Την εποχή της πολιορκίας καθένας τρελαίνεται. Οι Γερμανοί φταίνε. Εγώ, από ζωγράφος, εδώ παίρνω την πένα. Οι λογοτέχνες γίναν πολυτεχνίτες, οι μουσικοί πυροβολητές, όλοι οι έμποροι στρατηγοί, οι στρατηγοί νομοθέτες [...] Με μία λέξη, καθένας κάνει κάτι που δεν ξέρει - είμαστε, λοιπόν, «ελεύθεροι»!

Στην καρδιά του Γαλλο-πρωσικού πολέμου, ο πρωτοπόρος ζωγράφος Κουρμπέ παίρνει θέση - το πάθος του ξεχειλίζει, το ζωγραφικό του ταλέντο διοχετεύεται σε σελίδες βιβλίου, κι απ' τα γραπτά του αναδύεται όχι μονάχα η συνείδηση ενός καλλιτέχνη εν μέσω πολέμου, αλλά και η πάλη δυο πολιτισμών: της Γαλλίας και της Γερμανίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Οι τεχνικές δήθεν αποφάσεις στο ευρωπαϊκό επίπεδο είναι πολιτικότατης φύσης, καθότι περιορίζουν την δυνατότητα των εθνικών κρατών και των πολιτών τους να παρεμβαίνουν και να διαμορφώνουν τους όρους δημιουργίας του κοινωνικού κόστους από την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, το οποίο και μετακυλίεται στο εθνικό επίπεδο. Τα εθνικά κράτη δεν θα μπορέσουν να ανακτήσουν την δικαιοδοσία να διαμορφώνουν τα πράγματα ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρά μόνον όταν εναρμονίσουν τις φορολογικές και οικονομικές πολιτικές, εξομοιώσουν τα πλαίσια της κοινωνικής πολιτικής και εντάξουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σ' ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο".
Στα κείμενα της ανά χείρας έκδοσης, ο Χάμπερμας πραγματεύεται αφενός πολιτικά ζητήματα που αφορούν στο παρόν και το μέλλον της ΕΕ και αφετέρου θεωρητικά ερωτήματα που αφορούν στην λειτουργία της δημόσιας σφαίρας και της δημοκρατίας: τον ρόλο του διανοούμενου στα πολιτικά πράγματα εν γένει και ειδικά της Ευρώπης, το ζήτημα των μεταναστών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, το αδιέξοδο της ευρωπαϊκής πολιτικής λόγω της αποτυχίας εισαγωγής ευρωπαϊκού συντάγματος, την κρίσιμη σημασία του έγκριτου Τύπου για την πολιτική δημόσια σφαίρα και τον συγκερασμό εμπειρικών και κανονιστικών στοιχείων στην θεωρία της δημοκρατίας (σε θέματα όπως η ορθολογικότητα της δημόσιας διαβούλευσης, η μαζική επικοινωνία, οι συσχετισμοί ισχύος στα ΜΜΕ και την δημόσια σφαίρα κ.ά.).
Πέραν της εμβρίθειας των επιμέρους αναλύσεων, η ιδιαίτερη σημασία των κειμένων έγκειται στην συσχέτιση των δύο θέματικών τους: Τα μεν ζητήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής εξετάζονται υπό το θεωρητικό πρίσμα του διαβουλευτικού μοντέλου δημοκρατίας, τα δε ερωτήματα της πολιτικής θεωρίας τίθενται με ειδική αναφορά στην ευρωπαϊκή πολιτική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το 1920, ο Γκούσταφ Γιάνουχ είναι μόλις 17 ετών. Πνεύμα ανήσυχο, διαβάζει βιβλία, γράφει ποίηση κι εμπλέκεται ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες. Η γνωριμία του με τον Φραντς Κάφκα θα σταθεί στη ζωή του ορόσημο. Στο πρόσωπο του συγγραφέα της "Κρίσης" και της "Μεταμόρφωσης" (έργα που ήδη γνώριζε ο Γιάνουχ), βλέπει έναν ενδιαφέροντα συνομιλητή, μα πάνω απ' όλα ένα δάσκαλο κι εμπνευστή.
Πιάνοντας στα χέρια του, χρόνια μετά το θάνατο του Κάφκα, τα ημερολόγια και τις σημειώσεις του απ' τις συναντήσεις εκείνες των εφηβικών του χρόνων, ο Γιάνουχ ανατάσσει τις αναμνήσεις του σε ένα αφηγηματικό συνεχές, ένα ξεδιπλούμενο χρονικό της γνωριμίας, της συναναστροφής και των συζητήσεών του με τον Τσέχο πεζογράφο.
