Ένα παραμύθι για τον κύριο Τίποτα στη χώρα του «Πουθενά»! Ένας τρόπος να μεγαλώσει το «λίγο» της ζωής μας από το «πολύ» της φαντασίας μας! Ένα παραμύθι που μας οδηγεί στην καρδιά της Τέχνης, εκεί που το χτυποκάρδι και η αγωνία της ζωής μας μετατρέπεται σε αεράκι, σε ανανεώσιμη μορφή ενέργειας, και μας παρασύρει σε αυτό που «υπάρχει» αλλά δεν το «ξέρουμε», σε μια νέα διάσταση που επανακαθορίζει το «μέτρο» σε όλα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στιγμιότυπα από την ερωτική σχέση δύο γυναικών δοσμένα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ύφος εξομολογητικό από μια νεαρή γυναίκα σε αναζήτηση της ταυτότητάς της. Δύσκολες οικογενειακές σχέσεις, παράτολμες κινήσεις, εθισμοί κι ένας αστερισμός εφήμερων γνωριμιών συνθέτουν τον καμβά της περιπέτειας όπου οι ήρωες δοκιμάζουν τα όριά τους. Ένα αφήγημα για τα πάθη του σώματος και τις ανάγκες της ψυχής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Η παρούσα συστηματική έρευνα του Θανάση Κουτσογιάννη εμπλουτίζει το πεδίο της θεατρολογικής έρευνας με διττό τρόπο: πρώτα χαρτογραφώντας το ευρύτερο τοπίο των λαϊκών θεαμάτων στην προπολεμική Θεσσαλονίκη, και στη συνέχεια αποτυπώνοντας καταλεπτώς τη δραστηριότητα των καραγκιοζοπαιχτών στην πόλη για σαράντα χρόνια. Όσες/όσοι έχουν καταπιαστεί με τη συλλογή πρωτογενούς υλικού για το θέατρο σκιών από τις εφημερίδες, γνωρίζουν καλά ότι οι πληροφορίες που υπάρχουν είναι αποσπασματικές, σποραδικές και χωρίς τη συστηματικότητα που ισχύει για τις υπόλοιπες θεατρικές παραστάσεις, είτε της πρόζας, είτε του μουσικού θεάτρου. Ως εκ τούτου, αυτή η «σοδειά» υλικού που προέκυψε από την εξαντλητική σάρωση των εφημερίδων της Θεσσαλονίκης για σαράντα χρόνια είναι πολύτιμη και πολύ διαφωτιστική, ως προς τους τόπους των παραστάσεων, τους καλλιτέχνες και το κατά περιοχή κοινό που τις παρακολουθούσε. Η χρονική περίοδος που καλύπτει ο ανά χείρας τόμος περιλαμβάνει βαθιές τομές, αλλαγές και επαναπροσδιορισμό του ανθρώπινου τοπίου της πόλης που αναδύονται από τη μεθοδική παρουσίαση του ιστορικοκοινωνικού πλαισίου μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι θεατρικές δραστηριότητες που τόνωναν τους παλιούς και νέους κατοίκους της πόλης, που πραγματικά μεταλλάχθηκε μετά την ένταξή της στο ελληνικό βασίλειο το 1912 και την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923-1924. Στα πολλά και μεστά κεφάλαια του βιβλίου, ο Καραγκιόζης παρουσιάζεται πολυπρισματικά, τόσο σε σύγκριση με άλλου τύπου νυχτερινές διασκεδάσεις, όπως ο κινηματογράφος ή το ελαφρό μουσικό θέατρο, όσο και με εμβάθυνση στη διάδραση καραγκιοζοπαιχτών και κοινού, με ανάδειξη των κυρίαρχων μορφών, με βάση μαρτυρίες και γεγονότα. Στη σύνθεση των κεφαλαίων του ο Κουτσογιάννης συνδυάζει τις πολλές καινούργιες πληροφορίες που συγκέντρωσε, συνομιλώντας συστηματικά με την τρέχουσα βιβλιογραφία τόσο για τη Θεσσαλονίκη όσο και για τον Καραγκιόζη». (Άννα Σταυρακοπούλου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για πολλά χρόνια, θέματα όπως το κατηγορικό πρόσταγμα και