o anthropos pou ta eide ola

Για το μυθιστόρημα της Ντέμπορα Λίβι (Deborah Levy) «Ο άνθρωπος που τα είδε όλα» (μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Gutenberg).

Του Διονύση Μαρίνου

Σαρωτική μέσα στη γραμμικότητα της ανάπτυξής της, η επίσημη Ιστορία δεν επιτρέπει στα άτομα να διαφοροποιήσουν τα αίτια των γεγονότων, ως εκ τούτου και τα αποτελέσματά τους. Η στωική αποδοχή του ο γέγονε γέγονε, δεν αφαιρεί ωστόσο το δικαίωμα στην αναψηλάφηση, τον επαναπροσδιορισμό, αλλά και στην αναζήτηση των κρυφών πτυχών που όρισαν τα ιστορικά γεγονότα. Όπως λέει και μια ρωσική παροιμία: «Το μόνο που αλλάζει είναι το παρελθόν».

Αν και η Ιστορία επιβαίνει στο όχημα της προόδου και της μετεξέλιξης, στην ουσία τίποτα δεν μας μαθαίνει. Είτε γιατί ουδέποτε ήταν αυτός ο σκοπός της είτε διότι τα άτομα, εμείς όλοι, καταφεύγουμε στην κλασική οδό της υπεκφυγής θεωρώντας πως η Ιστορία είναι κάτι ξέχωρο και ξένο από εμάς. Κι όμως, η Ιστορία (αυτή η μεγάλη αφήγηση του κόσμου) ενοικεί μέσα μας, σχεδόν μας κατακλύζει. Σε βαθμό, δε, που θα είμαστε οιονεί ιστορικά πρόσωπα μέσα στο περίκλειστο φάσμα του ιδιωτικού μας βίου.

Σπάνια σκεφτόμαστε πως οι επιλογές μας –ειδικά αυτές που έχουν απήχηση στο σύνολο– έχουν τη σημασιολογική ιστορική αξία τους. Θα το σκεφτόταν, άραγε, αυτό ο Ανατολικογερμανός που έμπαινε ασμένως στην υπηρεσία της Στάζι; Θα το είχε κατά νου ο Έλληνας ψηφοφόρος που έμπαινε στο παραβάν το 1973 για να ψηφίσει «ναι» ή «όχι» στο Δημοψήφισμα που διενήργησε τότε η χούντα; Τα παραδείγματα είναι απειράριθμα.

Μια από τις βασικές προθέσεις της Ντέμπορα Λίβι στο μυθιστόρημά της Ο άνθρωπος που είδε τα πάντα (μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Gutenberg) είναι να καταστήσει σαφές πως η μεγάλη εικόνα της Ιστορίας σαρκώνεται από το άτομο. Η φύση των αντικειμενικών γεγονότων πολλές φορές αντανακλούν στις συναισθηματικές πραγματικότητες των ατόμων. Το μόνο που διαφοροποιεί αυτά τα δύο «περιβάλλοντα» είναι η κλίμακα. Επί παραδείγματι: η σκληρότητα ενός δικτάτορα απέχει από τη βαναυσότητα ενός τυράννου οικογενειάρχη μόνο στον αριθμό των θυμάτων που αφήνουν πίσω τους.

Πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε την ηλικία του όταν σε τούτο το μυθιστόρημα ο χρόνος χάνει τη γραμμικότητά του και πέφτει σε μεγάλες μαύρες τρύπες για να αναδυθεί παραλλαγμένος, αλλοιωμένος και ρευστός;

Φορέας αυτής της μυθιστορηματικής ιδέας είναι ένας νεαρός ιστορικός (όχι τυχαίο το επάγγελμα), ο Σαούλ Άντλερ. Ένας άντρας ξεχωριστής καλλονής, κατ’ ουσίαν διανοούμενος, αλλά γεμάτος συναισθηματικά κενά.

