Ο Αντώνης Τζήμας μας συστήνεται με μια συλλογή δεκαπέντε διηγημάτων, με ιστορίες σύγχρονες και θέματα τον έρωτα, τον φόβο των ευθυνών για τις επιλογές που μπορεί να κάνει κάποιος, τη σεξουαλικότητα και το τέλος της παιδικής αθωότητας.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
Τι καινούργιο φέρνω; Ό,τι καινούργιο φέρνει ο κάθε συγγραφέας. Το μοναδικό του ύφος, τις μοναδικές του επιρροές, το μοναδικό του στυλ γραφής. Τις προβληματικές που συνδιαλέγονται με την λογοτεχνία τόσα χρόνια φιλτραρισμένες μέσα από την δική μου μοναδική οπτική. Μέσω των δικών μου εμπειριών, των δικών μου αναγνωσμάτων και ερμηνειών. Την δική μου αλήθεια για τον κόσμο, τον έρωτα, την ύπαρξη, τη ζωή και τον θάνατο. Τα θραύσματα αυτής της αλήθειας βρίσκονται σε καθεμία από τις δεκαπέντε ιστορίες που είτε αναζητούν τη συμφωνία του αναγνώστη είτε τη διαφωνία του.
Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;
Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που απαρτίζεται από δεκαπέντε ιστορίες. Κάθε ιστορία αποκαλύπτει ένα θέμα, κάθε διήγημα υπηρετεί μια συνθήκη. Τα περισσότερα διηγήματα δεν φανερώνουν τον τόπο που διαδραματίζονται. Θα μπορούσε η ιστορία να εξελίσσεται στην Ελλάδα, στην Πράγα, στο Παρίσι ή στην Αμερική. Αλλά υπάρχουν στοιχεία που φανερώνουν ότι διαδραματίζονται στην σημερινή εποχή. Στοιχεία της ποίησης, της ζωγραφικής, της μουσικής διατρέχουν σχεδόν όλα τα διηγήματα σαν να έχουν το ρόλο υποστήριξης του θεμέλιου λίθου στο καθένα. Η εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, η φανταστική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, που μπορεί να απέχει πολύ από την πραγματική μας εικόνα, ο δρόμος προς την αυτογνωσία και τις πραγματικές μας επιθυμίες, ο φόβος του να αναλάβουμε την ευθύνη αυτών των επιθυμιών μας, η ελπίδα ότι ο έρωτας διορθώνει τα πάντα, ότι έχει την ικανότητα να μας μεταμορφώσει, και το κάνει αλλά μόνο στιγμιαία, η αιμομιξία, η ατομική ελευθερία και ένα είδος προσωπικών επαναστάσεων των ηρώων και συγκεκαλυμμένου ακτιβισμού, η πάλη της λογικής και του ασυνείδητου αλλά και η πάλη της βαθειάς αγάπης με τον εφήμερο πόθο τοποθετούν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την ύστατη μορφή της δημιουργίας, τον άνθρωπο που είναι ικανός για τις πιο ευγενικές και μεγαλειώδης πράξεις αλλά και για τις πιο φρικιαστικές, αποκρουστικές σκέψεις. Γεγονότα από την παιδική μας ηλικία που απωθήθηκαν στο υποσυνείδητο αλλά ακόμα και ως ενήλικες καθορίζουν την συμπεριφορά μας. Η παιδική αθωότητα και το τέλος της, η συνολική σοφία της ανθρωπότητας που εκφέρεται από μια σεκόγια, αλλά και η σκανδαλιά που μας επιτρέπει να αγγίζουμε το ξέγνοιαστο παιδί που απολαμβάνει τη θάλασσα και τον ήλιο σκαστό από το σπίτι του. Αυτούς τους άξονες μπορεί να ανακαλύψει ο αναγνώστης διαβάζοντας αυτή την συλλογή διηγημάτων, ντυμένους με δεκαπέντε ιστορίες με λιτό ύφος που αφήνει στη φαντασία του χώρο για να δράσει.
Κάθε απορριπτική επιστολή από τους εκδότες με έκανε να είμαι πιο αυστηρός με τον εαυτό μου. Κάθε κριτική ήταν και είναι ευπρόσδεκτη. Άλλωστε η μονή αρνητική κριτική είναι αυτή που δε γίνεται.
Πείτε μας δυο λόγια για το νεότευκτο «συγγραφικό σας εργαστήρι».
Η μέθοδος που ακολούθησα ήταν το να γράφω πολύ και να διαβάζω ακόμα περισσότερο. Στην περιπέτεια της γραφής είχα πολύ δυνατούς συμμάχους. Τον Κάφκα, τον Χέμινγουεϊ, τον Κάρβερ, τον Πόε, τον Τσίβερ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Μπουκόφσκι, τον Καμύ, τον Σάρτρ, τον Κούντερα, τον Έσσε και πολλούς άλλους. Επίσης παρακολούθησα και ακόμα παρακολουθώ σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Θεωρώ ότι ένας έμπειρος συγγραφέας μπορεί να βοηθήσει παρά πολύ έναν νεότερο.
Ο δρόμος προς την έκδοση για τους νέους συγγραφείς συνήθως δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;
Κάθε απορριπτική επιστολή από τους εκδότες με έκανε να είμαι πιο αυστηρός με τον εαυτό μου. Κάθε κριτική ήταν και είναι ευπρόσδεκτη. Άλλωστε η μονή αρνητική κριτική είναι αυτή που δεν γίνεται. Απο εκεί και πέρα ο συγγραφέας γνωρίζει ποια άποψη θα τον βοηθήσει και μπορεί να την ενστερνιστεί και ποια όχι. Άλλαζα διηγήματα. Άφηνα αυτά που θεωρούσα καλύτερα. Έγραφα ξανά. Η απόρριψη δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Αν το θες πραγματικά σε κάνει πιο αποφασισμένο και πιο ποιοτικό σε αυτά που γράφεις. Σε κάνει να δουλέψεις ακόμα περισσότερο μέχρι που έρχεται αυτό το πρώτο τηλέφωνο και σου ανακοινώνεται ότι το έργο σου αξιολογήθηκε θετικά.
* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ είναι δημοσιογράφος.
Ιστορίες του ουρητηρίου
Αντώνης Τζήμας
Ιωλκός 2016
Σελ. 144, τιμή εκδότη €10,00