ian de toffoli eksofyllo

Για το βιβλίο του Ίαν Ντε Τόφφολι [Ian De Toffoli] «Ο άνθρωπος που δεν έβρισκε τη χώρα του», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νήσος, σε μετάφραση Διονύση Γιαννουλάκη και Μαρίας Παπαδήμα.

Γράφει η Μαίρη Μπαϊρακτάρη

O Ίαν ντε Τόφφολι είναι θεατρικός συγγραφέας, δραματουργός, πανεπιστημιακός και εκδότης, με καταγωγή από το Λουξεμβούργο και την Ιταλία. Ένας σύγχρονος δημιουργός, γεννημένος το 1981, ο οποίος έχει κατακτήσει το αναγνωστικό και θεατρικό κοινό του Λουξεμβούργου και παράλληλα έχει γίνει γνωστός στην ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή. Στα κείμενά του, η πλοκή διαδραματίζεται με επίκεντρο την χώρα του, έναν τόπο με γεωγραφικές και άλλης φύσεως αποστάσεις από την Ελλάδα. Ωστόσο, ο συγγραφικός μικρόκοσμος και μακρόκοσμος που περιγράφει μάς είναι αναγνωρίσιμος, καθώς κατοπτρίζει με ρεαλιστικό και εμμέσως καυστικό τρόπο μια πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας στις δυτικές κοινωνίες.

nhsos toffoli o anthropos pou den evriske ti xora tou

Πολύγλωσσος συγγραφέας, γεννημένος και μεγαλωμένος στο οικονομικά εύρωστο σταυροδρόμι χωρών και γλωσσών του Μεγάλου Δουκάτου, ο Ίαν ντε Τόφφολι γράφει στα γαλλικά, τα λουξεμβουργιανά, τα γερμανικά και τα ιταλικά. Το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε σπουδές και διακρίσεις. Σπούδασε φιλολογία και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι, όπου και ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή του στη Σορβόννη με θέμα την επίδραση του λατινικού και αρχαίου πολιτισμού στη σύγχρονη λογοτεχνία. Έλαβε επίσης βραβεία και υποτροφίες για έργα του που παίχτηκαν και μεταφράστηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως, πρόσφατα, το βραβείο του κοινού (Lieblingsstück, das klingt noch besser) στο Festival Primeurs (Νοέμβριος 2024) για το τελευταίο έργο του Léa ou la théorie des systèmes complexes, η συγγραφική επιχορήγηση από το ARTCENA για το έργο του Un héritage (2022) και το βραβείο του Science and Theatre Festival από το Theatre Heilbronn για το θεατρικό του AppHuman (2021). Σήμερα διευθύνει τις εκδόσεις Hydre Éditions και από το 2022 είναι καλλιτεχνικός συνεργάτης των θεάτρων «Grand Théâtre» και «Théâtre des Capucins» (υπό την κοινή ονομασία «Théâtres de la Ville») στο Λουξεμβούργο. Κατά τη θεατρική πορεία του έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες όπως οι Mikaël Serre, Jean Boillot, Florent Siaud, Alexandra Tobelhaim, Moritz Schönecker, Myriam Muller, Davide Sacco, Sophie Langevin, Anne Simon, Thierry Mousset, Carole Lorang και άλλοι.

