Το βιβλίο ιχνηλατεί τις ιστορικές θεωρητικές καταβολές της ψυχοσωματικής στην ψυχανάλυση και παράλληλα παρουσιάζει πώς κλινικοί με ψυχαναλυτική εκπαίδευση έχουν επιχειρήσει να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν ασθενείς με σύνθετα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Επανεξετάζει τη σχέση νου-σώματος στην ψυχανάλυση, αποφεύγοντας τις διχοτομήσεις του παρελθόντος ανάμεσα στο ψυχολογικό και το σωματικό, αλλά και τις διακρίσεις του παρόντος ανάμεσα σε ασθενείς που συμβολοποιούν και σε ασθενείς που δεν συμβολοποιούν. Έτσι, επεξεργάζεται θεωρητικά και κλινικά ζητήματα από μια ευρεία και συνθετική οπτική, καθώς οι ψυχοσωματικοί ασθενείς δεν αναμένεται να ωφεληθούν περισσότερο ούτε με τη δίχως διακρίσεις αποδοχή εντυπωσιακών νέων ευρημάτων ούτε με την απόρριψη καθιερωμένων τρόπων για την κατανόησή τους. Το βιβλίο, λοιπόν, αντιπροσωπεύει μια προσέγγιση που αξιοποιεί τόσο την πλούσια ιστορία του παρελθόντος όσο και το συναρπαστικό νέο έργο στις νευροεπιστήμες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Έζησε όσο κανείς άλλος την κορυφαία στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου: την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Οδήγησε την εθνική ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης και στην ιστορική εκείνη νίκη που ένωσε τις Ελληνίδες και τους Έλληνες σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Είκοσι χρόνια μετά το Euro 2004, ο Θοδωρής Ζαγοράκης μοιράζεται για πρώτη φορά τη δική του αλήθεια από την τεράστια διαδρομή που διάνυσε στα γήπεδα της Ελλάδας και του εξωτερικού μέχρι τον ελληνικό θρίαμβο στην Πορτογαλία.
Με τη βοήθεια και τον συντονισμό του δημοσιογράφου Σταύρου Σουντουλίδη, ο εμβληματικός αρχηγός της «γαλανόλευκης» ξυπνά μνήμες και συναισθήματα μέσα από συναρπαστικές ιστορίες, άγνωστο παρασκήνιο, προσωπικές μαρτυρίες και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, που μεγάλο μέρος του βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.
Ακολουθήστε την αληθινή ιστορία ζωής ενός ανθρώπου που, με ατσάλινη θέληση, σκληρή προσπάθεια ομαδικό πνεύμα και ταπεινότητα, κατάφερε να υπηρετήσει τις αξίες του αθλητισμού και του ευ αγωνίζεσθαι.
Ένα μοναδικό βιβλίο που φιλοδοξεί να χαρτογραφήσει τον δρόμο για όλους όσοι ονειρεύονται να λάμψουν στον ουρανό του αθλητισμού. (Από τον εκδότη)

Η Μάιρα καταρρέει όταν ο Λίαμ της ανακοινώνει ότι ερωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα. Δεν μπορεί να πει τίποτα και δυσκολεύεται ακόμα και να αναπνεύσει. Το κενό είναι αβάσταχτο και, παρότι η ζωή μοιάζει να μην έχει πια νόημα, εκείνη ξεκινάει ένα ταξίδι με την ελπίδα να βρει διέξοδο από την απογοήτευση.

Μια έντονη ιστορία για την ΑΓΑΠΗ, που μας κάνει να δούμε ότι αυτό που νιώθουμε δεν χάνεται, αλλά βρίσκεται μέσα μας και ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ στην πορεία της ζωής μας.
Ο δρόμος της αγάπης μάς αποκαλύπτει πώς θα βρούμε αυτή ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΔΥΝΑΜΗ για να την κάνουμε να ανθήσει και πάλι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μέσα από μια περιπλάνηση στα πιο ρομαντικά σημεία του Παρισιού, θα απολαύσουμε μια ιστορία που θα αγγίξει τα μύχια της ψυχής μας και θα την ελευθερώσει για πάντα.
