thanassis markopoulos

Για την ποιητική συλλογή «Βροχές Βερμίου» του Θανάση Μαρκόπουλου (εκδ. Μελάνι). 

Γράφει ο Ιγνάτης Χουβαρδάς

Στην πρόσφατη ποιητική συλλογή Βροχές Βερμίου του Θανάση Μαρκόπουλου, τα θέματα δεν αλλάζουν, σε σχέση με προηγούμενες συλλογές του ποιητή. Μια διαρκής επιστροφή προς τον γενέθλιο τόπο, η ροή του χρόνου, τα γεράματα, η ζωή στην επαρχία με τον ακίνητο χρόνο, το μούλιασμα των πραγμάτων, η φθορά των ανθρώπινων σχέσεων, o θάνατος. Από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς η αναζήτηση της ομορφιάς, οι φίλοι, η γυναίκα, η φύση. Ο τίτλος επίσης συγγενικός με τον τίτλο Χαμηλά ποτάμια της προηγούμενης συλλογής – καθοριστική και εδώ η παρουσία του υγρού στοιχείου.

Οι αλλαγές στις Βροχές Βερμίου είναι άλλου τύπου. Έχουμε έναν ακόμα πιο ώριμο χειρισμό της γλώσσας, η κυριολεξία συνδιαλέγεται επίμονα με τη μεταφορά, σε μια ιδιαίτερη διαπίδυση, που αποτυπώνει τη ζωή: στην επιφάνεια του πραγματικού, διαχέεται μια δεύτερη πραγματικότητα, αναγκαία, μοιάζει ονειρική (ενώ κατά βάθος είναι το ίδιο πραγματική).

Το Βέρμιο ως μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο ζωές

Επίσης, μια ακόμα πιο ευδιάκριτη διαδικασία υγροποίησης. Από τα «χαμηλά ποτάμια» πηγαίνουμε τώρα στις «βροχές Βερμίου». Η βροχή πριν γίνει νερό, είναι μια αέρια μάζα, ένα σύννεφο. Τα αιθέρια υλικά υγροποιούνται. Οι βροχές ενός συγκεκριμένου βουνού, το Βέρμιο. Μια ξεκάθαρη προσπάθεια τοπικού προσδιορισμού που είναι παράλληλα μια αναμόχλευση του ζωτικού χώρου της ύπαρξης, ο αυστηρός καθορισμός της αναλογίας ανάμεσα στην ύπαρξη (σώμα, ψυχή) και το περιβάλλον. Σε αυτήν τη συλλογή –σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό από προηγούμενες συλλογές– μια επίμονη πρόθεση χωροθέτησης σε δύο κλίμακες. Είναι η κλίμακα του χρόνου (παρόν-παρελθόν, νεότητα-γεράματα, παιδί-ενήλικας) κι η κλίμακα της απόστασης που χωρίζει το υποκείμενο από τον γενέθλιο τόπο αλλά και από μεγάλα αστικά κέντρα, μια απόσταση που διαστέλλεται και συστέλλεται αναλόγως, με βάση συγκινησιακά δεδομένα. Το βουνό του Βερμίου είναι ένα σύνορο, ένα μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο ζωές, παίρνει μια συμβολική διάσταση, πέρα από την απαρασάλευτη ύπαρξή του. Στο κέντρο του κύκλου, η επαρχιακή πόλη της ενήλικης ζωής. Οι στίχοι δίνουν νόημα σε ένα περιβάλλον εξωτερικά δυσκίνητο και τετριμμένο. Ο Μαρκόπουλος προδίδεται στα ποιήματά του, αποκαλύπτεται, γίνεται αυτός που είναι, αποδέχεται μια πραγματικότητα και στη διαδικασία αυτή αναδεικνύει κρυμμένες πλευρές, γωνίες, απαλά νοήματα που γαληνεύουν την αγωνία της ύπαρξης.

Το ποίημα είναι το κλειδί για να εντρυφήσουμε σε έναν χώρο όπου όλα επαναπροσδιορίζονται, και κυρίως αυτά που πεισματικά θέλουν να αφαιρέσουν από τον ανθρώπινη υπόσταση το οποιοδήποτε νόημα.

