armos houlioumi topos mesa mas

Για τη συλλογή διηγημάτων της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη «Ο τόπος μέσας μας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.

Γράφει η Φανή Κεχαγιά

«Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά
που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας
ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας», λέει ο Σεφέρης στο ποίημά του «Μυθιστόρημα I».
 

Κατά τον Henri Mitterand (Discours du roman, Narrativité et Narraticité, PUF, Paris 1980:193–194), συχνά ο χώρος, δηλαδή ο τόπος, δεν είναι μόνο το πλαίσιο αναφοράς και δράσης των ηρώων, ένα άψυχο σκηνικό, αλλά μια σύμβαση που διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην πλοκή και κάποιες φορές προδιαγράφει και τον τύπο ή το ήθος των ηρώων. Υποστηρίζει ακόμη ο Mitterand ότι και το ίδιο κείμενο δημιουργεί έναν τόπο, αφού το ιστορούμενο γεγονός, ο μύθος, έχει ανάγκη από ένα καταφύγιο, από ένα «πού» και από ένα «πότε», που θα δώσουν στον μύθο την εικόνα του πραγματικού. Το όνομα μάλιστα του τόπου, όταν δηλώνεται, κηρύσσει και την αυθεντικότητα της περιπέτειας μέσα από μια μετωνυμική αντανάκλαση που δίνει στον αναγνώστη την ψευδαίσθηση ότι, αφού ο τόπος είναι αληθινός, τότε και όσα διαδραματίζονται εκεί είναι αληθινά.

Στο βιβλίο της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη, επιβεβαιώνονται όλα τα παραπάνω. Ο τίτλος Ο τόπος μέσα μας αγκαλιάζει υπό τη σκέπη του τα περισσότερα διηγήματα της συλλογής και αυτό συμβαίνει άλλοτε με τρόπο δηλωτικό, όταν ο τόπος είναι προφανής και κατονομάζεται (Στοκχόλμη, Τόκιο, Όσλο, Αλιστράτη Σερρών), άλλοτε με τρόπο συνυποδηλωτικό, όταν ο τόπος είναι αυτό που κηρύσσει ο τίτλος, δηλαδή «μέσα μας», ή απλώς η συγγραφέας τον αφήνει να αιωρείται ως υπαινιγμό, ως ένα ασαφές και θαμπό θεατρικό σκηνικό στο οποίο κινούνται, συνομιλούν, θυμούνται, αισθάνονται και δρουν οι ήρωες. Ο τόπος στα διηγήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη λειτουργεί ακριβώς με τον τρόπο που περιγράφει ο Mitterand: διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην αφηγούμενη ιστορία και κυρίως καθορίζοντας είτε την ευρύτερη ψυχοσύνθεση και το ήθος είτε την εκάστοτε συναισθηματική κατάσταση των ηρώων.

Θρυαλλίδα ανάπτυξης κάθε ιστορίας στο βιβλίο «Ο τόπος μέσα μας» είναι πάντα ο τόπος, [...]

Για παράδειγμα, στο διήγημα «Καραόκε», η ηρωίδα ζει τον αδιέξοδο έρωτά της για χρόνια σ’ ένα οριακό μεταίχμιο μεταξύ Μπαχρέιν, Μπαλί, Φιλιππίνες, νησιά Φίτζι, Τόκιο, Ντουμπάι, πάντα υποφέροντας για τον λίγο χρόνο και πάντα ελπίζοντας για τον επόμενο τόπο. «Θα μιζεριάζει και θα αναθεματίζει την ώρα που τον γνώρισε, αλλά και θα αναπολεί και θα περιμένει τηλεφώνημά του για το επόμενο ταξίδι», μας λέει η συγγραφέας, κι εμείς αντιλαμβανόμαστε πως όλη η ύπαρξη της ηρωίδας του «Καραόκε» περιδινείται ακριβώς γύρω από τόπους, βιωμένους ή μελλοντικούς, χωρίς την αποθησαύριση ή την προοπτική των οποίων η μοίρα τους είναι αβέβαιη. Κι έτσι, η ζωή τους, ο έρωτάς τους γίνεται μία διαρκής μάχη μεταξύ αναχωρήσεων και επιστροφών.

