le guin kentriki

Για το βιβλίο της Ursula K. Le Guin «Το κύμα μέσα στο μυαλό - Κείμενα για τη γραφή, την ανάγνωση και τη φαντασία» (μτφρ. Βικτώρια Αρδίτη & Νίκος Κούρκουλος, εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες).

Του Φώτη Καραμπεσίνη

Ας μιλήσουμε λίγο για τη φαντασία, τη δημιουργική φαντασία: το primum mobile και τη Μεγάλη Πορεία που οδηγεί στη μοναδική άξια λόγου ουτοπία, εκείνη του έργου τέχνης. Η τέχνη, έχει πολλάκις ειπωθεί, δεν είναι αναπαράσταση, δεν είναι αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Χρησιμοποιεί τα υλικά της εμπειρικής πραγματικότητας, τσαλαβουτάει στα ρηχά νερά της, αλλά αυτό που αναδύεται από εκεί είναι κάτι παντελώς διαφορετικό: είναι επινόηση, πάει να πει φαντασία.

Αν αναζητήσουμε ένα λογοτεχνικό παράδειγμα, το πλέον τρανταχτό είναι το τέρας του Φρανκενστάιν, όπως απεικονίζεται στο σπουδαίο έργο της Μέρι Σέλεϊ. Από τη μία πλευρά ο Δημιουργός και ο ρεαλιστικός κόσμος στον οποίο κατοικεί. Από την άλλη το Δημιούργημα, ένα πλάσμα τεχνητό, από αποδιαλέγια σωμάτων, ενδεδυμένο με κουρέλια, συρραφή, άρνηση του υπάρχοντος, ύβρις στην κατεστημένη πράξη πραγμάτων, τη θεϊκή μα και ανθρώπινη κυριαρχία. Κι αυτό που δίνει ζωή στην επινόηση, το ηλεκτρικό ρεύμα, ο σπινθήρας που ενώνει δια παντός τον Δημιουργό και το Δημιούργημα (και ως κατάληξη τους αναγνώστες) είναι η φαντασία.

Σκηνοθέτησε τη δράση, αναμόχλευσε τα πάθη, εμβολίασε με αντισώματα φαντασίας την παθογόνο πραγματικότητα, συγγράφοντας βιβλία και νουβέλες και διηγήματα που κοσμούν τη λογοτεχνία, μα όχι αποκλειστικά τη λογοτεχνία είδους (genre).

Η Ursula Le Guin (είχε προτίμηση στο Λε Γκουίν ως προφορά) υπήρξε συγγραφέας της fantasy, της science fiction, του φανταστικού, του παράδοξου. Η Λε Γκουίν δεν έκανε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από εκείνο που έκαναν και κάνουν όλοι οι συγγραφείς από καταβολής: επινόησε χαρακτήρες, επινόησε τόπους και κόσμους για να τους τοποθετήσει εντός, και στη συνέχεια εμφύσησε πνοή (πάντα ο συγγραφέας σε ρόλο Frankenstein) για να τους δώσει ζωή. Σκηνοθέτησε τη δράση, αναμόχλευσε τα πάθη, εμβολίασε με αντισώματα φαντασίας την παθογόνο πραγματικότητα, συγγράφοντας βιβλία και νουβέλες και διηγήματα που κοσμούν τη λογοτεχνία, μα όχι αποκλειστικά τη λογοτεχνία είδους (genre). Το μαρτυρούν βέβαια τα βραβεία και οι πλείστες διακρίσεις, αλλά και κάτι σημαντικότερο: η διάρκεια, η επίδραση του έργου της τόσο σε ομοτέχνους της όσο και γενικότερα (θυμίζω δύο βασικά έργα: Ο αναρχικός των δύο κόσμων και Το αριστερό χέρι του σκότους).

Όλα αυτά θεωρούνται οικεία σε πολλούς. Σίγουρα, όμως, δεν είναι αποδεκτά από όλους. Η κοινότοπη αλήθεια είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο παρεξηγήσεων. Έναν κόσμο όπου ο «ρεαλισμός» στην τέχνη υμνείται, καθότι θωπεύει στοργικά το αίσθημα ανασφάλειας του αναγνώστη που είναι αναγκασμένος να ζει μια λειψή, πεπερασμένη ζωή σε έναν κόσμο ακατανόητο, μάταιο και μόνιμα ξένο στην αντίληψή του. Και η τέχνη ετούτου του κόσμου οφείλει να είναι στοργική, να υπενθυμίζει διαρκώς το οικείο, εξοβελίζοντας το αγνώστου ταυτότητος, επαναφέροντας στην τάξη το απείθαρχο, καθιστώντας το άρρητο. Η μοναχική φωνή που καλεί στα όπλα φοβίζει, είναι άναρχη και δυσήνια.

