Η ψυχαναλυτική θεραπεία των διαταραχών διατροφής δεν αφορά τόσο το έκδηλο του αιτήματος, δηλαδή τη διαχείριση της παχυσαρκίας και της απίσχνανσης. Λαμβάνοντας υπόψη την πολυπλοκότητα των θεωρητικών και κλινικών προβληματισμών που εκθέσαμε, το θεμελιώδες ασυνείδητο αίτημα είναι το διακύβευμα της ταυτότητας και ο τρόμος της ψυχικής αποδιοργάνωσης.

Ο διπλός θρίαμβος του ανορεκτικού και του βουλιμικού επί του αντικειμένου και του θανάτου είναι εφήμερος, αφού συνοδεύεται από τη δυσβάσταχτη οδύνη της εξάρτησης από το αντικείμενο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η βιολογική παρακαταθήκη και η μητρική λειτουργία (μητέρα τροφός, μητέρα γυναίκα, μητέρα «ερωμένη») είναι εκ των ων ουκ άνευ παραμέτρων που θα ευνοήσουν μέσα από προοδευτικές και παλινδρομικές κινήσεις το πέρασμα από τις εγγραφές (μνημονικά και αντιληπτικά ίχνη) στη διέγερση και από εκεί στην ενόρμηση και τα παράγωγά της (αναπαραστάσεις, σκέψεις, φαντασιώσεις, συναισθήματα). Η «απόσταση» μεταξύ των ερωγόνων ζωνών και το βίωμα του ίδιου του παιδιού μαζί με το βίωμα της επαφής με το σώμα της μητέρας και της απόστασης από αυτό, θα ορίσουν και τη δομή των ψυχικών συστημάτων, τη σχέση με το αντικείμενο, το βίωμα του χώρου, του χρόνου, την ατομική κοσμοθεωρία και τις πεποιθήσεις.
Στην αναλυτική εργασία η σχέση αναλυτή-αναλυόμενου αναζωπυρώνει αυτές τις πρώτες εγγραφές και τις τροποποιεί κατά περίπτωση. Οι κλινικές αναφορές που έχω σε αυτό το βιβλίο, άλλοτε προσεγγίζουν άλλοτε όχι αυτές τις θεωρητικές κατασκευές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Απόστολος κατάφερε να υπερβεί το πλαίσιο της ταπεινής καταγωγής του, να υπερκεράσει τις οικονομικές δυνατότητες που είχε και να επιτύχει οικονομικά. Ωστόσο δεν κατάφερε να νικήσει τις αδυναμίες και τα ανθρώπινα πάθη μιας απαίδευτης, και κατά μείζονα λόγο κενής και ακαλλιέργητης ψυχής. Χρησιμοποίησε κάθε μέσον για πλουτισμό, περιφρονώντας κάθε φυσικό, ηθικό και ανθρώπινο νόμο. Δημιούργησε απογόνους, κατ' εικόνα και ομοίωση των πενιχρών συναισθημάτων που διέθετε. Δεν αγάπησε ποτέ. Τα κτηνώδη συναισθήματα που υποτάσσουν τον άνθρωπο στην απληστία και στον φθόνο τον έκαναν να υπηρετεί μόνο την ύλη, αφήνοντας άθικτη και ψυχρή την παγωμένη του καρδιά.»
Ο συγγραφέας Μιχάλης Σταυρόπουλος επιστρέφει με ένα νέο συγκλονιστικό μυθιστόρημα, που θα μας καθηλώσει με την ρέουσα και άκρως δραστική πλοκή του. Μέσα από ένα κοινωνικό ψυχογράφημα που δεν θα μας αφήσει ασυγκίνητους, θα συναντήσουμε ένα ευρηματικό και ιδιότυπο χιούμορ, δραματικά στιγμιότυπα, άφθαρτα μηνύματα και εύστοχους προβληματισμούς. Με τα μάτια ενός εφήβου που ανεβαίνει τα σκαλιά της ζωής και γίνεται γονιός, μας βάζει σε ένα οξύ προβληματισμό μπροστά στο διπλό σταυροδρόμι της ζωής μας. Ποιο δρόμο καλούμαστε να ακολουθήσουμε; Τον εύκολο δρόμο μιας ανήθικης ευημερίας ή τον δύσκολο δρόμο της ηθικής, της καλοσύνης και της αγάπης; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα ορφανό παιδί με καταγωγή από ένα ψαροχώρι των Κυθήρων, με τη βοήθεια πέντε ξωτικών, γίνεται δημοσιογράφος, παρουσιαστής ειδήσεων και καναλάρχης.
Δεν έχει όνομα, είναι ο κύριος Μ.
Η τηλεόραση και ο κόσμος της γίνονται ο καμβάς πάνω στον οποίο θα εξελιχθεί η μυθιστορηματική ζωή του. Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό, στήνουν χορό τα πέντε ξωτικά: το Χρήμα, η Ματαιοδοξία, η Τύχη, η Έμπνευση και το Γονίδιο. Ξωτικά που αποκτούν, όνομα, μορφή και ανθρώπινη υπόσταση, που κινούν τα νήματα και δημιουργούν καταστάσεις.
