alt

Για το βιβλίο του Χάρη Βλαβιανού «Αυτοπροσωπογραφία του λευκού - Ποιήματα-Στιγμιότυπα-Μεταγραφές» (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Ενθυμούμενος την περιγραφή του Χομπς για την ανθρώπινη ζωή εκτός κοινωνίας, με την αξιοποίηση πέντε αλληλοσυνδεόμενων επιθέτων («μοναχική, φτωχή, απαίσια, κτηνώδης και σύντομη» - μια περιγραφή που ισχύει συχνά και εντός κοινωνίας), θα χρησιμοποιούσα επίσης πέντε επίθετα για να χαρακτηρίσω ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ελληνικής ποίησης: στομφώδης, αφηρημένη, ομφαλοσκοπική, φιλοσοφίζουσα και μίζερη. Εδώ, θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω αυτά τα επίθετα προσφεύγοντας σε ένα αντίθετο παράδειγμα, το πρόσφατο ποιητικό βιβλίο Αυτοπροσωπογραφία του λευκού του Χάρη Βλαβιανού (εκδ. Πατάκη, 2018), που αποφεύγει αποτελεσματικά τα πέντε προαναφερθέντα γνωρίσματα.

Στον στόμφο μεγάλου μέρους της σύγχρονης ελληνικής ποίησης που κραυγάζει «Προσοχή! Ποίημα!», ο Βλαβιανός αντιπαρατάσσει μια ποίηση χαμηλότονη, όχι όμως λιγότερο δραστική. Ή, συχνά, είναι πιο δραστική ακριβώς επειδή δεν έχει διαρκώς υψωμένο τον λυρικό τόνο.

1/ Στον στόμφο μεγάλου μέρους της σύγχρονης ελληνικής ποίησης που κραυγάζει «Προσοχή! Ποίημα!», ο Βλαβιανός αντιπαρατάσσει μια ποίηση χαμηλότονη, όχι όμως λιγότερο δραστική. Ή, συχνά, είναι πιο δραστική ακριβώς επειδή δεν έχει διαρκώς υψωμένο τον λυρικό τόνο – όπως ένας ομιλητής γίνεται πιο αποτελεσματικός, αλλά και πιο συμπαθής, όταν δεν έχει υψωμένο το δάχτυλο. Σε ποιήματα όπως, λόγου χάριν, τα «Απλά μαθηματικά», το «Δώρο εξ ουρανού» και «Το βιβλίο της ζωής είναι πάντοτε ανοιχτό σε μια τυχαία σελίδα» υπάρχει λυρισμός, και μάλιστα διάχυτος, όχι όμως κραυγαλέος. Κι ενώ το αυτοβιογραφικό στοιχείο μοιάζει να είναι έντονο, το να το αναζητά κανείς μανιωδώς δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Σε στίχους, π.χ., όπως «Κλείσε για λίγο τα μάτια./Πολλές φορές είναι καλύτερα να κοιτάς την πραγματικότητα/χωρίς να προσπαθείς να υπολογίσεις/σε πόσα λεπτά θα δύσει ο ήλιος./Εξάλλου, τη στιγμή αυτή/το θέμα δεν είναι/το συγκεκριμένο ηλιοβασίλεμα/αλλά το δώρο που μας δόθηκε» δεν έχει τόσο σημασία το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται, όσο ένα ορισμένο πρόταγμα χωρίς τη συνήθη ποιητική μεγαλοστομία.  

