Το βέβαιον είναι πως ξύπνησα αργά εκείνο το πρωί. Ξύπνησα αλαφιασμένος! Με τη λαλιά μου ευτυχώς! Και την ευγνωμοσύνη στη Σελήνη, που την λεν Σελάνα και
μου ομόρφυνε τη δυστυχία! Το εξίσου βέβαιον είναι ότι έκτοτε αναζητώ, ως φεγγαροχτυπημένος, ως σεληνόπληκτος ή ως ες αεί ερωτευμένος τη μετοχή στο Θαύμα, την εμπειρία της Ωραιότητας, αυτής της άλλης Ωραιότητας, της θαβώριας, που δύναται να σώζει τον κόσμο, καθά Φιοντόρ ο Ντοστογιέφσκι, οξυγράφω καλάμω, απεφήνατο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Θα μου έπαιρνε πάνω από έναν χρόνο και συνεχή ταξίδια για να μπορέσω να τα καταγράψω όλα τα τυριά της Ελλάδας. Σε αυτό το βιβλίο όμως θα βρείτε κάποια τυροκομεία και αρκετές προσπάθειες που έχουν ξεφύγει από την... περπατημένη και έχουν κάτι το ιδιαίτερο.
Θα βρείτε συγκεντρωμένα όλα τα μεγάλα τυριά της Ελλάδας, τα οποία θα δούμε αναλυτικά ένα προς ένα, αλλά και τυριά με περίεργα ονόματα και τυροκομήσεις μικρής παραγωγής.
Έκανα μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσω τα πράγματα από τόπο σε τόπο καταγράφοντας όσο περισσότερα τυριά μπόρεσα. Το πιθανότερο είναι ότι δεν έχω βρει όλα τα τυριά της Ελλάδας, αλλά στην ήδη υπάρχουσα καταγραφή του προηγούμενου βιβλίου μου, έχουν προστεθεί τουλάχιστον 100 τυριά.
Πιθανότατα μετά από χρόνια ένα καινούργιο βιβλίο από έναν άλλο ερευνητή να μπορέσει να τα συγκεντρώσει όλα.
Για την ώρα απολαύστε αυτό το ταξίδι από άκρη σε άκρη της Ελλάδας από έναν άνθρωπο που λατρεύει το τυρί και πολύ αμερόληπτα καταγράφει ό,τι γνωρίζει και ό,τι μπορεί.
Μη διστάσετε ποτέ στα ταξίδια σας να αναζητήσετε το τοπικό τυρί και γυρίζοντας στα σπίτια σας να κρατάτε ένα κεφαλάκι που θα σας δώσει γευστική χαρά. (Ηλίας Μαμαλάκης - από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ούτε μέρα-μεσημέρι σταμάτησε το σπίτι μου να πεισματώνει! Να πεισματώνει, ναι, σπίτι άλαστον, αλήστου πείσματος μνημοθήκη! Και να μη λησμονεί το εκείνο των χωροφυλάκων σχολικό μέρα-μεσημέρι. Κι εκείνους τους δυό! Τους δυό Τελχίνες με την σφιγμένη στο χαρακιασμένο μουστάκι «μεταγωγή» του ιατρού Ζουράρι, ανάμεσα στους δυό, προς Γεντή-Κουλέ ρέμα. «Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα σαν τα γυμνώσεις» από τον ειρηναίο ιατρό τους, μέρα-μεσημέρι... Και σαν γυμνώσεις το παιδοχτάχρονο βλέμμα που ανοίγει την εξώπορτα στους ασφαλίτες. Τους δυό. Και που κλείνει η εξώπορτα φεύγοντας οι τρεις. Με τον ιατρό ανάμεσα στους δυό. Και το παιδί το ένα, που τα ξέρει. Όλα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα Σταυραδέρφια είναι η ιστορία μιας εφηβικής συμμορίας, ένα συναρπαστικό και σημαντικό μυθιστόρημα. Η ιστορία του Χάφνερ εμβαθύνει στον παράνομο υπόκοσμο του Βερολίνου τις παραμονές της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, περιγράφοντας πώς αυτά τα παιδιά ζουν διαπράττοντας το ένα μικροέγκλημα μετά το άλλο, περνώντας τις νύχτες τους σε υπόγεια μπαρ και αυτοσχέδιους ξενώνες, αγωνιζόμενοι για να επιβιώσουν από τις σκληρές πραγματικότητες της ζωής των συμμοριών και να βρουν ο ένας στον άλλο τη νομιμότητα που τους αρνήθηκε η κοινωνία.
Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1932 και απαγορεύτηκε και κάηκε από τους Ναζί ένα χρόνο αργότερα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί: για ένα κόμμα που βασιζόταν στη γερμανική υπεροχή, αυτό το πορτρέτο της νεαρής κατώτερης τάξης του Βερολίνου πρέπει να έμοιαζε με την πιο βρόμικη προπαγάνδα και ακόμα χειρότερα. Το μοναδικό μυθιστόρημα του Χάφνερ είναι γεμάτο με συναρπαστικά σκηνικά και αληθινούς χαρακτήρες, ενώ η φασαρία της πόλης, ο ζοφερός και απελπισμένος κόσμος του Βερολίνου αποτυπώνονται έξοχα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Σκληρό, άμεσο και αληθινό". (DER SPIEGEL)