Η Κλάρα ζει παγιδευμένη μέσα σε τείχη φόβου που, σιγά σιγά, παίρνουν τον έλεγχο της ζωής της. Ο τρόμος και το άγχος είναι πολύ βαρύ φορτίο για εκείνη, αλλά η μοίρα τής επιφυλάσσει μια έκπληξη. Μια ευκαιρία που θα της επιτρέψει να πετάξει ξανά, όπως μόνο οι πεταλούδες μπορούν: άφοβα και προς τον ήλιο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η σημαντική μελέτη των John Urry και Jonas Larsen επιχειρεί μια εμπεριστατωμένη ανάδυση και ερμηνεία της έννοιας της τουριστικής ματιάς. Συγκεντρώνει, επεξεργάζεται και προσφέρει στους αναγνώστες βασικούς όρους της βιβλιογραφίας που παραμένουν επίκαιροι και απαραίτητοι για την πληρέστερη κατανόηση του τουριστικού φαινομένου στο σύνολό του.
Οι συγγραφείς προσεγγίζουν την έννοια της τουριστικής ματιάς σε συνάρτηση με φαινομενικά μη σχετικά πεδία, όπως τον τομέα παροχής υπηρεσιών, τον καταναλωτικό καπιταλισμό, την «οικονομία των σημείων», τη σύγχρονη διαμεσολαβημένη κουλτούρα, το δομημένο περιβάλλον, την τεχνολογία και την ιστορία της όρασης και της φωτογραφίας.
Η τουριστική ματιά, ένα από τα πλέον κλασικά, πολυδιαβασμένα και επιδραστικά βιβλία στο γνωστικό πεδίο του τουρισμού, είναι ένα άκρως ελκυστικό και χρήσιμο ανάγνωσμα για φοιτητές, ερευνητές και υπεύθυνους οργάνωσης στον τομέα του τουρισμού, αλλά και για όποιον ενδιαφέρεται για τον τουρισμό ως κοινωνικό φαινόμενο που επηρεάζει και αναδιαμορφώνει τοπικές κοινότητες, μετατρέποντάς τες σε τουριστικούς προορισμούς ή/και θεάσεις για τουριστικές ματιές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί έναν απαραίτητο οδηγό για τις κριτικές τουριστικές σπουδές και ένα πολύτιμο εργαλείο για τους ακαδημαϊκούς και τους σπουδαστές από όλο το φάσμα των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών». (Caren Kaplan, καθηγήτρια Πολιτισμικών Σπουδών/Σπουδών Επιστήμης και Τεχνολογίας, UC Davis)
«Η έκδοση του βιβλίου "Η τουριστική ματιά" σηματοδότησε ένα νέο πεδίο προς μελέτη και κατανόηση και έχει πλέον αναδειχθεί σε κλασικό εγχειρίδιο. Προσεγγίζει τον τουρισμό με αξιοσημείωτη οξυδέρκεια και πάθος για το αντικείμενο. Αναμφίβολα ένα πολύ ουσιαστικό ανάγνωσμα!» (Nigel Thrift, αντιπρύτανης, Πανεπιστήμιο του Warwick)

«Μ' αν τύχει και στη στράτα σας βρεθούν αυτοί που μας σκλάβωσαν, με τις σταχτιές και πράσινες στολές, γυρίστε αλλού τα μάτια σας, δείχνοντας την περιφρόνησή σας...» (Από προκήρυξη της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1943.)
Η κατάκτηση της ευρωπαϊκής ηπείρου με τα όπλα υπήρξε το ανεξίτηλο απωθημένο της γερμανικής ελίτ από την εποχή του Μπίσμαρκ. Το 1945, τα όνειρα της ναζιστικής Γερμανίας για παγκόσμια κυριαρχία ναυάγησαν οριστικά.
