panagiotopoulos prodimosieusi

Προδημοσίευση αποσπάσματος ενός διηγήματος, από τη συλλογή διηγημάτων του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Ανήσυχα άκρα», που κυκλοφορεί στις 26 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΝΗΣΥΧΩΝ ΑΚΡΩΝ

Ένα χαρχάλεμα. Αυτό άκουσα όλο κι όλο. Σαν να πέρασε κάποιος ανάμεσα στις γαρδένιες. Να ’χε αέρα, θα ’λεγα ο αέρας. Αλλά δεν φυσούσε. Τέντωσα τα αυτιά μου. Αλλιώς δεν θα τον έπαιρνα χαμπάρι. Μπορεί και να ’ταν καλύτερα έτσι. Να μην τον είχα ακούσει δηλαδή. Καλύτερα να κοιμόμουν. Αλλά πού να κλείσω μάτι;

Το χαζοκούτι το έκλεισα μετά τις ειδήσεις. Δεν είχε τίποτα. Και να είχε, πού μυαλό; Πήρα το τηλέφωνο κοντά. Για καλό και για κακό. Που λέει ο λόγος. Άμα χτυπήσει μες στη νύχτα για καλό δεν είναι. Αν και δεν ξέρω. Στην περίπτωση της Μαρίας κακό δεν το λες. Ενενήντα εννιά έφτασε. Παρά ένα εκατό. Και να μη γνωρίζει ούτε την κόρη της πια. Το πρωί, λέει, είχε ανοίξει τα μάτια. Τέντα. Σαν να ’βλεπε μπροστά της τον οξαποδώ. Καμιά ώρα μετά τα ’κλεισε πάλι. Η Ζωζώ είχε πει δεν έβγαζε άλλη νύχτα. Γι’ αυτό το πήρα το τηλέφωνο κοντά.

Την ονειρεύτηκα νυφούλα. Στο γλέντι, λέει, χόρευε με τον Σπύρο. Τον δικό μου τον Σπύρο. Πράγμα φύσει αδύνατον. Ο Σπύρος ήταν πολύ μικρότερός της. Στον γάμο της θα ήταν ακόμη παιδί. Αλλά χόρευε με τον Σπύρο μου, λέει, κι ο Σπύρος φορούσε κι εκείνος το γαμπριάτικό του. Τινάχτηκα. Κοίταξα το τηλέφωνο. Δεν χτυπούσε. Σκέφτηκα, πάει η Μαρία. Πάει να βρει τον Σπύρο μου. Αλλά τα όνειρα δεν σημαίνουν πάντα αυτό που λένε. Με είχε επηρεάσει η Ζωζώ. Σάμπως δεν το ’χε ξαναπεί όμως; Πριν από έξι μήνες, τα ίδια. Δεν βγάζει τη νύχτα, είχε πει πάλι. Κι ο γιατρός το ’χε πει. Τα ανοίγματα στις φτέρνες και στις γάμπες της έκλειναν. Οι καινούργιες αλοιφές. Τα σπρέι. Μια περιουσία κόστιζαν. Τα άξιζαν τα λεφτά τους. Η πληγή στην πλάτη όμως όχι. Και γύρω γύρω δώσ’ του να βγαίνουν καινούργιες μαυρίλες. Κι όμως, μας έβγαλε όλους ψεύτες η Μαρία. Την επόμενη βδομάδα πήρα ένα ταξί και κατέβηκα στη Βούλα. Μου γέλασε. Με γνώρισε; Δεν ξέρω. Ξαπλωμένη ανάσκελα, τυλιγμένη στα σκεπάσματα. Σαβανωμένη πρόωρα, σκέφτηκα. Κάτι μουρμούριζε. Το παιδί, το παιδί, έλεγε. Ποιο παιδί; Ένας Θεός ξέρει. Ο Θεός που δεν την έπαιρνε, να ησυχάσει. Την είχε ξεχάσει τότε. Γιατί να μην το ξανακάνει;

Σηκώθηκα να κατουρήσω. Έντεκα η ώρα. Νωρίς αρχίσαμε απόψε, σκέφτηκα. Πήγα να πλαγιάσω πάλι, αλλά πού… Τινάζονταν τα πόδια μου, σαν να με χτυπούσε ρεύμα. Τσάμπα τόσα χάπια. Ο μεγάλος επέμενε. Αφού σου είπε η Ντίνα να τα πάρεις, θα τα πάρεις. Χρυσή κοπέλα η Ντίνα. Η νευρολόγος. Τι να σου κάνουν όμως κι οι γιατροί; Σάμπως στο χέρι τους είναι; Άμα πάρει νερό η βάρκα μεσοπέλαγα… Ο Σπύρος το ’λεγε αυτό. Μου ’μεινε κι εμένα.

