Το σώμα στην ψηφιακή εποχή

Η διασταύρωση του σωματικού εαυτού με τον ψηφιακό πολιτισμό σημαδεύει ανεξίτηλα τους πάντες και τα πάντα, συμπαρασύροντας βεβαιότητες, ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτεί και ενθαρρύνει τον αναστοχασμό και τη δημιουργικότητα καθώς ο κυβερνοχώρος συν-υφαίνεται με την καθημερινή ζωή και την κοινωνική πραγματικότητα. Σε επίπεδο παραγωγής αξιοποιήθηκαν όλοι οι χώροι της Στέγης –θεατρικοί και μη–, υπόγειο, 5ος όροφος, κεντρική και μικρή σκηνή, ανάλογα με τις ανάγκες των δρώμενων, με τον θεατή να έχει τη δυνατότητα να κυκλοφορεί ελεύθερα, μακριά από τη δυσλειτουργική σύμβαση της καθήλωσης στο κάθισμά του – τέτοια ήταν η περίπτωση της χορογραφίας της Ανδρονίκης Μαραθάκη που θύμιζε οπτικο-ηχητική εγκατάσταση για 12 ερμηνευτές.

Οι παραστάσεις ωστόσο διέθεταν φρεσκάδα, αμεσότητα, καλό επίπεδο performing και, το κυριότερο, αφορούσαν τον παρόντα χρόνο.

Σε ό,τι αφορά στο δημιουργικό αποτέλεσμα, οι πέντε χορογράφοι που επελέγησαν δεν κατάφεραν όλοι να αρθρώσουν την πρότασή τους με αισθητική αρτιότητα. Η συγκομιδή δεν είναι συνήθως ευθέως ανάλογη της πρόθεσης –άλλοι ήταν πρωτοεμφανιζόμενοι όπως το δίδυμο Χρήστος Ξυραφάκης και ΆντιΤζούμα, άλλοι έμπειροι και βραβευμένοι ή με αξιόλογη διεθνή παρουσία, βλέπε Κατερίνα Ανδρέου και Ελπίδα Ορφανίδου–, οι παραστάσεις ωστόσο διέθεταν φρεσκάδα, αμεσότητα, καλό επίπεδο performing και, το κυριότερο, αφορούσαν τον παρόντα χρόνο. Αν το σώμα είναι το εργαλείο χορευτή και χορογράφου, η κυριαρχία της εικόνας έρχεται να αποσταθεροποιήσει την ίδια την αισθητηριακή πρόσληψη. Τα δίπολα που αναδύονται, virtual-real, διαχωρισμός του εαυτού από το σώμα, ταυτότητα-ετερότητα, κάνουν τη χορευτική σκηνή να γειτνιάζει άμεσα με την σκηνή της καθημερινής ζωής και της διασκέδασης.

Ή αλλιώς, τα σύνορα έγιναν για να διασχίζονται όπως διατείνεται με τη νέα της χορογραφική πρόταση η # KaterinaSAndreou που με το BSTRD, μια σύντμηση της λέξης bastard -σημαίνει νόθος- αμφισβητεί ευθέως την καθαρότητα και την αυθεντικότητα της χορογραφικής ιδέας. Αυτοσαρκάζεται, όταν σε αντίθεση με το “We need silence for the piece”, που είναι κάτι σαν μότο στον σκηνικό χώρο, εκθέτει τον εαυτό της και τους θεατές στα υψηλά ντεσιμπέλ της house μουσικής που έχει επιλέξει. Υπερδιέγερση των αισθήσεων, με άλλα λόγια, με την ίδια επί 50΄ να κινείται ασταμάτητα διανύοντας τη γεωμετρία της σκηνής στο έλεος της house. Το σόλο της ευφυές, αιχμηρό, ανατρεπτικό, εκτελείται με απίστευτη ακρίβεια, αποδεικνύοντας εκ νέου ότι ξέρει να δαμάζει το θηρίο.

* Η ΚΛΗΜΕΝΤΙΝΗ ΒΟΥΝΕΛΑΚΗ είναι δημοσιογράφος-κριτικός χορού.