Το "Πέρασμα" της Νέλα Λάρσεν συγκαταλέγεται στα μείζονα και επιδραστικότερα έργα της αφροαμερικανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, ένα μικρό αλλά πολύτιμο διαμάντι του αμερικανικού μοντερνισμού που κατέχει περίοπτη θέση στην παράδοση της Αναγέννησης του Χάρλεμ και τις τελευταίες δεκαετίες γνωρίζει πολλές επανεκδόσεις σε ολοένα και περισσότερες γλώσσες.

Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία δύο μαύρων γυναικών που το χρώμα του δέρματός τους επιτρέπει να «περάσουν» για λευκές. Η Αϊρίν Ρέντφιλντ, η οποία ζει μια σχετικά ήρεμη και περιχαρακωμένη ζωή με τον έγχρωμο γιατρό σύζυγο και τα δύο παιδιά της στο πολύχρωμο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, συνναντά τυχαία στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου τη ριψοκίνδυνη και εκκεντρική Κλερ Κέντρι, την παιδική της φίλη που έχει να δει πάνω από δέκα χρόνια. Η Αϊρίν συνειδητοποιεί ότι η Κλερ έχει απαρνηθεί τις ρίζες της και ζει πλέον σαν λευκή, έχοντας παντρευτεί έναν πλούσιο ρατσιστή λευκό άντρα που μισεί τους έγχρωμους ανθρώπους και αγνοεί την πραγματική της ταυτότητα. Η επανασύνδεση θα δημιουργήσει μια αλλόκοτη ζεύξη ανάμεσα στις δύο φίλες. Οι διαφορετικές ζωές και οι αποκλίνουσες αντιλήψεις διασταυρώνονται και διαπλέκονται ασκώντας η μία στην άλλη μια παράξενη έλξη και μια μυστηριώδη γοητεία. Η συνάντηση, όμως, θα αποδειχθεί μοιραία και θα τις σφραγίσει ανεξίτηλα.

Πολλοί μελετητές του έργου της Λάρσεν θεωρούν ότι ο τίτλος παραπέμπει στην «τραγική μουλάτα», τον στερεοτυπικό χαρακτήρα της μαύρης λογοτεχνίας που ενσάρκωνε τις απόπειρες των ανοιχτόχρωμων μαύρων γυναικών για φυλετική μετάβαση, δηλαδή να «περάσουν» για λευκές και έτσι να αποφύγουν τον ρατσισμό και να ελπίσουν στην κοινωνική ανέλιξη. Διάσημο πλέον για τον περίτεχνο τρόπο με τον οποίο καταφέρνει να αποτυπώσει τις ψυχολογικές μεταστροφές και τις εσωτερικές συγκρούσεις των δύο ηρωίδων αλλά και για το ανατρεπτικό του τέλος, το "Πέρασμα" αποτελεί, μεταξύ άλλων, μια κριτική εξερεύνηση πάνω στις ταυτότητες της φυλής, του φύλου, της τάξης και της γυναικείας σεξουαλικότητας.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βοημία 1875.
Ο διαβόητος φιλόσοφος και επαναστάτης Καρλ Μαρξ καταλύει υπό άκρα μυστικότητα σε ένα θέρετρο ιαματικών λουτρών στο Κάρλσμπαντ, συνοδευόμενος από την εικοσάχρονη κόρη του Έλενορ. Λίγες ημέρες μετά την άφιξή τους, μια υπηρέτρια και ένας πάμπλουτος μεγαλέμπορος όπλων βρίσκονται άγρια δολοφονημένοι. Τα γεγονότα αναστατώνουν τη μικρή πόλη και προσελκύουν την προσοχή του νεαρού εφήβου Σέρλοκ Χολμς, ο οποίος βρίσκεται εκεί για διακοπές με την οικογένειά του. Οι φόνοι συνεχίζονται και τελικά οι τρεις τους βρίσκονται μπλεγμένοι στην εξιχνίαση του μυστηρίου.
Ποιος ήθελε να βγάλει από τη μέση τον έμπορο που προμήθευε με όπλα τον πρωσικό στρατό εναντίον της σερβικής ανεξαρτησίας; Ποιος κρύβεται πίσω από τη λυκόμορφη μάσκα που σκορπά τον τρόμο στην πόλη; Τι συμβαίνει με το κλεμμένο χειρόγραφο έργο του Σαίξπηρ και πώς σχετίζεται με τους φόνους; Τι σχεδιάζει η ομάδα των Σέρβων εθνικιστών και τι προσπαθούν να κάνουν οι εξόριστοι Κομμουνάροι;
Ο Τζιμ Φιστ συνθέτει ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, μια ανατρεπτική και σαρκαστική παρωδία στα πρότυπα του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, δημιουργού του μυθικού Σέρλοκ Χολμς. Στο φόντο βρίσκεται η Παρισινή Κομμούνα και η ήττα των εξεγερμένων Κομμουνάρων του 1871, καθώς και μια πλειάδα ευφάνταστων χαρακτήρων που αγαπούν την ποίηση του Μπωντλαίρ και του Μπάιρον, τη διαλεκτική σκέψη του Χέγκελ και το λογοτεχνικό μεγαλείο του Σαίξπηρ και του Γκαίτε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο Feast γράφει με την πένα ενός ποιητή, την ευστροφία ενός κωμικού και το ταλέντο του Ντάσιελ Χάμετ στην αστυνομική λογοτεχνία. Απολαυστική γραφή που παραπέμπει στην πολιτική και την κουλτούρα της εποχής". (Peter Werbe)

