Ένα βράδυ, στα μέσα του 21ου αιώνα, όλα σβήνουν. Φαίνεται σαν βλάβη ή διακοπή ρεύματος όπως αυτές που συμβαίνουν συχνά σ' έναν κόσμο που βαίνει προς το τέλος του, παραδομένος στις ελλείψεις, στις κρίσεις, στις πανδημίες. Αυτή τη φορά όμως το ρεύμα δεν επανέρχεται κι επικρατεί χάος.
Σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη, μια νεαρή γυναίκα, η Ρεβέκα, και ο σύντροφός της ο Μαρτέν φέρνουν παρ' όλ' αυτά στον κόσμο ένα παιδί, τη μικρή Αλίς. Αλλά τη μέρα που το ηλεκτρικό δίκτυο καταρρέει, ο νεαρός πατέρας δεν επιστρέφει σπίτι του. Για τη σύντροφό του, το άγχος δεν σταματάει να μεγαλώνει. Τρεις γενιές αργότερα, η Νουρ και η κόρη της η Κλάρα, κληρονόμοι γυναικών που από μάνα σε κόρη αναμετρήθηκαν με το χάος, πορεύονται με τον Μαρσό και το γιο του τον Λεό. Προσπαθούν να επιβιώσουν από την πείνα, τις κακοκαιρίες και τη βία σε μια χώρα αφανισμένη, όπου ωστόσο η αγάπη δεν το βάζει κάτω μπροστά στη βαρβαρότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Με τον ρεαλισμό και την έλλειψη κυνισμού που τον διακρίνει, με την αληθοφάνεια και την αίσθηση οικειότητας που αποπνέουν οι ήρωες του έργου του, ο Le Corre γράφει ένα από τα καλύτερα δυστοπικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν ποτέ σε οποιαδήποτε γλώσσα». (Lire)
«Πρόκειται για ένα δυστοπικό μυθιστόρημα αλλά πρωτίστως για ένα φεμινιστικό έργο. Ο φόβος που προκάλεσε η επιδημία του Covid-19, καθώς και οι εικόνες των έρημων δρόμων που κυριάρχησαν την άνοιξη του 2020, ώθησαν τον συγγραφέα να μας παρουσιάσει το σκοτεινό του όραμα για το μέλλον.» (Le Monde)
«Ο συγγραφέας μάς μεταφέρει σε ένα τραγικό μέλλον όπου μόνο οι γυναίκες μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα.» (Liberation)

Η καθηλωτική ιστορία μιας φιλίας που δοκιμάζεται από τη φωτιά, τα άγρια νερά και τη βία.
Δυο φίλοι από το πανεπιστήμιο. Τους ενώνει η κοινή τους αγάπη για τα βουνά, τα βιβλία και το ψάρεμα. Ο Γουίν είναι ένας αγαθός γίγαντας, παιδί του Βερμόντ, που η μεγαλύτερη χαρά του είναι όταν τα πόδια του βρίσκονται μέσα στο νερό. Ο Τζακ είναι πιο σκληροτράχηλος, μεγαλωμένος σ' ένα ράντσο στο Κολοράντο, όπου ο ύπνος κάτω απ' τ' αστέρια και το μαγείρεμα στη φωτιά είναι γι' αυτόν φυσικά, σαν τον τρόπο που αναπνέει. Όταν αποφασίζουν να διασχίσουν με κανό τον ποταμό Μασκβά στο βόρειο Καναδά, έχουν στο μυαλό τους αργόσυρτες μέρες όπου θα κάνουν κουπί και θα μαζεύουν μύρτιλλα και ξάστερες νύχτες όπου θα διαβάζουν βιβλία τσέπης με γουέστερν. Αλλά μια δασική μεγαπυρκαγιά δίνει απρόσμενα μια αίσθηση κατεπείγοντος στο ταξίδι τους. Κι όταν ακούν έναν άντρα και μια γυναίκα να τσακώνονται μες στην ομίχλη, αποφασίζουν να τους προειδοποιήσουν για τη φωτιά. Αλλά δεν βρίσκουν τίποτα και κανέναν. Την άλλη μέρα εμφανίζεται στο ποτάμι ένας άντρας, κωπηλατώντας μόνος του. Άραγε είναι αυτός που είχαν ακούσει; Κι αν ναι, πού είναι η γυναίκα; Απ' αυτή τη φορτισμένη αφετηρία, ο δεξιοτέχνης της αφήγησης Πίτερ Χέλερ ξεδιπλώνει μια ορμητική, συναρπαστική ιστορία απεγνωσμένης επιβίωσης στη φύση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το βιβλίο έχει μεγάλη ένταση, όμως αυτό στο οποίο ο Χέλερ διαπρέπει στ' αλήθεια είναι η τρομερά υψηλή ποιότητα της γραφής του για το φυσικό κόσμο - πότε λυρική, πότε γεμάτη δράση».

