armos houlioumi topos mesa mas

Για τη συλλογή διηγημάτων της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη «Ο τόπος μέσας μας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.

Γράφει η Φανή Κεχαγιά

«Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά
που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας
ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας», λέει ο Σεφέρης στο ποίημά του «Μυθιστόρημα I».
 

Κατά τον Henri Mitterand (Discours du roman, Narrativité et Narraticité, PUF, Paris 1980:193–194), συχνά ο χώρος, δηλαδή ο τόπος, δεν είναι μόνο το πλαίσιο αναφοράς και δράσης των ηρώων, ένα άψυχο σκηνικό, αλλά μια σύμβαση που διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην πλοκή και κάποιες φορές προδιαγράφει και τον τύπο ή το ήθος των ηρώων. Υποστηρίζει ακόμη ο Mitterand ότι και το ίδιο κείμενο δημιουργεί έναν τόπο, αφού το ιστορούμενο γεγονός, ο μύθος, έχει ανάγκη από ένα καταφύγιο, από ένα «πού» και από ένα «πότε», που θα δώσουν στον μύθο την εικόνα του πραγματικού. Το όνομα μάλιστα του τόπου, όταν δηλώνεται, κηρύσσει και την αυθεντικότητα της περιπέτειας μέσα από μια μετωνυμική αντανάκλαση που δίνει στον αναγνώστη την ψευδαίσθηση ότι, αφού ο τόπος είναι αληθινός, τότε και όσα διαδραματίζονται εκεί είναι αληθινά.

Στο βιβλίο της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη, επιβεβαιώνονται όλα τα παραπάνω. Ο τίτλος Ο τόπος μέσα μας αγκαλιάζει υπό τη σκέπη του τα περισσότερα διηγήματα της συλλογής και αυτό συμβαίνει άλλοτε με τρόπο δηλωτικό, όταν ο τόπος είναι προφανής και κατονομάζεται (Στοκχόλμη, Τόκιο, Όσλο, Αλιστράτη Σερρών), άλλοτε με τρόπο συνυποδηλωτικό, όταν ο τόπος είναι αυτό που κηρύσσει ο τίτλος, δηλαδή «μέσα μας», ή απλώς η συγγραφέας τον αφήνει να αιωρείται ως υπαινιγμό, ως ένα ασαφές και θαμπό θεατρικό σκηνικό στο οποίο κινούνται, συνομιλούν, θυμούνται, αισθάνονται και δρουν οι ήρωες. Ο τόπος στα διηγήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη λειτουργεί ακριβώς με τον τρόπο που περιγράφει ο Mitterand: διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην αφηγούμενη ιστορία και κυρίως καθορίζοντας είτε την ευρύτερη ψυχοσύνθεση και το ήθος είτε την εκάστοτε συναισθηματική κατάσταση των ηρώων.

Θρυαλλίδα ανάπτυξης κάθε ιστορίας στο βιβλίο «Ο τόπος μέσα μας» είναι πάντα ο τόπος, [...]

Για παράδειγμα, στο διήγημα «Καραόκε», η ηρωίδα ζει τον αδιέξοδο έρωτά της για χρόνια σ’ ένα οριακό μεταίχμιο μεταξύ Μπαχρέιν, Μπαλί, Φιλιππίνες, νησιά Φίτζι, Τόκιο, Ντουμπάι, πάντα υποφέροντας για τον λίγο χρόνο και πάντα ελπίζοντας για τον επόμενο τόπο. «Θα μιζεριάζει και θα αναθεματίζει την ώρα που τον γνώρισε, αλλά και θα αναπολεί και θα περιμένει τηλεφώνημά του για το επόμενο ταξίδι», μας λέει η συγγραφέας, κι εμείς αντιλαμβανόμαστε πως όλη η ύπαρξη της ηρωίδας του «Καραόκε» περιδινείται ακριβώς γύρω από τόπους, βιωμένους ή μελλοντικούς, χωρίς την αποθησαύριση ή την προοπτική των οποίων η μοίρα τους είναι αβέβαιη. Κι έτσι, η ζωή τους, ο έρωτάς τους γίνεται μία διαρκής μάχη μεταξύ αναχωρήσεων και επιστροφών.