Θρυαλλίδα ανάπτυξης κάθε ιστορίας στο βιβλίο Ο τόπος μέσα μας είναι πάντα ο τόπος, που δηλώνεται ρητά από την εναρκτήρια, βραχυλογική συνήθως, πρόταση. Διαβάζουμε ενδεικτικά κάποιες: «Καθόταν με τον πατέρα της στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη». «Καθόταν στο κουπέ με τους μετανάστες». «Έφυγε μετανάστρια για το Μόναχο». «Τον έφερε στο σπίτι η φίλη της». «Στο σπίτι. Μόνος πια τώρα ο κύριος Μίλτος». «Στο αεροπλάνο για Τόκιο». «Περιφερόταν άσκοπα εδώ κι εκεί». «Μόνη σε κρεβάτι μαιευτικής». «Ζούσαν στη Θεσσαλονίκη αφότου επέστρεψαν από τη Σουηδία». «Η Έντα οδηγούσε γρήγορα σε όλη τη διαδρομή». «Ήταν για διακοπές στη Στοκχόλμη η Έλσα». «Διέσχισε την απόμερη παραλία του Αγίου Σώστη». «Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο “Μακεδονία”». «Πήγαν στο χωριό καλεσμένοι σε βαφτίσια τελετή». «Ο Ακρίτας με την Κυριακή και τη Μάχη πήγαν στη Σκοπιά για τον Δεκαπενταύγουστο, το προγονικό χωριό, στο πανηγύρι της Παναγίας». «Καθόταν στο γραφείο κρατώντας την επιστολή». «Η μάνα σκυμμένη πάνω στο φέρετρο». «Αντάμωσαν στην Πόλη τον Μάρτη του 2015». Και πάει λέγοντας…

Ο τόπος, βέβαια, δεν νοείται και δεν ορίζεται σε όλα τα αφηγήματα της συλλογής με την αυστηρά γεωγραφική του διάσταση. Στα περισσότερα από αυτά, γίνεται αντιληπτός στον αναγνώστη περισσότερο ως μέγεθος με ειδικό βάρος, μέγεθος πολυπρισματικό και συναρτώμενο με τις έννοιες της μετανάστευσης, της ξενιτιάς, της ατέρμονης κινητικότητας του ανθρώπου πάνω στον γεωγραφικό καμβά. Γι’ αυτό και σε αρκετά διηγήματα οι ήρωες βρίσκονται σε στάδιο μετάβασης από τον γενέθλιο τόπο προς τον ξένο που θα τους φιλοξενήσει –ή ανακαλούν αυτό το στάδιο, μηρυκάζοντας τα συναισθήματα αβεβαιότητας και ανασφάλειας που επέφερε το κατ’ ανάγκη ξήλωμα– και ο κυριολεκτικός, ο ζωντανός (λάιβ) τόπος σε αυτά διηγήματα γίνεται το μέσο μαζικής μεταφοράς: το λεωφορείο, το αεροπλάνο και κυρίως το τρένο, που φαίνεται να λειτουργεί ως καίριο βιωματικό μοτίβο στη μνήμη της συγγραφέα.

Από την άλλη, οι τόποι υποδοχής του ξενιτεμένου μετανάστη δεν αναδύονται ποτέ αυτόνομοι και μεμονωμένοι, αλλά ζευγαρωμένοι με τον χώρο καταγωγής, ο οποίος επανέρχεται αναπόφευκτα στα διηγήματα μέσω της μνημονικής ανάκλησης και της νοσταλγίας. Η Στοκχόλμη, η Καρλσρούη, η Ουψάλα, το Όσλο, το Σίδνεϋ, στα διηγήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη είναι πάντα το ένα σκέλος ή ο ένας πόλος δυαδικών ζευγών, που στο άλλο άκρο/σκέλος/πόλο έχει το χωριό: την Αλιστράτη, τη Σκοπιά ή αλλιώς Σκρίτσοβο, το Λειβαδοχώρι, με τον ήρωα να ακροβατεί εφ’ όρου ζωής μεταξύ αυτών των δύο πόλων, να στήνει, να δένει, να πλέκει και να ράβει τη ζωή του στο μεταίχμιο.

