treis parastaseis gia mian agria epoxi kentriki

Είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260 τρεις εντυπωσιακές παραστάσεις. Φωτογραφίες © Βάσια Αναγνωστοπούλου

Του Νίκου Ξένιου

Στο Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260, τρεις εντυπωσιακές παραστάσεις του πρώτου δεκαπενθημέρου του Ιουλίου είχαν ως κοινό στοιχείο έναν υψηλό βαθμό αγριότητας: εκπεφρασμένη, όπως ήταν, με διαφορετικά μέσα, αυτή η αγριότητα με προβλημάτισε. Βεβαίως η τέχνη είναι γνήσια και ουσιαστική όταν αντικατοπτρίζει τα γνωρίσματα της εποχής μας, αλλ’ ακόμη δυσκολεύομαι να δεχτώ την απελπισία ως μετωπίδα στην προθήκη κάθε καλλιτεχνικής πρότασης. Αυτή η απαισιόδοξη προσέγγιση έχει ήδη επισημανθεί και στις προηγούμενες χρονιές του φεστιβάλ και έχει γίνει σήμα κατατεθέν της διεθνούς σκηνής, σε σημείο μια παράσταση που δεν είναι επαρκώς ανθρωποφαγική, σαρκαστική ή θανατόφιλη να μην μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ρηξικέλευθη ή σύγχρονη (αλλά ετούτη είναι μια τεράστια συζήτηση που θα ’θελα να επαναφέρω στο προσεχές μέλλον).

Έτσι, ο Φιλίπ Κεν οικοδομεί, για μιαν ακόμη φορά, ένα μικροσύμπαν από μορφές πρωτοειδωμένες, που υποσκάπτουν τους θεσμούς και τα κοινωνικά δεδομένα δραπετεύοντας σ’ έναν καρτουνίστικο κόσμο «πλαστικοποιημένης» οικολογικής ισορροπίας. Από την άλλη, το ηχοσύστημα house dance της Κατερίνας Ανδρέου διαφοροποιεί την τεχνική του σόλο χορού της σε μια μορφή οργής εκπεφρασμένης σε χορό επαναστατικό. Τέλος, ο Αντώνης Φωνιαδάκης υπογραμμίζει την επιθετικότητα και την αποτυπώνει στην κίνηση των ερμηνευτών του, που κυριολεκτικά «ξεθεώνονται» επί σκηνής για να δηλώσουν την ένσταση και την οργή τους.

treis parastaseis gia mian agria epoxi 01

Τα λυπημένα σκιάχτρα του Φιλίπ Κεν

Ο Γάλλος δραματουργός, σκηνοθέτης και οπτικός ιλλουζιονίστας Philippe Quesne παρουσιάζει το «Farm fatale», το τρίτο έργο του που παρακολουθεί το ελληνικό κοινό, διατηρώντας αμείωτες τις θετικές εντυπώσεις των προηγούμενων «θεατρικών οικοσυστημάτων» του. Στη «Μελαγχολία των δράκων» (2016) η αποκάλυψη της ψευδαίσθησης των καταναλωτικών αντικειμένων που συνθέτουν τον σύγχρονο τεχνολογικό πολιτισμό ήταν πηγή απόλυτης Μελαγχολίας. Στο «Crash Park: Η ζωή ενός νησιού» (2018) είχαμε δει ναυαγούς ενός αεροπορικού δυστυχήματος να αναπλάθουν μια pulp εκδοχή του δυτικού πολιτισμού στην ερημιά, προτείνοντας μιαν ιδιότυπη «νιρβάνα» ως λύση στα πολιτισμικά αδιέξοδα. Τώρα, με το «οικοφουτουριστικό» παραμύθι «Farm fatale», με τη naῑveté του «φτωχού θεάτρου», με έναν εξώφθαλμο παιδισμό που προσιδιάζει στην «ημιανθρώπινη» φύση του σκιάχτρου, με αισθητική κατασκευασμένου νεραϊδοπαιχνιδιού και με φωτιστικές συνθήκες καθαρού κόμικ από τον Fabien Bossard, ο Philippe Quesne αναδεικνύει την ανθρωπινότητα του ανδρείκελου, της κούκλας, ενώ με απόλυτα υπονομευτικό χιούμορ καταγγέλλει την απανθρωπιά και την ανικανότητα του «κανονικού» ανθρώπου να διαχειριστεί το οικοσύστημα.