«Το ταξίδι αναψυχής δύο συμφοιτητών και φίλων μετατρέπεται σ' ένα μαρτύριο φωτιάς και ανθρώπινης κακίας... Αριστοτεχνικό τέμπο -ήρεμο στη γαλήνη, ορμητικό όταν καταφθάνει ο κίνδυνος... Ρυθμοί θρίλερ»

Από τα σχολικά βιβλία μέχρι τους λόγους των πολιτικών, από τα ΜΜΕ μέχρι τα κοσμικά σαλόνια, ο Αλμπέρ Καμύ είναι παντού το ίνδαλμα ενός αφηρημένου ανθρωπισμού που έχει τη βολική ιδιαιτερότητα να αρέσει και στη δεξιά και στην αριστερά. Λίγα βιβλία έχουν μελετήσει τις αντιφάσεις του συγγραφέα όπως το κάνει εδώ ο Όλιβερ Γκλόουγκ, βασιζόμενος σε μια νέα ανάγνωση των κειμένων του Καμύ - αντιφάσεις οι οποίες αποτελούν ωστόσο την κινητήρια δύναμη του έργου του Καμύ, δίνουν το κλειδί του "ύφους" του και εξηγούν τη σημερινή δημοτικότητά του.
Ο Γκλόουγκ θυμίζει τη βαθιά αφοσίωση του Καμύ στην αποικιοκρατία και στον τρόπο ζωής των αποίκων, στοιχείο που διαπερνά τα τρία μείζονα μυθιστορήματά του, τον Ξένο, την Πανούκλα και τον Πρώτο άνθρωπο. Εξετάζει τις πολιτικές του στρατεύσεις υπό το πρίσμα της ρήξης του με τον Σαρτρ: την ένταση ανάμεσα σε εξέγερση και επανάσταση, την καταφυγή του στο παράλογο ως άρνηση του ρου της Ιστορίας, τον αντικομμουνισμό του και την απορριπτική του στάση απέναντι στον αγώνα των αποικιοκρατούμενων λαών. Καταπιάνεται τέλος με τις οικειοποιήσεις του Καμύ: ο πιο δημοφιλής συγγραφέας στη Γαλλία και ο πιο πολυδιαβασμένος Γάλλος σε όλο τον κόσμο έχει γίνει πολιτικό και ιδεολογικό επίδικο. Η επίκληση ενός μυθοποιημένου Καμύ φωτίζει κολακευτικά αλλά παραπλανητικά την αποικιοκρατική ιστορία. Αυτόν ακριβώς τον Καμύ πρέπει να ξεχάσουμε, για να αναγνωρίσουμε τις εσωτερικές ρωγμές ενός συγγραφέα που υποστήριζε το ίδιο φανατικά τα κοινωνικά κεκτημένα του Λαϊκού Μετώπου όσο και τη γαλλική παρουσία στην Αλγερία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Βρήκα το θέμα μου. Μια ομάδα νεαρών δολοφονεί έναν οικογενειάρχη για ιδεολογικούς λόγους. Θα έγραφα κάτι εύκολο και θεαματικό, τίποτα δεν ήταν πιο άσχετο μ' εμένα απ' αυτή την ιστορία.
