«Βλέποντας να θαμπώνει η φωταγωγημένη εποχή του παρόντος, το μέλλον παρέχει όλη την ελευθερία της περιγραφής του στη φαντασία. Κι αρχίζει η ολοκληρωτική σύλληψη του κόσμου. Επινοούνται δρόμοι. Διαγράφεται η πορεία. Εγκαθίσταται η επιθυμία του γήινου παραδείσου ως βεβαιότητα. Διεκδικεί επιστημονικότητα...
Προοδευτικά η νομοτέλεια αυτή κερδίζει τη σκέψη και τον νου. Και ανακουφίζει από την αμφιβολία. Και απαλλάσσει από την απειλή του αγνώστου. Και κάθε φορά επικίνδυνου και απρόβλεπτου επίκαιρου. Το ανυπότακτο μπαίνει σε μια κοίτη κατανόησης». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Αν και η γενιά μας είναι όλη από το Ζαγόρι της Ηπείρου, ωστόσο τα πρώτα παιδικά μου χρόνια κύλησαν στον Δούναβη, στο σπίτι του πατέρα μου, ο οποίος, σύμφωνα με την παράδοση του Ζαγορίου, έκανε τότε εμπόριο στα ξένα. Από τις όχθες του Δούναβη επέστρεψα στην πατρίδα μου, την Ήπειρο, δεκατριών χρονών, το 1856. Ως τα δεκαεπτά μου έζησα με τους γονείς μου στο Ζαγόρι και πήγαινα στο σχολείο του χωριού μας, και μετά ο πατέρας με πήγε στα Γιάννενα για να φοιτήσω εκεί στο Γυμνάσιο [...]


[...] Εμείς οι Ζαγοριανοί δεν μπορούμε να ζούμε τόσο σκληρά και ανέμελα όπως ζει ο Σουλιώτης. Ναι! Δεν είμαστε ήρωες, δεν είμαστε θαλασσοπόροι, δεν είμαστε γεωργοί, δεν είμαστε βοσκοί. Είμαστε όμως οι Ζαγοριανοί της Ηπείρου, φίλε μου! Να τι είμαστε! Κι είμαστε παντού. Παντού είναι το όνομά μας, παντού είναι το εύστροφο μυαλό μας, ή αν θέλεις, ακόμη και η πονηριά μας, παντού είναι ο ελληνικός πατριωτισμός μας, και ο ακλόνητος και ο επαμφοτερίζων, παντού είναι το ζαγοριανό μας καλό και παντού είναι το ζαγοριανό μας κακό! Παντού διδάσκουμε και παντού διδασκόμαστε, παντού θεραπεύουμε, παντού εμπορευόμαστε, γράφουμε, χτίζουμε, πλουτίζουμε. Δωρίζουμε χρήματα για εκκλησίες και σχολεία ελληνικά, για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην ελεύθερη Ελλάδα, για τον ξεσηκωμό [...]

.
Το μυθιστόρημα που κρατάτε στα χέρια σας, μεταφράζεται κι εκδίδεται στα ελληνικά,

για πρώτη φορά, 150 χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του στην ρωσική γλώσσα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο αυτό δεν ενδιαφέρεται για κανενός είδους Απολογητική της Θρησκείας απέναντι στην σύγχρονη Επιστήμη ή την Τεχνολογία. Θεωρεί μάλιστα ότι ο καιρός για ένα τέτοιο εγχείρημα παρήλθε ανεπιστρεπτί. Από την άλλη ωστόσο θεωρεί τις παραπάνω, εκ των οποίων, εάν πιστέψουμε τον όψιμο Heidegger (στη διάλεξή του για την «τεχνική γλώσσα», του 1962) είναι η πρώτη που προέρχεται από την δεύτερη και όχι, όπως οι περισσότεροι πιστεύουν, το αντίθετο, ως προνομιακούς, γόνιμους και απαραίτητους συνομιλητές της Θρησκείας (στην οποία ο συγγραφέας συμπεριλαμβάνει, κατά την ρητή υπόδειξη του Αριστοτέλη, και την φιλοσοφική Μεταφυσική).