Θρυαλλίδα ανάπτυξης κάθε ιστορίας στο βιβλίο Ο τόπος μέσα μας είναι πάντα ο τόπος, που δηλώνεται ρητά από την εναρκτήρια, βραχυλογική συνήθως, πρόταση. Διαβάζουμε ενδεικτικά κάποιες: «Καθόταν με τον πατέρα της στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη». «Καθόταν στο κουπέ με τους μετανάστες». «Έφυγε μετανάστρια για το Μόναχο». «Τον έφερε στο σπίτι η φίλη της». «Στο σπίτι. Μόνος πια τώρα ο κύριος Μίλτος». «Στο αεροπλάνο για Τόκιο». «Περιφερόταν άσκοπα εδώ κι εκεί». «Μόνη σε κρεβάτι μαιευτικής». «Ζούσαν στη Θεσσαλονίκη αφότου επέστρεψαν από τη Σουηδία». «Η Έντα οδηγούσε γρήγορα σε όλη τη διαδρομή». «Ήταν για διακοπές στη Στοκχόλμη η Έλσα». «Διέσχισε την απόμερη παραλία του Αγίου Σώστη». «Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο “Μακεδονία”». «Πήγαν στο χωριό καλεσμένοι σε βαφτίσια τελετή». «Ο Ακρίτας με την Κυριακή και τη Μάχη πήγαν στη Σκοπιά για τον Δεκαπενταύγουστο, το προγονικό χωριό, στο πανηγύρι της Παναγίας». «Καθόταν στο γραφείο κρατώντας την επιστολή». «Η μάνα σκυμμένη πάνω στο φέρετρο». «Αντάμωσαν στην Πόλη τον Μάρτη του 2015». Και πάει λέγοντας…

Ο τόπος, βέβαια, δεν νοείται και δεν ορίζεται σε όλα τα αφηγήματα της συλλογής με την αυστηρά γεωγραφική του διάσταση. Στα περισσότερα από αυτά, γίνεται αντιληπτός στον αναγνώστη περισσότερο ως μέγεθος με ειδικό βάρος, μέγεθος πολυπρισματικό και συναρτώμενο με τις έννοιες της μετανάστευσης, της ξενιτιάς, της ατέρμονης κινητικότητας του ανθρώπου πάνω στον γεωγραφικό καμβά. Γι’ αυτό και σε αρκετά διηγήματα οι ήρωες βρίσκονται σε στάδιο μετάβασης από τον γενέθλιο τόπο προς τον ξένο που θα τους φιλοξενήσει –ή ανακαλούν αυτό το στάδιο, μηρυκάζοντας τα συναισθήματα αβεβαιότητας και ανασφάλειας που επέφερε το κατ’ ανάγκη ξήλωμα– και ο κυριολεκτικός, ο ζωντανός (λάιβ) τόπος σε αυτά διηγήματα γίνεται το μέσο μαζικής μεταφοράς: το λεωφορείο, το αεροπλάνο και κυρίως το τρένο, που φαίνεται να λειτουργεί ως καίριο βιωματικό μοτίβο στη μνήμη της συγγραφέα.

Από την άλλη, οι τόποι υποδοχής του ξενιτεμένου μετανάστη δεν αναδύονται ποτέ αυτόνομοι και μεμονωμένοι, αλλά ζευγαρωμένοι με τον χώρο καταγωγής, ο οποίος επανέρχεται αναπόφευκτα στα διηγήματα μέσω της μνημονικής ανάκλησης και της νοσταλγίας. Η Στοκχόλμη, η Καρλσρούη, η Ουψάλα, το Όσλο, το Σίδνεϋ, στα διηγήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη είναι πάντα το ένα σκέλος ή ο ένας πόλος δυαδικών ζευγών, που στο άλλο άκρο/σκέλος/πόλο έχει το χωριό: την Αλιστράτη, τη Σκοπιά ή αλλιώς Σκρίτσοβο, το Λειβαδοχώρι, με τον ήρωα να ακροβατεί εφ’ όρου ζωής μεταξύ αυτών των δύο πόλων, να στήνει, να δένει, να πλέκει και να ράβει τη ζωή του στο μεταίχμιο.

