alt

Για τη νουβέλα της Λίλας Τρουλινού Στον κάμπο στροβιλίζονται τ’ αγκάθια (εκδ. Περισπωμένη)

Του Νίκου Ξένιου

Η Λίλα Τρουλινού, εκτός από μεταφράστρια, έχει χρηματίσει και εκπαιδευτικός. Το πρώτο βιβλίο της Στον Κάμπο στροβιλίζονται τ’ αγκάθια (εκδόσεις Περισπωμένη, 2016) είναι μια ιδιότυπη νουβέλα, που διαδραματίζεται στη δυτική Κρήτη. Πρωταγωνιστές είναι οι μαθητές Γυμνασίου του χωριού Δροσιά, ικανός αριθμός των οποίων είναι αλλοδαποί. Όλα τα παιδιά, ελληνικής ή μη καταγωγής, βαδίζουν παράλληλους δρόμους προς την ενηλικίωση, που καθηλώνεται στα στερεότυπα, στις ρατσιστικές εμμονές και στη βιαιότητα των γονέων τους.

Πολιτικό/ποιητικό κείμενο

Το βιβλίο δεν αποβλέπει σε μια παρουσίαση «της επικράτειας του κακού», αλλά στην καταγραφή της πραγματικότητας ως έχει: στην αποτύπωση της ποιητικής πλευράς της μελαγχολίας, στο spleen της παραμελημένης ελληνικότητας της περιφέρειας, στην κραυγή οδύνης που εκβάλλει όποιος αντικρίσει την ιδιοσυστασία της στρεβλούμενης ανθρώπινης συνείδησης.

Αμφιβάλλω αν εξουσιοδοτείται κανείς να κάνει παραλληλισμούς με βιβλία που ως θέμα τους έχουν την παιδική βία, όπως είναι ο Άρχοντας των Μυγών του Γκόλντινγκ. Το βιβλίο της κυρίας Τρουλινού δεν αποβλέπει σε μια παρουσίαση «της επικράτειας του κακού», αλλά στην καταγραφή της πραγματικότητας ως έχει: στην αποτύπωση της ποιητικής πλευράς της μελαγχολίας, στο spleen της παραμελημένης ελληνικότητας της περιφέρειας, στην κραυγή οδύνης που εκβάλλει όποιος αντικρίσει την ιδιοσυστασία της στρεβλούμενης ανθρώπινης συνείδησης. Τα πάντα είναι αληθινά στη σκιαγράφηση της ελληνικής επαρχίας, που επιβαρύνει την ψυχή και τη συνείδηση των ανθρώπων, καθώς ο αναγνώστης αρχίζει να ιχνηλατεί τους δώδεκα διακριτούς χαρακτήρες που στήνει η συγγραφέας ήδη σε επίπεδο σχολικών εκθέσεων.

Ξεκινά, λοιπόν, ο αναγνώστης, από τη σχέση της Γνώσης με την Εξουσία. Από τα ίδια τα θέματα των εκθέσεων. «Ολοκληρώστε μια φράση», ή «Αλλάξτε τη σύνταξη», ή «Αφαιρέστε τους προσδιορισμούς που καθιστούν επαυξημένη μια πρόταση»: όλα αυτά θα μπορούσαν να εκληφθούν ως βίαια εισαγωγή στο πρώτο κεφάλαιο της ενήλικης ωμότητας: η άσκηση παραγωγής Λόγου στην οποία επιδίδονται τα παιδιά του σχολείου δεν είναι, φυσικά, άσχετη από το –ιστορικά προσδιορισμένο– νοηματικό πλαίσιο όπου ο παράγεται ο κυρίαρχος Λόγος της εξουσίας: αυτή εκφράζεται μέσα από τις πατερναλιστικές φιγούρες του παππού, του μεγάλου αδελφού, του γοητευτικού (επιβήτορα) συμμαθητή, κυρίως όμως του πατέρα και του διευθυντή του σχολείου. Είναι τόσο φαλλοκρατικό το κλίμα του επαρχιακού κοινωνικού ιστού που ξεχνά κανείς ότι το υποκείμενο που γράφει ή μιλά ενίοτε είναι κορίτσι ή έφηβη ή γυναίκα: ο λόγος της εξουσίας είναι ένας κατεξοχήν ανδρικός λόγος.

