alt

Για τα βιβλία του Μισέλ Ουελμπέκ «Ο χάρτης και η επικράτεια» (μτφρ. Λίνα Σιπητάνου, εκδ. Εστία) και «Σεροτονίνη» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Εστία).

Του Παναγιώτη Γούτα

Ο χάρτης και η επικράτεια

Απρόβλεπτος, ευρηματικός αλλά και ιδιαίτερα διεισδυτικός και ευθύβολος στα μηνύματά του ο Μισέλ Ουελμπέκ, ίσως ο σπουδαιότερος εν ζωή Γάλλος συγγραφέας (και διανοούμενος), τύπωσε το 2010 στη Γαλλία το –κατά τη γνώμη μου– εξαιρετικά σημαντικό και μεστό βιβλίο του Ο χάρτης και η επικράτεια. Βασικός πρωταγωνιστής ο καλλιτέχνης Ζεντ Μαρτέν, που ζει και δημιουργεί μοναχικά. Ξεκινώντας από την τέχνη της φωτογραφίας, συνεχίζει με τη ζωγραφική, από την οποία αποκτά απρόβλεπτη εμπορική επιτυχία, για να καταλήξει απομονωμένος, παρότι με οικονομική άνεση, σε μεγάλη ηλικία (μεγάλη ηλικία για τον Ουελμπέκ, έχει κι ένας εξηντάρης ή εξηνταπεντάρης, αφού η φθορά και το γήρας τσακίζουν πρόωρα τους πρωταγωνιστές των βιβλίων του, εναρμονίζοντάς τους κατ’ αυτόν τον τρόπο με τη φθορά του δυτικού πολιτισμού και εν γένει του ανθρώπου, ως οντότητα που θα οδηγηθεί αναπόφευκτα στο μοιραίο), να προσπαθεί απεγνωσμένα, όμως με διαμορφωμένη και οξυμένη καλλιτεχνική συνείδηση, να αποτυπώσει με την τέχνη του βίντεο (video-art) τη σταδιακή εξάλειψη του ανθρώπινου είδους, την αναπόφευκτη φθορά του, το οριστικό τέλος της βιομηχανικής εποχής, με όλα τα επακόλουθά του, και τον «θρίαμβο της βλάστησης».

Ξεκινώντας από την τέχνη της φωτογραφίας, συνεχίζει με τη ζωγραφική, από την οποία αποκτά απρόβλεπτη εμπορική επιτυχία, για να καταλήξει απομονωμένος, παρότι με οικονομική άνεση, σε μεγάλη ηλικία, να προσπαθεί απεγνωσμένα, όμως με διαμορφωμένη και οξυμένη καλλιτεχνική συνείδηση, να αποτυπώσει με την τέχνη του βίντεο (video-art) τη σταδιακή εξάλειψη του ανθρώπινου είδους. 

Ο χάρτης και η επικράτεια είναι πολυσήμαντο και χορταστικό βιβλίο. Ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες του περιδιαβάζει όλη την εξέλιξη της δυτικής τέχνης, την πορεία της από την Αναγέννηση μέχρι τις μέρες μας· η τέχνη της ζωγραφικής, της φωτογραφίας, της αρχιτεκτονικής, η αρχιτεκτονική των πόλεων, η εξέλιξη και η μετεξέλιξη των μηχανημάτων και των μηχανών, η μετεξέλιξη των αστών σε βάθος χρόνου, τα κατάλοιπα και η εξαφάνιση του βιομηχανικού θαύματος, όλα επί χάρτου, για να οδηγηθεί τελικώς ο αναγνώστης σε μια φουτουριστική κοινωνία, στην οποία ο συγγραφέας ευελπιστεί πως κάποτε η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στο εγγύς μέλλον – ένας ιδανικός προορισμός όπου η βιομηχανική παραγωγή θα έχει εξαλειφθεί και τη θέση της θα έχει πάρει ένας μοντέρνου τύπου αγροτουρισμός, που θα έχει κρατήσει τα απολύτως αναγκαία τεχνολογικά εργαλεία. Eυχή ή κατάρα του Ουελμπέκ για τον δυτικό κόσμο; Ίσως τίποτα από τα δύο ή απλώς μια προφητεία για τις ανάγκες της μυθοπλασίας;

