ALEXANDRIA NATAN kentriki

Για το βιβλίο «Το μέλλον του ήταν στο παρελθόν του» του Μπένη Νατάν που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Κεντρική εικόνα: © Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδας. 

Της Έλενας Χουζούρη

Μέχρι περίπου το 2000, το Ολοκαύτωμα των 66.000 Ελλήνων Εβραίων, με βασικό κορμό εκείνο των Θεσσαλονικέων σεφαραδιτών, ήταν αποσιωπημένο από την σύγχρονη δημόσια Ιστορία και, εν πολλοίς, σχετικά άγνωστο στις νεότερες γενιές. Η σιωπή αυτή- ένοχη σε κάποιες περιπτώσεις, όπως της Θεσσαλονίκης- αρχίζει να σπάει από το 2000 και μετά, και σήμερα έχουμε και ιστορικές μελέτες και δοκίμια και προπαντός μαρτυρίες επιζώντων από τα στρατόπεδα εξόντωσης, κυρίως του Άουσβιτς. Χωρίς το ερεβώδες και τρομακτικό αυτό κεφάλαιο να έχει εξαντληθεί, υπάρχει ένα έλλειμμα όσον αφορά τον αντίκτυπο που είχε το Ολοκαύτωμα στην γενιά των παιδιών των επιζώντων, και πόσο τραυματικά έχει βιωθεί από αυτήν ως παραδομένο Τραύμα. Όποιος έχει επιχειρήσει να ερευνήσει το πλέον αποτροπιαστικό αυτό κεφάλαιο της ανθρώπινης Ιστορίας, από καταβολής κόσμου, σίγουρα θα έχει εκπλαγεί από το πόσο η γενιά εκείνων που γεννήθηκαν μετά το Ολοκαύτωμα φέρει βαθιά μέσα της το Τραύμα των γονιών και της οικογένειάς της, πόσο βαραίνει στην Μνήμη της αυτό το, σχεδόν, ανείπωτο που δεν έζησε η ίδια, πόσο ταυτίστηκε με όσους χάθηκαν στο Άουσβιτς και στα στρατόπεδα εξόντωσης, για πολλούς από τους οποίους είχαν διασωθεί μόνον τα ονόματα τους και πολύ αργότερα και οι προσωπικές τους ιστορίες. Πόσο τα φαντάσματα των ανθρώπων που χάθηκαν καταδυναστεύουν και την Μνήμη αυτής της γενιάς; Πόσο τα αισθήματα απώλειας και ενοχής, κανοναρχούν και την δική της ζωή. Πώς μπορεί να διαχειριστεί κανείς ένα τέτοιο βαρύ φορτίο; Πώς μπορεί να απαλλαγεί από αυτό και να στήσει την ζωή του χωρίς να τον κυνηγάει; Ή δεν μπορεί και τελικά απαλλάσσεται από αυτό μόνον όταν και ο ίδιος φύγει από την ζωή;

Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το πόνημά του ως μυθιστορηματικό χρονικό, αλλά, πιστεύω, ότι ο χαρακτηρισμός αυτός περιορίζει την λογοτεχνική του ευρύτητα.

«Η σχέση μας με τους γονείς μας ολοκληρώνεται με τον δικό μας θάνατο, όχι με τον δικό τους. Για μένα το Άουσβιτς θα τελειώσει μαζί με την ζωή μου» ομολογεί με, αφοπλιστικά, τραγική ειλικρίνεια, ένα από τα παιδιά των ομήρων, ο Μπένης Νατάν, συγγραφέας της πρώτης λογοτεχνικής κατάθεσης της γενιάς του που βλέπει το φως της δημοσιότητας, με τον εύγλωττο τίτλο «Το μέλλον του ήταν στο παρελθόν του».

benny nathan
Ο Μπένης Νατάν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1954. 
 