Από του Φλέσσα ακούγονταν γέλια. Είναι μια μορφονιά στον τρίτο. Ηθοποιός είναι, μου είπανε; Δεν θυμάμαι. Κάτι στην τηλεόραση. Μπορεί και παρουσιάστρια. Το ίδιο κάνει. Έχει κόσμο συχνά. Πάνε κι έρχονται οι πίτσες. Και τα σουβλάκια. Τελευταία άνοιξε και κινέζικο. Δικοί μας το άνοιξαν. Ο γιος του Αρίστου. Αλλά δεν πάει καλά. Ο Αρίστος μου το ’πε. Ψόφια πράματα. Τέλος πάντων. Είναι μεγάλη ευκολία. Όχι σαν κι εμάς! Καλείς, και δεν σε νοιάζει. Έχεις ψωνίσει; Έχεις μαγειρέψει; Παίρνεις ένα τηλέφωνο, και να το φαγητό στην πόρτα σου. Ούτε ταψιά ούτε κατσαρόλες. Έχει συχνά κόσμο. Έχει μεγάλο μπαλκόνι. Και το πάνε πάντα αργά. Άλλοι διαμαρτύρονται. Τις προάλλες είχε βγει ο λογιστής από του Τζανουδάκη και φώναζε. «Δεν έχετε συναίσθηση; Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν! Βγάλτε τον σκασμό πια!» Το τι του έσουρε; Να ήσουν από μια μεριά! Έχει μια γλώσσα ίσα με το μπόι της. Ψηλή κοπέλα. Τσαούσα! Εμένα οι κουβέντες τους με νανουρίζουν. Και τα γέλια τους. Αυτά τα γέλια τους… Ζωή να ’χουν! Όλο γέλιο να ’ναι η ζωή τους.

Ένα χαρχάλεμα. Αυτό άκουσα όλο κι όλο. Σαν να πέρασε κάποιος ανάμεσα στις γαρδένιες. Να ’χε αέρα, θα ’λεγα ο αέρας. Αλλά δεν φυσούσε. Τέντωσα τα αυτιά μου. Αλλιώς δεν θα τον έπαιρνα χαμπάρι. Μπορεί και να ’ταν καλύτερα έτσι. Να μην τον είχα ακούσει δηλαδή. Καλύτερα να κοιμόμουν. Αλλά πού να κλείσω μάτι;

Ξανακοιμήθηκα με τα πολλά. Όχι πολύ. Μέχρι τις δύο, δύο και… Πάλι τινάγματα. Είπα, μη σηκωθείς. Δεν είναι ζωή αυτή. Καμιά φορά σηκώνομαι για τρεις σταγόνες. Από συνήθεια πιο πολύ. Λέω, θα με ξαναπάρει. Στριφογύρισα, στριφογύρισα, τίποτα.