Κάποια κείμενα παιδιών απηχούν κλίση στη λογοτεχνία, ωστόσο και αυτά έχουν καθηλώσεις και εμμονές που διαφαίνονται σε ένα, φερ’ειπείν, ορθογραφικό λάθος που επαναλαμβάνεται: η Τριανταφυλλιά αντιλαμβάνεται τη φιλία ως «φυλλία» και τον φίλο ως «φύλλο», ακριβώς επειδή ονομάζεται Τριανταφυλλιά. Η ματιά του εκπαιδευτικού είναι χαρακτηριστική, εν σπέρματι δίνει ώθηση στον ενδιάθετο ρατσισμό, είναι έκφραση της ματαίωσης και της έλλειψης ανταπόκρισης. Σχεδιάζοντας το πλάνο της τάξης τους, οι εκπαιδευτικοί «κατατάσσουν» τους μαθητές σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη και τα δικά τους στερεότυπα: ωστόσο, η πραγματικότητα ανατρέπει το «πλάνο» και η κακουργία εκφαίνεται στην ακραία, ανθρωποφαγική, καννιβαλική της μορφή: επιφυλάσσοντας εκπλήξεις στον αναγνώστη, η Λίλα Τρουλινού επιχειρεί μια καλλιτεχνική αποτύπωση μιας αμιγώς πολιτικής διαπίστωσης.

Άθλια επαρχία, άθλιο πεπρωμένο

Οι φιγούρες των μαθητών, η διάπλαση του μικροσύμπαντος καθενός τους, ο στείρος, κενόδοξος τοπικισμός, η άχαρη καθημερινότητά τους, η έλλειψη πολιτιστικών ερεθισμάτων και το επιπλέον φόβητρο της επέλασης των ξένων, όλα απαιτούν την άμεση συμμόρφωση προς τη ρατσιστική επιταγή. Με λίγα λόγια, απαιτούν το αχρείο ήθος του εκτελεστή, στο έγκλημα του οποίου εθελοτυφλεί ο κοινωνικός περίγυρος.

Η αιτίαση και η ευθύνη απλώνεται έως (και αναδίδεται από) τις καταθλιπτικές φιγούρες των γυναικών εκπαιδευτικών, καθώς και από τη φιγούρα του αστυνόμου, και από τη φιγούρα του παπά, και όλων των παραγόντων που συνθέτουν το «ηθικό» πορτραίτο της επαρχίας και συνιστούν φορείς εξουσίας. Ο ίδιος ο γιος του αστυνόμου, ο «φέρελπις», ο «αθλητικός», ηγείται της κακουργής δράσης ομάδων «κρούσης» που στόχο τους έχουν το Αλλότριον. Και ο τάφος των βλεμμάτων, των κινήσεων, των φωνών, των ανθρώπινων χαρακτηριστικών των θυμάτων, ένα είδος υγρού Άδη επί γης, δεν είναι παρά ένα σπήλαιο υδαρές αθέατο στα μάτια των πολλών, μια Εις Άδου Είσοδος που παραπέμπει σε ανθρωποφαγικές φελλινικές σκηνές και που ενσαρκώνει, εν είδει μοντέλου, την «πινακοθήκη» αυτήν της κακουργίας που υποδύεται τη δικαιοσύνη και τον πατριωτισμό και με αυτά ως άλλοθι αφανίζει και ισοπεδώνει κάθε εναπομείνασα ανθρωπινότητα.

