Νο 13, του Βάλτερ Μπένγιαμιν (προδημοσίευση)

Νο 13

I.

Βιβλία καὶ πόρνες τὰ παίρνει κανεὶς στὸ κρε­βάτι.

ΙΙ.

Βιβλία καὶ πόρνες ὁριοθετοῦν τὸν χρόνο. Κουμαντάρουν τὴ νύχτα ὅπως τὴ μέρα καὶ τὴ μέρα ὅπως τὴ νύχτα.

ΙΙΙ.

Σὲ βιβλία καὶ πόρνες δὲν τὸ βλέπεις ὅτι ὁ χρόνος τους εἶναι πολύτιμος. Πρέπει νὰ πλαγιάσεις μαζί τους γιὰ νὰ προσέξεις πόσο στ’ ἀλήθεια ἐπείγονται. Πόσο μετροῦν τὰ λεπτά, ὅσο ἐσὺ βυθίζεσαι μέσα τους.

IV.

Ἀνέκαθεν βιβλία καὶ πόρνες ζοῦν μεταξύ τους ἕναν ἄτυχο ἔρωτα.

V.

Βιβλία καὶ πόρνες τ’ ἀπομυζοῦν καὶ τὰ βασανίζουν οἱ λεγάμενοι τοῦ εἴδους τους. Τὰ βιβλία οἱ κριτικοί.

VI.

Βιβλία καὶ πόρνες κυκλοφοροῦν σὲ οἴκους δημόσιους – γιὰ ὅσους ποθοῦν νὰ ἐμβαθύνουν.

VII.

Βιβλία καὶ πόρνες – σπανίως μαθαίνει ὁ κάτοχός τους τὸ τέλος τους. Τό ’χουν συνήθειο νὰ γίνονται καπνὸς προτοῦ πάρουν τὴν κάτω βόλτα.

VIII.

Βιβλία καὶ πόρνες – μὲ πόση προθυμία καὶ πόσα ψέματα δὲν σοῦ ἀφηγοῦνται πῶς ἔφτασαν μέχρις ἐδῶ. Στὴν πραγματικότητα, συχνὰ δὲν τὸ παίρνουν κὰν εἴδηση πῶς τοὺς συνέβη. Γιὰ χρόνια, λέει, τά ’καναν ὅλα μοναχὰ «ἀπὸ ἔρωτα», ὥσπου μία τῶν ἡμερῶν βρέθηκαν μὲ τὸ τροφαν­τό τους corpus γιὰ τὰ καλὰ στὸ πεζοδρόμιο, ὅπου ὣς τότε ἁπλῶς «περιδιάβαζαν».

IX.

Βιβλία καὶ πόρνες, ὅταν σοῦ δίνονται, ἀρέσκον­ται νὰ σοῦ στρέφουν τὰ νῶτα.

X.

Βιβλία καὶ πόρνες σὲ κάνουνε ἄντρα.

XI.

Βιβλία καὶ πόρνες – «γραῖες θεοῦσες, πουτάνες νιές». Πόσα βιβλία ποὺ ἦταν κάποτε διαβόητα δὲν εἶναι σήμερα ἐγχειρίδια διδακτικὰ τῆς νεολαίας!

XII.

Βιβλία καὶ πόρνες εἴθισται νὰ μαλλιοτραβιοῦν­ται ἐμπρὸς στοὺς πελάτες.

XIII.

Βιβλία καὶ πόρνες – οἱ ὑποσημειώσεις γιὰ τὰ μὲν εἶναι ὅ,τι γιὰ τὶς δὲ ἡ μπανκανότα στὴν ­κάλτσα.

Σὲ βιβλία καὶ πόρνες δὲν τὸ βλέπεις ὅτι ὁ χρόνος τους εἶναι πολύτιμος. Πρέπει νὰ πλαγιάσεις μαζί τους γιὰ νὰ προσέξεις πόσο στ’ ἀλήθεια ἐπείγονται. Πόσο μετροῦν τὰ λεπτά, ὅσο ἐσὺ βυθίζεσαι μέσα τους.