Στη «Μοιραία Φάρμα», που είναι «fatale», και σαν παλιά σταρ του σινεμά, και ως «μετα-ανθρώπινη», μετα-ιστορική συνθήκη αγροτικού, πλαστικοποιημένου ερζάτ της Φύσης, οι διακειμενικές αναφορές είναι έντονες: ξεπηδώντας απευθείας από τις σελίδες του Φλωμπέρ Μπουβάρ και Πεκισέ (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Πόλις), το σκιάχτρο του Πεκισέ που ονειρεύεται να ζήσει σ’ αυτήν τη δυσεπίτευκτη φάρμα θα συναντηθεί με τέσσερα ακόμη λυπημένα σκιάχτρα, που θα μπορούσαν να είναι και λυπημένοι κλόουν ή λυπημένα ζόμπι-ακτιβιστές ή οικολόγοι. Όλοι μαζί θα μετατραπούν από «απειλή για τα κοράκια» (scarecrows) σε «φροντίδα για τα κοράκια» (carecrows), καθώς η εξαφάνιση των πουλιών σημαίνει αυτομάτως συνθήκες ανεργίας.

...με τα εξαιρετικά κοστούμια της Nora Stocker, τις μάσκες της Brigitte Frank και τις υπέροχες σκηνικές κατασκευές του Quesne και της Nicole Marianna Wytyczak να πλαισιώνουν τη σύλληψη [...] μιας αντεστραμμένης αριστοφανικής Νεφελοκοκκυγίας.

Έτσι τα συμπαθέστατα, μελαγχολικά και δυσκίνητα σκιάχτρα θα ιδρύσουν μιαν αυτόκλητη κοινωνία ουτοπίας, όπου θα αποδειχθεί χρήσιμη η μαγνητοφώνηση των τιτιβισμάτων όσων πουλιών απομένουν, εις επήκοον των επερχόμενων γενεών και όπου θα συντηρηθεί ζεστό το «κοσμογονικό αυγό» της Δημιουργίας, όπως θα το καταλάβαινε ο Ησίοδος ή και ο συγγραφέας στοχαστικού δοκιμίου E.B. White: ο ρομαντισμός εκφράζεται με το τραγούδι στον ραδιοφωνικό τους σταθμό. Οι κλοουνέσκ μορφές τους (τέσσερις ανδρικές και μια γυναικεία) οδηγούν στα μονοπάτια μιας σύγχρονης Κομέντια ντελ άρτε, με τα εξαιρετικά κοστούμια της Nora Stocker, τις μάσκες της Brigitte Frank και τις υπέροχες σκηνικές κατασκευές του Quesne και της Nicole Marianna Wytyczak να πλαισιώνουν τη σύλληψη μιας ακόμη Newfoundland συγγενούς προς τον κόσμο του Ντίσνεϊ, μιας «μετααποκαλυπτικής» μορφής επιβράδυνσης του ρυθμού του κόσμου, μιας αντεστραμμένης αριστοφανικής Νεφελοκοκκυγίας.

