Ο μουσικός πλούτος των τριών μεγάλων ιστορικών περιόδων τού πολιτισμού της Ελλάδας (Αρχαίας, Μεσαιωνικής και Νεότερης) είναι απεριόριστος. Αυτό το βιβλίο πραγματεύεται μόνο τη Νεότερη ιστορία της Μουσικής. Θεώρησα χρέος μου να συγκεντρώσω και να διαφυλάξω όσα στοιχεία μου ήταν δυνατόν, διότι ενώ ο πεζός και ο έμμετρος λόγος και οι δημιουργίες στις εικαστικές τέχνες (ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική κ.λπ.) μιλάνε για τη συνεχή μέσα στους αιώνες ελληνική παρουσία, η έντεχνη μουσική μας κινδυνεύει από την αφάνεια, να πέσει στην ανυπαρξία».
Ο δεύτερος αυτός τόμος της Ιστορίας της ελληνικής μουσικής συνεχίζει με τους μουσουργούς της έντεχνης ελληνικής μουσικής, από το 1988 έως τις μέρες μας. Ευελπιστώ να συνεχίσει κάποιος μουσικολόγος με τους νεότερους μουσουργούς, διότι όλα εξελίσσονται με νέους ρυθμούς και τεχνική.
Η μουσική είναι μια γλώσσα «πριν» από τη γλώσσα και «πέρα» από τη γλώσσα. Η καλή μουσική δεν χρήζει φιλοσοφικές αναλύσεις για να γίνει κατανοητή, αλλά ευχάριστες μελωδίες για να γίνει αγαπητή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Περίεργη ιδέα ο χρόνος. Ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα χωρίς νόημα. Μια ιδέα που αντηχεί μονάχα στο πέρασμα μιας ζωής δίχως ανείπωτη χαρά, δίχως ολοκληρωτική θλίψη. Πώς να μετρήσεις το επόμενο δευτερόλεπτο, αφού ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος ότι θα συνεχίσεις να υπάρχεις στη διάρκειά του; Μια κατ' επίφαση προγραμματισμένη ζωή, μέχρι το τώρα να γίνει παρελθόν και το μέλλον ανάμνηση. Μετράμε το τώρα και ελπίζουμε να ζούμε στο μετά, ενώ το πριν κρατά τόσο, όσο δυνατή είναι η μνήμη μας. Ευτυχισμένα χρυσόψαρα. Θα έρθει η στιγμή για όλους μας, που το δευτερόλεπτο θα είναι αιώνιο και μόνη πραγματικότητα το παρόν. Ονειρική αλήθεια ή αληθινά όνειρα; Όπως και να 'χει προσέξτε. Προσέξτε όποια αλήθεια σας φαντάζει ονειρική και όποιο όνειρό σας μοιάζει αληθινό». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα ημερολόγιο που παραθέτει 13 κίτρινες, καθημερινές και ίσως συνηθισμένες ιστορίες.
Το κίτρινο συμβολίζει τα δυο αντίποδα στοιχεία, αυτά της φιλίας και της εχθρότητας! Κάθε ιστορία ξεκινάει ξεκινάει με σωφροσύνη και καταλήγει με παραφροσύνη.
Θα αναρωτιέσαι αν είναι αληθινές οι ιστορίες;
Όχι, είναι προϊόν μυθοπλασίας μέσω βιωμάτων της ζωής μου. Κάθε τέλος της ιστορίας γίνεται το αποκορύφωμα της παραφροσύνης όπου κάθε αναγνώστης γίνεται κίτρινος. Ίσως η παραφροσύνη θέλει να σου δείξει πως ο δρόμος της ζωής που εύχεσαι να είναι γεμάτος σωφροσύνη, εν τέλει είναι ανέφικτος. Όμως αυτή η παραφροσύνη θέλει να σου περάσει ένα μήνυμα. Ίσως βγεις κερδισμένος.
