Ήδη από τη δεκαετία του 1980, μετά από μια πλήρη και γενικευμένη αμφισβήτηση της θέσης του συγγραφέα στο θέατρο τις προηγούμενες δεκαετίες, έγινε αισθητή η ανάγκη νέων κειμένων που θα εξέφραζαν αυθεντικά το σήμερα· η ανάγκη να βρεθεί η φλέβα ενός νέου ποιητικού λόγου προορισμένου για τη σκηνή. Μετά τη διαπίστωση του "τέλους των λογοτεχνικών ειδών", ο θεατρικός συγγραφέας δεν μπορούσε πια να επαναπαυθεί στην ασφάλεια της κλασικής δραματικής φόρμας. Έπρεπε να την εφεύρει από την αρχή, να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, να συντονιστεί με τις σύγχρονες σκηνικές κατακτήσεις.
Με τη θεωρητική απόσταση που χαρίζει η αναδρομική παρατήρηση όλης αυτής της μετακίνησης, καθώς διανύουμε την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, εμφανίζεται πλέον απολύτως αναγκαία μια προσέγγιση της γλώσσας του σύγχρονου θεάτρου από τη σκοπιά της λογοτεχνίας, και αυτό ακριβώς επιχειρεί το ανά χείρας βιβλίο. Με αφετηρία κορυφαίους σύγχρονους δραματουργούς, αγγίζει πληθώρα πεδίων που άπτονται ακριβώς της "κατασκευής" του θεατρικού κειμένου σήμερα: από το πεδίο της λογοτεχνικής θεωρίας και της θεωρίας του θεάτρου έως το πεδίο της συγγραφικής πράξης, της σκηνοθεσίας και της θεατρικής μετάφρασης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η συγκρότηση και η λειτουργία του προσωπείου στα ποιήματα του Καβάφη συνιστά θεμελιακό μηχανισμό της ποιητικής του, ομόλογο με την εξέλιξή της. Συγχρόνως, επιβεβαιώνει την ανεξάντλητη δραματική φαντασία και τη γλωσσική οξύνοια του Καβάφη, ο οποίος είχε συλλάβει τις δυνατότητες που διανοίγονται για τον ποιητικό λόγο μέσω της υποκριτικής, πολύ πριν δημιουργηθεί από διάφορα θεωρητικό σχήματα η σχετική εργαλειοθήκη (όπως, π.χ., η επιτελεστικότητα του J. Austin, 1962 και η σκηνοθετική-οργανωτική λειτουργία του Gerard Genette, 1972/1983).
Η διασταύρωση της θεωρίας της ειρωνείας με το καβαφικό έργο μού αποκάλυψε το γεγονός ότι η σύνθετη και ενίοτε αινιγματική δραματική διάσταση της ποίησής του είναι ενδεχομένως το πιο κρίσιμο ζήτημα του καβαφικού εργαστηρίου. Συναρτημένη άμεσα με την καβαφική διαλεκτική, την πολυφωνία και την ενορχήστρωση διαφορετικών φωνών, η δραματικότητα υπηρετείται συστηματικό από το προσωπείο -βασικό μηχανισμό και της ειρωνείας- το οποίο αποβαίνει σταδιακό το κατεξοχήν συγγραφικό τέχνασμα του Καβάφη.
Η μελέτη της συγκρότησης και της λειτουργίας των προσωπείων στα αναγνωρισμένα ποιήματα του Αλεξανδρινού όχι μόνον αναδεικνύει την καβαφική πινακοθήκη και τη γενεαλογία της, αλλά και ερευνά πυρηνικά ζητήματα της ποιητικής και της κοσμοθεωρίας του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο ανομολόγητος έρωτας δύο αγοριών από τη Μασσαλία για ένα κορίτσι που έφτασε στο λιμάνι, διωγμένη από τον πόλεμο της Αλγερίας. Ένα πολύτιμο κτέρισμα ζωής που διατρέχει την ιστορία της πόλης από τη δεκαετία του '50 ως σήμερα. Η γονεϊκή κληρονομιά στη γενιά που ακολουθεί και η ψηλάφηση του εσωτερικού τραύματος καθώς ο βίος πλησιάζει προς το τέλος.
Η ιστορία του Ζυλ, του Πιερ και της Μαριάν ξεδιπλώνεται υιοθετώντας τη φόρμα ενός ρομαντικού μιούζικαλ, όπου κυριαρχεί η συμφιλίωση με το παρελθόν. Η ιστορία γεφυρώνει τη θλίψη με τη σκληρότητα μιας πόλης που θα μπορούσε να είναι η αλληγορία της αγάπης. Το άνοιγμα προς τη θάλασσα. Η μελαγχολία της Μασσαλίας.
"Κάθε φορά που αισθάνομαι άσχημα βγαίνω μια βόλτα προς τη θάλασσα. Ακόμα και τον χειμώνα, όταν η Μασσαλία μεταμορφώνεται στον αντίποδα της πόλης που θέλει να επιδεικνύει ότι είναι: ηλιόλουστη, θερμή, εκρηκτική και μεγαλόφωνη Βρίσκω καταφύγιο κοντά στο νερό. Ακόμα κι αν βρέχει ή φυσά και οι δρόμοι είναι άδειοι. Ακόμα κι αν αισθάνομαι τη Μασσαλία σαν φυλακή. Υπάρχει -ακόμα και τότε, στην πιο βαθιά μελαγχολία του χειμώνα- η έξοδος προς τον ορίζοντα. Οι πόλεις σώζονται από την εγγύτητα προς τη θάλασσα. Δίχως αυτήν, η Μασσαλία θα είχε από καιρό μαραζώσει". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα συμβολαιογραφείο γίνεται το σκηνικό όπου διάφοροι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, αφήνοντας ο καθένας πίσω το βάρος της δικής του ιστορίας, της δικής του υπογραφής πάνω στο χαρτί. Βίοι παράλληλοι και διασταυρούμενοι, κρίκοι άρρηκτοι κι άλλοι σπασμένοι από καιρό. Μια νέα συμβολαιογράφος κινείται ανάμεσά τους επιχειρώντας να ισορροπήσει στα τεντωμένα σκοινιά όπου οι ίδιοι ισορροπούν και σε αυτά που κάποιοι επιτήδειοι της στήνουν.
Η οικογένεια στο μικροσκόπιο, η απληστία, η εξαπάτηση κι η αναμασημένη πίκρα από γενιά σε γενιά. Η ασημαντότητα των σημαντικών κι η σημαντικότητα των ασήμαντων. Όσα μας δένουν στον ίδιο καμβά κι αυτά που μας χωρίζουν. Το κωμικοτραγικό πρόσωπο της ζωής κάτω απ' το οποίο υπογράφουν όλοι.
«Ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Ούτε κτήματα, ούτε σπίτια, ποτέ κανείς δεν πήρε μαζί του τίποτα. Υγεία να έχουμε, χαρά. Ρεζίλι να μη γινόμαστε. Συμφωνείς;» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)