Εγκατέλειψε όμως το Βερολίνο τις βλέψεις για επιβολή στην Ευρώπη; Στο κρίσιμο αυτό ερώτημα απαντάει το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
Ο Γιώργος Χαρβαλιάς καταρρίπτει με εντυπωσιακή τεκμηρίωση τους δημοφιλείς αστικούς μύθους που έχουν χτιστεί γύρω από το σημερινό πρόσωπο της «καλής» δημοκρατικής Γερμανίας. Και αναδεικνύει έξοχα την ελληνική περίπτωση, φωτίζοντας τις αθέατες όψεις του δωσιλογισμού και της υποτέλειας, που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Πάνω απ' όλα όμως προτάσσει την οφειλή. Το υλικό χρέος για τη βιβλική καταστροφή της χώρας στην Κατοχή, που επιμένουν να μην αποδίδουν οι Γερμανοί, και το ηθικό χρέος των ελληνικών κυβερνήσεων, που αποφεύγουν να διεκδικήσουν τα οφειλόμενα... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Δεν βρίσκομαι εδώ για να σου δώσω κανενός είδους δόγμα. Τα δόγματα σού δίνουν σιγουριά. Δεν βρίσκομαι εδώ για να σου δώσω καμία υπόσχεση για το μέλλον. Κάθε υπόσχεση για το μέλλον σού δίνει σιγουριά. Βρίσκομαι εδώ απλώς και μόνο για να σε κάνω ξύπνιο και με επίγνωση - που σημαίνει να βρίσκεσαι στο εδώ και τώρα, με όλη την ανασφάλεια που είναι η ζωή, με όλη την αβεβαιότητα που είναι η ζωή, με όλο τον κίνδυνο που είναι η ζωή. Γνωρίζω πως έρχεσαι εδώ αναζητώντας μια σιγουριά, μια πεποίθηση, κάπου να ανήκεις, κάποιον που να μπορείς να στηριχτείς πάνω του. Έρχεσαι εδώ από το φόβο σου. Αναζητάς μια όμορφη φυλακή, ώστε να μπορείς να ζεις χωρίς να χρειάζεται να έχεις επίγνωση.
Εγώ θα ήθελα να σε κάνω περισσότερο αβέβαιο, περισσότερο ανασφαλή, επειδή έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι ο Θεός. Όταν υπάρχει περισσότερη ανασφάλεια και περισσότερος κίνδυνος, ο μοναδικός τρόπος για να ανταποκριθείς, είναι με το να έχεις επίγνωση.
Το να κλείνεις τα μάτια και να γίνεσαι δογματικός, δεν αλλάζει τη ζωή σου, απλώς σε κάνει τυφλό, σε κάνει ηλίθιο, σε κάνει βλάκα. Μέσα στη βλακεία σου, αισθάνεσαι ασφαλής. Όλοι οι ηλίθιοι αισθάνονται ασφαλείς. Για την ακρίβεια, μόνο οι ηλίθιοι αισθάνονται ασφαλείς. Ο άνθρωπος που είναι πραγματικά ζωντανός, πάντοτε αισθάνεται ανασφαλής. Πώς είναι δυνατόν να μπορεί να υπάρχει ασφάλεια;
Η ζωή δεν είναι μια μηχανική διαδικασία, συνεπώς δεν μπορεί να είναι βέβαιη. Η ζωή είναι ένα απρόβλεπτο μυστήριο. Κανένας δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί την επόμενη στιγμή. Ούτε καν ο Θεός -για τον οποίο έχεις την εικόνα ότι βρίσκεται κάπου στον έβδομο ουρανό- ούτε καν εκείνος δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί! Επειδή αν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί, τότε η ζωή είναι ψεύτικη, κάλπικη, ανυπόστατη, τότε το κάθε τι είναι ήδη προδιαγεγραμμένο, τότε το κάθε τι είναι ήδη αποφασισμένο από πριν. Πώς μπορεί να γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί την επόμενη στιγμή, αν το μέλλον είναι ανοιχτό; [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

Στο πλαίσιο των ιστορικών σπουδών έχει καταστατικό χαρακτήρα ο προβληματισμός για το εάν ο στιγματισμός, η επιτήρηση, ο εγκλεισμός, η εκτόπιση και η θανάτωση του εκάστοτε θεωρούμενου άρρωστου, έκφυλου, αιρετικού, επικίνδυνου, παρία ή γενικότερα «διαφορετικού», χάριν της προστασίας του κοινωνικού συνόλου, είναι διαδικασίες συνυφασμένες με τη νεωτερικότητα ή εάν είναι διιστορικές, άρα οικουμενικές και σταθερές. Οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι της υγείας έχουν εστιάσει στις σύνθετες διεργασίες που οδήγησαν στη δημιουργία κρατικών