Το μυθιστόρημα, Θησέας, μια δεύτερη ζωή είναι μια βόμβα που σκάει με τη μορφή ενός τρομερού ερωτήματος: Ποιος φονεύει αυτόν που αυτοκτονεί; Η απάντηση, πάλι με τη μορφή επικρεμόμενου ερωτήματος -Υπάρχει δεύτερη ζωή μετά τον θάνατο του αγαπημένου άλλου;- παλεύει να διαλευκάνει την ιστορία ενός οικογενειακού μυστικού, της βίας που πλήττει διαδοχικές γενιές, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με το υπαρξιακό αίνιγμα της μετάδοσης του αποσιωπημένου και κουκουλωμένου τραύματος, το οποίο συνεχίζει την καταστροφική του επιρροή. Το μυθιστόρημα ενσαρκώνει το ισχυρό παράδειγμα ενός πατέρα που επιβιώνει μιας κατάρρευσης, και ξαναβρίσκει, για χάρη των παιδιών του, τη θέληση και τη δύναμη για μια καινούργια ζωή.

Το υποβλητικό αυτό υβριδικό κείμενο, μεταμοντέρνο μείγμα αυτοβιογραφίας, φιλοσοφικού στοχασμού και μυθοπλαστικής ανάπλασης του αρχέγονου αττικού ήρωα, του Θησέα, έτυχε θερμότατης υποδοχής στη Γαλλία, όπου ήταν μέχρι την τελευταία στιγμή υποψήφιο για το μεγαλύτερο λογοτεχνικό βραβείο της χώρας, το Goncourt του 2019. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην ασφυκτικά συντηρητική κοινωνία του 1920, τέσσερις εντελώς παράταιρες Αγγλίδες, παίρνουν την παράτολμη απόφαση να φύγουν μόνες τους διακοπές στην Ιταλία, αφήνοντας πίσω τους το σκοτεινό Λονδίνο και τη σκυθρωπή τους καθημερινότητα. Η κυρία Γουίλκινς, μια νεαρή νοικοκυρά που ζει δυστυχισμένη ζωή πλάι σε έναν άλλοτε γοητευτικό δικηγόρο, βρίσκει αναπάντεχο σύμμαχο στο πρόσωπο της θεοσεβέστατης κυρίας Αρμπάθνοτ, η οποία έχει αποστασιοποιηθεί από τον δικό της σύζυγο που κερδίζει τον επιούσιο γράφοντας άσεμνα, για τα δικά της γούστα, μυθιστορήματα. Οι δυο γυναίκες αποφασίζουν να νοικιάσουν μαζί ένα μεσαιωνικό κάστρο και να περάσουν τον Απρίλιο στα ηλιόλουστα ιταλικά παράλια, χωρίς τους συζύγους τους. Την αλλόκοτη τετράδα συμπληρώνουν η γηραιά κυρία Φίσερ, μια στριφνή μεγαλοαστή η οποία ζει με τις αναμνήσεις περασμένων μεγαλείων και η νεαρή καλλονή αριστοκράτισσα Λαίδη Καρολάιν Ντέστερ, που ψάχνει καταφύγιο μακριά από τους επίδοξους μνηστήρες.
Σε ένα πρώιμα επαναστατικό για τις φεμινιστικές του απόψεις μυθιστόρημα, η πολυδιαβασμένη Βρετανίδα συγγραφέας Ελίζαμπεθ φον Άρνιμ, καταρρίπτει όλα τα στερεότυπα της εποχής, καταδεικνύοντας τα αδιέξοδα της στενά πατριαρχικής, θρησκευτικής κοινωνίας, όπου άνδρες και γυναίκες φαίνονται να δυστυχούν εντός των προκαθορισμένων κοινωνικών τους ρόλων. Ο Μαγεμένος Απρίλης δεν είναι ένα γλυκανάλατο συναισθηματικό ρομάντζο - τον λογοτεχνικό του προπάτορα τον βρίσκει κανείς στο πρόσωπο λεπτοφυών ανατόμων των ψυχικών δεσμών όπως ο Μαριβώ. Η φον Άρνιμ στήνει ένα λεπταίσθητο μυθιστόρημα εντυπωσιακού βάθους κι εξαιρετικά σμιλεμένων χαρακτήρων για τη λυτρωτική και μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην κεντρική πλατεία μιας πόλης στη Βόρειο Ελλάδα, το άγαλμα της Αυτής Μεγαλειότητας της Βασίλισσας των Ελλήνων, έχει καθαιρεθεί. Στο ίδιο σημείο, στη διαφημιστική πινακίδα του πρώτου κινηματογράφου της πόλης, ποζάρει γυμνή η Ζωή Λάσκαρη. Το έργο που παίζεται είναι «Ο Κατήφορος». Αυτή ακριβώς η ιστορική και χρονική συγκυρία τυλίγει σα νήμα τη ζωή και το πεπρωμένο των ηρώων στο "Φυγόδικος δεν ήμουν".