2/ Ο στόμφος συνδέεται συχνά (είτε ένας ποιητής το επιδιώκει, είτε όχι) με μια ποίηση αφηρημένη, χωρίς σαφές αντικείμενο, εμποτισμένη από μια θολότητα που αναφέρεται δυνάμει στα πάντα. Ο «θολοποιητής» (ένας νεολογισμός μου επηρεασμένος από τον συναφή τύπο του «θολοκουλτουριάρη») δεν είναι σίγουρος τι θέλει να πει αφού δεν είναι σίγουρος ποιο είναι το αντικείμενο (πρόσωπο, πράγμα, σκέψη, αίσθημα ή κάτι άλλο) του ποιήματός του – η ειρωνική έκφραση «τι θέλει να πει ο ποιητής;» δεν έχει γεννηθεί τυχαία. Στα ποιήματα του Βλαβιανού τα αντικείμενα είναι ξεκάθαρα, ο στόχος του ποιητικού Εγώ είναι συγκεκριμένος, εξού δεν χάνεται ούτε ο στόχος, ούτε (ακόμα πιο σημαντικό) ο αναγνώστης. Είτε αναφέρεται στις παραφθορές των λέξεων ενός παιδιού («Είδε κανείς την Άριελ;»), είτε στην εκτέλεση ενός αντι-ναζί («Συντήρηση λαιμητόμου»), είτε στον μόνο αληθινό ήρωα (τον Έκτορα, τον πραγματικό πρωταγωνιστή της Ιλιάδας) που θα άξιζε να είχε ερωτευτεί η ωραία Ελένη («Εσένα έχω μέσα στην καρδιά μου»), είτε σε οτιδήποτε άλλο κεντρίσει το ενδιαφέρον του, η ποίησή του είναι ούτως ειπείν «λευκή», καθαρή. Και μια και αναφέρθηκε ο Όμηρος: γίνεται ο γενάρχης της δυτικής ποίησης να είναι συγκεκριμένος, έως και ανατριχιαστικά ακριβής στα εσωτερικά και εξωτερικά αντικείμενα της ποίησής του, ενώ ένας σύγχρονος ποιητής συχνά να μην μπορεί ή να μη θέλει να κάνει το ίδιο; 

Στον Βλαβιανό διαπιστώνεται στροφή του νου προς το εξωτερικό, καθώς και προς το καθημερινό, που αδίκως θεωρείται κατώτερο ως ποιητικό αντικείμενο – ή, μάλλον, εδώ διαπιστώνεται η διύλιση αυτού του καθημερινού μέσα από το «σκεπτόμενο αίσθημα», σύμφωνα με μια διατύπωση του Πεσσόα.

3/ Από πού πηγάζει η θολότητα, η τάση προς το συγκεχυμένα αφηρημένο, που συχνά λειτουργεί αποτελεσματικά στη ζωγραφική, αλλά σπάνια στην ποίηση; Μεταξύ άλλων παραγόντων, από την τάση ενός ποιητή να καταγίνεται με το Εγώ του και να χάνει από τα μάτια (του νου του) τον εξωτερικό κόσμο. Η Γουλφ είχε προειδοποιήσει εδώ και έναν αιώνα (Γράμμα σε έναν νέο ποιητή) για την επικίνδυνη τάση της μοντέρνας ποίησης να εγκλωβίζεται ψυχαναγκαστικά στον Εαυτό και να αρνείται/αγνοεί/αφαιρεί την εξωτερική πραγματικότητα. Αυτή η τάση όχι μόνο δεν έχει παρέλθει, αλλά πιθανώς επιτείνεται, αν λάβουμε υπόψη και τον ναρκισσισμό του σύγχρονου δημιουργού όπως τον αβγατίζει η συνεχής περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (κίνδυνο που διατρέχουμε όλοι οι χρήστες ανεξαιρέτως). Και ναι μεν η υπαρξιακή ενδοσκόπηση ήταν, είναι και θα είναι το σήμα κατατεθέν κάθε λυρικής και δραματικής ποίησης, αλλά η ομφαλοσκοπία καταλήγει στον ποιητικό αυνανισμό και σε έναν άκρατο συμβολισμό ή «υπερσυμβολισμό», σε ποιήματα με τόσο πολλά (και τελείως ιδιωτικά) σύμβολα ώστε το νόημα «μπουκώνει». Απεναντίας, στον Βλαβιανό διαπιστώνεται στροφή του νου προς το εξωτερικό, καθώς και προς το καθημερινό, που αδίκως θεωρείται κατώτερο ως ποιητικό αντικείμενο – ή, μάλλον, εδώ διαπιστώνεται η διύλιση αυτού του καθημερινού μέσα από το «σκεπτόμενο αίσθημα», σύμφωνα με μια διατύπωση του Πεσσόα, προσφιλούς ποιητή που συμπεριλαμβάνεται στο τελευταίο μέρος του τόμου με τις μεταγραφές/μεταφράσεις. Ακόμα και το «χαμένο νόημα» ως θεματική πολλών ποιημάτων του, θεματική που θα έστρεφε έναν δημιουργό προς το αφηρημένο, εδώ φανερώνεται μέσα από απτές καταστάσεις και σπιρτόζικους διαλόγους (αληθινούς και επινοημένους). Στην Αυτοπροσωπογραφία του λευκού δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα ποιητικά αντικείμενα, δεν υπάρχει ιεραρχική διαβάθμιση – τουλάχιστον όχι ιδεολογική, όχι προκατειλημμένη: τέτοια ποιήματα/πεζοποιήματα είναι υβριδικά κείμενα όπου τα πάντα μπορούν να έρθουν και να πιάσουν μια καλή θέση.

