Ένα ορφανό παιδί με καταγωγή από ένα ψαροχώρι των Κυθήρων, με τη βοήθεια πέντε ξωτικών, γίνεται δημοσιογράφος, παρουσιαστής ειδήσεων και καναλάρχης.
Δεν έχει όνομα, είναι ο κύριος Μ.
Η τηλεόραση και ο κόσμος της γίνονται ο καμβάς πάνω στον οποίο θα εξελιχθεί η μυθιστορηματική ζωή του. Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό, στήνουν χορό τα πέντε ξωτικά: το Χρήμα, η Ματαιοδοξία, η Τύχη, η Έμπνευση και το Γονίδιο. Ξωτικά που αποκτούν, όνομα, μορφή και ανθρώπινη υπόσταση, που κινούν τα νήματα και δημιουργούν καταστάσεις.
Τίποτα απ' όσα περιγράφονται σ' αυτό το βιβλίο δεν έχει συμβεί όπως περιγράφεται.
Τα περισσότερα είναι επινοημένα, θα μπορούσαν ωστόσο να έχουν συμβεί και ακριβώς έτσι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Έναυσμα αυτού του βιβλίου υπήρξε ένας πρόλογος της Νανάς Ησαΐα (για το έργο «Δόκτωρ Φάουστους» του Τόμας Μαν), τον οποίο η αφηγήτρια διάβασε πολλά χρόνια μετά τον θάνατό της. Τότε φωτίστηκε το παρελθόν και το μεγαλείο της νεκρής πλέον ποιήτριας, το οποίο προσπαθεί, μέσα από αποσπάσματα, μνήμες και βιβλία να ανασυνθέσει η αφηγήτρια. Πέρα από τα γεγονότα της φιλίας τους, τις γνώμες και τις ιδέες τους που είχαν ανταλλάξει, φθάνουν στο θέμα που απασχολεί και τις δύο. Είναι ο δημιουργός, οι ιδιότητες του και κυρίως η γυναίκα δημιουργός.
Που στηρίζεται αυτό το γραπτό, αναρωτιέται η αφηγήτρια, που μου ραγίζει την καρδιά; Σε μία στιγμή, σε μία αίσθηση, σε μία εντύπωση, στα θραύσματα της μνήμης, σε μία ανατομία καταστάσεων μικρών στιγμών; Μάζευα, συνεχίζει, με μεγάλη φροντίδα κάθε στοιχείο από την φιλία μας, για να το ενθέσω στην αινιγματώδη τροπή, για να το μετατρέψω σε λέξεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Το πνεύμα που διαρκώς "ελπίζει" σε κάτι καθίσταται ασταθές, μεταβάλλεται συνεχώς, μεταβαίνοντας στιγμιαία σε μια μεγαλύτερη ή μικρότερη κατάσταση "τελειότητας", που εύκολα ερμηνεύει ο νους ως συναισθηματική χαρά ή λύπη. Η ελπίδα όμως κρύβει αρκετούς κινδύνους. Αν και ταυτίζεται με ένα προσδοκώμενο συναίσθημα υπαρκτικής χαράς, φοβάμαι πως μας παραπλανά [...].
[...] Καταφεύγουμε αναγκαστικά, για την επιβίωσή μας, στη φανατική υπεράσπιση των "αληθινών" εμπειριών μας και στην εθελούσια υποταγή στις αβασάνιστες κρίσεις των "άλλων", που, μέσω της ρύθμισης του πνεύματός μας, ονομάζουμε αλήθεια, προς εφησυχασμό και πνευματική παρηγοριά [...].
[...] Η πνευματική "αγένεια" βυθίζει, για αιώνες, τον περιπλανώμενο άνθρωπο σε δεισιδαιμονίες και σε αντίστοιχες σκοτεινές και ανόητες προλήψεις που τον κρατούν δέσμιο του παρελθόντος και των κληροδοτημένων αβασάνιστων αληθειών [...].