Τίποτα απ' όσα περιγράφονται σ' αυτό το βιβλίο δεν έχει συμβεί όπως περιγράφεται.
Τα περισσότερα είναι επινοημένα, θα μπορούσαν ωστόσο να έχουν συμβεί και ακριβώς έτσι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Έναυσμα αυτού του βιβλίου υπήρξε ένας πρόλογος της Νανάς Ησαΐα (για το έργο «Δόκτωρ Φάουστους» του Τόμας Μαν), τον οποίο η αφηγήτρια διάβασε πολλά χρόνια μετά τον θάνατό της. Τότε φωτίστηκε το παρελθόν και το μεγαλείο της νεκρής πλέον ποιήτριας, το οποίο προσπαθεί, μέσα από αποσπάσματα, μνήμες και βιβλία να ανασυνθέσει η αφηγήτρια. Πέρα από τα γεγονότα της φιλίας τους, τις γνώμες και τις ιδέες τους που είχαν ανταλλάξει, φθάνουν στο θέμα που απασχολεί και τις δύο. Είναι ο δημιουργός, οι ιδιότητες του και κυρίως η γυναίκα δημιουργός.
Που στηρίζεται αυτό το γραπτό, αναρωτιέται η αφηγήτρια, που μου ραγίζει την καρδιά; Σε μία στιγμή, σε μία αίσθηση, σε μία εντύπωση, στα θραύσματα της μνήμης, σε μία ανατομία καταστάσεων μικρών στιγμών; Μάζευα, συνεχίζει, με μεγάλη φροντίδα κάθε στοιχείο από την φιλία μας, για να το ενθέσω στην αινιγματώδη τροπή, για να το μετατρέψω σε λέξεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Το πνεύμα που διαρκώς "ελπίζει" σε κάτι καθίσταται ασταθές, μεταβάλλεται συνεχώς, μεταβαίνοντας στιγμιαία σε μια μεγαλύτερη ή μικρότερη κατάσταση "τελειότητας", που εύκολα ερμηνεύει ο νους ως συναισθηματική χαρά ή λύπη. Η ελπίδα όμως κρύβει αρκετούς κινδύνους. Αν και ταυτίζεται με ένα προσδοκώμενο συναίσθημα υπαρκτικής χαράς, φοβάμαι πως μας παραπλανά [...].
[...] Καταφεύγουμε αναγκαστικά, για την επιβίωσή μας, στη φανατική υπεράσπιση των "αληθινών" εμπειριών μας και στην εθελούσια υποταγή στις αβασάνιστες κρίσεις των "άλλων", που, μέσω της ρύθμισης του πνεύματός μας, ονομάζουμε αλήθεια, προς εφησυχασμό και πνευματική παρηγοριά [...].
[...] Η πνευματική "αγένεια" βυθίζει, για αιώνες, τον περιπλανώμενο άνθρωπο σε δεισιδαιμονίες και σε αντίστοιχες σκοτεινές και ανόητες προλήψεις που τον κρατούν δέσμιο του παρελθόντος και των κληροδοτημένων αβασάνιστων αληθειών [...].
Το Όνομα της Αλήθειας είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, το οποίο ίσως προϋποθέτει κάποιες βασικές γνώσεις φιλοσοφικών όρων.
Παραταύτα, είναι προσιτό και φιλικό στη εκφορά του λόγου, αποφεύγοντας ταυτόχρονα την υπεραπλούστευση, ώστε να βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει σε βάθος σημαντικές αρχές και θεωρίες που διακρίνουν τη φιλοσοφική σκέψη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τον Ιούλιο του 2021 ο σκηνοθέτης Φίλιππος Κουτσαφτής μού έκανε μιαν από τις μεγαλύτερες τιμές που έχω αξιωθεί στη ζωή μου, όταν με κάλεσε να συμμετάσχω στα κείμενα για την ταινία του με τίτλο Ζάκρος. Τον Ιούλιο (και κυρίως τον Αύγουστο) του 2022, όταν το τελικό μοντάζ ήταν περίπου στη μέση, αξιοποίησα μιαν ανάπαυλα μερικών ημερών κι έγραψα αυτό το βιβλίο, ένα αφηγηματικό δοκίμιο στο οποίο θα δώσω τώρα την ακόλουθη περιγραφή, κάτι σαν teaser, μήπως προσελκύσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη: είναι ένα ημερολόγιο εργασίας από τα τελευταία γυρίσματα, τη σύνταξη των κειμένων και την περιπέτεια του μοντάζ· είναι επίσης μια απόπειρα στοχασμού πάνω στον τρόπο του Κουτσαφτή, έτσι όπως αυτός πραγματώνεται σε όλο το έργο του, με τη Ζάκρο ως κεντρικό παράδειγμα, και με αναφορές σε μερικούς σημαντικούς κινηματογραφιστές, που νομίζω ότι φωτίζουν την υπόθεσή μου· αλλά είναι και μια ερωτική εξομολόγηση / ομολογία πίστεως στην τέχνη του σινεμά γενικότερα. Δεν αποκλείεται να είναι