Μικρή υποσημείωση που θα εξηγηθεί στη συνέχεια: πόσο νέος είναι, άραγε, ο Σαούλ; Πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε την ηλικία του όταν σε τούτο το μυθιστόρημα ο χρόνος χάνει τη γραμμικότητά του και πέφτει σε μεγάλες μαύρες τρύπες για να αναδυθεί παραλλαγμένος, αλλοιωμένος και ρευστός;

Η πρώτη εικόνα που έχουμε για τον Σαούλ είναι το 1988 σε ηλικία 23 ετών, όταν περπατάει την πασίγνωστη Abbey Road, θέλοντας να αναπαραστήσει την εικόνα των Beatles έτσι όπως αυτή αποτυπώθηκε στο άλμπουμ τους Abbey Road. Τον φωτογραφίζει η αγαπημένη του Τζένιφερ που έχει ανέβει σε μια σκάλα όπως είχε κάνει και ο φωτογράφος Iain Macmillan με τα «Σκαθάρια». Σημειωτέον, για την Τζένιφερ θα μάθουμε ελάχιστα για το πώς είναι εξωτερικά (απαγορεύει στον Σαούλ να την περιγράψει με τις παλιές του λέξεις). Μόνο στο δεύτερο μέρος θα γνωρίσουμε ότι άσπρισαν τα μαλλιά της, αλλά και πάλι η εικόνα της συμπληρώνεται από τη φαντασία, αλλά και την επάξια παράπλευρη εικονοποιία της Λίβι.

Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά στη φωτογράφιση, καθώς ένα αυτοκίνητο χτυπάει τον διερχόμενο Σαούλ, αλλά δεν τον τραυματίζει. Ο Σαούλ σηκώνεται, πηγαίνει στο σπίτι της Τζένιφερ, κάνουν έρωτα και στο τέλος εκείνη τον χωρίζει. Ο Σαούλ, μην αντέχοντας την απόφαση, αυτός που υπήρχε μέσα από τη φωτογραφική μηχανή της Τζένιφερ (τον είχε κάνει μούσα της σε μια αντιστροφή του κλασικού σχήματος δημιουργός/πρόσωπο έμπνευσης), αναχωρεί για την Ανατολική Γερμανία με σκοπό να ολοκληρώσει την έρευνά του για την ιστορία της πολιτιστικής αντίθεσης στον φασισμό. Εκεί θα ερωτευτεί τον μεταφραστή του Βάλτερ Μίλερ, αλλά και την αδελφή του, Λούνα (παλαβή κατά το lunatic).

Η συνέχεια είναι ολότελα διαφορετική. Σαν μια άλλη εκδοχή του πραγματικού: ξαναβλέπουμε τον Σαούλ στην Abbey Road μόνο που τώρα βρισκόμαστε στο 2016, άρα έχουμε να κάνουμε με μια γηραιότερη μορφή του. Πάλι ένα διερχόμενο αυτοκίνητο θα τον χτυπήσει μόνο που τώρα η σύγκρουση θα είναι σφοδρή με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Μέσα σε τούτη την αχλή που φτιάχνει το μυαλό του και προσπαθώντας να ανακτήσει τις αναμνήσεις του, έρχονται κατά πάνω του όλα τα γεγονότα που του συνέβησαν τα 28 χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη στιγμή που συναντάμε τον Σαούλ.

Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι μέρος μιας ψυχαναλυτικής ρέμβης στα όρια του παραληρήματος; Η Λίβι μάς δίνει μια καλύτερη απάντηση: μέσα στο μυθιστόρημα κυκλοφορούν διάφορα φαντάσματα.

Η Γερμανία έχει ενωθεί, η Τζένιφερ έχει γίνει ονομαστή φωτογράφος, έχει μεταβεί στις ΗΠΑ μαζί με το παιδί που έκανε με τον Σαούλ, αλλά αυτό πεθαίνει σε μικρή ηλικία. Ο πατέρας του, ένας σκληροτράχηλος κομμουνιστής, που στην πρώτη «περίπτωση» έχει πεθάνει και ο Σαούλ έχει επιφορτιστεί να μεταφέρει τις στάχτες του σε ένα σπιρτόκουτο για να τις θάψει στο ανατολικογερμανικό έδαφος, τώρα ζει. Ο αδελφός του ο Ματ, ένας βάναυσος καταπιεστής, είναι παντρεμένος και πατέρας ο ίδιος. Όλοι τους είναι στο προσκεφάλι του και περιμένουν να αναρρώσει.

Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι μέρος μιας ψυχαναλυτικής ρέμβης στα όρια του παραληρήματος; Η Λίβι μάς δίνει μια καλύτερη απάντηση: μέσα στο μυθιστόρημα κυκλοφορούν διάφορα φαντάσματα. Το φάντασμα της Ιστορίας, αλλά κι εκείνα που βαραίνουν τον ήρωα και έχουν να κάνουν με τις ενοχές και τις τύψεις του.

