loukidou o thiroros ton imeron

Για την ποιητική συλλογή της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου «Ο θυρωρός των ημερών» (εκδ. Κέδρος). Κεντρική εικόνα: He © Positi Negati.

Γράφει η Μαρίτα Παπαρούση

Στην ποιητική συλλογή Ο θυρωρός των ημερών της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου (εκδ. Κέδρος) αναγνωρίζουμε όλα όσα έχουν συγκροτήσει έως τώρα το δικό της, ιδιαίτερο ποιητικό τοπίο· ένα ποιητικό τοπίο χαρακτηριζόμενο από μια επίπονη διανοητικά πρόσληψη της πραγματικότητας και μια στοχαστική μελαγχολία.

Η θεματική της ακροβατεί και πάλι ανάμεσα στη βυθομέτρηση του εαυτού και στην ιχνηλάτηση μιας απρόβλεπτης, σε διαρκή κρίση, κοινωνικής συγκυρίας∙ το υπαρξιακό άγχος που γεννά η απώλεια και η οδυνηρή επίγνωση της έλλειψης του ουσιαστικού έρχεται αντιμέτωπο με την έντονη επιθυμία διατήρησης της προσωπικής αυτονομίας και ακεραιότητας ως αντίβαρο στο «αιχμηρό μας σύμπαν». Στην ουσία όλα τα ποιήματά της μιλούν για το βάρος της ανθρώπινης περιπέτειας σε μια εποχή απομάγευσης των πάντων.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν κάθε είδους ποίηση θα μπορούσε υπό μία έννοια να είναι υπαρξιακή, η ποίηση της Λουκίδου είναι υπαρξιακή και με την ιδιαίτερη σημασία του όρου. Μιλά δηλαδή για τον χρόνο – και για όλα όσα συμπλέκονται άρρηκτα με αυτόν: για το παρελθόν, ατομικό και συλλογικό, για την Ιστορία, τον θάνατο, τη φθορά και τις απώλειες που ο χρόνος συνεπιφέρει, και για τη σημασία συνεχούς ανανοηματοδότησης της ύπαρξης.

Μιλά όμως και για τη σημασία της γραφής ως επίπονης διαδικασίας διάσωσης και ανάδειξης του χαμένου βιώματος και του αυθεντικού – με το ποιητικό υποκείμενο να οδηγείται στην οδυνηρή διαπίστωση πως «Ο χειμώνας των λέξεων» είναι «ένας κατήφορος δύσβατος».

Διαμορφώνει μέσω αυτών των μνημονικών ταξιδιών μια αυτοβιογραφική στρατηγική στα ποιήματά της καθοριστικό ρόλο στην οποία παίζει η αναβίωση του χώρου ως υλικό ίχνος της παρελθούσας, και παρόλα αυτά, ζωντανής εμπειρίας· και είναι αυτό ακριβώς που συνιστά και έναν από τους κύριους εικονογραφικούς τρόπους της ποίησής της.

Το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου παίζει καθοριστικό ρόλο στα ποιήματα της συλλογής με τη μνημονική ενασχόληση να κυριαρχεί ως αναδρομή στην ύπαρξη από τη σκοπιά της ωριμότητας. Περιγράφοντας τη φαινομενολογία της μνήμης, ο Paul Ricoeur ισχυρίζεται ότι το παρελθόν εμφανίζεται ως εικόνα, ενώ η ανάμνηση και η προσπάθεια ανάμνησης είναι συνομιλιακή. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το ποιητικό υποκείμενο σε πολλά από τα ποιήματα της συλλογής καθώς το παρακολουθούμε να ζει ταυτοχρόνως στον κόσμο του ονείρου και της πραγματικότητας στην προσπάθειά του να ανασυνθέσει τις «συνομιλίες» του παρελθόντος – «συνομιλίες» που τροφοδοτούνται από θραύσματα διαλόγων και θεατρικά αποτυπωμένες σκηνές, άλλοτε οικείες και άλλοτε ανοίκειες. Διαμορφώνει μέσω αυτών των μνημονικών ταξιδιών μια αυτοβιογραφική στρατηγική στα ποιήματά της καθοριστικό ρόλο στην οποία παίζει η αναβίωση του χώρου ως υλικό ίχνος της παρελθούσας, και παρόλα αυτά, ζωντανής εμπειρίας· και είναι αυτό ακριβώς που συνιστά και έναν από τους κύριους εικονογραφικούς τρόπους της ποίησής της. Ιδιαίτερες συμπαραθέσεις εικόνων που δημιουργούνται από ψυχικούς αντικατοπτρισμούς που επικάθονται πάνω σε λεπτομέρειες του φυσικού κόσμου ή σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης και απότομες μετατοπίσεις της οπτικής που στρέφουν την προσοχή στις συνεχείς, δύσκολα εντοπίσιμες, αλλαγές του περιβάλλοντα κόσμου, με την κατανόηση να περνάει από το οπτικό στο νοητικό, συνθέτουν το εικονογραφικό της όραμα.