Είναι κι αυτό το ρολόι με τους κόκκινους αριθμούς. Ο Σπύρος το είχε περί πολλού. Αλλά ήταν απ’ τη μεριά του και δεν το ’βλεπα. Από τότε που έφυγε, έτσι και πέσει το μάτι μου εκεί, πάει, κόλλησα. Από ’ναν πλανόδιο το ’χε πάρει. Κινέζικο. Φτηνόπραμα. Κρατάει όμως ακόμη. Μια χαρά δουλεύει. Μέχρι τις τρεις το χάζευα. Μου λέει ο μεγάλος, να σου φέρω ένα; Μην μπαίνεις σε έξοδα, του λέω. Έχεις οικογένεια. Έχεις παιδί. Τι έξοδα, ρε μάνα, μου λέει. Αφού λες ότι σ’ ενοχλεί. Δεν είναι το ρολόι, παιδί μου, του λέω. Κι αυτό να μην ήταν, πάλι θα ξαγρυπνούσα. Του είπα τότε για τα τινάγματα. Τι το ’θελα; Πήγε κι έκλεισε ραντεβού με τη νευρολόγο. Κι άλλα χάπια! Θα τα πάρεις, μου λέει. Αφού είπε η Ντίνα να τα πάρεις, θα τα πάρεις. Πήρε σε δυο μέρες. Να μάθει αν είδα διαφορά. Πολύ καλύτερα, του λέω. Ψέματα. Να τον ησυχάσω. Να μην παίρνει κάθε τρεις και λίγο. Είναι ικανός. Είναι ευαίσθητο παιδί ο μεγάλος. Μέχρι που μου πήρε κι άλλο ρολόι, να μη μ’ ενοχλούν οι κόκκινοι αριθμοί που λαμπυρίζουν. Κι ας έχει κι εκείνος τα ζόρια του. Που δεν μιλάει; Τον ξέρω εγώ. Ίδιος ο πατέρας του. Τα κρατάει όλα μέσα του. Μη σε βαρύνει. Χτυπάω ξύλο, αλλά δεν θα του βγει σε καλό. Κι ο Σπύρος έτσι έπαθε την καρδιά του. Να πεις ότι κάπνιζε; Ούτε να το μυρίσει. Το άγχος κι η στεναχώρια. Αυτά σε σκοτώνουν. Αλλά γι’ αυτά δεν έχει χάπια.

Άσ’ τους άλλους. Τον εαυτό σου κοίτα! Ο μικρός είναι αυτός. Άλλη πάστα. Από ποιον πήρε; Όχι ότι δεν μπορεί να έχει δίκιο! Διότι ποιος σου εγγυάται; Ανησυχείς για τη Μαρία. Παίρνεις και το τηλέφωνο κοντά σου. Και φεύγεις εσύ πρώτη. Λίγα ακούμε; Μ’ ανοιχτά τα μάτια. Κοιτώντας τους κόκκινους αριθμούς. Τρεις η ώρα τα χαράματα. Ποιος το λέει ότι ο οξαποδώ δεν είναι κόκκινοι αριθμοί που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι; 

Έκλεισα τα μάτια. Με κόπο. Για να διώξω τη σκέψη. Να μη δω τους κόκκινους αριθμούς να μου γνέφουν. Να μου λένε, έλα, πάμε! Που ίσως να ήταν και μια λύση. Θα δικαιωνόταν κι ο μικρός. Σ’ τα ’λεγα, μάνα. Δεν σ’ τα ’λεγα; Του αρέσει αυτό. Τον τρέφει. Να έχει δίκιο. Και μετά να λέει, σας τα ’λεγα. Στον αδερφό του πιο πολύ. Αλλά και σ’ εμένα. Εγώ δεν του πάω κόντρα. Προτιμώ να κάνω πίσω. Εσύ ξέρεις, παιδάκι μου. Του λέω. Που σημαίνει διαφωνώ, αλλά δεν θέλω να σου πάω κόντρα. Κι αυτό τον διαολίζει. Τι άλλο να κάνω όμως; Ο μεγάλος δεν του χαρίζεται. Τον κάνει ηφαίστειο. Σ’ όλα έχεις δίκιο, του λέει. Σ’ όλα εσύ ξέρεις καλύτερα. Δεν άκουσες ποτέ κανέναν, και γι’ αυτό πας κατά διαόλου.

panagiotopoulos exΚάπου εκεί τον ξαναπήρα λιγάκι. Κι είδα τη μάνα μου. Καθότανε, λέει, σ’ ένα σκαμνί πλάι στο πηγάδι. Καθάριζε ζοχούς, που αρέσαν του πατέρα μου. Λέει για χόρτα ο ονειροκρίτης; Δεν θυμάμαι. Για πηγάδι θα λέει σίγουρα. Καθάριζε ζοχούς κι είχε στα μάτια της μια συννεφιά. Τι έχεις, μάνα; τη ρώτησα. Αλλά δεν μου απάντησε. Ούτε με κοίταξε. Σαν να μην ήμουνα εκεί. Μάζεψε τα χόρτα στην ποδιά της και σηκώθηκε. Πού πας, μάνα; της είπα. Αλλά δεν στάθηκε. Την ξαναφώναξα. Μάνα! Δεν γύρισε. Πήγα να βγάλω νερό, να της πάω. Ο κουβάς δεν ανέβαινε. Κοιτάω κάτω. Τι να δω; Ήμουν γριά γυναίκα.