η ηθική ελευθερία, καλλιεργημένα με οίστρο από τους σκαπανείς του είδους, εξήπταν την κριτική ικανότητα και εμπλούτιζαν την ποιότητα της ανθρώπινης σκέψης. Σήμερα επανερχόμαστε σε αυτά, πρόθυμοι να αναλογιστού με την έκταση μιας πρωτοφανούς μεταστροφής: τη μελέτη της «ύλης» της ηθικής του καθήκοντος, τον διαχωρισμό της ηθικής από τη συνείδηση και την πορεία της επιστήμης των ηθών. Επίσης προβαίνουμε στη θεώρηση της σχετικότητας των αξιών και της ενδεικτικής τους σημασίας πλάι στα τεχνικά εργαλεία μας, καθώς τούτα ενσαρκώνουν πλέον τους παράγοντες της πραγματικότητας. Κοντολογίς η σημερινή ηθική επιτάσσει την αναθεώρηση σε ό,τι έχει συλληφθεί και δοκιμαστεί στην κλίμακα του πλανήτη μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η «πολιτική θεολογία» είναι μια διαδεδομένη αλλά αμφίσημη έννοια που χρησιμοποιείται με διαφορετικό περιεχόμενο αφενός σε θύραθεν συμφραζόμενα, κυρίως στο πεδίο της πολιτικής και της συνταγματικής θεωρίας, αφετέρου σε εκκλησιολογικά και ευρύτερα θεολογικά συμφραζόμενα. Στην πρώτη της όψη η πολιτική θεολογία αναφέρεται στις θεολογικές βάσεις της πολιτικής θεωρίας και φιλοσοφίας, ιδίως της πολιτειολογίας/θεωρίας του κράτους. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη της πολιτικής θεολογίας ή μάλλον η άλλη χρήση του ίδιου όρου για να αποδώσει όχι την ενασχόληση με εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες που έχουν καταστεί πολιτικές και πολιτειακές, αλλά με τα πολιτικά συμφραζόμενα, τα πολιτικά διλήμματα και τις πολιτικές στοχεύσεις του θεολογικού, πιο συχνά του εκκλησιαστικού λόγου. Εδώ μας ενδιαφέρει πρωτίστως η πρώτη όψη.
Η «συνταγματική ηθική» δεν αναφέρεται σε μια ηθική ή πολύ περισσότερο ηθικολογική προσέγγιση του Συντάγματος, αλλά στο ηθικό περιεχόμενο του «θετού» Συντάγματος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί ιστορικά ως βασική κατάκτηση της νεωτερικής εποχής και αγωνίζεται να λειτουργήσει απέναντι στις προκλήσεις της μετανεωτερικής εποχής. Κατάκτηση που είναι συνώνυμη με το τρίπτυχο δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, κράτος δικαίου. Υπό την έννοια αυτή η «συνταγματική ηθική» με το θετικιστικό και αξιακό της περιεχόμενο ανυψώνει το Σύνταγμα σε συνταγματικό πολιτισμό. Το περιεχόμενο της «συνταγματικής ηθικής» αναδεικνύεται σε πολλά κρίσιμα ζητήματα στο πεδίο των θεμελιωδών δικαιωμάτων μέσα από την αντιδιαστολή με τη χριστιανική ηθική.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται μελέτες και δοκίμια που έχουν ως κοινό πεδίο τις δυο αυτές έννοιες και τη συσχέτιση ή την αντίστιξή τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εξερευνώντας τη σχέση του σώματος με την ψυχαναλυτική του αναπαράσταση, θα εντοπίσουμε πεδία ηδονής και δυσφορίας. Ζούμε σε κοινωνίες που λατρεύουν το σώμα και θεοποιούν την απόλαυση, ενώ το αυξανόμενα επιθυμητό προσδόκιμο ζωής δημιουργεί άπλετο χώρο στην εικόνα της φθοράς του. Αναζητούμε, λοιπόν, εκείνα τα «μέσα», όπου η σωματική παρακμή διεκδικεί ικανοποίηση, μέσω της αποδιοργανωμένης αποτύπωσής της!
