Κορφή της σιωπής, του ήλιου και των άστρων,
αχανές νταμάρι ουράνιας γαλαζόπετρας
και ο χρόνος δεμένος με αγιόκλημα
στο ψηλότερο έλατο.

Κορφή της μοναξιάς,
κατοικία διάφεγγη από τις τέσσερις μεριές
εδώ που τελειώνει η δικαιοδοσία ενός θεού,
εδώ που αρχίζει η δικαιοδοσία άλλου θεού,
με τον αμάραντο φύλακα αειθαλή στην εξώπορτα,
τις ευωδιές του τσαγιού, της μέντας,
της φασκομηλιάς
για τις έμμετρες προφητείες,
τη σκεπή αραξοβόλι ποντοπόρων σύννεφων,
την Πούλια να περνάει άρκτος μικρή στην αυλή του
και την πανσέληνο μαλαματένιο ντέφι να συρίζει
στο ανώφλι κρεμασμένο.

Κατοικία ανέγγιχτη,
του εγκλωβισμένου στο μικρό και στο λίγο -
στοχαστικό κυπαρίσσι στο μικρό και στο λίγο,
με τον νου στο εργαστήρι της χλωροφύλλης,
στα αθόρυβα έμβολα
που γυρίζουν το σκοτάδι σε φως,
με βιγλάτορα την ακρινή Κοκαμιά
να χτυπά συναγερμούς με λάμψεις και βροντές
και ο ναύτης Παντοκράτορας
κουνώντας άσπρο σύννεφο, γαλάζιο φως
κι Αποσπερίτη
να δίνει σήμα: λήξη του συναγερμού. [...]
[Από την έκδοση]

Αχ και να ήμουν αετός

Σ' εσάς, αγέρωχα βουνά
Ριζών και Θεολόγου,
γεννήθηκαν Σταυραετοί,
δεν είναι σχήμα λόγου

Σταυραετοί περήφανοι,
πουλιά μου παινεμένα,
που φτερουγάτε εκεί ψηλά
για πάρτε με κι εμένα

Από ψηλά τα σύνορα
του κόσμου να περνάω
τις αλυσίδες της σκλαβιάς
πια να μην κουβαλάω

Πάντα ελεύθερος να ζω
τον αέρα να διασχίζω,
και σ' όποιον βράχο κι αν σταθώ
φωλιά εκεί να χτίζω!
[Από την έκδοση]

