Τελικά, το νόημα και ο εαυτός ανακαλύπτονται ή κατασκευάζονται; Υπάρχει «αυθεντικός» εαυτός;
Γιατί το καθημερινό υπαρξιακό άγχος μας δεν είναι η «επίγνωση του θανάτου», αλλά άγχος για νόημα, κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση;
Πόσο ελεύθερος είναι ένας εαυτός, «φυσικός» ή ψηφιακός, όταν δεν είναι αυτόνομος;
Πώς η ανεμπόδιστη ατομική ελευθερία, που απολαμβάνουμε στις φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες μας, γίνεται χειραγωγική μέσα από τα λάικ, τις σέλφι μας και τους φόλοουερ ψηφιακούς εαυτούς μας; Πώς η αγορά χειραγωγεί τις επιθυμίες μας;
Πώς το νόημα του εκάστοτε ασήμαντου, του κάθε συμβολικού «σκουπιδιοΰ», καθώς και της κάθε ιδεοληψίας και φανατισμού -πολιτικού, θρησκευτικού, ποδοσφαιρικού- περιορίζει τη νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου, την σκέψη και την κριτική μας ικανότητα;
Ένα «φιλοσοφικό ρεπορτάζ» στα ενδότερα της κοινωνικής ύπαρξης, εκεί όπου παράγουμε το νόημα που μας επιβεβαιώνει και καταξιώνει. Μια υπαρξιστική προσέγγιση με λόγο απλό και καθημερινό, χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές προτιμήσεις, που ανατρέπει παραδοσιακές και κατεστημένες βεβαιότητες. Η σύγχρονη κρίση του εαυτού. Ο ψηφιακός εαυτός στην καραντίνα του κορονοϊού. Η αδήριτη ανάγκη κάθε ύπαρξης για καταξίωση. Μια «αλλαγή παραδείγματος» στον τρόπο που κατανοούμε την πραγματικότητα. Μια συνολική θεώρηση του βίου στη βάση του νοήματος και ένα ατομικό σχέδιο για την επιμέλεια ενός αυτόνομου και ελεύθερου εαυτού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Δεκαέξι ιστορίες εσωτερικού σπαραγμού. Θύτες και θύματα οι ίδιοι οι ήρωες, ο Κώστας, η Φαίη, ο Πέτρος, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, απλοί, καθημερινοί, που παλεύουν με τους δαίμονές τους σε χώρους περίκλειστους, στο δωμάτιο, το μπάνιο, την αυλή του σχολείου, ένα άσυλο. Κοινός τους τόπος μία μεγαλούπολη, που κάποτε κατονομάζεται, μέσα στα όρια της οποίας ασφυκτιούν ως κομμάτια όμως αυτού του ζωντανού πλήθους, καλούνται να επικοινωνήσουν μαζί του. Αν τελικά δεν τα καταφέρουν, υπάρχει μία λύση που φαντάζει λυτρωτική, έστω κι αν είναι δυστοπική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)