Τι ακριβώς είναι αυτό το μήνυμα;
Γιατί κάθε ιστορία αφήνει ένα κίτρινο συναίσθημα;
Γιατί η ζωή είναι κίτρινη;
Τι γίνεται μετά το τέλος της καθεμίας ιστορίας;
Κάθε ιστορία κρύβει μια ταυτότητα;
Το τέλος της ιστορίας είναι η αφύπνιση της κοινωνίας;
Εγώ είμαι κίτρινος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ως μουσικό ιδίωμα η σμυρναίικη μουσική την περίοδο της μεγάλης της άνθησης, από το 1850 και μέχρι το 1922, επηρεάζει σημαντικά τόσο τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους όσο και τις μεγάλες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι ενταγμένη στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, που εκτείνεται από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή και είναι γεγονός, ότι περιέχει σημαντικά δάνεια τόσο από την Ανατολή, όσο και από τη δυτική Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλές ομάδες μουσικών και τραγουδιστών από διάφορες εθνότητες (Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Άραβες, και Ευρωπαίοι) δημιούργησαν μέσα από ζυμώσεις και ανταλλαγές, στη διάρκεια 70 χρόνων και πλέον, ίσως το σπουδαιότερο και χαρακτηριστικότερο ελληνικό μουσικό ιδίωμα, που ονομάστηκε «σμυρναίικο» τραγούδι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όπως γράφει στον πρόλογο η συγγραφέας, "τσέρπη" λένε στο νησί της το σύννεφο από μικρές σταγόνες θάλασσας που σηκώνονται από τα κύματα στην ατμόσφαιρα όταν φυσάει δυνατός άνεμος.
Μεταφορικό οι έντεκα μικρές ιστορίες αυτού του βιβλίου έρχονται νοσταλγικά σαν τις μικρές θαλασσινές σταγόνες της τσέρπης να αφήσουν στην ψυχή μας την αλμυρή αλλά και δροσιστική γεύση τους.
Με ένα μοναδικό προσωπικό ύφος, η Γιακουμίνα Πέντε αφήνει για λίγο τη βιοποριστική της ασχολία με τη μικρή τουριστική της επιχείρηση και πιάνει το μολύβι για να βγάλει από τη λήθη γεγονότα αλλά και θρύλους, με ερέθισμα τα παιδικά της ακούσματα στις αποσπερίδες τις μεγάλες χειμωνιάτικες νύχτες στο νησί και τις ιστορίες που διηγόντουσαν ηλικιωμένοι που έχουν ήδη φύγει από τη ζωή.
Με παρακαταθήκη το πρωτογενές αυτό υλικό, σμιλεύει τους ήρωές της, με τα πάθη τους, την αθωότητα και τα ελαττώματά τους. Στον μικρόκοσμο του νησιού αυτοί οι απλοί άνθρωποι ταλαντεύονται ανάμεσα στις επιθυμίες τους, τους νόμους της μικρής κλειστής κοινωνίας και τον φόβο του θεού. Με την αυθόρμητη αφηγηματική της δεινότητα καταφέρνει να μας παρασύρει να μπούμε για λίγο στη ζωή τους και να ζήσουμε επεισόδια μόλις από το χθες που φαντάζει όμως στις μέρες μας τόσο μακρινό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εννέα άνθρωποι βρίσκονται όμηροι στο εστιατόρια "Adoro" από έναν μυστηριώδη μαυροφορεμένο άνδρα με μια τρομακτική μάσκα κλόουν. Μια καλοστημένη παγίδα. Ένα παρανοϊκό παιχνίδι θάρρους ή αλήθειας που αναγκάζονται να παίξουν θα τους στοιχίσει την ίδια τους τη ζωή. Μυστικά που θα αποκαλυφθούν θα αλλάξουν τη μεταξύ τους σχέση. Σε αυτό το παιχνίδι τίποτα δεν μένει κρυφό. Οι κανόνες αλλάζουν από τον δημιουργό του. Το παιχνίδι παίρνει άσχημη τροπή και τα σκοτεινά μυστικά τους βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ένα τραγικό συμβάν που έγινε πριν από δέκα χρόνια συνδέει όλους τους ομήρους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν βρίσκεται εκεί τυχαία. Ποιος είναι ο μυστηριώδης άντρας και τι θέλει από αυτούς;
"Μου καταστρέψατε τη ζωή! Τώρα θα κάνω κι εγώ το ίδιο". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)