«Ιστορίες από ένα περασμένο μέλλον» του Μιχάλη Μακρόπουλου (κριτική) – Ο χρόνος εκτός χρονικού περιορισμού

Για τη συλλογή διηγημάτων του Μιχάλη Μακρόπουλου «Ιστορίες από ένα περασμένο μέλλον» (εκδ. Κίχλη). Στην κεντρική εικόνα, έργο του John Wentz.

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου

Οι ιστορίες του Μιχάλη Μακρόπουλου έχουν ενδιαφέρον, φυσικά, αυτές καθεαυτές, καθώς προσεγγίζουν με τον ιδιαίτερο τρόπο τους (γνώριμο σε όλες τις γραφές του ώς τώρα) να μιλούν για έναν απροσδιόριστο, δυστοπικό μελλοντικό χρόνο προσεγγίζοντας ταυτόχρονα ένα εν δυνάμει ανάλογο επίσης σύγχρονο τοπίο. Επίσης ενδιαφέρον, ωστόσο, προκαλούν όσα αναφέρονται στο τέλος του βιβλίου του για κάποιες από τις αφορμές που οδήγησαν στα συγκεκριμένα διηγήματα, γεννημένα τα περισσότερα με τρόπο ανεξιχνίαστο, αλλά όχι «εν κενώ», όπως θα πει ο δημιουργός τους. Το «Συνφούντ» έχει την ακουστική αφορμή του στον ήχο που έκανε ένας κρίκος καθώς κτυπούσε στον ιστό της σημαίας σε μια παραλία. Η «Φωτογράφος» είναι ο απόηχος των φωτογραφιών της Νορβηγίδας Λένε Μαρίε Φόσεν με τις απισχνασμένες μορφές, η εμβληματική, ψυχολογική ταινία Περσόνα του Μπέργκμαν τον οδηγεί λυτρωτικά στον δικό του «Πλανήτη με τους δύο ήλιους», ο παράλογος κόσμος του Καμύ αλλά και ο φοβικός κινηματογράφος του Κρόνενμπεργκ οδήγησαν στο «Έτσι», τέλος οι αρχέγονες εικόνες του αριστουργηματικού «Ισμαήλ» άντλησαν την έμπνευσή τους από το μουσικό άκουσμα Y των The Pop Group, κυρίως όμως από το εξώφυλλο του δίσκου. Αυτές οι αναφορές ενδιαφέρουν ως μια αποκαλυπτική εικόνα του «υλικού» που βρίσκεται πίσω από μια γραφή – άλλωστε θα μας εξέπλητταν οι αφορμές πολλών έργων, αν είχαμε, όπως εδώ, τη δυνατότητα να τις γνωρίσουμε. Δείχνουν την κατεύθυνση προς την οποία πήγε αυτή τη φορά η δημιουργική έμπνευση – μια «συνομιλία των διηγημάτων της συλλογής με τις ποικίλες αφορμές, που βρίσκουν όλες τον κοινό τους τόπο, εικόνες και ακούσματα που συγκλονίζουν (το καθένα με τον δικό του τρόπο) αναταράσσοντας τον έσω κόσμο και εκβάλλοντας σε πρωτότυπες, νέες συγγραφικές εικόνες.

Οι «Σφαίρες», με το ιδιότυπο εκκρεμές, με το σφαιρίδιο στην άκρη ενός σπάγκου που πέφτει από ψηλά πάνω σε ένα πανομοιότυπο, μόνο για να το θέσει κι αυτό σε κίνηση, να λειτουργήσει έτσι η αδιάκοπη ίδια πορεία, μια κανονικότητα, ευκταίος στόχος πλέον της ζωής.

Εννέα ιστορίες όλες κι όλες, με την καθεμία από αυτές να έχει μέσα της τον σπόρο της μεγέθυνσης σε μια μεγαλύτερη και πληρέστερη (σε εκδοχές πλοκής) ιστορία. Εδώ, όμως, ο Μακρόπουλος θέλησε να αναμετρηθεί με τη μικρή φόρμα, αποδεικνύοντας πως έχει τον τρόπο να εγκιβωτίσει σε λίγες σελίδες (αν εξαιρέσουμε λίγες εκτενέστερες) μια ενδιαφέρουσα ιδέα, να την επεξεργαστεί, να δημιουργήσει διακριτές μορφές ηρώων με έντονο αποτύπωμα.

Ιστορίες έξω από τα όρια του χρόνου 

Ξεχωρίζω δύο από αυτές, όσο κι αν η επιλογή είναι δύσκολη, καθώς η κάθε ιστορία έχει τη δική της άξια μνείας ταυτότητα. Οι «Σφαίρες», με το ιδιότυπο εκκρεμές, με το σφαιρίδιο στην άκρη ενός σπάγκου που πέφτει από ψηλά πάνω σε ένα πανομοιότυπο, μόνο για να το θέσει κι αυτό σε κίνηση, να λειτουργήσει έτσι η αδιάκοπη ίδια πορεία, μια κανονικότητα, ευκταίος στόχος πλέον της ζωής. Το μοναχικό αγόρι της ιστορίας, με τη μοναδική λέξη (το όνομά του Χρίστος) να τον συνδέει με το παρελθόν μιας κανονικής ζωής, όταν τα πράγματα περιέκλειαν το νόημά τους σε ισάριθμες λέξεις· τώρα η λέξη Χρίστος τα έχει όλα μέσα της, χωρίς όμως, να μπορεί να λειτουργήσει σαν κώδικας επικοινωνίας σε μια ζωή χωρίς πραγματικά πρόσωπα. Μόνο πλάσματα-φαντάσματα, σκιές που προξενούν φόβο. Καθημερινή, βραδινή διαδρομή του μέχρι τον τοίχο από όπου αναβλύζει το ελάχιστο ίχνος αληθινής ζωής, το νερό. Το όνομά του θα το δώσει και στο πλάσμα με τα μεγάλα μάτια, που απρόσμενα θα συναντήσει και θα το πάρει μαζί του, γιατί δεν είναι σκιά, δεν είναι φάντασμα. Και το παιδί θα νιώσει την τρυφερότητα, χαμένη έννοια, ξεχασμένη αίσθηση. Οι σφαίρες θα χτυπούν η μία την άλλη σε μια υπόσχεση διάρκειας, υπόσχεση ζωής.