politeia deite to vivlio 250X102

Τα θεατρικά έργα του Ίαν ντε Τόφφολι έχουν ως βασικό πυρήνα την κινητήρια δύναμη του λόγου που ενεργοποιείται μέσα από το αδιέξοδο των θεατρικών προσώπων. Ένα αδιέξοδο που αναδεικνύει σύγχρονες θεματικές κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, φλέγοντα ζητήματα της δυτικής κοινωνίας που ταράζουν και «ξεβολεύουν» τον αναγνώστη-θεατή από την προνομιακή θέση του παρατηρητή, είτε μέσω της ευθείας καταγγελίας είτε μέσω της αλληγορίας. O ίδιος ο συγγραφέας, σε συνέντευξή του, προσδιορίζει τα θέματά του συνοψίζοντας ως εξής: ανισότητες, εξάντληση του ανθρώπινου δυναμικού, εισβολή του καπιταλισμού στις οικογενειακές σχέσεις, παρέμβαση της ιδιωτικής βιομηχανίας στην πολιτική - ζητήματα της επικαιρότητας τα οποία βρίσκονται στο επίκεντρο της σκέψης του. Όπως επίσης η πορεία της Δημοκρατίας και ο κλονισμός των αξιών, η πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων στο πλαίσιο μιας αφόρητης ρουτίνας που εγκλωβίζει το άτομο του λεγόμενου δυτικού κόσμου, η διαπλοκή και η ρήξη σχέσεων σε μια σύνθετη καθημερινότητα αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία τα οποία αναδεικνύουν ταυτοχρόνως τη βαθιά απελπισία του καθημερινού ανθρώπου. Μια συνθήκη που θυμίζει το «καθημερινό τραγικό» του Maurice Maeterlinck, μεταμορφωμένο από τον Ίαν ντε Τόφφολι σε σύγχρονη πραγματικότητα τον 21ο αιώνα, με τους γρήγορους ρυθμούς, το χάος ενός παρόντος που κυνηγά το αύριο, με κύριο στόχο το διακύβευμα της εξουσίας και της οικονομικής ανέλιξης της εύρωστης κοινωνικής τάξης στην Ευρώπη τού σήμερα.

Αναζητά ή μάλλον διερευνά μέσα από πραγματικά πολιτικοκοινωνικά γεγονότα την ανάδειξη του καυτού για τη σημερινή πραγματικότητα υλικού που επιλέγει.

Από όσα αποκαλύπτει ένας εμφύλιος πόλεμος (συγκεκριμένα στη Συρία) για τον δυτικό κόσμο στο έργο του Terres Arides μέχρι την αμφισβήτηση του όρου «ανάπτυξη» στο Dialaw project ή της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στη μαζική επικράτηση της τεχνολογίας στο έργο AppHuman, ο Ίαν ντε Τόφφολι είναι ένας συγγραφέας που μοιάζει να ζει όχι μόνο στην καρδιά της Ευρώπης αλλά και στην καρδιά της γενιάς του, στο κέντρο του παγκόσμιου ιστού, της ιστορίας του και του μέλλοντός του. Αναζητά ή μάλλον διερευνά μέσα από πραγματικά πολιτικοκοινωνικά γεγονότα την ανάδειξη του καυτού για τη σημερινή πραγματικότητα υλικού που επιλέγει. Εδώ, ερευνητής και συγγραφέας συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται, περνούν ποικιλοτρόπως μέσα από αφηγηματικές τεχνικές που πλησιάζουν το θέατρο-ντοκουμέντο και παραδίδουν μια μυθοπλαστική αναπραγμάτευση αυτού που ονομάζεται σύγχρονο θέατρο με πηγές από το πραγματικό, καταθέτοντας μια πλοκή βασιζόμενη κυρίως στην ανατροπή και τις αλλεπάλληλες απομακρύνσεις από την εύρεση της αλήθειας. Όπως δηλώνει σε συνέντευξή του, «το θέατρο έχει αυτή τη δύναμη, να μπορεί να μιλάει έμμεσα για την πολιτική αλλά και κατά μέτωπο. Για παράδειγμα, βλέπουμε ότι μόλις μια χώρα ολισθαίνει προς ένα πιο αυταρχικό καθεστώς, το πρώτο πράγμα που εξαφανίζεται σε πολιτισμικό επίπεδο είναι το θέατρο […]. Οπότε, ναι, θα λέγαμε ότι το θέατρο είναι επικίνδυνο σε πολιτικό επίπεδο».