«Η πρόκληση με την οποία μας φέρνει αντιμέτωπους σήμερα ο Μαρξ είναι πολύ πιο σοβαρή απ' αυτές τις ακαδημαϊκές διενέξεις για τις επιρροές και τις ιεραρχήσεις. Το γεγονός ότι μια μορφή ολοκληρωτικής κυριαρχίας χρησιμοποιεί τον μαρξισμό, από τον οποίο προφανώς προέκυψε, αποτελεί αναμφίβολα την πιο τρομακτική κατηγορία που έχει διατυπωθεί ποτέ εναντίον του Μαρξ. Και αυτή η κατηγορία δεν μπορεί να αποσιωπηθεί τόσο εύκολα όσο συμβαίνει με κατηγορίες παρόμοιας φύσεως -εναντίον του Νίτσε, του Χέγκελ, του Λούθηρου ή του Πλάτωνα, που όλοι τους, όπως και πολλοί άλλοι, κάποια στιγμή κατηγορήθηκαν πως υπήρξαν πρόγονοι του ναζισμού. [...]
Έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια να υποθέτουμε μια αδιάκοπη γραμμή μεταξύ του Μαρξ, του Λένιν και του Στάλιν, κατηγορώντας έτσι τον Μαρξ ότι αποτελεί τον πατέρα της ολοκληρωτικής κυριαρχίας. Ελάχιστοι απ' όσους υιοθετούν αυτή τη γραμμή δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι το να κατηγορεί κάποιος τον Μαρξ για ολοκληρωτισμό ισοδυναμεί με το να κατηγορεί την ίδια τη δυτική παράδοση ότι αναπόφευκτα καταλήγει σε αυτό το τερατούργημα της νέας μορφής διακυβέρνησης. Όποιος αγγίζει τον Μαρξ, αγγίζει την παράδοση της δυτικής σκέψης. [...]
Νομίζω πως μπορεί να καταδειχθεί ότι η γραμμή από τον Αριστοτέλη στον Μαρξ παρουσιάζει λιγότερες και όχι τόσο σημαντικές ρωγμές απ' ό,τι από τον Μαρξ στον Στάλιν». (Χάνα Άρεντ, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)