Ένα λιτό σκηνικό όπου παρελαύνουν πρόσωπα: οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά, οι γυναίκες, Επίσης η φύση, διακριτική και σχεδόν ανθρωπόμορφη, άλλοτε του βουνού και του κάμπου, άλλοτε καλοκαιρινή. Απειλητικό το φάσμα του θανάτου, σε μια διαρκή διαπραγμάτευση, όπου εκ των προτέρων ο άνθρωπος μοιάζει ανίσχυρος. Υπάρχει επίσης και το χαρτί της ίδιας της ποίησης, ως καταφύγιο και κυρίως ως μειλίχιος τρόπος συμφιλίωσης με το περιβάλλον. Στη συλλογή αυτή του Μαρκόπουλου, ισχυρή εντύπωση κατέχει το ζύγισμα της φράσης, που χάνει την οποιαδήποτε πρόφαση, είναι ταπεινή και ειλικρινής, απόλυτα συνυφασμένη με την αόρατη αχλή του τόπου. Η καταφυγή σε μια άλλη υπόσταση, ονειρική, αγγίζει κάποτε τα όρια ενός παραμυθιού. Το ποίημα είναι το κλειδί για να εντρυφήσουμε σε έναν χώρο όπου όλα επαναπροσδιορίζονται, και κυρίως αυτά που πεισματικά θέλουν να αφαιρέσουν από τον ανθρώπινη υπόσταση το οποιοδήποτε νόημα. Ο γενέθλιος τόπος, το βάρος του, η υπόσταση της μάνας στα γεράματα, οι φίλοι από το παρελθόν, σύντομες αναλαμπές ομορφιάς, ιστορίες καθημερινότητας που δεν είναι προβλέψιμες, αποδράσεις στη φύση του κάμπου και του βουνού (κυρίαρχες οι ροδακινιές), σύντομες εκδρομές σε καλοκαιρινές ακτές (του νομού Πιερίας κυρίως), πιο μακρινές (Σπάρτη), όλα συνθέτουν ένα μοτίβο ροής του χρόνου, στην επαρχία, σε χρόνους αργούς και ράθυμους, με τη δυσκολία πάντα συμφιλίωσης με το περιβάλλον, αλλά την επίμονη προσπάθεια να επιτευχθεί αυτό. Γιατί υπάρχει πάντα η ανοιχτή ακρόαση με τους συνανθρώπους, το κρυφό αίτημα μιας ανθρώπινης ζωής. Ένα ήπιο και μελιστάλαχτο κήρυγμα αλληλεγγύης.

Η βροχή είναι ένα δρώμενο, ταράζει τη στασιμότητα. Αργά πλάνα, χαμηλόφωνες ιστορίες, ανθρώπινες φιγούρες που διακόπτουν τη σιωπή, για λίγο. Αλλά και μια ροή, προς ένα σημείο αναφοράς (εμπόδιο και διάβαση συγχρόνως), το βουνό Βέρμιο. Επιπλέον, μια ροπή προς κάτι παραπέρα. Ένας δυνητικός χώρος, εξίσου ταπεινός, που είναι μια πηγή ομορφιάς.

Όλα αυτά βγαίνουν στα ποιήματα του Μαρκόπουλου, η φύση, η θαμπάδα, τα ακίνητα δευτερόλεπτα, το αργό σβήσιμο του θανάτου, η δύσκολη συμβίωση με τον κοινωνικό περίγυρο.