κι άλλα. Όλα αυτά, όμως, ελπίζω ότι είναι κυρίως ο δικός μου τρόπος να πω στον σκηνοθέτη ένα ευχαριστώ για τα δώρα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Καθισμένη στο κρεβάτι της με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στα διπλωμένα της γόνατα η Αρετή από την Μηλιά των Τζουμέρκων αναλογίζεται τον δρόμο που υποχρεώθηκε να κάνει μετά από έναν θανατηφόρο γάμο. Νεαρή νύφη έφτασε στα Άγναντα να στεφανωθεί με έναν άντρα που δεν είχε ποτέ της δει, που δέκα μέρες πριν τον γάμο της αγνοούσε ακόμη και την ύπαρξή του, και να συμβιώσει με μια πεθερά που δεν ήθελε να μοιράζεται τον γιο της με καμία άλλη γυναίκα. Μέσα στο σπίτι αυτό έζησε προσβολές, ταπεινώσεις, ύβρεις και δοκίμασε άγριο ξύλο μέχρι θανάτου, με συνέπεια να χάσει το παιδί που κυοφορούσε και που τόσο πολύ το ήθελε μέσα στην δυστυχία της, με την ελπίδα πως σαν έλθει το μωρό, θα γίνει η ζωή της καλύτερη. Μετά από αυτό το γεγονός μόνον μια επιλογή είχε η άτυχη Ηπειρωτοπούλα. Να φύγει, να βγει στον δρόμο και όπου φτάσει. Το ίδιο εκείνο βράδυ χωρίς να υπολογίσει το πυκνό χιόνι, χωρίς να σκεφτεί τίποτε, άνοιξε την πόρτα της δικής της κόλασης και χάθηκε στο σκοτάδι. Τον δρόμο που πήρε η Αρετή από εκείνη την νύχτα θα ακολουθήσουμε και εμείς για να γνωρίσουμε μαζί της το ταξίδι που έκανε μέχρι να βρει τον εαυτό της, να εκτιμήσει τις δυνάμεις της και να κατακτήσει σταθερή και ασφαλή γωνιά, όπως το επιθυμούσε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η απελευθέρωση της Μακεδονίας υλοποιήθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Όμως, η Βουλγαρία και η Σερβία δεν εγκαταλείψανε την αλυτρωτική προπαγάνδα στους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Ελληνικής Μακεδονίας, επιδιώκοντας η πρώτη την αναθεώρηση των εδαφικών όρων της Συνθήκης του Βουκουρεστίου και η δεύτερη τη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους της Μακεδονίας. Μέσα στη δίνη των γεγονότων, στις Σέρρες γεννιέται και ανδρώνεται ο ήρωας της ιστορίας, πρόσωπο υπαρκτό. Γύρω του κινούνται τρεις γυναίκες. Η αφήγηση ακολουθεί τα γεγονότα, που σημαδεύουν τη ζωή του στον ιστορικό χρόνο, την οργάνωση και πραγματοποίηση της περιοδείας των Μακεδόνων φοιτητών το 1925 από την Αθήνα στη Θράκη και τη Μακεδονία, με σκοπό να κινητοποιηθεί το συναίσθημα και να αποτραπεί ο εφησυχασμός του ελληνικού πληθυσμού απέναντι στον βουλγαρικό επεκτατισμό. Ο ήρωας γνωρίζει ότι μπαίνει στο στόχαστρο Βουλγάρων και Σέρβων. Η οδυνηρή εμπειρία που έζησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο με τη βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, ο βίαιος εκβουλγαρισμός και ο εκτοπισμός στη Βουλγαρία τον οδηγούν στη δράση. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή, πρώτη περίοδος του Εμφύλιου με προσωπικές αντεκδικήσεις, η δράση των Αντιστασιακών Οργανώσεων. Κάθε αφηγηματική ενότητα ολοκληρώνεται με την ιστορική επισκόπηση του αντίστοιχου έτους και αποσπάσματα από την ειδησεογραφία της εποχής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας τόπος, τόσος δα. Μια σταλιά. Χώρα, σπίτι, πατρίδα.
Προορισμός και ρίζα. Μέσα του, ψυχές μεγάλες· τόσες: να!

Μια άγρια αμυγδαλιά πάνω από το κεφάλι μου
και μια ελιά πιο δίπλα. Θα φάω, θα πιω, θα ζεσταθώ.
Και σκιά το καλοκαίρι.

Να τη κι η θάλασσα! Να την ατενίζω, να μ' αγκαλιάζει πότε πότε
-πάντοτε. Άλλο κάτι δεν μου λείπει. Αγέλη μου τα ζώα.
Μουσική μου τα πουλιά. Ο ήλιος το χαλί· το μαγικό μου.
Από εκεί να ξεκινώ κι εκεί να ξαναγυρνώ.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)