Ο Ράινεκε είναι αλεπού. Ζει σε μια κοινωνία που απαρτίζεται και κυβερνάται από ζώα. Παρότι ψεύτης και δεινός απατεώνας, νοιάζεται για την οικογένεια και τους φίλους του και παλεύει με γενναιότητα για τη ζωή του και για να αποδείξει τις ικανότητές του.
Η κοινωνία που ζει αυτή η αλεπού αποτελεί μια μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ο Γκαίτε, με μοναδικά διαχρονικό τρόπο, δημιουργεί έναν ύμνο σιη δύναμη της πειθούς. Στήνει ένα παιχνίδι εξουσίας, όπου κανείς δεν είναι απολύτως ένοχος ούτε απολύτως αθώος. Όλοι υπηρετούν συμφέροντα, έχουν αδυναμίες, παλεύουν για να επιβάλουν την κυριαρχία τους.
Κάνουν, με άλλα λόγια, Πολιτική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βάθη άβατα και άπατα, απύθμενα και απίθανα. Μαύρη χοάνη και ερεβώδης οπή. Δεν ξέρει κανείς αν βγαίνει από την άλλη. Την άλλη πλευρά. Την άγνωστη. Τη γνωστή. Του εαυτού σου. Μη σκάψεις τον στίχο τόσο πολύ. Δεν ξέρεις πού θα βρεθείς. Σε ποιο σκαλοπάτι της εξέλιξης. Ή μάλλον ξέρεις. Και το φοβάσαι. Τι έχουμε μέσα μας. Μπορεί να είναι η ομορφιά της φρίκης.
Λέξεις. Όταν τις αναποδογυρίσεις, είναι χορταριασμένες. Λεκέδες αίματος από παλιές θυσίες. Κανένα όστρακο, κανένα οστούν. Κανένα λίθινο μαχαίρι. Οι λέξεις ριζώνουν στους ήχους. Στη βροχή, στην κραυγή. Στο τέλος γίνονται γραφή. Μάρμαρο και πάπυρος, περγαμηνή και χαρτί. Ο λόγος ο ζωντανός, λόγος τεθνεώς. Η γραφή ως πράξη κηδείας. Τάφοι τα βιβλία, οι τίτλοι σταυροί. Νεκροταφεία λέξεων, γλωσσικά κοιμητήρια.
Δεμένα με σκληρή είσοδο και έξοδο. Εξόδιο και έξωση.
Στα βάθη της ψυχής οι λέξεις χάνονται. Στον πάτο του πηγαδιού τα μονοκύτταρα. Πάνω στο χώμα, πάνω στην πέτρα. Μην την ξεχνάς την επιφάνεια του φωτός. Τη διαύγεια του νοός. Τη δύναμη της σκέψης. Αυτή σε πήγε στην ανασκαφή. Στην αγγείωση των ριζών, στα σπλάχνα των οργανισμών. Οι θησαυροί της αρχής είναι άνθραξ, άζωτο και οξυγόνο. Φτηνά υλικά. Κι όμως μ' αυτά ποίηση γίνεται.
Η ποίηση είναι η μικρή αδελφή της εξέλιξης. Πολύ μικρή. Κι όμως σ' αυτήν είναι η δύναμη. Στην ομορφιά του απλού. Όχι στους νεκρούς ναούς της εκζήτησης. Όχι στο δέος του γιγαντιαίου. Ούτε στα ρεκόρ της ταχύτητας. Ούτε στα επιτεύγματα της ακριβολογίας. Το Δέντρο του Λόγου έχει και ξηραμένα κλαδιά. Ρίζες που έχουν σαπίσει. Κλαδεύουν οι ποιητές, αλλά κόβουν και χλωρά. Οι ξυλοκόποι θα είναι το τέλος του πολιτισμού. Τα ηλεκτρικά πριόνια διευκολύνουν την ευθανασία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο μοναχούλης και ο μοναχούλης
είναι παιδιά μιας παλιάς εποχής,
ο μοναχούλης και ο μοναχούλης
είναι αθώα μικρά παιδιά!
Ρομαντικά και τρυφερά,
έχουν αέρα στο μυαλό και στην καρδιά,
ο μοναχούλης και ο μοναχούλης
ζούνε απλά και ταπεινά!
Δεν θέλουν κάστρα, δεν θέλουν φράγκα
ούτε μιλούν με πονηριά,
ο μοναχούλης και ο μοναχούλης
είναι ελεύθερα πουλιά!