Το πίστευα στ' αλήθεια.
Δεν ήξερα ακόμη πως η εποχή της Άμεσης Δράσης ήταν φτιαγμένη με όλα αυτά που με συνιστούν: τη σιωπή, τη μυστικότητα και τον απόηχο της βίας".
Παράνομη ζωή είναι πρώτ' απ' όλα η ζωή της Μόνικα Σαμπολό, που ανατράφηκε σε αστικό περιβάλλον, στη σκιά ενός πατέρα με σκοτεινές δραστηριότητες, που εξαφανίστηκε χωρίς την παραμικρή εξήγηση. Είναι επίσης η ζωή των μελών της ακροαριστερής τρομοκρατικής ομάδας Άμεση Δράση, που γίνονται αντικείμενο μιας μυθιστορηματικής έρευνας η οποία θα οδηγήσει την αφηγήτρια στην ανασκόπηση και του δικού της παρελθόντος.
Πώς ζεις όταν έχεις διαπράξει ή υποστεί το ανεπανόρθωτο; Τι ξέρουμε γι' αυτούς που πιστεύουμε ότι τους γνωρίζουμε; Από την Ιταλία των Ερυθρών Ταξιαρχιών έως τη Γαλλία της δεκαετίας του 1980, όπου τα όνειρα για εξέγερση έδωσαν τη θέση τους στο χρήμα και τα στρας, το μυθιστόρημα Παράνομη ζωή διερευνά με τρόπο λεπτό την απέραντη περιπλοκότητα των ανθρώπων, το ζήτημα της βίας και τη δυνατότητα συγγνώμης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η Παράνομη ζωή της Μόνικα Σαμπολό μας βυθίζει στη δεκαετία του 1980: στον θριαμβεύοντα καπιταλισμό και καταναλωτισμό, αλλά και στην ακραία βία, στην τρομοκρατική οργάνωση Άμεση Δράση, που εξεγείρεται με το όπλο στο χέρι ενάντια στην αστική τάξη. Ένα λαμπρό μυθιστόρημα". (ARTE TV)
"Η Παράνομη ζωή της Μόνικα Σαμπολό, ιλιγγιώδης έρευνα πάνω στη βία και τα μυστήρια της παιδικής της ηλικίας, είναι το πιο ανατρεπτικό μυθιστόρημα της χρονιάς". (ELLE)

Ο τόμος "Διαδικασίες ωρίμανσης και διευκολυντικό περιβάλλον περιέχει άρθρα του D.W. Winnicott της περιόδου 1958-1964, που αναλαμβάνουν να μας μιλήσουν για τη σχέση την οποία περιγράφει ο τίτλος, στον οποίο λανθάνει η έννοια του υποκειμένου, τόσο πίσω από τις διαδικασίες ωρίμανσης όσο και πίσω από το διευκολυντικό περιβάλλον, όπου περιλαμβάνονται επίσης οι βασικοί και απαραίτητοι άλλοι, χωρίς τους οποίους κανένα υποκείμενο και κανένα «μωρό» δεν μπορεί να υπάρξει.
Έτσι εδώ υπάρχουν κείμενα όπως: «Η απαρτίωση του εγώ στην ανάπτυξη του παιδιού» και «Η θεωρία της σχέσης γονέα-βρέφους»· «Η ανάπτυξη της ικανότητας για έγνοια», όπου η έγνοια είναι το αντίστοιχο της ενοχής με θετικό όμως πρόσημο· «Η ικανότητα να είσαι μόνος», παρουσία ενός άλλου, εννοείται· «Παραμόρφωση του εγώ από την άποψη του Αληθούς και του Ψευδούς Εαυτού», όπου ο Winnicott εισάγει την έννοια του ψευδούς εαυτού και αναλύει την παραμορφωτική επίδραση των άλλων στη διαμόρφωσή του· «Μελέτη ορισμένων αντιθέτων με παράμετρο το επικοινωνείν κοι το μη-επικοινωνείν», όπου η χαρά της επικοινωνίας συμβαδίζει με τον κρυμμένο και απομονωμένο εαυτό, αφού ένα από τα παράδοξα που μας προτείνει ο Winnicott λέει ότι «είναι χαρά να κρύβεσαι, αλλά καταστροφή να μη σε βρίσκουν».