Το Όνομα της Αλήθειας είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, το οποίο ίσως προϋποθέτει κάποιες βασικές γνώσεις φιλοσοφικών όρων.
Παραταύτα, είναι προσιτό και φιλικό στη εκφορά του λόγου, αποφεύγοντας ταυτόχρονα την υπεραπλούστευση, ώστε να βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει σε βάθος σημαντικές αρχές και θεωρίες που διακρίνουν τη φιλοσοφική σκέψη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τον Ιούλιο του 2021 ο σκηνοθέτης Φίλιππος Κουτσαφτής μού έκανε μιαν από τις μεγαλύτερες τιμές που έχω αξιωθεί στη ζωή μου, όταν με κάλεσε να συμμετάσχω στα κείμενα για την ταινία του με τίτλο Ζάκρος. Τον Ιούλιο (και κυρίως τον Αύγουστο) του 2022, όταν το τελικό μοντάζ ήταν περίπου στη μέση, αξιοποίησα μιαν ανάπαυλα μερικών ημερών κι έγραψα αυτό το βιβλίο, ένα αφηγηματικό δοκίμιο στο οποίο θα δώσω τώρα την ακόλουθη περιγραφή, κάτι σαν teaser, μήπως προσελκύσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη: είναι ένα ημερολόγιο εργασίας από τα τελευταία γυρίσματα, τη σύνταξη των κειμένων και την περιπέτεια του μοντάζ· είναι επίσης μια απόπειρα στοχασμού πάνω στον τρόπο του Κουτσαφτή, έτσι όπως αυτός πραγματώνεται σε όλο το έργο του, με τη Ζάκρο ως κεντρικό παράδειγμα, και με αναφορές σε μερικούς σημαντικούς κινηματογραφιστές, που νομίζω ότι φωτίζουν την υπόθεσή μου· αλλά είναι και μια ερωτική εξομολόγηση / ομολογία πίστεως στην τέχνη του σινεμά γενικότερα. Δεν αποκλείεται να είναι κι άλλα. Όλα αυτά, όμως, ελπίζω ότι είναι κυρίως ο δικός μου τρόπος να πω στον σκηνοθέτη ένα ευχαριστώ για τα δώρα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Καθισμένη στο κρεβάτι της με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στα διπλωμένα της γόνατα η Αρετή από την Μηλιά των Τζουμέρκων αναλογίζεται τον δρόμο που υποχρεώθηκε να κάνει μετά από έναν θανατηφόρο γάμο. Νεαρή νύφη έφτασε στα Άγναντα να στεφανωθεί με έναν άντρα που δεν είχε ποτέ της δει, που δέκα μέρες πριν τον γάμο της αγνοούσε ακόμη και την ύπαρξή του, και να συμβιώσει με μια πεθερά που δεν ήθελε να μοιράζεται τον γιο της με καμία άλλη γυναίκα. Μέσα στο σπίτι αυτό έζησε προσβολές, ταπεινώσεις, ύβρεις και δοκίμασε άγριο ξύλο μέχρι θανάτου, με συνέπεια να χάσει το παιδί που κυοφορούσε και που τόσο πολύ το ήθελε μέσα στην δυστυχία της, με την ελπίδα πως σαν έλθει το μωρό, θα γίνει η ζωή της καλύτερη. Μετά από αυτό το γεγονός μόνον μια επιλογή είχε η άτυχη Ηπειρωτοπούλα. Να φύγει, να βγει στον δρόμο και όπου φτάσει. Το ίδιο εκείνο βράδυ χωρίς να υπολογίσει το πυκνό χιόνι, χωρίς να σκεφτεί τίποτε, άνοιξε την πόρτα της δικής της κόλασης και χάθηκε στο σκοτάδι. Τον δρόμο που πήρε η Αρετή από εκείνη την νύχτα θα ακολουθήσουμε και εμείς για να γνωρίσουμε μαζί της το ταξίδι που έκανε μέχρι να βρει τον εαυτό της, να εκτιμήσει τις δυνάμεις