Το πατρικό μας το δώσαμε το ’75. Βρήκε ο Χρήστος έναν εργολάβο. Τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε. Πήγανε και πιάσανε και τον Βασίλη. Τον ψήσανε. Βάλαν και την Καλλιόπη στον χορό. Η Στέλλα είπε, ό,τι πει ο Χρήστος. Εγώ βέβαια δεν συμφωνούσα. Είπα του Σπύρου, μίλα κι εσύ. Εσένα θα σ’ ακούσουνε. Δεν μου πέφτει λόγος εμένα, λέει ο Σπύρος. Το σπίτι είναι του πατέρα τους. Έχουμε κι εμείς μερίδιο, του λέω. Άμα συμφωνούνε όλοι, μου λέει. Το δώσανε. Ο Χρήστος κι ο Βασίλης πήραν ένα μαγαζί στο ισόγειο. Σ’ εμάς βγήκε ένα γραφειάκι στον τρίτο. Το πουλήσαμε το ’90. Ν’ ανοίξει δική του δουλειά ο μικρός. Σε πέντε χρόνια μέσα γίναν αέρας. Χρωστούσε κι από πάνω. Έβαλε ο μεγάλος, τσοντάραμε κι εμείς. Τον σώσαμε.

Από τότε βλέπω τη μάνα στον ύπνο μου. Φύγαν ένας ένας οι άλλοι. Έρχεται σ’ εμένα. Τι να ’κανα; Αφού τα είχαν βρει μεταξύ τους. Κι ο Σπύρος δεν ήθελε να πάμε κόντρα. Μην τα χαλάσει με τ’ αδέρφια μου. Και με τους γαμπρούς της Στέλλας. Σιγοντάρανε κι αυτοί. Η Στέλλα είχε το μεγαλύτερο μερίδιο. Τι να ’κανα;

Ούτε μία ώρα. Μαρτύριο σκέτο. Πώς να ξεκουραστείς έτσι; Λέω, δεν θα σηκωθώ. Άμα σηκωθώ τώρα, πάει, ξαγρύπνησα. Γυρνάω πλευρό, να μην κοιτάω το ρολόι. Και εκεί τον ακούω.

Ένα σούρσιμο. Λιγότερο κι από σούρσιμο. Μέσα στην ησυχία, ένα χαρχάλεμα. Σαν να πέρασε κάποιος ανάμεσα στις γαρδένιες. Αέρα δεν είχε. Λέω, να δεις, κάποιος είναι. Λίγα ακούμε; Τεντώνω τ’ αυτιά μου. Πιάνει να γαβγίζει το σκυλί της Χαρούλας. Λέω, απ’ την κουζίνα πάει. Για δυο λεπτά μονάχα η καρδιά μου ακουγόταν. Ντάπα ντούπα. Πήγε να σπάσει. Ησύχασε ο σκύλος. Λέω, μπορεί καμιά γάτα. Μη βάζεις πράματα με το μυαλό σου. Αλλά έλα που μου είχε κολλήσει η ιστορία της Φωτιάδου… Απέναντί της, λέει, μπήκαν Γεωργιανοί. Ευτυχώς που δεν ήταν οι άνθρωποι μέσα. Λίγα ακούς κάθε μέρα; Κι η συμμορία με το σίδερο; Αδίστακτοι. Τους πιάσανε; Καιρό έχω ν’ ακούσω για δαύτους. Κι όπως τα σκέφτομαι αυτά, ακούω ένα τσικ τσικ τσικ. Απ’ την κουζίνα. Η πόρτα ξεχαρβαλωμένη από τη βόμβα που βάλαν στην εισαγγελέα. Ποια γάτα, μωρέ, λέω. Σήκω! Θα σε σιδερώσουν!