Ο τόπος στα πεζογραφήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη δημιουργείται από ένα σύνολο συσχετισμών και πληροφοριών γεωγραφικών, γεωμετρικών και αρχιτεκτονικών, με όρους που στηρίζονται σε διαλεκτικά ζεύγη αντιθέσεων.

Ενδεικτικό ακριβώς μιας μόνιμα μεταιχμιακής κατάστασης είναι το δίλημμα του ήρωα που ανακύπτει σε μια οικογενειακή επίσκεψη στο χωριό μετά από χρόνια διαβίωσης στην Αυστραλία, στο διήγημα με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Άντε να τα ενώσεις».

Διαβάζουμε:

«Πήγε να πάρει τους δικούς του να κάνουν έναν γύρο στο χωριό. “Να γνωρίσετε τον τόπο μας”, είπε με πάθος στα παιδιά. Μήπως θα έπρεπε να πω τον τόπο μου; Διερωτήθηκε. Τον τόπο ΜΟΥ; Αναρωτήθηκε για δεύτερη φορά και βυθίστηκε σε σκέψη».
Και, μαζί του, διερωτάται και βυθίζεται σε σκέψη και ο αναγνώστης: ποια είναι η κτητική αντωνυμία που ταιριάζει καλύτερα στο ουσιαστικό «τόπος» για τον μετανάστη δεύτερης γενιάς; Ή, ακόμη ακόμη, ο γενέθλιος τόπος κληροδοτείται, ειδικά αν δεν υπάρχουν μνήμες; Εντέλει, τόπος μας είναι ο τόπος της γέννησής μας ή ο τόπος όπου στήνουμε την κάθε μέρα μας; Μήπως όλα αυτά μαζί; Ή μήπως τίποτα απ’ όλα αυτά και ο τόπος είναι τελικά, μας λέει η Δέσποινα Καϊτατζή Χουλιούμη, μόνο μέσα μας ως ιδέα, πίστη, ωραιοποιημένη μνήμη ή καθημερινή συνήθεια;

Ο χώρος ως πλαίσιο δράσης και ως διάκοσμος

Πιθανή απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα μπορεί να δίνει ο Hamon. Για τον Ph. Hamon («Pour un statut sémiologique du personage», Poétique du recit, Seuil, 1977: 228, 234), ο χώρος ως πλαίσιο δράσης και ως διάκοσμος (με την έννοια του ντεκόρ) που άλλοτε έρχεται σε συμφωνία και άλλοτε σε αντίθεση με τα συναισθήματα ή τις σκέψεις των ηρώων διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο αναγνωσιμότητας. Παράλληλα, λειτουργεί στην αφηγούμενη ιστορία ως δρων, μη ανθρωπόμορφο στοιχείο. Κατά τον ίδιο, ο χαρακτήρας τίθεται σε έναν τόπο κυριολεκτικά (ανοιχτό-κλειστό, επιπλωμένο ή μη, αστικό ή μη κ.τ.λ.) και μεταφορικά (περιβάλλον καλλιεργημένο ή όχι, φιλόξενο ή αφιλόξενο, ψυχρό ή ζεστό κ.τ.λ). Έτσι, ο ήρωας αποκτά –ή όχι– μια μορφή κοινωνικής καταξίωσης, με αποτέλεσμα η αλλαγή τόπου να μη σημαίνει απλώς μετακίνηση ή αλλαγή διακόσμησης, αλλά σφαιρική και συλλογική αλλαγή του καθεστώτος της ζωής του προσώπου.