Σύλληψη – Σκηνικά – Σκηνοθεσία Philippe Quesne
Συνδημιουργία – Ερμηνεία Sebastien Jacobs (δημιουργία ρόλου από τον Stefan Merki), Nuno Lucas (δημιουργία ρόλου από τον Damian Rebgetz),
Anne Steffens (δημιουργία ρόλου από την Julia Riedler), Gaëtan Vourc’h
Συνεργασία στα σκηνικά Nicole Marianna Wytyczak
Συνεργασία στα κοστούμια Nora Stocker
Μάσκες Brigitte Frank
Διεύθυνση σκηνής Loïc Even
Φωτισμοί Fabien Bossard
Ήχος Félix Perdreau
Δραματουργία Martin Valdés-Stauber
Συνεργασία στη δραματουργία Camille Louis
Παραγωγή περιοδείας Vivarium Studio
Παραγωγή Münchner Kammerspiele – Munich
Συμπαραγωγή Nanterre-Amandiers, centre dramatique national

 

treis parastaseis gia mian agria epoxi 02

Το απόλυτο πένθος του σώματος της Κατερίνας Ανδρέου

Στο έργο «Mourn, baby, mourn» η Κατερίνα Ανδρέου επανέρχεται στην προβληματική της παλαιότερης παράστασής της «Rave to lament», για να καταγγείλει τη σύνθλιψη που επιβάλλει η εξουσία στο άτομο. Χτίζοντας τον δικό της τοίχο σε αργούς ρυθμούς, δημιουργεί μοτίβα/παραλλαγές που αυτονομούν το άτομο έναντι ενός εξωτερικού παράγοντα καταναγκασμού. Στον πρόσφατα οικοδομημένο τοίχο (που από μόνος του παράγει τη συνθήκη αποξένωσης και περιορισμού) προβάλλεται υπό μορφήν τρέχοντος κειμένου μια σειρά βιοσοφικών διαπιστώσεων, σιωπηρών εκμυστηρεύσεων και άηχων εκμυστηρεύσεων υπαρξιακού χαρακτήρα, ενώ η μουσική υπόκρουση –δικής της επιλογής ή και σύνθεσης– αποτελεί εργαλείο σκηνικής επιτέλεσης ιδιαίτερα ουσιαστικό.

Ο θεματολογικός άξονας της παράστασης αποκτά φωνή και ουσία μέσα από αυτήν την κάθετη, διαρκή προβολή που θίγει τα απομεινάρια του αξιακού συστήματος και των πολιτικών υποσχέσεων των τριών προηγουμένων δεκαετιών και τη ματαίωση των ονείρων τριών τουλάχιστων γενεών ανθρώπων. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση της Κατερίνας Ανδρέου είναι πως η επιστράτευση του street dance δεν είναι προσχηματική, ούτε συνιστά μόνο στυλιστική επιλογή, αλλά εντάσσεται σε μια πολιτική προσέγγιση του ζητήματος της ατομικής αντίδρασης και γίνεται έμβλημα μιας σολιστικής κορύφωσης: It takes two to tango, but one to techno, όπως δήλωσε σε παλαιότερη συνέντευξή της η προκλητική και πολιτικοποιημένη καλλιτέχνις.

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση της Κατερίνας Ανδρέου είναι πως η επιστράτευση του street dance δεν είναι προσχηματική, ούτε συνιστά μόνο στυλιστική επιλογή, αλλά εντάσσεται σε μια πολιτική προσέγγιση του ζητήματος της ατομικής αντίδρασης...

Tο street dance (που πλέον είναι ξανά δημοφιλές στη διεθνή σκηνή του χορού) έχει τη δική του τεχνική, που είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Κι επίσης αναζητά τις ρίζες του στην πηγή της ζωής, στη νεολαία των δρόμων. Έχοντας περάσει από τα κανάλια της bebop, η Ανδρέου μελετά τα πλαίσια ενός σκηνοθετημένου αυτοσχεδιασμού –μιας επιμελημένης, μπεκετικού τύπου συνδιάλεξης με τις λέξεις που εκπορεύεται από το μοναχικό σώμα της, επιχειρεί να προβάλει μια λεκτική αντίρρηση στον εξωγενή καταναγκασμό, σε διάλογο με τον κατακλυσμό σιωπηρών, γραμμένων λέξεων και κραυγών ως διέξοδο που ο καλλιτέχνης μπορεί να αντιτάξει ενάντια στη λογοκρισία κάθε είδους.