Όμως, όπως σωστά επισήμανε ο Αμιέλ κατά την εφιαλτική του διαμονή στο Cantigny, «η επαρχία είναι ο θάνατος της ψυχής». Γι’αυτό και οι φιγούρες των μαθητών, η διάπλαση του μικροσύμπαντος καθενός τους, ο στείρος, κενόδοξος τοπικισμός, η άχαρη καθημερινότητά τους, η έλλειψη πολιτιστικών ερεθισμάτων και το επιπλέον φόβητρο της επέλασης των ξένων, όλα απαιτούν την άμεση συμμόρφωση προς τη ρατσιστική επιταγή. Με λίγα λόγια, απαιτούν το αχρείο ήθος του εκτελεστή, στο έγκλημα του οποίου εθελοτυφλεί ο κοινωνικός περίγυρος. Το σχολείο, σε αυτές τις συνθήκες, λειτουργεί αποκλειστικά ως μηχανή αναπαραγωγής του ισχύοντος πολιτιστικού προτύπου και προπαγανδίζει μόνο ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου. Το ομηρικό απόσπασμα με τα στροβιλιζόμενα από τον άνεμο αγκάθια είναι και μια far west σύλληψη, κατάλληλη στο να αποδώσει την ερήμωση, τον εφιάλτη και την απουσία ανθρώπινης ποιότητας που επιθυμεί να επισημάνει η συγγραφέας. Και η οποία, δυστυχώς, απηχεί τον γενικότερο αφανισμό της πολιτιστικής ταυτότητας του Νεοέλληνα.

Στα θρανία εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού

Τα ιδεοληπτικά πρότυπα «κοινωνικής δικαιοσύνης» που εκμανθάνονται στο σχολείο έχουν κανονιστικό χαρακτήρα, προεξοφλούν δε την εύρυθμη διαιώνιση της άσκησης της εξουσίας και των ευδιάκριτων γνωρισμάτων της: συνέχιση της «κανονικότητας», αναπαραγωγή των θεσμών, δίκτυο ελέγχου, κατάφωρη παραβίαση της ιδιωτικότητας και αφανισμός της ιδιαιτερότητας.

Ο ρατσισμός αναδύεται σταδιακά με τη διαφοροποίηση, τον εντοπισμό, τον χαρακτηρισμό, και τέλος με την ενοχοποίηση του «αλλότριου»: του Βούλγαρου, του μετανάστη. Σαν να πρόκειται για μιαν αυτονόητη αντίδραση του φιλοξενούντος πολιτισμού, εκπεφρασμένη σε παιδικό, ανορθόγραφο συχνά, ιδιόλεκτο: γεμάτο, όμως, ενέργεια ζωϊκή και με την έμφυτη βία της νεότητας. Μια βία που είναι εμποτισμένη στα ιδεώδη μιας παρακμάζουσας επαρχίας, γεμάτης αναστολές, αποκρύψεις, ενοχή. Ο ρατσισμός λοιπόν είναι απόρροια της ενοχής, μιας μη συνειδητής αυτοαπόρριψης, ένα είδος ενστιγματικού στοιχείου τραγωδίας. Εν τη γενέσει του είναι τρομακτικός αυτός ο ρατσισμός, επειδή είναι ανεπεξέργαστος και επειδή αφορά τα φύλα και τις φυλές και την κάθε μορφής διαφορετικότητα.

Τα ιδεοληπτικά πρότυπα «κοινωνικής δικαιοσύνης» που εκμανθάνονται στο σχολείο έχουν κανονιστικό χαρακτήρα, προεξοφλούν δε την εύρυθμη διαιώνιση της άσκησης της εξουσίας και των ευδιάκριτων γνωρισμάτων της: συνέχιση της «κανονικότητας», αναπαραγωγή των θεσμών, δίκτυο ελέγχου, κατάφωρη παραβίαση της ιδιωτικότητας και αφανισμός της ιδιαιτερότητας (μη εξαιρούμενης, βεβαίως, της ποιητικής ιδιαιτερότητας). Το κάθε υποκείμενο/πρωταγωνιστής της ιστορίας του βιβλίου της κυρίας Τρουλινού εκφαίνεται ως υποταγμένο στην εξουσία του άλλου υποκειμένου, σε μια σχέση ιεραρχική που με την πρώτη ανάγνωση δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή.

