
Ο Νικήτας Μ. Παπακώστας στην πρώτη του νουβέλα «Καληνύχτα καλούδια μου» (εκδ. Δώμα), με την παράθεση μικρών επεισοδίων από τη ζωή της Μαριώς, επιχειρεί να σκιαγραφήσει το απόλυτο κακό. Μια διαταραγμένη ψυχή μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της ελληνικής επαρχίας περασμένων εποχών. Δοξασίες, στοιχειά, ο Θεός και ο Διάβολος και πάνω απ' όλα το πεπρωμένο που ζητά απαρεγκλίτως να πραγματοποιηθεί, είναι κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν τη νουβέλα του Παπακώστα.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;
Έγραψα μια ιστορία που ελπίζω να δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να βρει τελικά μια δικιά του αλήθεια. Ευτυχώς η αλήθεια δεν είναι μόνο μία σ' αυτό το μικρό σε έκταση βιβλίο. Κι αν για κάποιους η αλήθεια είναι μία, τότε έχει πολλές πλευρές και προεκτάσεις.
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
Νομίζω πως έχουν δίκιο να αναρωτιούνται. Θεωρώ πως η ιδιότητα του συγγραφέα έχει μεγάλο βάρος. Είναι μια δύσκολη δουλειά που πρεκτείνεται πέρα από τη γραφή ενός βιβλίου. Οι συγγραφείς για μένα πλάθουν συνειδήσεις κι αυτό είναι σοβαρή ευθύνη. Εγώ θέλω απλώς να πω τις ιστορίες μου, δεν έχω την πετριά του συγγραφέα.
Όσον αφορά στο τι καινούριο προτείνω, δεν υπάρχει παρθενογένεση πιστεύω στις τέχνες, τα 'χουν πει άλλοι νωρίτερα κι ίσως και καλύτερα από μένα. Κάνω μόνο μια έντιμη προσπάθεια με τη δική μου ματιέρα. Πιστεύω πως ο χρόνος έρχεται και ξεκαθαρίζει τα πράγματα, τους ρόλους και τους τίτλους των ανθρώπων.
Πείτε μας δυο λόγια για το νεότευκτο «συγγραφικό σας εργαστήρι».
Ίσως κακώς, αλλά ποτέ δεν πήγα σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Πάντα έκανα αυτόματη γραφή. Ολόκληρα κατεβατά στο κινητό μου. Αλλά αυτό που είναι το σημαντικό για μένα είναι «η στιγμή». Να 'ναι κατάλληλη η στιγμή.
Με τον καιρό μαζεύονται οι ιστορίες στο κεφάλι μου ή στην ψυχή μου, αν είναι βαριές (κυρίως οι βαριές) κι έρχεται εκείνη η στιγμή που συνδέονται όλα, που βγάζει νόημα να γραφτούν, που τα πρόσωπα παίρνουν μάτια και χέρια κι αποκτούν κίνηση. Και η στιγμή είναι πάντα τυχαία, μια ασήμαντη αφορμή: ένα σκουπίδι στο λεωφορείο, ένας ψίθυρος την ώρα που κοιμίζω το παιδί, ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο την ώρα που δουλεύω με κάποιον ασθενή. Αφού λοιπόν γραφτούν, μετά αρχίζει το βάσανο. Αυτό είναι κάτι που το κατάλαβα πολύ καλά με το Καληνύχτα καλούδια μου. Πονάει η διόρθωση κι εγώ χάνομαι στον κόσμο των λέξεων, όπως ακριβώς το λέτε. Για λίγο. Μετά συνέρχομαι. Το να κρατηθεί η ισορροπία και η οικονομία των λέξεων γίνεται ανάγκη.
Θεωρώ πως η ιδιότητα του συγγραφέα έχει μεγάλο βάρος. Είναι μια δύσκολη δουλειά που πρεκτείνεται πέρα από τη γραφή ενός βιβλίου. Οι συγγραφείς για μένα πλάθουν συνειδήσεις κι αυτό είναι σοβαρή ευθύνη.
Έχουν επηρεάσει άλλες τέχνες –κινηματογράφος, εικαστικά, κόμικς, μουσική κ.ά.– τη συγγραφική σας δουλειά; Αν ναι, με ποιους τρόπους;
Αγαπώ τις τέχνες όταν με βοηθούν να καταλάβω εμένα και τον κόσμο γύρω καλύτερα. Η εμβάθυνση είναι το ζητούμενό μου. Η ανάλυση της ζωής και του θανάτου. Αγαπάω όλες τις τέχνες όταν έχουν αυτή τη κατεύθυνση. Και φυσικά κι ό,τι με κάνει χαρούμενο.
Ο δρόμος προς την έκδοση για τους νέους συγγραφείς συνήθως δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;
Η δικιά μου ιστορία ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Στάθηκα πολύ τυχερός που ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με τους ανθρώπους του ΔΩΜΑτος γιατί πολύ σύντομα επικοινώνησαν μαζί μου κι έδειξαν μεγάλη πίστη στο πρώτο χειρόγραφο. Το είχα στείλει σε τρεις εκδότες συνολικά. Εμπιστεύθηκαν σ' εμένα το πρώτο τους λογοτεχνικό βιβλίο κι αυτό ήταν και είναι μεγάλη τιμή.
* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ είναι δημοσιογράφος.
Καληνύχτα καλούδια μου
Νικήτας Μ. Παπακώστας
Δώμα 2018
Σελ. 72, τιμή εκδότη €8,50