Η Ανδρέου προτείνει μια καθαρά προσωπική διαχείριση της μελαγχολικής ματαίωσης που τη συγκλονίζει, καθώς ο οικοδομούμενος τοίχος μεγαλώνει και ελάχιστα περιθώρια αυτενέργειας απομένουν: another brick in the wall. Η ειλικρινής καλλιτέχνις κάνει ένα νεύμα κατακρήμνισης αυτού του θλιβερού δεδομένου με το σύνολο των ψυχικών και σωματικών της δυνάμεων, αφήνοντας ανοιχτή τη δυνατότητα εξόδου από την απόλυτη απελπισία, και κατάρριψης των φραγμών / των τειχών που μόνος του ανήγειρε ο άνθρωπος για να αυτοπαγιδευθεί.

Σύλληψη – Ερμηνεία – Κείμενο Κατερίνα Ανδρέου
Ήχος Κατερίνα Ανδρέου & Cristian Sotomayor
Φωτισμοί – Σκηνικά Yannick Fouassier
Τεχνικός φωτισμού Thomas Leblanc
Εξωτερική παρατηρήτρια Μυρτώ Κατσίκη
Βίντεο Arnaud Pottier
Παραγωγή – Περιοδεία Elodie Perrin
Παραγωγή BARK
Συμπαραγωγή Centre chorégraphique national de Caen en Normandie – διεύθυνση Alban Richard, στο πλαίσιο του Artiste associé, Les SUBS – lieu vivant d’expériences artistiques, Lyon, ADC Genève, Rencontres chorégraphiques internationales de Seine-Saint-Denis, La Soufflerie de Rézé, La Place de la Danse – CDCN Toulouse / Occitanie, στο πλαίσιο του Accueil Studio, centre chorégraphique national Montpellier - Occitanie / διεύθυνση Christian Rizzo, Centre Chorégraphique National d’Orléans στο πλαίσιο του l’accueil studio

 

treis parastaseis gia mian agria epoxi 03

Επιθετικότητα και street αισθητική από τον Αντώνη Φωνιαδάκη

Είτε τον αντιμετωπίσει κανείς ως Popping, Locking ή Hip Hop, είτε τον διαχειριστεί ακαδημαϊκά, όπως ο Αντώνης Φωνιαδάκης στους «Άξονες / Axes», ο «χορός του δρόμου» διατηρεί την αυτονομία του, αντιστεκόμενος στις φόρμες. Ο εξαιρετικός χορογράφος ντύνει τους οκτώ εξαιρετικούς χορευτές του με τα θαυμάσια κοστούμια του Τάσου Σοφρωνίου και απαιτεί, όπως πάντα, τη μέγιστη δυνατή τους απόδοση. Η σκοτεινή αυτή παράσταση ξεκινά με διακεκομμένες κινήσεις εσωτερικής πάλης ενάντια σε κάτι απροσδιόριστο, σε μιαν αόρατη δύναμη, ενώ οι καλλιτέχνες ήδη από την αρχή έχουν μεγάλη ένταση, σχεδόν μεταφυσική. Δεν είναι σαφής η κατεύθυνση της παράστασης, ωστόσο σταδιακά διακρίνει κανείς το καλλιτεχνικό στίγμα του δημιουργού, καθώς οι κινήσεις τους παύουν να μοιάζουν υπνωτισμένες και γίνονται όλο και πιο φαντασμαγορικές.