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ 

Απὸ τὸν Ζερὰρ ντὲ Νερβὰλ ὣς τὸν Ὀκτάβιο Πάς, ὁ ἐρεθιστικὸς συμβολάριθμος 13 ἔχει βέβαια τὴν πορεία του στὴ λογοτεχνία. Γιὰ νὰ φωτίσει τὴν προ­τίμησή του στὸ σημαδιακὸ αὐτὸ νούμερο, ὁ Μπένγιαμιν βάζει ὡς μότο του μιὰ φράση τοῦ Προύστ:

«Δεκατρία – νὰ σταματῶ σ’ αὐτὸ τὸ νούμερο μοῦ ’δινε μιὰ βάναυση τέρψη».

στὴν ὁποία προσθέτει μιὰ ἀκόμη, τοῦ Μαλλαρμέ:

«Τὸ παρθενικὸ ξεφύλλισμα τοῦ βιβλίου, πάλι, προσφέρεται γιὰ τὴ θυσία ἐκείνη ποὺ ἔκανε τὰ κόκκινα ἀκρόφυλλα τῶν παλιῶν τόμων νὰ ματώνουν· γιὰ τὴ διείσδυση ἑνὸς ὅπλου ἢ ἑνὸς χαρτοκόπτη ποὺ ἐπικυρώνει τὴν κατοχή».

Προφανῶς εἶναι τὸ στοιχεῖο τῆς πρόκλησης ποὺ μετράει ἐδῶ. Τὸ 13 εἶναι νούμερο δυσοίωνο γιὰ τὸν δυτικὸ πολιτισμό, ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη ὣς τὴ νορδικὴ μυθολογία καὶ ἀπὸ τὸν ἀποκρυφισμὸ ὣς τὶς σύγχρονες λαϊκὲς προλήψεις. Ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα μάλιστα, ὑπάρχει καὶ ὅρος εἰδικὸς ποὺ τὴν δηλώνει: triskaidekaphobia / τρεισκαιδεκαφοβία. Κατὰ συνέπεια λογική, οἱ πέντε «δεκατριλογίες» τοῦ Μπένγιαμιν θέλουν νὰ προκαλέσουν, νὰ σκανδαλίσουν. Ἂν ἦταν νὰ περιγράψω τὸν κρίκο ποὺ τὶς συνέχει, θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι ἡ πολεμικὴ αἰχμή. Βάλλουν κατὰ συναισθηματικῶν στερεοτύπων καὶ ὀκνηρῶν κοινῶν τόπων, θέλουν νὰ σκορπίσουν τὴν παχύρρευστη ἐκείνη ὁμίχλη ποὺ κρύβει ἀπ’ τὰ μάτια μας τὰ μέσα, τοὺς σκοποὺς καὶ τὰ κίνητρα τῆς γραφῆς καὶ τῆς τέχνης – ὅλα ὅσα ὁρίζουν τὸ πεδίο τῆς μάχης ποὺ παλαιότερα ὀνομάζαμε «πνεῦμα».

Ἔτσι, ὅταν παραλληλίζει τὰ βιβλία μὲ πόρνες, στὸ στόχαστρό του ἔχει τοὺς μοραλιστές, ποὺ βλέπουν στὴν καλλιέργεια τὸ τεκμήριο τῆς ἠθικῆς τους ἀνωτερότητας, ἢ ἀκόμη τοὺς μυγιάγγιχτους ἐστέτ, ποὺ ἔχουν κάνει τὴν τυπωμένη σελίδα φετὶχ ἐγκατεστημένο σὲ θρόνο καὶ προσκυνητέο ἐκ τοῦ μακρόθεν. Ὅμως τὰ γραψίματα εἶναι ἔργα χοϊκά, δὲν εἶναι εἴδωλα μιᾶς ἀποστειρωμένης λατρείας οὔτε ἱεροκήρυκες ἀφ’ ὑψηλοῦ, λογοδοτοῦν στὴ σάρκα καὶ τοὺς πόθους τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι φτιαγμένα γιὰ νὰ κυλιοῦνται μαζί του στὸ στρῶμα. Ἡ ἀνάγνωση εἶναι μιὰ διαρκὴς κλινοπάλη, τὰ βιβλία εἶ­ναι δολερὰ καὶ ἀγοραῖα, σὰν τὶς ἱερόδουλες «εἴθισται νὰ μαλλιοτραβιοῦνται ἐμπρὸς στοὺς πελάτες». Σ’ αὐτοὺς ποὺ τὰ ποθοῦν εἶναι διαθέσιμα, φτάνει νὰ ἔχουν τὰ κότσια νὰ τ’ ἀκολουθήσουν στὰ κακόφη­μα στενὰ ὅπου συχνάζουν. Ὅμως ἡ συνεύρεση μαζί τους ἔχει τίμημα: τὴν ὁριστικὴ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ἀνωριμότητα, πάει νὰ πεῖ ἀπὸ τὴν ἄσπιλη παρθενία τοῦ νοῦ. «Βιβλία καὶ πόρνες σὲ κάνουνε ἄντρα».

