Την κορυφή του κόσμου δεν την έχω γνωρίσει ποτέ.
Την κοιτάζω ωστόσο απ' τους πρόποδες, βέβαιος ότι με γνώρισε εκείνη· με κατέκτησε, δηλαδή, με την τελευταία ματιά της. Εδώ ιστορώ όσα βλέπουν τα μάτια της. Ήμουν μέσα σ' ένα σύννεφο / Την ώρα εκείνη αυτοκτονούσα / Τώρα πια δεν μπορώ να κάνω πίσω / Τώρα είμαι πεθαμένος / Τρεις φορές έδωσα το μαχαίρι με τα χέρια μου, τρεις / Και φίλησα το χέρι του τρεις / Τι θέλω τώρα και γράφω ο πεθαμένος; / Τώρα πια δεν μπορώ να κάνω πίσω / Γιατί θέλω να ξαναζήσω; / Γέροντά μου φονιά μου. Το ποίημα απ' όπου αντιγράφω έχει τίτλο "Η κουρά". Τον ποιητή, τον γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη, τον συνάντησα πριν από χρόνια στον Άθωνα. Ήταν ένας αυτόχειρας και φονιάς, ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Του δίνω λοιπόν το μαχαίρι, ασπάζομαι ιτο χέρι του τρις, του ζητώ να σκοτώσει κι εμένα - κι εσάς. Και περιμένω, περιμένω. Τα ύψη στα χαμηλά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παράδεισος είναι οι άνθρωποι.
Με την προϋπόθεση ότι αποδεχόμαστε την φθορά και την ανθρώπινη ατέλεια.
Με την προϋπόθεση ότι παραιτούμαστε από την φαντασίωση ενός Παράδεισου που χαρίζεται, που δεν έχει κόπο, που δεν έχει προσωπική ευθύνη. Γιατί τότε ο Παράδεισος είναι εύθραυστος και οι άλλοι κινδυνεύουν να γίνουν η Κόλαση.
Ατομικός Παράδεισος δεν υπάρχει.
Η επιθυμία της συνάντησης, η δυνατή στιγμή της αναμέτρησης με την αλήθεια του άλλου.
Η λαχτάρα να δημιουργηθεί ο μοναδικός μεταξύ μας τόπος συνάντησης.
Εκείνα που θα αποκαλυφθούν μέσα στην αγάπη: τόσο τα σκοτεινά όσο και τα φωτεινά κομμάτια.
Η μοναδική αίσθηση πληρότητας όταν καταφέρουμε να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο, να βιώσουμε ενσυναίσθηση, να μοιραστούμε βιώματα, να εμπνεύσουμε και να δεχθούμε την έμπνευση... Και όλα να αρχίζουν από την αρχή, ξανά και ξανά!
Η πολύτιμη ώρα της διαφωνίας, τότε που στεριώνει ο Παράδεισος, καθώς δοκιμάζονται οι αντοχές και απαιτείται διεύρυνση του ορίζοντα θέασης της ζωής.
Παράδεισος είναι οι άνθρωποι και οι διαπροσωπικές σχέσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ευρύτατα γνωστός στο παγκόσμιο κοινό από τα μεγάλα του έργα ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι έχει και μία άλλη, λιγότερο γνωστή πλευρά, εκείνη του σχολιαστή της σύγχρονης με αυτόν περιρρέουσας πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής πραγματικότητας. Η πλευρά αυτή του δημιουργικού του έργου, δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη να κατανοήσει πληρέστερα τον κορυφαίο συγγραφέα, μέσα από τα άρθρα, τα σχόλια, τις επιφυλλίδες και τα δοκίμια που κατά καιρούς δημοσίευσε, τόσο στον ημερήσιο όσο και στον περιοδικό Τύπο. Από το πλήθος των χιλιάδων σελίδων που δημοσιεύτηκαν με την υπογραφή του, ξεχωριστή θέση κατέχουν τα κείμενα που περιλήφθηκαν στο γνωστό Ημερολόγιο του Συγγραφέα, που για πρώτη φορά κυκλοφορεί ολοκληρωμένο στην ελληνική γλώσσα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η θρησκευτικότητα του Van Gogh σχεδόν επιδεικτικά αποσιωπήθηκε από το γενικότερο κοσμοείδωλο της ιστορίας της τέχνης. Αυτό σημαίνει ότι μία πολλή σημαντική πτυχή της ταυτότητάς του έμεινε στην αφάνεια για το ευρύ κοινό ενώ πολλοί ταύτισαν τον μεγάλο μεταϊμπρεσιονιστή καλλιτέχνη με την ψυχασθένειά του.