Ο άνθρωπος που δεν έβρισκε τη χώρα του 

Το βιβλίο Ο άνθρωπος που δεν έβρισκε τη χώρα του, το οποίο εκδόθηκε στα ελληνικά το 2020, συμπεριλαμβάνει τέσσερα μονόπρακτα έργα. Τα κείμενά του μιλούν ανοικτά για το υπαρξιακό, απτό, καθημερινό αδιέξοδο, που μετατρέπεται σε λεκτικό κύμα, μεταφρασμένο από τον Διονύση Γιαννουλάκη και τη βραβευμένη μεταφράστρια και Καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Μαρία Παπαδήμα. Το βιβλίο αυτό, από τις εκδόσεις Νήσος, είναι επίσης διανθισμένο με φωτογραφίες του Νίκου Ζόμπολα1. Οι τίτλοι των κειμένων είναι: «Τιαμάτ», «Ο άνθρωπος που δεν έβρισκε τη χώρα του», «Η Θυσία» και «Λυσιστράτη». Η συγκεκριμένη μετάφραση, που εύστοχα προτείνει στο ελληνικό κοινό έναν συγγραφέα ο οποίος δείχνει να διαπερνά σύνορα και συνειδήσεις, αποτελεί αναμφίβολα ανάγνωσμα ικανό να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ενώ ταυτοχρόνως πληροί όλες τις προϋποθέσεις παραστασιμότητας των θεατρικών έργων. Ο Διονύσης Γιαννουλάκης και η Μαρία Παπαδήμα, βασίζονται σε επιλογές που προάγουν την έντονη προφορικότητα και την οικονομία λόγου, προσαρμόζοντας τα επίπεδα λόγου ανάμεσα στα θεατρικά πρόσωπα ανάλογα με τις απαιτήσεις των ρόλων. Το ελληνικό κείμενο περνά με ευχέρεια από την τραχύτητα και τον κυνισμό του υπαλληλικού λεξιλογίου υψηλών στελεχών εταιρειών στην έντονη εικονοποιία που ενίοτε απαιτεί η αλληγορία και, κυρίως, αναδεικνύει την αμεσότητα του λόγου που προϋποθέτει η πιθανή σκηνική επιτέλεση του πρωτοτύπου.

Μετατρέπει το ειδικό σε γενικό, από την προσωπική ιστορία στην καθημερινότητα μιας μερίδας του δυτικού πολιτισμού (στο Μεγάλο Δουκάτο) που παρασύρεται στη δίνη της απομυθοποίησης των πάντων, τη ματαιοδοξία, τον αριβισμό και το επίπλαστο ιδεώδες του υλικού πλούτου και της φήμης.

Το θέατρο λέει αλήθειες μέσω της αναπαράστασης ή ανάπλασης του πραγματικού που λειτουργεί ως αφετηρία παράθεσης οικείων κακών της παγκοσμιοποίησης. O Ίαν ντε Τόφφολι είναι ένας συγγραφέας του εδώ και τώρα. Μέσα από το έργο του, η ίδια η παράσταση δημιουργεί την ψευδαίσθηση μιας φρικτά επαναλαμβανόμενης συγχρονίας. Μετατρέπει το ειδικό σε γενικό, από την προσωπική ιστορία στην καθημερινότητα μιας μερίδας του δυτικού πολιτισμού (στο Μεγάλο Δουκάτο) που παρασύρεται στη δίνη της απομυθοποίησης των πάντων, τη ματαιοδοξία, τον αριβισμό και το επίπλαστο ιδεώδες του υλικού πλούτου και της φήμης. Στο έργο του, ο μικρόκοσμος του Λουξεμβούργου αντιπροσωπεύει κάθε προηγμένο οικονομικά και τεχνολογικά κέντρο, με τα αδιέξοδα και τη μοναξιά που νιώθει το άτομο αλλά και ως σύνολο, ενώ το ίδιο πλέγμα, αντιστρόφως ιδωμένο και φωτίζοντας τους μετακινούμενους πληθυσμούς που εισήλθαν ως εργατικό δυναμικό στη χώρα, αναδεικνύει τη διαφορετικότητα και τον αγώνα επιβίωσης τού ανά τους αιώνες μετατοπιζόμενου γεωγραφικά εργασιακού δυναμικού.