Ο Νατάν γεννημένος στην Θεσσαλονίκη το 1954, μεγαλωμένος σ’ αυτήν έως τα 14 του, οπότε η οικογένεια του εγκαθίσταται στην Αθήνα, φεύγει για σπουδές στο Ισραήλ, πραγματοποιεί μια εντυπωσιακή καριέρα ως επιστήμονας -καθηγητής αεροδιαστημικής στο ΤΕΧΝΙΟΝ [το ισραηλινό Πολυτεχνείο] και έπειτα από μισόν περίπου αιώνα από τον φυσικό θάνατο του πατέρα του, Μωύς, αισθάνθηκε έτοιμος να αναμετρηθεί με την βαριά οικογενειακή του Μνήμη. Και επέλεξε την γραφή, την λογοτεχνία για να τον οδηγήσει να ανακαλύψει, όχι χωρίς συναισθηματικό τίμημα, τις οδυνηρές αλήθειες της οικογένειας του. Το αναμφισβήτητα λογοτεχνικό κείμενο που μας παραδίδει δεν είναι, ούτε μόνον μαρτυρία, ούτε μόνον αυτοβιογραφία, ούτε μόνον βιογραφία, ούτε μόνον μυθοπλασία αλλά εμπεριέχει και τα τέσσερα είδη, έτσι ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί είτε ως μυθιστορηματική βιογραφία, είτε ως βιωματική μετα-μυθοπλασία. Προσωπικά κλίνω προς την βιωματική μετα-μυθοπλασία. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το πόνημά του ως μυθιστορηματικό χρονικό, αλλά, πιστεύω, ότι ο χαρακτηρισμός αυτός περιορίζει την λογοτεχνική του ευρύτητα.

siakantaris non fiction 26 2021Στις σελίδες του βιβλίου του Μπένη Νατάν Το μέλλον του ήταν στο παρελόν του παρακολουθούμε την ιστορία του Μωύς, ενός Θεσσαλονικιού Εβραίου, ο οποίος αφού διασώζεται από το Άουσβιτς επιστρέφει στην γενέτειρα του Θεσσαλονίκη και προσπαθεί να στήσει εκ νέου την δεύτερη ζωή του, έχοντας πάντα βαθιά μέσα του το μεγάλο τραύμα της απώλειας της οικογένειας του, της γυναίκας του και των δύο θυγατέρων του αλλά και την ενοχή ότι δεν μπόρεσε να τις σώσει. Η δεύτερη αυτή ζωή του Μωύς χωράει μέσα σε τρία κεφάλαια του βιβλίου που σηματοδοτούν χρονικά και την πορεία της, από τέλος του πολέμου έως τον φυσικό θάνατο του ήρωα. Παρακολουθούμε τον Μωύς μαζί με τον μοναδικό διασωθέντα αδελφό του Οβαδιά, να επιχειρούν την κάθοδο, από την Πολωνία προς την Θεσσαλονίκη, διασχίζοντας, χώρες και πόλεις, αλλάζοντας τραίνα και σταθμούς, αδύναμοι αλλά αποφασισμένοι να φτάσουν στην γενέτειρά τους. Φορτωμένοι με τρομακτικές εικόνες που προσπαθούν να απωθήσουν, και με αγωνιώδη ερωτηματικά τι θα βρούν στην Θεσσαλονίκη που άφησαν πίσω τους. Ποιοι και τι θα έχει απομείνει από την προπολεμική πόλη που είχαν γνωρίσει και είχαν δημιουργήσει μια καλοστρωμένη ζωή. Ο Μωύς, ο μεγαλύτερος, είναι πιο απαισιόδοξος, πιο συγκρατημένος αλλά και πιο δυνατός, πιο αποφασιστικός. Ο Οβαδιάς, πιο αισιόδοξος αλλά πιο αδύναμος σαν χαρακτήρας. Εκτός από την φοβερή απώλεια των δικών τους ανθρώπων το Άουσβιτς βαραίνει στην ψυχή και των δύο αδελφών με ένα προσωπικό τους μυστικό που ο συγγραφέας αποκαλύπτει στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου. Στο μεταξύ ο Μωύς προχωρεί και αρχίζει σταδιακά να στήνει την δεύτερη ζωή του. Με πολλές δυσκολίες συναισθηματικές και πρακτικές: Στο σπίτι του μένει μια οικογένεια Ελλήνων προσφύγων από την, κατά την διάρκεια του πολέμου, βουλγαροκρατούμενη, Ανατολική Μακεδονία, την επιχείρησή του την έχουν ιδιοποιηθεί δύο Θεσσαλονικείς, από αυτούς που αποκαλούνται χριστιανοί. Αναγκάζεται να αρχίσει δικαστικό αγώνα για να καταφέρει να σώσει κάτι από την καταπατημένη επιχείρηση του. Στο τέλος σώζει το σπίτι του – η οικογένεια που μένει σ’ αυτό φεύγει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα- αλλά όχι την παλιά επιχείρηση του. Το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος καθόλου δεν τον βοηθάει να ανακτήσει την περιουσία του, όπως και τους άλλους διασωθέντες ομοθρήσκους του που έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Ο Μωύς όμως δεν πτοείται, συνεχίζει τις προσπάθειες για την αναδημιουργία της δεύτερης ζωής του, παρά το ότι δεν είναι λίγες οι φορές που τα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται και τον καταβυθίζουν στην θλίψη και την σιωπή. Αποφασίζει να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια, να διαιωνίσει την ζωή. Η, κατά αρκετά χρόνια νεότερη του, Λουίζα, ρωμανιώτισα Εβραία από την Κέρκυρα, γίνεται η δεύτερη σύζυγος του και μητέρα του μοναχογιού τους, Μπένη. Βήμα το βήμα, ο αναγνώστης παρακολουθεί πώς στήνονται όλες οι καθημερινές στιγμές του καινούργιου βίου του Μωύς, ευχάριστες και δυσάρεστες, έτσι ώστε να αποκτήσει μια πολυσύνθετη εικόνα, η οποία ολοκληρώνεται με τον φυσικό θάνατο του ήρωα. Μέχρι τον θάνατο του Μωύς, στα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη. Την αφηγείται ο συγγραφέας υιοθετώντας το μυθιστορηματικό προσωπείο του Μωύς. Στο τέταρτο κεφάλαιο ο συγγραφέας αφαιρεί το μυθιστορηματικό προσωπείο του Μωύς, αποκαλύπτει ότι είναι ο γιος του και σε πρωτοπρόσωπη πια αφήγηση μας οδηγεί στα μονοπάτια του δικού του βίου, όπως κυρίως διαμορφώνεται μετά τον θάνατο του πατέρα του. Στο ίδιο κεφάλαιο ο αυτοβιογραφούμενος πια συγγραφέας αποκαλύπτει και το μυστικό που βάραινε τους δύο διασωθέντες αδελφούς, Μωύς και Οβιαδά και που, σύμφωνα με την πεποίθησή του, καθόρισε και τον μετά-Άουσβιτς βίο τους.