Έτσι, το σώμα έρχεται, επανέρχεται και διεισδύει στην ψυχανάλυση, στην ιατρική, στη θρησκεία, στην ποίηση, στα εικαστικά, στη βιολογία, στη φιλοσοφία και στη ζωή, αποζητώντας τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών, καθώς γεννιέται, καταπιέζεται, απελευθερώνεται, ερωτεύεται, είναι έμφυλο, επιτίθεται, καταστρέφεται, γερνάει, πεθαίνει...
Το Ελληνικό Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας και Οικογένειας πραγματοποίησε το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριό του, με θέμα: "Το Σώμα, Αναπαραστάσεις, ασθένειες, πάθη, πολιτισμικές και ανθρωπολογικές εκφάνσεις".
Η προσέγγιση του "σώματος" κινήθηκε στο πλαίσιο της συνεχούς εξέλιξής του, της ισορροπημένης εικόνας του στις πολιτισμικές αλλαγές και της κατανόησης των παθογόνων συνθηκών που οδηγούν σε διεργασίες αλλοτρίωσης της εσωτερικής αναπαράστασής του.
Προσδοκούμε ότι η ανταλλαγή απόψεων εισηγητών από κοινά αλλά και διαφορετικά επιστημονικά πεδία θα αποτελέσει ερέθισμα για νέες εκδοχές, συναφείς ως προς τη «θέση» του σώματος στην εποχή μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στα 175 διηγήματα του Παπαδιαμάντη, η Σκιάθος ξετυλίγεται με όλες τις ομορφιές του τοπίου της και το μωσαϊκό των ανθρώπων της. Στα «ρόδινα ακρογιάλια» της, τα λιμανάκια, τα βουνά και τα λαγκάδια, τις ρεματιές και τους ελαιώνες, οι ταπεινοί πρωταγωνιστές περιποιούνται τ' αμπέλια τους για να βγάλουν το κρασί τους, μαζεύουν τις ελιές και φτιάχνουν το λάδι τους, παρασκευάζουν τυριά, ζυμώνουν ψωμιά, μαγειρεύουν, συντρώγουν και γλεντούν. Αγρότες, ψαράδες, βοσκοί, γυναίκες αγρότισσες, μανάδες και νοικοκυρές, ζουν μια λιτή ζωή με τα λίγα που τους προσφέρει ο τόπος τους και μέσα από την αθωότητα του ταπεινού «κόσμου του Παπαδιαμάντη» αναδύεται η πολύτιμη αξία του απλού και του καίριου.
Διαβάζοντας τα διηγήματά του, γνωρίζουμε σελίδα-σελίδα τον καθημερινό τους βίο, μαθαίνουμε τις διατροφικές τους συνήθειες, ανακαλύπτουμε την τυπολογία της ζωής του νησιού και διαπιστώνουμε το πώς ο μεγάλος Σκιαθίτης από παντογνώστης της εντοπιότητας κέρδισε επάξια μια ξεχωριστή θέση στο βάθρο της οικουμενικότητας.
Τέλος, αποκαλύπτουμε μια σημαντική ψηφίδα του ελληνικού γαστρονομικού πολιτισμού, που βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής γαστρονομίας της αλαζονείας και της σπατάλης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη πορεύεται στη ζωή διαχειριζόμενη, μεταξύ άλλων, συνεχείς πολυεπίπεδες ματαιώσεις. Τις μικρές και μεγάλες απώλειες άλλοι καταφέρνουν να τις διαχειριστούν αρκετά καλά, άλλοι όμως αδυνατούν να τις διαχειριστούν. Το πένθος είναι η απάντηση σε μια απώλεια, αλλά μια ακυρωμένη απώλεια οδηγεί στο νηπενθές, δηλαδή σε αυτό που δεν επιτρέπει πένθος.