Τούτο σημαίνει μια αμφίδρομη νοηματοδοτούσα σχέση: η (πάντοτε, ούτως ή άλλως) θεολογική μεταφυσική και γλώσσα, προμηθεύει προνομιακά την πνευματική εμπλαισίωση των επιστημονικοτεχνικών εγχειρημάτων και της γλώσσας τους, αφενός, και αφετέρου χειρίζεται εννοιολογικά τις ανακαλύψεις και εφαρμογές τους, προκειμένου να βαθύνει και να εκσυγχρονίσει τις ενοράσεις της. Εάν λοιπόν, όπως πολλοί παραδεχόμαστε, η διϋποκειμενικότητα υπήρξε η μεγαλύτερη ανακάλυψη του περασμένου αιώνα, τόσο για την Φιλοσοφία, όσο και για τις Επιστήμες του Ανθρώπου ταυτόχρονα, τότε το πλαίσιο παραγωγής και ανάπτυξης της διϋποκειμενικότητας δεν είναι ακριβώς η ανθρώπινη κοινότητα; Και είναι δυνατόν να νοηθεί ανθρώπινη κοινότητα, όπως έλεγε ήδη ο Ηρόδοτος, «ανίερος», χωρίς δηλαδή πείρα Θεού;

Ούτε η επιστημονική, ούτε η φιλοσοφική, ούτε η καλλιτεχνική, ούτε καν η πολιτική ή εθνική κοινότητα φαίνεται ιστορικά πως αφορούν τόσο μαζικά την ανθρωπότητα, όσο η θρησκευτική κοινότητα -γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο πως η Ιουδαιοχριστιανική σκέψη συνέβαλε ιδιαζόντως στην μεγάλη αυτή ανακάλυψη της διϋποκειμενικότητας, από μέρους της Φιλοσοφίας και των παραπάνω επιστημών. Και είναι ακριβώς στον χώρο της ανθρώπινης διϋποκειμενικότητας που αυτή η Ερμηνευτική της Θρησκείας που εγκαινιά ζεται με τον τόμο αυτόν επιχειρεί να τοποθετήσει την επιστημονικό-τεχνική συνείδηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Αν και η γενιά μας είναι όλη από το Ζαγόρι της Ηπείρου, ωστόσο τα πρώτα παιδικά μου χρόνια κύλησαν στον Δούναβη, στο σπίτι του πατέρα μου, ο οποίος, σύμφωνα με την παράδοση του Ζαγορίου, έκανε τότε εμπόριο στα ξένα. Από τις όχθες του Δούναβη επέστρεψα στην πατρίδα μου, την Ήπειρο, δεκατριών χρονών, το 1856. Ως τα δεκαεπτά μου έζησα με τους γονείς μου στο Ζαγόρι και πήγαινα στο σχολείο του χωριού μας, και μετά ο πατέρας με πήγε στα Γιάννενα για να φοιτήσω εκεί στο Γυμνάσιο [...]


[...] Εμείς οι Ζαγοριανοί δεν μπορούμε να ζούμε τόσο σκληρά και ανέμελα όπως ζει ο Σουλιώτης. Ναι! Δεν είμαστε ήρωες, δεν είμαστε θαλασσοπόροι, δεν είμαστε γεωργοί, δεν είμα στε βοσκοί. Είμαστε όμως οι Ζαγοριανοί της Ηπείρου, φίλε μου! Να τι είμαστε! Κι είμαστε παντού. Παντού είναι το όνομά μας, παντού είναι το εύστροφο μυαλό μας, ή αν θέλεις, ακόμη και η πονηριά μας, παντού είναι ο ελληνικός πατριωτισμός μας, και ο ακλόνητος και ο επαμφοτερίζων, παντού είναι το ζαγοριανό μας καλό και παντού είναι το ζαγοριανό μας κακό! Παντού διδάσκουμε και παντού διδασκόμαστε, παντού θεραπεύουμε, παντού εμπορευόμαστε, γράφουμε, χτίζουμε, πλουτίζουμε. Δωρίζουμε χρήματα για εκκλησίες και σχολεία ελληνικά, για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην ελεύθερη Ελλάδα, για τον ξεσηκωμό [...]


