Το ανά χείρας εγχειρίδιο εξετάζει τις νομικές και πολιτικές πτυχές της κυβερνοασφάλειας. Παρέχει μια επισκόπηση της κυβερνοασφάλειας από γεωπολιτική οπτική, η οποία είναι ιδιαίτερα αναγκαία. Υπό αυτό το πρίσμα, επιδιώκει να διευρύνει την κατανόηση του αναγνώστη σχετικά με τις νομικές και πολιτικές πτυχές που αφορούν τους ιδιώτες, τις εταιρείες, τις αρχές εφαρμογής του νόμου και τους ρυθμιστικούς φορείς, καθώς και τη διαχείριση των πολύπλοκων σχέσεων μεταξύ τους. Βασιζόμενο σε συνεντεύξεις που διεξήχθησαν με ειδικούς από ένα ευρύ φάσμα τομέων, το βιβλίο παρουσιάζει διλήμματα και παραδείγματα τα οποία αντιμετωπίζουν νομοθέτες, ηγέτες εταιρειών και ηγέτες στον τομέα της εφαρμογής του νόμου και των εθνικών αρχών.
Το βιβλίο είναι δομημένο σε πρωτότυπη μορφή, με τη χρήση μιας σειράς από ενθέσεις, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί ως ασκήσεις με σκοπό να φέρουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τα διλήμματα που σχετίζονται με την κυβερνοασφάλεια. Επίσης, επιδιώκει να αναδείξει τη συνεχή απειλή της κυβερνοασφάλειας σε διάφορα ακροατήρια, ώστε να διευκολύνει τη συζήτηση και την αντίδραση σε πραγματικά πιθανά συμβάντα. Υπό αυτή την έννοια, το βιβλίο παρέχει συστάσεις για βέλτιστες πρακτικές ως απάντηση στις περίπλοκες και πολυάριθμες απειλές που σχετίζονται με την κυβερνοασφάλεια.
Το παρόν έργο θα προσελκύσει το ενδιαφέρον των φοιτητών στους τομείς της κυβερνοασφάλειας, της αντιτρομοκρατίας, του διεθνούς δικαίου, της ασφάλειας και των διεθνών σχέσεων, γενικά, καθώς και των υπευθύνων χάραξης πολιτικής, των επαγγελματιών και των αξιωματούχων των αρχών εφαρμογής του νόμου.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η απειλή της τρομοκρατίας μάς θέτει ενώπιον δύο προκλήσεων. Η πρώτη είναι πρακτική, η άλλη αναλυτική, και οι δυσκολίες μας να αντιμετωπίσουμε την πρώτη πρόκληση έχουν επιδεινωθεί σημαντικά από τις αδυναμίες μας να ανταποκριθούμε στη δεύτερη.
Στόχος του ανά χείρας τόμου είναι μια πολυπρισματική συνεισφορά στην αναλυτική αυτή πρόκληση. Με σαφήνεια, πρωτοτυπία και επιδεξιότητα, ειδικοί από τον χώρο της επιστήμης και της εφαρμοσμένης πολιτικής ρίχνουν νέο φως σε μια σειρά από ερωτήματα, όπως:
- Είναι όντως η 11η Σεπτεμβρίου 2001 η μέρα που θα σφραγίσει τον 21ο αιώνα;
- Ποιοι οι λόγοι που οδήγησαν στην άνοδο και την παρακμή της Αλ Κάιντα και του «Ισλαμικού Κράτους» και ποια είναι η «κληρονομιά» του χαλιφάτου;
- Τι επιπτώσεις θα έχει για το διεθνές σύστημα η αποτυχία των ΗΠΑ και της Δύσης να ανασυγκροτήσουν το Αφγανιστάν;
- Τι διλήμματα θέτει στον συνταγματικό πολιτισμό και τη «φιλελεύθερη συνείδηση» των σύγχρονων δημοκρατιών η καταπολέμηση της τρομοκρατίας;
- Πώς μετεξελίχθηκε ο τομέας καταπολέμησης της τρομοκρατίας στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας κορυφαίος θεολόγος μας προσφέρει μια ελπιδοφόρα αφήγηση για το σύμπαν μετά τον Αϊνστάιν, καθώς το εξερευνά ως «δράμα» αφύπνισης γεμάτο νόημα.