Πέρα από την καλλιτεχνική πορεία του Ζεντ Μαρτέν, παρακολουθούμε παράλληλα τις σχέσεις του ήρωα με τις γυναίκες, με τον πατέρα του που καταλήγει να κάνει ευθανασία στην Ελβετία, μη ανεχόμενος μια ζωή υπό αίρεση, ενώ, από ένα σημείο και μετά, το βιβλίο αποκτά και έντονη, αστυνομικού τύπου πλοκή, με την είσοδο στο στόρι του συγγραφέα Ουελμπέκ, ως μυθιστορηματικού ήρωα. Ο Ζεντ ζητά ένα δοκιμιακού τύπου σχόλιο για κάποια δουλειά του από τον διάσημο Γάλλο συγγραφέα, δίνοντάς του ως ανταμοιβή, πέρα από χρήματα, και μια προσωπογραφία του. Έξυπνο και ασυνήθιστο εύρημα που κρύβει αυτοσαρκασμό και λελογισμένο ναρκισσισμό, εντείνει όμως την πλοκή και το ενδιαφέρον του μύθου.

Η τέχνη εδώ και αιώνες έχει χάσει το αληθινό της νόημα και ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, από γνήσια φιλότεχνος έχει εκτροχιαστεί, έχει απονευρωθεί, όντας πλέον ένας εφησυχασμένος πελάτης, καταναλωτής, τουρίστας, μιας καταναλωτικής και μαζικής κοινωνίας, έρμαιο της εικονικής πραγματικότητας, όπου το χρήμα και το ίντερνετ θριαμβεύουν.

Κριτικοί τέχνης και μεσάζοντες, πλούσιοι συλλέκτες που δεν πολυκαταλαβαίνουν από τέχνη, όμως χρυσώνουν γκαλερίστες και δημιουργούς για έναν πίνακα, αστυνομικοί διευθυντές που πασχίζουν ν’ αποκαλύψουν τον δολοφόνο ενός απεχθούς εγκλήματος, στυγνές διευθύντριες κλινικών ευθανασίας που έχουν «τρελαθεί» στο χρήμα μ’ αυτή τους τη δραστηριότητα, Ρωσίδες υπάλληλοι της Μισελέν που ανταποκρίνονται στο φλερτ καλλιτεχνών, ο Τζομπς και ο Γκέιτς ως δυάδα ζωγραφικών μοντέλων του Μαρτέν, ο Ουελμπέκ αυτοπροσώπως ως… ήρωας του Ουελμπέκ, ατέλειωτα ταξίδια στη Γαλλία και στην Ιρλανδία, ξενοδοχεία Mercure και ακριβά γαλλικά κρασιά, αλλαντικά και τυριά, και ένας λέβητας διαμερίσματος που γουργουρίζει μισοχαλασμένος από την αρχή έως το τέλος, συνθέτουν τον μυθοπλαστικό κόσμο του Γάλλου συγγραφέα, του οποίου το μήνυμα είναι διαυγές και κρυστάλλινο: Η τέχνη εδώ και αιώνες έχει χάσει το αληθινό της νόημα και ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, από γνήσια φιλότεχνος έχει εκτροχιαστεί, έχει απονευρωθεί, όντας πλέον ένας εφησυχασμένος πελάτης, καταναλωτής, τουρίστας, μιας καταναλωτικής και μαζικής κοινωνίας, έρμαιο της εικονικής πραγματικότητας, όπου το χρήμα και το ίντερνετ θριαμβεύουν. Ωστόσο η τέχνη, η αληθινή τέχνη, παραμένει ανόθευτη και ανεπηρέαστη, ασχέτως της εκκωφαντικής τιμής που κοστολογούν κάποιοι επιτήδειοι έναν ζωγραφικό πίνακα ή της προβολής και του πλουτισμού ενός δημιουργού, από το πουθενά, για ακατανόητους λόγους. Τι είναι τελικώς πιο έντιμο, ειλικρινές και δραστικό για έναν σύγχρονο δημιουργό, κατά τον Ουελμπέκ; Ίσως η, πέρα από ανούσιες κοσμικότητες, μοναχική συνέχιση μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας που αποτυπώνει και αναπαριστά τη σταδιακή οξείδωση της ανθρώπινης συνείδησης και τη φθορά του πολιτισμού μας.

alt
Τις τρεις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας της
Σεροτονίνης στη Γαλλία, οι πωλήσεις
ξεπέρασαν τα 90.000 αντίτυπα.

