Ο Γάλλος συγγραφέας Εντουάρ Λουί (Édouard Louis) μίλησε στον Guardian για το μυθιστόρημά του με τίτλο «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας». Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αντίποδες, σε μετάφραση Στέλας Ζουμπουλάκη.
Επιμέλεια: Book Press
Τα αυτοβιογραφικά μυθιστορήματά του Εντουάρ Λουί μιλούν για τα παιδικά του χρόνια στη σκληρή γαλλική επαρχία, για την οικογένειά του, για τη μάχη του ενάντια στην καταπίεση και στην ομοφοβία. Το πρόσφατο βιβλίο του, Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας, επικεντρώνεται στη ζωή της μητέρας του.
«Η μητέρα μου άφησε έναν άνδρα που την κρατούσε αιχμάλωτη για εικοσιπέντε χρόνια. Ο μπαμπάς μου της έλεγε πάντα: θα μείνεις στο σπίτι, θα κάνεις τις δουλειές του σπιτιού, θα μεγαλώνεις τα παιδιά και δεν θα φοράς μακιγιάζ – την κορόιδευε όποτε το προσπαθούσε. Ώσπου μια ημέρα, η μητέρα μου έσπασε τις αλυσίδες της, έφυγε και άλλαξε εντελώς τον εαυτό της, και στα πενήντα της κατέκτησε μια όμορφη ελευθερία, φεύγοντας για την πόλη για πρώτη φορά στη ζωή της».
Χάρη στα μυθιστορήματα του Λουί, τα μέλη της οικογένειάς του έχουν αναδειχθεί πλέον σε εθνικούς ήρωες της Γαλλίας. Η Μονίκ, η μητέρα του Λουί, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο λογοτεχνικό ντεμπούτο του συγγραφέα, στο μυθιστόρημα Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ, με το ψευδώνυμο Μπριζίτ. Όταν η οικογένειά τους δεν είχε να φάει, η Μονίκ προέτρεπε τα παιδιά της να ζητήσουν ζυμαρικά από τους γείτονές τους. Όταν ο αλκοολικός σύζυγός της κατέστρεψε τον τοίχο του σπιτιού, εκείνη σκέπασε τις τρύπες του τοίχου με τις σχολικές ζωγραφιές των παιδιών της.
Στα μυθιστορήματά του, ο Λουί δεν επικρίνει με επιδεικτικό τρόπο τα πρόσωπα της οικογένειάς του - η εξουσία που ασκούσε ο πατέρας του πάνω στη νοικοκυρά μαμά του απεικονίζεται ως κάτι που συνέβαινε συχνά στις συντηρητικές κοινωνίες του γαλλικού βορρά.
«Η ευθύνη για τη βία δεν πρέπει να καταλογίζεται μονάχα σε ένα άτομο, καθώς πολύ συχνά η βία είναι το αποτέλεσμα μιας γενικότερης συνθήκης».
Ο Λουί προσπαθεί να περάσει αυτό το μήνυμα μέσα από τα βιβλία του.
«Είναι κάτι που οι άνθρωποι συχνά δεν επιθυμούν να ακούσουν».
Ο συγγραφέας θεωρεί πως τα μυθιστορήματά του παρουσιάζουν τα μέλη της εργατικής τάξης με τρόπο «δίκαιο μα όχι εξιδανικευμένο». Το έργο του προσφέρει μια απάντηση στην τάση της γαλλικής κοινωνίας να «γελοιογραφεί τους φτωχούς δίχως έλεος». Ο Λουί θεωρεί πως ο πολιτικός λόγος στη Γαλλία βρίθει από «ταπεινωτικές προσβολές προς τα άτομα της εργατικής τάξης». Οι δηλώσεις του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι κάτοικοι της περιοχής όπου μεγάλωσε ο συγγραφέας ψήφισαν την ακροδεξιά Λεπέν, εφόσον αυτή υποσχέθηκε να τους στηρίξει οικονομικά.
«Οι προοδευτικοί δεν πρέπει να παραμένουν αμέτοχοι, και απλώς να παραπονιούνται για την άνοδο της ακροδεξιάς», λέει ο Λουί. Αντιθέτως, πρέπει να «δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την αλλαγή», ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους και να σκεφτούν διαφορετικά. Ο συγγραφέας πιστεύει πως η γαλλική αριστερά, η οποία σχημάτισε μια ιστορική συμμαχία στις πρόσφατες κοινοβουλευτικές εκλογές, μπορεί να συμβάλει στην καταπολέμηση της ακροδεξιάς, στην προάσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.