Προσευχή

Δεν ξέρω αν έχω χρόνο. Χρόνο να είμαι αυτά που θέλω. Βιάζομαι να στα γράψω, ίσως εμπνευστείς και μ' εμπνεύσεις, ίσως μου αποκαλυφθούν επιτέλους. Διεκδικώ παράταση, το μόνο σίγουρο. Ξαγρύπνησα χθες βράδυ. Έτριβα τα χέρια και τα πόδια μου, ήταν μουδιασμένα και κρύα. Σκεφτόμουν το θάνατο – είναι ένα τέλος ή αρχή; Ή και τα δύο; Δε χρειάζομαι ακόμη απάντηση σ' αυτό. Υποθέτω πως περιλαμβάνει πένθος κι αγαλλίαση, πλάι πλάι – ό,τι ακριβώς παρατηρώ και στη ζωή. Καλύπτομαι. 

Περιμένω στο νοσοκομείο, σήμερα θα μ' ενημερώσουν για τις αξονικές. Δε θέλω να διαπιστώσω αν αντέχω να ξαναπεράσω τα ίδια. Έχει πολύ κόσμο εδώ σήμερα. Μου φαίνονται όλοι νευρικοί, αμήχανοι και θλιμμένοι. Κουρασμένοι. Με περιεργάζονται απ' τις θέσεις τους, με το βλέμμα τους μου τραβούν το μαντήλι, εκθέτουν το γυμνό, απροστάτευτο κεφάλι μου. Φοβούνται. Φοβάμαι όμως κι εγώ: μη με συμπαρασύρουν, μην αφεθώ και κουραστώ. Μη νιώσω το φόβο μου. Αποφεύγω τα μάτια τους, θα 'θελα να 'μουν αόρατη. Κοιτάζω εναλλάξ την κλειστή πόρτα του γιατρού, το στυλό μου, το ρολόι στον τοίχο, απέναντι.

Με περιεργάζονται απ' τις θέσεις τους, με το βλέμμα τους μου τραβούν το μαντήλι, εκθέτουν το γυμνό, απροστάτευτο κεφάλι μου.

Δεν ξέρω αν έχω χρόνο – να σταματήσω να φοβάμαι να είμαι αυτά που θέλω. Θα ξεκινήσω να τα γράφω, μπας και τους δώσω υπόσταση. Θέλω να είμαι επιστήμονας. Να μελετώ το σύμπαν, να κλείνω στη χούφτα μου το χρόνο και το χώρο. Το κενό απ' το οποίο όλα ξεπηδούν και χάρη στο οποίο αναδεικνύονται. Θέλω να είμαι ταξιδευτής. Να συναντώ μέρη της γης, να χάνομαι, να με βρίσκω ξανά, παντού, με όλες τις αισθήσεις μου. Θέλω να είμαι καλλιτέχνης. Μουσική, χρώμα και λέξεις. Να αγγίζω ευαίσθητες χορδές, να συγκινήσω, να συγκινηθώ. Θέλω να είμαι θεραπευτής. Να φροντίζω, ν' ανακουφίζω, να δίνω ελπίδα σε όποιον τη χρειάζεται.

Κάποιος άνοιξε το παράθυρο, με δροσίζει λυτρωτικά ένα αεράκι στο πρόσωπο. Νιώθω να καίγομαι, σα να 'χω πυρετό.

Θέλω χρόνο: να νιώσω το δέρμα μου να αναριγεί αμέτρητες φορές ακόμα.

Κοιτάζω στην άκρη της αίθουσας τα χαμηλά τραπεζάκια με τα παιδικά καθίσματα και τις κορνιζαρισμένες ζωγραφιές στον τοίχο. Από πάνω τους κρέμονται δυο διακοσμητικά ελαφάκια, που τώρα στριφογυρίζουν απ' τον αέρα, σα να χορεύουν. Με πιάνει το παράπονο, γιατί να συμπεριλαμβάνονται τα παιδιά σ' αυτό το σκηνικό; Αλλά πάλι μήπως όλοι παιδιά δεν είμαστε στο βάθος;

Θέλω χρόνο: να κλάψω, ξανά και ξανά.

Σκουπίζω τα μάτια μου, αντιλαμβάνομαι πως απέναντί μου με παρατηρεί ένας νέος άντρας, που συνοδεύει ηλικιωμένη γυναίκα – μάλλον τη μητέρα του. Τους έχω ξαναδεί. Είναι όμορφος. Υποψιάζομαι πως έχω γίνει κατακόκκινη – μάτια, μύτη κι αυτιά. Ντρέπομαι.

Θέλω χρόνο: να φλερτάρω, να ερωτευτώ. Να νιώσω πόθο μ' ανταπόκριση. Ν' αγαπήσω και ν' αγαπηθώ, κι άλλο.

Θέλω χρόνο: να διαπιστώσω αν επιθυμώ ν' αποκτήσω παιδί. Κι αν ναι, θέλω χρόνο να δω το θαύμα να μορφοποιείται μέσα μου, μέσω εμού, μπροστά μου, μαζί μου, μακριά μου, ερήμην μου.

Ανοίγει η πόρτα του γιατρού, μου κάνει νόημα η γραμματέας του.

Θέλω να παραμείνω ονειρευτής. Να συνεχίσω να δημιουργώ κόσμους παίζοντας με το άπειρο των πιθανοτήτων. Να επαναδιαπραγματεύομαι συνεχώς όλα αυτά που τώρα σου γράφω.

Πάω να μάθω αν έχω χρόνο – να ζήσω. Σ' ευχαριστώ που αρχίζεις και μου ξεκαθαρίζεις τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

Info