Η στυγερή ανθρωποκτονία του δεύτερου μέρους του βιβλίου απλώνεται σαν μάστιγα στη συνείδηση των δραστών, χωρίς να συνοδεύεται από τύψεις ή απόδοση δικαιοσύνης, αντίθετα, με την παγερότητα μιας προδιαγεγραμμένης τραγικής εξέλιξης. Αυτό από μόνο του αρκεί για να καταστήσει το κείμενο της κυρίας Τρουλινού πολιτικό: δεν δίνονται ερμηνείες, δεν πρόκειται για δοκίμιο κατά του φασισμού, αλλά για ανίχνευση των συνιστωσών του στις μικρές, ασύλληπτες παραμέτρους του της καθημερινότητας, και μάλιστα στα πλαίσια του κατ’εξοχήν θεσμού κοινωνικοποίησης, του σχολείου.

Μια αφηγηματική πρόταση

alt
Η Λίλα Τρουλινού

Μια αιρετική αφήγηση, αισθαντική και επίμεικτη ως προς τα αφηγηματικά μέσα: ημερολόγια σε ανορθόγραφη γραφή, ντοπιολαλιά, χρονικά, ποιήματα, τραγούδια ή απλά στιχουργήματα, γλωσσοδέτες, συνειρμικά κείμενα, πλάνα τάξης, στοιχεία στατιστικά γονέων και κηδεμόνων, απομνημονεύματα δασκάλων, ασκήσεις σχολείου και εκθέσεις ιδεών, αστυνομικό ρεπορτάζ, απλές περιγραφές, υπερρεαλιστικές συνθέσεις, γλώσσα διαδικτύου. Κινούμενη μεταξύ ποίησης και πεζού λόγου, η νουβέλα διέρχεται ένα σύντομο χρονικό διάστημα ζωής στη μικροκοινότητα του κρητικού χωριού, συνοψίζοντας παράλληλα τη ζωή στο σύνολο της ελληνικής επαρχίας και αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο οι νύξεις του βιβλίου να αφορούν και την πρωτεύουσα. Πρόκειται για μιαν νουβέλα εντελώς πρωτότυπη, που παρά τη δυσκολία της συνιστά αφηγηματική πρόταση.

Είναι τόσο μη ταξινομήσιμη η γραφή της Λίλας Τρουλινού και τόσο «ανοιχτές» οι μεταφορές σε κάποια κεφάλαια του βιβλίου της, που κατά τόπους τείνει να χαθεί ο ειρμός του αναγνώστη: ωστόσο, αυτόματα η συγγραφέας επανεντάσσει το αποκλίνον κείμενο στο κύριο σώμα της γραφής της, ώστε το απάνθισμα αυτό σημειώσεων να εναρμονίζεται σε ένα εφιαλτικό χρονικό. Με στόχο να καταδειχθεί, ποιητικώ τω τρόπω, πώς η ποίηση εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερον. Και με το δάκρυ της καταμέτωπον θέασης του γοργονείου που ο ασφυκτικός μικρόκοσμος της επαρχίας συνιστά.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.