Ο D.W. Winnicott εργάστηκε με παιδιά, εφήβους και ενήλικους σε όλη τη διάρκεια της πορείας του, και συνομιλώντας τόσο με τις ιδέες και την πρακτική του Sigmund Freud όσο και των συγχρόνων του, αρχής γενομένης από τη Melanie Klein, κατάφερε στηριζόμενος στο κλινικό έργο του να μας μεταφέρει την εμπειρία και τα συμπεράσματά του, προχωρώντας την ψυχαναλυτική σκέψη σε εύρος αλλά και σε βάθος σχετικά με την οργάνωση του ψυχισμού και τα ελλείμματά του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Με κάποιον τρόπο ο Χιγκ επιβίωσε από την πανδημία γρίπης που σκότωσε όλους όσους ήξερε. Τώρα η γυναίκα του έχει χαθεί, οι φίλοι του είναι νεκροί και ζει στο υπόστεγο ενός μικρού εγκαταλειμμένου αεροδρομίου μαζί με το σκύλο του τον Τζάσπερ και μοναδικό του γείτονα έναν μισάνθρωπο που εμπιστεύεται μόνο τα όπλα. Αλλά μόλις ακούει μια φωνή από τον ασύρματο του μικρού αεροπλάνου του, πυροδοτείται βαθιά μέσα του η ελπίδα πως μια καλύτερη ζωή συνεχίζει να υπάρχει έξω από την αυστηρά ελεγχόμενη περίμετρό τους. Ρισκάροντας τα πάντα, πετάει πέρα από το σημείο μη επιστροφής και ακολουθεί τα ίχνη της κρυμμένης απ' τα παράσιτα φωνής, μόνο και μόνο για να βρει κάτι που είναι καλύτερο και χειρότερο απ' οτιδήποτε μπορούσε ποτέ να φανταστεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Αν πιστεύετε πως ο "Δρόμος" του Κόρμακ Μακάρθι είναι η τελευταία λέξη για τον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, ξανασκεφτείτε το... Ο Πίτερ Χέλερ έχει σκοτεινά και λαμπερά νέα από το μέλλον και τα παραδίδει με μια γραφή που σε κοκαλώνει σαν το λύκο στα χιόνια. Κάντε χώρο γι' αυτό το άγριο, τρυφερό, πανέξυπνο βιβλίο». (Γκλεν Ντάνκαν, συγγραφέας)
«Αυτό το μυθιστόρημα για το τέλος του κόσμου μοιάζει περισσότερο με μια συναρπαστική αφετηρία... Εκπληκτικό». (San Francisco Chronicle)
«Ωμό, αγωνιώδες και εμψυχωτικό, το βιβλίο του Χέλερ έχει την εκπληκτική ικανότητα να σε κάνει να γελάς, να νιώθεις δέος και απίστευτα ευάλωτος μέχρι την τελευταία σελίδα. Σε κάνει να θες να ξαναδιαβάσεις συγκεκριμένα αποσπάσματα μ' ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ένα απ' τα πιο δυνατά αναγνώσματα των τελευταίων χρόνων». (Playboy)
«Ένα υπέροχο ανάγνωσμα, ένα λαμπρό επίτευγμα από έναν πρωτοεμφανιζόμενο λογοτέχνη που καταφέρνει να συνδυάσει μια σπινθηροβόλα πρόζα με πραγματικά αξέχαστους χαρακτήρες». (The New York Journal of Books)

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είχε συγκρίνει την επανάσταση με την πυρηνική σχάση: μια έκρηξη ικανή να απελευθερώσει και να πολλαπλασιάσει την ενέργεια που περιέχεται στο παρελθόν. Τούτο το βιβλίο δεν αφηγείται την ιστορία των επαναστάσεων σε χρονολογική σειρά: τις ερμηνεύει σαν συλλογικά ξεσπάσματα που καταστρέφουν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων και ανοίγουν νέους ορίζοντες προσμονής. Είναι εργοστάσια ουτοπιών. Ο Έντσο Τραβέρσο χρησιμοποιεί την έννοια της επανάστασης σαν ερμηνευτικό κλειδί για να κατανοήσουμε τη νεοτερικότητα, και όχι μόνο τις κοινωνικές και πολιτικές της δομές αλλά και τις ιδέες της και το συλλογικό φαντσσιακό της, ή ακόμα και τις αισθητικές της μορφές. Αυτό σημαίνει να συλλάβουμε τις διανοητικές και συγκινησιακές διαστάσεις των επαναστάσεων, που έχουν εναποτεθεί σε κείμενα και εικόνες, θεωρίες και βιώματα, υλική κληρονομιά και συλλογικές μνήμες.