alt
Ο Χάρης Βλαβιανός

4/ Ο ποιητικός αυνανισμός συγκοινωνεί με τον διανοητικό αυτισμό. Ποιητές που δεν έχουν εντρυφήσει στις ανθρωπιστικές επιστήμες (χωρίς βέβαια μια τέτοια εντρύφηση να είναι απαραίτητη για τη δημιουργία ποίησης) προσπαθούν ενίοτε «να θολώσουν τα νερά για να φαίνονται βαθύτερα» (Νίτσε). Ένα ποίημα για τον Χάιντεγκερ, π.χ., όπως το «Η σιωπή είναι στάχτη (εβραϊκή)», είναι αποτελεσματικό καθώς αναδεικνύει την ωμότητα μέσα από τη σκληρή ειρωνεία, και δη χωρίς να πρέπει να αναμασήσει πολλές από τις ακατανόητες (όπως παραδέχονται ακόμα και Γερμανοί μελετητές/βιογράφοι του) εκφράσεις του φιλοσόφου. Στην Αυτοπροσωπογραφία του λευκού ο Βλαβιανός αξιοποιεί τις ανθρωπιστικές επιστήμες με στόχο το ποίημα-κείμενο που δύναται να χωρέσει τα πάντα, να είναι ευρηματικό, όχι όμως και αυθαίρετο: για να μνημονεύσω τα βαρυσήμαντα λόγια του Τσαρούχη, «υπάρχουν ελευθερίες κι ελευθερίες, όπως υπάρχουν πειθαρχίες και πειθαρχίες». Στη «Λευκή πινελιά» το έργο του Βαν Γκογκ δίνει πάτημα για έναν ερμηνευτικό σκεπτικισμό («προτιμώ ένα ερώτημα που παραμένει ανοιχτό…») που τον έχουμε ανάγκη σε μια εποχή όπου πολλοί εμφανίζονται ως ειδήμονες με οριστικές απαντήσεις επί παντός επιστητού. Είναι ένας σκεπτικισμός υγιής και αυτοσαρκαστικός, υγιής καθότι αυτοσαρκαστικός, όπως διαφαίνεται και στο ποίημα «Το βιβλίο της ζωής είναι πάντοτε ανοιχτό σε μια τυχαία σελίδα»: «Όταν επιτέλους/έφτασα στον προορισμό μου,/που όπως αποδείχθηκε δεν/ήταν εντέλει ο προορισμός μου/-γιατί στο μεταξύ/είχαν συμβεί τόσο πολλά/στη διάρκεια του ταξιδιού,/ώστε ν’ αναγκαστώ καθ’ οδόν/να αναθεωρήσω πολλές φορές/τα σχέδιά μου,/(σχέδια που λέει ο λόγος!)-/διαπίστωσα, με κάποια έκπληξη είναι η αλήθεια,/πως είχαν όλοι αναχωρήσει· [...]»

Στην «Αυτοπροσωπογραφία του λευκού» έχουμε μια ποίηση που διαβάζεται άνετα χωρίς να υπολείπεται σε στοχαστικότητα· μια μεταμοντέρνα ποίηση με μεγάλη ποικιλία στις αναφορές της (από λογοτεχνία, μουσική και ζωγραφική, μέχρι φιλοσοφία, πολιτική ιστορία και θεωρία τέχνης) που, δημιουργώντας ευφάνταστες διακειμενικές συνδέσεις τις οποίες ο αναγνώστης καλείται να αποκωδικοποιήσει, αποφεύγει το μονότροπο ύφος σχολιάζοντας παράλληλα τον απολύτως σύγχρονο κόσμο.