της και να κατακτήσει σταθερή και ασφαλή γωνιά, όπως το επιθυμούσε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η απελευθέρωση της Μακεδονίας υλοποιήθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Όμως, η Βουλγαρία και η Σερβία δεν εγκαταλείψανε την αλυτρωτική προπαγάνδα στους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Ελληνικής Μακεδονίας, επιδιώκοντας η πρώτη την αναθεώρηση των εδαφικών όρων της Συνθήκης του Βουκουρεστίου και η δεύτερη τη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους της Μακεδονίας. Μέσα στη δίνη των γεγονότων, στις Σέρρες γεννιέται και ανδρώνεται ο ήρωας της ιστορίας, πρόσωπο υπαρκτό. Γύρω του κινούνται τρεις γυναίκες. Η αφήγηση ακολουθεί τα γεγονότα, που σημαδεύουν τη ζωή του στον ιστορικό χρόνο, την οργάνωση και πραγματοποίηση της περιοδείας των Μακεδόνων φοιτητών το 1925 από την Αθήνα στη Θράκη και τη Μακεδονία, με σκοπό να κινητοποιηθεί το συναίσθημα και να αποτραπεί ο εφησυχασμός του ελληνικού πληθυσμού απέναντι στον βουλγαρικό επεκτατισμό. Ο ήρωας γνωρίζει ότι μπαίνει στο στόχαστρο Βουλγάρων και Σέρβων. Η οδυνηρή εμπειρία που έζησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο με τη βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, ο βίαιος εκβουλγαρισμός και ο εκτοπισμός στη Βουλγαρία τον οδηγούν στη δράση. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή, πρώτη περίοδος του Εμφύλιου με προσωπικές αντεκδικήσεις, η δράση των Αντιστασιακών Οργανώσεων. Κάθε αφηγηματική ενότητα ολοκληρώνεται με την ιστορική επισκόπηση του αντίστοιχου έτους και αποσπάσματα από την ειδησεογραφία της εποχής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας τόπος, τόσος δα. Μια σταλιά. Χώρα, σπίτι, πατρίδα.
Προορισμός και ρίζα. Μέσα του, ψυχές μεγάλες· τόσες: να!

Μια άγρια αμυγδαλιά πάνω από το κεφάλι μου
και μια ελιά πιο δίπλα. Θα φάω, θα πιω, θα ζεσταθώ.
Και σκιά το καλοκαίρι.

Να τη κι η θάλασσα! Να την ατενίζω, να μ' αγκαλιάζει πότε πότε
-πάντοτε. Άλλο κάτι δεν μου λείπει. Αγέλη μου τα ζώα.
Μουσική μου τα πουλιά. Ο ήλιος το χαλί· το μαγικό μου.
Από εκεί να ξεκινώ κι εκεί να ξαναγυρνώ.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πορεία στην κινηματογραφική ενδοχώρα μάς οδηγεί με δέος και ρίγος στην ποιητική απλωσιά του Pier Paolo Pasolini. Ωσάν ο θεόλεκτος κόσμος του να είναι φτιαγμένος από τα υλικά της ευωδιαστής υπονόμευσης μέσω του έρωτα και της αμφισημίας του μύθου, ώστε να πτερώνεται το πνεύμα μας σε ιερατικά ύψη. Ένας άλλος κόσμος απείραγος από καθεστωτικές ιδεοληψίες, παλαιός ωσάν την αθωότητα, καινός σαν τον νεότευκτο έρωτα. Ορθοτομεί την πραγματικότητα και την ιστορία με όσα μοναδικά και ιδιαίτερα μυστήρια ελκύει από το άφευκτο, ώστε να οικοδομήσει τον μύθο του και συνάμα να φιλοτεχνήσει τον υπέροχο διάκοσμο του Πνεύματος και του Πολιτισμού.