ΜΟΝΩΔΙΑ

στον πατέρα μου

Γιορτάζει ο κήπος θερινός

μόλις αντιληφθεί πως τον κοιτάζω.

Αναπολεί το τελετουργικό των χεριών σου
όταν πέτρα την πέτρα έγραφαν
την αόρατη πραγματεία της ευγένειας.

Η οσμή του πράσινου εξέρχεται δοξαστική

ανεβαίνει και διασκορπίζεται σαν στοχασμός

της ελιάς, της ροδιάς, της λεμονιάς

του έλατου, της λεβάντας.
Το νεύμα των θαλασσινών τόπων με προσπερνά.

Επωάζομαι γυάλινη
σαν έρημος πάλλουσα μα υποφωτισμένη.

Τόσες μετατοπίσεις σε μια μικρή ανάπαυλα
τόση ανθοφορία αδικαίωτη.

Τα σαλιγκάρια διασχίζουν ήσυχα την υγρασία του χόρτου
θα συναντήσουν σε λίγο τα βιαστικά μυρμήγκια
και την υπόγεια γλώσσα της αυτοσυντήρησης

τα έντομα θα διασταυρωθούν άστεγα

με το αιχμηρό μας σύμπαν
κι εμένα κάποτε, μια μέρα που δεν θα το περιμένω
μια ώρα του κήπου αδιάφορη
κάποιος θα προσπαθήσει

να με ελευθερώσει.

Θα έλεγα πως οι χώροι της μνήμης υποστασιοποιούνται στους στίχους της με τη βοήθεια που δίνουν «λέξεις-αντικείμενα», αντικείμενα που μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να αποκτούν τη διάσταση του συμβόλου, αλλά κυρίως αυτό που πετυχαίνουν είναι να χρησιμοποιούνται για να συγκροτήσουν την οπτική αποτύπωση μιας ψυχικής κατάστασης, υποδηλώνοντας συναισθήματα που δεν χρειάζεται να κατονομαστούν. Αυτές οι «λέξεις-αντικείμενα» αναδεικνύουν ως κατάλοιπα του παρελθόντος τον επιτελεστικό χαρακτήρα της μνήμης, όχι μόνο πυροδοτώντας την κάθε φορά που το ποιητικό υποκείμενο έρχεται σε επαφή με το αντικείμενο, αλλά και υποδηλώνοντας ότι συχνά τα παρελθοντικά ίχνη αναδύονται σε μια προσπάθεια του εαυτού να τα ακολουθήσει και να τα «επανασυναρμολογήσει» για να βάλει σε τάξη τον χρόνο και, μαζί με αυτόν, τον εαυτό.

ΩΔΗ ΣΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ

Άσαρκα και ενάντια
συνωθούμενα στη θλιβερή ασκητική
συμπιεσμένου σκότους
αφτέρουγα φτερουγίζουν
στη διαλεκτική υποκύπτοντας
προσωρινής αιχμαλωσίας.
[Φορέματα αποπλάνησης μεταξωτά
και μεταμεσονύχτια των διάφανων ψευδαισθήσεων
μια πρόνοια βαμβακερή για το αγιάζι
– φυσά εκεί που πας μακριά από τη συνήθεια
κι οι φαεινές ομίχλες επιφυλάσσουν κάποτε
έναν σπινθήρα βέβηλο για τα αρθριτικά.]

