ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΤΟ ΣΩΜΑ του έρωτα γνωρίζει
τις δυσοίωνες μαντεψιές του μάντη
Το γλυκό κρασί που το μεθά
Τον θόρυβο που κάνει η νύχτα
σαν καταρρέει
Το δηλητηριώδες έγχυμα της οχιάς

Τι υπήρξε,
και θα υπάρξει
στον ακατοίκητο παράδεισο
Το άχρονο που το κατασκοπεύει
Σκορπισμένα οστά χωρίς αίμα,
χωρίς οικόσημο, χωρίς σταυρό
Κειμήλια που φέρουν σημάδια
της αβασίλευτης ψυχής τους
Τόσο που αναρωτιέσαι αν είναι
ο ίδιος ο Θεός

Ω, τι δέοςο για τον έρωτα,
να παίζει κορώνα γράμματα γη και ουρανό
Τη χρυσή βέρα σαν φορεί μιας πεθαμένης
μέρας
Σου παραστέκεται, ως να πεις το "Σ' αγαπώ"

Το σώμα του έρωτα γνωρίζει
τον περαστικό διαβάτη
που κοντοστέκεται να ακούσει τη μουσική
απ' το ανοιχτό παράθυρο

Τα βογγητά ενός παρατεταμένου οργασμού
που δεν είναι τίποτα άλλο, πάρεξ ένας
υπαινιγμός της σιωπής των αγγέλων
Μια ελιά φυτεμένη στον ουρανό

Φωτεινός προλετάριος.
[Από την έκδοση]