Να πώς το ψυχαναλυτικό τοπίο του Σαούλ είναι μια αντανάκλαση των ταραγμένων χρόνων της Ευρώπης κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Είχε δίκιο ο Μαρξ: όντως, ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Αλλά μήπως και με τους ανθρώπους το ίδιο δεν συμβαίνει;

Αυτές οι φαντασματικές εικόνες αποκτούν βαρύτητα, αλλά και διαφορετικές μορφές στο μυθιστόρημα. Για τον Βάλτερ έχουν την όψη ενός παιδικού τρένου. Υπόμνηση ότι ζει μια διπλή ζωή: παντρεμένος με παιδιά μεν, αλλά ουσιαστικά ομοφυλόφιλος μέσα του. Φαντάσματα υπάρχουν και στις φωτογραφίες της Τζένιφερ, όπως αποφαίνεται ο Σαούλ. Γνωρίζοντας πως έχουν το δικό του πρόσωπο, καθώς σε όλες αυτός αποτυπώνεται.

Είναι, άραγε, ένας αναξιόπιστος μάρτυρας ο Σαούλ; Πόσο μπορούμε να τον εμπιστευτούμε να μας πει την ιστορία του; Φευ, είναι τόσο αναξιόπιστος όσο είμαστε κι εμείς που θεωρούμε πως γνωρίζουμε την ιστορία που μας συνέχει, αν και στην ουσία ελάχιστα μπορούμε να εισχωρήσουμε σ’ αυτόν τον άθραυστο πυρήνα.

Η ζωή του Σαούλ είναι, όντως, αμφισβητήσιμη και ρευστή και αυτή η αστάθεια είναι που αναζωπυρώνει τα φαντάσματα μέσα του. Έχασε νωρίς τη μητέρα του, το μόνο ανάχωμα που είχε μπρος στη βαρβαρότητα του πατέρα και του αδελφού του. Ο ίδιος έγινε στην ουσία ένας άνθρωπος ξένος και αδιάφορος προς όλους. Είναι φανερό πως τη στιγμή που ασχολείται επιστημονικά με την ψυχολογία των ανδρών τυράννων, όπως ο Στάλιν, στην ουσία καταδύεται στα σκοτεινά νερά της πατριαρχίας όπως τη βίωσε στο σπίτι του.

Αλλά, μήπως κι αυτός ήταν πάντα το θύμα; Καθώς έρχονται στην επιφάνεια οι μνήμες του αποδεικνύεται πως υπήρξε ένας άνθρωπος που βίωσε την οικειότητα στις σχέσεις του. Όπως του λέει ωμά ο Βάλτερ, «δεν ενδιαφέρεται για τις ζωές των άλλων».

deborah levy

Η Deborah Levy (6 Αυγούστου 1959) είναι Βρετανίδα μυθιστοριογράφος, θεατρική συγγραφέας και ποιήτρια. Αρχικά έγραφε για το θέατρο -τα έργα της ανέβηκαν από τη Royal Shakespeare Company- πριν επικεντρωθεί στην πεζογραφία. Γεννήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, αλλά η καταγωγή της, από την πλευρά του πατέρα της, ήταν Λιθουανοί Εβραίοι μετανάστες, ενώ από τη μητέρα της, μια τυπική αγγλική οικογένεια ανώτερης μεσαίας τάξης. Ο πατέρας της, Norman Levy, ήταν μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, ακαδημαϊκός και ιστορικός. Ο πατέρας της τέθηκε υπό περιορισμό από την κυβέρνηση του Απαρτχάιντ από το 1964 έως ότου η οικογένεια κατέφυγε στο Λονδίνο το 1968. 

Η Λίβι καταφέρνει πολλά περισσότερα από όσα φαίνονται σε τούτo, το εσωτερικής καύσης, μυθιστόρημα. Συνενώνει τη συναισθηματική και ψυχολογική τοπογραφία του ήρωά της με όσα συνέβησαν στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη διαιρεμένη Γερμανία – σύμβολο του μεταπολεμικού κόσμου και της ισορροπίας τρόμου που εγκαθιδρύθηκε από τις δύο υπερδυνάμεις. Η Λίβι προτιμάει να το κάνει με μια σειρά συμβόλων και κωδικοποιημένων εικόνων που εντείνουν το μυστήριο, αλλά και κυκλώνουν ακόμη πιο έντονα το βασικό της θέμα που είναι οι μορφές της εξουσίας και πώς αυτές εμφανίζονται μπροστά μας. Όπως σημειώναμε στην αρχή: αυταρχικό υπήρξε το καθεστώς Χόνεκερ, αλλά αυταρχικός είναι και ο πατέρας του Σαούλ.