Ο Ίαν Ντε Τόφφολι μετατρέπει την πραγματικότητα σε μυθοπλασία, στα όρια μιας υφέρπουσας δυστοπίας που απλώνει τα δίχτυα της σε λεκτικό και υφολογικό επίπεδο, παραδίδοντας στον αναγνώστη-θεατή ένα ενδιαφέρον συγγραφικό αποτέλεσμα. Τολμά, μέσα από την τέχνη του, να εντοπίσει και να μιλήσει για μια παγκοσμιοποιημένη και διεθνοποιημένη πραγματικότητα που έχει αλλάξει το κοινωνικό και παραδοσιακό τοπίο της χώρας του, αντιμετωπίζοντας την κατάσταση με την απορία παιδιού που ενηλικιώθηκε μαζί με την χαμένη χώρα του. Ένας συγγραφέας που δεν διστάζει να μιλήσει για την εθνική ταυτότητα και την ετερότητα, περνώντας από τη ρεαλιστική πραγματικότητα στον θεατρικό σουρρεαλισμό, συνδυάζοντας ταυτοχρόνως στους διαλόγους μια καλά ζυγισμένη λυρική χροιά. Η γραφή του μεταμορφώνεται από έργο σε έργο, όπως ακριβώς μεταμορφώνεται και η χώρα του, το Μεγάλο Δουκάτο. Ιστορικά, η μεγάλη αλλαγή του Λουξεμβούργου, του κομβικά αυτού τοποθετημένου κράτους στην καρδιά της Ευρώπης, το ανέδειξε σε ένα από τα πιο εύπορα κράτη παγκοσμίως και το μετέτρεψε αρχικά από αγροτικό σε βιομηχανικό, ήδη από τις αρχές του εικοστού αιώνα, με την εκμετάλλευση των μεταλλείων που προσείλκυσαν εργατικό δυναμικό από όλη την Ευρώπη. Οι κάτοικοι γίνονται μάρτυρες της σταδιακής εξελικτικής αυτής πορείας που μεταποιεί σαρωτικά τα πάντα, από το γεωγραφικό τοπίο μέχρι την κοινωνική δομή και διαστρωμάτωση. Όπως εύστοχα αναφέρει ο Τζεφ Τος Γκρατζ στην εισαγωγή του στη ελληνική έκδοση, «στη δεκαετία του 1960, […] το Λουξεμβούργο αλλάζει ενδυμασία. Πετάει την μπλε φόρμα και το κράνος και φοράει κουστούμι και γραβάτα». Διαμορφώνει έτσι το γνωστό σήμερα εξωτερικό περίβλημα των ανώτατων στελεχών και υπαλλήλων που εισρέουν στη χώρα, αυξάνοντας τον πληθυσμό κατά 50% μέσα σε μία εικοσαετία, προκαλώντας πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις.

Το Μεγάλο Δουκάτο ως No Man's Land

Ο Ίαν Ντε Τόφφολι αποτυπώνει την εξαφάνιση κάθε σταθεράς. Στο ομότιτλο με το βιβλίο κείμενο «Ο άνθρωπος που δεν έβρισκε τη χώρα του», το Μεγάλο Δουκάτο έχει μεταμορφωθεί σε έναν κυριολεκτικό μη τόπο, non lieu, no mans’ land, εφόσον έχει εξαφανισθεί από τη γη που ξέρουμε. Ο Stefan Durand είναι ένα θεατρικό πρόσωπο που χτίζεται από τον συγγραφέα του στα σύνορα ρεαλισμού και σουρρεαλισμού. Η πλοκή, μπεκετική θεματικά, κολτεσιανή λυρικά, δημιουργεί έναν πρωτότυπο συγγραφικό καμβά, τη δική του ιδιότυπη γραφή στη βάση ενός προφορικού, προσιτού και καθημερινού λόγου που έρχεται άλλοτε σε αντίθεση και άλλοτε σε σύζευξη με την πλούσια αφηγηματική εικονοποιία του απογυμνωμένου ανθρώπου. Ο Stefan φτάνει μόνος σε μια κουκίδα του χάρτη, στα σύνορα Γερμανίας, Γαλλίας και Βελγίου και αντί για τη χώρα του βρίσκει μια λίμνη και στην άκρη της μια υπό κατάρρευση καντίνα με τον Τεό, τον ιδιοκτήτη της. Πώς και πότε εξαφανίστηκε η πατρίδα του; Κατέρρευσε, την κατάπιε η γη; Αναδύθηκε στους ουρανούς; Πού πήγαν οι αναμνήσεις του; Πού πήγαν όσα ήξερε; Πού πήγαν το οικείο, το δεδομένο, η σταθερά, η βεβαιότητα; Ο διάλογος με τον Τεό περνά δεξιοτεχνικά από τη λογική εξήγηση στη μεταφυσική, από τον ορθολογισμό στο παράλογο, φωτίζοντας σταδιακά από διαφορετική πλευρά το προσωπικό αδιέξοδο.

Την μπίρα την οποία παραγγέλνει ο ανώνυμος αντί-ήρωας φτάνοντας στο μπαρ δεν θα την πιεί ποτέ. Την αναμένει μάλλον ως άλλον “πόσιμο” Γκοντό, να τον ξεδιψάσει, να τον κατευνάσει, να διακόψει μια για πάντα την αιώνια αναμονή του για ικανοποίηση.