5/ Τέλος, μεγάλο μέρος της σύγχρονης ελληνικής ποίησης είναι μίζερη με την έννοια ότι αποστρέφεται, ηθελημένα ή αθέλητα, το χιούμορ, την ειρωνεία, τον σαρκασμό. Η μιζέρια, μια λέξη με ιδιάζουσα σημασιολογική απόχρωση στην ελληνική γλώσσα (το misery/misère συχνά μεταφράζεται εσφαλμένα ως «μιζέρια», ενώ σημαίνει τη μεγάλη και αθέλητη φτώχεια – π.χ., σε πρόσφατη συνέντευξη ενός επιστήμονα εμφανίζεται η πρόταση «Προέρχομαι και εγώ από την μιζέρια»), δημιουργεί συχνά ένα έργο αισθηματολογικό, φοβισμένο, ενίοτε ακόμα και κλαψιάρικο. Προσωπικά, γνωρίζω ορισμένους καλούς ποιητές με καταπληκτικό χιούμορ στην καθημερινή τους ζωή το οποίο είναι συστηματικά έως προγραμματικά εξοβελισμένο από την ποίησή τους, θαρρείς πως όταν ξεκινούν να γράφουν το χάνουν παντελώς ή, ακόμα χειρότερα, το αφαιρούν επιμελώς στις διορθώσεις – δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να γνωρίζουμε προσωπικά έναν συγγραφέα που έχουμε διαβάσει και να διαπιστώνουμε, με τεράστια έκπληξη, ότι διαθέτει μπόλικο από αυτό το στοιχείο, που ωστόσο λείπει από τα βιβλία του. Συχνά, διαβάζοντας ποίηση, αποκομίζουμε την οικεία αλλά ενοχλητική αίσθηση «Ωχ… εδώ τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά… δεν είναι παίξε-γέλασε…», ωσάν το χιούμορ να μην είναι ένα από τα σοβαρότερα και χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης. Εννοείται πως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει υπάρξει σπουδαία ποίηση χωρίς χιούμορ· σημαίνει όμως ότι πολλοί ποιητές νομίζουν πως, με το να εξοβελίζουν το χιούμορ, την ειρωνεία, το wit (που ο Βλαβιανός το καταγράφει αμετάφραστο), το έργο τους θα γίνει, ειδικά λόγω αυτού του γεγονότος, πιο «βαθύ» ή «τραγικό». Το παράδειγμα του Σαίξπηρ, με τις τουλάχιστον δεκαπέντε κωμωδίες αλλά και με τα ιλαρά στοιχεία στις τραγωδίες του, είναι αποκαλυπτικό. Όπως και το παράδειγμα του έτερου κολοσσού της νεότερης δυτικής λογοτεχνίας και συγχρόνου του Σαίξπηρ, Θερβάντες, για τον οποίο αναφέρει ο Βλαβιανός ότι είπε στον Γάλλο πρέσβη στην Ισπανία: «ο Δον Κιχώτης θα ήταν το πιο αστείο βιβλίο στην Ευρώπη, αν δεν υπήρχε η καταραμένη Ιερά Εξέταση». Σήμερα, μια Ιερά Εξέταση συνεχίζει να δικάζει και να καταδικάζει τους περισσότερους συγγραφείς, μόνο που προέρχεται έσωθεν.  

Συνοψίζοντας: στην Αυτοπροσωπογραφία του λευκού έχουμε μια ποίηση που διαβάζεται άνετα χωρίς να υπολείπεται σε στοχαστικότητα· μια μεταμοντέρνα ποίηση με μεγάλη ποικιλία στις αναφορές της (από λογοτεχνία, μουσική και ζωγραφική, μέχρι φιλοσοφία, πολιτική ιστορία και θεωρία τέχνης) που, δημιουργώντας ευφάνταστες διακειμενικές συνδέσεις τις οποίες ο αναγνώστης καλείται να αποκωδικοποιήσει, αποφεύγει το μονότροπο ύφος σχολιάζοντας παράλληλα τον απολύτως σύγχρονο κόσμο: γνωστές προσωπικότητες (Γκάρμπο, Κόεν, Ρηντ, Ουέιτς, Ήστγουντ, Ομπάμα κ.ά.), αλλά και brands της παγκοσμιοποιημένης εποχής μας όπως YouTube, IKEA, Instagram κ.ά. ενσωματώνονται αρμονικά δείχνοντας, μεταξύ άλλων, ότι μπορεί και αξίζει κανείς να κριτικάρει ό,τι δεν του αρέσει με λεπταίσθητη ειρωνεία και φλεγματική θυμηδία, όχι με καταγγελτικές κορώνες και ηθικολογικά κηρύγματα. Έχουμε ποιήματα κατά κύριο λόγο ελευθερόστιχα που φλερτάρουν με την πρόζα, που ενίοτε αξιοποιούν αυστηρότερες μορφές (τη βιλανέλλα, το χαϊκού), που συνομιλούν συστηματικά με ποιήματα άλλων ποιητών· μαζί, έχουμε ανεκδοτολογικά στιγμιότυπα από τη ζωή καλλιτεχνών με τον τίτλο «Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα», μια οκτασέλιδη χιουμοριστική, οιονεί ιστορία της νεοελληνικής ποίησης («Σχεδόν διάσημος»), αλλά και μεταφράσεις/μεταγραφές του Βλαβιανού σε ποιήματα, από τον μοντερνισμό κι εξής, που τον επηρέασαν ή με τα οποία τον συνδέουν εκλεκτικές συγγένειες.