Η τοξική ισχύς της βίας διαχέεται και απορροφάται τόσο από το σώμα των κοινωνιών όσο και των ατόμων. Να γιατί αυτός ο κερματισμός του Σαούλ, είναι μια μορφή αναβάπτισης. Κάτι που ενδεχόμενα χρειάζεται να υποστούν όλα τα υποκείμενα που είτε βρέθηκαν στη θέση του θύτη είτε του θύματος.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την πολιτική βία, αλλά ακόμη με τη σεξουαλική και την οικογενειακή. Λογοκρισία επέβαλλε το καθεστώς στην Ανατολική Γερμανία, λογοκρισία των παθών του σώματος υφίστανται και οι άνθρωποι που δεν εντάσσονται στην κατηγορία των ετεροφυλόφιλων. Βία ενυπάρχει ως κακός σπόρος σε κάθε σπίτι, σε κάθε διαμέρισμα. Ας μην ξεχνάμε πως η κακοποιητική και χειριστική συμπεριφορά που συναντάει κανείς στο οικογενειακό μικροκλίμα δεν προκαλεί λιγότερες ωδίνες από τη σωματική βία.

gutenberg levy o anthropos pou ta eide olaΥπάρχει πάντα ένα αόρατο νήμα, μια διαρκής διελκυστίνδα, όπου είναι δυσδιάκριτο να δούμε ποιος κρατάει τις δύο άκρες. Είναι γενικά εύκολο να καταδικάσει κανείς συλλήβδην και δίχως δεύτερη σκέψη τους ολετήρες των κοινωνιών, τους δικτάτορες και τους μεγάλους θύτες της Ιστορίας. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να ξεριζώσει από μέσα του τα σπέρματα της τυραννίας, να τα καταδικάσει απερίφραστα και να δει με αντικειμενικό μάτι τα δικά του θύματα; Η Λίβι μάς «αναγκάζει» να δούμε την αλήθεια κατάματα.

Ευχής έργον που μαθαίνουμε τη Λίβι μέσα από αυτό το πυκνό μυθιστόρημα που προτάθηκε για το βραβείο Booker to 2019 (έχει μπει στη σχετική λίστα άλλες δύο φορές). Αυτή τη στιγμή θεωρείται μια από τις διακριτές φωνές της σύγχρονης λογοτεχνίας της Βρετανίας με πλούσιο συγγραφικό και ακαδημαϊκό έργο. Ο avant-garde μοντερνισμός της είναι ευδιάκριτος σε τούτο το βιβλίο ακολουθώντας και εξελίσσοντας την τεχνική του Τζόυς, της Γουλφ και του Πάουντ. Όπως πολύ σωστά σημειώνει η μεταφράστρια του βιβλίου, Αργυρώ Μαντόγλου, η Λίβι μετατρέπει τη συνειδησιακή ροή σε εικονοποιία της συνείδησης, θέλοντας να μας καταδείξει αυτή την ασύνορη σκέψη με ανάγλυφες εικόνες.

Η μετάφραση ενός τέτοιου μυθιστορήματος απαιτεί αντοχές, εμπειρία, βαθιά γνώση των τεχνικών που χρησιμοποιεί η Λίβι, αλλά και εντατική παρακολούθηση των μεταστροφών, των επαναλήψεων και των αναδιπλώσεων που υπάρχουν διάσπαρτα μέσα στο βιβλίο. Η Αργυρώ Μαντόγλου που γνωρίζει προσωπικά την Λίβι αποδεικνύεται ικανότατη και καταφέρνει να ξεκλειδώσει το κείμενο για ’μας.


* Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίο βιβλίο του, το μυθιστόρημα «Μπλε ήλιος» (εκδ. Μεταίχμιο).

Απόσπασμα από το βιβλίο 

«Δεν είναι όλες οι λίμνες ίδιες. Ο Βάλτερ εξηγούσε αυτή την έννοια ενώ περπατούσαμε μέσα στο δάσος προς την όχθη της λίμνης που ήταν κρατημένη για τους VIP.

“Μας έδωσαν την άδεια να κολυμπήσουμε εδώ επειδή εσύ είσαι η γέφυρα ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση και θα γράψεις μια αναφορά για το οικονομικό μας θαύμα”.