«... Συνάντησα τον Αλ Πατσίνο στο σπίτι του, έξω από το Μανχάταν και μιλήσαμε για το Actors Studio. Με ρώτησε τι νομίζω πως χρειάζεται να γίνει ώστε το Studio να αναζωογονηθεί. Του είπα τη γνώμη μου και τα σχέδιά μου. Είχα μαζί μου έναν αυτοσχέδιο τόμο, που περιέχει σπάνιο υλικό από έρευνα πολλών ετών για τη σκηνοθεσία, την υποκριτική, με κείμενα στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γαλλικά. Είναι η ύλη που συγκέντρωσα στα τόσα χρόνια εμπειρίας και έρευνας και που συνεχίζω να την εμπλουτίζω. Του το έδωσα. Έχοντας κατανοήσει πόσο κόπο και γνώση χρειάστηκε για να μαζευτεί αυτό το υλικό, το έπιασε σαν αρχαίο χειρόγραφο. Το ξεφύλλισε με προσοχή. Μου το επέστρεψε σαν να μου έδινε εύθραυστο κρύσταλλο. Εκείνη τη στιγμή είδα πώς αυτόματα ενεργοποιήθηκε η τεράστια ευαισθησία του μεγάλου ηθοποιού. Ήταν ένα σπάνιο μάθημα. Στην υποκριτική, εκτιμάς, σέβεσαι, αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους, τους χώρους, τα πράγματα και οτιδήποτε έρχεσαι σε επαφή, ανάλογα με τη σημασία τους και ανάλογα με τη σχέση που έχεις μαζί τους. Στην εκπαίδευση της Μεθόδου τα αντικείμενα είναι κρίσιμα. Ο Καζάν έλεγε πως όλοι εκπαιδεύονται στην εσωτερική ζωή του αντικειμένου, τη σημασία, τον συμβολισμό, τι σημαίνει το αντικείμενο. Αυτό που είδα να κάνει ο Αλ Πατσίνο μπροστά στα μάτια μου, είναι ακριβώς αυτό που κάνει σε όλους τους ρόλους που έχει παίξει». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το "Ταξίδι στον Πράσινο Ήλιο" είναι ένα λαϊκό αφήγημα (και όχι μια τάχα μου «αφήγηση») που πατάει σταθερά στο βίωμα κι ως εκ τούτου έχει την αυθεντικότητα του χρονικού. Γραμμένο σε μια γλώσσα που αποδίδει τους τρόπους μεταξύ μας καθώς και τις εκφράσεις μας, καταφέρνει άδολα να μετουσιώνει ακόμη και τα κλισέ σε μια στίξη του χιούμορ που διαπερνά όλο το βιβλίο. Οι χαρακτήρες που ζωντανεύει ο Γιώργος Αρβανίτης δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας (παρ' ότι στο έργο του κατοικεί και η μυθοπλασία) αλλά συνθέτουν μια πινακοθήκη προσώπων οικείων στον ίδιο, που όμως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως αυτό, για όσους δεν ένιωσαν ποτέ ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για μια πρωθύστερη αλλογνωριμία ιδιαιτέρως πολύτιμη. Το βιβλίο δεν φιλοδοξεί, ούτε θέλει άλλωστε, να καταγράψει την ιστορία μισού αιώνα, ιστορεί όμως με τον τρόπο που ιστορεί η ζωγραφική τις καταστάσεις, ή μάλλον τις μεταπτώσεις των καταστάσεων και τις μεταβάσεις εκείνες που ορίζουν και διαμορφώνουν τα ανθρώπινα. Εν προκειμένω στο δικό μας ελληνικό πανηγύρι
πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη... Στάθης (Σταυρόπουλος), από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας περίπατος στον κόσμο του χθες, ξαναζώντας τρυφερές αναμνήσεις και ανεπανάληπτες γνωριμίες, έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πώς προσεγγίζουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο που πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ;
Ένα βιβλίο που συνδυάζει τις νέες οδηγίες δεοντολογίας με ένα καινοτόμο πρόγραμμα για το πώς να επικοινωνείτε και να συνδέεστε με τα άτομα με Αλτσχάιμερ.
Σ' αυτό το βιβλίο, ο συγγραφέας καλύπτει βασικά πρακτικά θέματα όπως:
- Η κατανόηση της εμπειρίας της άνοιας.
- Η παρατήρηση των λεπτών εκφράσεων ταυτοτικής συνέχειας του πάσχοντα.
- Η "παράδοξη διαύγεια".
- Τα ηθικά διλήμματα από τη διάγνωση έως τη φροντίδα στο τελικό στάδιο.
- Ο καλύτερος δυνατός τρόπος επικοινωνίας και η αποτελεσματική χρήση της γλώσσας.
- Η αξία της τέχνης, της ποίησης, των συμβόλων, της εξατομικευμένης μουσικής και της φύσης.
- Η αξία των εκπαιδευμένων σκύλων "συνοδών άνοιας".