Το υπό διαμόρφωση και ανάπτυξη ψυχικό όργανο, η εσωτερική ψυχική πραγματικότητα και η σχέση της με την εξωτερική, οι αλληλεπιδράσεις τους στις διάφορες αναπτυξιακές περιόδους του ανθρώπου και η σύνδεσή τους με την απώλεια και το πένθος είναι τα βασικά θέματα που αναπτύσσονται στον τόμο, και μέσα από αυτά διερευνώνται ερωτήματα όπως:
Πώς ένα πρώιμο και ανώριμο Εγώ πορεύεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής εντάσσοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές εμπειρίες που κινούνται και συμμετέχουν στο πλαίσιο ευχαρίστησης - δυσαρέσκειας; Πενθεί το βρέφος, το νήπιο, ο έφηβος, και πώς αντιμετωπίζουν την απώλεια του αντικειμένου; (Μάτα Ματσουκά, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ποια είναι η φύση της φυσικής πραγματικότητας;
Οι απαντήσεις που μας προσφέρουν στο ερώτημα αυτό η Κβαντική Θεωρία, η Κβαντική Θεωρία Πεδίου, η Θεωρία της Σχετικότητας, η Πληροφορική και η νευροβιολογική έρευνα του εγκεφάλου και της σχέσης του με τον νου, παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου αυτού, με έναν κατά το δυνατόν απλό, εύληπτο και συνεπή τρόπο. Όταν όλο το υλικό τοποθετηθεί πάνω σε ένα νοητό τραπέζι, δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό ότι εμφανίζεται μια κανονικότητα. Κάθε θεωρία από τη σκοπιά της, εισάγει ένα Άρρητο φυσικό στοιχείο, προκειμένου να περιγράψει πτυχές της φυσικής πραγματικότητας οι οποίες μένουν απροσδιόριστες... (Από τον εκδότη)

Ψάχνοντας την κρυμμένη αλήθεια.
-Γιατί τον λένε Στοιχειωμένο Γιαλό;
-Γιατί εκεί κάποια σκότωσε τον άντρα της, γκρεμίζοντάς τονε στα ράχτα.
-Και είναι σίγουρο;
Μπροστά στους θαλασσοδαρμένους βράχους, στα ράχτα, όπως τους έλεγαν στην ντοπιολαλιά, εκεί βρέθηκε πνιγμένος ένας νεαρός άντρας. Ανεξιχνίαστο έμενε το φονικό και ο κόσμος τελικά στη γυναίκα του το έριξε το κρίμα. Χρόνια αργότερα, ανίδεη για την κατάρα που βάραινε τη γενιά της, ήρθε στο νησί η εγγονή της «φόνισσας». Και εδώ την περίμενε ο Έρωτας. Η αποκάλυψη όμως που ακολούθησε ήταν φοβερή: «Η γιαγιά μου φόνισσα!». Την συντάραξε. Και τον έρωτα προδοσία τον έκανε να μοιάζει. Παγίδα της μοίρας της τον είπε. Τον αποκήρυξε. Και ας την πονούσε. Τέτοιος έρωτας... Εκτός κι αν... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το πέρασμα. Μέσα από τον σκοτεινό εαυτό. Πώς να βρει κάποιος το κουράγιο να τον διασχίσει; Πώς δεν θα χαθεί μέσα στην απογοήτευση; Πού θα βρει τη δύναμη να αντικρίσει εκείνα που αρνιόταν την ύπαρξή τους; Πώς να αξιοποιήσει τη συνειδητοποίηση ότι έχει ακραία αρνητικά συναισθήματα ακόμη και για τον εαυτό του; Ακόμη και για αγαπημένους ανθρώπους; Ο άνθρωπος δικαιούται να αντιμετωπίζει τα σκοτάδια του δίχως να χάνει την αγάπη για τον εαυτό του. Όχι μια αγάπη γλυκερή που οδηγεί στη δημιουργία ενός ψευδούς εαυτού. Αλλά μια αγάπη αποφασιστική. Μια αγάπη όχι για τις αστοχίες, αλλά για τον ίδιο τον στόχο. Η ψυχική ομορφιά ανοίγει νέους ορίζοντες. Φωτίζει και δεν αποκρύπτει. Εμπνέει και δεν ενοχοποιεί. Αναδεικνύει και δεν καταπιέζει. Σε καλεί να την ανακαλύπτεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ετούτο ηξεύροντας εγώ και βλέποντας εις πολλούς τόπους οπού επεριπάτησα πεμπάμενος από την αγίαν του Θεού Εκκλησίαν, και θέλοντας εις του να βοηθήσω το κατά δύναμιν, εβάλθηκα και ετύπωσα αυτό το μικρόν αμή πολλά χρειαζόμενον βιβλίο εις αυτήν την υπόθεσιν δια τους απλούς ιερείς, το οποίον το ετυπώσαμεν κατ’ ερώτησιν και απόκρισιν, δια να γροικάται με πλέα ευκολίαν. Είναι ακόμη χρειαζόμενον και δια τους κοσμικούς, επειδή τους ιερείς τούς διδάσκει πώς να εξομολογούν, ετούτους πώς να εξομολογούνται, πώς να εξετάζουν την συνείδησίν των, πώς να προετοιμάζωνται όταν θέλωσι να υπάγουν εις τον πνευματικόν τους πατέρα, και όχι να πηγαίνουν εις τον πνευματικόν την ώρα οπού θέλουσι να κοινωνήσουν.
