Ζούμε στην εποχή όπου η μιντιακή ρητορική εγκωμιάζει ακατάπαυστα τον κάθε λογής επιτυχημένο επιχειρηματία, εξυψώνοντάς τον σ’ ένα είδος τεχνο-προφήτη, μια σύγχρονη δημιουργική διάνοια, ικανή ν’ αλλάζει τον κόσμο και ν’ ανατρέπει τον ρου της ιστορίας. Ο Αντονί Γκαλουτσό αναπτύσσει την ιστορική καταγωγή, τη γενεαλογία και τις σημερινές εκφάνσεις του εν λόγω μύθου, επικεντρώνοντας τη μελέτη του στο αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα, αυτό του Στιβ Τζομπς και, κατ’ επέκταση, ολόκληρου του νεοτεχνολογικού κλάδου της Σίλικον Βάλεϊ. Και δείχνει ότι πίσω από τη μιντιακή εξύμνηση των «δημιουργικών επιχειρηματιών» και της «καινοτομίας» κρύβεται ο φιλελεύθερος κοινός τόπος σύμφωνα με τον οποίον, αφενός, η κοινωνία είναι απλό άθροισμα ατόμων, τα οποία είναι απολύτως υπεύθυνα για ό,τι τους συμβαίνει· αφετέρου, ότι η «ελεύθερη αγορά» συνιστά αξιοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος ανταμείβει τους «άριστους». Η κοινωνιολογική ανάλυση του συγγραφέα συνιστά απαραίτητο εργαλείο πολιτικής κριτικής στα κυρίαρχα νεοφιλελεύθερα αφηγήματα.
«Ο μύθος του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία πρέπει να γίνει αντιληπτός ως υποσύνολο του μύθου της Προόδου: Ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας αποτελεί ενσάρκωση κι έκφραση της Προόδου, συνιστά την κινητήριο δύναμη που ασταμάτητα οδηγεί την ανθρωπότητα προς μια ολοένα και μεγαλύτερη ευζωία. Εντός τούτης της κοσμικής θρησκείας, η ατομική πρωτοβουλία βρίσκεται στην υπηρεσία της συλλογικής σωτηρίας. Κάθε φορά που μας κυκλώνουν παντοειδείς απειλές, κάθε φορά που το σύμπαν σκοτεινιάζει, είναι ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που, μέσω των τεχνολογικών του κατορθωμάτων κι ενός σωτήριου άλματος, βγάζει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο. [...] Ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας αποτελεί τον ήρωα δίχως τον οποίον παθαίνει βλάβη η μηχανή της ιστορίας, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να λιμνάζουν». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το Πηγάδι του Χουάν Κάρλος Ονέτι θεωρείται το πρώτο έργο λατινοαμερικάνου συγγραφέα που συνδυάζει στοιχεία Υπαρξισμού κι Υπερρεαλισμού, ένα σημείο αναφοράς όλης της μετέπειτα λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας και, ειδικότερα, της λεγόμενης «λογοτεχνίας της απομάγευσης». Κλεισμένος σ' ένα μικρό διαμέρισμα, ο Ελάδιο Λινασέρο εποπτεύει τον κόσμο γύρω του, αναμοχλεύοντας τις αναμνήσεις του. Άλλοτε αφηγείται στιγμιότυπα από τον κόσμο των πραγματικών γεγονότων κι άλλοτε διηγείται τις εξωπραγματικές περιπέτειες που τον επισκέπτονται απρόσκλητες στα νυχτερινά του όνειρα. Κι όταν καταφέρνει να τις εκμυστηρευτεί μονάχα σε δύο ανθρώπους, διαπιστώνει πως δεν υπάρχει κανείς γύρω του με καθαρή ψυχή, κανείς μπροστά στον οποίο μπορεί να ξεγυμνωθεί χωρίς να νιώσει ντροπή. Κεντρικό μοτίβο αυτών των περιπετειών είναι οι πολυδιάστατες πτυχές του έρωτα, εξαιτίας των οποίων ο Λινασέρο είτε μισεί είτε λατρεύει το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα στο Πηγάδι μοιάζει με την τελευταία Μεγάλη Ιδέα, από την οποία ακόμα κι ένας αιρετικός, μηδενιστής κι αποσυνάγωγος συγγραφέας, σαν τον Ονέτι, δεν καταφέρνει ν' αποστασιοποιηθεί. Ο Λινασέρο, παρότι αδυνατεί να αγαπήσει τη ζωή και τον άνθρωπο έτσι όπως ακριβώς είναι, εντέλει, είναι ο ίδιος ένας ποιητής εν αγνοία του. Διότι μέσα στο απόλυτο υπαρξιακό του μηδέν, μόνον αυτός καταφέρνει να συλλάβει την ποιητική διάσταση της νύχτας, που τον τυλίγει σιγά σιγά και τον εκμηδενίζει.
