moonlight still

Γισ το μυθιστόρημα του Σ.Α. Κόσμπι [S.A. Cosby] «Δάκρυα ξυράφι»  (μτφρ. Κίκα Κραμβουσάνου, εκδ. Gutenberg). Κεντρική εικόνα: Από την ταινία «Moonlight». 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος 

Γιοι και πατεράδες. Μια σχέση που κυμαίνεται μεταξύ αποδοχής και απόρριψης. Μια καθημερινότητα που οφείλει να αντιπαλέψει τις αιχμηρές γωνίες της αρρενωπότητας, να συγχωρήσει, να συμβαδίσει πέρα από τις κρυφές αντιπαλότητες.

Η βίαιη διάρρηξη αυτού του διπόλου μάς φέρνει μπροστά σε ένα άφευκτο γεγονός: το συναίσθημα που ως πρόσφατα παρέμενε κλεισμένο ωσάν επτασφράγιστο μυστικό, εκλύεται με τη δύναμη της λάβας. Το πώς διοχετεύεται δείχνει ενδεχομένως και την ποιότητα της σχέσης που είχε οικοδομηθεί πριν συμβεί το απευκταίο γεγονός του «διαζυγίου».

Στο μυθιστόρημα του Σ.Α. Κόσμπι Δάκρυα ξυράφι (μτφρ. Κίκα Κραμβουσανού, εκδ. Gutenberg) δύο νεαροί άντρες, ο Αϊζέια και ο Ντέρεκ, δολοφονούνται άγρια εν μέση οδώ. Πρόκειται για ένα γκέι ζευγάρι που υφίσταται τη βία των αμερικανικών δρόμων καίτοι αρχικά το έγκλημα δεν περιέχει κανένα στοιχείο πάθους ή εκδίκησης κατά της γκέι κοινότητας.

Τα κίνητρα

Τα κίνητρα των εγκληματιών έχουν να κάνουν με κάποιες αποκαλύψεις που είχε σκοπό να προβεί ο Αϊζέια (είναι δημοσιογράφος σε ένα έντυπο που ασχολείται με τα θέματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας). Φυσικά, το ότι είναι γκέι δεν είναι αμελητέο ως προς τα κίνητρα του εγκληματία, καθώς θα διαφανεί στη συνέχεια πως κάτι θέλει να μη φανερωθεί. 

Υπάρχουν σημαντικές συσχετίσεις στην τραγική ιστορία των δύο νεκρών ανδρών κι είναι αυτές που ωθούν τη δράση στο μυθιστόρημα. Ο Αϊζέια είναι μαύρος και ο Ντέρεκ λευκός. Αμφότεροι είναι διωγμένοι από τις οικογένειές τους που δεν αποδέχθηκαν ποτέ τη σεξουαλική τους προτίμηση ενώ αποφάσισαν να γίνουν ζευγάρι και να έχουν δικό τους παιδί (μέσω παρένθετης μητέρας).

Ο Άικ (πατέρας του Αϊσέια) και ο Μπάντι Λι (πατέρας του Ντέρεκ) είχαν τις ίδιες στερεοτυπικές αντιδράσεις. Θεώρησαν προσβολή το γεγονός ότι οι γιοι τους είναι γκέι. Πίστεψαν πως με τη βία ή τη σιδηρά πυγμή θα άλλαζαν τα μυαλά των γιων τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα «διπλό» σχίσμα. Τα παιδιά έφυγαν από τα σπίτια τους, ακολούθησαν αυτό που έλεγε η καρδιά τους, έφτιαξαν το δικό τους σπιτικό, αλλά, τελικά, δεν ήταν της μοίρας τους γραφτό να ευτυχήσουν.

Τύψεις; Νυγμός για την αδόκητο χαμό των παιδιών τους; Μια ακραία μορφή συνειδητοποίησης του πόσο σκληροί υπήρξαν; Οπως και να το εξηγήσει κανείς, οι δύο πατεράδες αντιλαμβάνονται (πολύ αργά, βέβαια) πως δεν φέρθηκαν στους γιους τους όπως έπρεπε και τότε, βλέποντας πως η αστυνομία κωλυσιεργεί να βρει τον δράστη της δολοφονικής επίθεσης, αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ήρωες χολιγουντιανών διαστάσεων, αλλά με δύο μεσήλικες που έχουν κάνει τα περάσματά τους από τη φυλακή,

Από αυτό το σημείο αρχίζει μια τρελή πορεία που έχει ως στόχο να περαιωθεί με μια κλασική αυτοδικία. Αφού ο νόμος δεν μπορεί, οι πατεράδες αποφασίζουν να ενδυθούν το ρόλο του δικαστή-τιμωρού.

Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ήρωες χολιγουντιανών διαστάσεων, αλλά με δύο κουρασμένους μεσήλικες που μπορεί να έχουν κάνει τα περάσματά τους από τη φυλακή, να ξέρουν τι θα πει παρανομία και να έχουν υιοθετήσει κάποια στιγμή στη ζωή τους το αλύγιστο δόγμα της βίας, ωστόσο δεν είναι απολύτως βέβαιοι τι ακριβώς θέλουν να κάνουν και αν θα καταφέρουν να υπερβούν τις αντικειμενικές συνθήκες που θα βρουν μπροστά τους.

Ξανά στον ίσιο δρόμο

Ο Άικ έχει αποφασίσει να ακολουθήσει πια τον ίδιο δρόμο έπειτα από τη φυλακή. Από εκείνη την εποχή το μόνο ανεξίτηλο που έχει μείνει πάνω του είναι τα τατουάζ στα χέρια του. Εκτοτε έχει στήσει τη δική του επιχείρηση και παλεύει να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο. Ο Μπάντι Λι, επίσης ένας αγριωπός άντρας, έχει κάνει φυλακή, παλεύει με τον αλκοολισμό του, ζει σε ένα λερό τροχόσπτο και τον έχει παρατήσει η γυναίκα του για έναν πλούσιο δικηγόρο.

Εκ των πραγμάτων, τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο αντρών είναι κι αυτά που τους χωρίζουν. Το χρώμα του δέρματός τους πρώτα και κύρια. Δεύτερον, η άποψη που έχουν για την κοινωνική σημασία του χρώματος αυτού και τρίτον η σχέση των παιδιών τους. Αυτό το τελευταίο είναι που θα τους φέρει κοντά, αν και αρχικά φαίνεται πως θα ήταν η αιτία να μην ξαναδεί ο ένας τον άλλον.

Περισσότερο, πάντως, φοβούνται τους εαυτούς τους. Θέλουν να συγχωρεθούν; Επιδιώκουν και πόσο να αναπαυτεί μέσα τους με ήρεμο τρόπο ο αδόκητος χαμός των παιδιών τους; Εχουν φτάσει στο σημείο να κατανοήσουν τα λάθη τους και να αποδεχθούν πως τους φέρθηκαν με ανάλγητο τρόπο;

Καθώς προχωρούν την έρευνά τους και εμπλέκονται σε έναν περίεργο ιστό ανθρώπων, μαθαίνουν (εν προόδω) τους εαυτούς τους και τα χαμένα αγόρια τους.

Η πορεία τους προς αυτή τη συνειδητοποίηση δεν είναι εύκολη και σίγουρα όχι άμεση. Καθώς προχωρούν την έρευνά τους και εμπλέκονται σε έναν περίεργο ιστό ανθρώπων, μαθαίνουν (εν προόδω) τους εαυτούς τους και τα χαμένα αγόρια τους. Παίρνουν ένα σκληρό μάθημα για το τι μπορούσε να προκαλέσει η μάτσο αντιμετώπιση που είχαν μέχρι πρόσφατα απέναντι στους ομοφυλόφιλους.

Αν και όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία κατατείνουν προς ένα «καθαρόαιμο» κοινωνικό μυθιστόρημα, στην ουσία ο Κόσμπι φτιάχνει ένα αστυνομικό βιβλίο, καθώς η καρδιά του κειμένου πάλλεται όταν οι δύο πατεράδες αναλαμβάνουν δράση.

 Seen Cosby

Ο Σον Α. Κόσμπι γεννήθηκε το 1973 στη Βιρτζίνια. Ο πατέρας του δούλευε σε ψαροκάικο και η μητέρα του, η οποία ήταν ανάπηρη, μεγάλωσε σε μεγάλο βαθμό μόνη της –σ’ ένα τροχόσπιτο και με κουπόνια τροφίμων– τον ίδιο και τον αδερφό του. Φιλόπονος μαθητής, υποχρεώθηκε να διακόψει τις σπουδές του στο κοινοτικό κολλέγιο γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώνει τα δίδακτρα. Μέχρι το 2019 που κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, το οποίο έγινε αμέσως επιτυχία, δούλευε ως πορτιέρης, οικοδόμος, πωλητής και σήμερα ακόμα, παρά τα τρία best seller του, βοηθάει στις εργασίες του γραφείου τελετών της γυναίκας του. Το Δάκρυα ξυράφι είναι το τρίτο του μυθιστόρημα. «Ένα από τα καλύτερα βιβλία του 2021» (The Guardian, Library Journal, Washington Post, Time κ.ά), στη λίστα με τα αγαπημένα βιβλία του Μπαράκ Ομπάμα, με χιλιάδες πωλήσεις και διθυραμβικές κριτικές.