Ο τόπος στα πεζογραφήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη δημιουργείται από ένα σύνολο συσχετισμών και πληροφοριών γεωγραφικών, γεωμετρικών και αρχιτεκτονικών, με όρους που στηρίζονται σε διαλεκτικά ζεύγη αντιθέσεων.

Ενδεικτικό ακριβώς μιας μόνιμα μεταιχμιακής κατάστασης είναι το δίλημμα του ήρωα που ανακύπτει σε μια οικογενειακή επίσκεψη στο χωριό μετά από χρόνια διαβίωσης στην Αυστραλία, στο διήγημα με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Άντε να τα ενώσεις».

Διαβάζουμε:

«Πήγε να πάρει τους δικούς του να κάνουν έναν γύρο στο χωριό. “Να γνωρίσετε τον τόπο μας”, είπε με πάθος στα παιδιά. Μήπως θα έπρεπε να πω τον τόπο μου; Διερωτήθηκε. Τον τόπο ΜΟΥ; Αναρωτήθηκε για δεύτερη φορά και βυθίστηκε σε σκέψη».
Και, μαζί του, διερωτάται και βυθίζεται σε σκέψη και ο αναγνώστης: ποια είναι η κτητική αντωνυμία που ταιριάζει καλύτερα στο ουσιαστικό «τόπος» για τον μετανάστη δεύτερης γενιάς; Ή, ακόμη ακόμη, ο γενέθλιος τόπος κληροδοτείται, ειδικά αν δεν υπάρχουν μνήμες; Εντέλει, τόπος μας είναι ο τόπος της γέννησής μας ή ο τόπος όπου στήνουμε την κάθε μέρα μας; Μήπως όλα αυτά μαζί; Ή μήπως τίποτα απ’ όλα αυτά και ο τόπος είναι τελικά, μας λέει η Δέσποινα Καϊτατζή Χουλιούμη, μόνο μέσα μας ως ιδέα, πίστη, ωραιοποιημένη μνήμη ή καθημερινή συνήθεια;

Ο χώρος ως πλαίσιο δράσης και ως διάκοσμος

Πιθανή απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα μπορεί να δίνει ο Hamon. Για τον Ph. Hamon («Pour un statut sémiologique du personage», Poétique du recit, Seuil, 1977: 228, 234), ο χώρος ως πλαίσιο δράσης και ως διάκοσμος (με την έννοια του ντεκόρ) που άλλοτε έρχεται σε συμφωνία και άλλοτε σε αντίθεση με τα συναισθήματα ή τις σκέψεις των ηρώων διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο αναγνωσιμότητας. Παράλληλα, λειτουργεί στην αφηγούμενη ιστορία ως δρων, μη ανθρωπόμορφο στοιχείο. Κατά τον ίδιο, ο χαρακτήρας τίθεται σε έναν τόπο κυριολεκτικά (ανοιχτό-κλειστό, επιπλωμένο ή μη, αστικό ή μη κ.τ.λ.) και μεταφορικά (περιβάλλον καλλιεργημένο ή όχι, φιλόξενο ή αφιλόξενο, ψυχρό ή ζεστό κ.τ.λ). Έτσι, ο ήρωας αποκτά –ή όχι– μια μορφή κοινωνικής καταξίωσης, με αποτέλεσμα η αλλαγή τόπου να μη σημαίνει απλώς μετακίνηση ή αλλαγή διακόσμησης, αλλά σφαιρική και συλλογική αλλαγή του καθεστώτος της ζωής του προσώπου.

Δηλαδή, ο τόπος στα πεζογραφήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη δημιουργείται από ένα σύνολο συσχετισμών και πληροφοριών γεωγραφικών, γεωμετρικών και αρχιτεκτονικών, με όρους που στηρίζονται σε διαλεκτικά ζεύγη αντιθέσεων. Ο άξονας της αντίθεσης των όρων μέσα vs έξω, κατασκευασμένο vs φυσικό περιβάλλον, πρόσοψη vs βάθος, διακόσμηση vs λειτουργικότητα, επιφάνεια vs ουσία, διαφάνεια vs αδιαφάνεια, φως vs σκιά, κίνηση vs ακινησία, μακριά vs κοντά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ιδανική για την εκτύλιξη κάθε ιστορίας και γίνεται έτσι το άτυπα δρων, μη ανθρώπινο στοιχείο, που λειτουργεί καθοριστικά στα συναισθήματα, στις σκέψεις και στη συμπεριφορά των ηρώων και συνέχει ως σταθερό λάιτ μοτίφ όλη τη συλλογή, χτίζοντας αυτό που στις παραστατικές τέχνες ονομάζουμε «σκηνικό».