«Οι παράξενες εξομολογήσεις του Ελάδιο Λινασέρο. Χαμογελάω γαλήνιος, ανοίγω το στόμα μου, τρίζω τα δόντια μου με δύναμη και δαγκώνω γλυκά τη νύχτα. Όλα είναι μάταια και πρέπει τουλάχιστον να έχεις το θάρρος ν' αποφεύγεις τα προσχήματα. Θα ήθελα να μπορούσα να καρφώσω τη νύχτα πάνω στο χαρτί, σαν να ήταν μια μεγάλη νυχτερινή πεταλούδα. Αντί γι' αυτό όμως, ήταν η νύχτα που με ανύψωσε από τα νερά της, σαν το μπλάβο σώμα ενός νεκρού, και τώρα με σέρνει, αδυσώπητη, μέσα από τους κρύους και ονειρώδεις αφρούς της, ενώ αυτή κείτεται από κάτω». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τυλιγμένη σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει το σύμπαν του Ντοστογιέφσκι, η νουβέλα "Τζοβάνι Επίσκοπο" μας μεταφέρει σε μια Ρώμη σκοτεινή, μια πόλη βυθισμένη στη βρομιά του υποκόσμου και τα αθεράπευτα ανθρώπινα πάθη, μια πόλη που θυμίζει περισσότερο την Αγία Πετρούπολη παρά κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ο Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο σκαρώνει έναν παραληρηματικό μονόλογο του Επίσκοπο, για να πλάσει με αξιοθαύμαστη λογοτεχνική ζωντάνια τα πάθη και τη μοίρα του ήρωά του, ενός κατά τ' άλλα μετρημένου και καθωσπρέπει υπαλλήλου που παλεύει να κρατήσει κοντά του ό,τι αγαπά. Η αφηγηματική δομή της εξομολόγησης υπερβαίνει κατά πολύ τον απλό τεχνικό της χαρακτήρα και αναπαριστά με τον καλύτερο τρόπο τον ψυχισμό και το αδιέξοδο του ήρωα. Μέσω της περιδίνησης του τελευταίου στις ερωτικές διαμάχες και τις αντιζηλίες, με αποκορύφωμα την εγκληματική τροπή που παίρνουν τελικά τα γεγονότα, ο συγγραφέας αναδεικνύει το αιώνιο δίλημμα μεταξύ ελευθερίας και αναγκαιότητας.
«Η αφήγηση προχωράει με λυγμούς, με παύσεις και ηθελημένες επαναλήψεις που μιμούνται την πραγματική ροή της προφορικής γλώσσας. [...] Μέσα από την εξαρθρωμένη αφήγηση αναδύεται η ιστορία ενός ηττημένου, ενός ανθρώπου που γεννήθηκε σκλάβος και, παρ' όλες τις προσπάθειές του, δεν καταφέρνει να χειραφετηθεί». (Τζάνι Ολίβα)
«Α, κύριε, τι θλίψη! Ο άνθρωπος που τον κατατρώει το πάθος, που παλεύει πιασμένος στα γαμψόνυχα του πάθους και νιώθει πως τον καταβροχθίζει και ξέρει πως είναι χαμένος και δεν μπορεί, δεν θέλει να σωθεί... [...] Πείτε μου, πείτε μου: Ποιο πράγμα υπάρχει θλιβερότερο στη γη; Ποιο; [...] Και προπάντων να βλέπεις γύρω σου αυτόν τον εχθρό, να τον βλέπεις με μια θαυμαστή διαύγεια, να ανακαλύπτεις όλα του τα ίχνη, να μαντεύεις όλες τις διαβρώσεις που προκαλεί, τις κρυφές καταστροφές. Να βλέπεις, καταλαβαίνετε; Να βλέπεις σε κάθε άνθρωπο το μαρτύριο και να καταλαβαίνεις, να καταλαβαίνεις πάντοτε και να νιώθεις μέσα σου μια ευσπλαχνία αδελφική για κάθε παραστρατημένο, για κάθε πονεμένο, και να νιώθεις στα μύχια της ψυχής σου τη φωνή αυτής της μεγάλης ανθρώπινης αδελφότητας και στον δρόμο να μη θεωρείς κανέναν άγνωστο... Καταλαβαίνετε; Μπορείτε να καταλάβετε αυτό που αισθάνομαι μέσα μου, εγώ που με θεωρείτε μικρόψυχο και απόκληρο και σχεδόν ηλίθιο;» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γραμμένο την περίοδο 1939-1942, υπό τη σκιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το περίτεχνο δοκίμιο της Ρασέλ Μπεσπαλόφ εξετάζει, υπό τη φιλοσοφική και ανθρωπολογική της οπτική, τους ήρωες και τον ποιητή της Ιλιάδας. Για τη Γαλλίδα φιλόσοφο, το κεντρικό μοτίβο του έπους συνίσταται στη μονομαχία Αχιλλέα και Έκτορα, στην τραγική σύγκρουση του ήρωα της εκδίκησης με τον ήρωα της αντίστασης. Ο