Πώς μπορεί να επηρέασε η θρησκευτικότητα τον καλλιτέχνη και πώς αυτή του η αδιαμφισβήτητη θρησκευτικότητα δημιούργησε σύμβολα και μια σχεδόν πλαστική γλώσσα;
Ποιοι είναι οι κόσμοι του Van Gogh και πώς ο ίδιος τους διέβη;
Μια μελέτη που σκοπό έχει να αναδείξει την πτυχή του καλλιτέχνη που πράγματι σημάδεψε την καλλιτεχνική του πορεία αφού πάντα βρισκόταν σε διάλογο με τον Θεό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια "κυρα-Στρατήγα" από τη Σμύρνη, που σχεδιασμένα πυρπολείται για να σβήσει κάθε ίχνος ελληνικής και χριστιανικής "κατάθεσης" στον πολιτισμό, στην αγωνιζόμενη να δει άσπρη μέρα ελλαδίτικη μιζέρια...
Ούτε "χρονικό" ούτε "τοιχογραφία" ούτε τίποτα τέτοιο: επικλήσεις της άμεσης ανθρώπινης μοίρας, σαν να "διαβάζεις Ιστορία" και σιγά σιγά να θυμάσαι ότι "έτσι μου τα έλεγε ο/η... στην παιδική γειτονιά"...
Ένα ατελές και ίσως κάπως "αφηρημένο", σπασμωδικό και μεταπαραδοσιακό πορτρέτο, που στα "χαντάκια" και τους ασύνδετους ήχους του πυκνώνει η αίσθηση του "νεοέλληνα" ότι τα γεγονότα δεν έχουν καμιά συνοχή και, άρα, είναι φυσική η "μνήμη χρυσόψαρου"...
Συμβάντα, εκρηκτική πρόοδος ουσίας, "προκυμαίες" και "τάγματα εργασίας", θάνατοι, τυραννίες, πολιτικά λάθη και εγκλήματα, "προοδευτικοί" και "αντιδραστικοί" σε μια ισότιμη επαναθεμελίωση της βασικής στρέβλωσης που γεννά αδιάκοπα την Ελλάδα σαν "από θαύμα ζούμε", "σύμμαχοι" που εξευτελίζουν κάθε έννοια "φιλίας" και ανθρωπιάς, "συνέλληνες" από πυρωμένο σίδερο να αφήνει ανεξίτηλα σημάδια κακίας και "λαός" ταγμένος να υπηρετεί τη ρωμέικη πίστη της δοτικότητας και της γης ως κοινού αγαθού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν την ιδέα της προόδου με την αέναη οικονομική ανάπτυξη και την απεριόριστη εξέλιξη των τεχνικών σταδίων. Πρόοδος θεωρείται οτιδήποτε σχετίζεται με τα ανεξάντλητα όρια της πλησμονής και της ευφορίας, οτιδήποτε δημιουργεί ευημερία, κοινωνική δικαιοσύνη και προωθεί τις επιστήμες σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα. Πρόοδος, γενικά, είναι η χειραφέτηση του ανθρώπου από τα δεσμό της αναγκαιότητας και της φύσης.
Ποια είναι όμως τα βαθύτερα αίτια που καθιστούν την ιδέα της προόδου τόσο απαραίτητη στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και του πολιτισμού; Μήπως η πρόοδος είναι μια κρυφή ιδιότητα που βοηθάει το ανθρώπινο είδος να αυτό βελτιώνεται διαρκώς και να καλυτερεύει τις συνθήκες της ζωής του ή είναι μια μεταφυσική παρόρμηση που κάνει τον άνθρωπο να αναζητά εναγωνίως την επίτευξη της τελειότητάς του;
Ο στόχος της αέναης προόδου δεν μπορεί να εξηγηθεί ικανοποιητικά χωρίς να γίνουν κατανοητές οι αιτίες που κάνουν τόσο ακαταμάχητη την ιδέα της ανθρώπινης αυθυπέρβασης. Χωρίς τη μεταφυσική ιδέα της τελειοποιησιμότητας, το ιδεώδες της προόδου εξαντλείται σε έναν προγραμματικό σχεδίασμά για την επίτευξη της κοινωνικής αφθονίας και στην κλιμακωτή καταγραφή των τεχνικών σταδίων του πολιτισμού. Για να εξηγηθεί όμως συνολικότερα η παρορμητική δύναμη της προόδου οφείλουμε να εμβαθύνουμε στην ιστορία της ανθρώπινης τελειοποιησιμότητας. Η ιστορία αυτή ξεκινά με τη χριστιανική εσχατολογία της ελπίδας, περνάει μέσα από την εγκοσμιοποιημένη φιλοσοφία της ιστορίας και καταλήγει στα σύγχρονα ρεύματα του τεχνικού διανθρωπισμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βρισκόμαστε στα μέσα της 10ετίας του 1920. Η Ελλάδα έχει πετύχει την εθνική της ολοκλήρωση.