(...) παρά το γεγονός ότι μεταπλάθει λογοτεχνικά τον πατρικό βίο, παρά το ότι έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του την Μνήμη του Ολοκαυτώματος και την έχει βαθιά μέσα του εσωτερικεύσει, στην πρώτη λογοτεχνική του κατάθεση, καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί από αυτήν.

Ο Νατάν εκτός από την αφήγηση του μετά-Άουσβιτς, βίου του Μωύς, ανασυστήνει με αναπαραστατική δεξιοτεχνία την μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, όπως την έζησε η αποψιλωμένη πια και τραυματισμένη εβραϊκή κοινότητα της πόλης. Οι εικόνες και τα περιστατικά εναλλάσσονται στο βιβλίο με την μορφή μικρών υποκεφαλαίων των οποίων οι τίτλοι σηματοδοτούν και το περιεχόμενο τους, π.χ «Ξεκίνημα», «Πρώτες δουλειές», «Απρόβλεπτες συναντήσεις», Γάμος εν όψει», «Η περιτομή», «Το σπίτι», «Μέρτεν» και άλλα σχετικά. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο συγγραφέας, παρά το γεγονός ότι μεταπλάθει λογοτεχνικά τον πατρικό βίο, παρά το ότι έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του την Μνήμη του Ολοκαυτώματος και την έχει βαθιά μέσα του εσωτερικεύσει, στην πρώτη λογοτεχνική του κατάθεση, καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί από αυτήν. Υποδύεται αλλά δεν ταυτίζεται με τον πατέρα του, και αυτό συντελεί ώστε να αφηγείται τον πατρικό βίο με την ψυχραιμία του παντογνώστη αφηγητή. Δεν αισθηματολογεί, δεν αφήνεται σε μελοδραματισμούς ακόμα και σε ευνοϊκές για κάτι τέτοιο περιπτώσεις, υιοθετεί λόγο απέριττο, δωρικό χωρίς καλολογικά στοιχεία, στέκεται στα ουσιώδη και αφήνει απέξω τα περιττά, έχει έντονη την αίσθηση της οικονομίας, δημιουργεί θα έλεγα μια γεωμετρική κατασκευή. Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου όπου κυριαρχεί το αυτοβιογραφικό στοιχείο, ο Νατάν, χωρίς πλέον την έγνοια της ευθύνης για την λογοτεχνική μετάπλαση του πατρικού βίου, εμφανίζεται πιο χαλαρός, πιο οικείος. Με ειλικρίνεια παραθέτει τώρα την δική του ζωή, που μοιράστηκε ανάμεσα στην Ελλάδα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας και στο Ισραήλ της ενηλικίωσης και την ωρίμασης, των δυσκολιών να χαράξει και να στήσει την δική του πορεία σε μία χώρα που δεν την γνώριζε, με όλα τα πιθανά εμπόδια που συνάντησε σε αυτήν αλλά και τις ευκαιρίες που του έδωσε να προχωρήσει. Και η κληρονομιά της πατρικής Μνήμης; Την απάντηση δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του:


«Το σύνδρομο της δεύτερης γενιάς. Οι φοβίες μου και οι δεισιδαιμονίες μου. Δεν θέλω να λέω καλά λόγια για τα παιδιά μου, ή για τις εγγονές μου, γιατί φοβάμαι την «καλή τύχη». Μέσα μου υπάρχει κάτι ριζωμένο που, με όλη μου την επιστημονική σκέψη και τον ορθολογισμό, δεν μπορώ να το αποβάλω… Όλοι οι άνθρωποι της γενιάς μου, παιδιά Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, έχουμε τα ίδια συναισθήματα, είτε είμαστε από την Θεσσαλονίκη, από τη Βουδαπέστη ή την Βαρσοβία. Είτε στο σπίτι μιλούσαν ελληνικά, λαντίνο ή γίντις. Το Άουσβιτς είναι ακόμη εκεί».

Κλείνοντας, θεωρώ ότι το βιβλίο του Μπένη Νατάν έχει μία οικουμενική διάσταση και επιπλέον προσφέρει κλειδιά στο να κατανοηθούν οι ευαισθησίες των απανταχού Εβραίων και κυρίως των Ισραηλινών Εβραίων.


* Η ΕΛΕΝΑ ΧΟΥΖΟΥΡΗ είναι συγγραφέας, Τελευταίο της βιβλίο, το μυθιστόρημα «Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Λοιμός» του Αντρέα Φραγκιά – Γιατί να τον διαβάσει ο αναγνώστης του 21ου αιώνα;

«Λοιμός» του Αντρέα Φραγκιά – Γιατί να τον διαβάσει ο αναγνώστης του 21ου αιώνα;

Το μυθιστόρημα του Αντρέα Φραγκιά «Λοιμός» και ο αναγνώστης του 21ου αιώνα. Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε ξανά πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ποταμός.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Το ερώτημα του τίτλου δεν είναι πυροτέχνημα. Όταν ένα βιβλίο...

«Συνθετική ορμόνη» της Κατερίνας Ι. Παπαντωνίου (κριτική) – Η γυναικεία γραφή ως πράξη αντίστασης ενάντια στην αποσιώπηση

«Συνθετική ορμόνη» της Κατερίνας Ι. Παπαντωνίου (κριτική) – Η γυναικεία γραφή ως πράξη αντίστασης ενάντια στην αποσιώπηση

Για το μυθιστόρημα της Κατερίνας Ι. Παπαντωνίου «Συνθετική ορμόνη» (εκδ. Καστανιώτη).

Γράφει η Νατάσσα Ρεμούνδου-Χάουλι

Η ...

Γιώτα Ιωαννίδου «Coffee time», Λεύκη Σαραντινού «Ψυχή από πέτρα»: Με πυξίδα τον έρωτα και την ιστορία

Γιώτα Ιωαννίδου «Coffee time», Λεύκη Σαραντινού «Ψυχή από πέτρα»: Με πυξίδα τον έρωτα και την ιστορία

Για τη νουβέλα της Γιώτας Ιωαννίδου «Coffee time» και τη συλλογή διηγημάτων της Λεύκης Σαραντινού «Ψυχή από πέτρα» (εκδ. Βακχικόν).

Γράφει ο Παναγιώτης Γούτας

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

Για το δοκίμιο εκλαϊκευμένης ιστορίας του Θεόδωρου Παπακώστα «Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» (εκδ. Key Books).

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

Στο δοκίμιο του ...

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

Για τις παραστάσεις «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυς Αρσένη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και «Εγώ, μια δούλα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18».

...
Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

Προδημοσιεύση αποσπάσματος από το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή «Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ» (μτφρ. Σοφία Τρουλλινού), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Petites Maisons. Μαζί, ένα πολύ προσωπικό βίντεο με τον συγγραφέα στο Σίδνεϊ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βραβευμένο θεατρικό του Γιώργου Μπουρονίκου «Με στέβια και αγαύη», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΖΕΝΙΕ: Συγγνώμη που θα ρωτήσω: Παιδιά δεν έχε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, φέρνουν ξανά στις πρ...

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας ξεδιπλώνονται, ο παραλογισμός εισβάλλει, οι «απλοί» άνθρωποι παλεύουν κόντρα στις εξελίξεις, τους Άλλους και τους ίδιους τους εαυτούς τους – αυτά και πολλά ακόμα συναντάμε σε οκτώ μυθιστορήματα από Έλληνες συγγραφείς που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