Πέρα από τον προσωπικό εφιάλτη της μοναξιάς στην οποία καταδικάζονται τα θεατρικά πρόσωπα και την απογυμνωμένη παρουσίαση του αριβισμού υψηλών στελεχών στο έργο «Τιαμάτ», το μοναδικό ομιλούν πρόσωπο του συγκεκριμένου έργου, μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογό του ενώπιων ενός σιωπηλού μπάρμαν αργά τη νύχτα, παρουσιάζεται το βαθιά θαμμένο κενό ενός δικηγόρου που, εγκαταλείποντας τη Λωρραίνη, γίνεται ανώτατος σύμβουλος στο Λουξεμβούργο. Η αφηγηματική πλοκή λειτουργεί ταυτοχρόνως ως ευθύ κλείσιμο του ματιού προς τον δέκτη-θεατή για γνωστά φορολογικά σκάνδαλα διεθνών εταιρειών, φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος, αλλά και για τη ζωή παρόμοιων στελεχών που η ματαιοδοξία και το κυνήγι της οικονομικής ανέλιξής τους ισοπεδώνουν τα πάντα: ρίζες, οικογένεια, σχέσεις, ακόμα και την ίδια τη μνήμη. Την μπίρα την οποία παραγγέλνει ο ανώνυμος αντί-ήρωας φτάνοντας στο μπαρ δεν θα την πιεί ποτέ. Την αναμένει μάλλον ως άλλον “πόσιμο” Γκοντό, να τον ξεδιψάσει, να τον κατευνάσει, να διακόψει μια για πάντα την αιώνια αναμονή του για ικανοποίηση.

Τα δύο μικρότερης έκτασης μονόπρακτα της έκδοσης, «Η Θυσία» και «Λυσιστράτη» εντάσσονται επίσης στο ίδιο πλαίσιο. Στη «Θυσία», δύο αδερφές αφηγούνται ιστορίες που άκουσαν από τον Ιταλό παππού τους όταν, ως εργάτης, έφτασε στο Λουξεμβούργο. Κάθε αδελφή εξιστορεί καταστάσεις με διαφορετική οπτική. Η θυσία του προσωπικού γίνεται θυσία του καθολικού και αντιστρόφως, εφόσον η μετανάστευση και οι μνήμες αφήνουν σημάδια. Η σύγχρονη «Λυσιστράτη», στο τελευταίο της έκδοσης έργο, αναμετρά τις δυνάμεις της με την εισβολή του εργασιακού ιδεώδους εντός της ιδιωτικότητάς της, εντός του προσωπικού χώρου με τον σύντροφό της. Ο ανταγωνισμός και η επιδειξιομανία του εργασιακού περιβάλλοντος μεταφέρεται στη ζωή του ζευγαριού, και το αντρικό πρόσωπο, ως άλλος Σπαρτιάτης, πειθαρχεί στο μάταιο παιχνίδι εργαλειοποίησης ακόμα και της ίδιας της συντροφικής σχέσης. Το γυναικείο πρόσωπο προτείνει σεξουαλική αποχή, ως άλλη Λυσιστράτη, προκειμένου να επαναφέρει την τάξη του βιολογικού, πρωτογενούς κύκλου της της ζωής.

Ο Ίαν Ντε Τόφφολι είναι παρατηρητής. Ο συγγραφέας των μεταμορφώσεων της χώρας, των ανθρώπων, της καθημερινότητας, της σκέψης, των προτεραιοτήτων, των ιδανικών, της φαινομενικά τακτοποιημένης ζωής των εύρωστων κοινωνικών στρωμάτων της Δύσης με το προσωπικό αδιέξοδο σε πρώτο πλάνο. Πάνω από όλα αυτά, πλανάται η ενδόμυχη απορία του προσώπου-αφηγητή, η απορία όλων όσοι κατορθώνουν να εντοπίσουν αυτές στις καταστροφικές αλλαγές και πασχίζουν να απεγκλωβιστούν. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, μου θύμισε αυτό που ο Αντώνης Σαμαράκης ονόμαζε «Αγία Ανησυχία», μια ανησυχία απέναντι στην ανασφάλεια του σήμερα αλλά και την αυτόματη ενεργοποίηση μιας ανάγκης και αναγκαιότητας για αντίδραση, μιας ανυποταγής στο κενό της πραγματικότητας, που με την ταχύτητα και την τραχύτητά της ξεπερνά κάθε συνειδητή προσέγγιση της ίδιας της ζωής. Θα υπάρξει άραγε μια λυτρωτική μεταμόρφωση της καθημερινής αυτής δίνης που ισοπεδώνει και ομογενοποιεί αισθήματα, αισθητική και αξίες; Θα μας το απαντήσει η ίδια η πραγματικότητα. Και, πιθανόν, θα αποτελέσει έναυσμα και για άλλα παρόμοια ερωτήματα που ίσως τα αναπτύξει στη συνέχεια του συγγραφικού έργου του ο Λουξεμβούργιος δραματουργός.