Πριν από τις αρχές του εικοστού αιώνα, οι επιστήμονες και οι θεολόγοι δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτε για το πόσο τεράστιος είναι ο χρόνος και πόσο αντίστοιχα τεράστιος είναι ο χώρος, το διάστημα. Πλέον, όμως, μετά τον Αϊνστάιν, η κοσμολογία παρέχει στη θεολογία έναν εντελώς νέο τρόπο προσέγγισης των αιώνιων ερωτημάτων μας για την ύλη, τον χρόνο, τον Θεό, τον σκοπό μας στο σύμπαν και τη σημασία της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι απαραίτητο να θεωρείται το σύμπαν απλώς μια ατέρμονη αναδιαμόρφωση ατόμων και μορίων χωρίς ζωή και νου, σε μια άνευ νοήματος σειρά από στιγμές. Αντίθετα, το σύμπαν είναι ένα χρονικό «δράμα» αφύπνισης του οποίου το νόημα μπορεί να αποκαλυφθεί μόνο σταδιακά, καθώς κοιτάζουμε, με πνεύμα προσδοκίας και ελπίδας, προς τον ορίζοντα του συμπαντικού μέλλοντος.
Αναπτύσσοντας έναν διάλογο με τις ιδέες και τις απόψεις του Αϊνστάιν, ο John F. Haught εκθέτει εδώ μια νέα κοσμολογική αντίληψη για το νόημα του Θεού, του χρόνου, της αιωνιότητας, του μυστηρίου, της ζωής, της σκέψης, της ελευθερίας και της πίστης. Κι έτσι προσφέρει στους αναγνώστες έναν νέο τρόπο να αντιλαμβάνονται τη σχέση της επιστήμης με τη θεολογία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Με την παρούσα εργασία του ο Νίκος Παναγιωτόπουλος μας προτείνει να (ανα)στοχαστούμε τις σύνθετες σχέσεις μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης και ατομικής και κοινωνικής ευδαιμονίας. Αποσκοπώντας στην ενοποίηση του οικονομικού και του κοινωνικού παράγοντα στη μελέτη του για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ο συγγραφέας θέτει ως βασικό αντικείμενο της ερευνητικής προοπτικής της την ίδια την έννοια της ανάπτυξης και επιχειρεί να καταδείξει πως χρειάζεται να αντιπαραθέσουμε στην αφηρημένη και αναπηρική γνώση που προωθεί η κυρίαρχη οικονομική σκέψη τη γνώση που θα σέβεται περισσότερο τους ανθρώπους και τις πραγματικές καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι, και θα αναδεικνύει τις ουσιαστικές αιτίες των διαφόρων μορφών κοινωνικής οδύνης που πλήττουν τους εργαζόμενους, άνδρες και γυναίκες, των σύγχρονων κοινωνιών. Στην προοπτική αυτή, μέσω μιας συστηματικής και σύνθετης συσχέτισης οικονομικών δεικτών και τυπικών κοινωνικών δεικτών που διενεργεί, ο συγγραφέας θέτει το ζήτημα της οικονομικής βίας και συγκροτεί τις βάσεις μιας οικονομίας της ευτυχίας ικανής να λαμβάνει υπόψη όλα όσα ο κυρίαρχος οικονομικός λόγος αφήνει έξω από τους υπολογισμούς του. Η αυστηρά οικονομική πολιτική δεν είναι κατ' ανάγκη οικονομική από την άποψη της ασφάλειας και της ευημερίας των προσώπων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφηκε στη Λωζάννη της Ελβετίας η τελευταία συνθήκη για τον τερματισμό των εχθροπραξιών του Μεγάλου Πολέμου, επισφραγίζοντας τη λήξη μιας ολόκληρης δεκαετίας βίας. Διπλωμάτες, πολιτικοί, στρατιωτικοί και εμπειρογνώμονες που έρχονταν από την Άγκυρα και την Αθήνα, από το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη και άλλες πρωτεύουσες συγκεντρώθηκαν στις όχθες της Λίμνης της Γενεύης, προκειμένου να επιβεβαιώσουν ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει. Η συνθήκη που υπέγραψαν καθόρισε τα σύνορα της Ελλάδας και της Τουρκίας όπως τα γνωρίζουμε σήμερα και σηματοδότησε μια νέα φάση στην ιστορία τους.