Στην εποχή μας η ζωή στην επαρχία δεν διαφέρει πολύ από τη μεγαλούπολη, η τεχνολογία έχει αμβλύνει την απόσταση. Όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Η αίσθηση ενός αποκλεισμού εξακολουθεί να υπάρχει, η καταναγκαστική εισπνοή μιας μουντής και κάπως ανιαρής καθημερινότητας, μια ησυχία που δεν οδηγεί στην έκπληξη. Όλα αυτά βγαίνουν στα ποιήματα του Μαρκόπουλου, η φύση, η θαμπάδα, τα ακίνητα δευτερόλεπτα, το αργό σβήσιμο του θανάτου, η δύσκολη συμβίωση με τον κοινωνικό περίγυρο. Κι αυτή η αίσθηση μιας καταναγκαστικής παραμονής, την ίδια ώρα που είσαι βέβαιος ότι κάπου αλλού, σε μια άλλη πόλη, υπάρχουν δρώμενα, συμβάντα, έντονα γεγονότα. Μέσα στο βίωμα της έλλειψης και της απουσίας, η όραση και η ακοή έρχονται στιγμές που είναι σε υπερένταση, καταφέρνουν κάποτε να αποτυπώσουν καλύτερα μια έντονη κατάσταση, ψηλαφώντας στην άκρη του νήματος, νοερά, έναν ιδανικό πυρήνα γεγονότων («Όμορφες είναι οι πόλεις που τις διασχίζεις οριζοντίως και βλέπεις καθέτως τη θάλασσα. Όμορφες είναι κι εκείνες που έρπουν ως τα κύματα σαν ελαιώνες»).

Η σταθερή προσήλωσή μου στα ποιήματα του Θανάση Μαρκόπουλου έχει να κάνει με την υπενθύμιση μιας κρυμμένης στάλας τρυφερότητας από την παιδική ηλικία. Το περίεργο είναι ότι η θεματολογία του Μαρκόπουλου δεν έχει επίκεντρο την παιδική ηλικία, παρά μόνο ως διαρκής διάθεση επιστροφής στον γενέθλιο τόπο. Δεν είναι λοιπόν η θεματολογία που με οδηγεί στην παιδική ηλικία. Είναι η θέρμη της φωνής. Το παιδί βρίσκεται στη στοργή που αποκομίζει ο αναγνώστης από αυτήν τη φωνή. Κι εδώ το ζεστό ψωμί που γεύεται το παιδί, βρίσκεται από την αντίπερα όχθη, από την αποδοχή και τη δυσκολία της ηλικίας που προχωρά, την έγνοια για τον ηλικιωμένο συγγενή, την ατελέσφορη προσπάθεια συμφιλίωσης με τον θάνατο.

Η ποίηση είναι πάνω από όλα μια επαναστατική μπροσούρα ελευθερίας.

Αν δεις τα ποιήματα από μακριά, σαν σύνολο, τότε υποψιάζεσαι πως το βιβλίο του Μαρκόπουλου θα μπορούσε να ιδωθεί σαν ένα ανθολόγιο τοπογραφικών δεδομένων. Θέλω να πω πως οι στίχοι σε κάθε ποίημα, με τον τρόπο τους, ορίζουν ένα σημείο κι έναν τόπο κι ένα ρευστό υλικό εντυπώσεων και συναισθημάτων. Έχουμε την υγροποίηση ανθρώπινων χνώτων-λέξεων-βλεμμάτων, την υπόγεια προσωποποίηση της φύσης (μακρινοί απόηχοι από δημοτικό τραγούδι), την αποδελτίωση της ροής του χρόνου, την προσπάθεια καταγραφής του θανάτου. Διαβάζοντας τη συλλογή, προσπαθώντας να υποψιαστώ τη μυστική πνοή που διανθίζει αυτά τα ποιήματα, συνέλαβα τον εαυτό μου να ψάχνει να μάθει την ποικιλία τοπογραφικών οργάνων. Ο αναγνώστης εμπνέεται με τον δικό του τρόπο από τα ποιήματα και δικαιούται να αυτενεργήσει κατά τον τρόπο που θέλει. Η ποίηση είναι πάνω από όλα μια επαναστατική μπροσούρα ελευθερίας.