Στις αρχές του Απριλίου 2024, ο συγγραφέας επισκέφτηκε την Αθήνα μετά από πρόσκληση του Νίκου Ζόμπλα και πραγματοποίησε διάλεξη με θέμα: «Le théâtre et les autres genres (théâtre-récit, documentaire, monologue, poème dramatique) dans le monde francophone», στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών «Ελληνογαλλικές Σπουδές στη Λογοτεχνία, τον Πολιτισμό και τη Μετάφραση» του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ το οποίο διευθύνει η Μαρία Παπαδήμα, Καθηγήτρια του Ε.Κ.Π.Α. Την ίδια ημέρα έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του στο αμφιθέατρο «Ι. Δρακόπουλος», στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι δύο εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν υπό την αιγίδα της Πρεσβείας του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.

Η Μαίρη Μπαϊρακτάρη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Ε.Κ.Π.Α.


 

Δυο λόγια για τον συγγραφέα

Ο Ίαν Ντε Τόφφολι βρίσκεται στο επίκε­ντρο της νέας λογοτεχνικής σκηνής του Λουξεμβούργου, όχι μόνο με την τριπλή ιδιότητά του ως ερευνητή, κριτικού λογοτεχνίας και εκδότη, αλλά και ως συγγραφέα μυθιστορημάτων και διηγημάτων και θεατρικών έργων.

ian de toffoli

Γεννήθηκε το 1981, στο Λουξεμβούργο. Η οικογένειά του έχει ρίζες στην Ιταλία από την πλευρά του πατέρα του. Σπούδασε Λογοτεχνία και Ιστορία της Τέχνης στη Σορβόννη, από όπου έλαβε και τον τίτλο του διδάκτορα. Το 2013 επιστρέφει στην πατρίδα του για να διδάξει Γλώσσα και Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Λουξεμβούργου. Εκείνη την εποχή ιδρύει τις εκδόσεις Hydre, που ειδικεύονται στη λογοτεχνία και κυρίως στο σύγχρονο γαλλόφωνο θέατρο. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδίδεται το 2001 και έκτοτε δημοσιεύει σειρά άρθρων, λογοτεχνικών κειμένων και θεατρικών έργων κυρίως στα γαλλικά. Το 2017 εκπλήσσει με μια σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού Κουτσοκαλιγέρης των αδελφών Γκριμ και το 2019 διασκευάζει τις Τρεις αδελφές του Α. Τσέχωφ. Τα θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γερμανία και στο Λουξεμβούργο. Το Τιαμάτ και ο Άνθρωπος που δεν έβρισκε τη χώρα του θεωρούνται τα πιο χαρακτηριστικά έργα του.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Η Δαμασκηνιά» της Κατερίνας Καζολέα (κριτική) – Μνήμες και φαντασιώσεις ανδρών που μοιάζουν να αργοπεθαίνουν

«Η Δαμασκηνιά» της Κατερίνας Καζολέα (κριτική) – Μνήμες και φαντασιώσεις ανδρών που μοιάζουν να αργοπεθαίνουν

Για το θεατρικό έργο της Κατερίνας Καζολέα «Η Δαμασκηνιά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στην κεντρική εικόνα, λεπτομέρεια από τον πίνακα «Flaming June», του Φρέντερικ Λέιτον, που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου.