Απόσπασμα από το βιβλίο

«Όρθιες στον πίνακα της τάξης μας οι τέσσερις φιλόλογοι κλίνουμε τα ρήματα (...) Οι μαθητές κλείνουν τ’ αυτιά, κλείνουν τα μάτια τους. Ανοίγουν το στόμα. Θέλουν να γευθούν τις αρχαίες λέξεις. Βγάζουμε από τα ντουλάπια της αίθουσας του Χημείου τα βάζα. Είναι τα βάζα με τις μυρωδιές και τις γεύσεις. Τα αραδιάζουμε στη σειρά. Οι αρχαίες λέξεις είναι σκληρά χαλίκια. Με την τσιμπίδα τα βουτάμε στα βάζα, τ’αφήνουμε να ποτιστούν και να μουλιάσουν. Η πατρίς, της πατρίδος. Έχει γεύση άγρια μέντα, ψηλά βουνά, σκοτεινά δάση, έλατα και κυπαρίσσια. Ο πατήρ, η μήτηρ, η τροφός, έχουν γεύση φράουλας (...) Οι παιδαγωγοί, οι γραμματισταί, οι κιθαρισταί και οι παιδοτρίβαι έχουν τη στυφή γεύση του κυδωνιού και του πικραμύγδαλου. Τα παιδιά γλείφουν τα χαλίκια, τα λειαίνουν με τη γλώσσα τους, τα μασούν, ραγίζουν τα δόντια τους και σπάνε, η γλώσσα γδέρνεται, ματώνει, τα παιδιά γλείφουν τα χαλίκια, η γλώσσα κόβεται λωρίδες, τα παιδιά μασάνε τη γλώσσα τους, την τρώνε και μετά φτύνουν τα χαλίκια έξω στο χώμα. Δεν τα πειράζει, νιώθουν δυναμωμένα και γεμάτα υπερηφάνεια που στο στόμα τους έλαμψε για μια στιγμή η αιώνια λάμψη από τα αρχαία χαλίκια. (...)

Όρθιες στον πίνακα της τάξης μας οι τέσσερις φιλόλογοι τρέμουμε από το κρύο. Ρήματα που αρχίζουν από σύμφωνο παίρνουν συλλαβική αύξηση. Λύω, έλυον. Ρήματα που αρχίζουν από φωνήεν ή δίφθογγο παίρνουν χρονική αύξηση. Άρχω, ήρχον. Τα παιδιά συλλαβίζουν όλα μαζί. «Της αρετής επιμελούμαι και άλκιμος γίγνομαι, άλκιμος εγιγνόμην». Τα παιδιά διαβάζουν όλα μαζί. «Τη δύναμη της αρχαίας γλώσσας ζωντανή θα κρατάμε». Στην άκρη όμως της γλώσσας τους τα ρήματα σβήνουν και ξεψυχάνε.

Εμείς οι τέσσερις φιλόλογοι γυρίζουμε στα σπίτια μας το μεσημέρι. Σκεπασμένες με μια κουβέρτα, μισοκλείνουμε τα μάτια και στο ημίφως του δωματίου ονειρευόμαστε. Ονειρευόμαστε την παιδική μας ηλικία, αυτά τα δικά μας Αρχαία, τυλιγμένα με ανάλαφρα πέπλα, να παίζουν κρυφτό, πεσσούς και το αθώο παιχνίδι της σαγήνης στις βουερές σπηλιές της μνήμης».


altΣτον κάμπο στροβιλίζονται τ' αγκάθια
Λίλα Τρουλινού
Περισπωμένη 2016
Σελ. 128, τιμή εκδότη €14,00

alt

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Σωματογραφία» της Εύας Στάμου (κριτική) – Πορτρέτα γυναικών σε κίνηση

«Σωματογραφία» της Εύας Στάμου (κριτική) – Πορτρέτα γυναικών σε κίνηση

Για το μυθιστόρημα της Εύας Στάμου «Σωματογραφία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. 

Γράφει η Ντόρα Τσιμπούκη

To πρόσφατο βιβλίο της Εύα...

«Διπλή ζωή» του Κώστα Λογαρά (κριτική) – Νέα πρότυπα συμβίωσης, νέοι προβληματισμοί

«Διπλή ζωή» του Κώστα Λογαρά (κριτική) – Νέα πρότυπα συμβίωσης, νέοι προβληματισμοί

Για το μυθιστόρημα «Διπλή ζωή» του Κώστα Λογαρά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. 

Γράφει η Έλενα Χουζούρη

Πριν από επτά χρόνια ο Δημήτρης Παπανικολάου διαπίστωνε, στην ομότιτλη μελέτη του, ότι Κάτι τρέχει με την οικογένεια&nbs...