Η Τέχνη του Pier Paolo Pazolini αποκαλύπτει τις καταγωγικές μας ρίζες, περνάει από τη μαγική ευαισθητοποίηση στη συλλογική ευθύνη, επαναφέρει το Ιερό στις σχισματιές της γήινης επικράτειας και στις ομορφιές των εύθραυστων αγοριών, στα κρύφια της ιστορίας που ανόθευτη πλάθεται από την πρώτη ύλη της, τον μύθο. Ως ένας "ανευλαβής μες στην ευλάβεια". Ιερό του είναι και ο Χριστός, αυτό το διαρκές θαύμα της ρήξης με το μηδέν, ώστε η ιστορία να ανοίγεται σε μια διαλογική και γενναιόδωρη προοπτική κατά την οποία κανείς δεν είναι μοναχός του, ούτε ο άνθρωπος "ξεσκέπαστος", μα ούτε και ο Θεός να μην είναι "γήινος, πιο καθημερινός, πιο αναγκαίος" (Κική Δημουλά, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

1500 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
100+6 ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΔΙΑΛΟΓΩΝ
35 ΣΠΑΝΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: «Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ!» ΕΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
1 ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΕ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΛΑΛΑ

Ένας Άλλος Αντρέας!
Είστε αλαζόνας; - Είστε ένας γοητευτικός ψεύτης; - Υπήρξατε άνθρωπος των Aμερικανών; - Προδώσατε τον Καστοριάδη και την υπόλοιπη παρέα τότε; - Γιατί δίνετε το χέρι σας στον Μητσοτάκη, αν πιστεύετε αυτά που πιστεύετε γι' αυτόν; - Πότε αρχίσατε να εκτιμάτε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή; - Το ξέρατε ότι ένας από τους πιο κοντινούς σας συνεργάτες χρηματιζόταν; - Τυφλώνει το Δωμάτιο της Εξουσίας; - Ποια θεωρείτε την μεγαλύτερη ήττα της ζωής σας; - Έχετε ποτέ χρηματιστεί; - Θα ξανακάνατε το νεύμα που κάνατε στην πόρτα του αεροπλάνου στην Δήμητρα; - Αδικήσατε την Μαργαρίτα; - Πληρώσατε τα πάθη σας; - Θα στέλνατε πολιτικούς αντιπάλους σας στο ειδικό δικαστήριο; - Προσπαθήσατε να ελέγξετε τα ΜΜΕ; - Σε τι διαφέρατε από τον πατέρα σας; - Ο πατέρας σας ήταν αντικομμουνιστής; - Ο Μαρξισμός στην εφαρμογή πέθανε; - Πιστεύατε ότι ίσχυαν τα συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» και «Έξω οι Βάσεις του Θανάτου» όταν τα λέγατε; - Έχετε δύο εαυτούς; Ο ένας με γραβάτα, ο άλλος με ζιβάγκο; - Στις δύσκολες στιγμές του τόπου ήσασταν απών; - Αν είχε κερδίσει η Αριστερά τον Εμφύλιο, πιστεύετε ότι θα ζούσαμε σε μιαν άλλη Ελλάδα;
Αυτά και 1480 ακόμα ερωτήματα απαντά ο Αντρέας Γ. Παπανδρέου στις συνομιλίες που είχε με τον Θανάση Λάλα. Μια αποκαλυπτική αυτοβιογραφία ενός από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. (Από τον εκδότη)

- Ποιος είναι ο ρόλος της θρησκείας στον σύγχρονο, ταχέως μεταβαλλόμενο, κόσμο;
- Τί έχει να προσφέρει;