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πώς μπορούμε να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο με τον καλύτερο τρόπο; Από την παιδική ηλικία, τη σχολική ζωή και την εφηβεία, μέχρι την εργασία, την αγάπη, τον γάμο και την κοινωνική ύπαρξη, αυτή είναι μια θετική εξερεύνηση του τι μας κάνει αυτό που είμαστε - από εκείνα τα ζητήματα που είναι θεμελιώδη για την πρόοδο όλων μας. Με κατανοητό τρόπο ο Adler εισάγει όλα τα κύρια σκέλη της σκέψης του και ασχολείται με τον καθημερινό άνθρωπο που επιθυμεί να βελτιώσει τη ζωή του και τις ζωές των άλλων. Επικεντρώνεται σε τρεις κύριους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας -γάμο, εργασία και κοινωνικές σχέσεις- τονίζοντας τις δυνατότητες του καθενός μας για εποικοδομητική αλλαγή.
Με αναφορά σε παραδείγματα από την καθημερινή ζωή και πρακτικές προσγειωμένες συμβουλές, δείχνει πώς η πληρέστερη κατανόηση του εαυτού μας μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς του παρελθόντος και να αναπτύξουμε το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να μεταμορφωθούμε στον κόσμο που ζούμε. Ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής και πώς μπορεί κανείς να το βρει; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ποια μεγάλη δύναμη μας ωθεί να προχωράμε στη ζωή παρά τις δυσκολίες που εμφανίζονται στον δρόμο μας;
Στη Γνώση της ζωής ο Άντλερ συζητά τα διάφορα στοιχεία της Ατομικής Ψυχολογίας και την εφαρμογή της στην καθημερινή ζωή. Προσφέρει μια εξαιρετική εισαγωγή στο έργο του και παρουσιάζει μια προσβάσιμη επισκόπηση όλων των βασικών θεωριών του: σύμπλεγμα κατωτερότητας, σύμπλεγμα ανωτερότητας και άλλες σχετικές πτυχές όπως αγάπη, γάμος, σεξ και σεξουαλικότητα. Μας δίνει τη δυνατότητα να μπούμε στα ιδανικά, στις δυσκολίες, στις προσπάθειες και στις αποθαρρύνσεις των συνανθρώπων μας με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη και ζωντανή εικόνα του καθενός ως προσωπικότητας.
Ποτέ πριν δεν υπήρξε μια μέθοδος τόσο αυστηρή και ωστόσο προσαρμόσιμη για την παρακολούθηση των διακυμάνσεων αυτής της πιο ρευστής, μεταβλητής και άπιαστης από όλες τις πραγματικότητες, της ατομικής ανθρώπινης ψυχής.
Η σημασία αυτής της συνεισφοράς στη σύγχρονη ψυχολογία οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο αποκαλύπτει πώς όλες οι δραστηριότητες της ψυχής σύρονται μαζί στην υπηρεσία του ατόμου, πώς όλες οι ικανότητες και οι προσπάθειές του συνδέονται με έναν σκοπό: τη γνώση της ζωής.
Τελικά, τι γνωρίζουμε για τη ζωή και πώς η γνώση αυτή μπορεί να μας οδηγήσει στην προσωπική εξέλιξη; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αγκούσα η [angusa] δυσκολία στην αναπνοή, δυσφορία, δύσπνοια, αγκομαχητό.
«Οι δυο πιο σημαντικές μέρες στη ζωή σου είναι η μέρα που γεννιέσαι και η μέρα που ανακαλύπτεις γιατί» είχε πει ο Μαρκ Τουαίην. Τι γίνεται όμως με τις μέρες που μας σημαδεύουν; Με εκείνα τα γεγονότα που μας στοιχειώνουν;
Είκοσι ιστορίες, είκοσι διαφορετικές φωνές, είκοσι μέρες κωμικοτραγικών γεγονότων που έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη των πρωταγωνιστών.
Γίνεται να μισήσεις το λάδι; Κοστίζουνε οι λίρες; Τι κρύβουμε στα υπόγεια; Πόσο πονάει ένας κόκκινος κύκλος; Χτίζουν οι προίκες εκκλησίες; Πόσο ζυγίζουν οι αλυσίδες; Γεννιόμαστε με χρυσές κλωστές; Γιατί οι μύγες δεν κάνουνε διακρίσεις; Πλένονται τα βιβλία; Πώς μυρίζουν τα σάπια μήλα με ξινισμένα καλαμάρια; Γιορτάζουν οι νεκροί; Εσείς ακούτε φωνές; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)