Με αυτά τα λόγια ο συγγραφέας αποτυπώνει τον σκοπό της έκδοσης του 1630, που δεν είναι άλλος από τη συστηματική οργάνωση της μεθόδου του Μυστηρίου της Εξομολόγησης. Άλλωστε κατά την περίοδο την οποία εξετάζουμε τυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν αρκετά πνευματικά εξομολογητικά εγχειρίδια, οι συγγραφείς των οποίων σκοπό είχαν την πνευματική καθοδήγηση των πιστών ως προς τον τρόπο της εξομολόγησης. Στα έργα αυτά το ενδιαφέρον εστιάζεται στο γεγονός ότι θεολογία και δικανισμός άλλοτε αλληλοσυγκρούονται και άλλοτε συμπορεύονται. Ωστόσο το εν λόγω έργο, αν και το περιεχόμενό του μοιάζει στη δομή και το περιεχόμενο με τα μεταγενέστερα εξομολογητικά εγχειρίδια, σκοπό είχε τον προσηλυτισμό των Ορθοδόξων Χριστιανών μέσω του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως και την «επιστροφή» τους στην Καθολική Εκκλησία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τέσσερις Ιρλανδοί ποιητές. Ο αγρότης ποιητής Πάτρικ Κάβανα, η πιο δημοφιλής προσωπικότητα σήμερα στην Ιρλανδία, και τρεις νεώτεροι ποιητές, ο τιμημένος με Νόμπελ Σέημους Χήνυ, ο αισυμνήτης Μάικλ Λόνλυ και ο τιμημένος με το βραβείο Κάβανα, Ρόρυ Μπρέναν, οι οποίοι έζησαν στην ταραγμένη περίοδο του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, τις ακραίες συγκρούσεις ανάμεσα σε Καθολικούς και Προτεστάντες στην Β. Ιρλανδία, αλλά και τη βία των αγγλικών Δυνάμεων καταστολής, και απάντησαν με τον συγκρατημένο ποιητικό τους αντίλογο, σε μια προσπάθεια καταλλαγής. Η εισαγωγή του Rory Brennan μας δίνει μια συνοπτική, μεστή αποτίμηση της ιρλανδικής ποίησης του εικοστού αιώνα, αλλά και των νέων τάσεων που αναπτύσσονται εκεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

...Όταν «κοιτάζουμε» ένα αντι-κείμενο (κείμενο απέναντί μου, αλλά και αντί εμού), το «βλέπουμε» με τα δύο μάτια και η μία «οπτική» συμπληρώνει, πλέκεται και συναλλάσσεται με την άλλη. Αυτή η εργασία στο αντιληπτικό πεδίο βρίσκει το ανάλογό της στα ψυχικά συστήματα μεταξύ συνειδητού - ασυνειδήτου. Αν το ένα σύστημα δεν συνεργάζεται με το άλλο, είναι σαν να έχουμε «μονόφθαλμη όραση». Ο αναλυτής διαθέτοντας -αν διαθέτει- «διόφθαλμη κατανόηση», θα κάνει ερμηνείες και κατασκευές, που βοηθούν τον αναλυόμενο να «βλέπει» «διόφθαλμα», στα δύο δηλαδή επίπεδα συνειδητού και ασυνειδήτου ταυτόχρονα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)