Της Ιωάννας Καρατζαφέρη
Όλοι ξέρομε πως η γλώσσα, όχι μόνο η ελληνική, θεωρείται το σημαντικότερο εργαλείο επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι το πλέον ζωντανό και επομένως υπαγόμενο διαρκώς από τη χρήση του σε φθορά ή προσαρμοζόμενο στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Εξάλλου έχουν γραφτεί από γλωσσολόγους και κοινωνιολόγους πολλοί τόμοι.
Ανάμεσα σε όλα υπάρχει και η, μάλλον βάσιμη, θεωρία ότι δεν υπάρχει μητρική γλώσσα, αφού αυτή είναι μίμηση, με το πιο απλό παράδειγμα:
Αν ένα ζευγάρι, ετερόφυλο ή ομοφυλόφιλο ή τέλος πάντων μια οικογένεια ή μια ομάδα ανθρώπων, υιοθετήσει ένα βρέφος προτού μιλήσει τη γλώσσα, τουλάχιστον εκείνης που το έφερε στη ζωή, θα μιλήσει τη γλώσσα του περιβάλλοντος στο οποίο θα αναπτυχθεί και θα ζήσει.
Ενίοτε ακούω αντιπροσώπους των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή άλλων σχετικών Επιτροπών και νομίζω ότι όλοι μιλούν μια γλώσσα, άλλοτε πιο πιστά και άλλοτε με ξένη προφορά, που κάποτε εκ των συμφώνων, των μακρών ή βραχέων φωνηέντων μπορεί κάποιος να μαντέψει την αρχική του γλώσσα.
Κάποιοι από αυτούς ακούγονται χρόνια∙ αγνοώ αν υπάρχει αποφασισμένη και ψηφισμένη αναγκαστική αποχώρηση ύστερα από κάποια χρονική θητεία ή αν είναι διορισμένοι δια βίου, όπως ο Πάπας της Ρώμης.
Στα πρώτα χρόνια της Ε, Ε –άλλοτε ΕΟΚ , περισσότερο από μισό αιώνα πριν–, ο κάθε αντιπρόσωπος μιλούσε την εθνική του γλώσσα και η μεταγλώττιση ήταν έργο των αόρατων διερμηνέων.
Μέσα σε μισό αιώνα ειρήνης στην Ευρώπη οι αντιπρόσωποι μιλώντας κάθε μέρα στ’ αγγλικά, που έγινε κοινή γλώσσα, βελτίωσαν την υιοθετημένη γλώσσα.
Οι υποψήφιοι για μια θέση στην Ε. Ε. φοίτησαν σε υπερατλαντικά Πανεπιστήμια ή της Αλβιόνας και όταν συνδιαλέγονται επίσημα μιλάνε αγγλικά.
Υπάρχουν, όμως, πολλοί, που αν τους θυμάται κάποιος από τις πρώτες τους αρθρώσεις, μπορεί να διακρίνει την αγγλοποίηση ή αμερικανοποίηση της δικής τους γλώσσας.
Οπότε η Ευρωπαϊκή Ένωση τείνει να είναι αγγλόφωνη ή αμερικανόφωνη, υπάρχουν κάποιες γλωσσικές μικρές διαφορές, ενώ ούτε η Βρετανία ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μέλη της Ευρωζώνης, ενώ οι ΗΠΑ ούτε καν στην Ε. Ε.
Αλλά τι σημαίνει αυτό;
Ή, γιατί να ενοχλείται κάποιος αφού και ο ίδιος μπορεί να μιλάει κάποια άλλη γλώσσα τέλεια, ή με διακριτή προφορά.
Ναι, αλλά πού τι μιλάει; Σε ποιους απευθύνεται;
Βέβαια, η γλώσσα δεν είναι μόνο λεκτική. Έχει και άλλες εκφάνσεις.
Συχνά αναφερόμαστε στη γλώσσα του σώματος, χωρίς να παραβλέπουμε ότι και η αμφίεση και η κόμμωση έχουν η καθεμιά τη δική της γλώσσα
Πριν δυο χρόνια σε ένα διεθνή μουσικό διαγωνισμό το Πρώτο Βραβείο για βιολί είχε απονεμηθεί σε μια μικρούλα από την Κίνα. Ένα κοριτσάκι του δημοτικού, με ένα απλό φορεματάκι, μαύρα παιδικά παπούτσια, μαύρα, ολόισια μαλλιά με φράντζα (ή αφέλεια) και δεν έμοιαζε με τίποτε άλλο από μια μικρή Κινέζα.
Ένα από τα δώρα που της πρόσφερε ο διαγωνισμός ήταν και ένα βιολί.
Οι ενδεδειγμένοι άνθρωποι, μια δασκάλα βιολιού και ένας ή δυο αντιπρόσωποι του διαγωνισμού την είχαν συνοδεύσει σ’ ένα εργαστήριο κατασκευής βιολιών, όπου ο κατασκευαστής τα έδειξε στη μικρή νικήτρια και η ακολουθία της ζήτησε να επιλέξει όποιο ήθελε.
Η μικρή έκανε ένα γύρω, κοιτάζοντας τα βιολιά κρεμασμένα στους τοίχους μέχρι που τελικά στάθηκε μπροστά σε τρία από αυτά.
Τα θαύμαζε αρκετή ώρα και άφησε άφωνους τους συνοδούς της όταν με το μικρό της δαχτυλάκι έδειξε την προτίμησή της.
Ο κατασκευαστής πιο πολύ απ’ όλους τους άλλους δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε το γιες, ούτε να καταλάβει πως εκείνο το κοριτσάκι από την Κίνα είχε διαλέξει το τέλειο βιολί.
Μαζί με αυτούς και εγώ, ως τηλεθεατής, που δεν ξέρω πώς κρατιέται ένα βιολί.
Την ημέρα της επίσημης απονομής των επάθλων, όταν μπήκε η μικρούλα, είχε το ίδιο ύψος και βάρος, αλλά όχι τα ίδια ρούχα και μαλλιά.
Φορούσε παπούτσια με ορατά ψηλότερα τακούνια, γυαλιστερό χρωματιστό φόρεμα, λουσάτο, τα μαλλάκια της ήταν ανασηκωμένα και τα στήριζαν χτενάκια με αστραφτερά πετράδια.
Είχε, προφανώς, μεσολαβήσει η αμερικανίδα στυλίστα.
Το κοινό στην αίθουσα του Λίνκολν Σέντερ στη Νέα Υόρκη όρθιο χειροκροτούσε με μεγάλο ενθουσιασμό.
Δεν ξέρω αν ήταν για το έπαθλο, το βιολί ή την αμερικανοποίηση της μικρής Κινέζας.
Την πρωτοχρονιά του 2012 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δήλωσε «ιδιαίτερα ευτυχής που είχε την ευκαιρία να γιορτάσει με τους συμπολίτες μας που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη», εννοούσε τους πεινασμένους, τους ανέστιους, τους εξαθλιωμένους.
Μήπως δεν έχομε στυλίστες ή γλωσσολόγους ή επαγγελματίες γραφιάδες για πολιτικές εκφωνήσεις;
Μια καφετζού που κοίταξε τον πάτο του φλιτζανιού μου με κοίταξε στα μάτια και είπε: Δεν έχεις καθόλου κοινό νου.
Στα ευρωπαϊκά: common sense.