Δηλαδή, ο τόπος στα πεζογραφήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη δημιουργείται από ένα σύνολο συσχετισμών και πληροφοριών γεωγραφικών, γεωμετρικών και αρχιτεκτονικών, με όρους που στηρίζονται σε διαλεκτικά ζεύγη αντιθέσεων. Ο άξονας της αντίθεσης των όρων μέσα vs έξω, κατασκευασμένο vs φυσικό περιβάλλον, πρόσοψη vs βάθος, διακόσμηση vs λειτουργικότητα, επιφάνεια vs ουσία, διαφάνεια vs αδιαφάνεια, φως vs σκιά, κίνηση vs ακινησία, μακριά vs κοντά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ιδανική για την εκτύλιξη κάθε ιστορίας και γίνεται έτσι το άτυπα δρων, μη ανθρώπινο στοιχείο, που λειτουργεί καθοριστικά στα συναισθήματα, στις σκέψεις και στη συμπεριφορά των ηρώων και συνέχει ως σταθερό λάιτ μοτίφ όλη τη συλλογή, χτίζοντας αυτό που στις παραστατικές τέχνες ονομάζουμε «σκηνικό».

prodimosieysu kaitatzi xoulioumi
Η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, από το Λιβαδοχώρι Σερρών, ολοκλήρωσε προ- και μεταπτυχιακές σπουδές (Msc) στη Σχολή Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ουψάλας κι εργάστηκε ως κλινικός ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια σε Δημόσιες μονάδες Εκπαίδευσης, Αποκατάστασης και Ψυχικής Υγείας σε Σουηδία και Ελλάδα. Διετέλεσε Διοικητική Προϊσταμένη του ΚΕΔΔΥ Σερρών και δίδαξε Λέκτορας επί συμβάσει στο ΤΕΦΑ Σερρών του ΑΠΘ. Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Εκπαιδευτών Ενηλίκων συνεργάστηκε με δημόσιους φορείς και Πανεπιστημιακά ΚΕΚ, συντονίζοντας ομάδες Επιμόρφωσης ενηλίκων, Συμβουλευτικής γονέων και Εκπαίδευσης των Εκπαιδευτών Ενηλίκων. Είναι μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (ΣΕΨ), του «The Uppsala University Alumni Network», της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ), και της Εταιρίας Karin Boye Sällskapet. Εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές και ένα βιβλίο μετάφρασης σουηδικής ποίησης. Συμμετέχει σε συλλογικές εκδόσεις και έντυπες ή ηλεκτρονικές ανθολογίες. Συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά με κριτικές αναγνώσεις ή δημοσιεύσεις ποιημάτων και διηγημάτων της. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, σουηδικά, γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά.
 

Παράλληλα, και πάντα σε συνάρτηση με τη γενικότερη έννοια του τόπου, στα πεζογραφήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη διακρίνουμε περιφερειακά και άλλα επαναλαμβανόμενα μοτίβα –όχι απαραιτήτως δευτερεύοντα–, όπως: τα μέσα μαζικής μεταφοράς που αναφέραμε (αεροπλάνο, λεωφορείο, τρένο), τα ξενοδοχεία, τη γενικώς νοούμενη έννοια «πατρίδα», αλλά και πολιτιστικά στοιχεία, όπως π.χ. τον χορό και ζωγραφικούς πίνακες, που εμφανίζονται σε αρκετές ιστορίες, ή ιστορικά βιώματα, σαν τον Εμφύλιο, ο οποίος τις περισσότερες φορές συνδέεται άμεσα με τον ξενιτεμό, ως η κυρίαρχη αιτία του. Διάχυτες είναι και οι διακειμενικές αναφορές, όπως «Το Δοξαστικό» από το Άξιον εστί του Ελύτη, Τα σταφύλια της οργής του Στάινμπεκ, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι του Όσκαρ Γουάιλντ, το Ο έρωτας έρχεται του Νιλς Φερλίν.