Σηκώνομαι. Ένα τρέμουλο στα πόδια! Να μην τα ορίζω. Λέω, μην πέσεις τώρα! Το καλό που σου θέλω! Και στο κεφάλι ένα βουητό. Να μου περνάνε χίλιες σκέψεις. Για την εισαγγελέα θα ’ναι. Επειδή της έχουν φρουρό από μπροστά. Την άλλη φορά δεν τους εμπόδισε. Βάλανε τη βόμβα στη σκάλα. Μέρα μεσημέρι. Γιατί ο φρουρός ερχόταν τη νύχτα. Έσκασε τρεις τα ξημερώματα. Ρημαδιό. Το διπλανό της σαν βομβαρδισμένο. Στον δρόμο βροχή τα τούβλα. Τα αυτοκίνητα όλο λακκούβες. Η πόρτα της κουζίνας μου ξεχαρβαλωμένη. Το παράθυρο στο μπάνιο κομμάτια. Αν είχα σηκωθεί για κατούρημα, θα με είχαν κάνει λουρίδες. Μετά βάλανε φρουρό όλο το εικοσιτετράωρο. Κατόπιν εορτής.

Ξανά το τσικ τσικ στην πόρτα. Λέω, σύνελθε! Δεν είναι για την εισαγγελέα. Σήκωσες λεφτά. Αυτό είναι. Έτσι κάνουν. Το λένε στις ειδήσεις. Παραμονεύουν στις τράπεζες και ξέρουν. Σε είδαν. Χαζoβιόλα. Ανοίγω την ντουλάπα. Τα είχα ανάμεσα στα καθαρά σεντόνια. Μετά λέω, τι κάνεις; Θα του τα μετρήσεις κιόλας; Την κλείνω. Πανικός δηλαδή. Πιάνω, την ξανανοίγω. Λέω, τη βλέπει ανοιχτή. Τι θα σκεφτεί; Ότι αποκλείεται να είναι εκεί η κρυψώνα. Ή αυτό ή που θα την ψάξει πρώτη. Και θα την κάνει λαχείο. Οχτώ χιλιάρικα. Οχτώ τρακόσια είχα σηκώσει. Όσα είχα δηλαδή. Τα τρακόσια τα κράτησα στο πορτοφόλι. Να πληρώσω το ρεύμα, να πάω σουπερμάρκετ, κι όσα μείνουν για τη λαϊκή. Λέω, θα μου αφήσει τα τρακόσια; Πανικός. Μετά λέω, να του δώσεις το πορτοφόλι. Ίσως δεν σε είδε στην τράπεζα. Μπουκάρουν και για λιγότερα. Λίγα είναι τα τρακόσια; Κάθε μέρα τ’ ακούμε. Θα του πεις, αυτά έχω όλα κι όλα.

Κι εκεί που του κάνω παζάρια, ακούω την πόρτα να τρίζει. Έχει ένα τρίξιμο χαρακτηριστικό. Σαν χήρα που στενάζει. Από τότε με τη βόμβα. Πιο πριν ήταν εντάξει.

Στην αστυνομία είπα, εμάς ποιος θα μας αποζημιώσει; Τους έδειξα την ξεμανταλωμένη κάσα και τα τζάμια απ’ το μπάνιο. Τα είχα μαζέψει σ’ ένα φαράσι. Εμείς απλώς καταγράφουμε τις ζημιές, μου λέει ο νεαρούλης. Και για σας το λέω, του απαντάω. Τσάμπα ο κόπος σας. Πρώτη φορά θα ’ναι, κυρία μου; μου λέει. Τι να σου κάνει το παιδί; Σάμπως αυτός φταίει; Ό,τι αποφασίσουν οι κεφαλές. Αυτός τη δουλειά του κάνει. Δεν μας αποζημίωσε κανείς. Ε, από τότε τρίζει η πόρτα. Ήρθε ο μάστορας. Στερέωσε την κάσα. Την άνοιξε. Την έκλεισε. Ορίστε, μου λέει. Διακόσια ευρώ. Χωρίς απόδειξη. Με απόδειξη, διακόσια πενήντα. Λέω, κι αν ζητήσουν αποδείξεις, για να μας αποζημιώσουν; Μου λέει, διακόσια πενήντα τότε. Λέω, πενήντα ευρώ δεν τους τα χαρίζω. Σιγά μη μας αποζημιώσουν. Μου λέει ο μάστορας, αν πουν γι’ αποζημίωση, μου δίνεις το πενηντάρι και σου κόβω εγώ απόδειξη για πεντακόσια. Έννοια σου. Γνωστός του μικρού. Αλλά η πόρτα τρίζει. Το είπα του μικρού. Μου λέει, έχει δουλειά ο άνθρωπος. Του λέω, ναι. Αλλά τρίζει. Και τα διακόσια τα πήρε. Μου λέει, θα του πω. Ρώτησα, ξαναρώτησα. Μου λέει, του το ’πα. Άμα αδειάσει, θα περάσει να τη δει. Δεν πέρασε. Για το πενηντάρι είχα δίκιο. Μας ξέχασαν.