- Ποια η στάση των Χριστιανών απέναντι στο δίπολο θρησκεία - εκκοσμίκευση;
- Τί οφείλει να πράττει η Εκκλησία που σέβεται την αποστολή της απέναντι στην κοινωνική αδικία και στην καταπίεση;
- Πώς αντιμετωπίζει η Καινή Διαθήκη τη σχέση Θεού - Ανθρώπου - Εσχάτων;
- Ο άνθρωπος απλώς υπακούει σε μία «ανώτερη» δύναμη ή συνδιαμορφώνει σε διάλογο με τον Τριαδικό Θεό την πορεία του προς τα έσχατα;
- Είναι δυνατόν ο Χριστιανός, ως ζωντανό και δραστήριο μέλος μίας κοινωνίας, να πορεύεται προς τα έσχατα και στην καθημερινότητά του να αδιαφορεί για τον πλησίον;
- Γνωρίζει άραγε ότι η πίστη του έχει νόημα όταν διδάσκει την αγάπη και την καταλλαγή κι όταν στρέφει το βλέμμα κάθε ανθρώπου προς τα έσχατα, καλώντας ταυτοχρόνως σε αγώνα για την αντιμετώπιση της αμαρτίας και την εξάλειψη του πόνου και της αδικίας; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Προσωπικά η σχέση μου με τη νοσταλγία είναι σχέση στενή, αλλά και επίφοβη μια και σε κατακρατά στο ανικανοποίητο. Το θετικό είναι ότι επειδή οι νοσταλγίες για γεγονότα και πρόσωπα που πέρασαν αλλά δεν προσπέρασαν απ' τη ζωή μου έχουν μαγεία, μαγεία φωτεινή ή σκοτεινιασμένη, με εμπνέουν. Εκ των υστέρων αναδείχνουν τη ζωή περισσότερο ενδιαφέρουσα, ποιητική, θεατρική, με κρυμμένα νοήματα και σύμβολα, μαζί μ' εκείνο που λέει ο ποιητής, «το παρ' ολίγο να συμβεί».
Μου θερμαίνουν την ανάγκη να γράψω για όσα συνέβησαν και έτσι να τα ξαναζήσω, να τα διασώσω, να τα αφηγηθώ λιγάκι αλλιώτικα, πιο «σωστά», πιο «δίκαια» κατά τα δικά μου ζωτικά γούστα. Από μικρή έλεγαν ότι ήμουν παιδί με φαντασία, αλλά εγώ πιστεύω ότι ήμουν παιδί με νοσταλγία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Φθινοπωρινή Αθήνα, δύο έτη π.Κ. (προ Κορωνοϊού).
Δύο άντρες, άγνωστοι μεταξύ τους και διαδοχικά πρώην, συναντιούνται ξαφνικά να κουβεντιάσουν για την πρώην τους, ένα ιδιαίτερο και προικισμένο θηλυκό που τους έκανε τη ζωή άνω-κάτω.
Από σπόντα εμπλέκονται δύο ηλικιωμένα αδέλφια, τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες (ψαγμένος και πολυταξιδεμένος ο ένας, τυχοδιώκτης και γυναικοκατακτητής ο άλλος) ξετυλίγοντας σκέψεις και στιγμές από τους παράλληλα αντίθετους βίους τους.
Ένα έκτακτο ταξίδι στην Τήνο κι ένας απρόσμενος έρωτας μετ' εμποδίων.
Ανάποδες συμπεριφορές και τυχερές αναποδιές, εκμυστηρεύσεις κι αναδρομές, ανεξόφλητα γραμμάτια χαμένων ερώτων, ξεφτισμένων ιδεών και νοοτροπιών σε κόσμους σύγχρονους και αλλοτινούς.
Νουβέλα με παιγνιώδη κι εξομολογητική διάθεση, με πολιτικές πινελιές και βιβλιοφιλικά αισθήματα, που ψηλαφίζει την ασυνεννοησία, τη λαχτάρα του σμιξίματος, την εγωπάθεια, τη μοναχικότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)