Πίνακας © Martin Sjardijn



Γερνώντας σε μια γερασμένη ήπειρο

Αν στο Ο χάρτης και η επικράτεια υπάρχει το αισθητικό βάθος που κάνει τον αναγνώστη να βουτήξει στις σελίδες του και να απομυζήσει τις θέσεις και απόψεις του συγγραφέα μέσω των ηρώων του (συμπεριλαμβανομένου και του Ουελμπέκ ως εκ των πρωταγωνιστών του στόρι), το πρόσφατο βιβλίο του Ουελμπέκ Σεροτονίνη φαντάζει πιο στεγνό, σκοτεινό, μελαγχολικό, κάπως μονότονο στην πλοκή του αλλά και διφορούμενο ως προς τη μυθοπλαστική του απόληξη. Ο βασικός πρωταγωνιστής, μεσήλικας κι αυτός (ίσως αρκετά νέος για να χάσει οριστικά τη λίμπιντό του και να αναπληρώνει με χαπάκι την έλλειψη της ευφορικής ουσίας Σεροτονίνη· στην ηλικία πάντως που πέθανε κι ο Γκυ ντε Μωπασάν, κατά διατύπωση του συγγραφέα), είναι ένας σαρανταεξάχρονος γεωργικός μηχανικός που αναπολεί την περασμένη ζωή του, το σφρίγος της νιότης του, την αποτυχία των ιδανικών του. Παίρνοντας επ’ αόριστον άδεια από την εργασία του περιδιαβαίνει τη σύγχρονη Γαλλία που ζει υποκριτικά, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην παράδοση και τη νεωτερικότητα, τρώει συνεχώς τυριά και πίνει δεκάδες φιάλες κρασιών σε ξενοδοχεία Mercure, αναπολεί παλιούς έρωτες, ενώ κομβικό σημείο της αφήγησης αποτελεί και η θερμή φιλία του μ’ έναν αριστοκράτη γεωργό, τον Αίμερικ, που εμπλέκεται σε γεωργικού τύπου διαδηλώσεις κατά των οργάνων της τάξης. Σ’ αυτόν τον ξεσηκωμό των γεωργών και γαλακτοπαραγωγών της Γαλλίας –πολλοί κριτικοί μίλησαν για προφητική αναφορά στην εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, με αληθινές σφαίρες, για ζητήματα γαλακτοκομικής φύσης– ο Αίμερικ, οπλισμένος, αντί να σκοτώσει τους αντιπάλους του κινήματος, σε μια στιγμή υπαρξιακής κρίσης στρέφει το όπλο εναντίον του και αυτοκτονεί, δίνοντας έτσι τέλος στα προσωπικά, εργασιακά και ερωτικά του αδιέξοδα. Ο βασικός μας ήρωας, ο καταθλιπτικός που παίρνει Σεροτονίνη, εντέλει απομονώνεται, αποσύρεται από τα εγκόσμια (όπως ακριβώς ο Ζεντ Μαρτέν του προηγούμενου βιβλίου), βρίσκεται στα πρόθυρα αυτοκτονίας, υποκείμενος όμως σε κατάσταση θεϊκής φώτισης ή συνειδησιακής έκλαμψης, μένει αδιευκρίνιστο αν θα δώσει τέλος στη ζωή του, όπως έπραξε κάποιες σελίδες νωρίτερα ο συνδικαλιστής φίλος του, που ο ίδιος τον ενθάρρυνε, τότε, να ζήσει, ή αν θα εξακολουθήσει να ζει έχοντας κάποιο άλλο κίνητρο ζωής.

Ο αιρετικός, μη πολιτικώς ορθώς και κυνικός Ουελμπέκ αυτοαναιρείται, αναμένοντας τη σωτηρία του ανθρώπου από τη θεϊκή συμμετοχή. Συγγραφική κόπωση του Ουελμπέκ, θεολογικού τύπου ανάνηψη, επιστροφή σ’ έναν νέου τύπου ουμανισμό...;