Γράφει ο Τώνης Λυκουρέσης

...
«Κολοφώνες» του Γιάννη Σ. Μαμάη – Ένας ξεχωριστός δάσκαλος της τυπογραφικής τέχνης

«Κολοφώνες» του Γιάννη Σ. Μαμάη – Ένας ξεχωριστός δάσκαλος της τυπογραφικής τέχνης

Για το λεύκωμα «Κολοφώνες – Η μνήμη της τελευταίας σελίδας» του Γιάννη Σ. Μαμάη (εκδ. Gutenberg). Το αποτύπωμα ενός δασκάλου της τυπογραφίας. Κεντρική εικόνα: Ο Γιάννης Μαμάης στην εκδήλωση για το βιβλίο του στο Αμφιθέατρο του Ινστιτούτου Goethe.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος...

«Σε τι μας χρησιμεύει το θέατρο;» του Ένζο Κορμάν (κριτική) – Άνοιγμα στην κοινωνία και πολιτική πράξη

«Σε τι μας χρησιμεύει το θέατρο;» του Ένζο Κορμάν (κριτική) – Άνοιγμα στην κοινωνία και πολιτική πράξη

Για το βιβλίο του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Ένζο Κορμάν (Enzo Cormann) «Σε τι μας χρησιμεύει το θέατρο;», στην πολύ καλή μετάφραση του Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη (εκδ. Ευρυδίκη).

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Διάβασα, από τι...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Βίος και Πολιτεία»: Ο ποιητής και φιλόσοφος Νίκος Ερηνάκης έρχεται στο Υπόγειο

«Βίος και Πολιτεία»: Ο ποιητής και φιλόσοφος Νίκος Ερηνάκης έρχεται στο Υπόγειο

Στο 65ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων στο Βιβλιοπωλείο της Πολιτείας με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου και των ιδεών, o Κώστας Κατσουλάρης συνομιλεί με τον ποιητή και φιλόσοφο Νίκο Ερηνάκη. Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά την Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου, στις 7.00μμ.

Επιμέλεια: Book Press

...
Αθηνόδωρος Μεταλλίδης: «Το βιβλίο μου αποβλέπει στη δημιουργία ενός ηθικού πλαισίου για τη δράση των υπηρεσιών πληροφοριών»

Αθηνόδωρος Μεταλλίδης: «Το βιβλίο μου αποβλέπει στη δημιουργία ενός ηθικού πλαισίου για τη δράση των υπηρεσιών πληροφοριών»

Μια επίκαιρη συνέντευξη με τον Αθηνόδωρο Μεταλλίδη, με αφορμή το βιβλίο του «Intelligence: το ηθικό δίλημμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποιότητα. «Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τις απειλές, καταλήγουν να βλάπτουν το αξιακό τους σύστημα».

...
Εκδήλωση για το βιβλίο του Τεύκρου Μιχαηλίδη «Πίσω από το πέπλο – Οι μαθηματικοί του 20ού αιώνα» στο Βιβλιοπωλείο ΠΕΚ

Εκδήλωση για το βιβλίο του Τεύκρου Μιχαηλίδη «Πίσω από το πέπλο – Οι μαθηματικοί του 20ού αιώνα» στο Βιβλιοπωλείο ΠΕΚ

Οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Τεύκρου Μιχαηλίδη «Πίσω από το πέπλο – Οι μαθηματικοί του 20ού αιώνα» την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου στο Βιβλιοπωλείο ΠΕΚ. ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Έλενας Χουζούρη «Ψυχή ντυμένη αέρα – Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου: Η μούσα της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Μάγε...

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Η Σίρλεϊ Τζάκσον [Shirley Jackson, 1916-1965] ήταν πολλά περισσότερα από μια συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Με άξονα δύο βιβλία της που κυκλοφόρησαν ή επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» (μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και «Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη) από τις εκδόσεις ...

Έξι ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Ιωλκός  – Τρεις δημιουργοί καταθέτουν νέο έργο και τρεις εμφανίζονται για πρώτη φορά

Έξι ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Ιωλκός  – Τρεις δημιουργοί καταθέτουν νέο έργο και τρεις εμφανίζονται για πρώτη φορά

Έξι ποιητικές συλλογές που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Ιωλκός. Τρεις δημιουργοί καταθέτουν τα νέα τους έργα και τρεις εμφανίζονται για πρώτη φορά.

Επιμέλεια: Book Press

Δημήτρης Βασιλάκης,  ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