«Άδειος τόπος» του Γιάννη Νικολούδη (κριτική) – Φωνές που συντάσσονται με τη φωνή της ίδιας της γης

«Άδειος τόπος» του Γιάννη Νικολούδη (κριτική) – Φωνές που συντάσσονται με τη φωνή της ίδιας της γης

Για τη νουβέλα του Γιάννη Νικολούδη «Άδειος τόπος» (εκδ. Πατάκη). 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βλαχογιάννης

Η νουβέλα του Γιάννη Νικολούδη ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Το αρχαίο θέατρο μέσα από τις πηγές» των Έρικ Τσάπο και Γουίλιαμ Τζ. Σλάτερ (κριτική) –  Πρωτότυπη μελέτη για τις ρίζες του δράματος και της κωμωδίας

«Το αρχαίο θέατρο μέσα από τις πηγές» των Έρικ Τσάπο και Γουίλιαμ Τζ. Σλάτερ (κριτική) – Πρωτότυπη μελέτη για τις ρίζες του δράματος και της κωμωδίας

Για το βιβλίο των Έρικ Τσάπο [Eric Csapo] και Γουίλιαμ Τζ. Σλάτερ [William J. Slater] «Το αρχαίο θέατρο μέσα από τις πηγές», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σε μετάφραση Βάιου Λιαπή. Στις εικόνες, θεατρικές μάσκες σκαλισμένες σε μάρμαρo, όπως βρίσκονται στη Νεκρόπολη της αρχαίας ...

Αφιέρωμα στον Χρήστο Βακαλόπουλο [ΙΙ] –  Διαβάζοντας τη Γραμμή του Ορίζοντος τότε και τώρα

Αφιέρωμα στον Χρήστο Βακαλόπουλο [ΙΙ] – Διαβάζοντας τη Γραμμή του Ορίζοντος τότε και τώρα

«Η Γραμμή του Ορίζοντος», το τελευταίο μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου, συμπυκνώνει το πεζογραφικό του σύμπαν και συμπληρώνει το ψηφιδωτό μιας ανήσυχης, δημιουργικής και έκκεντρης προσωπικότητας.

Γράφει ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Habent sua fata...

Βαγγέλης Μπέκας: «Το Ελεγεία και Σάτιρες του Καρυωτάκη σημάδεψε την εφηβεία μου»

Βαγγέλης Μπέκας: «Το Ελεγεία και Σάτιρες του Καρυωτάκη σημάδεψε την εφηβεία μου»

Από τις «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» μέχρι το «Υπόγειο», μια «Ελεγεία και Σάτιρες» δρόμος. Αυτά είναι κάποια από τα βιβλία της ζωής του Βαγγέλη Μπέκα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ηθική και Ανήθικοι» του Κωνσταντίνου Γιατρά (προδημοσίευση)

«Ηθική και Ανήθικοι» του Κωνσταντίνου Γιατρά (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Γιατρά «Ηθική και Ανήθικοι», το οποιο κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Stamora Moravita

...
«Στη σκόνη» της Μοργκάνα Κρέτζμαν (προδημοσίευση)

«Στη σκόνη» της Μοργκάνα Κρέτζμαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Βραζιλιάνας Μοργκάνα Κρέτζμαν [Morgana Kretzmann] «Στη σκόνη» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κωστας Αγοραστός

Ρόδια και Τσιγάρα

...
«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπασμάτων από το μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου «Απάρνηση», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Τόπος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιφάνεια Ι
(Ο Νικόλας δεν είναι πια εδώ)

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Πόσα είναι τα φύλα, τελικά; Βιβλία και μελέτες που δίνουν τις απαντήσεις

Πόσα είναι τα φύλα, τελικά; Βιβλία και μελέτες που δίνουν τις απαντήσεις

Πόσα φύλα υπάρχουν; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου; Υπάρχει φάσμα όσον αφορά το βιολογικό φύλο; Μια προσεκτική εξέταση των παραπάνω ερωτημάτων που αναδύονται στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια.

Γράφει ο Αντώνης Γουλιανός

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