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ένας Κυκλαδίτης έφηβος μεταβαίνει στη Γερμανία για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, η κλίση του στη Μουσική τον οδηγεί στη δημιουργία ενός μουσικού εστιατορίου στο κέντρο της Φρανκφούρτης και στη συνέχεια στη δημιουργία ενός συγκροτήματος που παίζει ποιοτική ελληνική μουσική εμπλουτισμένη με στοιχεία σόλο βιολιού.
Το συγκρότημα σημειώνει τεράστια επιτυχία και εμφανίζεται στις διασημότερες μουσικές αίθουσες του κόσμου.
Αληθινοί χαρακτήρες, επιτυχημένες καριέρες, αλύτρωτοι και εφήμεροι έρωτες, δραματικά περιστατικά και δυνατές ανατροπές διαπλέκονται με τις ανεξιχνίαστες βουλές της μοίρας των πρωταγωνιστών και δημιουργούν έναν πολύχρωμο ιστό από αυτούς που μόνο η ζωή ξέρει να υφαίνει.
Είναι τελικά η ζωή μια πλανεύτρα, διπρόσωπη μάγισσα, που με τα μαγικά της φίλτρα, διαφεντεύει τις τύχες μας, όπως η Κίρκη τη βούληση του πολυμήχανου Οδυσσέα; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μέσα στο πνεύμα της εποχής μας πολλοί άνθρωποι έχουν απορρίψει τη θρησκευτική πίστη για απολύτως κατανοητούς λόγους: απωθούνται από τον δογματισμό και την αξίωση αποκλειστικότητας της αλήθειας ορισμένων θρησκευτικών λειτουργών καθώς και από την κοντόφθαλμη και αντιεπιστημονική στάση άλλων, για να μην αναφερθώ σε όσους χρησιμοποιούν τη θρησκεία για τη συγκάλυψη της διαφθοράς ή την επικαλούνται ως άλλοθι για τη χρήση βίας. Πολλοί από τους ανθρώπους που συναντώ εκφράζουν ζωηρό ενδιαφέρον για ερωτήματα που άπτονται της θρησκείας και της πνευματικότητας, αλλά ξεκαθαρίζουν ότι οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να πιστέψουν. Το γεγονός αυτό με έκανε να αναρωτηθώ μήπως πολλοί από όσους θα επιθυμούσαν ενδεχομένως να πιστέψουν, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο να το πράξουν, κοιτούν ίσως προς τη λάθος κατεύθυνση... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΧΗΜΑ
Ακόμα λίγο και
βουνά βουνά βουνά
θ' αποσυρθούν
για τη δραπέτευση.

Την τελευταία πολυτέλεια της ζωής μου.
[Από την έκδοση]

Οι φίλοι
καθώς
η δίνη των καιρών
να μας ρουφήξει απειλεί
βαθιά μεσάνυχτα
φθάνουν οι φίλοι
μιας μοίρας γόνιμης
να μας τραβήξουν πάλι στον αφρό
ως την ημέρα
του στερνού διάπλου

τότε που οι ίδιοι πάλι
θα φέρουν τα σωσίβια
με τα ονόματά μας
πάνω τους γραμμένα
[Από την έκδοση]

Στα ποιήματα του Ώντεν ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις, όπως αυτή ανάμεσα στη λογική που επιβάλλει η αναγκαιότητα και στο συναίσθημα που την αρνείται. Ο δυισμός (ύλη - πνεύμα) και το ευμετάβολο του ανθρώπου, καθώς περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν οι θετικές και αρνητικές εμπειρίες του, είναι ένα μοτίβο που διαπερνά πολλά ποιήματά του. Την άγνοια η την αγνότητα του παιδιού διαδέχεται η ωριμότητα, με τις συμβάσεις και τις δεσμεύσεις της. Η αθώα νεαρή γίνεται φιλήδονη γυναίκα και τις κραυγαλέες ερωτικές υποσχέσεις του ανέμελου εραστή τις παίρνει το ποτάμι. Στον μνημειώδη τελευταίο στίχο του ποιήματος "Κάθε τι με τη σειρά του", αυτή η δυφυΐα είναι ολοφάνερη, όπως και η άρνηση του ποιητή να καταφύγει σε κάποιο ρομαντικό ποιητικό κρεσέντο. Μυριάδες έζησαν δίχως αγάπη, μα κανείς δίχως νερό. (Από την έκδοση)