«Γράψτε απλά για να ενθουσιάσετε τους αναγνώστες σας»: 6 συγγραφικές συμβουλές του Γκράχαμ Γκρην

Ακολουθούν έξι συγγραφικές συμβουλές από τον Γκράχαμ Γκρην, αποσπάσματα από τα δύο αυτοβιογραφικά βιβλία του.

Ο συγγραφέας νιώθει ικανοποίηση καθώς γράφει:

«Μπορώ να θυμηθώ αποσπάσματα, ακόμα και κεφάλαια, από τα περισσότερα μυθιστορήματά μου που μου χάρισαν μια αίσθηση ικανοποίησης καθώς τα έγραφα - τουλάχιστον, κατάφερα αυτό το πράγμα. Αυτό το συναίσθημα, όσο ψευδές κι αν είναι, το ένιωσα με τη σκηνή της δίκης στο Ο προδότης, και αργότερα με το ταξίδι του Κουίρι στο Καμένο χαρτί, με το ερωτικό τρίγωνο στο Ο ήσυχος Αμερικανός, με το παιχνίδι σκακιού στο Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα, με τον διάλογο στη φυλακή στο Η δύναμις και η δόξα, με την εισβολή της δεσποινίδος Πάτερον στα κεφάλαια στη Βουλώνη στο Ταξίδια με τη θεία μου – δεν νομίζω πως υπάρχει έστω ένα βιβλίο που να μην κατάφερε να μου δώσει τουλάχιστον τη στιγμιαία ψευδαίσθηση της επιτυχίας, πέρα από το The name of the action».

— από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του A sort of life

Χρησιμοποιήστε μόνο όσους χαρακτήρες χρειάζεστε πραγματικά:

«Στα περισσότερα βιβλία μου, όσο καλά κι αν γνωρίζω τις σκηνές μου, υπάρχει πάντα ένα ανδρείκελο που αρνείται πεισματικά να ζήσει, που είναι παρόν μόνο για χάρη της ιστορίας - ο Κρο στο England made me, ο Σμάιθ στο Το τέλος μιας σχέσης, ο Γουίλσον στο Η καρδιά των πραγμάτων, ο δημοσιογράφος Πάρκινσον στο Καμένο χαρτί. Η πικρή αλήθεια είναι πως κάθε ιστορία χωράει μονάχα έναν περιορισμένο αριθμό μυθοπλαστικών χαρακτήρων».

— από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ways of escape

Γράψτε απλά για να ενθουσιάσετε τους αναγνώστες σας:

«Ο ενθουσιασμός είναι κάτι απλό: ο ενθουσιασμός είναι μια κατάσταση, ένα μεμονωμένο γεγονός. Δεν σχετίζεται με τις σκέψεις, τις παρομοιώσεις, τις μεταφορές. Η παρομοίωση είναι μια μορφή στοχασμού, όμως ο ενθουσιασμός διαρκεί για μια στιγμή μονάχα, και δεν σχετίζεται με τους στοχασμούς. Μια δράση μπορεί να εκφραστεί μόνο χάρη σε ένα υποκείμενο, σε ένα ρήμα και σε ένα αντικείμενο, ίσως και χάρη στον συνολικό ρυθμό του κειμένου - όμως, δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι. Ακόμη και ένα επίθετο επιβραδύνει τον ρυθμό ή αναισθητοποιεί τα νεύρα».

— από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του A sort of life

Ο συγγραφέας πρέπει να γνωρίζει καλά τους χαρακτήρες του:

«Ο βασικός χαρακτήρας ενός μυθιστορήματος πρέπει απαραιτήτως να έχει κάποια συγγένεια με τον συγγραφέα, να βγαίνει από το σώμα του όπως ένα παιδί που βγαίνει από τη μήτρα, κι ύστερα κόβεται ο ομφάλιος λώρος και μεγαλώνει ανεξάρτητο. Όσο καλύτερα γνωρίζει ο συγγραφέας τον χαρακτήρα του, τόσο αποτελεσματικότερα θα μπορέσει να αποστασιοποιηθεί από αυτόν, τόσο περισσότερο χώρο θα του δώσει για να ωριμάσει».