Άκου τη μουσική της νύχτας, την άηχη κυκλοφορία στους ουρανούς. Τα ίδια δρομολόγια στο άπειρο επ' άπειρον. Ποτέ δεν συγκρούονται, στα νιοστά έτη φωτός, στην αράδα των μηδενικών η οποία στρίβει και κάνει κύκλο. Χωρίς βαρύτητα. Έλκονται, αποκρούονται. Το κενό είναι η απόλυτη ελευθερία. Για τα λίγα που υπάρχουν εκεί.
Δες, στριμωγμένα τα άστρα στη νύχτα. Στριμωγμένα τα όντα στη γη. Στριμωγμένες οι ψυχές σε κάτι σώματα που μας κληροδότησε η εξέλιξη. Και ο νους στα κάγκελα. Ταράζει τα δεδομένα. Πού το εγώ; Πού η γνώση; Μα είναι μικρός και αδύναμος. Τη νύχτα στο βουνό, στη θάλασσα, το βλέπεις.
Σκέψου. Πόσο μικρός και αδύναμος. Μπροστά στα ιερά βιβλία. Σαν στέγη τα έχουμε ανοιγμένα, μην πέσει ο ουρανός πάνω μας. Και οι αμέτρητες λυχνίες μΆς πείθουν πως οι αριθμοί δεν μπορούν να είναι η λύση. Ήδη τα φύλλα του δέντρου. Ήδη οι τρίχες της κεφαλής. Το μονοπάτι της γνώσης δεν είναι η πρόσθεση. Η συσσώρευση. Και η αφαίρεση δεν σταματά ούτε μπροστά στο ένα.
Η κατάνυξη της σιγής. Το δέος της άπλας. Το μεγαλείο των διαστάσεων. Το επιβλητικό του μαύρου. Η σαγήνη του σκότους. Πόσα μας κρύβει ο ήλιος; Και μας κάνει σκιές; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πολιτεία (δεν κατονομάζεται στο κείμενο) επιζητεί να παγιδεύσει τους ηλικιωμένους. Τους υπόσχεται όχι θα πραγματοποιήσει γιο τον καθένα -εν ζωή- την πιο σημαντική επιθυμία που δεν κατόρθωσε ακόμη να υλοποιήσει. Η μόνη υποχρέωση είναι να υπογράψουν ένα συμβόλαιο τιμής.
Σ' ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΠΟΤΕ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ!
Στο καφενείο του Στέφανου. "Η ωραία Ελλάς", όπου συχνάζουν ηλικιωμένα άτομα, με το άκουσμα της είδησης, στην αρχή. Θα συμβούν πολλά ευτράπελα. Σύντομα όμως ο χώρος αυτός θα μετατραπεί σε πυρήνα αντίστασης. Ωστόσο, η σχεδιαζόμενη κινητοποίησή τους θα αποκαλυφθεί εκ των ένδον και θα προκαλέσει την αντίδραση της πολιτείας.
Η πλατεία της πόλης μεταβάλλεται σε χώρο μαζικών εκδηλώσεων. Όμως εκεί θα συμβούν πολλά φοβερά και δυσεξήγητα που θα προβληματίσουν και θα φέρουν στην επιφάνεια ανάλογα γεγονότα μαζικού αφανισμού που συνέβησαν στα πολύ παλιά χρόνια στο νησί της Κέας, αλλά και στην πολιορκημένη από τους Σπαρτιάτες Αθήνα. Ακόμη, στο βιβλίο γίνεται λόγος για έργα όπου περιγράφονται πανδημίες: Λοιμός στην αρχαία Αθήνα [Θουκυδίδου Ιστορίαι, Βιβλίο 21. Αλμπέρ Καμύ. Η πανούκλα. Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας...
Το μυθιστόρημα ολοκληρώνεται με την περιγραφή μιας "μαγικής", υπερρεαλιστικής εικόνας που εκτυλίσσεται στην πλατεία της πόλης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι οικογένειες δοκιμάζονται στις γιορτές και τις κρίσεις. Όταν μάλιστα αυτές οι δοκιμασίες συμπίπτουν, τότε δεν ανακαλύπτουν μόνο άλλους κόσμους γύρω τους, αλλά και ο μονόκριβος δικός τους βιώνει συθέμελα μια κρίση ταυτότητας. Οι γιορτές και οι κρίσεις δεν έλειψαν ποτέ στην Ευρώπη, μα είχαν να κάνουν πάντοτε με πολλές οικογένειες ξεχωριστά. Πολλά χρόνια τώρα, η ευρωπαϊκή οικογένεια είναι μία και ετοιμάζεται να γιορτάσει την εκατονταετηρίδα της, βιώνοντας συνάμα μια κρίση μέχρι το μεδούλι της.
Σ' αυτό το σπονδυλωτό μυθιστόρημα όλα ζυγίζονται και ανατοκίζονται με περισσή καχυποψία και αφέλεια. Στον αποπάνω κόσμο, οι τεχνοκράτες και οι γραφειοκράτες της ευρωπαϊκής οικογένειας θέλουν να τελειώνουν με το πρότζεκτ του εορτασμού του παρελθόντος, αφού ασχολούνται αποκλειστικά με το μέλλον. Στον αποκάτω κόσμο, ο σκύλος Άργος και το αφεντικό του, ο κύριος Πένερ, έχουν ως πρότζεκτ να επιβιώνουν καθημερινά με τα σκουπίδια και τα αλλόκοτα της ζωής στο στέκι τους απέναντι από το Μέγαρο των Θεσμών. Όσο για τον συγγραφέα, το δικό του πρότζεκτ είναι να τελειώσει τη βιογραφία της κραταιάς ευρωπαϊκής οικογένειας που του έχει εμπιστευτεί τα απομνημονεύματά της. Όλοι κάνουν έτσι το κουμάντο τους και, τρέμοντας τη ζυγαριά της λογιστικής, αναζητούν παρηγοριά και λύτρωση στη μνήμη της ζωγραφικής και της μουσικής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