Τι γυρεύει το Γλωσσικό πλέγμα του Τσελάν
κάτω απ’ την τουρκουάζ μου μπιζουτιέρα
τα πάνινα σανδάλια παραλίας
δίπλα σε οράσεως γυαλιά
– μια εγρήγορση παγιδευμένη στο αβέβαιο
είναι εκ φύσεως μυωπική και θολωμένη –
τι γυρεύει μια εικονίτσα χάρτινη
πάνω από τα Depon
κι εσάρπες αφοδράριστες
ν’ αφήνουν άρωμα Chanel στις αποβάθρες;
Μια πλάνη απροβάριστη βλασταίνει ετοιμοθάνατη
πίσω απ’ το δίχτυ με το φερμουάρ
– να μη συγχέονται τα καθαρά με τα κηλιδωμένα –
και πια μόνο το άναυδο ακέραιο μεταφέρεται
δεν μεταφέρεται ο ουρανός κι η σκονισμένη λάμψη
τα γεγονότα της απλότητας
κι η τρυφερότητα που δεν εξουσιάζει. […]

loukidou

Η Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου γεννήθηκε στο Μόναχο, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. Διδάσκει Δημιουργική Γραφή στη Θεσσαλονίκη και στην Κύπρο. Παράλληλα με την ποίηση ασχολείται με το δοκίμιο, με δημοσιεύσεις σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, αλβανικά, βουλγαρικά, ρουμανικά και περιέχονται σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, όπου διετέλεσε Γενική Γραμματέας, και του Κύκλου Ποιητών.

Η υποκειμενική, βαθιά προσωπική, μνημονική εμπειρία δεν μπορεί να αποκοπεί όμως ούτε στη συγκεκριμένη ποιητική της συλλογή από τα ίχνη της εμπειρίας της συλλογικής μνήμης, ιστορικής και κοινωνικο-πολιτισμικής· γενικότερα, άλλωστε στην ποίηση της Λουκίδου οι προσωπικές ιστορίες συνομιλούν πάντοτε με το βαρύ φορτίο της σύγχρονης συγκυρίας εγγράφοντας στους στίχους της το έντονο και συνεχές άγχος που γεννά η ένταση μεταξύ του υποκειμένου και του κόσμου.

ΕΞΟΔΟΣ

ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ

Ώσπου απ’ τα μετόπισθεν των ασυνόδευτων νεκρών

–σαν αχνοχάραμα γραφής που αργοσαλεύει στα κτερίσματα–

κύκλοι ομόκεντροι σχημάτισαν αργά

μια προσομοίωση χώματος

όπως αλεύρι ολικής για την υγεία των ψυχών.

[Χρωστούσαμε μία χουφτίτσα απ’ την επάνω γη

που δεν τη ρίξαμε ποτέ στο κατευόδιό τους.] […]

Μας θυμίζει με τα ποιήματά της πως είμαστε συμμέτοχοι στην απώλεια σε επίπεδο τόσο κοινωνικο-πολιτικό όσο και μεταφυσικό και θα μπορούσε υπ’ αυτή την έννοια να περιγραφεί ο ποιητικός τρόπος της ως ποίηση της υπαρξιακής εμπειρίας του χρόνου, θυμίζοντάς μας ότι ο άνθρωπος είναι στην ουσία χρόνος και, κατά συνέπεια, απώλεια.

Η ποίηση της Λουκίδου στον Θυρωρό των ημερών έρχεται εντέλει αντιμέτωπη με τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδα που γεννά η εσωτερική πάλη του ατόμου με ό,τι το απομακρύνει από την πραγματική ουσία της ύπαρξης...

Η αίσθηση της απώλειας ή η αγωνία της για τη χαμένη απώλεια διαπερνά, άλλωστε, το έργο της και αυτό το διάχυτο αίσθημα απώλειας με κάνει να χαρακτηρίσω τα ποιήματά της ως κρυφά ελεγειακά ή αντι-ελεγειακά –μια μορφή ελεγείας που δεν συμμορφώνεται με το συμβατικό παράδειγμα «απώλεια-παρηγοριά» που χαρακτηρίζει τις παραδοσιακές ελεγείες.

kedros loukidou o thiroros ton imeronΑν δεχτούμε, σύμφωνα με όσα γράφει ο Jahan Ramazani στο βιβλίο του Poetry of Mourning: The Modern Elegy from Hardy to Heaney (1994), ότι οι αντι-ελεγείες αυτό που προσφέρουν δεν είναι απαντήσεις αλλά αξιομνημόνευτους γρίφους και προβληματισμούς, ότι δεν γράφονται ούτε για να θυμόμαστε ούτε για να ξεχνάμε, αλλά για να αλλάζουμε, τα ποιήματα της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου αποτελούν ένα τέτοιο παράδειγμα λόγου ως αντίδοτο στην απώλεια. Υπάρχουν, στην ελεγειακή ποίηση, διπλοί ενδοιασμοί σχετικά με την επιθυμία κάποιου να διατηρήσει την απώλεια, να μην χάσει εντελώς την απώλεια από τη μνήμη του, και ο φόβος του να κρατήσει αυτή την οδυνηρή εμπειρία της απώλειας.