θεσμών πρόνοιας και διασφάλισης της δημόσιας υγείας. Οι διαδικασίες αυτές ουσιαστικά επιταχύνθηκαν και ορθολογικοποιήθηκαν από τον βιοϊατρικό λόγο, καθώς και από το συγκεντρωτικό-παρεμβατικό κράτος της νεωτερικής περιόδου. Οι τόποι εγκλεισμού και απομόνωσης των «επικίνδυνων» για τη δημόσια ασφάλεια και υγεία ατόμων και ομάδων, σε συνάρτηση με τις συναφείς κατασταλτικές και ιατρικές πρακτικές, πολλαπλασιάστηκαν κατά τον 19ο και στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα το βιοϊατρικό παράδειγμα έχει πλέον κυριαρχήσει. Οι νέες τεχνολογίες, χωρίς να καταργούν τον εκτοπισμό ή να περιορίζουν τον εγκλεισμό και την ασυλοποίηση, παρέχουν δυνατότητες γενικευμένης επιτήρησης. Διαμορφώνεται έτσι μια δυστοπική κοινωνία, όπου εφαρμόζονται πρακτικές ασυλοποίησης και όπου, χάριν της προστασίας του συλλογικού αγαθού της υγείας και της δημόσιας ασφάλειας και τάξης, κλονίζεται η κομβική σημασία της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Με γνώμονα το ότι ο εγκλεισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί ενιαίο όσο και εσωτερικά πολυδιάστατο φαινόμενο που υπακούει σε ετερογενείς ιστορικότητες, στον παρόντα συλλογικό τόμο επιχειρήθηκε να χαρτογραφηθούν εκδοχές που αυτό έλαβε στη διαδρομή του ιστορικού χρόνου, μέσα από την περιήγηση σε σημαντικές συμβολές της βιβλιογραφίας και τη μελέτη εμβληματικών όψεων του εγκλεισμού στη διάρκεια του 20ού αιώνα αλλά και στις μέρες μας, τόσο στο ελληνικό παράδειγμα όσο και σε διεθνές επίπεδο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η δημιουργικότητα είναι ό,τι πιο επαναστατικό μπορεί να συμβεί στην ύπαρξη. Αν θέλεις να δημιουργήσεις, πρέπει να απαλλαγείς από όλους σου τους προγραμματισμούς και όλες σου τις καταβολές. Διαφορετικά, η δημιουργικότητά σου δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια αντιγραφή. Θα είναι απλώς ένα αντίγραφο από καρμπόν. Μπορείς να είσαι δημιουργικός, μόνο αν είσαι άτομο. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις έχοντας ψυχολογία όχλου. Η ψυχολογία του όχλου δεν είναι δημιουργική. Ζει μια ζωή που σέρνεται, μια ζωή μηχανική, που δεν γνωρίζει ούτε χορό ούτε τραγούδι ούτε χαρά.
Ο δημιουργός δεν μπορεί να ακολουθήσει την πεπατημένη, το μονοπάτι πάνω στο οποίο περπατούν οι πάντες. Πρέπει να αναζητήσει και να ανακαλύψει το δικό του δρόμο, πρέπει να εξερευνήσει μέσα στις ζούγκλες της ζωής. Πρέπει να προχωρήσει μόνος. Πρέπει να εγκαταλείψει το νου τού όχλου, τη συλλογική ψυχολογία. Ο συλλογικός νους είναι ο κατώτερος νους στον κόσμο. Ακόμη και εκείνοι που θεωρούνται ηλίθιοι, είναι ανώτεροι από τη συλλογική ηλιθιότητα. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Τι χρειάζονται τα παιδιά για να αναπτυχθούν σωστά; Και τι μπορούν να κάνουν ή να μην κάνουν οι γονείς ως προς την ανατροφή των παιδιών τους προκειμένου να συμβάλουν σε αυτό; Δεδομένου ότι η ανατροφή αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό και δύσκολο έργο, οι γονείς αναζητούν συνεχώς συμβουλές σχετικά με τις πρακτικές που προάγουν την υγιή ανάπτυξη και την ευημερία των παιδιών τους. Από τις έρευνες και τις θεωρίες στον τομέα της παιδικής ψυχολογίας προκύπτει ότι μπορούν να κάνουν τη διαφορά και ότι εκείνο που χρειάζονται είναι η κατάλληλη γνώση για το πώς να συμπεριφέρονται και να λειτουργούν αποτελεσματικά. Προς αυτή την κατεύθυνση φιλοδοξεί να συνεισφέρει και το παρόν βιβλίο. Περιγράφει με τρόπο απλό, προσιτό και κατανοητό σύγχρονες θεωρίες για τη γονεϊκότητα και