Στον τόμο αυτό περικλείονται συζητήσεις γύρω από θέματα πνευματικού, πολιτιστικού, κοινωνικοπολιτικού, συγγραφικού ή άλλου ενδιαφέροντος, πάντα με φόντο τους δρόμους και τα κτίρια της Πράγας και με βασικό πρωταγωνιστή τον Φραντς Κάφκα.
Με τα λόγια του Τσέχου κριτικού Josef Skvorecky, πρόκειται για «ένα στοργικό αφιέρωμα στον μεγάλο Δάσκαλο, που ενέπνευσε πολλούς αναγνώστες, μελετητές και μη». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εάν η σχέση του Κάφκα με την Ελλάδα έχει, έστω και αποσπασματικά, ποικιλοτρόπως μελετηθεί, η σχέση της Ελλάδας με τον Κάφκα -η επίδραση και η πρόσληψη του έργου του στον ελληνικό χώρο- παραμένει, παρά την αδιάλειπτη δημοτικότητα του συγγραφέα στη χώρα, ένα εν πολλοίς αδιερεύνητο τοπίο. Αυτό το τοπίο επιχειρεί να χαρτογραφήσει ο ανά χείρας συλλογικός τόμος, ο οποίος περιλαμβάνει τις ανακοινώσεις του διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου με τίτλο "Κάφκα και Ελλάδα" που οργάνωσε το Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας στις 18 και 19 Ιουνίου 2021. Οι βασικοί θεματικοί του άξονες είναι, πέρα από την πρόσληψη και την επίδραση του Κάφκα στην ελληνική λογοτεχνία και τέχνη, οι μεταφράσεις του έργου του, οι διασκευές για το θέατρο και ο Κάφκα στην ελληνική εκπαίδευση. Σε αυτό το πλαίσιο καταγράφονται τα ίχνη του Κάφκα στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1960 έως τις μέρες μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Εκείνο στο οποίο αποσκοπώ με το Παράρτημα αυτό δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά μια δικαιολόγηση της διδασκαλίας που εκθέτω στο έργο μου, στο μέτρο που η ίδια, σε πολλά σημεία, δεν συμφωνεί με την καντιανή φιλοσοφία, έρχεται μάλιστα σε αντίθεση μ' αυτήν. Η δε συζήτηση του ζητήματος αυτού είναι αναγκαία, καθώς η αλυσίδα των διανοημάτων μου, όσο και αν διαφέρει από εκείνη του Καντ, τελεί εντούτοις, αναμφίβολα, υπό την επιρροή και την αναγκαία προϋπόθεση εκείνης".
Στο κύριο έργο του, το Ο κόσμος ως βούληση και παράσταση, δημοσιευμένο σε πρώτη έκδοση το 1819, ο Σοπεγχάουερ εκθέτει την φιλοσοφία του συνολικά και συστηματικά. Στο Παράρτημα του έργου, το οποίο περιλαμβάνει ο ανά χείρας τρίτος τόμος της ελληνικής έκδοσης, αντιπαρατίθεται ενδελεχώς με την θεωρητική κατά κύριο λόγο φιλοσοφία του Καντ (την Κριτική του καθαρού Λόγου), δευτερευόντως δε και με τα λοιπά μέρη του καντιανού συστήματος (την ηθική και την φιλοσοφία του δικαίου, την αισθητική και την φιλοσοφική τελεολογία). Η κριτική αυτή αντιπαράθεση, όπως ρητά επισημαίνει ο ίδιος ο Σοπεγχάουερ, συνιστά οργανικό μέρος του φιλοσοφικού του "συστήματος" (υπό μία ορισμένη έννοια και εισαγωγή σ' αυτό) και η κατανόησή της αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική κατανόηση του όλου.
Το Ο κόσμος ως βούληση και παράσταση συγκαταλέγεται, αναμφίβολα, στα μεγάλα κλασικά έργα της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Το Παράρτημα με την κριτική στον Καντ, χάρη στην μεστότητα, την εμβρίθεια και την συστηματικότητα που το χαρακτηρίζουν, είναι ένα κείμενο η μελέτη του οποίου αποβαίνει επωφελής για τον μελετητή της φιλοσοφίας του Σοπεγχάουερ εξίσου όσο και για εκείνον της θεωρητικής φιλοσοφίας του Καντ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)