Σε συνέντευξή της στο Powell's Books, η Ντόνα Ταρτ [Donna Tartt] μίλησε για το μυθιστόρημά της «Η καρδερίνα», έργο βραβευμένο με Πούλιτζερ, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα, σε μετάφραση Μιχάλη Δελέγκου.
Επιμέλεια: Book Press
Σε συνέντευξή της στο Powell's Books, η Ντόνα Ταρτ μίλησε για το μυθιστόρημά της Η καρδερίνα, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα, σε μετάφραση Μιχάλη Δελέγκου.
Το βιβλίο παρουσιάζει μια ιστορία ενηλικίωσης με πρωταγωνιστή τον νεαρό Θίο, η μητέρα του οποίου σκοτώνεται σε βομβιστική επίθεση κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής τους στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης. Έχοντας επιβιώσει από το τρομοκρατικό χτύπημα, ο Θίο περιπλανιέται στα συντρίμμια και κλέβει την «Καρδερίνα», τον πολύτιμο πίνακα ζωγραφικής του Κάρελ Φαμπρίτιους.
Τα επόμενα χρόνια, ο Θίο συναντά τον απόντα πατέρα του, γίνεται μέλος ενός κυκλώματος που πουλά πλαστές αντίκες, εθίζεται στα παυσίπονα, αποκτά φίλους και εχθρούς, καθώς προσπαθεί να εξιλεωθεί για την κλοπή του πίνακα και να ξεκαθαρίσει τα αισθήματά του για την Πίππα, ένα κορίτσι με το οποίο γνωρίστηκε την ημέρα του θανάτου της μητέρας του.
Το βιβλίο της Ταρτ μιλά για «ανθρώπους που αγαπούν την ομορφιά και προσπαθούν να τη διασώσουν». Ο πίνακας του Φαμπρίτιους, με τον οποίο αποκτά εμμονή ο βασικός ήρωας είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της ιστορίας.
Είκοσι χρόνια πριν από τη δημοσίευση του μυθιστορήματος, η συγγραφέας έτυχε να παρατηρήσει από κοντά ένα πιστό αντίγραφο της «Καρδερίνας» κατά την παραμονή της στο Άμστερνταμ, σε έναν χώρο δημοπρασιών. Ο μικρός αυτός πίνακας, που «δεν είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ το σχολικό τετράδιο ενός παιδιού», είναι, σύμφωνα με την Ταρτ, το πιο ξεχωριστό έργο της Ολλανδικής Χρυσής Εποχής.
«Ο ζωγράφος που το έφτιαξε, ο Κάρελ Φαμπρίτιους -που ήταν μαθητής του Ρέμπραντ και δάσκαλος του Βερμέερ, και που ήταν πολύ διάσημος στην εποχή του-, πέθανε πολύ νέος σ’ ένα τραγικό ατύχημα, από την έκρηξη ενός εργοστασίου πυρίτιδας στο Ντελφτ που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Αυτός ο μικρός πίνακας είναι ένα απ’ τα ελάχιστα έργα του που σώζονται ως σήμερα».
Οι ήρωες της Καρδερίνας είναι «απείθαρχοι και απρόβλεπτοι, έχουν τη δική τους ενέργεια, αναπτύσσουν από μόνοι τους τις σκηνές στις οποίες εμφανίζονται». Όπως επισήμανε στο Powell's Books, η Ταρτ αγαπά τους χαρακτήρες της, αντιμετωπίζοντάς τους σαν πραγματικούς ανθρώπους:
«Νομίζω πως ένας από τους λόγους για τους οποίους γράφω τόσο μεγάλα μυθιστορήματα είναι το ότι μου αρέσει να περνώ χρόνο με τους χαρακτήρες μου και να τους γνωρίζω καλά».
Μάλιστα, πολλοί από τους πρωταγωνιστές της είναι νεαροί σε ηλικία - στο λογοτεχνικό ντεμπούτο της, Η μυστική ιστορία (εκδ. Διόπτρα, μτφρ. Μιχάλης Δελέγκος), αφηγείται τις περιπέτειες μιας παρέας φοιτητών κλασικής φιλολογίας ενός σημαντικού πανεπιστημίου της Νέας Αγγλίας. Η Ταρτ σχολίασε αυτό το γεγονός:
«Όταν γράφω απ’ τη σκοπιά των νέων, νιώθω την ίδια μεγάλη ευχαρίστηση που ένιωσα για πρώτη φορά όταν άρχισα να διαβάζω ως παιδί - όταν κάλπαζα με κομμένη την ανάσα μέσα στα βιβλία, όταν επέστρεφα στο σπίτι φορτωμένη με βιβλία από βιβλιοθήκες κι ύστερα χανόμουν μέσα τους, μαγεμένη. Γράφοντας για τους νέους, αποκτώ ξανά, κατά κάποιον τρόπο, αυτόν τον αναγνωστικό ενθουσιασμό. Επίσης, είναι διασκεδαστικό να γράφεις για τους νέους, επειδή εξετάζουν συνεχώς τον ψυχισμό τους και προσπαθούν αδιάκοπα να κατανοήσουν τον κόσμο και να βρουν τη θέση τους μέσα σ’ αυτόν».