Αυτό ήταν το σημαντικό επίτευγμα της Συνθήκης της Λωζάννης. Παράλληλα όμως, η συνθήκη επιφύλασσε και ένα υψηλό τίμημα, αφού συμπεριλάμβανε μια συμφωνία Υποχρεωτικής Ανταλλαγής Πληθυσμών. Με το συγκεκριμένο μέτρο, οι Έλληνες ορθόδοξοι πολίτες της Τουρκίας, με εξαίρεση όσους κατοικούσαν στην Κωνσταντινούπολη, έχασαν το δικαίωμα της ιθαγένειας και της διαμονής στο κράτος όπου ζούσαν για αιώνες. Το ίδιο συνέβη και με τους μουσουλμάνους πολίτες της Ελλάδας, με εξαίρεση τους κατοίκους της Δυτικής Θράκης. Αυτή η ανταλλαγή σχεδόν δύο εκατομμυρίων ανθρώπων έδωσε λύση στο τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα που προκλήθηκε από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο. Ταυτόχρονα, εισήγαγε στο διεθνές δίκαιο έναν ορισμό της ιθαγένειας που δεν εδράζεται στη γλώσσα, την ιστορία ή την εθνότητα, αλλά αποκλειστικά στο θρήσκευμα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για μια σειρά από εθνοκαθάρσεις που συνέβησαν τον 20ό αιώνα.
Το δεύτερο τίμημα της ειρήνης ήταν ο ενταφιασμός των δεσμεύσεων προς τον αρμενικό λαό ότι θα αποκτούσε μια πατρίδα στα εδάφη από τα οποία είχε εκδιωχθεί με βασανισμούς και σφαγές κατά τη γενοκτονία του 1915. Αυτό το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της Ειρηνευτικής Διάσκεψης και του αποτελέσματός της, τεκμηριώνοντας πώς δόθηκε προτεραιότητα στην εδραίωση της ειρήνης αντί για την απονομή δικαιοσύνης, γεγονός που κινητοποίησε δυνάμεις που οδήγησαν στην επόμενη παγκόσμια σύγκρουση, το 1939. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πανδημία βρίσκει τις σημερινές κοινωνίες σε μια σχέση με την αρρώστια και την υγεία διαφορετική από ό,τι στο παρελθόν, ακόμη και το πιο πρόσφατο.
... [Η] υγεία ως κοινωνικό δικαίωμα, το μοριακό επιστημονικό παράδειγμα μαζί με την πολυπαραγοντική προσέγγιση, καθώς και οι πρωτοφανείς οικολογικές πιέσεις συνιστούν παράγοντες που χαρακτηρίζουν το παρόν και οι οποίοι ήταν άγνωστοι πριν από μερικές δεκαετίες. Με αυτές τις επισημάνσεις κατά νου, μπορούμε να προχωρήσουμε στις ιστορικές αναδρομές.
Η παρουσία των πανδημιών στον ελληνικό χώρο, στον οποίο συμπίπτουν διαδοχικά η ιαματική μυθολογία, η λόγια ιατρική της αρχαιότητας με την επιβίωσή της στους βυζαντινούς χρόνους και η υιοθέτηση της δυτικής ακαδημαϊκής ιατρικής από τα χρόνια του Διαφωτισμού και εξής, έχει αφήσει έναν πλούτο τεκμηρίων. Τα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, γραμμένα από ειδικούς κάθε ιστορικής περιόδου, απαρτίζουν μια προσπάθεια για συνθετική αφήγηση της ιστορίας των πανδημιών με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής μας. (Από την εισαγωγή του βιβλίου)

Η έκδοση του παρόντος ανθολογίου αποσκοπεί στο να φέρει το ελληνόγλωσσο κοινό σε επαφή με τη σκέψη του Νορβηγοαμερικανού κοινωνικού στοχαστή Thorstein Veblen (1857-1929) και να καλύψει έτσι ένα διαχρονικό κενό της εγχώριας βιβλιογραφίας, εφόσον η μόνη διαθέσιμη ελληνική μετάφραση έως τώρα υπήρξε αυτή του έργου του Η θεωρία της αργόσχολης τάξης.
Οι επιλεχθείσες μεταφράσεις καλύπτουν, αντιπροσωπευτικά, όλο το χρονολογικό φάσμα της συγγραφικής του δραστηριότητας, από τις αρχές της δεκαετίας του 1890 έως και αυτήν του 1920. Περιλαμβάνουν μέρος της αρθρογραφίας στην οποία ο Veblen θεμελιώνει τη θεσμική μελέτη των κοινωνικών φαινομένων και τη ριζοσπαστική κριτική του στον σύγχρονο καπιταλισμό, αντιπαρατιθέμενος, μεταξύ άλλων, με την κοινωνιολογική θεωρία του Herbert Spencer, την κλασική πολιτική οικονομία και τα νεοκλασικά οικονομικά. Στο ανθολόγιο περιλαμβάνονται επίσης το εισαγωγικό κεφάλαιο από την πραγματεία Το ένστικτο της τεχνουργίας και η κατάσταση των βιομηχανικών τεχνών (1914) και δύο πολιτικά δοκίμια που συγγράφει την επαύριο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Για την ένταξη των κειμένων στην εργογραφία του Veblen επισκοπείται η νεότερη εργοβιογραφική έρευνα και εξετάζονται η σχέση του με την αμερικανική θεσμική Σχολή, η αποτίμησή του από την αμερικανική νεομαρξιστική διανόηση, ο αντισυμβατικός τρόπος με τον οποίο εφάρμοσε τη δαρβίνεια μέθοδο, καθώς και διάφορες ερμηνείες της σαρκαστικής υφολογίας του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για να αλλάξετε τη ζωή σας προς το καλύτερο, χρειάζεστε την κατάλληλη νοοτροπία!