Επιπρόσθετα, ο κόσμος αυτός κατοικείται από όντα τα οποία έχουν διαφορετικές αντιλήψεις, φερ’ ειπείν, για τον ρόλο του φύλου όσον αφορά όχι μόνο την προσωπική/κοινωνική διάσταση της ύπαρξης, αλλά και τη δημιουργία (λογοτεχνίας, τέχνης εν γένει). Και εκεί το αλλότριο απωθείται, αν δεν εκπέσει σταδιακά σε μίμηση, παρωδία, σχετλιασμό, οπότε γίνεται ελεγχόμενο και ανενεργό. Μα οι παρεξηγήσεις δεν σταματούν στα προαναφερθέντα. Πώς θα μπορούσαν;

le guin 2

Ετούτο το βιβλίο, εσκεμμένα μακρηγορώ, είναι μια απάντηση ενάντια σε όλες αυτές τις παρεξηγήσεις. Όχι όμως με τη μορφή ενός ακόμα «Κατηγορώ». Η επιχειρηματολογία του δεν είναι αυστηρά πολεμική, εκείνη μιας έμπλεου οργής νεανικής γυναικείας φωνής που αναζητά στη μάχη το κλέος και την αυτοπραγμάτωση. Εδώ, στα κείμενα αυτά, ακούμε τη στεντόρεια και ταυτόχρονα πειστική φωνή της ηλικιωμένης συγγραφέως/γυναίκας, η οποία καταθέτει το απόσταγμα της σκέψης της. Δηκτική, ως όφειλε, απέναντι στα στερεότυπα (οι παρεξηγήσεις που προανέφερα), δεν χαρίζεται ούτε φυγομαχεί όποτε κρίνει ότι το απαιτεί η περίσταση (το κείμενο για τα τακούνια, τη γυναικεία ομορφιά, τα λογοτεχνικά βραβεία), επιχειρώντας στο κέντρο του προβλήματος. Με λόγο στιβαρό, αλλά όχι απολυταρχικό, ex cathedra διδασκαλία, αποφεύγει αφορισμούς θεμελιωμένους στις αναφορές σε αυθεντίες που υποδηλώνουν ανασφάλεια και έλλειψη προσωπικού ύφους.

Δηκτική, ως όφειλε, απέναντι στα στερεότυπα, δεν χαρίζεται ούτε φυγομαχεί όποτε κρίνει ότι το απαιτεί η περίσταση επιχειρώντας στο κέντρο του προβλήματος. Με λόγο στιβαρό, αλλά όχι απολυταρχικό, ex cathedra διδασκαλία, αποφεύγει αφορισμούς θεμελιωμένους στις αναφορές σε αυθεντίες που υποδηλώνουν ανασφάλεια και έλλειψη προσωπικού ύφους.

Η στόχευσή της Λε Γκουίν είναι ευρύτερη, διόλου περιοριστική. Η σιγουριά της ώριμης διανοούμενης ξεχειλίζει από κάθε κείμενο που περιέχεται στην όμορφη και προσεγμένη αυτή έκδοση (εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες). Συνομιλεί με ένα οικουμενικό κοινό, με το οποίο μοιράζεται τους προβληματισμούς της και τις απόψεις σχετικά με προσωπικές ανησυχίες, την τέχνη, τη συγγραφή και τα διαβάσματά της, μα και την ανθρωπολογία, την επιστήμη και το φύλο της. Μοιράζεται με εμάς, το κοινό της, τι συνιστά έργο τέχνης, ποιος είναι ο ρόλος του συγγραφέα, ποιες οι ανησυχίες του, τι τον καθιστά συγγραφέα (στο εξαιρετικό κεφάλαιο «Για τη γραφή»). Ταυτόχρονα στέκεται και στις προσδοκίες του αναγνώστη, τον ρόλο του, δεδομένου ότι πρόκειται περί σχέσης η οποία απαιτεί συμπόρευση, ανιδιοτέλεια, εμπιστοσύνη, ενός είδους αμφοτεροβαρούς συμβολαίου, προκειμένου να ευοδωθεί.

«Το διάβασμα είναι ένας τρόπος να αφουγκράζεσαι. Το διάβασμα δεν είναι τόσο παθητικό όσο το άκουσμα ή το κοίταγμα. Διαβάζεις με τον ρυθμό σου, με τη δική σου ταχύτητα, όχι με την αδιάκοπη, ασυνάρτητη, τρεχάτη, φωνακλάδικη φούρια των μίντια. Παίρνεις ό,τι μπορείς και ό,τι θέλεις να πάρεις και όχι ό,τι ξεφορτώνουν πάνω σου τόσο γρήγορα, τόσο απότομα και τόσο μεγαλόφωνα ώστε να πνίγεσαι».