Ακούω τότε ένα ντουπ. Λέω, αχ, το σκαμπό. Είναι μέσα! Θα σκόνταψε. Καλά, φακό δεν έχει; Έχω ένα σκαμπό, ξύλινο – δυο σκαλοπατάκια. Για να φτάνω τα πάνω ντουλάπια, τις πιατέλες. Το είχα δίπλα στο καλοριφέρ. Έρχεται, λέω. Δεν θα του φτάσουν τα τρακόσια. Θα ψάξει.

Ακούω τότε ένα ντουπ. Λέω, αχ, το σκαμπό. Είναι μέσα! Θα σκόνταψε. Καλά, φακό δεν έχει; Έχω ένα σκαμπό, ξύλινο – δυο σκαλοπατάκια. Για να φτάνω τα πάνω ντουλάπια, τις πιατέλες. Το είχα δίπλα στο καλοριφέρ. Έρχεται, λέω. Δεν θα του φτάσουν τα τρακόσια. Θα ψάξει. Και να μην ξέρει για τα οχτώ χιλιάρικα, πάλι θα ψάξει. Για χρυσαφικά. Δεν είναι πολλά, αλλά αυτός θα ψάξει. Το χρυσό ρολόι του Σπύρου για τον αρραβώνα μας. Τα βραχιόλια. Κάτι δαχτυλιδάκια. Και οι λίρες των παιδιών. Αυτές πιο πολύ. Λέω, Σπύρο, πάει το ρολόι. Και πώς μου ’ρχεται. Επειδή είπα Σπύρο…

Ανοίγω τη δίφυλλη ντουλάπα. Σχεδόν άδεια είναι. Τα κοστούμια του τα έδωσα στον Δήμο για τους άστεγους. Ένα έχω κρατήσει. Το καλό το γκρι. Του πήγαινε. Εκείνου του άρεσε ένα μπλε σκούρο με διπλή ρίγα. Μ’ αυτό τον έντυσα. Και κράτησα για μένα το γκρι. Εκεί, πίσω από το κοστούμι, ήταν η καραμπίνα του. Λέω, ή ταν ή επί τας. Δεν τον άκουγα, αλλά ήξερα ότι ερχόταν. Πού θα έψαχνε πρώτα; Βγάζω την καραμπίνα. Ασήκωτη. Πρώτη φορά την έπιανα στα χέρια μου. Ψέματα. Δεύτερη. Ο Σπύρος την καμάρωνε. Κι ας μην ήταν φανατικός κυνηγός. Πιο πολύ για την παρέα πήγαινε. Με τους γαμπρούς της Στέλλας. Για τσίχλες και ορτύκια. Πιο πολύ όμως για το περπάτημα. Ακόμα κι έτσι, καμάρωνε για την καραμπίνα του. Τη φρόντιζε. Τη γυάλιζε. Για τη φιγούρα πιο πολύ. Αμφιβάλλω αν είχε χτυπήσει ποτέ τίποτα. Δεν ήταν γι’ αυτά ο Σπύρος. Φέρνανε πουλιά. Τα βάζαν στο αλουμινόχαρτο στη θράκα. Τρώγαμε. Πίνανε. Καλά ήταν. Εγώ δεν τρελαινόμουν. Ούτε ο Σπύρος, νομίζω. Για την παρέα πιο πολύ. Περνούσαμε ωραία. Ποιος τα είχε χτυπήσει, δεν έλεγαν. Εγώ λέω πως ο Σπύρος δεν ήταν για τέτοια. Αυτό ή το ’χεις ή δεν το ’χεις. Δεν γίνεσαι κυνηγός ξαφνικά σε μια μέρα. Ο Σπύρος δεν ήταν κυνηγός.