Η παράθεση των μηνυμάτων της χριστιανικής αγάπης και το παράδειγμα του Ιησού ως ξέφωτο διαφυγής και ενσυναίσθησης της οικουμενικής συγκυρίας που βιώνουμε (κρίση οικονομική, γήρανση του δυτικού πολιτισμού σε όλα τα επίπεδα, διάψευση ιδανικών, αβέβαιο μέλλον κλπ.), στις τελευταίες αράδες του στόρι, όχι μόνο προκαλούν αμηχανία στον αναγνώστη, όχι μόνο δεν αποτελούν την επιθυμητή κορύφωση, αλλά και δεν συνάδουν με την κοσμοθεωρία, το ταμπεραμέντο και το ταλέντο του Ουελμπέκ. Ο αιρετικός, μη πολιτικώς ορθώς και κυνικός Ουελμπέκ αυτοαναιρείται, αναμένοντας τη σωτηρία του ανθρώπου (του καταθλιπτικού, του μίζερου, του σκοτεινού ανθρώπου) από τη θεϊκή συμμετοχή. Συγγραφική κόπωση του Ουελμπέκ, θεολογικού τύπου ανάνηψη (ο ίδιος δηλώνει άθεος ή αγνωστικιστής!), επιστροφή σ’ έναν νέου τύπου ουμανισμό, συμπόρευση με το πνεύμα της εποχής που θέλει τη λογοτεχνία να δίνει διεξόδους και λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα (γιατί άραγε να γίνεται αυτό;) ή μήπως κάποια δαιμόνια ντρίπλα εκ μέρους του, κάποιος ακραίος αυτοσαρκασμός και αυτοαναίρεση που λειτουργεί πάντως ως συγγραφική ειρωνεία; Εδώ ο σχολιαστής σηκώνει τα χέρια…

Όπως και να έχει, ακόμη κι αν η Σεροτονίνη του Ουελμπέκ δεν αγγίζει σε συγγραφική μεστότητα και βάθος προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα, πρόκειται πάλι για ένα σημαντικό βιβλίο. Ένα βιβλίο όπου ο καταθλιπτικός ήρωάς του γερνάει από τα σαράντα έξι του σε μια παρηκμασμένη, σκοτεινή και αφυδατωμένη ήπειρο, έχοντας ως εφόδιο και παρηγοριά μόνο «ένα μικρό λευκό χάπι, οβάλ, με μια εγκοπή στη μέση», που, επιπροσθέτως, «δεν δημιουργεί ούτε μεταμορφώνει· ερμηνεύει… Δεν δίνει καμία μορφή ευτυχίας, ούτε καν πραγματικής ανακούφισης, η δράση του είναι εντελώς άλλης φύσης: μετατρέπει τη ζωή σε μια διαδοχή από τυπικότητες, σου επιτρέπει να ξεγελιέσαι… Κι έτσι βοηθά τους ανθρώπους να ζουν, ή τουλάχιστον να μην πεθαίνουν – για ένα ορισμένο διάστημα». Ακριβώς ό,τι κάνει δηλαδή –ή οφείλει να κάνει– στις μέρες μας η αληθινή λογοτεχνία. Δίχως να προσφέρει λύσεις και θεραπεία για οτιδήποτε, σου επιτρέπει να ξεγελιέσαι και να ζεις.

* Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΤΑΣ είναι συγγραφέας και εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Τελευταίο βιβλίο του, η συλλογή με νουβέλες «Μποέμ και Ρικάρντο» (εκδ. Κέδρος).


Αποσπάσματα από τα βιβλία

Πολλές φράσεις του Ουελμπέκ (διά στόματος των ηρώων του, οι περισσότερες), απομονωμένες από την υπόλοιπη αφήγηση, θυμίζουν αφορισμούς ή σύγχρονα γνωμικά. Μιας μικρής κλίμακας αποθησαύριση αυτών των ρήσεων είναι και η παρακάτω:

«Για να ξεκινήσουμε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος πρέπει να περιμένουμε ωσότου όλα αυτά γίνουν συμπαγή, αδιαμφισβήτητα, πρέπει να περιμένουμε την εμφάνιση ενός αυθεντικού πυρήνα αναγκαιότητας. Δεν αποφασίζουμε ποτέ μόνοι μας τη συγγραφή ενός βιβλίου…» (Ο χάρτης και η επικράτεια, σ. 247)
«Πάντα απεχθανόμουν αυτήν την απαίσια αλλά τόσο πειστική ιδέα που λέει ότι η στρατευμένη, γενναιόδωρη και εμφανώς ανιδιοτελής δράση αντισταθμίζει τα προσωπικά προβλήματα». (Ο χάρτης και η επικράτεια, σ. 257)
«Πολύ μακροπρόθεσμα, φυσικά, όλα τα στήθη σιλικόνης καταλήγουν γελοία». (Ο χάρτης και η επικράτεια, σ. 321)
«Το έγκλημα, είπε στον άντρα της, της φαινόταν μια πράξη βαθιά ανθρώπινη, συνδεδεμένη ασφαλώς με τις πιο σκοτεινές περιοχές του ανθρώπου, ωστόσο ανθρώπινη». (Ο χάρτης και η επικράτεια, σ. 322)
«Η οικονομία δεν συνδέεται σχεδόν με τίποτα, μόνο με ό,τι το πιο αυτόματο, πιο προβλέψιμο, πιο μηχανικό έχει ο άνθρωπος. Όχι μόνο δεν είναι επιστήμη, αλλά δεν είναι ούτε τέχνη, ουσιαστικά δεν είναι σχεδόν τίποτα». (Ο χάρτης και η επικράτεια, σ. 322)
 
«Του φαινόταν ασεβές, παρόλο που δεν πίστευε στον θεό, του φαινόταν μάλλον κατά κάποιον τρόπο ανθρωπολογικά ασεβές να σκορπίζουν τις στάχτες ενός ανθρώπινου όντος στα λιβάδια, τα ποτάμια ή τη θάλασσα… Το ανθρώπινο ον είναι μια συνείδηση, μοναδική, ατομική και αναντικατάστατη και γι’ αυτό και της αξίζει ένα μνημείο, μια στήλη, τουλάχιστον μια επιγραφή, τέλος πάντων κάτι που να βεβαιώνει και να δίνει μαρτυρία της ύπαρξής του στους μέλλοντες αιώνες». (Σεροτονίνη, σ. 60)
«Για τη γυναίκα, η αγάπη είναι δύναμη, δύναμη γενεσιουργός, τεκτονική, η αγάπη όταν εκδηλώνεται στη γυναίκα είναι από τα πιο επιβλητικά φαινόμενα που μπορεί να μας προσφέρει η φύση». (Σεροτονίνη, σ. 65)
«Οι γυναίκες μπορεί να ’ναι πουτάνες, μπορεί κανείς να το δει κι έτσι αν θέλει, αλλά το επαγγελματικό μέλλον είναι πολύ μεγαλύτερη πουτάνα, και δεν σου δίνει και καμία απόλαυση». (Σεροτονίνη, σ. 129)
«Ένας πολιτισμός πεθαίνει απλώς από κόπωση, επειδή μπούχτισε με τον εαυτό του». (Σεροτονίνη, σ. 146)
«Δεν νομίζω πως κάνω λάθος που συγκρίνω τον ύπνο με την αγάπη· δεν νομίζω πως γελιέμαι που συγκρίνω την αγάπη μ’ ένα είδος ονείρου για δύο». (Σεροτονίνη, σ. 152)
«Οι άντρες κατά κανόνα δεν ξέρουν να ζουν, δεν έχουν στ’ αλήθεια καμιά εξοικείωση με τη ζωή, δεν νιώθουν ποτέ άνετα να ζουν…» (Σεροτονίνη, σ. 157)
«Ο Θεός είναι μέτριος σεναριογράφος… και γενικότερα είναι μέτριος ο Θεός, τα πάντα στην πλάση του αναδίδουν προχειρότητα και αβλεψία, αν όχι καθαρή μοχθηρία…» (Σεροτονίνη, σ. 166)
«Οι άνθρωποι φτιάχνουν μόνοι τους τον μηχανισμό της δυστυχίας τους». (Σεροτονίνη, σ. 203)
«Οι άνθρωποι δεν βασανίζουν απλώς ο ένας τον άλλον, αλλά το κάνουν και με παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας». (Σεροτονίνη, σ. 204)
«Μπορείς να ζήσεις όντας απελπισμένος, οι περισσότεροι άνθρωποι μάλιστα έτσι ζουν». (Σεροτονίνη, σ. 215)
«Οι άνθρωποι δεν ακούνε ποτέ τις συμβουλές που τους δίνουν, κι όταν ζητάνε συμβουλές είναι ακριβώς για να μην τις ακολουθήσουν…» (Σεροτονίνη, σ. 230)
«Οι άνθρωποι που δέχονται αδιαμαρτύρητα ν’ αποκοπούν από το ίντερνετ επ’ αόριστον, πρέπει να ’ναι σε κακά χάλια, το διάβαζα στο αγχωμένο βλέμμα του». (Σεροτονίνη, σ. 250)
«Δεν είναι το μέλλον είναι το παρελθόν που σε σκοτώνει…» (Σεροτονίνη, σ. 254)
«…είναι μεγάλη αλήθεια πως σε καθησυχάζει, μες στα δικά σου δράματα, η ύπαρξη άλλων δραμάτων απ’ τα οποία εσύ τουλάχιστον γλίτωσες». (Σεροτονίνη, σ. 256)
«Ο κόσμος δεν μου ’χε δώσει πολλά, έτσι ούτε εγώ πολύ είχα όρεξη να δώσω…» (Σεροτονίνη, σ. 312)
«Ο Θεός ασχολείται μαζί μας στην πραγματικότητα, μας σκέφτεται κάθε ώρα και στιγμή, και μας δίνει οδηγίες εξαιρετικά ακριβείς, μερικές φορές». (Σεροτονίνη, σ. 312)