Στὴν ἴδια γραμμή, οἱ θέσεις τοῦ Μπένγιαμιν γιὰ τὴν τεχνικὴ τοῦ συγγραφέα εἶναι στὴν οὐσία μιὰ κατὰ μέτωπον ἐπίθεση στὴν συναισθηματικὴ ἐκεί­νη δοξασία ποὺ θέλει τὴ δημιουργία γέννημα τοῦ αὐθορμητισμοῦ, τῆς πηγαιότητας, τῆς ἀθωότητας, τοῦ «ὀνείρου». Κουταμάρες, ἀπαντᾶ ὁ Μπέν­γιαμιν. Τὸ ἔργο εἶναι πρωτίστως ζήτημα ἐργασίας, προϊὸν συνεχοῦς ἄσκησης. Δὲν τὸ γεννᾶ ἡ θεία ἐπιφοίτηση, ἀλλὰ τὸ ἀντίστροφο, ἐκεῖνο γεννάει τὶς ἰδέες. Αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν εἶναι οὔτε γιὰ τοὺς ντιλετάντες οὔτε γιὰ τοὺς νεφελοβάτες: «γράφον­τας ἔρχεται ἡ ἔμπνευση», ὅπως ἐπέμενε τὰ ἴδια ἐκεῖνα χρόνια ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς.

Ὁ Μπένγιαμιν πάει μάλιστα παραπέρα· τὴν ἔμ­πνευση τὴν ὑποπτεύεται, δὲν τὴν ἐμπιστεύεται. Πρέπει νὰ τὴ σκοτώσεις πρῶτα περνώντας την ἀπὸ τὴν κρησάρα τῆς σκέψης, γράφει, ὥστε νὰ σοῦ παραδοθεῖ: ὡς νηφάλια ἰδέα. Ἀλλὰ καὶ πάλι βρίσκεσαι στὴν ἀρχή: ἡ ἰδέα πρέπει νὰ γίνει ὕφος καὶ τὸ ὕφος γραφή. Μόνος τρόπος ἐδῶ, ποιός ἄλλος, ὁ ἐπίμονος μόχθος: μὴν ἀφήνεις οὔτε μέρα νὰ φεύγει ἀνεκμετάλλευτη. «Ποτὲ μὴ θεωρεῖς ἕνα ἔργο περατωμένο, ἂν δὲν ξενύχτησες κάποτε πάνω του ἀπὸ τ’ ἀπόβραδο ὣς τὸ πρωί».

Ὅσο γιὰ τὴν ἐπιτυχία, δὲν εἶναι ἔκβαση κατ’ ἀρχὴν ἀδιάφορη, εὐκταία ἁπλῶς καὶ παρατυχοῦσα, εἶναι δημιουργὸς δύναμη, ζωτική· ἡ ἀναγνώριση τρέφει τὸν συγγραφέα τόσο μεταφορικὰ ὅσο καὶ ὑλικά. Ἡ ἐλπίδα ὅτι οἱ μεταγενέστεροι θὰ τοῦ ἀποδώσουν ὅσα οἱ συγκαιρινοί του τοῦ ἀρνοῦνται εἶναι αὐταπάτη, μηχανισμὸς ὑπεραναπλήρωσης ποὺ σκοπό του ἔχει νὰ κρύψει ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ ἀποτυχημένου ὅτι στὸ παρόν, ποὺ μετράει, τὰ ἔχει κάνει θάλασσα. Ἑπομένως: «Ὅλες οἱ περασμένες ἐποχὲς ὁμογνωμονοῦν: οἱ συγκαιρινοί μας κρατοῦν τὰ κλειδιά, ἐκεῖνοι μᾶς ἀνοίγουν τὶς θύρες τῆς ὑστεροφημίας».