ARMOS kaitatzi xoulioumi exΗ συλλογή αποτελείται από σαράντα οχτώ αφηγήματα, κυρίως μικρής φόρμας, ψηφίδες μνήμης ενός ευρύτερου ψηφιδωτού, κείμενα με αφηγηματικό όχημα την ανάμνηση βιωμένων γεγονότων, βαθιά νοσταλγικά, στη ρίζα τους βιωματικά και πρωτίστως λυρικά –με μια λυρικότητα που πηγάζει τόσο από το λεξιλόγιο όσο και από τη βραχυλογική, πυκνή νοήματος και συχνά ελλειπτική διατύπωση–, τα οποία κραυγάζουν την ποιητική ταυτότητα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, η νοσταλγία, η λυρικότητα και ποιητικότητα, το βίωμα και η δραματοποιημένη ανάμνηση, είναι διάσπαρτα σε όλα τα πεζογραφήματα της συλλογής, αλλά βρίσκουν μία σπουδαία συμπύκνωση στην αλληγορία του πρώτου πρώτου κειμένου το οποίο ανοίγει αυλαία στο βιβλίο, το «Κι έγινε δέντρο που μιλούσε στη σιωπή».

Εκεί διαβάζουμε:

«Σπόρος έσκασε μύτη σε γη γόνιμη. Δεκτική μα σκληρή συνάμα. Μεγάλωσε δέντρο διχαλωτό. Στο σκοτάδι και φωτεινό, στη χαρά και θλιμμένο. Στην εγγύτητα και μονάχο, σε αποδοχή και απόρριψη. Στην αδράνεια και σε δράση, στην πραγμάτωση και σε ματαίωση. Και ανάκατα όλα αυτά και προσπαθούσε να τα ξεδιαλύνει. Του μύθου τα πλυμένα και άπλυτα, τα ασκούπιστα και σκουπισμένα. Το παράλογο της σκέψης, της εγκράτειας η παρόρμηση, ο θυμός της αγάπης».

Και παρακάτω:

«Και πάλευε να φέρει όσο γίνεται κοντά μας διχάλες, να μας κάνει κορμό ενιαίο. Να ντύσει τη νύχτα στο φως, να αντέχεται το σκοτάδι. […] Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν λάμπει τυχαία μα ούτε και σβήνει στην τύχη. Δέντρο ολόφωτο θα φανεί στο στερέωμα λίγο πριν σβήσει. Λεωφόροι κι ατραποί θα μας γνέφουν στου τέλους την άκρη σαν να είναι αρχή».

Και κάπως έτσι επιβεβαιώνεται η συμπερασματική διαπίστωση-αναστεναγμός του ήρωα του αφηγήματος «Πήραν μαζί τους τη γάτα», την ώρα που ατενίζει σιωπηλός την απέναντι πλαγιά στον γενέθλιο τόπο του: «Τελικά, άνω κάτω ο τόπος μέσα μας!»


ΦΑΝΗ ΚΕΧΑΓΙΑ είναι συγγραφέας, φιλόλογος και επιμελήτρια κειμένων.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Όλες μας» του Λύο Καλοβυρνά (κριτική) – Ισχύς εν τη ενώσει

«Όλες μας» του Λύο Καλοβυρνά (κριτική) – Ισχύς εν τη ενώσει

Για το μυθιστόρημα του Λύο Καλοβυρνά «Όλες μας» (εκδ. Gutenberg). Κεντρική εικόνα: © Diego San / Unsplash.

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

Γυναικοκτο...

«Η τρέλα ν’ αλλάξουν τον κόσμο» του Ξενοφώντα Κοντιάδη (κριτική) – Μυθιστορηματική και συναισθηματική προσέγγιση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του

«Η τρέλα ν’ αλλάξουν τον κόσμο» του Ξενοφώντα Κοντιάδη (κριτική) – Μυθιστορηματική και συναισθηματική προσέγγιση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του

Για το μυθιστόρημα του Ξενοφώντα Κοντιάδη «Η τρέλα ν’ αλλάξουν τον κόσμο» (εκδ. Τόπος). Στην κεντρική εικόνα, ο Νίκος Μπελογιάννης. 

Γράφει ο Γιώργος Σιακαντάρης

Τι άνθρωποι ήταν αυτοί που μετά την ήττα του ΚΚΕ κα...