Με είχε δει στο τηλεγραφείο. Του γυάλισα. Ε, ούτε το δαχτυλάκι του δεν κούνησε. Πήγα. Ξαναπήγα. Κι εγώ δεν ξέρω σε πόσους τηλεγράφησα «Χρόνια πολλά». Αν δεν έβαζα τη Μέλπω… Εκείνη έπιασε τον Μαραγκόπουλο κι αυτός είπε στον Σπύρο το και το. Κάθισε σε στρωμένο τραπέζι. Κυνηγός δεν ήταν. Για μένα καλύτερα. Μια έγνοια λιγότερη. Αλλά πήγε και πήρε καραμπίνα.

Την κρατάω ψηλά και σημαδεύω. Ούτε αν την κρατάω σωστά δεν ξέρω. Στην κάννη της γυαλίζουν οι κόκκινοι αριθμοί. Ο οξαποδώ. Να τος. Έρχεται. Αχ, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Και τα χέρια μου τρέμουν. Ασήκωτη είναι. Μια φορά την έχω κρατήσει. Μου την είχε δώσει ο Σπύρος. Ώσπου να διορθώσει τη μηχανή. Να βγούμε φωτογραφία. Πού να την έχω, άραγε; Δεν μου ’χε φανεί βαριά τότε. Να τος. Στο χολ. Ένα βήμα ακόμα, και θα φανεί.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

«Ο λευκός ελέφαντας» της Αγνής Ιωάννου (προδημοσίευση)

«Ο λευκός ελέφαντας» της Αγνής Ιωάννου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Αγνής Ιωάννου «Ο λευκός ελέφαντας», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Ανήμερα των γενεθλίων μου, στο διάλειμμα της δεύτερης ώρας, ήμουν σ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Το διαδικτυακό περιοδικό Λόγου και Τέχνης Χάρτης (www.hartismag.gr), συνεχίζει για τρίτη χρονιά την απονομή ετήσιων βραβείων, με σκοπό την ανάδειξη των σημαντικότερων βιβλίων που κυκλοφόρησαν το περασμένο έτος. Σήμερα ανακοινώθηκε ο Βραχύς Κατάλογος σε όλες τις κατηγορίες. Δείτε βιβλία και συγγραφείς. 

...

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Το μυθιστόρημα του Πολ Μάρεϊ [Paul Murray] «The Bee Sting» είχε προκριθεί και στη μικρή λίστα του Βραβείου Μπούκερ και εκθειάστηκε από τη συγγραφέα Μπερναρντίν Εβαρίστο [Bernardine Evaristo] που είναι μέλος της επιτροπής του βραβείου Νero Gold. 

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άιρις Μέρντοχ [Iris Murdoch] «Μέσα στο δίχτυ» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη), το οποίο κυκλοφορεί στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Όταν είδα τον Φιν να με περιμένει στη γωνία το...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

Με τη συμπλήρωση επτά συναπτών ετών στο εκδοτικό στερέωμα, οι εκδόσεις Στίξις κάνουν το επόμενο βήμα με μια νέα σειρά τεσσάρων βιβλίων, υπό τον τίτλο «Μικρή Στίξις», των Γιώργου Δουατζή, Χρυσοξένης Προκοπάκη, Στέφανου Τζουβάρα και Μιχάλη Σηφάκη.  

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος  ...

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

Σίσσυ Δουτσίου, Στεύη Τσούτση, Λίνα Βαρότση, Αστερόπη Λαζαρίδου, Ελισάβετ Παπαδοπούλου, Αντιγόνη Ζόγκα, Λίνα Βαλετοπούλου. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας επιλέγουμε πολύ πρόσφατα βιβλία νέων Ελληνίδων συγγραφέων που θέτουν, άλλοτε με τρόπο διεκδικητικό κι άλλοτε πιο έμμεσο, το ζήτημα της γυναικείας χειρα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