Όμηρος στέκεται αμερόληπτος πάνω από τα πεπρωμένα των Τρώων και των Αχαιών, αναδεικνύοντας, ωστόσο, την ευθύνη και την ελευθερία των θνητών, εν αντιθέσει με την αμεριμνησία των Αθανάτων, εκείνων των «κωμικών ηρώων» του Ολύμπου. Όμως ο Όμηρος δεν καθαγιάζει τη δύναμη: Την εμφανίζει ως υπέρτατη πραγματικότητα και ταυτόχρονα υπέρτατη αυταπάτη της ύπαρξης. Αυτό που υμνεί είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα, η δόξα του νεκρού ήρωα - η θέληση του ατόμου, που λαμβάνει διαστάσεις αιωνιότητας. Όλες οι περίφημες σκηνές που λαμβάνουν χώρα έξω από τα τείχη της Τροίας, με αποκορύφωμα το γεύμα του Πριάμου με τον Αχιλλέα, είναι τόποι ενατένισης του αιώνιου, όπου ο Όμηρος εκφράζει, με μια πληρότητα που δεν την έφτασαν ποτέ οι φιλόσοφοι, τη συνείδηση της ταυτότητας του ωραίου και του αληθούς που γονιμοποιεί την αρχαιοελληνική σκέψη. Ιδού πώς ο μέγας εποποιός μορφοποιεί ποιητικά τον μύθο -το, κατά τον Χέρμαν Μπροχ. «αρχέτυπο κάθε γνώσης του κόσμου των φαινομένων για την οποία είναι ικανό το ανθρώπινο πνεύμα».
«Σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεται ο Νίτσε, ο Όμηρος δεν είναι ο καλλιτέχνης της αποθέωσης. Αυτό που υμνεί, αυτό που καθαγιάζει, δεν είναι ο θρίαμβος της νικηφόρας δύναμης, αλλά η ανθρώπινη ενεργητικότητα μέσα στη δυστυχία, η ομορφιά του νεκρού πολεμιστή, η δόξα του θυσιασμένου ήρωα, το άσμα του ποιητή στο μέλλον -καθετί που νικιέται από τη μοίρα αλλά συνεχίζει να την αφηφά και να την υπερβαίνει. [...] Ο Όμηρος φανερώνει τη βαθύτερη φύση των όντων όχι στις πράξεις τους, αλλά στον τρόπο τους να αγαπούν, στην επιλογή της αγάπης». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στη Νέα Υόρκη της Μεγάλης Ύφεσης, ένας κύκλος νέων διανοούμενων σχηματίζεται σιγά σιγά, ένας "κύκλος των ανθρώπινων πλασμάτων που ένωσαν η ανάγκη και η αγάπη". Εκκολαπτόμενοι καθηγητές, αποτυχημένοι συγγραφείς, άνεργοι ρεπόρτερ, απεγνωσμένοι εργένηδες, ανήκουν όλοι τους στην περίφημη δεύτερη ζωής τους": Τρωγοπίνουν, ευφυολογούν, συγκρούονται, ονειροπολούν, λογομαχούν κι εκφράζουν την απόγνωσή τους. Μολονότι δεν ζουν στο περιθώριο, βιώνουν ένα αδιέξοδο που δεν έχει να κάνει μονάχα με τη διάψευση του περίφημου αμερικανικού ονείρου, το οποίο με τόση θέρμη είχαν κυνηγήσει παλιότερα οι γονείς τους, αλλά και με την αβεβαιότητα και το υπαρξιακό κενό που γεννά η αμερικανική κοινωνία εκείνη την εποχή.
Η γραφή του Ντέλμορ Σβαρτς αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της αμερικανικής εκδοχής του μοντερνισμού, και -διόλου τυχαία- το έργο του επαινέθηκε από κολοσσούς του λογοτεχνικού αυτού ρεύματος, όπως ο Έζρα Πάουντ και ο Τ.Σ. Έλιοτ. Ο Σβαρτς καταγράφει με μαεστρία την αποτυχία και την "πτώση" των ηρώων του. Αποτυπώνει την αποξένωση και την αμφιθυμία τους, και συνάμα τη σατιρίζει ανηλεώς, χαρίζοντάς μας ένα καθ' όλα αντιπροσωπευτικό πορτρέτο της εβραϊκής νεοϋορκέζικης μεσαίας τάξης στα χρόνια της Ύφεσης. Κυρίως, όμως, με τους ολοζώντανους -ενίοτε στα όρια του εξπρεσιονισμού- διαλόγους των ηρώων του, επιτυγχάνει μια θεατρική -σχεδόν ποιητική- πρόζα, εξίσου άξια με το έμμετρο έργο για το οποίο αποθεώθηκε και τιμήθηκε ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια. Ο Κόσμος είναι ένας γάμος συνιστά, εντέλει, μια ειλικρινή και κυνική εξομολόγηση του συγγραφέα στο αναγνωστικό του κοινό, μια λυτρωτική ενδοσκόπηση στα άδυτα του ανθρώπινου ψυχισμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)