«Ακούω φωνές» της Λουκίας Δέρβη (κριτική) – Ιστορίες που δεν βούτηξαν στα μαύρα νερά της λήθης

«Ακούω φωνές» της Λουκίας Δέρβη (κριτική) – Ιστορίες που δεν βούτηξαν στα μαύρα νερά της λήθης

Για τη συλλογή διηγημάτων της Λουκίας Δέρβη «Ακούω φωνές» (εκδ. Μεταίχμιο).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Ο συγγραφέας ως αντηχείο ενός παλλόμενου κόσμου. Ο δημιουργός ως γόνιμος υποδοχέας γεγονότων, αδιαμόρφωτων κατά βάση, όπω...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Φεστιβάλ ΛΕΑ: Ανακοινώθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης

Φεστιβάλ ΛΕΑ: Ανακοινώθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης

Δημοσιοποιήθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ.

Επιμέλεια: Book Press

Δημοσιοποιείται η λίστα των φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ, υπό την Αιγίδα της Α.Ε. ...

Το «Εργαζόμενο αγόρι» της Λένας Διβάνη στην ευρωπαϊκή λίστα προτεινόμενων βιβλίων του Readers of Europe 2023

Το «Εργαζόμενο αγόρι» της Λένας Διβάνη στην ευρωπαϊκή λίστα προτεινόμενων βιβλίων του Readers of Europe 2023

Το «Εργαζόμενο αγόρι» της Λένας Διβάνη προτείνεται για την ευρωπαϊκή λίστα βιβλίων της Ευρωπαϊκής Βιβλιοθήκης Readers of Europe για το 2023.

Επιμέλεια: Book Press

Το ...

«Ο Νίκος Καζαντζάκης και οι Έλληνες ομότεχνοί του: Αλληλεπιδράσεις, συνάφειες και διαφωνίες» – Συνέδριο στο Γαλλικό Ινστιτούτο

«Ο Νίκος Καζαντζάκης και οι Έλληνες ομότεχνοί του: Αλληλεπιδράσεις, συνάφειες και διαφωνίες» – Συνέδριο στο Γαλλικό Ινστιτούτο

Με αφορμή τη συμπλήρωση 140 χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Καζαντζάκη, θα διεξαχθεί το Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα «Ο Νίκος Καζαντζάκης και οι Έλληνες ομότεχνοί του: Αλληλεπιδράσεις, συνάφειες και διαφωνίες» στις 10 και 11 Ιουνίου, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος.

Επιμέλεια: ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γκούναρ Στόλεσεν [Gunnar Staalesen] «Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» (μτφρ. Βαγγέλης Γιαννίσης), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Ιουνίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Υπάρχουν κάποιε...

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Ντέιμον Γκάλγκατ [Damon Galgut] «Αρκτικό καλοκαίρι» (μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι δύο άντρες κάθονταν στις πο...

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ [Tatiana Ţîbuleac] «Ο γυάλινος κήπος» (μτφρ. Άντζελα Μπράτσου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαΐου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Σε δημοσίευσή της στον Independent, η αρθρογράφος Clarisse Loughrey ξεχώρισε τα εικοσιπέντε σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν από γυναίκες συγγραφείς. Στη φωτογραφία, μία από αυτές, η Octavia E. Butler [1947 - 2006], συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με έντονο κοινωνικό και πολιτικό υ...

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

Φάκελος αρχαιοκαπηλία με προτάσεις τριών βιβλίων: «Επιχείρηση “Νόστος”: Ένα χρυσό στεφάνι και μια Κόρη για τον Αλέξη Καρρά» (εκδ. Τόπος), του Νικόλα Ζηργάνου, «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων – Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές» (εκδ. Άγρα), του Ανδρέα Αποστολίδη και  «Ίλ...

Bιβλία αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης: 20 επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις

Bιβλία αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης: 20 επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις

Κανείς δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημά σου, αν δεν κάνεις ο ίδιος την αρχή για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Είκοσι επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις βιβλίων αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης από τους επαγγελματίες του είδους.

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