Ο Γιώργος Αρβανίτης μάς συστήθηκε πρόσφατα με το μυθιστόρημα «Ταξίδι στον πράσινο ήλιο – Η πιο βλαχομπαρόκ χρεοκοπία που έγινε ποτέ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.
Επιμέλεια: Book Press
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
Ακόμη ένας συγγραφέας, γιατί όχι; Ακόμη μια έκφραση, ακόμη μια προσπάθεια να ειπωθούν πράγματα, να ακούσουμε κάτι άλλο. Κάθε δουλειά, κάθε βιβλίο είναι ένας καινούριος κόσμος που μας καλεί να μπούμε μέσα του και να τον εξερευνήσουμε. Να δούμε και να ακούσουμε καινούρια πράγματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα θα έλεγα ότι μέσα από το Ταξίδι στον πράσινο ήλιο, μας δίνεται η ευκαιρία να ξαναζήσουμε γεγονότα και καταστάσεις με έναν άλλο τρόπο, να συναντηθούμε με τους διπλανούς μας και να ξανά συστηθούμε μαζί τους, γιατί αυτοί είναι οι ήρωες του βιβλίου και μέσα από τις σελίδες του κάνουμε κι εμείς ένα ταξίδι στον εαυτό μας βαθιά μέσα μας και του κάνουμε ακόμη και κριτική.
Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;
Θα έλεγα είναι μια ιστορία με πολλές μικρές ιστορίες μέσα της. Ιστορίες καθημερινές, βιωματικές και αληθινές, που σίγουρα στους περισσότερους από εμάς όλο και κάτι θυμίζουν. Είναι ένα ταξίδι στις αναμνήσεις μας τα τελευταία σαράντα χρόνια στα μεγάλα και στα μικρά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μας έστω κι αν δεν το καταλάβαμε τότε. Είναι ο κόσμος μας, η χώρα μας και η ζωής μας ταυτόχρονα μέσα από τα μάτια μιας μικροαστικής οικογένειας της πρωτεύουσας, με μια οπτική απλή και καθημερινή και μια πλοκή τόσο ζωντανή και αληθινή που σίγουρα σε άλλους θα θυμίσει πράγματα και σε άλλους που δεν τα έχουν ζήσει θα τους κεντρίσει το ενδιαφέρον να μάθουν για όλα αυτά με έναν διαφορετικό ίσως τρόπο.
Πείτε μας δυο λόγια για το νεότευκτο «συγγραφικό σας εργαστήρι».
Ό,τι υπάρχει μέσα στο βιβλίο αυτό δεν έχει ούτε συνταγή ούτε και μέθοδο πάνω στην οποία να βασίστηκε για να διατυπωθεί. Είναι ένα εντελώς αυθόρμητο δημιούργημα, μια αφήγηση με ιστορικές αναδρομές που μου βγήκε αβίαστα χωρίς κανόνες και χωρίς συγκεκριμένους τρόπους. Είναι σίγουρα αυτοσχεδιασμός και γέννημα της ανάγκης μου να εκφραστώ και να πω τα πράγματα όπως τα θυμάμαι και όπως τα είχα μέσα στο μυαλό μου και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό που δεν συμβουλεύτηκα κάποιον για το πώς να κάνω αυτό που έκανα. Ξέρω μόνο ότι ταξίδεψα στον κόσμο των λέξεων και ακόμη ταξιδεύω. Τώρα το αν θα χαθώ εκεί μέσα, μάλλον δεν το γνωρίζω.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό που δεν συμβουλεύτηκα κάποιον για το πώς να κάνω αυτό που έκανα. Ξέρω μόνο ότι ταξίδεψα στον κόσμο των λέξεων και ακόμη ταξιδεύω.
Έχουν επηρεάσει άλλες τέχνες –κινηματογράφος, εικαστικά, κόμικς, μουσική κ.ά.– τη συγγραφική σας δουλειά; Αν ναι, με ποιους τρόπους;
Σίγουρα με έχει επηρεάσει η μουσική, τα τραγούδια, οι στίχοι που είναι και η πρώτη μου ενασχόληση με τη συγγραφική δραστηριότητα. Πάντα μου άρεσε να ακούω και να θυμάμαι τα στιχάκια από τα τραγούδια και πολλές φορές να τα χρησιμοποιώ στο λόγο μου τον καθημερινό, τον προφορικό αλλά ακόμη και στον γραπτό και μέσα σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν στίχοι διάφοροι και αναφορές στη μουσική. Σίγουρα πιστεύω πως όταν έχεις κάτι να πεις προς τα έξω υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούν να σε επηρεάσουν και που λειτουργούν και σαν ελατήριο πολλές φορές.
Ο δρόμος προς την έκδοση για τους νέους συγγραφείς συνήθως δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;
Γενικώς κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Το πίστευα πάντα και το πιστεύω ακόμα. Οι δρόμοι συνήθως στρώνονται με άλλα υλικά πιο ανθεκτικά στον χώρο και τον χρόνο. Το ίδιο είναι και αυτή η προσπάθεια με τη συγγραφή. Αν και δεν αντιμετώπισα καμία ιδιαίτερη δυσκολία για να φτάσω μέχρι το σημείο αυτό, να έχει εκδοθεί δηλαδή η πρώτη μου δουλειά, εντούτοις οι δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι πάρα πολλές και μάλλον διαφορετικές από ό,τι φανταζόμαστε.
Θεωρώ ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να πιστέψεις αληθινά σε αυτό που κάνεις και να υπερβείς τον εαυτό σου, να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και να συνεχίσεις μέχρι το τέλος, μέχρι να νιώσεις εσύ ο ίδιος ικανοποιημένος και γεμάτος. Τότε πιστεύω ότι βρίσκεσαι σε ένα σημείο που κάποιος δρόμος θα αρχίζει να αχνοφαίνεται μπροστά σου και θα είναι σχετικά βατός για να τον περπατήσεις.