Η "Επανάσταση" του Τραβέρσο καλύπτει τους δύο τελευταίους αιώνες αναταραχών αναλύοντας ένα ευρύ και ποικίλο φάσμα υλικών, ξαναδιαβάζοντας τα κανονιστικά κείμενα, ανακαλύπτοντας και πάλι λησμονημένες μορφές. Το αποτέλεσμα είναι ένα γοητευτικό ιστορικό τοπίο φτιαγμένο από «διαλεκτικές εικόνες»: ατμομηχανές, σώματα, οδοφράγματα, σημαίες, τελετές, υλικές τοποθεσίες, ζωγραφικούς πίνακες, αφίσες και συμβολικά ορόσημα. Η διεργασία του παρελθόντος είναι απαραίτητη για να πορευτούμε στα ταραγμένα νερά του παρόντος και για να τροφοδοτήσουμε ένα νέο πολιτικό φαντασιακό για τον 21ο αιώνα.

Χειμώνας του 1793. Η νεαρή Δημοκρατία απειλείται από παντού, εντός κι εκτός των συνόρων της. Η επαναστατική κυβέρνηση καταφεύγει σε έκτακτα μέτρα. Εμφανίζεται τότε μια εφημερίδα με την υπογραφή του Καμίγ Ντεμουλέν και τίτλο "Ο Παλιός Κορδελιέρος", που διαβάζεται σε όλο το Παρίσι. Μορφή λησμονημένη σήμερα, ο νεαρός Ιακωβίνος βουλευτής είναι εκείνη την εποχή κορυφαία φυσιογνωμία. Ο "Παλιός Κορδελιέρος" δεν ζητά το τέλος της "τρομοκρατίας", αλλά την τροποποίησή της. Ο συγγραφέας του, αν και ένθερμος δημοκράτης, δεν αργεί να κατηγορηθεί πως παίζει το παιχνίδι του μοναρχικού εχθρού.
Με αφήγηση έντονη και νευρώδη, ο Ζοζέφ Αντράς εξιστορεί τον επώδυνο τοκετό της Δημοκρατίας. Τονίζει ότι η επαναστατική της έλευση χρειάστηκε βία, πίστη και αυταπάρνηση. Φωτίζοντας σκοτεινά σημεία της Ιστορίας, θυμίζει ότι η κατεστημένη πλέον Δημοκρατία γεννήθηκε από διχασμούς και μάχες των σωμάτων και των πνευμάτων, από την αποστασία της Βανδέας και από τις μεγάλες συγκρούσεις ιδεών. Σκιαγραφεί ολοζώντανα πορτρέτα μεγάλων μορφών, του Ροβεσπιέρου, του Δαντόν, του Εμπέρ. Και, προπαντός, το σπαρακτικό πορτρέτο του Καμίγ Ντεμουλέν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)