Στην ποίηση της Λουκίδου, αυτή η συγκρουσιακή κατάσταση οδηγεί στη δημιουργία ενός τρίτου χώρου, χαρακτηριζόμενου από τη διατήρηση μιας μελαγχολικής έντασης που αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική για την άσκηση ενός στοχαστικού κριτικού σχολιασμού για το είναι και τον κόσμο. Με τον τρόπο αυτό τα ποιήματά της γίνονται ένα μέσο μαρτυρίας για το πώς να ζει κανείς με την απώλεια και να διαχειρίζεται την αποκαλυπτική δυνατότητα της αμφιβολίας.

Η ποίηση της Λουκίδου στον Θυρωρό των ημερών έρχεται εντέλει αντιμέτωπη με τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδα που γεννά η εσωτερική πάλη του ατόμου με ό,τι το απομακρύνει από την πραγματική ουσία της ύπαρξης – αυτό που την ταλανίζει, άλλωστε, είναι το νόημα και ο σκοπός της ζωής, η ανεπίλυτη ένταση ανάμεσα στην αυθεντική και τη μη αυθεντική ύπαρξη· όπως γράφει στο ποίημα «Πλανόδια μικροπωλήτρια μακριά απ’ την Ελευσίνα»: Ήθελα μόνο να μάθω πώς να ζω. Δημιουργεί ποιητικά υποκείμενα που κινούνται βαθιά μέσα στον εαυτό τους στην προσπάθειά τους να αναμετρηθούν με τον εαυτό και τον χρόνο σε ποιήματα η διανοητική πυκνότητα των οποίων λειτουργεί ως προτροπή για στοχασμό.


Η ΜΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΡΟΥΣΗ είναι καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Διδακτικής της Λογοτεχνίας – Πρόεδρος Π.Τ.Δ.Ε. του Παν/μίου Θεσσαλίας.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Emily Dickinson, Ποιήματα» (κριτική) – Το αργυρό χρονικό της μετάφρασης

«Emily Dickinson, Ποιήματα» (κριτική) – Το αργυρό χρονικό της μετάφρασης

Για το βιβλίο «Emily Dickinson, Ποιήματα» (εκλογή, προλεγόμενα, μετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης, εκδ. Κίχλη). Κεντρική εικόνα: Η Σίνθια Νίξον υποδύεται την Έμιλυ Ντίκινσον στη βιογραφική ταινία του Τέρενς Ντέιβις «A Quier Passion». 

Γράφει η Γεωργία Τριανταφυλλίδου ...

«Η χαμηλόφωνη τόλμη» (κριτική): Έξι γυναίκες φιλόλογοι ανθολογούν έξι λυρικές ποιήτριες του 20ου αιώνα

«Η χαμηλόφωνη τόλμη» (κριτική): Έξι γυναίκες φιλόλογοι ανθολογούν έξι λυρικές ποιήτριες του 20ου αιώνα

Για την ανθολογία «Η χαμηλόφωνη τόλμη» (εκδ. Νίκας). Κεντρική εικόνα: πίνακας του Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ εμπνευσμένος από ποίημα του Άλφρεντ Τέννυσον.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Ποιητές που τους σάρωσε η λήθη. Στίχοι που ντύθηκαν την απώλειά τους. Α...

«Σε πτώση δοτική» του Κωνσταντίνου Γεωργίου (κριτική) – Η αλληγορία του έρωτα

«Σε πτώση δοτική» του Κωνσταντίνου Γεωργίου (κριτική) – Η αλληγορία του έρωτα

Για την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Γεωργίου (εκδ. Ιωλκός). Κεντρική εικόνα: «Γυναίκα», πίνακας του Γιώργου Ρόρρη. 

Γράφει η Ελένη Παπανδρέου

H δεύτερη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Γεωργίου, με τον τίτλο ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Πέθανε ο Βασίλης Βασιλικός (1934-2023) − Τα βιβλία του, η ζωή του

Πέθανε ο Βασίλης Βασιλικός (1934-2023) − Τα βιβλία του, η ζωή του

Πέθανε ο πολυβραβευμένος Έλληνας συγγραφέας, Βασίλης Βασιλικός, σε ηλικία 89 ετών. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα 4 Ιανουαρίου, στις 11 π.μ., στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Επιμέλεια: Book Press

Πέθανε σήμερα ο Βασίλης Βασιλικός, ο οποίος γεννήθηκε ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