Της Ιωάννας Καρατζαφέρη
Έχω από χρόνια ανακαλύψει ότι δεν έχω απαντήσει, όχι μόνο στον εαυτό μου, αλλά και τους άλλους, σε διάφορες ερωτήσεις, όχι από αγένεια, απλώς δεν ήξερα την απάντηση. Όταν νέα –σε ηλικία και καινούρια- ήρθα στη Νέα Υόρκη η πρώτη ερώτηση που συνήθιζαν να μου υποβάλλουν ήταν: How do you like it? και αναρωτιόμουν τι το θέλουν το «πώς» και η δεύτερη, What is your philosophy in life. Απαντούσα πως δεν ήμουν φιλόσοφος ώσπου τελικά κατάλαβα ότι με ρωτούσαν πώς βλέπω ή πώς θέλω να ζήσω τη ζωή ή κάτι τέτοιο, ενώ εγώ ήξερα ότι κάποιος είναι δεξιός, κεντρώος ή αριστερός, έστω με αποχρώσεις.
Άργησα να συλλάβω το νόημα: η φιλοσοφία που εννοούσαν σε καθόριζε στη ζωή.
Αλλά και σε αυτό, μάλλον, απέτυχα.
Στη συνέντευξη που είχε ο Τσάρλι Ροζ, στο πρόγραμμά του στο pbs, με την κόρη και αδελφή των άλλων Φόντα, δηλαδή, με την Τζέιν, ένιωθα μέσα μου να ανατρέπονται διάφορα, που από καιρό, τα είχα εδραιώσει ή τα θεωρούσα ως δεδομένα.
Η συζήτηση γινόταν γύρω από το τελευταίο της βιβλίο, Prime Time, (Ο Ανθός της Ηλικίας;) το χαρακτήρισε ως αυτογραφία της, την παρελθούσα ζωή της –και την παρούσα- παρεμβάλλονταν στο νου μου σκηνές από την στάση που είχε πάρει κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και τη συμμετοχή της σε διάφορες αντιπολεμικές διαμαρτυρίες, τα αιτήματα των γυναικών, και αργότερα την ενασχόλησή της γύρω από ευ ζην και την υγεία του σώματος.
Τι νέα που ήταν, τώρα, στην οθόνη, πιο νέα από τότε.
Όμως εξήγησε η ίδια γιατί. Έκανε καλλωπιστική επέμβαση –το λεγόμενο λίφτινγκ- στο πρόσωπό της επειδή θέλει να είναι όμορφη και στα 73 της χρόνια, γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του 1937, στη Νέα Υόρκη, και τα 83 της και όσα ζήσει ακόμα.
Έκανε διάφορες νύξεις για τις σχέσεις των ζευγαριών, εμπειρίες που είχε συλλέξει από τους τρεις γάμους της και τις επαφές της με τον κόσμο, κι εγώ αναρωτιόμουν αν έπρεπε να εγκαταλείψω την τελευταία μου ιδέα, να ασχοληθώ με τη δημιουργία μιας άλλης κίνησης γυναικών, που θα περιελάμβάνε όλα τα προηγούμενα αιτήματα, αφού θα βασιζόταν ενάντια στην anti-aging (αντι-γεροντική) φιλοσοφία της σύγχρονης κοινωνίας, που άμα ξεκινήσει από την Αμερική, θα επεκταθεί και στις υπόλοιπες Ηπείρους.
Τη στιγμή που σκεφτόμουν να σπάσω την τηλεόραση και να μπω μέσα να πάρω μέρος στη συζήτηση, θυμήθηκα:
Πρώτον, πριν δυο δεκαετίες ή τόσο, μια γυναίκα στο Διαβολίτσι, με είχε δει μια, δυο ή τρεις φορές στην τηλεόραση, με ρώτησε: μας έβλεπες που σε βλέπαμε;
Δεύτερον, μετά το διαζύγιο του Αλ Γκορ είχαν βγει σε άγρα ιδεών και συναισθημάτων των Αμερικανίδων, όλων των ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων, δημοσιογράφοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι (περισσότερες ήταν οι γυναίκες) και τις ρωτούσαν πώς αισθάνονταν και τι σκέφτονταν.
Οι μεγαλύτερες, με άσπρα μαλλιά και ρυτίδες, δήλωναν ότι είχαν χωρίσει μετά τα 50 τους, τα 60 τους, και βάλε, γιατί είχαν βαρεθεί τις υποχρεώσεις του γάμου. Ήθελαν χρόνο για τον εαυτό τους, όμως το κοινό σημείο που τις ένωνε ήταν ότι η απόφαση ήταν δική τους:
Βασικοί κανόνες ήταν:
- Να μην κρύβουν την ηλικία τους με κανένα τρόπο.
- Να είναι περήφανες και χαρούμενες που επέζησαν μετά από τόσα εγκλήματα που γίνονταν σε όλες τις πόλεις, χωριά και γειτονιές.
- Τις αρρώστιες που είχαν κατανικήσει.
- Τα χρόνια που ασχολήθηκαν για την οικογένεια, τα παιδιά τους είχαν κάνει δικές τους οικογένειες και παρόμοια.
- Να διαβάσουν τα μυθιστορήματα που δεν είχαν προλάβει να διαβάσουν.
Μερικές από αυτές είχαν επιστρέψει σε κολεγιακά θρανία, περνούσαν αρκετές ώρες στις δημόσιες βιβλιοθήκες, άλλες αγόραζαν παλιές και καινούριες εκδόσεις για να επανακτήσουν τον χρόνο, κάνοντας έτσι μνεία στον Μαρσέλ Προυστ και σε άλλους ελεύθερους χώρους, τώρα που ήταν ελεύθερες.
Έτσι ο Τσάρλι Ροζ τελείωσε χωρίς εμένα ανάμεσα σε αυτόν και την Τζέιν, σε μια από τις τελευταίες του τηλεοπτικές συνεντεύξεις, που ο ίδιος είχε πει μια άλλη φορά ότι είναι περίπου 50 ή 60 χιλιάδες.
Οπότε δεν εγκαταλείπω την ιδέα μου για μια κίνηση γυναικών κατά της υγιούς, φυσικής γήρανσης.
Ιωάννα Καρατζαφέρη