prodimosieysu kaitatzi xoulioumi
Η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, από το Λιβαδοχώρι Σερρών, ολοκλήρωσε προ- και μεταπτυχιακές σπουδές (Msc) στη Σχολή Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ουψάλας κι εργάστηκε ως κλινικός ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια σε Δημόσιες μονάδες Εκπαίδευσης, Αποκατάστασης και Ψυχικής Υγείας σε Σουηδία και Ελλάδα. Διετέλεσε Διοικητική Προϊσταμένη του ΚΕΔΔΥ Σερρών και δίδαξε Λέκτορας επί συμβάσει στο ΤΕΦΑ Σερρών του ΑΠΘ. Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Εκπαιδευτών Ενηλίκων συνεργάστηκε με δημόσιους φορείς και Πανεπιστημιακά ΚΕΚ, συντονίζοντας ομάδες Επιμόρφωσης ενηλίκων, Συμβουλευτικής γονέων και Εκπαίδευσης των Εκπαιδευτών Ενηλίκων. Είναι μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (ΣΕΨ), του «The Uppsala University Alumni Network», της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ), και της Εταιρίας Karin Boye Sällskapet. Εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές και ένα βιβλίο μετάφρασης σουηδικής ποίησης. Συμμετέχει σε συλλογικές εκδόσεις και έντυπες ή ηλεκτρονικές ανθολογίες. Συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά με κριτικές αναγνώσεις ή δημοσιεύσεις ποιημάτων και διηγημάτων της. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, σουηδικά, γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά.
 

Παράλληλα, και πάντα σε συνάρτηση με τη γενικότερη έννοια του τόπου, στα πεζογραφήματα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη διακρίνουμε περιφερειακά και άλλα επαναλαμβανόμενα μοτίβα –όχι απαραιτήτως δευτερεύοντα–, όπως: τα μέσα μαζικής μεταφοράς που αναφέραμε (αεροπλάνο, λεωφορείο, τρένο), τα ξενοδοχεία, τη γενικώς νοούμενη έννοια «πατρίδα», αλλά και πολιτιστικά στοιχεία, όπως π.χ. τον χορό και ζωγραφικούς πίνακες, που εμφανίζονται σε αρκετές ιστορίες, ή ιστορικά βιώματα, σαν τον Εμφύλιο, ο οποίος τις περισσότερες φορές συνδέεται άμεσα με τον ξενιτεμό, ως η κυρίαρχη αιτία του. Διάχυτες είναι και οι διακειμενικές αναφορές, όπως «Το Δοξαστικό» από το Άξιον εστί του Ελύτη, Τα σταφύλια της οργής του Στάινμπεκ, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι του Όσκαρ Γουάιλντ, το Ο έρωτας έρχεται του Νιλς Φερλίν.

ARMOS kaitatzi xoulioumi exΗ συλλογή αποτελείται από σαράντα οχτώ αφηγήματα, κυρίως μικρής φόρμας, ψηφίδες μνήμης ενός ευρύτερου ψηφιδωτού, κείμενα με αφηγηματικό όχημα την ανάμνηση βιωμένων γεγονότων, βαθιά νοσταλγικά, στη ρίζα τους βιωματικά και πρωτίστως λυρικά –με μια λυρικότητα που πηγάζει τόσο από το λεξιλόγιο όσο και από τη βραχυλογική, πυκνή νοήματος και συχνά ελλειπτική διατύπωση–, τα οποία κραυγάζουν την ποιητική ταυτότητα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, η νοσταλγία, η λυρικότητα και ποιητικότητα, το βίωμα και η δραματοποιημένη ανάμνηση, είναι διάσπαρτα σε όλα τα πεζογραφήματα της συλλογής, αλλά βρίσκουν μία σπουδαία συμπύκνωση στην αλληγορία του πρώτου πρώτου κειμένου το οποίο ανοίγει αυλαία στο βιβλίο, το «Κι έγινε δέντρο που μιλούσε στη σιωπή».

