδή τις κοινωνίες εν ελευθερία. Είναι μία ιστορία που δεν περιορίζεται στα γεγονότα, αλλά αναδεικνύει τη θεμελιώδη ιδιοσυστασία του ελληνισμού, τις επάλληλες φάσεις που διέδραμε στον ιστορικό χρόνο από τον κρατοκεντρισμό στην οικουμένη, διά της οποίας το ανθρωποκεντρικό γεγονός μετακενώθηκε στην Ευρώπη για να εξέλθει από τον μεσαίωνα και να διαμορφωθεί η νεοτερικότητα. Αποτυπώνει στη διαχρονία του το πανόραμα της εξελικτικής βιολογίας του ανθρώπου, η οποία μπορεί να αποτελέσει γνωστικό οδηγό για την κατανόηση της εποχής μας και το μέλλον της. Στις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης θα ανακαλύψει πλήθος κοινωνικών φαινομένων που η εποχή μας δεν συνάντησε ακόμη, όπως η διάδοχος της αιρετής μοναρχίας, αντιπροσώπευση και η δημοκρατία, η μετα-κρατοκεντρική οικουμένη με τον ιδιαίτερο τύπο κράτους, την κοσμόπολη. Εξετάζονται παράλληλα η σωρευτική ανάπτυξη της ελευθερίας από την ατομική στην κοινωνική και πολιτική, τα οικονομικά συστήματα που οδήγησαν στη μεταβολή της εξαρτημένης εργασίας σε έργο ή στην απόρριψή της και, ιδίως, στη δημοκρατική τους θέσμιση στον ελληνικό κόσμο. Θα βρει απαντήσεις στο ερώτημα τι προκαλεί την εξέλιξη της ανθρωπότητας, για τον ρόλο της οικονομικής, πολιτικής, επικοινωνιακής, αξιακής παραμέτρου στη διαμόρφωση των συσχετισμών, τις διαδρομές της τέχνης, της επιστήμης, της φιλοσοφίας και των γραμμάτων, τη συνάφειά τους με τις φάσεις που διένυσε ο ελληνισμός και εντέλει πώς από το οικουμενικό έθνος κοσμοσύστημα απέληξε στο ανάπηρο έθνος κράτος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα μεσαιωνικό χειρόγραφο με τίτλο Πάτερ Ημών, που γίνεται best seller...
Μια μοναχική ψυχίατρος, που ζει με τις φαντασιώσεις της στο σήμερα και στο χθες...
Ναΐτες ιππότες, που ζουν ανάμεσά μας, και παράλληλα σύμπαντα συνθέτουν ένα πολύπλευρο μυθιστόρημα με κεντρικό θέμα τη μετενσάρκωση.
Τελικά ζούμε μόνο μία φορά;
Ή μήπως η ζωή δεν είναι παρά ένας νέος ρόλος που κάθε φορά καλούμαστε να παίξουμε με νέους όρους; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

-Γιατί εξακολουθεί ο πόλεμος να είναι δάσκαλος της βίας;
-Συνεχίζει η δίψα για την εξουσία να είναι η αιτία των πιο μεγάλων καταστροφών για την ανθρωπότητα;
-Θα ήταν άλλος ο κόσμος μας, αν είχαμε ακούσει τον Θουκυδίδη;
Στο βιβλίο αυτό -τέταρτο κατά σειράν μετά τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη- συναντούμε στο Δημόσιον Σήμα του Κεραμεικού τον Θουκυδίδη, τον ιστορικό, που πίσω από τα γεγονότα είδε τα πάθη των ανθρώπων. Με μια αφήγηση που κόβει την ανάσα, μοιράζεται μαζί μας τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα του Πελοποννησιακού Πολέμου και μας κάνει να κατανοήσουμε γιατί το έργο του παραμένει «κτήμα ες αεί».
Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ, Η ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ Η ΝΕΜΕΣΙΣ
Μια συζήτηση με τον ιστορικό που φιλοσόφησε σαν τραγικός ποιητής πάνω στα πάθη και τις αδυναμίες των ανθρωπίνων ψυχών και αναζήτησε τα βαθύτερα αίτια των γεγονότων με την οξυδέρκεια ενός γνήσιου πολιτικού στοχαστή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όταν μια χώρα αντιμετωπίζεται ως οικόπεδο, οι πολιτικοί της λειτουργούν σαν τραπεζικά στελέχη. Αναγκαστικά. Τα πάντα αριθμοποιούνται και αντιμετωπίζονται αναλόγως. Στο τέλος λογαριάζονται μόνον όσα μπορούν να μετρηθούν με μαθηματικό τρόπο. Κι έτσι μένουν εκτός λογαριασμού όσα δεν μπορούν να γίνουν αριθμοί. Μπορεί να μετρηθούν οι μαθητές, οι αίθουσες διδασκαλίας, οι διδάσκοντες και τα βιβλία που μοιράζονται. Να παραχθούν διαγράμματα με καμπύλες που να δείχνουν την πρόοδο και τις ελλείψεις σε ό,τι αφορά τα μετρήσιμα αυτά μεγέθη. Αλλά δεν μετριέται η μόρφωση, δεν μετριέται η φλόγα του διδάσκοντος, δεν μετριέται η φαντασία. Όπως και δεν μετριέται με αριθμούς η ηθική, η καλλιέργεια, ο σεβασμός, το φρόνημα, η αίσθηση του καθήκοντος, η ομοψυχία, η αρετή, η αισθητική, η ευτυχία, η χαρά, η αγάπη. Κι όλα αυτά, αφού δεν μετριούνται, έπαψαν και να λογαριάζονται. Με την διαφορά ότι είναι ακριβώς αυτά που φτιάχνουν Ανθρώπους, που στήνουν Κοινωνίες, που δημιουργούν Πολιτισμούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)