Οι ερμηνείες ξεπερνούν κάθε προσδοκία σχετικά με τις δυνατότητες του ανθρώπινου κορμιού. Εξαιρετικά τα κορίτσια, η Νάντια Τομαζένκο και η Δανάη Αργυράκη Μάρκες δο Ροσάριο, με πρωτόγνωρο σκηνικό δυναμισμό – ωστόσο, βρήκα ιδιαίτερα ενοχλητική την έντονη κίνηση των μακριών μαλλιών τους, που κατά την άποψή μου φτήναινε την ερμηνεία και παρέπεμπε σε κινήσεις καμπαρέ. Ο Aidi Ormeni, ο Lucky (Μιχάλης) Spyridis, ο Klaus Sehaj και ο Πέτρος Νικολίδης πειθάρχησαν στην εξοντωτική χορογραφία διατηρώντας το ύφος του δικού τους χορού, γεγονός στο οποίο συνέβαλε τα μάλα ο βοηθός χορογράφου Pierre Magendie.

Πιο κοντά στις ανθρώπινες δυνατότητες, όμως ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η παρουσία του Χάρη Χατζηανδρέου (Ηaribo), όπως και η διαφορά του από τους υπόλοιπους άνδρες χορευτές ως προς το δέμας: αυτή η αντίστιξη (ένας λεπτός, ευέλικτος και ιδιαίτερα λυρικός καλλιτέχνης μέσα σ’ ένα σύνολο «σωματαράδων») ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο σε μια περφόρμανς που γενικά στερούνταν λυρισμού, καθώς τα με έναν τρόπο πιο «λυρικά» μέρη, ήταν κάπως αδιάφορα χορογραφικά. Τέλος, από το σύνολο των ερμηνευτών, εκείνος που ανέδειξε μια εκπληκτική στόφα χορευτή, ερμηνεύοντας συγκλονιστικά, με ευαισθησία και αναγνωρίσιμο προσωπικό στυλ, ήταν ο Δημήτρης (Dwave) Καραγεώργος.

Οι «Άξονες» είναι καινονόμοι σε ό,τι αφορά την τολμηρότητα της υιοθέτησης κινησιολογικών ευρημάτων που αποκλίνουν του συνήθους ύφους του Φωνιαδάκη, και αυτό μαρτυρεί την ευρύτητα της αντίληψής του και την νεανική του προσέγγιση του χορού.

Υπό τους ήχους της υποβλητικής, ρυθμικής σύνθεσης του Julien Tarride, η πολύ υψηλών προδιαγραφών τεχνική σύνθεση του κύριου Φωνιαδάκη σπαράσσει τα σώματα, τα συγκλονίζει, τα φέρνει σε συνεχή σύγκρουση. Κατακερματισμένη σε συνεχείς εναλλαγές σολιστικών επιδείξεων δεξιοτεχνίας, ντουέτων και μικρών συνόλων, που κινούνται από και προς την υγρή, μεταμοντέρνα σκηνική κατασκευή του Αλέξανδρου Τζάννη, η χορογραφία «βγαίνει προς τα έξω» ιδιαίτερα βίαια και επιθετικά, σαν κραυγή διαμαρτυρίας, δηλώνοντας με ωμότητα την καννιβαλική σχέση ανάμεσα στα σώματα. Οι «Άξονες» είναι καινονόμοι σε ό,τι αφορά την τολμηρότητα της υιοθέτησης κινησιολογικών ευρημάτων που αποκλίνουν του συνήθους ύφους του Φωνιαδάκη, και αυτό μαρτυρεί την ευρύτητα της αντίληψής του και την νεανική του προσέγγιση του χορού. Ωστόσο, αυτό που μου έλειψε ήταν η αντίληψη ενός ορίζοντα οραματισμού προς τον οποίον –κατά την άποψή μου– θα έπρεπε να κατατείνει μια τόσο μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση.