Εκεί διαβάζουμε:

«Σπόρος έσκασε μύτη σε γη γόνιμη. Δεκτική μα σκληρή συνάμα. Μεγάλωσε δέντρο διχαλωτό. Στο σκοτάδι και φωτεινό, στη χαρά και θλιμμένο. Στην εγγύτητα και μονάχο, σε αποδοχή και απόρριψη. Στην αδράνεια και σε δράση, στην πραγμάτωση και σε ματαίωση. Και ανάκατα όλα αυτά και προσπαθούσε να τα ξεδιαλύνει. Του μύθου τα πλυμένα και άπλυτα, τα ασκούπιστα και σκουπισμένα. Το παράλογο της σκέψης, της εγκράτειας η παρόρμηση, ο θυμός της αγάπης».

Και παρακάτω:

«Και πάλευε να φέρει όσο γίνεται κοντά μας διχάλες, να μας κάνει κορμό ενιαίο. Να ντύσει τη νύχτα στο φως, να αντέχεται το σκοτάδι. […] Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν λάμπει τυχαία μα ούτε και σβήνει στην τύχη. Δέντρο ολόφωτο θα φανεί στο στερέωμα λίγο πριν σβήσει. Λεωφόροι κι ατραποί θα μας γνέφουν στου τέλους την άκρη σαν να είναι αρχή».

Και κάπως έτσι επιβεβαιώνεται η συμπερασματική διαπίστωση-αναστεναγμός του ήρωα του αφηγήματος «Πήραν μαζί τους τη γάτα», την ώρα που ατενίζει σιωπηλός την απέναντι πλαγιά στον γενέθλιο τόπο του: «Τελικά, άνω κάτω ο τόπος μέσα μας!»


ΦΑΝΗ ΚΕΧΑΓΙΑ είναι συγγραφέας, φιλόλογος και επιμελήτρια κειμένων.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

Για το μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου «Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό - Χρονικό σε πόλεις με ποτάμι» (εκδ. Πατάκη). Η κεντρική φωτογραφία, που κοσμεί το εξώφυλλο, είναι του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
«… άμμος» του Μιχάλη Μακρόπουλου (κριτική) – Memento mori

«… άμμος» του Μιχάλη Μακρόπουλου (κριτική) – Memento mori

Για τη νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου «...Άμμος» (εκδ. Κίχλη). 

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου

Ένας θολός ουρανός, η θάλασσα σαν μια θαμπή μεμβράνη, όλο το σκηνικό εκτεθειμένο σε έναν εμμονικό νοτιά, που όλα τα μεταπλάθει ...

«Τώρα είναι μετά» του Γιάννη Γαβαλά (κριτική) – Η αναζήτηση του καλού μέσα στο παράδοξο

«Τώρα είναι μετά» του Γιάννη Γαβαλά (κριτική) – Η αναζήτηση του καλού μέσα στο παράδοξο

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Γαβαλά «Τώρα είναι μετά» (εκδ. Ροδακιό). 

Γράφει η Ζέτα Κουντούρη 

Αυτοτοσαρκασμός και λεπτή ειρωνεία διατρέχουν το μυθιστόρημα του Γιάννη Γαβαλά με τον παράξενο τίτλο ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«You» – Στο μυαλό ενός σύγχρονου, κατά συρροή δολοφόνου βιβλιόφιλου

«You» – Στο μυαλό ενός σύγχρονου, κατά συρροή δολοφόνου βιβλιόφιλου

Για την τηλεοπτική σειρά «You», που είναι διαθέσιμη σε μεγάλο συνδρομητικό κανάλι, καθώς και για τα μυθιστορήματα της Κάρολαϊν Κέπνες (Caroline Kepnes) που την ενέπνευσαν. 

Γράφει ο Αντώνης Γουλιανός 

O χαρακ...