«Οι λέξεις είναι άκεφες σήμερα» διαβάζουμε σε ένα ποίημα της Αυτοπροσωπογραφίας του λευκού. Κι όμως, οι λέξεις αυτής της συλλογής διαψεύδουν αυτόν τον στίχο: είναι κεφάτες. Νά κάτι που δεν βρίσκουμε συχνά στην ποίηση. 

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ είναι μεταφραστής και συγγραφέας.


Απόσπασμα

«Ο Στάλιν εξάλλου μισούσε τη φύση»

Πανσέληνος απόψε.
Η θάλασσα έχει φορέσει 
το πιο αστραφτερό της φόρεμα.
Ο άνεμος, με στόμα ανοιχτό,
παρακολουθεί ένα νεαρό ζευγάρι 
να κάνει έρωτα στην παραλία 
πίσω από τον μικρό βράχο. 
Όμως στον Περισσό 
τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου 
συνεδριάζουν εδώ και ώρες.
Πρέπει το Κόμμα ν’ αποφασίσει: 
Ο Ζαχαριάδης ήτανε πράκτορας ή όχι;
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες 
εναγωνίως αναμένουν την απόφαση.
Θέλουνε επιτέλους να μάθουν την αλήθεια.
Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα – 
και γι’ αυτούς 
και για τους φιλήδονους εραστές. 

altΑυτοπροσωπογραφία του λευκού
Ποιήματα-Στιγμιότυπα-Μεταγραφές
Χάρης Βλαβιανός
Πατάκης 2018
Σελ. 192, τιμή εκδότη €14,40

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Νάρκισσος Αντινάρκισσος» της Σοφίας Διονυσοπούλου (κριτική)

«Νάρκισσος Αντινάρκισσος» της Σοφίας Διονυσοπούλου (κριτική)

Για την ποιητική συλλογή «Νάρκισσος Αντινάρκισσος – Δίφωνο ποίημα» (εκδ. Το Ροδακιό). Κεντρική εικόνα: «Νάρκισσος», του Καραβάτζιο (1599, λεπτομέρεια)

Γράφει ο Γιώργος Βέης

Πρόκειται για την εμπεριστατωμένη δοκιμή αποκατάστασης ενός ονόματος. Ενός...

«ΣΚΠ» της Χριστίνας Λιναρδάκη – Κλινική του πόνου, εκφραστική του ά-λεκτου

«ΣΚΠ» της Χριστίνας Λιναρδάκη – Κλινική του πόνου, εκφραστική του ά-λεκτου

Για την ποιητική συλλογή «ΣΚΠ» της Χριστίνας Λιναρδάκη (εκδ. Ενάντια). Κεντρική εικόνα, πίνακα του Lucien Freud. 

Γράφει ο Σωκράτης Καμπουρόπουλος

Η ποιητική συλλογή ΣΚΠ της μεταφράστριας και κριτικού λογοτεχνίας, Χρισ...

«Σημεία πορείας» της Βασιλικής Κοντογιάννη (κριτική) – Ζωογόνο φορτίο και άχθος θανάτου

«Σημεία πορείας» της Βασιλικής Κοντογιάννη (κριτική) – Ζωογόνο φορτίο και άχθος θανάτου

Για την ποιητική συλλογή της Βασιλικής Κοντογιάννη «Σημεία πορείας» (εκδ. Librofilo & Co). Kεντρική εικόνα: Unsplash. 

Γράφει ο Βασίλης Δ. Παπαβασιλείου

Οι εκδόσεις LIBROFILO&CO εγκαινιάζουν τη νέα σειρά ΣΗΜΥΔΕ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Έναρξη στην Εθνική Λυρική Σκηνή με δύο Ιφιγένειες σε μια παράσταση

Έναρξη στην Εθνική Λυρική Σκηνή με δύο Ιφιγένειες σε μια παράσταση

Για την παράσταση με την οποία θα «ανοίξει» η Εθνική Λυρική Σκηνή, την όπερα «Ιφιγένεια εν Αυλίδι & Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Κρίστοφ Βίλλιμπαλντ Γκλουκ, σε μουσική διεύθυνση του Μίχαελ Χόφστεττερ, στις 10, 13, 16, 19, 22, 27 & 30 Οκτωβρίου στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣ...