Οἱ θέσεις τοῦ συγγραφέα γιὰ τὸν σνομπισμὸ μιᾶς μερίδας «φιλότεχνων», πού, ἐγκαταλείποντας τὸ αἴτημα τῆς αἰσθητικῆς τελείωσης, ἔχουν βαλθεῖ νὰ ἁλιεύουν τὸ πρωτόγονο καὶ τὸ ὠμὸ στὰ βαλτόνερα τῆς ἀπροϋπόθετης «πραγματικότητας», σήμερα εἶναι ἐπίκαιρες ὅσο ποτέ.

Οἱ θέσεις τοῦ συγγραφέα γιὰ τὸν σνομπισμὸ μιᾶς μερίδας «φιλότεχνων», πού, ἐγκαταλείποντας τὸ αἴτημα τῆς αἰσθητικῆς τελείωσης, ἔχουν βαλθεῖ νὰ ἁλιεύουν τὸ πρωτόγονο καὶ τὸ ὠμὸ στὰ βαλτόνερα τῆς ἀπροϋπόθετης «πραγματικότητας», σήμερα εἶναι ἐπίκαιρες ὅσο ποτέ. «Σὲ κάθε νέα ματιὰ τὸ καλλιτέχνημα ἀνυψώνεται. Τὸ ντοκουμέντο συγκινεῖ μόνο διὰ τῆς ἐκπλήξεως», προειδοποιοῦσε ὁ Μπένγιαμιν τοὺς συγκαιρινούς του. Παρ’ ὅλα αὐτά, τὰ γραφικὰ φαινόμενα ποὺ ἐκεῖνος προδρομικὰ στηλίτευε μεταπολεμικὰ ἔγιναν ρεῦμα κυρίαρχο στὴν art business. Διόλου τυχαῖα ὁ πιὸ σημαδιακὸς θεσμὸς αὐτῆς τῆς τελευταίας, ἕνα ρηχὸ σόου ἐπιτηδεύσεων καὶ ἐντυπωσιασμῶν, γεύση τοῦ ὁποίου πήραμε καὶ οἱ Ἀθηναῖοι προσφάτως, φέρει ὑπερηφάνως στὸν τίτλο του τὴ λέξη-φετὶχ ποὺ ἐκεῖνος τόσο εἰρωνευόταν: Documenta.

Τέλος, οἱ διαβόητοι ἀφορισμοὶ γιὰ τὸ ἔργο τοῦ κριτικοῦ ἀνήκουν στοὺς αἰχμηρότερους τοῦ συγγραφέα. Ἡ συνηγορία τῆς στρατευμένης γραφῆς ποὺ περιέχουν δὲν ἔχει τὸ ὅμοιό της. Ἡ λογοτεχνία εἶναι μάχη, διατείνεται ὁ Μπένγιαμιν, ἡ τέχνη καὶ ἡ σκέψη εἶναι ἀγώνας. Στὴν ἀέναη «πάλη τοῦ πνεύματος», οἱ κριτικοὶ ἔχουν ρόλο κρίσιμο, ὡς στρατηλάτες ἡγοῦνται τῶν ἀντιμαχόμενων παρατάξεων, ἀποστολή τους εἶναι ἡ ἐπικράτηση: ἡ συντριβὴ τοῦ ἐχθροῦ. Τὰ περὶ ἀμεροληψίας καὶ ἀντικειμενικότητος ἐδῶ εἶναι παιδιάστικοι ἰδεαλισμοί.

Ἡ ἀληθινὴ κριτικὴ εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἐχθροπραξία, περιλαβαίνει τὸ βιβλίο τῆς ἀντίπαλης στρατιᾶς «μὲ τόση ἀγάπη ὅση ἕνας κανίβαλος τὸ βρέφος ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ κατασπαράξει». Προϋπόθεση τῆς κριτικῆς εἶναι ἡ πολεμική, δηλαδὴ ἡ ἐκμηδένιση: «Μόνο ὅποιος μπορεῖ νὰ ἐκμηδενίζει μπορεῖ νὰ κάνει κριτική».