την ανάπτυξη των παιδιών, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα πληθώρα παραδειγμάτων για τις ενδεδειγμένες πρακτικές στο πλαίσιο της καθημερινής αλληλεπίδρασης γονέα-παιδιού από τη βρεφική έως την εφηβική ηλικία. Συνιστά έτσι έναν πλήρη οδηγό που θα σας βοηθήσει να ασκείτε αποτελεσματικά τον γονεϊκό ρόλο σας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η εμβριθής μελέτη του Jay Winter γύρω από τη «συλλογική ανάμνηση» του Μεγάλου Πολέμου προσφέρει μια ουσιαστική επανεκτίμηση ενός από τα κρισιμότερα συμβάντα στην πολιτισμική ιστορία του 20ού αιώνα. Ο Winter επανεξετάζει την κουλτούρα της μνήμης και τους «τρόπους με τους οποίους οι κοινότητες προσπάθησαν να βρουν συλλογική παρηγοριά μετά το 1918. Απορρίπτοντας την επικρατούσα «μοντερνιστική» ερμηνεία για την ευρωπαϊκή αντίδραση στα ολέθρια γεγονότα της περιόδου 1914-1918, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι αυτό που κυρίως τη χαρακτήριζε ήταν η προσπάθεια να ερμηνευτεί ο Μεγάλος Πόλεμος με βάση τα παραδοσιακά πλαίσια αναφοράς, γεγονός που προκάλεσε αναπόφευκτες εντάσεις. Το βιβλίο "Τόποι μνήμης, τόποι πένθους" είναι ένα διεισδυτικό και συγκινητικό έργο-ορόσημο που επικεντρώνεται στην απόπειρα να κατανοηθεί η πορεία της ευρωπαϊκής ιστορίας κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Όποιος και όποια ενδιαφέρεται για τον ευρύτερο αντίκτυπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ή την πολιτισμική ιστορία του 20ού αιώνα δεν πρέπει να αγνοήσει αυτό το βιβλίο». (The Times Literary Supplement)

«Σπάνια έχει καταγραφεί ένα ιστορικό έργο με τέτοιον βαθμό εμβάθυνσης στα συναισθήματα εκείνα που ενέπνευσαν μια ολόκληρη εποχή, τόσο μακρινή και τόσο διαφορετική από τη σημερινή». (The Journal of Modern History)

Το πεδίο της παρούσας μελέτης καθορίστηκε από την ελληνική ποδοσφαιρική λογοτεχνία του εικοστού αιώνα και το πώς μέσα από αυτήν, με ταυτόχρονη εξέταση των όρων φιλολογικού και ειδολογικού προσδιορισμού της, αναδύονται όψεις της φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου, απόψεις, δηλαδή, για τον ρόλο του ποδοσφαίρου ως προσωπικού και κοινωνικού βιώματος και ως παράγοντα που διακρίνεται στις υπαρξιακές ταλαντώσεις των συγγραφέων και συνακόλουθα των αναγνωστών. Το ότι το ερευνητικό μας πεδίο προσδιορίστηκε χρονικά από τον εικοστό αιώνα οφείλεται σε δύο λόγους: (α) η έναρξη της ελληνικής ποδοσφαιρικής λογοτεχνίας, με κείμενα από τα οποία αναδύονται και στοιχεία φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου, εντοπίζεται το 1930, στο μεταίχμιο δηλαδή δύο δεκαετιών που υπήρξαν συνθέτες και πολυ-παραγοντικές ως προς την εξέλιξη της νεοελληνικής λογοτεχνικής έκφρασης· (β) έως το πέρας του συγκεκριμένου αιώνα είχαν διαμορφωθεί οι κεντρικές τάσεις της ελληνικής ποδοσφαιρικής λογοτεχνίας με υπόβαθρο φιλοσοφικό, οι οποίες συνεχίζονται εμπλουτιζόμενες με κείμενα μέχρι και τις μέρες μας: κείμενα με πυρήνα το ποδοσφαιρικό βίωμα, εκ των οποίων άλλα προσλαμβάνουν το άθλημα ως θετικό σηματωρό της ανθρώπινης ύπαρξης και άλλα ως αρνητικό παράγοντα της ατομικής και κοινωνικής ζωής· κείμενα στα οποία πρωτεύουν μεταφορές και παρομοιώσεις ως εκφραστικοί τρόποι, ώστε να δηλωθεί είτε θετικά είτε αρνητικά η υπαρξιακή περιπέτεια και με όρους ποδοσφαιρικούς· τέλος, κείμενα στα οποία το ποδόσφαιρο ως εικονοποιία και αναφορά επιτελεί ρόλο περιφερειακό, συμβάλλοντα, ωστόσο, στην ενδυνάμωση του νοηματικού ιστού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)