Ανάγλυφα γεωγραφικά δεδομένα

Στον χάρτη του Θανάση Μαρκόπουλου (ένας διαφορετικός τύπος βιογραφικού), τα γεωγραφικά δεδομένα είναι ανάγλυφα από τις πεδιάδες, τα βουνά, τα ποτάμια και τις λίμνες – αλλά και από τις ψυχικές διεργασίες. Ας μου επιτραπεί να επιστρατεύσω, κάπως αυθαίρετα, ένα παράδειγμα τοπογραφικού εργαλείου. Είναι η αεροστάθμη που χρησιμοποιείται για την οριζοντίωση επιπέδων, και βασίζεται στη μηχανική των ρευστών, όπου στο ανώτερο στρώμα είναι ο αέρας κι ύστερα κατά σειρά πηγαίνουμε από τα ελαφρότερα υγρά στοιχεία στα βαρύτερα, ανάλογα με το ειδικό βάρος τους. Οι εικόνες όπως το ασάλευτο βουνό (σηματωρός του χρόνου), οι ροδακινιές, οι πικροδάφνες, οι ακτές, θα μπορούσαν να νοηθούν σαν τα ελαφρότερα στοιχεία του αέρα που κατακάθονται βρόχινα στο υψηλότερο στρώμα του υποσυνείδητου.

Κι ακολουθούν έπειτα πιο συμπαγή ρευστά υλικά: ο γενέθλιος τόπος με το αχνό περίγραμμα ενός χωριού, η μορφή της γερασμένης μάνας και του γιου που την προσέχει, η αναδρομή σε ένα βαθύ παρελθόν με τα σημάδια στην παλάμη από τη χειραψία με τη μάνα. Σε άλλο στρώμα οι φίλοι, κυρίως εκείνοι από το παρελθόν, σταθερό σημείο αναφοράς και όργανο προσανατολισμού στον εκάστοτε τόπο. Έπειτα (σε πιο ανοιχτό χρώμα, πιο ζωντανό) η ομορφιά, η κοπέλα, η γυναίκα, η έλξη και η γοητεία. Επίσης η διάθεση μιας μικρής εκδρομής και απόδρασης. Άλλο στρώμα, σκοτεινό αυτήν τη φορά, ο φόβος του θανάτου, μια επίμονη προσπάθεια διαπραγμάτευσης και ατελέσφορης συμφιλίωσης με αυτόνׄ μια υπαρξιακή αγωνία μπροστά στο φάσμα του θανάτου. Υπάρχουν επίσης ιστορίες-στιγμιότυπα, με μια διάθεση υπέρβασης του πραγματικού, όπως εκείνη που μοιάζει με παραμύθι («37 Αυγούστου»), με πρωταγωνιστές παιδιά και μια ηλικιωμένη που ξαναγίνεται παιδί. Κάθε ρευστό υλικό σε αυτήν τη διαστρωμάτωση έχει άλλη σύσταση. Πολλές φορές η μία ρευστότητα έρχεται σε αντίθεση με την άλλη, προκειμένου να διασφαλιστεί το ζύγι. Η ομορφιά και η θαλπωρή προσπαθούν να αντιπαρατεθούν στη ροή του χρόνου, στο βάρος των γηρατειών, στον σπαραγμό του θανάτου.

melani markopoulos vroxesΈνα άλλο τοπογραφικό εργαλείο που επιστρατεύω, εξίσου αυθαίρετα, είναι ο θεοδόλιχος, που διαθέτει τηλεσκόπιο, με πρίσματα και μεγεθυντικούς φακούς, ανακλά τα είδωλα χωρίς διαθλάσεις και παραμορφώσεις. Κι αυτό το όργανο δεν θα μπορούσε να υπάρχει σε αυτήν τη συλλογή; Ο φακός στην ποιητική συλλογή δεν είναι κινηματογραφικός, είναι τηλεσκοπικός, επιζητώντας ένα ακριβές περίγραμμα, με φίλτρα, άλλα ρεαλιστικά και άλλα ονειρικά. Ο συνδυασμός τους επιτυγχάνει το καθαρό αποτύπωμα μέσα στο χρόνο, στο ασφυκτικό πολλές φορές περιβάλλον της επαρχίας. Υπάρχει ένας τοπογραφικός όρος: «θεοδόλιχος διαβάσεων». Είναι ένας όρος πολύ ταιριαστός με αυτά τα ποιήματα. Ο θεοδόλιχος χρησιμοποιείται για την καταμέτρηση γωνιών. Κι εδώ κάτι ανάλογο γίνεται, φωτίζονται οι γωνίες του χώρου, σε σχέση με την ατομική ύπαρξη.