Σε μια εποχή που δεν υπάρχουν ακόμη ικανοποιητικές ιατρικές εξελίξεις για τη θεραπεία αυτών των παθήσεων και τα πιο πρόσφατα φάρμακα έχουν δείξει περιορισμένη αποτελεσματικότητα, ο Post υποστηρίζει ότι η αξιοπρέπεια των νοσούντων και οι ανάγκες ανάπαυλας των φροντιστών τους είναι ζωτικής σημασίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η αφθονία και η κατανάλωση διαφόρων "αγαθών" ήρθε μετά τις απάνθρωπες καταστροφές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, να θρέψει την ψευδοεπικούρεια αντίληψη πως ο καθένας μπορεί να έχει μια σχετικά εύκολη πρόσβαση στην ευμάρεια και να γίνει έτσι "ευτυχισμένος". Αυτή η εύκολη πρόσβαση στα "αγαθά ευημερίας και ευτυχίας" ανέτρεψε σταδιακά την έννοια της ανάγκης, έτσι όπως την είχε προβλέψει ο Μαρξ. Προοδευτικά, αναπτύχθηκε ένα ρεύμα καταναλωτισμού, με υπόγεια "συνέπεια" να επέλθουν σημαντικές αλλαγές στις ανθρώπινες σχέσεις που συγκροτούν το ανθρώπινο περιβάλλον. Έκαναν έτσι την εμφάνισή τους φαινόμενα που δεν υπήρχαν στις προηγούμενες κοινωνίες: οι απεργίες πείνας, οι παθολογίες διατροφής, όπως η βουλιμία και η ανορεξία, οι εξαρτήσεις από διάφορες ουσίες (ναρκωτικά, αλκοόλ κλπ.) καθώς και από τις οθόνες και τα κοινωνικά δίκτυα, οι τρομοκρατικές ομάδες ένοπλης πάλης, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η 17 Νοέμβρη σ' εμάς και μια πληθώρα βίαιων κοινωνικών συμπεριφορών, ο χουλιγκανισμός κλπ. Η βία αυτή επεκτάθηκε "ανέμελα" στη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον, μολύνοντάς το ποικιλοτρόπως με τα υπεράριθμα και ρυπογόνα προϊόντα του καταναλωτισμού. Το περιβάλλον έγινε έτσι δύσκολα βιώσιμο σε ορισμένες περιοχές ή και καταστροφικό για τους ίδιους τους κατοίκους του, σαν να τους "εκδικούνταν" για το κακό που του έκαναν.
Υπερβαίνοντας τις υπάρχουσες κοινωνιολογικές αναλύσεις για την ανάπτυξη μιας "ναρκισσιστικής κουλτούρας" και την "απομόνωση του Εγώ" μέσα στο "δεν μου λείπει τίποτα", το βιβλίο αυτό εξετάζει τα καινούργια αυτά φαινόμενα (απεργίες πείνας κλπ.) και εμβαθύνει τις υποχθόνιες αλλαγές που έφερε στις ανθρώπινες σχέσεις η γενικευμένη "εμπορικοποίηση". Η κατανόηση και η συνειδητοποίηση αυτών των μετασχηματισμών μπορεί να συμβάλει σε μια σχετική απελευθέρωση από τον καταναλωτισμό και τις συνέπειές του στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους αλλά και με το περιβάλλον τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μέσα από τις σπάνιες ιστορίες που καταγράφονται στο ανά χείρας βιβλίο, το Ολοκαύτωμα αλλά και η καταδίωξη ναζί εγκληματιών παίρνει σάρκα και οστά.
- Ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν το Ολοκαύτωμα μέχρι και μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
- Μαρτυρίες για την καταδίωξη των Ναζί από τη Mossad μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο καθηλωτικός χαρακτήρας της αφήγησης τον συγγραφέα υπερβαίνει την απλή ιστορική καταγραφή και περικλείει το συναισθηματικό τοπίο μιας εποχής που στιγματίστηκε από ασύλληπτες φρικαλεότητες. Με προσοχή στη λεπτομέρεια και τη βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης, δίνει ζωή στις ιστορικές αφηγήσεις. Κάθε ιστορία γίνεται μια συναρπαστική μαρτυρία της διαρκούς αναζήτησης της αλήθειας και της ανάγκης να δοθεί ένα τέλος. Ως εκ τούτου, προκύπτει το ερώτημα να εξεταστεί πώς οι Εβραίοι του Ισραήλ και, κατά συνέπεια, η κρατική υπηρεσία ασφαλείας (Mossad) καταδίωξαν και καταδίκασαν ναζιστές εγκληματίες. Μέσα από την ολοκληρωμένη αφήγηση του Λεκαδίτη, διαφωτίζονται οι μεθοδολογίες που χρησιμοποίησε η Mossad για να κυνηγήσει τους δράστες, οι νομικές περιπλοκές που αντιμετώπισε και οι ηθικές διαστάσεις της αναζήτησης δικαιοσύνης. (Απόσπασμα από τον πρόλογο της Έλενας Μωραΐτη)