«Όλα για την αγάπη» της μπελ χουκς (κριτική) – Η ποιητική της αγάπης στον αστερισμό της κοινωνικής αποξένωσης

«Όλα για την αγάπη» της μπελ χουκς (κριτική) – Η ποιητική της αγάπης στον αστερισμό της κοινωνικής αποξένωσης

Για το βιβλίο της μπελ χουκς [bell hooks] «Όλα για την αγάπη» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο).

Γράφει η Πηνελόπη Αλεξίου

H μπελ χουκς, ή αλλιώς Gloria Watkins, εξέδωσε το 2000 το βιβλίο Αll about love, το οποίο ήρθε στα ...

«Μαρξ, Βάγκνερ, Νίτσε – Ένας κόσμος σε αναταραχή» του Χέρφριντ Μίνκλερ (προδημοσίευση)

«Μαρξ, Βάγκνερ, Νίτσε – Ένας κόσμος σε αναταραχή» του Χέρφριντ Μίνκλερ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Χέρφριντ Μίνκλερ [Herfried Münkler] «Μαρξ, Βάγκνερ, Νίτσε – Ένας κόσμος σε αναταραχή» (μτφρ. Έμη Βαϊκούση), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 9 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Ο Μ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μαρξ, Βάγκνερ, Νίτσε – Ένας κόσμος σε αναταραχή» του Χέρφριντ Μίνκλερ (προδημοσίευση)

«Μαρξ, Βάγκνερ, Νίτσε – Ένας κόσμος σε αναταραχή» του Χέρφριντ Μίνκλερ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Χέρφριντ Μίνκλερ [Herfried Münkler] «Μαρξ, Βάγκνερ, Νίτσε – Ένας κόσμος σε αναταραχή» (μτφρ. Έμη Βαϊκούση), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 9 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Ο Μ...

«Κωνσταντινούπολη – Τα γεγονότα της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955», από το αρχείο του στρατοδίκη Φαχρί Τσοκέρ (προδημοσίευση)

«Κωνσταντινούπολη – Τα γεγονότα της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955», από το αρχείο του στρατοδίκη Φαχρί Τσοκέρ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου της ελληνικής έκδοσης του αρχείου του στρατοδίκη Φαχρί Τσοκέρ [Fahri Çoker] «Κωνσταντινούπολη – Τα γεγονότα της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955 – Φωτογραφίες και Έγγραφα», η οποία κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστ...

«Ύμνος» της Άυν Ραντ (προδημοσίευση)

«Ύμνος» της Άυν Ραντ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα της Άυν Ραντ [Ayn Rand] «Ύμνος» (μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ), το οποίο κυκλοφορεί στις 14 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Κεφάλαιο Ένα

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2024: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες και τις εβδομάδες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2024: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες και τις εβδομάδες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, γκράφικ νόβελ, βιογραφιών, δοκιμίων, μελετών, βιβλίων επιστημονικής εκλαΐκευσης κ.ά.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

Μικρά φθινοπωρινά αστυνομικά – Το Γαλλικό και μεσογειακό νουάρ στα καλύτερά του

Μικρά φθινοπωρινά αστυνομικά – Το Γαλλικό και μεσογειακό νουάρ στα καλύτερά του

Από το polar, στο neopolar και από το Παρίσι των Σιμενόν και Φαζαρντί, στο Παρίσι του Ζαν-Φρανσουά Βιλάρ και στην Αθήνα του Μάρκαρη.

Γράφει η Χίλντα Παπαδημητρίου

...

Τι διαβάζουμε τώρα; Επτά σύγχρονα μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; Επτά σύγχρονα μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα

Από τη Νορβηγία του 1300 μ.Χ. έως τη σύγχρονη εποχή, αυτά τα επτά μυθιστορήματα, γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς, εξετάζουν τα θέματα του φύλου, της πατριαρχίας, της επανάστασης, της φιλίας και της σχέσης μάνας-κόρης. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

15 Δεκεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2023

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, ποιήματα: Επιλογή 100 βιβλίων, ελληνικών και μεταφρασμένων, από τη βιβλιοπαραγωγή του 2023. Επιλογή: Συντακτική ομάδα της Book

ΦΑΚΕΛΟΙ