Σε αυτήν τη διαστρωμάτωση, υπάρχει και κάτι κρυφό, ένα μυστικό ποίημα – σε αναλογία με την κοινή διαπίστωση πως κάθε σπίτι κρύβει κι ένα μυστικό. Εδώ το κρυφό ποίημα έχει μια δική του αφετηρία, που δεν είναι εύκολο να προσδιορίσεις. Είναι αυτόνομο, μοναχικό, αταίριαστο με τα υπόλοιπα, μοιάζει με μικρόβιο απειλητικό ή με βόμβα που απειλεί συθέμελα ολόκληρη την καθημερινότητα. Ο Ιωάννου έχει γράψει ένα καταπληκτικό διήγημα με τον τίτλο «Επιτάφιος θρήνος» κι ο Θανάσης Μαρκόπουλος με τη σειρά του γράφει το ποίημα «Επιτάφιος έρως». Η ανάλυση του ποιήματος περισσεύει. Γιατί ερμηνεύοντας το ποίημα, χάνουμε την ισχυρή εντύπωση ενός ερωτισμού με εύφλεκτα υλικά όπου το ιερό συμπλέει με τη μεσογειακή φύση, με την κοριτσίστικη αγνότητα, με τη θηλυκότητα, με την ίδια τη σαρκική έλξη και απόλαυση. Όλα μαζί:

«Τίποτα δε ζήλεψα περισσότερο από Κείνον όσο τη στιγμή που καθώς ακάλυπτος κείτεται στον ανθισμένο κάμπο φρέσκες κοπέλες και ώριμες γυναίκες του έρωτα σκύβουν και τον ασπάζονται ευλαβικά ενώ τα μυρωμένα μαλλιά τους φύκια και θωπεύουν το γυμνό του σώμα»


* Ο ΙΓΝΑΤΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, η νουβέλα «Περιμένοντας τη Λόλα – Μια ερωτική ιστορία» (εκδ. Νησίδες).

politeia link more

 

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Emily Dickinson, Ποιήματα» (κριτική) – Το αργυρό χρονικό της μετάφρασης

«Emily Dickinson, Ποιήματα» (κριτική) – Το αργυρό χρονικό της μετάφρασης

Για το βιβλίο «Emily Dickinson, Ποιήματα» (εκλογή, προλεγόμενα, μετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης, εκδ. Κίχλη). Κεντρική εικόνα: Η Σίνθια Νίξον υποδύεται την Έμιλυ Ντίκινσον στη βιογραφική ταινία του Τέρενς Ντέιβις «A Quier Passion». 

Γράφει η Γεωργία Τριανταφυλλίδου ...

«Ο θυρωρός των ημερών» της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου (κριτική)

«Ο θυρωρός των ημερών» της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου (κριτική)

Για την ποιητική συλλογή της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου «Ο θυρωρός των ημερών» (εκδ. Κέδρος). Κεντρική εικόνα: He © Positi Negati.

Γράφει η Μαρίτα Παπαρούση

Στην ποιητική συλλογή ...

«Η χαμηλόφωνη τόλμη» (κριτική): Έξι γυναίκες φιλόλογοι ανθολογούν έξι λυρικές ποιήτριες του 20ου αιώνα

«Η χαμηλόφωνη τόλμη» (κριτική): Έξι γυναίκες φιλόλογοι ανθολογούν έξι λυρικές ποιήτριες του 20ου αιώνα

Για την ανθολογία «Η χαμηλόφωνη τόλμη» (εκδ. Νίκας). Κεντρική εικόνα: πίνακας του Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ εμπνευσμένος από ποίημα του Άλφρεντ Τέννυσον.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Ποιητές που τους σάρωσε η λήθη. Στίχοι που ντύθηκαν την απώλειά τους. Α...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων αποχαιρετά των δύο φορές Πρόεδρό της Βασίλη Βασιλικό και ανακοινώνει ότι η Ημέρα Ποίησης 2024 θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του ανθρώπου που εισηγήθηκε στην UNESCO την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

...
Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