Χορογραφία Αντώνης Φωνιαδάκης
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση Julien Tarride
Κοστούμια Τάσος Σοφρωνίου
Σχεδιασμός φωτισμών Σάκης Μπιρμπίλης
Σκηνικό περιβάλλον Αλέξανδρος Τζάννης
Make up & hair artists FREDDY MAKEUP STAGE
Βοηθός χορογράφου Pierre Magendie
Βοηθός σκηνογράφου Βαλεντίνα Φαραντούρη
Βοηθός ενδυματολόγου Ευδοκία Βεροπούλου
Δραματουργία Έρι Κύργια
Χορεύουν Χάρης Χατζηανδρέου (haribo), Lucky Spyridis, Νάντια Τομαζένκο, Aidi Ormeni, Δανάη Αργυράκη Μάρκες δο Ροσάριο, Klaus Sehaj, Δημήτρης Dwave Καραγεώργος, Πέτρος Νικολίδης
Οργάνωση - εκτέλεση παραγωγής Goodheart Productions

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Τελευταίο βιβλίο του, το μυθιστόρημα «Τα σπλάχνα» (εκδ. Κριτική).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το πρώτο POP UP Solo Dance Festival της Αθήνας είναι γεγονός – Τέσσερις αξιόλογες παραστάσεις

Το πρώτο POP UP Solo Dance Festival της Αθήνας είναι γεγονός – Τέσσερις αξιόλογες παραστάσεις

Στο πλαίσιο του πρώτου POP UP Solo Dance Festival της Αθήνας, τέσσερις αξιοπρόσεκτες παραστάσεις ανέβηκαν στο ΠΛΥΦΑ από τις 22 Μαρτίου ως τις 13 Απριλίου, ενώ αναμένεται να πρα...

«Όπως αναπνοή στο τελείωμά της» της Μαρίας Γοργία (κριτική)

«Όπως αναπνοή στο τελείωμά της» της Μαρίας Γοργία (κριτική)

Για τη σκηνική δημιουργία «Όπως αναπνοή στο τελείωμά της» της Μαρίας Γοργία, στον χώρο «Αμάλγαμα».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Στον χώρο «Αμάλγαμα» είδα την τελευταία σκηνική δημιουργία της Μαρίας Γοργία, που έχει τίτλο «Όπως αναπνοή στο τελείωμά της». Σταθε...

12ο Φεστιβάλ Χορού στη Στέγη, Onassis Dance Days 2025 – ημέρα δεύτερη

12ο Φεστιβάλ Χορού στη Στέγη, Onassis Dance Days 2025 – ημέρα δεύτερη

Για το 12ο Φεστιβάλ Χορού στη Στέγη, Onassis Dance Days 2025. Τι είδαμε τη δεύτερη μέρα. Εντυπώσεις, σκέψεις, κρίσεις.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Πέντε χορευτικές παραστάσεις και μία ταινία σ’ένα συνεπτυγμένο τετραήμερο χορού παρακολούθησα στη Στέγη Ιδ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ροζ γλίτσα» της Φερνάντα Τρίας – Νερά κόκκινα, ψάρια νεκρά, ζωή αφόρητη

«Ροζ γλίτσα» της Φερνάντα Τρίας – Νερά κόκκινα, ψάρια νεκρά, ζωή αφόρητη

Για το μυθιστόρημα της Φερνάντα Τρίας (Fernanda Trías) «Ροζ γλίτσα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Carnívora, σε μετάφραση Ιφιγένειας Ντούμη. 

Γράφει η Ιωάννα Φωτοπούλου

«Ο Μωυσής με τον Ααρών έκαναν όπως ακριβώς του...

«Το αίνιγμα της Γενέσεως» του Άντριου Πάρκερ (κριτική) – Μια «Εξαήμερος» για τον 21ο αιώνα;

«Το αίνιγμα της Γενέσεως» του Άντριου Πάρκερ (κριτική) – Μια «Εξαήμερος» για τον 21ο αιώνα;

Για το θεολογικό δοκίμιο του Άντριου Πάρκερ (Andrew Parker) «Το αίνιγμα της Γενέσεως», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ουρανός, σε μετάφραση Μαρτίνας Κόφφα. 

Γράφει ο Μύρων Ζαχαράκης

Ο Βρετανός συγγρα...