Ιστορίες από ένα περασμένο μέλλονΗ δεύτερη ο «Ισμαήλ», είναι η πιο πλήρης από κάθε άποψη ιστορία του βιβλίου, τόσο στα μέσα που χρησιμοποιεί (τρόπους και τεχνικές αφήγησης) όσο και στην προέκταση του νοήματος – το πιο ισχυρό αποτύπωμα στην αναγνωστική πρόσληψη. Η συμπύκνωση της ιστορίας (με όλα τα αρχέγονα στοιχεία, ακόμη ζωντανά στις μεταπλάσεις τους, που την καθιστούν διαχρονική) στην αναζήτηση μιας δύναμης που να υπερβαίνει την ανθρώπινη οντότητα, ακόμα και με παράλογο τρόπο (ή κυρίως έτσι), της προσδίδει την κεντρική θέση στη συλλογή, καταδεικνύοντας την ισχυρή αντίστιξη ανάμεσα στη θεωρούμενη ανθρώπινη δύναμη και σε ό,τι την ξεπερνά, αλλά και τη διατήρηση αυτού του ισχυρού δίπολου σε όποια εποχή του παρελθόντος, στην τωρινή ή σε όποια υποθετικά μελλούμενη.

Οι ιστορίες του Μακρόπουλου δεν αφορούν μόνο μια προβαλλόμενη στο μέλλον συνθήκη, ούτε όμως απηχούν μονοσήμαντα μια σημερινή εποχή, φέροντας μέσα τους τη δυσοίωνη πρόβλεψη. Ανήκουν όλες σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μυθοπλασία, με τη δύναμη να εμπεριέχει τον χρόνο εκτός χρονικού περιορισμού – αν ποτέ μπορεί μια τέτοια έννοια να συλληφθεί από την ανθρώπινη λογική. Γι’ αυτό τον λόγο όλες μοιάζει κάτι να θυμίζουν από το παρελθόν, ταυτόχρονα κάτι να υπονοούν από το σήμερα αλλά και κάτι να προβλέπουν από το μέλλον. Αυτή είναι και η αξία της λογοτεχνίας, και συγκεκριμένα αυτής της ιδιαίτερης γραφής. Δεν ανήκει πουθενά και όλα τα εμπεριέχει.


* Η ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ είναι συγγραφέας. Το νέο της βιβλίο, η μελέτη «Ο ποιητὴς διάγει εσώκλειστος – Οι “τόποι” στην ποίηση του Κώστα Θ. Ριζάκη» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις του Φοίνικα.

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Ποιοι ήταν οι Παλιοί; ρωτούσε σιωπηλά ο καθένας τους τα περεντίζε, όμως εκείνα παρέμεναν βουβοί γρίφοι. Γιατί οι πρόγονοί τους, αυτοί που έφτιαξαν το Φσhάτι και τους άφησαν κληρονομιά τα μjιέτε και τα περεντίζε, δεν τους άφησαν μαζί ιστορίες για το τί είχαν βρει φτάνοντας στον τόπο και τί είχε υπάρξει πρωτύτερα; Και πόσο παλιά έζησαν αυτοί οι πρόγονοι; Οι χωριανοί ένιωθαν μετέωροι, σαν να είχαν γεννηθεί μεσ’ από μια ομίχλη, που με τις ιστορίες τους πάσχιζαν να τη διαλύσουν, μα αυτή παρέμενε πυκνή, σκεπάζοντας ό,τι υπήρξε κι αφήνοντάς τους σαν μισοξεριζωμένα δέντρα, να πολεμούν με λίγες ρηχές ρίζες να κρατηθούν στο παρελθόν για να πετάξουν κλαριά προς το μέλλον.
Τί ’ναι ο θεός; ρωτούσε κάθε μέρα η Ρεζάρτα τα περεντίζε, κι εκείνα της αποκρίνονταν μόνο με το επίμονο αίνιγμα της ακατανόητης χρήσης τους.» (σ. 154).

politeia link more

 

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη «Πλατεία Κλαυθμώνος» (εκδ. Μεταίχμιο). 

Γράφει η Άννα Αφεντουλίδου

Η ...

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

Για το μυθιστόρημα του Ανδρέα Νικολακόπουλου «Φλόρενς Μπλαντ» (εκδ. Ίκαρος). Κεντρική εικόνα: Ο πίνακας του Jean Siméon Chardin, «The Kitchen Maid» (1738), λάδι σε καμβά.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Έπειτα από δύο παρόμοιας λογικής συλλογές δ...

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

Για το μυθιστόρημα του Ηλία Λ. Παπαμόσχου «Ανάληψη» (εκδ. Πατάκη) – Για ένα πραγματικό ναυάγιο στην Καστοριά του 1929. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Θλίψη σαν κάρβουνο αναμμένο, πένθος που τυλίγει όπως η αράχνη τα σώ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων αποχαιρετά των δύο φορές Πρόεδρό της Βασίλη Βασιλικό και ανακοινώνει ότι η Ημέρα Ποίησης 2024 θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του ανθρώπου που εισηγήθηκε στην UNESCO την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

...
Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