Απελευθερώστε το δυναμικό σας και ανακαλύψτε τη βαθιά επίδραση που έχουν οι σκέψεις σας στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Με οδηγό τον Κωνσταντίνο Χαραντινιώτη, έμπειρο ειδικό στην προσωπική ανάπτυξη, αυτό το μεταμορφωτικό βιβλίο σας προσφέρει την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσετε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεστε τις δυνατότητές σας και να χαράξετε νέα πορεία προς μια ζωή γεμάτη έμπνευση και σκοπό.
Ένα ταξίδι 52 εβδομάδων προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας.
Το εγχειρίδιο αυτό θα γίνει ο σύντροφος και ο οδηγός σας για να αποκαλύψετε τις υπέροχες δυνατότητες του μυαλού σας μέσα από:
- Θετικές δηλώσεις: Αξιοποιήστε την ενέργεια των θετικών δηλώσεων για να αναδιαμορφώσετε τις σκέψεις και τις πράξεις σας.
- Πρακτικές στρατηγικές: Μάθετε εύκολα εφαρμόσιμες τεχνικές για να καλλιεργήσετε μια πιο θετική και ενδυναμωμένη νοοτροπία.
- Διαφωτιστικές & αφυπνιστικές ασκήσεις: Ασχοληθείτε με ασκήσεις εύκολες και συγχρόνως ισχυρές που θα σας καθοδηγήσουν προς τον καλύτερό σας εαυτό.
Ξεκινήστε το ταξίδι της εξέλιξής σας με αυτό το συναρπαστικό εγχειρίδιο σήμερα! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο Κωνσταντίνος, ένας άνθρωπος σπάνια συνεπής μεταξύ αυτών που πρεσβεύει και του τρόπου που ζει, μας υπενθυμίζει, με σύγχρονη μέθοδο, τη δύναμη του λόγου μας και μας καθοδηγεί πρακτικά προς την καλύτερή μας εκδοχή". (Μάνια Τσόκλη, Δημοσιογράφος)
"Το βιβλίο είναι ένας βαθυστόχαστος οδηγός που σου δείχνει, με πρακτικό και συγκεκριμένο τρόπο αλλά και ευγενική προτροπή, "μονοπάτια" ώστε να ορίσεις τη νοοτροπία σου και συνολικά τη ζωή σου". (Πέγκυ Αντωνάκου, Γενική διευθύντρια Google ΝΑ Ευρώπης)
"Ο Κωνσταντίνος έχει το χάρισμα, με απλό τρόπο, να οδηγεί τους ανθρώπους στον έλεγχο και στην αλλαγή των λάθος συναισθημάτων που δημιουργούν δυσπραγίες!". (Δημήτρης Δελλής, Ειδικός παθολόγος, διατροφολόγος)

Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφηκε στη Λωζάννη της Ελβετίας η τελευταία συνθήκη για τον τερματισμό των εχθροπραξιών του Μεγάλου Πολέμου, επισφραγίζοντας τη λήξη μιας ολόκληρης δεκαετίας βίας. Διπλωμάτες, πολιτικοί, στρατιωτικοί και εμπειρογνώμονες που έρχονταν από την Άγκυρα και την Αθήνα, από το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη και άλλες πρωτεύουσες συγκεντρώθηκαν στις όχθες της Λίμνης της Γενεύης, προκειμένου να επιβεβαιώσουν ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει. Η συνθήκη που υπέγραψαν καθόρισε τα σύνορα της Ελλάδας και της Τουρκίας όπως τα γνωρίζουμε σήμερα και σηματοδότησε μια νέα φάση στην ιστορία τους.