«Οι απαντήσεις» – ένα ποίημα της Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου (1948-2000)

«Οι απαντήσεις» – ένα ποίημα της Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου (1948-2000)

«Απαντήσεις», από τη συλλογή «Του λιναριού τα πάθη – Ο Μέγας Μυρμηκοφάγος», εκδ. Άγρα, της Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου (1948-2000). Κεντρική εικόνα, «Ρόδια» του Γεώργιου Ιακωβίδη.

Επιμέλεια: Οράτιος

Οι απαντήσεις

Σ’ αυτό που ρω...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Η χλωμή κυρία» του Αλέξανδρου Δουμά (προδημοσίευση)

«Η χλωμή κυρία» του Αλέξανδρου Δουμά (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από την νουβέλα του Αλέξανδρου Δουμά [Alexandre Dumas], «Η χλωμή κυρία» (εισαγωγή – μτφρ. – επίμετρο: Γιώργος Θάνος), η οποία θα κυκλοφορήσει στις 28 Απριλίου στη σειρά «microMEGA/Λογοτεχνία», των εκδόσεων Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...
«Αυτό έκανες πάντα» του Νίκου Ιατρού (προδημοσίευση)

«Αυτό έκανες πάντα» του Νίκου Ιατρού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Νίκου Ιατρού «Αυτό έκανες πάντα», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 28 Απριλίου από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Περπατώ κάτω από τον δυνατό ήλιο. Το δέρμα μου αντιστέκεται, τα πνευμόνια...

«Η λάθος πλευρά» του Νταβίντε Κόπο (προδημοσίευση)

«Η λάθος πλευρά» του Νταβίντε Κόπο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Νταβίντε Κόπο [Davide Coppo] «Η λάθος πλευρά» (μτφρ. Μαρία Οικονομίδου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Απριλίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στην αρχή του ντοκιμαντ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Πέντε αξιοπρόσεκτες συλλογές από γυναίκες συγγραφείς – Διηγήματα μεταξύ υπογείωσης και απογείωσης

Πέντε αξιοπρόσεκτες συλλογές από γυναίκες συγγραφείς – Διηγήματα μεταξύ υπογείωσης και απογείωσης

Πέντε αξιοπρόσεκτες συλλογές διηγημάτων από γυναίκες συγγραφείς, που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2024 και ενδεχομένως πέρασαν κάτω από το ραντάρ μας. 

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Το διήγημα μένει συνήθως χαμηλόφωνο...

«Εις οσμήν ευωδίας πνευματικής» – Τρεις εκδόσεις με θεολογική αφετηρία και ανοιχτούς ορίζοντες

«Εις οσμήν ευωδίας πνευματικής» – Τρεις εκδόσεις με θεολογική αφετηρία και ανοιχτούς ορίζοντες

Για τα βιβλία «Ο παράδεισος και η κόλαση στη γη. Προσωπικές εμπειρίες του Βασιλείου Καισαρείας, του Γρηγορίου Νύσσης και του Ιωάννου Κωνσταντινουπόλεως» (εκδ. ΠΕΚ), «Αυγούστας Ευδοκίας, Βίος Κυπριανού» (εκδ. Αρμός) και για το λεύκωμα «Εις οσμήν ευωδίας πνευματικής. Φώτη Κόντογλου, διαχρονικές δημιουργίες» (εκδ....

Τι διαβάζουμε τώρα; 12 επιλεγμένα βιβλία ψυχολογίας, αυτοβοήθειας και αυτογνωσίας

Τι διαβάζουμε τώρα; 12 επιλεγμένα βιβλία ψυχολογίας, αυτοβοήθειας και αυτογνωσίας

Δώδεκα βιβλία ψυχολογίας, αυτοβοήθειας και αυτογνωσίας διαλεγμένα από τις πρόσφατες εκδόσεις στους πάγκους των βιβλιοπωλείων.  

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

Αρκετοί θεωρούν πως οι οδηγοί αυτοβοήθειας κι αυτογνωσίας είναι μόδα που θα περ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