le guin ex


Η Λε Γκουίν επιμένει και επανέρχεται πεισματικά στη μαγική λειτουργία της ανάγνωσης, στον τρόπο με τον οποίο το έργο τέχνης, το βιβλίο εν προκειμένω, λειτουργεί ως εμβρυουλκός της φαντασίας, ως έναρξη διαλόγου του αναγνώστη με τον συγγραφέα και την ίδια στιγμή με τον εαυτό του. Διακρίνει δε την ανάγνωση από τις άλλες τέχνες –επ’ ουδενί κατατάσσοντάς τη αξιολογικά– θεωρώντας τη την πλέον ενεργητική όλων. Δικαίως, διότι πειθαρχεί μεν το εν εγρηγόρσει πνεύμα που εστιάζεται στις ανάγκες του κειμένου (εμπρός-πίσω, επανάληψη της σελίδας), ταυτόχρονα δε απελευθερώνει τη φαντασία του αναγνώστη, ο οποίος αποσπάται εξολοκλήρου από την εργαλειακή διάσταση του παρόντος, απελευθερωμένος από τα δεσμά που συνιστά η πεπερασμένη του ύπαρξη. Στη λογική αυτή, η ενεργητική ανάγνωση είναι ίσως από τις ελάχιστες συνειδητές πράξεις, αν όχι της εφήμερης ζωής μας, τουλάχιστον της καθημερινότητάς μας.

Η θεματολογία ποικίλει, το ύφος όμως είναι εκείνο μιας εξαιρετικής τεχνίτριας του λόγου. Ούτε στιγμή η Λε Γκουίν δεν ξεχνά ότι είναι πρώτιστα συγγραφέας και τούτη η ομολογία διατρέχει όλη την έκταση του βιβλίου ετούτου, καθιστώντας το απολαυστικό στην ανάγνωσή του. Ακόμα κι όταν προτάσσει την αιχμή της, καθότι το απαιτεί το θέμα με το οποίο ασχολείται, το πράττει με καλλιτεχνικό τρόπο, οπότε το επιχείρημα στιλβώνεται λογοτεχνικά. Το αποτέλεσμα είναι αφενός ο αναγνώστης να προδιατίθεται θετικά στα διακυβευόμενα κι αφετέρου να ευφραίνεται αναγνωστικά. Όσοι διαβάζουν τακτικά βιβλία κριτικής, δοκιμιακού λόγου, γνωρίζουν (συχνά πικρή εμπειρία) πόσο σπάνιο γνώρισμα είναι αυτό, δεδομένου ότι ο γράφων/ουσα δεν είναι απαραιτήτως συγγραφέας.

Καίτοι ο τόμος αυτός έχει έκταση περίπου 400 σελίδες, ο αναγνώστης δεν νιώθει σχεδόν καμία στιγμή είτε ότι η συγγραφέας πλατειάζει είτε την παραμικρή κόπωση ακόμα και στα κείμενα εκείνα που δεν εμπίπτουν στα άμεσα ενδιαφέροντά του. Η Λε Γκουίν έχει… διαβρώσει λογοτεχνικά τις σελίδες, προσφέροντάς μας μια συλλογή που ενεργοποιεί αυτούς τους περίφημους κυματισμούς στο μυαλό (ο φερώνυμος τίτλος εκπορευόμενος από τη Βιρτζίνια Γουλφ).

Καταλήγοντας, ακόμα κι αν αυτό το «κύμα», όπως αδευτέρωτα το περιγράφει, αφορά τους συγγραφείς και τη δημιουργία έργων, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι τα απόνερα της διαδικασίας αυτής συμπαρασύρουν τον αναγνώστη στη χώρα της φαντασίας όπου εξαίσια πλάσματα (όπως εκείνα της Λε Γκουίν) κατοικούν.

* Ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗΣ είναι πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας. Διαχειρίζεται το βιβλιοφιλικό blog Αναγνώσεις.


Απόσπασμα από το βιβλίο: 

«Η φαντασία μπορεί να με μεταμορφώσει τη σκοτεινή ουσία της ζωής. Και σε πολλά προσωπικά δοκίμια κι αυτοβιογραφίες, αυτό είναι που αρχίζω να επιθυμώ, να λαχταράω: η μεταμόρφωση. Δεν μου αρκεί να αναγνωρίζω την κοινή μας, οικεία αθλιότητα. Θέλω να αναγνωρίζω κάτι που δεν το είδα ποτέ. Θέλω το όραμα που ορμάει πάνω μου τρομερό και φλεγόμενο – τη φλόγα της μεταμορφωτικής φαντασίας. Θέλω τους αληθινούς δράκους».

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

Για τη μελέτη «Κωμωδίας εγκώμιον - Η σοβαρότητα του γέλιου» του Σάββα Πατσαλίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University Studio Press, για το «παρεξηγημένο ανά τους αιώνες κωμικό στοιχείο».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

To σύγγραμμα του Σάββα Πατσαλίδη ...

«Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου – Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά (κριτική)

«Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου – Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά (κριτική)

Για το θεατρικό δοκίμιο «Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου, Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University studio press. 

Γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

...

«Ο μακάβριος χορός» του Στίβεν Κινγκ (κριτική) – «Λοιπόν, γιατί μάς αρέσει να τρομάζουμε;»

«Ο μακάβριος χορός» του Στίβεν Κινγκ (κριτική) – «Λοιπόν, γιατί μάς αρέσει να τρομάζουμε;»

Για τη μελέτη του Στίβεν Κινγκ [Stephen King] «Ο μακάβριος χορός – Η ανατομία του τρόμου» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Κλειδάριθμος).

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον Κινγκ τον καλύτερο/μεγαλύτερο/σπουδαιότερο κλπ. εν ζωή συ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Στο σπίτι των ονείρων» της Κάρμεν Μαρία Ματσάδο (κριτική) – Γιατί μια κουίρ γυναίκα παραμένει σε μια κακοποιητική σχέση;

«Στο σπίτι των ονείρων» της Κάρμεν Μαρία Ματσάδο (κριτική) – Γιατί μια κουίρ γυναίκα παραμένει σε μια κακοποιητική σχέση;

Για το βιβλίο της Κάρμεν Μαρία Ματσάδο «Στο σπίτι των ονείρων»  (μτφρ. Άγγελος Αγγελίδης, Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Αντίποδες). Κεντρική εικόνα, πλάνο από την ταινία Ταρ, του Τοντ Φιλντ, όπου μεταξύ άλλων παρουσιάζεται μια κακοποιητική σχέση ανάμεσα σε δύο γυναίκες.

Γράφει η ...

Άνα Μαρία Σούα: «Η ζωή είναι τρελή, παράλογη, κωμική και τραγική – το ίδιο και οι ιστορίες μου!»

Άνα Μαρία Σούα: «Η ζωή είναι τρελή, παράλογη, κωμική και τραγική – το ίδιο και οι ιστορίες μου!»

Συνέντευξη με την Αργεντινή συγγραφέα Άνα Μαρία Σούα [Ana María Shua], με αφορμή την ανθολογία διηγημάτων της «Σκυλίσια ζωή και άλλες ακροβασίες» (μτφρ. Άννα Βερροιοπούλου, εκδ. Βακχικόν). Η συγγραφέας θα βρεθεί στην Αθήνα τις επόμενες μέρες, καλεσμένη του 15ου Φεστιβάλ ΛΕΑ.

Συνέ...

1ο Φεστιβάλ Διά-δραση στα Ιωάννινα – Τι σημαίνει η σιωπή στην εποχή των θορύβων;

1ο Φεστιβάλ Διά-δραση στα Ιωάννινα – Τι σημαίνει η σιωπή στην εποχή των θορύβων;

Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών διοργανώνει το 1ο Φεστιβάλ «Διά-δραση» από τις 15 έως τις 17 Ιουνίου, με θέμα των συζητήσεων και των καλλιτεχνικών δράσεων τη σιωπή.

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γκούναρ Στόλεσεν [Gunnar Staalesen] «Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» (μτφρ. Βαγγέλης Γιαννίσης), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Ιουνίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Υπάρχουν κάποιε...

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Ντέιμον Γκάλγκατ [Damon Galgut] «Αρκτικό καλοκαίρι» (μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι δύο άντρες κάθονταν στις πο...

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ [Tatiana Ţîbuleac] «Ο γυάλινος κήπος» (μτφρ. Άντζελα Μπράτσου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαΐου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Λογοτεχνία, έμφυλες ταυτότητες, πατριαρχία, φεμινιστικό κίνημα, γυναικεία γραφή. Αμάντα Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ*, Λύο Καλοβυρνάς φωτίζουν όψεις ενός ζητήματος που μας αφορά περισσότερο απ΄ όσο ίσως πιστεύουμε, ενώ ακολουθεί επιλογή βιβλίων ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας από τις πρόσφατες ...

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Σε δημοσίευσή της στον Independent, η αρθρογράφος Clarisse Loughrey ξεχώρισε τα εικοσιπέντε σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν από γυναίκες συγγραφείς. Στη φωτογραφία, μία από αυτές, η Octavia E. Butler [1947 - 2006], συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με έντονο κοινωνικό και πολιτικό υ...

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

Φάκελος αρχαιοκαπηλία με προτάσεις τριών βιβλίων: «Επιχείρηση “Νόστος”: Ένα χρυσό στεφάνι και μια Κόρη για τον Αλέξη Καρρά» (εκδ. Τόπος), του Νικόλα Ζηργάνου, «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων – Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές» (εκδ. Άγρα), του Ανδρέα Αποστολίδη και  «Ίλ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