128 διηγήματα
1 εγκυκλοπαίδεια ζωής
1 γενέθλιος τόπος, αφετηρία και προορισμός
Ξεπροβοδίσματα κι αποχωρισμοί, ταξίδια και ξενιτειά, παιδικές κι ενήλικες μνήμες, γέλιο και δάκρυ, νοσταλγία και πίκρα, χαρά και περηφάνια, μπλέκουν στις ιστορίες και σκορπούν μυρωδιές από "Θυμάρια των Βοριάδων".
Ακολουθώντας τη μικρή φόρμα, με μπονζάι αλλά και μεγαλύτερα διηγήματα, ο Νίκος Κατσαλίδας περιπλανιέται σε ένα πρωτότυπα λαξεμένο λογοτεχνικό σύμπαν, άλλοτε με ρεαλισμό κι άλλοτε ακροπατώντας στο όνειρο.
Ποίηση, φιλοσοφία, ηθογραφία και κλασική λογοτεχνία σμίγουν αρμονικά, δίνοντας στον αναγνώστη ένα βιβλίο που ταξιδεύει και συγκινεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι είναι η γλυπτική; Μια κατασκευή με καλλιτεχνικές προϋποθέσεις που προκύπτει από τη λάξευση, το πλάσιμο, τη χύτευση ή άλλη παρεμφερή επεξεργασία. Επίσης η μνημείωση ενός αντικειμένου στο χώρο. Τουτέστιν η πρόταξη ενός πράγματος με εμφανή όγκο και προφανείς τρεις διαστάσεις στον τρισδιάστατο χώρο. Ήδη εξ ορισμού το γλυπτό απαιτεί ένα μέγεθος· οι μικρές διαστάσεις είτε ως ανάγκη -μικρογλυπτική- είτε ως άποψη -μινιμαλισμός- δεν ανατρέπουν αυτή τη βασική προϋπόθεση του όγκου. Από τούδε και στο εξής ονομάζουμε αυτή την κατασκευή, η οποία διεκδικεί αισθητικό πρόσημο δηλαδή ορίζεται με όρους ομορφιάς, «γλυπτό», ενώ το περιβάλλον που την υπο-δέχεται το αποκαλούμε «δημόσιο χώρο του γλυπτού». Ένα γλυπτό, προτού αποκτήσει την οριστική του αισθητική μορφή, ήταν μια μορφή ύλης που κοιμόταν μέσα στην ύλη. Ήταν πέτρα από πέτρα, ξύλο από ξύλο, πηλός από πηλό και μέταλλο από μέταλλο. Έπειτα, αυτό το «υλικό» μορφοποιήθηκε σ' ένα εργαστήριο, απέκτησε υπόσταση σ' έναν «κλειστό» χώρο, σε ιδιωτικές συνθήκες, κι όταν ολοκληρώθηκε ο διάλογος με το υποκείμενο (τον δημιουργό του δηλαδή), το «έργο γλυπτικής» πήρε τον δρόμο για τον δημόσιο χώρο. Βγήκε στους δρόμους ή στις πλατείες του αστικού τοπίου, του συντεταγμένου ανθρώπινου περιβάλλοντος και διεκδικεί έκτοτε τον τελικό του διάλογο με τον διαρκή του αποδέκτη: τον δήμο, το κοινό, τον θεατή μέσα στην πορεία του χρόνου. ("Η γλυπτική και η θητεία του Μεμά Καλογηράτου", από τον πρόλογο της έκδοσης)