Η πόλη βρίσκεται στο Βορρά. Το σπίτι είναι πέτρινο: ριζωμένο στη γη. Οι ένοικοι πολλοί: ριζωμένοι στις εμμονές τους. Η δάφνη τετράψηλη: ριζωμένη στον κήπο. Η νύχτα είναι μία και είναι του Αυγούστου. Οι επισκέπτες είναι δύο: άντρας και γυναίκα. Εραστές. Ο άντρας είναι φυγάς. Η γυναίκα τον έφερε εδώ. Η πόλη, το σπίτι, οι ένοικοι του είναι άγνωστοι. Κανείς δεν τον περιμένει, κανείς δεν τον γνωρίζει, κάθε αγκωνάρι τον καταδιώκει, κάθε ένοικος είναι γι' αυτόν πυρακτωμένο σίδερο. Η νύχτα είναι μία και είναι του Αυγούστου. Και η γυναίκα είναι κλειδωμένη στο δωμάτιό της. Θα βγει να χτυπήσει την πόρτα του μέσα στη νύχτα; Κάποιος από τους δυο τους πρέπει πάση θυσία να μιλήσει πρώτος στον άλλον. Αν όχι, η μεταξύ τους σχέση θα σκάσει σαν πυριτιδαποθήκη. Ξημερώνει. Ο ήλιος είναι ολοκαίνουργιος, τα σύννεφα τρέχουν και οι δρόμοι ξετυλίγονται. Το αρχοντικό -χάρη στο ανέφικτο της λήθης;- ξεθάβει μυστικά, αποκαλύπτει λάθη, συγκαλυμμένες ρήξεις, ακλόνητες πεποιθήσεις, βγάζει στο φως μεγάλα λάθη, εύκολα λησμονημένα. Το αρχοντικό κοιτάζει ενοίκους και επισκέπτες στα μάτια, περιμένοντας την αντίδρασή τους: Θα συμφιλιωθούν ή θα παραμείνουν ξένοι; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια ανώνυμη αφηγήτρια, με νωπό το πένθος πρόσφατης απώλειας, ταξιδεύει στο Ολεβάνο, ένα μικρό χωριό νοτιοανατολικά της Ρώμης. Είναι χειμώνας, και από την προσωρινή της κατοικία πάνω σ' έναν λόφο, μεταξύ χωριού και νεκροταφείου, πραγματοποιεί μεγάλες εξορμήσεις και περιπάτους, εξερευνώντας με την ίδια ένταση και αφοσίωση το τετριμμένο και το μεγαλειώδες. Η θέα, η περιγραφή και η καταγραφή του κόσμου ολόγυρά της είναι ο δικός της τρόπος επαναπροσδιορισμού της θέσης της εντός του. Γραμμένο σε πλούσιο ποιητικό ύφος, το "Αλσύλλιο" είναι ένα εξαίσιο μυθιστόρημα για το πένθος, την αγάπη και το φυσικό τοπίο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Το Αλσύλλιο είναι η ιστορία μιας ύπαρξης αποστομωμένης από την απώλεια, όμως η προσδοκία μιας νέας ζωής, μαζί και η αναπτερωμένη ελπίδα αποκαθιστούν έναν απαλό, μα σταθερό ρυθμό στους παλμούς της καρδιάς της". (Lucy Scholes, Financial Times)
"Η γλώσσα και η ατμόσφαιρα θυμίζουν έντονα τον συμπατριώτη της W. G. Sebald, τον πρόωρα χαμένο ψυχογεωγράφο. Με το Αλσύλλιο, η Έστερ Κίνσκυ φτάνει στο επίπεδό του". (i newspaper)
"Βαθιά θλιμμένο και σκοτεινά όμορφο. Πρόκειται για ένα περίτεχνο και εμψυχωτικό μυθιστόρημα, το οποίο αναμφίβολα προσφέρει παρηγοριά". (Κριτική Επιτροπή του Duseeldorfer Literaturpreis)