Τότε είναι που αποκτούν σφρίγος οι εικόνες και μας φανερώνουν τις καλές στιγμές του συγγραφέα, ο οποίος, είναι ολοφάνερο, κινείται με μεγαλύτερη επιδεξιότητα όταν έχει να περιγράψει σκηνές ωμής δράσης και λιγότερο την εσωτερική πάλη των ηρωών του.

Κάπου εκεί εμφανίζεται και η μερική έλλειψη ισορροπίας στο βιβλίο. Δεν είναι απολύτως αστυνομικό (πολύ νωρίς υποψιάζεσαι βάσιμα ποιος σκότωσε τα δύο παιδιά), ως εκ τούτου δεν μπαίνει στην κατηγορία του «ποιος το έκανε;», που είναι η συνηθέστερη στην οποία καταφεύγουν οι συγγραφείς του αστυνομικού.

αΔεν έχει ακριβώς κοινωνική σκόπευση, καθώς σ’ αυτή την περίπτωση θα είχαμε μεγαλύτερο βάθος στους ήρωες και θα δινόταν μεγαλύτερη προσοχή στη στρεβλή δυναμική που αναπτύχθηκε στα δύο διαφορετικά σπίτια, την ίδια ακριβώς περίοδο.

Η διαφορετικότητα

Αυτό που φαίνεται να θέλει να κάνει εξαρχής ο Κόσμπι είναι να φτιάξει ένα τυπικότατo Southern noir που όμως δεν περιορίζεται μόνο στη δράση, αλλά θέλει να εμπλέξει και θέμα γονεϊκότητας, ρατσισμού, ομοφοβίας, τοξικής αρρενωπότητας και αποδοχής της διαφορετικότητας. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και το πώς αντιμετωπίζεται από τη «βαθιά» Αμερική, είναι ένα θέμα κρίσιμο και απολύτως σημερινό. 

Η υπόθεση αναπτύσσεται στη νοτιοανατολική Βιρτζίνια, περιοχή που την ξέρει πολύ καλά ο Κόσμπι, καθώς έχει γεννηθεί εκεί και έχει δει με τα μάτια του πώς εξελίσσονται οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων – ιδιαιτέρως αυτών που ξεφεύγουν από το πλειοψηφικό πρότυπο του λευκού και στρέιτ άντρα.

Αυτό που ίσως αξίζει περαιτέρω δικαιολόγησης είναι η βία που ξεπηδάει από το βιβλίο. Ορισμένες φορές, δε, είναι άλογη και ωμή.

Η γλώσσα είναι τραχιά, κάτι που ενδεχομένως να ξενίσει όσους δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιες λεκτικούς χειμάρρους, οι οποίοι ωστόσο εξηγούνται από το προφίλ των ηρώων. Εκ των πραγμάτων δύο πρώην φυλακόβιοι άντρες δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κομψευόμενη έκφραση στα λόγια τους. Αν και, ορισμένες φορές, οι προτάσεις τους δείχνουν μια εκζήτηση (σχεδόν μπαρόκ) που έρχεται σε αντίθεση μ’ αυτό που φέρουν ως ιδιότητες και χαρακτήρα.

gutenberg cosby dakrya ksirafiΑυτό που ίσως αξίζει περαιτέρω δικαιολόγησης είναι η βία που ξεπηδάει από το βιβλίο. Ορισμένες φορές, δε, είναι άλογη και ωμή. Δεν είναι η βία του Κόρμακ ΜακΚάρθι που έχει θαρρείς ένα ιεροτελεστικό χρώμα και αισθάνεσαι ότι ξεπηδάει από τα έγκατα της ανθρώπινης φύσης.

Στο Κόσμπι είναι περισσότερο θηριώδης, σχεδόν αμέστωτη. Υπάρχει ως αναπλήρωση κάποιου λεκτικού σχήματος που αδυνατεί να δημιουργηθεί στο μυαλό και το στόμα των ηρώων. Από την άλλη, ολόκληρο το βιβλίο δομείται πάνω στις έννοιες της ενοχής και της εκδίκησης, οπότε, εκ των πραγμάτων, η βία θα λάμβανε μέρος στην «εξίσωση». Ενδεχομένως, όμως, με έναν λιγότερο ευθύ τρόπο.

Το βιβλίο έχει κινηματογραφική γραφή (λέγεται ήδη πως το σενάριο κυκλοφορεί στα γραφεία της Paramount) και εύκολα θα μπορούσες να το φανταστείς να γίνεται ταινία δράσης, αστυνομικού θρίλερ και εξερεύνησης στα άδυτα μιας πολιτείας που έχει μάθει να ζει με τα μυστικά της, δεν αποδέχεται το διαφορετικό και επιδιώκει να το καταπνίξει παντί τρόπω. Η μετάφραση της Κίκας Κραμβουσάνου είναι συμβατή με το κλίμα και το ύφος του βιβλίου.


*Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίο βιβλίο του, το μυθιστόρημα «Μπλε ήλιος» (εκδ. Μεταίχμιο)


Απόσπασμα από το βιβλίο

Ο Άικ βγήκε από τις σκιές σαν το πνεύμα της Νέμεσης με σάρκα και οστά. Πάτησε με όλο το βάρος το δεξί χέρι του Άντι και, αυτή τη φορά, ο Μπάντι Λι ήταν σίγουρος πως άκουσε το κρακ. Ο Άντι ούρλιαξε ξανά, καθώς ο Άικ τον σήκωνε από το πάτωμα κρατώντας τον από το πουκάμισό του. Μόλις τον έστησε όρθιο, ο Άικ τον χτύπησε μ' ένα λυσσαλέο άπερκατ. Ο νεότερος άντρας πετάχτηκε τουλάχιστον οκτώ πόντους πάνω από το έδαφος. Προσγειώθηκε, ένα κουβάρι, κάτω από την εντοιχισμένη τηλεόραση. Ο Άικ του έριξε μιοα ματιά και ύστερα σήκωσε το Colt και το σφήνωσε στη ζώνη του παντελονιού του. Πήγε στον Μπάντι Λι κι έβγαλε το σουγιά του από ρην τσέπη του. Έκοψες τα δεσμά του καιι τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του.  

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τρεις γυναίκες» του Ρόμπερτ Μούζιλ (κριτική) – Η υπονόμευση του αντρικού βλέμματος μέσα από τρεις ερωτικές τραγωδίες

«Τρεις γυναίκες» του Ρόμπερτ Μούζιλ (κριτική) – Η υπονόμευση του αντρικού βλέμματος μέσα από τρεις ερωτικές τραγωδίες

Για τον τόμο με τις τρεις νουβέλες του Ρόμπερτ Μούζιλ (Robert Musil) «Τρεις γυναίκες» (μτφρ. Μαρίνα Αγαθαγγελίδου, εκδ. Αντίποδες).

Γράφει ο Φώτης Καρ...

«Η μαέστρος» της Χάριετ Κονστάμπλ (κριτική) – Ένα ταλαντούχο κορίτσι στη σκιά του Βιβάλντι

«Η μαέστρος» της Χάριετ Κονστάμπλ (κριτική) – Ένα ταλαντούχο κορίτσι στη σκιά του Βιβάλντι

Για το βιβλίο της Χάριετ Κονστάμπλ [Harriet Constable] «Η μαέστρος» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Ελληνικά Γράμματα). Στην κεντρική φωτογραφία, ο πίνακας «Young Woman Playing a Violin» του Οράτσιο Τζεντιλέσκι.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
«Οι μέρες στο Βιβλιοπωλείο Μορισάκι» του Σατόσι Γιαγκισάβα (κριτική) – Για τη θεραπευτική δύναμη των βιβλίων

«Οι μέρες στο Βιβλιοπωλείο Μορισάκι» του Σατόσι Γιαγκισάβα (κριτική) – Για τη θεραπευτική δύναμη των βιβλίων

Για το μυθιστόρημα του Σατόσι Γιαγκισάβα (Satoshi Yagisawa) «Οι μέρες στο Βιβλιοπωλείο Μορισάκι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σε μετάφραση του Άρη Σφακιανάκη. Στην κεντρική εικόνα, στιγμιότυπο από την κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος, της σκηνοθέτριας Asako Hyuga, που κυκλοφόρη...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

«Ο έφηβος» και «Ο νεαρός Τέρλες» τον ώθησαν στην ενδοσκόπιση και τη γραφή, ενώ επανέρχεται στην «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» ως πρότυπο γλώσσας και ύφους. Αυτά είναι κάποια από τα βιβλία της ζωής του Κώστα Λογαρά.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...
«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Για την παράσταση «Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, στο Θέατρο Ροές. Μαζί με τον Περλέγκα παίζουν τα μέλη της ομάδας «κι όμΩς κινείται».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Στο θέατρο «Ροές» ο ...

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Έλενας Χουζούρη «Ψυχή ντυμένη αέρα – Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου: Η μούσα της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Μάγε...

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Η Σίρλεϊ Τζάκσον [Shirley Jackson, 1916-1965] ήταν πολλά περισσότερα από μια συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Με άξονα δύο βιβλία της που κυκλοφόρησαν ή επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» (μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και «Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη) από τις εκδόσεις ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