Εθνικός Διχασμός δεν υπήρξε ποτέ! Η γαλανόλευκη κυματίζει και πάλι στη Βασιλεύουσα κι ένας μεγάλος χρυσός σταυρός έχει τοποθετηθεί στον τρούλο της Αγίας Σοφίας. Παρά τους θριάμβους όμως, στον Μεγάλο Πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία, ο εχθρός συνεχίζει να κινείται στο σκοτάδι.
Ένας εχθρός που κρύβεται καλά στα υπόγεια της Πόλης, στα αμπάρια ενός Ρωσικού θωρηκτού και στις κακοτράχαλες πλαγιές των Ποντιακών Άλπεων μαζί με όρνεα κι άλλα αρπαχτικά. Μια φοβερή συνωμοσία εξυφαίνεται στις σκιές και ένας πύρινος τρόμος απειλεί να τινάξει στον αέρα δυο ολόκληρες Αυτοκρατορίες.
Θα βρεθεί κάποιος να σώσει τις ζωές των κάτοικων της Κωνσταντινούπολης αλλά και τον ίδιο τον θρόνο;
Θα μπορέσει να λύσει τον γρίφο και να αποκαλύψει την συνομωσία των Μελέκ; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Έλλη προτιμά τα παντελόνια από τα φορέματα και τους καβγάδες από τα κλάματα. Στα 17 της απέκτησε την κόρη της και απομυθοποίησε τους έρωτες. Όταν στα 35 της αποφασίζει να πάρει διαζύγιο, ένα ντελίριο του συζύγου της και μια παράλογη διάγνωση θα ανατρέψουν τα σχέδιά της. Οι προτεραιότητες και ο χάρτης των σχέσεών της αλλάζουν κι εκείνη θα βρεθεί απροσδόκητα σε μία ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης. Μέσα σε αυτή την ετερόκλητη παρέα θα γνωρίσει τον Θεόφιλο. Ανάμεσά τους αρχίζει ένα παιχνίδι, στο οποίο οι έννοιες στόχος, μπλόφα, νίκη και ήττα συνεχώς μεταλλάσσονται. Τη στιγμή που θα είναι έτοιμη να του παραδοθεί, μια ετεροχρονισμένη προδοσία, η οποία έχει τις ρίζες της σε μυστικά του παρελθόντος, θα έρθει να αποδείξει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η γραμμή του χωροχρόνου θα διαταραχθεί μέσα της ανεπανόρθωτα κι εκείνη θα κινδυνέψει να χάσει τα πάντα. Παρελθόν-παρόν-μέλλον πλέκονται μεταξύ τους σε ένα απρόσμενο υφαντό, αποδεικνύοντας ότι: συναντάμε τη μοίρα μας εκεί ακριβώς που πάμε να την αποφύγουμε.
Ένα μυθιστόρημα στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται ο έρωτας και στο φόντο οι ιστορίες που ταξιδεύουν στις οικογένειες από γενιά σε γενιά μέχρι να βρουν το δρόμο τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πρόσωπα οικεία, μα και παράξενα, συνθέτουν με τις ιστορίες τους απρόσμενες περιπέτειες που εκτυλίσσονται στο παρασκήνιο της επικαιρότητας. Αριστοτεχνικά πορτρέτα ανθρώπων που μέσα από χαμηλόφωνες εκμυστηρεύσεις ή βίαιες εξάρσεις, επιτρέπουν στον αναγνώστη να δει καίριες όψεις του εαυτού του. Αφηγήσεις για τη φαντασίωση, την εμμονή, την παρόρμηση και την επιθυμία. Λεπτοκεντημένες ιστορίες για τη μοναδικότητα του κάθε προσώπου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η γλώσσα της είναι άψογη: πυκνή, οργανωμένη, κοσμημένη με αυθεντική ειλικρίνεια και ζωντανό παλμό". (Κλεοπάτρα Λυμπέρη)
"Ο αναγνώστης θα βρεθεί μπροστά σε χαμηλόφωνες περιγραφές καταστάσεων αλλά με εσωτερική ένταση. Οι ιστορίες υπαινίσσονται πολύ περισσότερα από όσα αφηγούνται. Για πολύ καιρό θυμάσαι μια φιγούρα, ή μια ατμόσφαιρα, ή μια ιδιαιτερότητα στη σχέση". (Κώστας Λογαράς)
"Ιστορίες που κρατούν αμείωτη την προσοχή παρά την έκτασή τους, χωρίς κενά στο υφάδι της αφήγησης. Τα εξαιρετικά διηγήματα αποκαλύπτουν το ταλέντο της στην κατασκευή ενός ψυχολογικού θρίλερ που ισορροπεί ανάμεσα στο ψυχογράφημα και το αστυνομικό σασπένς". (Δημήτρης Φύσσας)
"Σπανίως συναντάμε σε βιβλία τέτοια άρτια γλώσσα και θέματα τόσο μεστά της σύγχρονης ζωής". (Γεράσιμος Δενδρινός)