Το μυθιστόρημα που κρατάτε στα χέρια σας, μεταφράζεται κι εκδίδεται στα ελληνικά, για πρώτη φορά, 150 χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του στην ρωσική γλώσσα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι πληροφορίες που παρατίθενται συνδυάζουν τη βιωματική γνώση του συγγραφέα από την αγροτική ζωή στην Κέρτεζη τις τελευταίες δεκαετίες, με αρχειακό υλικό από ποικίλες πηγές αλλά και σπάνια ιστορικά τεκμήρια... Η διαχρονική ματιά του συγγραφέα, του δίνει τη δυνατότητα να εξετάζει τη διαρκώς μεταβαλλόμενη και διαλεκτική σχέση ανθρώπου-φύσης σε μια πρώην κωμόπολη της ορεινής Πελοποννήσου.

Η τεκμηρίωση του βιβλίου με πραγματικά δεδομένα δίνει όχι μόνο πολύτιμες πληροφορίες για την αγροτική και τη σύνολη οικονομία της περιοχής, αλλά προφυλάσσει και από τον κίνδυνο της εξιδανίκευσης του παρελθόντος...

Πρόθεση του συγγραφέα δεν είναι η απλή παράθεση πληροφοριών, αλλά και η αναζήτηση προοπτικών ανάπτυξης για το σήμερα και το αύριο της Κέρτεζης...

Πιστεύουμε ότι ο τρόπος καταγραφής και ανάλυσης που ακολουθεί ο συγγραφέας, δίνει τη δυνατότητα στους κοινωνικούς επιστήμονες να επιχειρήσουν μέσα από μια "μελέτη περίπτωσης" την ολοκληρωμένη προσέγγιση του κοινωνικού και οικονομικού μετασχηματισμού της ελληνικής υπαίθρου, η οποία εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο...

(Παύλος Καρανικόλας, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γκρέτα της Κωνσταντίνας Γιαχαλή Η Γκρέτα Γκάρμπο, σε μεγάλη πια ηλικία, απομονωμένη απ' όλους κι απ' όλα, με μοναδική συντροφιά τη γραμματέα της, που έρχεται κάθε μέρα να την βοηθήσει. Το "my girl" όπως συνηθίζει να την λέει, το μοναδικό της πια κοινό, απρόθυμο να γελάσει, να μιλήσει, να ζήσει. Η Γκρέτα όμως ξέρει τι σημαίνει απώλεια κι απόγνωση, μοναξιά και σιωπή. Κι έμαθε από νωρίς ή να τις παλεύει ή να τις διαλέγει. Μέχρι να τελειώσει η καθημερινή ρουτίνα τους -η αλληλογραφία, το φαγητό, τα φάρμακα, τα ψώνια της ημέρας- η Γκρέτα θα μπαινοβγαίνει στη ζωή που έζησε, όχι για να εξηγήσει τον μύθο της ή να φωτίσει το μυστήριό της, αλλά για να μοιραστεί, με τη γενναιόδωρη αυτάρκεια της γυναίκας που έζησε όπως ήθελε, το αποθεματικό της. (Από την έκδοση)

Ένα "έγκλημα" με βαθιά κοινωνικές ρίζες...
Ένα αποκαλυπτικό σημείωμα ενός φοιτητή...
Μια αναπάντεχη συνάντηση που γεφυρώνει γενιές...
Ένας λογοτεχνικός γρίφος-οδηγός...
Ένα γράμμα που περιμένει οχτώ δεκαετίες, για να φανερώσει την "Αλήθεια" στον κόσμο...