— από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ways of escape

Λίγο πολύ, κάθε συγγραφέας ακολουθεί μια συγκεκριμένη μέθοδο:

«Υπάρχουν, νομίζω, κάποια σημεία στο Οριάν εξπρές που έχουν ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Η νεαρή χορεύτρια Κόραλ Μάσκερ είχε εμφανιστεί στο Βασιλικό Θέατρο του Νότγουιτς, όπως και η Αν, μια χαρακτήρας που εμφανίζεται σε ένα μεταγενέστερο βιβλίο, στο Ένα όπλο για πούλημα, και μπορώ να εντοπίσω και στα δύο βιβλία την επιρροή του πρώιμου πάθους μου για τη συγγραφή θεατρικών έργων, το οποίο δεν έσβησε ποτέ. Εκείνες τις μέρες χρησιμοποιούσα πάντα μια σκηνή-κλειδί - σχεδίαζα σε ένα φύλλο χαρτιού ακόμα και τη θέση που θα είχε η συγκεκριμένη σκηνή στο μυθιστόρημα, πριν ξεκινήσω να γράφω. «Κεφάλαιο 3. Ο τάδε ζωντανεύει». Συχνά, αυτές οι σκηνές είχαν να κάνουν με την απομόνωση δύο χαρακτήρων – στο Οριάν εξπρές κρύβονται σε ένα υπόστεγο ενός σιδηροδρομικού σταθμού, στο Ένα όπλο για πούλημα κρύβονται σε ένα άδειο σπίτι. Ήταν σαν να ‘θελα να ξεφύγω από τη συνεχόμενη ροή του μυθιστορήματος και να αναπαραστήσω την πιο σημαντική στιγμή σε μια μικρή θεατρική σκηνή, για να μπορέσω να σκηνοθετήσω όλες τις κινήσεις των χαρακτήρων μου. Μια σκηνή όπως αυτή παγώνει την εξέλιξη του μυθιστορήματος, δίνοντας δραματουργική έμφαση, όπως ακριβώς, σε μια ταινία, η εναλλαγή των πλάνων σταματά στιγμιαία για να γίνει ένα κοντινό. Πιστεύω πως συνέχισα να χρησιμοποιώ αυτή την τεχνική, ακόμα και στα όψιμα μυθιστορήματά μου, όπως στο Οι θεατρίνοι. Βέβαια, εδώ και καιρό, έχω πάψει να σημειώνω στο φύλλο χαρτιού – ειδάλλως, ακόμα και σήμερα θα έγραφα «Σκηνή: Νεκροταφείο. Ο Τζόουνς και ο Μπράουν ζωντανεύουν». Θα μπορούσε, μάλιστα, να ειπωθεί πως εξάντλησα τις δυνατότητες αυτής της μεθόδου στο Ο επίτιμος πρόξενος, όπου σχεδόν όλη η ιστορία διαδραματίζεται στην καλύβα στην οποία οι απαγωγείς έχουν κρύψει το θύμα τους».

— από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ways of escape

Συζητήστε με τους συγγραφείς που θαυμάζετε:

«Ο Τ.Σ. Έλιοτ και ο Χέρμπερτ Ριντ ήταν οι δυο μεγάλοι ήρωες της νεανικής μου ηλικίας (σημαίνουν περισσότερα για μένα από τον Τζόις, και όσον αφορά στον Πάουντ, ποτέ δεν μου άρεσε - ήταν ένας εξερευνητής για του οποίου την επιβίωση δεν ήμουν ποτέ βέβαιος). Δεν είχα το θάρρος να προσεγγίσω τον Έλιοτ ή τον Ριντ. Πώς θα ‘ταν δυνατό να ενδιαφερθούν για έναν νέο και αποτυχημένο μυθιστοριογράφο; Οφείλω στην τύχη την πρώτη συνάντησή μου με τον Ριντ, και ήμουν υπερήφανος, έκπληκτος και κάπως αποθαρρυμένος όταν έλαβα ένα γράμμα του που με προσκαλούσε σε δείπνο. ‘’Θα έρθει και ο Έλιοτ, αλλά κανείς άλλος, και όλα γίνονται εντελώς άτυπα’’. Ήταν λες και λάμβανα μια πρόσκληση από τον Κόλριτζ - ‘’Θα έρθει ο Γουόρντσγουορθ, αλλά κανένας άλλος’’».

— από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ways of escape

Βρείτε τα βιβλία του συγγραφέα εδώ.