«Ο ρόλος των ΜΚΟ στο κοινωνικό κράτος»: Εκδήλωση για το δοκίμιο του Νίκου Κουραχάνη «Η βιομηχανία του ανθρωπισμού»

«Ο ρόλος των ΜΚΟ στο κοινωνικό κράτος»: Εκδήλωση για το δοκίμιο του Νίκου Κουραχάνη «Η βιομηχανία του ανθρωπισμού»

Παρουσίαση του δοκιμίου του επίκουρου καθηγητή Νίκου Κουραχάνη «Η βιομηχανία του ανθρωπισμού: ΜΚΟ και κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα» (εκδόσεις Τόπος) την Τρίτη στις 7:30 μ.μ. στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Επιμέλεια: Book Press

...
Βραβείο Κλεψύδρα 2025: Ανακοινώθηκε η μακρά λίστα – Τα βιβλία και οι συγγραφείς τους

Βραβείο Κλεψύδρα 2025: Ανακοινώθηκε η μακρά λίστα – Τα βιβλία και οι συγγραφείς τους

Ανακοινώθηκε η μακρά Λίστα του Λογοτεχνικού Βραβείου Κλεψύδρα 2025 που αφορά βιβλία που κυκλοφόρησαν το έτος 2024. Στην κεντρική εικόνα, από πρόσφατη βράβευση.

Επιμέλεια: Book Press

Στη μακρά Λίστα του Λογοτεχνικού Βραβείου Κλεψύδρα 2025 που αφορά βιβλ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Βρίσκεις πάντα αυτό που δεν ψάχνεις» της Λένας Κορομηλά (προδημοσίευση)

«Βρίσκεις πάντα αυτό που δεν ψάχνεις» της Λένας Κορομηλά (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Λένας Κορομηλά «Βρίσκεις πάντα αυτό που δεν ψάχνεις», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ιωλκός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στο τρένο; είπες.

...
«Η σιωπή του κελιού» του Μεχμέτ Ατές (προδημοσίευση)

«Η σιωπή του κελιού» του Μεχμέτ Ατές (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μεχμέτ Ατές «Η σιωπή του κελιού», το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίμετρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πάντα έλεγαν: «Συνήθως έρχονται γύρω στις έξι, έξι κα...

«Δεν θα τελειώσει έτσι» των Νίκι Φρεντς (προδημοσίευση)

«Δεν θα τελειώσει έτσι» των Νίκι Φρεντς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα των Νίκι Φρεντς [Nicci French] «Δεν θα τελειώσει έτσι» (μτφρ. Κίκα Κραμβουσάνου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Κίρα άκουγε αν...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μικρός οδηγός στο ελληνικό διήγημα 1974-2024: 50 αντιπροσωπευτικά διηγήματα όλων των κατηγοριών

Μικρός οδηγός στο ελληνικό διήγημα 1974-2024: 50 αντιπροσωπευτικά διηγήματα όλων των κατηγοριών

Μια ανασκόπηση της ελληνικής διηγηματογραφίας των τελευταίων πενήντα ετών σε 50 αντιπροσωπευτικά κείμενα. Σε πόσες κατηγορίες μπορούν να ταξινομηθούν τα διηγήματα (της μνήμης, πολιτικά, ερωτικά, αστυνομικά κ.ά.) και ποιοι οι σημαντικοί εκπρόσωποι της κάθε μιας; Στην κεντρική εικόνα, ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (1...

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Η εξέλιξη της τεχνολογίας, η δίκη του Γαλιλαίου, η αποδοχή του θανάτου, αλλά και οι προκαταλήψεις μας για τους τσιγγάνους. Δέκα βιβλία που θα μας γεννήσουν πολλά ερωτήματα και θα μας δώσουν απαντήσεις.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Δέκα πρόσφατα βιβλία πεζογραφίας από όλον τον κόσμο, γραμμένα από γυναίκες, με πρωταγωνίστριες θηλυκότητες, που απευθύνονται σε όλους. Ιστορίες για τις ηχηρές ή σιωπηρές επαναστάσεις των γυναικών εντός και εκτός των έμφυλων ρόλων τους, τις εκφάνσεις της αυτενέργειας και χειραφέτησής τους. Μυθιστορήματα και διηγήματα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