Όλα αυτά συνθέτουν τη διαδρομή του καθηγητή, Κίμωνα Ζερβού, ο οποίος αγωνίζεται ενάντια σε όλα εκείνα τα νοσηρά στοιχεία που υπάρχουν μέσα μας και γύρω μας συνθλίβοντάς μας καθημερινά. "Η χειρότερη μορφή κρατικής βίας είναι η καθημερινότητα των πολιτών..." φωνάζει ο Κίμωνας, όταν κανένας δεν θέλει να τον ακούσει. Ανάμεσα στις "Συμπληγάδες Αξιών" ο Κίμωνας καλείται να μην συνθλιβεί. Το κλειδί, για να συμβεί αυτό, είναι να μη φοβηθεί την αλλαγή... "Μπορεί ο κόσμος να μην θέλει να αλλάξει, μα αυτό δεν αποτελεί λόγο που θα αλλάξει εμένα... Εμένα που δέχθηκα πρώτος απ' όλους να αλλάξω..."

Τι θα συνέβαινε, αν τελικά ο τρόπος που έχουμε μάθει να ζούμε στηρίζεται σε μια αυθαιρεσία; Και αν τελικά είναι όλα ένα ψέμα; Είμαστε διατεθειμένοι να επαναπροσδιοριστούμε, για να επαναπροσδιορίσουμε τον κόσμο γύρω μας; (Από την έκδοση)

- Μπορεί να υπάρξει μια ιδανική πολιτεία, ένα σύγχρονο κράτος δικαίου;
- Έχει αξία να μελετήσει κανείς την πολιτική σκέψη του Πλάτωνος σήμερα;
- Μπορούμε διαβάζοντας τον Πλάτωνα να γίνουμε δικαιότεροι σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;

Στο βιβλίο αυτό -το δεύτερο της σειράς μετά τον Σωκράτη- συναντούμε τον Πλάτωνα στην Ακαδημία του, το πρώτο Πανεπιστήμιο στην ιστορία. Συζητούμε μαζί του και με τρόπο απλό, ζωντανό και κατανοητό μας εξηγεί το όραμά του για την ίδρυση μιας ιδανικής πολιτείας, μιας πολιτείας δικαίου, όπου μέριμνα όλων θα είναι το κοινό καλό και η συλλογική ευημερία με απόλυτη αξιοκρατία.

- Ποιο εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί σε μια τέτοια πολιτεία;
- Τί ρόλο παίζουν οι νόμοι;
- Ποιο πολίτευμα είναι κατάλληλο για την κοινωνική πρόοδο;

Μια συζήτηση επίκαιρη, όσο ποτέ άλλοτε, που θα μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με την αληθινή πολιτική και να γίνουμε καλύτεροι πολίτες. (Από τον εκδότη)

Η γεωπολιτική και κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα είναι πολύπλοκη και σε μια δημοκρατική κοινωνία οι πολίτες έχουν την αξίωση να τίθενται υπόψη τους τα υπέρ και τα κατά κάθε αντιμαχόμενης πλευράς, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε προσφερόμενης επιλογής και να προτείνονται από τους θεωρητικούς συνθετικές προσεγγίσεις των αντιφάσεων, ώστε να διαμορφώνουν την άποψή τους έχοντας αποκτήσει μία σφαιρική εποπτεία των γεγονότων. Πρέπει να γίνει αντιληπτό από τις πολιτικές και πνευματικές ελίτ των φιλελεύθερων δημοκρατιών ότι δεν αρκεί μία ρομαντική προβολή των αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας έκφρασης για να περιορισθεί η γοητεία αυταρχικών ηγετών και καθεστώτων σε μερίδα πολιτών των δυτικών κοινωνιών. Αν οι πολίτες αυτοί δεν αντιληφθούν έμπρακτα ότι τους προσφέρεται η ευκαιρία να ξαναπάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους και να ξαναποκτήσουν κεκτημένα και χαμένα δικαιώματα και παροχές κι αν δεν νιώσουν ότι με την ψήφο τους μπορούν να αναδειχθούν κυβερνήσεις και κοινοβούλια, που θα ασκούν ανεξάρτητη και περήφανη εθνική πολιτική, μοιάζει ουτοπία να αναμένουμε ότι θα πάψουν να γοητεύονται από αυταρχικούς ηγέτες και καθεστώτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)