altΟ χάρτης και η επικράτεια
Μισέλ Ουελμπέκ
Μτφρ. Λίνα Σιπητάνου
Εστία 2012
Σελ. 422, τιμή εκδότη €22,90

alt

 

 

altΣεροτονίνη
Μισέλ Ουελμπέκ
Μτφρ. Γιώργος Καράμπελας
Εστία 2019
Σελ. 318, τιμή εκδότη €17,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΕΛ ΟΥΕΛΜΠΕΚ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ο Βασιλιάς», του Τζο Νέσμπο − Τύψεις, αβάσταχτοι οικογενειακοί δεσμοί, εκδίκηση

«Ο Βασιλιάς», του Τζο Νέσμπο − Τύψεις, αβάσταχτοι οικογενειακοί δεσμοί, εκδίκηση

Για το νέο μυθιστόρημα του Τζο Νέσμπο [Jo Nesbo] «Ο Βασιλιάς» (μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, εκδ. Μεταίχμιο) − «από την αρχή της αφήγησης προβάλουν καθαρά τα βασικά θέματα του βιβλίου: οι τύψεις, οι αβάσταχτοι οικογενειακοί δεσμοί, η εκδίκηση».

Γράφει η Χίλντα Παπαδημη...

«Τα άπαντα» του Φραντς Κάφκα (κριτική) – Ταξικό στοιχείο και εξουσία στο έργο του Κάφκα

«Τα άπαντα» του Φραντς Κάφκα (κριτική) – Ταξικό στοιχείο και εξουσία στο έργο του Κάφκα

Για την έκδοση του τόμου του Φραντς Κάφκα [Franz Kafka] «Τα Άπαντα: Πρόζες – Διηγήματα – Παραβολές – Στοχασμοί» (μτφρ. Χρίστος Αγγελακόπουλος, εκδ. Οξύ). Σκίτσα © Φραντς Κάφκα.

Γράφει η Λαμπριάνα Οικονόμου

Η τάξη και η λογ...

«Στάχτη στο στόμα» της Μπρέντα Ναβάρο (κριτική) – Ένας χειμαρρώδης μονόλογος για το πένθος και την τρωτότητα

«Στάχτη στο στόμα» της Μπρέντα Ναβάρο (κριτική) – Ένας χειμαρρώδης μονόλογος για το πένθος και την τρωτότητα

Για το βιβλίο της Μπρέντα Ναβάρο [Brenda Navarro] «Στάχτη στο στόμα» (μτφρ. Ασπασία Καμπύλη, εκδ. Carnivora). Στην κεντρική εικόνα, ο πίνακας «Στάχτες» [1895], του Edvard Munch.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Με μια πτώση ε...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2024 σύμφωνα με τους New York Times

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2024 σύμφωνα με τους New York Times

Δέκα βιβλία είναι απόσταγμα της βιβλιοπαραγωγής του 2024 στις ΗΠΑ για τους συντάκτες του Book Review της εφημερίδας New York Times. Πρόκειται για πέντε λογοτεχνικά βιβλία και πέντε μη μυθοπλαστικά. Στην κεντρική εικόνα, ο Kaveh Akbar, το βιβλίο του οποίου κυκλοφορεί στα ελληνικά. 