Ο σημερινός αναγνώστης, προκειμένου να προσεγγίσει την σκέψη του Michelangelo μέσω της ποίησής του, θα μεταφερθεί στην αναγεννησιακή Φλωρεντία του 16ου αιώνα και την Ρώμη των παπών. Αιώνες πριν, θα έχει προηγηθεί η θεολογία του Αυγουστίνου, στην οποία συνυπάρχουν η πίστη και ο λόγος-νόηση, μέσω των οποίων, ο άγιος προσπαθεί να προσεγγίσει την αιώνια αλήθεια, συνδέοντας τον Χριστιανισμό με τον ορθό λόγο και δίδοντας νέα έμφαση στην αγάπη προς τον Θεό, στον "φιλόσοφο και θείο έρωτα". Στην φιλοσοφία, είχε προ πολλού εμφανιστεί ο Νεοπλατωνισμός, τον οποίο στερέωσε στην Δύση ο Αυγουστίνος. (Απόσπασμα από το σημείωμα της μεταφράστριας)

Γιατί συχνά μένουμε άφωνοι μπροστά σε ένα πρόσωπο ή σε ένα πίνακα ζωγραφικής;
Γιατί νιώθουμε πλημμυρισμένοι από μια ανείπωτη γλυκύτητα όταν ακούμε μουσική ή στεκόμαστε ακίνητοι με μάτια ορθάνοιχτα ατενίζοντας ένα ηλιοβασίλεμα;
Γιατί, κοντολογίς, μας συγκλονίζουν εσωτερικά κάποια ιδιαίτερα συναισθήματα, τα οποία δίνουν περιεχόμενο σε αυτό που αποκαλούμε αισθητική εμπειρία;
Γιατί όμως δεν συγκινούνται όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο;
Γιατί, δηλαδή, ορισμένοι μένουν αδιάφοροι μπροστά σε πολύ όμορφα φυσικά φαινόμενα ή σπουδαία έργα τέχνης, τα οποία, αντιθέτως, άλλοι τα συναισθάνονται ως δώρο της απόλυτης ομορφιάς;
Υπάρχει η ομορφιά ως αυθύπαρκτη πραγματικότητα ή είναι απλώς ζήτημα προσωπικού γούστου;
Σ' αυτό το συναρπαστικό νέο βιβλίο, ο Vito Mancuso καταπιάνεται με το μυστήριο της ομορφιάς και το πραγματεύεται σε βάθος για να το κάνει πυξίδα ικανή να μας προσανατολίσει στο μονοπάτι προς την αλήθεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι λέξεις έχουν γένος. Συχνά αποτελούν εράσμιες εναντιώσεις. Ακίνητες ή αεικίνητες μπορούν να μας περιπαίζουν. Πύρινες, αέρινες, υδροχαρείς, αιθέριες ή γήινες, άπαξ και σε συναντήσουν, αδύνατον να διαφύγεις. Κάποια νύχτα, συναντήθηκα με την λέξη «αηδονία». Συστηθήκαμε. Με ρώτησε τί σκέφτομαι γι' αυτήν. Σιώπησα για λίγο. Την αμφίστομη ίσως, χαρμολύπη, είπα, από το τραγούδι του αηδονιού. Την λεπταίσθητη και ευπαθή αρχή μιας σχέσης μυστικής και ανεπανάληπτης.
Αηδονία: φιλοσοφικός ορός που δηλώνει μια μέση κατάσταση μεταξύ αλγηδόνας και ηδονής. Ο όρος αποδίδεται στην Κυρηναϊκή Σχολή και μάλιστα στον ιδρυτή της Αρίστιππο (435-355 π.Χ.), μαθητή του σοφιστή Πρωταγόρα και του Σωκράτη. Κανένα σύγγραμμα του Αρίστιππου δεν έφτασε στις ημέρες μας. Την διδασκαλία του την συνέχισε η κόρη του, Αρήτη, η οποία μάλιστα μύησε και τον γυιό της στην φιλοσοφία του πάππου του, και γι' αυτό ονομάσθηκε Αρίστιππος ο μητροδίδακτος. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)