Περπατήσαμε δίπλα δίπλα μέσα σ’ ένα σύννεφο από κουνούπια. Ο Βάλτερ κρατούσε ένα κίτρινο χαρτί για να το παραδώσει στον φύλακα που στεκόταν έξω από το κουβούκλιο της ασφάλειας, στο μέσον της διαδρομής ανάμεσα στο σταθμό του τρένου και το δάσος. Δεν έδωσα προσοχή εξαιτίας αυτών που είχαν συμβεί ενόσω περιμέναμε το τρένο. Ο Βάλτερ μου είχε πει κάτι που είχε ιδιαίτερη σημασία. Δεν μου το είχε ακριβώς ψιθυρίσει. Είχε μιλήσει σιγανά στο αφτί μου. Ο ψίθυρος υπαινίσσεται τη μεταφορά ενός μυστικού κι αυτό ενισχύει την περιέργεια των άλλων. Μου είπε πως μ’ αγαπούσε. Το είπε πολύ απλά. Σαν να μετέφερε ένα σακί με κάρβουνα από την αποθήκη».

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

Για το μυθιστόρημα της Ζόρα Νιλ Χέρστον [Zora Neale Hurston] «Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Αίολος). Κεντρική εικόνα: © Jessica Felicio (Unsplash).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Εμφα...

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

Για το μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας [Günter Grass 1927-2015] «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» [μτφρ. Τούλα Σιέτη, εκδ. Πατάκη].

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Οι «κακές» γλώσσες λένε ότι ο Γερμανός συγγραφέας πήρε το Βραβείο Νόμπελ το 1999 μόνο και μ...

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

Για το μυθιστόρημα του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (Steve Sem-Sandberg) «Β.» (μτφρ. Γιώργος Μαθόπουλος, εκδ. Αλεξάνδρεια). Στην κεντρική εικόνα, σκηνή από τη βασισμένη στο θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ ταινία «Woyzeck» (1979).

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Αυτή είναι η βραχεία λίστα για το Βραβείο Μπούκερ 2023

Αυτή είναι η βραχεία λίστα για το Βραβείο Μπούκερ 2023

Οι έξι συγγραφείς που επιλεχτήκαν από την κριτική επιτροπή «παρουσιάζουν έργα εντυπωσιακής δομής». Ανάμεσά τους βρίσκονται δύο πρωτοεμφανιζόμενοι πεζογράφοι. Στη φωτογραφία, η υποψήφια Σάρα Μπερνστάιν [Sarah Bernstein].

Επιμέλεια: Book Press

...
Με «Το σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά ξεκινάει το πρόγραμμα της Στέγης για το φθινόπωρο

Με «Το σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά ξεκινάει το πρόγραμμα της Στέγης για το φθινόπωρο

Ο Δημήτρης Καραντζάς επιστρέφει στη Στέγη με μια περφόρμανς–παραβολή για τη βία, τον εθισμό στην εικόνα και την κατάργηση των ψευδαισθήσεων ή, αλλιώς, για την πραγματικότητα που, ό,τι κι αν κάνεις για να την αποφύγεις, αργά ή γρήγορα θα έρθει να σε βρει.

Επιμέλεια: Book Press

Από τις 30 Σεπτεμβρί...

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...
«Ο Πολωνός» του Τζ.Μ. Κουτσί (προδημοσίευση)

«Ο Πολωνός» του Τζ.Μ. Κουτσί (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Τζ.Μ. Κουτσί [J.M. Coetzee] «Ο Πολωνός» (μτφρ. Χριστίνα Σωτηροπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 4 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ο νεαρός Μάνγκο» του Ντάγκλας Στιούαρτ (προδημοσίευση)

«Ο νεαρός Μάνγκο» του Ντάγκλας Στιούαρτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Ντάγκλας Στιούαρτ [Douglas Stuart] «Ο νεαρός Μάνγκο» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 28 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Περίμενε ώσπου να α...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

4 σημαντικές εκδόσεις για την Αθήνα – Όψεις μιας πόλης σε διαρκή κίνηση

4 σημαντικές εκδόσεις για την Αθήνα – Όψεις μιας πόλης σε διαρκή κίνηση

Τέσσερις εκδόσεις για τη μελέτη, το σήμερα και το άλλοτε της Αθήνας. Στην κεντρική εικόνα, φωτογραφία της Διονυσίας Αλεξιάδου, από το λεύκωμα των εκδόσεων Καπόν «Η Αθήνα στον καιρό της πανδημίας».

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