Επιμέλεια: Boo...

«Βίος και Πολιτεία»: Η Σμαράγδα Αλεξανδρή («Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ») έρχεται στο Υπόγειο

«Βίος και Πολιτεία»: Η Σμαράγδα Αλεξανδρή («Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ») έρχεται στο Υπόγειο

Στο 58ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων στο Βιβλιοπωλείο της Πολιτείας με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου και των ιδεών, o Κώστας Κατσουλάρης συνομιλεί με την Σμαράγδα Αλεξανδρή, δημιουργό της Σελίδας και των βιβλίων «Η Γεωγραφία είναι πολύ κουλ» (εκδ. Διόπτρα). Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά την Πέμπτη, 5 Δεκεμβ...

Εκδήλωση στην Εθνική Βιβλιοθήκη: «James Baldwin: 100 χρόνια από τη γέννησή του»

Εκδήλωση στην Εθνική Βιβλιοθήκη: «James Baldwin: 100 χρόνια από τη γέννησή του»

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος ολοκληρώνει τον κύκλο εκδηλώσεων «Λόγος 14» που επιμελείται ο Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, Σταύρος Ζουμπουλάκης με μία εκδήλωση για τον Αμερικανό συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουιν [James Baldwin]

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ανταρκτική» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

«Ανταρκτική» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Κλερ Κίγκαν [Claire Keegan] «Ανταρκτική» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), η οποία θα κυκλοφορήσει στις 3 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΟΙ ...

«Σωματογραφία» της Εύας Στάμου (προδημοσίευση)

«Σωματογραφία» της Εύας Στάμου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Εύας Στάμου «Σωματογραφία», το οποίο κυκλοφορεί στις 2 Δεκεμβρίου από τος εκδόσεις Αρμός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Κεφάλαιο 2ο

Εκείνη την εποχή καταπιανόμουν με την κατα...

«Μπάρμπα Μάρογιε» του Μάριν Ντρζιτς (προδημοσίευση)

«Μπάρμπα Μάρογιε» του Μάριν Ντρζιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το θεατρικό έργο του Μάριν Ντρζιτς [Marin Držić] «Μπάρμπα Μάρογιε» (μτφρ. Irena Bogdanović), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΡΙΤΗ ΠΡΑΞΗ


...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρεις νέες πεζογραφικές φωνές από τις εκδόσεις Βακχικόν

Τρεις νέες πεζογραφικές φωνές από τις εκδόσεις Βακχικόν

Τρία μυθιστορήματα που μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Βακχικόν με τα οποία οι συγγραφείς τους συστήνονται στο αναγνωστικό κοινό με σύγχρονες και ιδιαίτερες ιστορίες.

Επιμέλεια: Book Press

Γιούλη Γιανναδάκη ...

Βία κατά των Γυναικών: 5 βιβλία σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μας αφυπνίζουν

Βία κατά των Γυναικών: 5 βιβλία σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μας αφυπνίζουν

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, προτείνουμε πέντε σύγχρονα βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που καταπιάνονται με τη λεκτική, σωματική και σεξουαλική έμφυλη βία. «Σήκω από πάνω μου» (Μεταίχμιο) της Λίνας Βαρότση, «Μια γυναίκα απολογείται» (Τόπος) της Μαρίας Λούκα, «Διήγημας (Ακυ...

Μητέρα, κόρη, άλλο: Πέντε μυθιστορήματα για τη σχέση μάνας παιδιού

Μητέρα, κόρη, άλλο: Πέντε μυθιστορήματα για τη σχέση μάνας παιδιού

Πέντε σύγχρονα βιβλία μεταφρασμένης πεζογραφίας, τα οποία αναδεικνύουν τις πολλές εκφάνσεις της μητρότητας και την πολυσήμαντη σχέση μάνας-κόρης (τα τέσσερα από τα πέντε).

Γράφει η Φανή Χατζή

Ο E.M. Forster έγραψε στην ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

15 Δεκεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2023

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, ποιήματα: Επιλογή 100 βιβλίων, ελληνικών και μεταφρασμένων, από τη βιβλιοπαραγωγή του 2023. Επιλογή: Συντακτική ομάδα της Book

ΦΑΚΕΛΟΙ