Αυτό ήταν το σημαντικό επίτευγμα της Συνθήκης της Λωζάννης. Παράλληλα όμως, η συνθήκη επιφύλασσε και ένα υψηλό τίμημα, αφού συμπεριλάμβανε μια συμφωνία Υποχρεωτικής Ανταλλαγής Πληθυσμών. Με το συγκεκριμένο μέτρο, οι Έλληνες ορθόδοξοι πολίτες της Τουρκίας, με εξαίρεση όσους κατοικούσαν στην Κωνσταντινούπολη, έχασαν το δικαίωμα της ιθαγένειας και της διαμονής στο κράτος όπου ζούσαν για αιώνες. Το ίδιο συνέβη και με τους μουσουλμάνους πολίτες της Ελλάδας, με εξαίρεση τους κατοίκους της Δυτικής Θράκης. Αυτή η ανταλλαγή σχεδόν δύο εκατομμυρίων ανθρώπων έδωσε λύση στο τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα που προκλήθηκε από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο. Ταυτόχρονα, εισήγαγε στο διεθνές δίκαιο έναν ορισμό της ιθαγένειας που δεν εδράζεται στη γλώσσα, την ιστορία ή την εθνότητα, αλλά αποκλειστικά στο θρήσκευμα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για μια σειρά από εθνοκαθάρσεις που συνέβησαν τον 20ό αιώνα.
Το δεύτερο τίμημα της ειρήνης ήταν ο ενταφιασμός των δεσμεύσεων προς τον αρμενικό λαό ότι θα αποκτούσε μια πατρίδα στα εδάφη από τα οποία είχε εκδιωχθεί με βασανισμούς και σφαγές κατά τη γενοκτονία του 1915. Αυτό το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της Ειρηνευτικής Διάσκεψης και του αποτελέσματός της, τεκμηριώνοντας πώς δόθηκε προτεραιότητα στην εδραίωση της ειρήνης αντί για την απονομή δικαιοσύνης, γεγονός που κινητοποίησε δυνάμεις που οδήγησαν στην επόμενη παγκόσμια σύγκρουση, το 1939. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η επιδίωξη της παρούσας παρέμβασης του Νίκου Παναγιωτόπουλου συνίσταται στο να καταστήσει λίγο πιο συνειδητή την αναγκαιότητα του ρόλου του διανοούμενου, εκτός από παραγωγού γνώσης, ως συν-διαμορφωτή των συνθηκών που θα επιτρέπουν να εξάγονται από τις αναλύσεις και πρακτικά συμπεράσματα, συμπεράσματα για "το τι πρέπει να γίνει" και "το πώς πρέπει να γίνει".

Μια παρέμβαση που υπαγορεύεται από την κοινωνιολογική παράδοση, σύμφωνα με την οποία η υποχρέωση της αντικειμενικότητας, στην οποία οδηγεί κάθε επιστήμονα η επιστημονική ηθική, είναι αυτός να αγωνιστεί για να διαχυθεί η επιστημονική αλήθεια του κοινωνικού κόσμου, να κάνει ό,τι μπορεί για να αυξήσει τις πιθανότητες να ακουστεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει τις κύριες παραδοσιακές και σύγχρονες θεματικές της εκπαιδευτικής ψυχολογίας με βάση τις τρεις συνιστώσες της: τους μαθητές, τη μάθηση και τη διδασκαλία. Όσον αφορά τους μαθητές, εξετάζονται η γνωστική, η γλωσσική, η κοινωνική και η συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, καθώς και οι ατομικές τους διαφορές στη μάθηση ως προς τον πολιτισμό, το φύλο, τα κίνητρα, τη νοημοσύνη και τις εκπαιδευτικές ιδιαιτερότητες. Προσεγγίζοντας το ζήτημα της μάθησης, το βιβλίο περιλαμβάνει κεφάλαια για τις συμπεριφορικές, κοινωνικο-γνωστικές, γνωστικές και κονστρουκτιβιστικές θεωρίες.
Σχετικά με τη διδασκαλία, γίνεται ειδική αναφορά σε θέματα όπως ο σχεδιασμός των κατάλληλων περιβαλλόντων μάθησης, η ενσωμάτωση της τεχνολογίας στη διδακτική πράξη, καθώς και η εκπαιδευτική και ψυχολογική αξιολόγηση των μαθητών. Η πραγμάτευση όλων των παραπάνω πεδίων στηρίζεται σε σύγχρονα ερευνητικά δεδομένα από τη διεθνή βιβλιογραφία. Επίσης, όλα τα κεφάλαια συνδέουν τη θεωρία με την πράξη, αναπτύσσοντας υποθετικά σενάρια που αντανακλούν την πραγματικότητα της σχολικής τάξης και παρέχοντας χρήσιμες πρακτικές εισηγήσεις. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με την παρουσίαση μιας ολιστικής προσέγγισης της εκπαίδευσης, η οποία αξιοποιεί εμπεριστατωμένες, εμπειρικά θεμελιωμένες εκπαιδευτικές πρακτικές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)